เรื่องวุ่นๆของฝาแฝดจอมยุ่งกับยัยตุ้งติ้ง

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5 แม่ปลื้ม...ยัยหน้าเต้าหู้

ผมเดินไปเปิดประตูรั้วบ้าน โอ้วนั่นใครน่ะ คนในครอบครัวผมจริงๆหรอเนี่ยพระเจ้าช่วย แม่ผมใส่ชุดกะลาสี กระโปรงลายสก๊อตแดง

           ถักเปียสองข้าง เหมือนเด็กมัธยมญี่ปุ่น(ชุดอย่างเดียวครับแต่หน้าไม่ให้เลย) พ่อผมกับปุ๊กแต่งตัวยังกับดาราในแมกกาซีน(ดาราตลก)  ผมอยากจะเป็นลมหน้าประตูบ้านจริงๆ ไม่รู้ว่าพวกนั้นผ่านพ้นบ้างลุงเปรมมาได้ไง  ลุงเปรมคือเพื่อนบ้าข้างๆ และเลี้ยงหมาเยอะมาก ดุๆทั้งน้าน

            “เป็นไงจ๊ะลูกรัก”แม่เข้ามากอดผม

            “รีบเข้าก่อนเถอะครับแม่”ผมอายชาวบ้าน จะแย่แล้วครับแม่  ผมไม่รีรออะไร รีบไปช่วยถือของเข้าบ้านถ้า  แม่ พ่อและปุ๊กเข้ามาในบ้าน ก็คงจะโวยวาย หรือไม่ก็ว่าผมเรื่องแป้งแน่ๆ และแม่ก็คงไม่ชอบขี้หน้าแป้ง แล้วเฉดหัวออกจากบ้านไป ผมเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อย นั่นมันเหมือนละครหลังข่าวที่แสนจะน้ำเน่าจริงๆเลย  ผมลอบดีใจนิดๆที่แป้งจะได้ออกไปจากบ้านผมซะที  เธอไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้แน่  แป้ง5555+

              ปิ๊ก!!!!!!!!! เสียง แม่ผมตะโกนดังยังกับโฮมเธียร์เตอร์   เธอเสร็จแน่แป้ง

         “มีอะไรครับแม่”

      “มีแฟนแล้วหรอเนี่ย โหยเร็วจังนะ เหมือนสมัยแม่กับพ่อเลย พ่อเขาก็เป็นแฟนกับแม่ตอนนอายุเท่านี้ หนูคนนี้ก็น่ารักดีหนิ เข้าใจเลือกโหะๆ>O<”

           ????? ผมไม่เห็นท่าทางโกรธหรือจะว่าผมเลย   แม่ครับทำไมไม่ด่าผมหล่ะอย่างเช่น ยัยนี่มาอยู่ในบ้านได้ไง ออกไปซะ อะไรประมาณนี้เนี่ยกลับเป็นว่าแม่ปลื้มยัยนี่ซะงั้น โอ้ม่ายยยย

          “เอ่อหนู ชื่ออะไรจ๊ะ”

      “ชื่อแป้งค่ะคุณน้า”แป้งตอบแม่ผมแล้วยกมือไหว้แม่อย่างสุภาพ เหมือนคนเรียบร้อย ผิดกับตอนอยู่กับผมเธอดู ดิบเถื่อนซะไม่มี

       “นายมีฝาแฝดด้วยหรอเนี่ย”แป้งถามขึ้นเมื่อสังเกตว่ามีมนุษย์อีกคนที่หน้าเหมือนผมไม่มีผิด

            “ครับ ผมชื่อปุ๊กเป็นฝาแฝดกับปิ๊ก”

            “เอ่อคือว่าคุณน้า/แม่ครับ”ผมกับแป้งพูดพร้อมกัน

            “ทำไมจ๊ะหนู”

        “คือว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกันค่ะ” แป้งพูดกับแม่ผมซึ่งเป็นประโยคที่ผมจะบอกกับเหมือนกันเธอพูดแล้วส่ายหน้าเชิงปฏิเสธ  ใช่ครับแม่ผมจะไปเป็นแฟนกับยัย งี่เง่าคนนี้ได้ไง หล่อๆอย่างผมเนี่ยถ้ามีแฟนอย่างยัยแป้งนนี่สาวๆคงอกหักกันเป็นร้อยคนเลย  หน้ายังกะเต้าหู้ ปากก็ห้อย 

               “ไม่ต้องอายหรอกจ้ะ แม่ไม่ว่าหรอก จะได้ลูกสะใภ้ก็คราวนี้แหล่ะ”

         “แม่ครับ ผมว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นแฟนกันปิ๊กหรอก”

         “อ้าว ทำไมปุ๊กคิดแบบนั้นหล่ะลูก”แทงกิ้วว่ะปุ๊กที่ช่วยพูด

              “ก็เธอดูน่ารักเกินไปที่จะเป็นแฟนกันกับปิ๊กที่หน้าตาอย่างจิ้งจกหน่ะสิ” ผมขอคืนคำพูดที่ขอบคุณปุ๊ก  แกว่าฉันเป็นจิ้งจกหรอฟะ  ถ้าฉันจิ้งจกแกก็จิ้งจกหล่ะวะหน้าเหมือนกันหนิ ผมแอบเห็นแป้งหัวเราะคิกคัก สะใจ มันชวนให้หงุดหงิด

         “ถ้าฉันจิ้งกนายก็จิ้งจกด้วยแหล่ะปุ๊ก ก็เป็นฝาแฝดกันหนิ”555+ว่าอะไรไม่รู้จักคิดเลย สุดท้ายก็คือว่ายัยนั่นก็ยังคงลอยนวลในบ้านผมต่อไปทำไมคนอื่นถึงเห็นดีเห็นงามยกเว้นผมฟะ