พิศวาสร้ายลวงใจรัก

ลำดับตอนที่ #6 : พิศวาสร้ายลวงใจรัก - 6 (Rewrite)

พิศวาสร้ายลวงใจรัก วางจำหน่ายแล้วนะคะ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ Meb (โหลดไม่เป็นสอบถามได้นะคะ ยินดีตอบค่า)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสร้ายลวงใจรัก<<<

(พี่ไฟ VS หนูหอม)

>>>ลิงก์สำหรับโหลด E - book พิศวาสลวงบ่วงราคี<<<

(ป๊าไทม์ VS แม่ฝน)

ตายห่า!!!

พิมพ์พระจันทร์ถลึงตาโตใส่นาฬิกาปลุกที่กรีดร้องอยู่ในมือ เก้าโมงสิบห้า!

“เข้าร้านสายยายด่าแน่เลย พวกแกทำไมไม่ปลุกฉัน…” หันไปวีนเพื่อนร่วมแก๊งที่นอนเกลื่อนห้องแล้วอ้าปากค้าง แต่ละคนนอนหลับอยู่ในท่า ‘ตายอย่างอนาถคาพื้นห้อง’ พิมพ์พระจันทร์ละปวดหัว “แต่ละคน ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย”

ทว่าพอก้าวลงจากเตียงไปแล้วก็หวนกลับมาแหวกผ้านวมหาหอมระรินยกใหญ่ เพราะนับแล้วขาดไปหนึ่งคน ในขณะที่เพื่อนร่วมแก๊งอยู่กันครบทีม

แต่หอมระรินหายไป!

“เฮียเอาหอมไปทิ้งไหนเนี่ย” ยกมือขึ้นมาทึ้งผมยุ่งๆ ของตัวเองแล้วควานหาโทรศัพท์มือถือไปทั่วกว่าจะเจอ มันซุกอยู่ใต้หมอน

น้องสาวเฮียไฟรีบติดต่อพี่ชายทันใด ร้อนใจไปหมดแล้วตอนนี้ กลัวยายหอมจอมเฉิ่มจะเสียทีให้คนหื่น หวังว่าเฮียไฟจะไม่สิ้นคิดขนาดปล้ำคนเมาหรอกนะ

“เฮีย…”

“อะไร”

“ยายหอมน่ะอยู่ไหน นี่ควานหาทั่วห้องแล้วไม่เจอ”

“อยู่กับเฮีย”

“บอกให้เอามาทิ้งคอนโดจันทร์ไม่ใช่คอนโดเฮีย… เสร็จไหมนั่น!” พิมพ์พระจันทร์แว้ดถามเสียงสูง

“เสร็จแล้ว”

“ชั่วช้า...” พิมพ์พระจันทร์ทอดเสียงด่ายืดยาว ใจหายวาบๆ “จันทร์บอกให้เอามาทิ้ง ไม่ได้ให้เอาไปปล้ำ เกลียดว่ะ”

“ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวพาไปส่งคืนที่ร้าน” เพชรตะวันโกหกคำโต หากยายพระจันทร์ตัวแสบรู้ว่าหอมระรินนอนไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่บนเตียงเขาล่ะก็ เรื่องใหญ่แน่!

“แค่นี้ รีบมานะ”

เพชรตะวันทิ้งตัวลงไปนอนมองแพขนตางอนยาวแล้วเขี่ยเล่น ก่อนจะลดหลั่นลงมาจิ้มแก้มนุ่มอย่างเอ็นดู “ขี้เซา เช้าแล้วก็ยังไม่ยอมตื่น” ว่ายิ้มๆ แล้วเกลี่ยปอยผมที่กระจายลงมาไปทัดหูให้

นัยน์ตาคมปราบวาววับยามจับจ้องใบหน้านวล แก้มน้องนางขาวผ่องเป็นยองใย มีเลือดฝาดสีชมพูแต้มอยู่จางๆ ช่างน่าเอ็นดู นึกถึงวันแรกที่เจอกัน แก้มนวลนุ่มของหล่อนตกเป็นของเขาโดยไม่ตั้งใจ นาทีแรกที่เห็นหน้ากัน ยอมรับนะว่าใจสั่นเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้นไปพร้อมกัน...

เขาลืมไปแล้ว… ไม่เคยฝันถึงแก้มนุ่มของคนตรงหน้าเลย แต่พอมานอนพิศมองใกล้ชิด มันทำให้อดคิดถึงวันนั้นไม่ได้ รอยยิ้มสุขใจคลี่ขยายออกกว้าง แล้วคิ้วเข้มที่พาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาคู่คมก็ย่นเข้าหากัน หันไปมองหาโทรศัพท์ที่ดังเตือนว่ามีสายเรียกเข้าไปทั่ว

มันอยู่ในกระเป๋าหอมระริน ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นไปล้วงเอามาหมายจะรับ คิดว่าน้องสาวโทรมาตามอีกรอบ ผิดคาด มารดาของหอมระรินโทรมา เขาหันไปมองเจ้าของโทรศัพท์ที่ปรือตาหนักอึ้งขึ้นมาอย่างเชื่องช้า แล้วดีดตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างไวเมื่อเห็นว่าเป็นเขาที่นั่งยิ้มแป้นอยู่กลางเตียง

ร่างบางลนลานคลานลงไปนั่งขดตัวอยู่ข้างเตียง สองมือยกขึ้นมากอดกันแน่น ปิดบังทรวงอกอวบอิ่มเอาไว้อย่างอับอาย ชายหนุ่มขยับตัวไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำที่พาดอยู่ปลายเตียงมาส่งให้ไม่คิดเอาเปรียบ

“ใส่สิ” แล้วเบือนหน้าหนีไปทางประตูให้สาวสวยหยิบไป

หอมระรินรีบคว้ามันมาสวมและผูกสายคาดเอวอย่างแน่นหนา เขาก็หันมาส่งโทรศัพท์ให้ มือเรียวเย็นเฉียบยิ่งกว่าน้ำแข็งหยิบโทรศัพท์ที่กรีดร้องมารับสายแล้วเดินออกไปคุยที่ระเบียง

“หอม แม่รอหนูอยู่นะลูก หอมกลับมาหาแม่นะ แม่คิดถึง”

หอมระรินยิ้มขมขื่นอยู่ปลายสาย น้ำเสียงหวานๆ ของมารดาที่เรียกหาผ่านสายมาไม่ได้จริงใจ เมื่อความคิดถึงของท่านมันเจือไว้ด้วยผลประโยชน์อันมหาศาลจากหล่อนเสียมาก หล่อนฝืนกลืนความจุกเจ็บลงคอแล้วตอบออกไป

“ยังไม่ครบอาทิตย์เลยนะคะแม่”

“งั้นครบอาทิตย์... หนูจะกลับมาให้แม่หายคิดถึงใช่ไหมลูก”

หอมระรินครุ่นคิดอย่างปวดใจอยู่ชั่วครู่ก็ตอบไป “ค่ะ”

หากแต่ปลายสายกลับตอบรับด้วยน้ำเสียงระริกระรี้ดีใจก่อนวางสายไป

หอมระรินกลับเข้ามาในห้อง สูดหายใจเข้าลึกแล้วเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเจ้าของเตียงที่ทอดมองมาด้วยสายตาที่หล่อนเองก็ไม่เข้าใจ มันนิ่งเนี้ยบ หากแต่ซ่อนความหวานล้ำเอาไว้ข้างในลึกๆ ร่างกายภายใต้ชุดคลุมจึงร้อนวูบวาบด้วยความประหม่า ไม่กล้าสบตาเขาเสียแล้ว

“อาบน้ำสิครับ เดี๋ยวจะพาไปส่งที่ร้าน”

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลชวนฟัง คราวนี้คนเอาแต่ก้มหน้ายอมเงยขึ้นมาสบตากันแวบหนึ่ง ตัดสินใจถามออกมาให้คลายสงสัย

“คุณไฟไม่ได้ล่วงเกินหอมใช่ไหมคะ”

ความทรงจำทุกอย่างดับอนาถไปชั่วขณะ หอมระรินจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากพิมพ์พระจันทร์ลากเข้าผับไปนั่งดื่มแก้กลุ้มแล้วก็เต้นบ้าๆ บอๆ ระบายความเครียดกับเพื่อนร่วมแก๊ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าตัวเองเสียบริสุทธิ์ให้ชายหนุ่มตรงหน้าไปแล้วหรือยัง เห็นว่าเขาถอดเสื้อผ้าให้จนหมดเปลือกขนาดนี้เลยอยากถามให้มั่นใจว่าโดนลวนลามส่วนไหนไปหรือเปล่า... ก็แค่นั้น

เพชรตะวันอมยิ้มแล้วเปลี่ยนท่าเป็นนั่งขัดสมาธิจ้องมองมา ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักราวกับตุ๊กตาก็ร้อนวูบจนพวงแก้มนุ่มกลายเป็นสีชมพูปลั่ง

‘น่ารัก แต่เราเจอกันช้าไป’

เฮ้อ!... ยาวๆ ทำไมจู่ๆ ถึงได้นึกเสียดายผู้หญิงตรงหน้าขึ้นมาเสียอย่างนั้น หากเราเจอกันเร็วกว่านี้ แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของปิ่นปาริชาติอาจตกมาอยู่ที่หล่อนก็เป็นได้

‘หล่อนมีแฟนแล้ว เขามีคู่หมายแล้ว เราคงต้องแยกทางกันเสียที’

“เปล่า”

“ขอบคุณค่ะ”

โล่งอกอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเข้าไปในห้องน้ำแล้วหล่อนก็แทบร้องกรี๊ดออกมา เนินทรวงมีรอยแดงเป็นจ้ำอยู่สองสามจุด รวมรอยจางๆ ที่ฐานคออีกหนึ่งเป็นสี่

‘คุณไฟ นี่คุณ…’

อยากเอาหัวโขลกผนังสี่เหลี่ยมให้เลือดอาบนัก แต่ไม่เท่าอยากตบเจ้าของชื่อให้หน้าหันหรอก

‘คนฉวยโอกาส’

<<<อ่านแล้วถูกใจ กดสับตะไคร้ตรงนี้>>>

>>>อ่านเรื่อง ทัณฑ์รักเมียบำเรอ คลิก<<<

>>>อ่านเรื่อง พิศวาสลวงบ่วงราคี คลิก<<<

เราเจอกันช้าไป แต่รอยแดงเต็มหน้าอกยายหอมเลยพี่ไฟ หมายฟามว่าไง 

ขอให้สนุกกับการอ่าน ติดใจอย่าลืมกดสับตะไคร้

ชอบใจฝุดๆ ก็รัวแป้นคอมเม้นท์เม้าท์มอยกันเน้อ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

ดารารินทร์