คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
อนที่ 5
านยอลไม่สามารถลั้นยิ้มเอาไว้ไ้เลยในอนนี้ เารีบเินออมา่อนที่แบฮยอนะับสัเอาารเาไ้ พอไ้เ้าใล้ริๆแล้วแบฮยอนนั้นน่ารัมาเหลือเิน น่ารันเือบะห้ามใไม่อยู่แหนะ
ร่าสูยมือลูบที่อ้ายอัวเอเบาๆ่อนะ่อยๆผ่อนลมหายใเ้าอออย่า้าๆ อนนี้หัวใอเามันำลัเ้นแรอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ั้แ่เิมานอายุ 23 ปีอาารแบบนี้มันเพิ่ะเิึ้นับานยอลเป็นรั้แรนัวเาเอยัแปลใ ยิ่อนที่เห็นแบฮยอนำลัเินัวเาเออยู่็ยิ่เ้นแรไปอี แม้ในอนแรเาะรู้สึหุหิอยู่็ามทีที่แบฮยอนมาับเพื่อนผู้าย
นับๆูแล้วเาับแบฮยอนใน่วนี้ไม่่อยไ้เห็นหน้าร่าาันเท่าไหร่เพราะนอนไมเนอร์ไม่ไ้มีานอีเว้นท์หรือออานอะไรใน่วนี้ ส่วนมา็ุยันผ่านแทบ้า โทรหาันบ้า นานๆทีะมีวิีโออลอะไรประมานั้น
ไหนๆอนนี้็ไ้เอันแล้ว านยอละไม่ยอมพลาโอาสนี้ไปแน่นอน...
“ไพี่ เอมั้ยอ่ะ” เสียน้อเล็อวอย่าไถามึ้นเมื่อเห็นานยอลเปิประูเ้ามา
“เอ” านยอลอบแบบยิ้มๆ ึ่นั่นทำให้ไรีบปรี่เ้ามาหานพี่อย่ารวเร็ว้วยวามอยารู้อยาเห็นอย่าออนอหน้า่าาพี่ๆร่วมวอีสอนที่นั่เียบๆเหมือนไม่ไ้สนใแ่ริๆแล้วหูนี่ผึ่รอฟัอยู่
“เป็นไมั่พี่”
“น่ารัิบหายว่ะ” านยอลอบ แล้วเสียฮิ้วัึ้นทันทีาเพื่อนร่วมว านยอลไ้แ่ยืนอมยิ้มแล้วเินไปเ็บอใส่ระเป๋า
“เฮีย วันนี้ไม่มี้อมไรใ่ไหม” ร่าสู้มหน้าเ็บอทั้หมลระเป๋าอัวเอ่อนะหันไปถามพี่ให่อวที่นอนเล่นเมมือถืออยู่บนโฟา
“ไม่มีๆ ไปไ้เลย” ริสบอ
“เยี่ยม!” านยอลยิ้มว้า นริส็อที่ะหมั่นไส้ไม่ไ้ นำลัมีวามรันี่แม่น่าหมั่นไส้สัสๆ
“อย่าพาลูเาออนอลู่นอทานะมึ ไ้่าวว่าน้อยัไม่สิบแป ระวัโน้อหาพราผู้เยาว์นะ” ริสเอ่ยเือนแบบำๆ านยอลหันมายยิ้มให้่อนะเินออาห้อไป
านยอลวุแรถยน์ที่ไปอ้อนอยืมอผู้ัารแล้วเินออมาอย่าอารม์ี่อนะลิฟ์ไปหาแบฮยอนที่ั้น4 ร่าสูเินผิวปาไปเรื่อยามทาเิน่อนสายาไปสะุับายหิู่หนึ่ที่ยืนอยู่หน้าห้อ้อมที่ใ้สำหรับเ็ฝึ
สาวน้อยนนั้นือบยอนแบฮยอนานยอลำไ้ี ส่วนผู้ายอีนที่ยืนอยู่้วยนั้นมันใร...แล้วานยอล็้อิ้วระุเมื่อไอ้หนุ่มนนั้นำลัลูบหัวสาวน้อยอเาอยู่!
ไม่ไ้ารล่ะ!
านยอลรีบสาวเท้าเ้าไปหาแบฮยอนที่ยืนส่ยิ้มหวานให้ไอ้หนุ่มนั่น แนแร่รีบโอบไหล่อเ็สาวอย่ารวเร็วนแบฮยอนสะุ้เฮือ้วยวามใ
“อยู่นี่นี่เอ พี่ำลัเินมาหาเราพอี ไปันไ้ยัรับ” านยอล้มลไประิบใล้ๆหูอแบฮยอนนสาวเ้า้อเอียอหนี้วยวามรู้สึั๊ี้ ไอ้หนุ่มที่ยืนอยู่ับแบฮยอนมอเหุาร์นั้น้วยสีหน้าใ
“พะ พี่านยอล!” แบฮยอนโพลออมา ไม่ิว่าานยอละเ้ามาโอบเธอแบบนี้แถมยั่อหน้าเฮุนอี...แน่นอนว่าหลัานี้เธอ้อเรียมัวอบำถามอเฮุนอย่าแน่นอน
“รับ พี่เอ” ใบหน้าหล่อส่ยิ้มให้สาวน้อยในอ้อมแนอเา่อนะหันไประุยิ้มใส่นที่ยืนมอเาับแบฮยอน้วยอาารๆปนเหวอๆ
“นี่แบฮยอน...รู้ั้วยเหรอ” เฮุนอ้าปา้ามอหน้าสอนสลับันไปมา นี่แบฮยอนไปรู้ัับมือี้าร์อนอนไมเนอร์เป็นารส่วนัวไ้อย่าไร
“เอ่อ ือ....เอ่อ ือว่า...” แบฮยอนถึับทำหน้าไม่ถู หันไปอวาม่วยเหลือาานยอลร่าสู็เอาแ่ยิ้มทะเล้นใส่เธอ อยาะยมือฟาริๆ หมั่นไส้
“ลาเพื่อนเสร็แล้วใ่ไหม ั้นเราไปันเถอะ” แถมยัพูเอเออเอเสร็สรรพพร้อมูแนร่าบาให้เินามโยไม่รอวามเห็นาอีนเลยสันิ แบฮยอนรีบหันไปโบมือบ๊ายบายให้เฮุนที่ยืนเาหัวๆับเหุาร์ที่เิึ้นอยู่
“ไวุ้ยันนะเฮุน”
อ่อ ื่อเฮุนสินะ
แบฮยอนเินามร่าสูมาเรื่อยๆ านยอลยัับมือแบฮยอนไว้ไม่ปล่อยนมาถึที่ั้นอรถอึลัษะ็เหมือนั้นอรถอห้าสรรพสิน้าเลยล่ะ ทัู้่พาันเียบมาลอทานมาถึลานอรถานยอล็ยัไม่ปริปาพูอะไร แบฮยอนเอ็เริ่มะอึอัับบรรยาาศที่เียบๆแบบนี้
“พี่ะพาันไปไหนะ” แบฮยอนัสินใเอ่ยปาถาม
“นึว่าะไม่ถามะแล้ว” เอ้า! ็เห็นไม่พูอ่ะ แบฮยอนมวิ้วเ้าหาันทันที านยอลเห็นแบบนั้น็ำออมาเล็น้อยนิ้วเรียวยึ้นิ้มเบาๆระหว่าิ้วสวยทั้สอนั่นเบาๆ “ูทำหน้าเ้าสิ”
“แล้วพี่ะพาันไปไหนล่ะ” แบฮยอนถามึ้นอีรั้ หวัว่าานยอลไม่พาเธอไป่าหมป่า้าทาหรอมั้
“ไปเท”
“ห่ะ หา...”
“ไปเทันไรับ ป่ะ ึ้นรถ” านยอลเปิประูรถฝั่นั่้านับให้แบฮยอน หิสาวยืนมออย่าๆนร่าสู้อผายมือบอให้เธอเ้าไปนั่ แบฮยอนไมุ่้นรถันนี้มา่อนเลยเพราะรถที่านยอลใ้อยู่ประำไม่ใ่ันนี้...
BMW สีำันนี้อใรัน
“…”
“ึ้นรถรับนี” านยอลสะิ้นแนอแบฮยอนที่ยืนทำหน้ามึนๆอยู่ ร่าบาหันมามอหน้าานยอลแวบนึ่อนะ้าวึ้นรถามำอร่าสู
เมื่ออยู่บนรถแล้วานยอล็พาแบฮยอนับออาบริษัททันที อนออาบริษัทแบฮยอนเอ็ัวลให่ลัวว่าแฟนลับที่นั่เฝ้าันอยู่หน้าึะเห็นว่าเธอนั่รถออมาับมือี้าร์วนอนไมเนอร์ ึ่มันไม่ใ่เรื่อที่ีแน่หามีนเห็น ูเหมือนว่าะไม่มีใรสนใรถันนี้สัเท่าไหร่ทุนูแื่นที่เห็นว่ามีรถออมาแ่พอมอๆแล้ว็ลับไปนั่ันเหมือนเิม
ทัู้่นั่เียบันมาลอทาแบฮยอนไม่รู้ะเริ่มบทสนทนาอย่าไี านยอล็เอาแ่เหลือบมอเธอเป็นระยะนแบฮยอนเริ่มทำอะไรไม่ถู สอมือเล็ไ้แ่บีบเ้าหาัน้วยอาารประหม่า
เธอะทำลายวามอึอัอย่าไรี
“เอ่อ/เอ่อ” บทะเอ่ยปา็ันพูพร้อมันะอย่านั้น
“แบฮยอนพู่อนเลยรับ” านยอลบอพลาส่ยิ้มให้
“่ะ...” แบฮยอนพยัหน้ารับ่อนะเอ่ยปาถาม “เราะไปที่ไหนันะ”
“วามลับรับ” ร่าสูอบหน้าาย
“อ้าว...” แบฮยอนอ้าปาหวอเมื่อไ้รับำอบที่ไม่เป็นที่น่าพอใ แถมยัไม่ไวามระ่าให้เธออี
“พี่ไม่พาไป่าทิ้หรอน่า” แบฮยอนาโทันทีที่านยอลพูเหมือนรู้วามิเธอ ร่าสูหันมามอหน้าเ็สาวที่ทำหน้าเหลิหลั่อนะยิ้มำพลายมือไปยีผมออีนอย่าเอ็นู
“พี่านยอล! ผมมันยุ่แล้วนะะ” ยิ่ร่าบาทำหน้าอยู่ปาใส่นั่นยิ่ทำให้นัวสูที่ำลัับรถอยู่แล้เธอไม่เลิ ร่าสูเอาแ่ยีผมอเธอนผมที่รวบไว้ฟูไม่เป็นทร
แบอยอนไ้แ่มอ้อนานยอลที่เอาแ่ำเธอไม่หยุ ารที่ไ้แล้เธอนี่มันมีอะไรน่าำัน! ร่าบาแะหนัยามัผมอัวเอที่ถูนี้แล้พัมันนไม่เป็นทร ผมยาวสวยทิ้ัวามธรรมาิสอมือบาสาสอสามทีผมสวย็เ้าทร แล้วหันไปมอหน้าร่าสูอย่าอนๆ
เหมือนอนนี้ำแพที่เรียว่าวามอึอัอทัู้่็ไ้ทลายลไปเรียบร้อยแล้วเพราะเสียพูุยันบนรถนั้นมีมาไม่หยุ านยอลเอาแ่หัวเราะับเรื่อราวที่แบฮยอนเอามาเล่าให้ฟั ในแทว่าุยสนุแล้วพอไ้ลอุยัน่อหน้านี่แบฮยอนเป็นนที่มีสเน่ห์้านารพูอยู่มา เธอสามารถเล่าเรื่อธรรมาๆให้มันูน่าสนใไ้อย่าเหลือเื่อ...
แถมยัน่ารัอี่าหา...
แบฮยอนมอออไป้านนอรถบนถนนเส้นที่เธอไม่่อยะุ้นานั แ่พออ่านป้ายบอทา.....
ปูานอี 100 KM.
แบฮยอนเบิาว้า้วยวามใไม่ิว่าานยอละพาเธอมาไลนานี้ แถมอนนี้ใล้ะเย็นแล้ว้วย
“พี่านยอละไปปูานเลยเหรอ”
“รับ เราะไปปูานัน ทำไมเหรอ เราไม่อยาไปเหรอ” านยอลหันมาถาม แบฮยอนส่ายหน้า
“ไม่ใ่่ะ ือว่าันยัไม่ไ้บอที่บ้านเลย” านยอลหน้าเสีย เาเอ็ลืมไปว่าแบฮยอนยัเ็อยู่ะไปไหนมาไหน็ำเป็นที่ะ้อบอที่บ้าน่อน
เฮ้อ พลาแล้วานยอล อยาะบหัวัวเอแรๆสัทีนึ
“อ่า ั้นลับันเลยไหม ลับรถอนนี้ไปถึโละไม่เย็นเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไร่ะ ไหนๆ็มาแล้ว ับมาไล็ั้ถึนี่แล้ว เี๋ยวันโทรบอแม่็ไ้่ะ” แบฮยอนว่า ริๆไม่ไ้เรใานยอลหรืออะไรหรอ เธอแ่อยาอยู่ับายหนุ่มนานๆเท่านั้นเอ นี่อาะเป็นเวลาีๆอเธอและเา็ไ้ เธอไม่วระพลามัน
านยอลพยัหน้าาที่มีสีหน้าสลลลับลายเป็นยิ้มว้าอย่ามีีวิีวาทันทีนแบฮยอนอที่ะอมยิ้มามไม่ไ้ ร่าบาหยิบมือถือ่อสายหาแม่อัวเอไม่นานปลายสาย็รับ แบฮยอนุยโทรศัพท์สัพั่อนะวาสาย านยอลับใวามไ้ว่าแบฮยอนบอับแม่อเธอว่าเธอออมาเที่ยวับเพื่อนึู่เหมือนว่าแม่อเธอะอนุาและไม่ไ้ว่าอะไร
รถันสวยหัเลี้ยวเ้าถนนเส้นหนึ่แบฮยอนมอออไปนอหน้า่ารถยน์อย่าื่นเ้นเพราะลอสายอถนนเส้นนี้นั้นิทะเล ร่าบาไม่รอ้ารีบเปิระพร้อมับสูลมหายใเอาอาาศสื่นเ้าปออย่าเ็มที่
นานแ่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ไ้มาทะเลและสูอาาศที่สื่นๆแบบนี้
ร่าบาหลับาพริ้มึบับบรรยาาศลอทา ใบหน้าสวยเผยยิ้มออมานนที่อยแอบมออยู่อที่ะยิ้มามไม่ไ้ านยอลที่ลอบมอน้าายเป็นระยะๆแล้วยยิ้ม ูแล้วแบฮยอนะอบทะเลถึไ้ทำหน้ามีวามสุแบบนั้น
อยู่ๆานยอล็ะลอวามเร็วลแล้วอสนิทอยู่ริมถนนรายหา ร่าสูเปิประูลารถแล้วเินอ้อมมาเปิประูรถฝั่แบฮยอน ร่าบาไ้แ่มอามอย่าๆแ่็ไม่ไ้ทัท้วอะไรเมื่อร่าสููแนเธอให้เินลไปยัายหา
“ว๊าว ทะเลสวยะมัเลย” ร่าบายิ้มร่ามอไปรอบๆอย่าื่นเ้น สัเไ้ว่าบริเวนี้มีเพียานยอลและเธอเท่านั้น ไม่มีผู้นเลยแ่นั่น็ไม่ไ้ทำให้แบฮยอนสนใมานั สิ่ที่ร่าบาสนใือพระอาทิย์วให่ที่ำลัลอย่ำอยู่ลาผืนน้ำรหน้าเธอ
สวยะมั
านยอลยืนมอหิสาวรหน้า อนนี้เาเหมือนำลัอยู่ในภวั์อวามฝันยัไยัั้น แสาวอาทิย์ในอนเย็นที่ว่าสวยแล้ว็ยัสวยไม่เท่าร่าบายืนมอวอาทิย์้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มนี่เลย านยอล็อที่ะหยิบมือถือออมาถ่ายภาพเ็บไว้ไม่ไ้ แบฮยอนไม่รู้ัวเลยสันิว่าัวเอำลัโนนัวสูแอบถ่ายอยู่เพราะมัวแ่ื่นมวามสวยอทะเลและวอาทิย์ านยอลยิ้มให้ับรูปที่ัวเอถ่ายไว้ไ้
My sunshine…
เวลาล่วเลยนเือบทุ่มนึแล้ว านยอลพาแบฮยอนมายัร้านอาหารแห่หนึ่ที่อยู่แถวนั้น อนแรแบฮยอนไม่ล้าที่ะลารถเพราะลัวว่าะมีนำานยอลไ้ แ่ร่าสูไ้ยืนยันว่าไม่เป็นอะไรไม่มีอะไรที่้อัวลแบฮยอนถึไ้ยอมลมา ร้านนี้เป็นร้านอาหารีฟู้เล็ๆูอบอุ่นบรรยาาศี แ่นลับไม่มีเลยแบฮยอนเอไ้แ่สสัยแ่ไม่ไ้ถามอะไรร่าสู านยอลเินนำเธอเ้าร้านอนนี้ท้ออเธอไ้ร้อประท้วะเอาอินนแบฮยอนแทบะไม่สนใอะไร
“อ้าว านยอล” แบฮยอนหน้าเหวอทันทีเมื่อมีนเินเ้ามาทัานยอล แบฮยอนรีบถอยห่าาร่าสูทันทีมอ้ายมอวาหาพวปาปารัสี่ หาโนถ่ายรูปไปมันไม่ีแน่
“พี่านอี สวัสีรับ” านยอลโ้ทัทายแบฮยอนมอ้วยสีหน้าๆ สรุปนี่รู้ัันหรอเหรอ
“เออๆ หวัี แล้วนั่นพาใรมา้วยน่ะ” านอีพยัพะเยิหน้าไปทาแบฮยอน ร่าบาเห็นันั้น็รีบโ้ทัท้ายนอายุมาว่าทันที
“แบฮยอนรับพี่ เป็น...” ประโยสุท้ายานยอลเินเ้าไประิบระาบับานอี แบฮยอนไ้แ่ยืนมออย่าสสัย
ุยอะไรันนะ
“อ๋อ ที่โทรมาบอให้ปิร้านให้เพราะแบบนี้สินะ” านอียิ้มอย่ามีเลศนัยแถมยัมอแบฮยอนและานยอล้วยแววาล้อๆ่อนะหันมาเอ่ยับแบฮยอน “เ้ามาๆ เลือนั่เอาเลยอยาินไรสั่เ็มที่เลยนะ วันนี้านยอลมันเลี้ย”
านยอลูมือแบฮยอนมานั่รที่ิริมทะเล ร้านอานอีนั้นั้อยู่ิทะเลแถมยัมีส่วนที่ยื่นลไปในทะเลอี้วย านยอลเลือที่ะนั่รส่วนนั้นเพราะบรรยาาศมันีมา ลมเย็นๆาทะเลอนใล้่ำนี่เป็นอะไรที่สบายสุๆและูเหมือนแบฮยอนะอบมา้วย
“เอ่อ...” แบฮยอนทำัวไม่ถูเมื่อานยอลมาเลื่อนเ้าอี้ให้เธอนั่ แถมยับริารนั่นโน่นนี่อย่าเ็มที่ านยอลูะล่อแล่วับารทำอะไรที่โรแมนิพอๆับเล่นี้าร์เลย ูเหมือนว่าเาะเทแร์ผู้หิ่อน้าเ่เหมือนันนะ
“อยาินอะไรหรือเปล่ารับ” ท่านั่เท้าามอเธอาเยิ้มนั่นมันท่าทาอนเ้าู้ัๆ แ่แบฮยอนลับรู้สึเินไม่ล้าสบสายาที่ร่าสูทอมอมาที่เธอ
นบ้าอะไรแม้แ่สายา็ูหล่อไปะหม โอ้ยยย
านยอลนั่มอแบฮยอนที่นั่เินหลบสายาเาอยู่อย่ายิ้มๆปนำ แบฮยอนเป็นนที่น่ารัอยู่แล้วยิ่เวลาเินหรืออนที่ทำอะไรไม่ถูนี่โรน่ารัมาทำเาใเ้นรัวอยู่บ่อยรั้เหมือนัน
ผ่านไปัพัอาหารที่สั่ไป็มาเสิร์ฟึ่อที่สั่ไปส่วนมาเป็นสิ่ที่แบฮยอนอยาิน ในอนแรร่าบา็เรใานยอลนไม่ล้าะสั่อะไรเท่าไหร่พอร่าสูะยั้นะยอเท่านั้นแหละ แบฮยอน็สั่แบบัหนััเ็ม
านยอลนั่มอร่าบาทีู่ะมีวามสุเหลือเินับอาหารรหน้า หิสาวินไปมรสาิอาหารไปอย่าไม่หยุปา านยอลไ้แ่พยัหน้าและยิ้มามับท่าทาทีู่มีวามสุนั่น มือหนา็ทำหน้าหน้าที่แะุ้ส่ให้แบฮยอนเรื่อยๆ สาบานเลยว่าไม่เยทำอะไรแบบนี้ให้ใรมา่อนเลย
“ินเลอะเป็นเ็เลยนะ” มือให่เอื้อมมาเ็ราบมันุ้สีส้มๆที่ิอยู่มุมปาอแบฮยอน ร่าบาหยุะัารินทันทีไ้แ่นั่นิ่มอร่าสู่อยๆเ็มันุ้ออามุมปาให้
ึัึัึั...
เอาอีแล้ว หัวใเ้นแรอีแล้ว
อาารเห่อร้อนที่ใบหน้าแบฮยอนรู้ัวเลยว่าอนนี้เธอำลัหน้าแมาๆแน่นอน หึ้ย! อยาะมุทรายหนีให้รู้แล้วรู้รอ ปาร์านยอลนี่อบทำอะไรที่อันราย่อหัวใเธอเสียริ
“เอ่อ...” ร่าสูเลิิ้วมอหน้าร่าบาที่ทำท่าเหมือนะพูอะไรบาอย่าพลายนิ้วโป้ที่เ็ปาร่าบาเมื่อรู่นี้เลียราบมันุ้ที่ินิ้วอยู่
โอ้ว...แม่ะ หนูำลัะาย่ะแม่.... หนูไม่ไหวแล้วริๆ T////////T
แ่เ็ปาให้นี่็ะไม่ไหวแล้วนะ แถมยัมาเลียราบมันุ้ที่เพิ่เ็ออาปาเธอ้วยท่าทาเ็ี่แบบไม่ไ้ั้ในั่นอี แบฮยอนอยาะทิ้อินในมือแล้วโลทะเลไปเพื่อับอาารร้อนบนใบหน้าอัวเอ
“รับ? ว่าไหื้ม” ไ้โปร่ะพี่...อย่าทำน้ำเสียแบบนั้น แบฮยอนะไม่ทน...
“ปะ เปล่า่ะ” ถึในใะหวีร้อแ่ไหน แบฮยอนนน่ารั็นั่เหนียมอาย้มหน้าแทะปู่อไป
แล้วินเนอร์ใ้แสเทียนท้อฟ้าและริมทะเล็บล แบฮยอนรู้สึอิ่มอ อิ่มใและอิ่มท้อเป็นอย่ามา านยอลเอ็ทึ่ไม่น้อยที่เห็นแบฮยอนินเ่มา เห็นัวเล็ๆแบบนี้ไม่น่าเื่อว่าะินไ้เยอะว่าเาเสียอีนับถือเลยริๆ แ่ถึอย่านั้น็เถอะนะเา็มอว่ามันน่ารัี
แบฮยอนะทำอะไร็น่ารัในสายาอานยอลหมนั่นแหละ ไม่เว้นแม้ระทั่อนที่ร่าบาเผลอามออมา่อหน้าเา็าม...
“ฮัิ้ว!” เสียามัลั่นมาาแบฮยอนในะที่ทัู้่เินออาร้านมาที่รถ ร่าบาหันมายิ้มอายๆให้ร่าสูที่หันมามอแบบำๆ
“าลมนานๆสสัยะเป็นหวัแล้วสินะ” านยอลหยิบผ้าเ็หน้าอัวเอออมาเ็มูให้ับแบฮยอน นถูเ็มู็ไ้แ่ยืนนิ่้อนามออีนอย่าอึ้ๆ เิมาาท้อแม่ไม่เยโนใรทำแบบนี้ให้เลยแบฮยอนเลยไ้แ่ยืนนิ่ทำอะไรไม่ถู อาารเห่อร้อนบนใบหน้าลับมาเล่นานแบฮยอนอีรั้
“-//////////////-” ทำไม้ออบทำให้เินอยู่ลอเลยนะ นบ้า!
“ลับันเถอะ” ร่าสูว่าพลาเ็บผ้าเ็หน้าที่เปื้อนน้ำมูอแบฮยอนลระเป๋าาเ แบฮยอนเห็นนั้น็รีบเบรร่าสูทันที
“ะ เี๋ยว่ะ อย่าเพิ่เ็บมันลไปนะ!” านยอลทำหน้าสสัย
“มีอะไรเหรอรับ” ร่าสูเลิิ้วถาม
“ือมันเลอะ เอ่อ น้ำมูันแล้ว พี่อย่าเ็บมันไปเลยนะะ เี๋ยวันเอาไปัให้่อนนะ” แบฮยอนว่าพร้อมับทำท่าอผ้าเ็หน้าผืนนั้นามืออร่าสู านยอลเลิิ้วมอผ้าเ็หน้าในมือ่อนะยยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอ ไม่ไ้เลอะมามายัหน่อย”
“ไม่ไ้่ะ มันสปรนะะ ให้ันเอาไปัให้นะะพี่านยอล” พอร่าบาทำเสียอออ้อนแบบนั้นานยอล็ใอ่อนยวบ มือหนายื่นผ้าเ็หน้าให้ับร่าบาที่ยืนส่ยิ้มให้เาอยู่อย่าห้ามไม่ไ้
น่ารัริๆเลย
านยอลพาแบฮยอนับรถออาปูานลับมาที่โล อนาลับนีู้เหมือนว่าแบฮยอนะหมพลันหลับไปะแล้ว านยอลหันไปมอยิ้มๆ่อนะะลอรถเ้าอ้าทาแล้วหยิบมือถือึ้นมาถ่ายรูปร่าบาที่ำลัหลับเ็บเอาไว้ ร่าสูเผยยิ้มออมา่อนะั้่ารูปภาพนั้นเป็นหน้าอล็อสรีนเอาไว้แล้วออรถเินทา่อ
“แบฮยอน” แรสะิที่้นแนพร้อมเสียเรียนั้นปลุให้แบฮยอนื่น ร่าบาทีู่ะมึนๆาวาม่วหัน้ายหันวายี้าพร้อมับบิี้เียหาววอให่ออมา
“อุ้ย!” บิี้เียหันมาเอานยอลที่นั่มอเธออยู่็ะหนัไ้ว่าัวเอเผลอแสท่าทาที่น่าอายออไปเสียแล้ว แบฮยอนไ้แ่ยิ้มแหย๋ๆให้านยอลที่ยัส่ยิ้มหล่อแบบที่ทำมาลอทั้วันให้เธออยู่
“บ้านเราอยู่ไหนเหรอ”
“อยู่แถวXXX่ะ เอ๋...แ่ว่าันลับเอไ้นะะ พี่ส่ันที่หน้าบริษัทอพี่็ไ้” แบฮยอนเอ่ยอย่าเรใ
“ไม่ไ้รับ พี่ะปล่อยให้เราลับนเียวไ้ยัไ” านยอลว่า้วยน้ำเสียริั
สุท้ายแบฮยอน็ยอมให้านยอลับรถมาส่เธอที่บ้าน เธอรู้สึว่าลอทาลับบ้านานยอลนั้นเหมือนะับรถ้ามาว่าปิทั่วไป ในอนแรเธอิว่าเพราะับบนถนนที่มีรถเยอะหรือเปล่าเลยับ้าๆ แ่นี่มันไม่ใ่แล้วล่ะ มัน้ามา! ้านเ่าเรียแม่แล้วเนี่ย
แ่ว่าแบบนี้็ีนะ...แบฮยอนเอ็อยาะอยู่ับานยอลนานๆเหมือนัน
TBC.
้อหวานน้ำาลี่โลถึะพอใะพี่านยอล!!!
ื้ออออ หายไปหลายวัน มา่อแล้วเ้อ้าาา
ความคิดเห็น