[ Produce101DaeJin ] Love at first sight ❤ #แดจิน

ลำดับตอนที่ #6 : [Os : Daniel x Woojin] I wish.....

B
E
R
L
I
N
?

#      

# I  Wish 

ถ้าหากคุณสามารถขอพรจากพระเจ้าได้1ข้อคุณจะขออะไร

ความร่ำรวย ทรัพย์สินเงินทอง หรือว่า ความรัก?

ผมจะมาที่นี่ทุกวันอาทิตย์เพื่อมาขอพรกับพระเจ้าขอให้ได้พบรักที่แท้จริงขอให้คนๆนั้นรักผมด้วยหัวใจจริงๆไม่ใช่เพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น ที่ผ่านมามีคนมากหน้าหลายตาเข้ามา แล้วก็ผ่านไปด้วยความที่ผมแค่เป็นคนหน้าตาดีก็แค่นั้น

“ อี อูจิน ”

เด็กหนุ่มที่ผมพบทุกครั้งที่มาโบสต์วันอาทิตย์ไม่น่าเชื่อเราต่างมาขอพรจากพระเจ้าให้พบรักแท้เหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มที่หน้าตาน่ารักอย่างเขาจะไม่เคยพบรักแท้แม้แต่ครั้งเดียว คนที่เข้ามาหวังแค่จะมีความสัมพันธ์กันชั่วข้ามคืนเท่านั้น ไม่ได้ต้องการความรักจากเขาโดยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ

พอได้ฟังเรื่องราวของเขา ผมกลับนึกถึงตัวเอง จากคังแดเนียลธรรมดาๆกลับกลายเป็น “คังแดเนียลผู้โง่เขลา” ไปได้เพราะคนๆเดียวที่ชื่อ “ อง ซองอู”

ในฤดูหนาวเดือนธันวาคม วันที่ 31 ผมรีบวิ่งฝ่าลมหนาวและหิมะมาตามลำพัง ผมกระชับเสื้อคลุมมากขึ้นเพื่อบรรเทาอากาศหนาวเย็น ด้วยความที่รีบมากจนลืมหยิบเอาเสื้อโค้ชตัวนอกมาด้วยเพื่อจะให้ทันนัดสำคัญของซองอูที่ส่งข้อความนัดไว้ก่อนหน้า มือก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเลื่อนดูข้อความเพื่อให้แน่ใจว่าจะไปไม่ผิดนัด ‘เจอกันที่ร้านเดิมนะครับ หวังว่าคุณจะจำมันได้ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก อยากให้คุณมาให้ได้’ ผมอ่านข้อความกลับไปกลับมาด้วยความตื่นเต้น วันนี้เป็นวันพิเศษมากถ้าได้ยืนมองพลุนับถอยหลังปีใหม่ด้วยกันคงจะดีไม่น้อยคิดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่เป็นเพราะงานของผมเลิกช้าเลยทำให้มาช้า ผมกลัวว่าซองอูจะรอผมจนเก้อก่อนน่ะสิ ก่อนมาผมไม่ลืมที่จะหยิบเอากล่องของขวัญที่ได้เตรียมไว้ก่อนหน้าข้างในนั้นมีถุงมือที่ผมตั้งใจเลือกให้ซองอูเองกับมือ หวังว่าเขาจะชอบมันนะแค่คิดถึงหน้าคนรักก็ทำให้ผมอบอุ่นโดยไม่ต้องพึ่งความอุ่นจากถุงร้อนในกระเป๋าเสื้อเลย

 ผมวิ่งมาหยุดอยู่ที่ร้านขนมเล็กๆที่ซองอูเคยพาผมมาครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะรีบผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล ครั้งก่อนผมติดใจเค้กชาเขียวร้านนี้มาก พออ้อนขอให้ซองอูพามาอีกเขาก็อ้างว่าไม่ว่าง นี่ตั้งใจจะพามาในวันพิเศษนี่เองเหรอ ผมมองเห็นซองอูนั่งรอที่โต๊ะด้านในสุด จึงรีบวิ่งเข้าไปทักด้วยความดีใจ

“ ซองอู ผมมาแล้ว”

ซองอูละสายตาจากโทรศัพท์ เมื่อเห็นหน้าผมก็มีท่าทีตกใจ

“ ดะ แดน นี่มาได้ไง”

“ ก็ซองอูนัดผมมาร้านนี้ไม่ใช่เหรอ” ผมพูดพร้อมกับชูข้อความที่เขาส่งมาให้ในโทรศัพท์

“ เฮ้ย!!!!!!”  ซองอูอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ตัวเองออกมากดใหญ่

“ ทำไมเหรอ ซองอู” ผมเลิกคิ้วถาม ซองอูไม่สบตาผมเอาแต่กดโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น

แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องสงสัยเข้าไปใหญ่ เมื่อมีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาหาซองอู ก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่ นี่มันอะไรกัน พวกเขารู้จักกันเหรอ หรือว่าเป็นญาติของซองอู

“ พี่ซองอู รอจีฮุนนานมั้ยครับ ขอโทษนะรีบมาแล้วรถมันติด” เด็กหนุ่มที่ชื่อจีฮุนอ้อนซองอูตาใส ก่อนจะเบนความสนใจมาหาผมที่นั่งอยู่ “ คุณเป็นใครเหรอครับ พี่ซองอูเพื่อนพี่เหรอ”

“ แดน ผมว่าเราเลิกกันเถอะ” ซองอูหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ อ๋อ นึกว่าใคร คนรักเก่าของพี่ซองอูนี่เอง” จีฮุนเน้นคำว่าคนรักเก่าอย่างชัดเจน หัวใจผมเจ็บแปล็ปนี่แสดงว่าแอบคบกันตั้งนานแล้วสิ ผมนี่เป็นควายจริงๆ ผมตอบอะไรซองอูไป ก่อนจะลุกออกจากร้านผมยกแก้วโกโก้ขึ้นมาสาดเข้าที่ทั้งคู่เต็มแรง ก่อนจะวิ่งหนีไปท่ามกลางเสียงตกใจของคนในร้านและเสียงด่าไล่ตามหลังของจีฮุนและซองอู สมควรแล้ว แค่นี้ยังน้อยไป ใจจริงอยากจะไปสั่งอเมริกาโน่ร้อนๆมาสาดด้วยซ้ำ

“ หืม เป็นผมนะ จะเอาน้ำกรดมาสาดเลย ” เด็กหนุ่มอูจินพูดด้วยความสะใจ มือก็กำหมัดแน่น

อย่าอินเกินหนูอย่าอินเกิน 

“ ไม่เอาอะ พี่รักเขา คงทำแบบนั้นไม่ได้ ” ผมตีหน้าเศร้า แม้จะไม่ได้หันไปมองหน้าซองอูก่อนมาก็พอจะเดาได้ว่าเขาจะหน้ายังไง นั่นทำให้ผมรู้สึกผิด ผมไม่ควรทำร้ายเขา เรียกผมว่าควายก็ได้ครับ

“แล้วตอนนี้พี่ยังรักเขาอยู่มั้ย” อูจินหันมามองสบตาผม แววตาทำให้รู้สึกอบอุ่นชอบกลเหมือนตอนที่เจอซองอูแรกๆ แต่มากกว่านั้น หรือจะโดนเด็กนี่จีบวะ ไม่เอาไม่อยากคิดไปเอง

ผมส่ายหัวปฏิเสธ อูจินยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ยอมรับว่ากว่าจะทำใจได้ก็ทำตัวไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่นาน ทุกเย็นต้องชวนเพื่อนไปเมาแล้วจบที่โรงแรมกับคนที่เพิ่งเจอกันในผับทุกที ผมทำตัวเสเพลมากเท่าที่จะทำได้ ความจริงก็หวังให้ซองอูมารู้สึกผิดที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้บ้าง แต่ยิ่งทำแบบนี้ก็เกิดผลเสียกับตัวผมเอง และซองอูก็ยังรักกันดีกับจีฮุนแถมยังบินไปแต่งงานพร้อมกับใช้ชีวิตอยู่กับจีฮุนที่ต่างประเทศอย่างถาวรโดยที่ไม่รู้สึกผิดสักนิด ในขณะที่ผมโดนไล่ออกจากงานประจำ สูญเสียทุกสิ่งในชีวิต ในตอนแรกผมโทษว่าเป็นความผิดเขา จนได้มาเจออูจินโดยบังเอิญในวันที่ผมเดินสะโหล่สะเหล่พาร่างเมาๆของตัวเองออกมาจากผับเพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน อูจินขับรถผ่านมาเห็นผมกำลังแย่ อูจินบอกว่าเห็นผมคลาน4ขาเป็นเพื่อนหมานึกสงสารเลยพากลับมาที่บ้าน และแนะนำให้มาที่โบสถ์ทุกวันอาทิตย์ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าว่าผมทำลายชีวิตผมเอง

“ แล้วพี่ไม่เสียใจบ้างเลยเหรอ เวลาพูดถึงเขา”

“ ก็ไม่เชิงอะ ก็รู้สึกแต่น้อยลงนะ ”

“ ถ้าพี่นึกเขาอีก ผมจะทำให้พี่ลืมเขาเอง”

อูจินพูดด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ก่อนจะกุมมือมือผมไว้แน่นแล้วเอาหัวซบลงที่ไหล่ผม

“ เราจะทำยังไงตัวเล็กแค่นี้เอง” ผมยกมือขึ้นยีผมเขาด้วยผมหมั่นเขี้ยว ตัวเล็กนิดเดียวจะไปสู้ใครได้เล่า

“ เป็นแฟนผมสิครับ แล้วพี่ก็จะรู้เองว่าผมจะทำยังไง”

  ʕ•ᴥ•ʔ  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  ʕ•ᴥ•ʔ

ไม่ต้องชิปแล้วมั้ง คบๆกันไปเลยเถอะ

สารภาพว่าพอเห็นรูปนี้แล้วแอบเบะปาก เพราะนึกถึงคำว่าไม่มีอะไร ไม่ได้เป็นแบบที่ทุกคนคิดของน้องอูจิน

ไม่ได้เป็นแบบที่คิด ก็แสดงว่าเป็นมากกว่าที่คิดน่ะสิ ใช่มั้ยคะ..... 

วันนี้มาลุ้นโมเมนต์ #แดจิน กันต่อเนอะ แอบลุ้นให้มีอีกเยอะ ๆ แม่ยกจะได้ฟิน *กุมหัวใจ*