คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6 l น่าเกรงขาม & น่าใจดี
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
น่าเกรงขาม
พอหลังจากวันนั้น มยองซูกับซองยอลก็ห่างกันนิดหน่อย (ย้ำว่านิดหน่อย)
มีมองหน้ากันเหมือนเดิม .. มยองซูกลับมาสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองอยู่ ถึงจะห่างกันนิดหน่อย ก็ไม่เป็นไรหรอก
แต่ได้ชิดกันอีกทีเลิกเรียนเลยคุ้มอยู่
ซองยอลรู้สึกตัวเองกำลังมัวเมากับรสชาติจูบที่ไล่ต้อนไปตามริมฝีปากอีกฝ่าย ริมฝีปากชิดกันจนไม่มีแม้แต่ช่องหายใจ ไม่กล้าจะสอดลิ้นเข้าไปเพราะแค่นี้ตัวของมยองซูก็อ่อนยวบยาบ ซองยอลได้แต่ประคองใบหน้าอีกฝ่ายไว้แล้วค่อยๆเพิ่มความรุนแรงของจูบมากขึ้น และมากขึ้นกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายจูบตอบกลับมา ลมหายใจผะแผ่วของมยองซู .. ปลายจมูกโด่งที่เบียดเสียดกัน
เสียงร้องในลำคอเบาๆเหมือนลูกแมวกำลังขาดอากาศหายใจ
ยิ่งตอนนี้มยองซูกำลังนั่งตรงระหว่างขาเขา
ของไม่ขึ้นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ยอมผละริมฝีปากออกมาก่อนจะเห็นว่ามยองซูบีบเข้าที่ไหล่เขาแน่น หายใจหอบใหญ่เพราะตัวเองยังปรับลมหายใจไม่ได้ ไหล่นั่นหดลงเหลือนิดนึง ตามใบหน้ามีเหงื่อไหลซึมออกมา ที่เด็ดสุด ปากนั่นแดงฉ่ำกว่าเดิม ตาปรือๆ อื้อหือ ..
ตอนแรกก็กะจะเข้าไปช่วยยกสมุดเหมือนทุกวัน แต่น่าแปลก .. จู่ๆซองยอลก็ไปขอตรงๆว่าจูบได้ไหม (หลังจากที่ไม่ได้จูบกันมาอาทิตย์กว่า เพราะเลิกเรียนมยองซูก็ไปไหนไม่รู้กับอูฮยอน) มยองซูตาโตขึ้น ..กัดปาก .. แล้วพยักหน้า
ชิบหายแล้วมิงซูยา …
จะมีใครโชคดีเท่าซองยอลไหมในโลกนี้
เลยจัดการพาดึงข้อมืออีกคนให้ไปหลบอยู่หลังห้อง
ตอนแรกก็นั่งข้างๆกันอยู่ดีหรอก รู้ตัวอีกทีซองยอลก็ไปดึงตัวอีกคนให้มานั่งแทรกกลางหว่างขาซะแล้ว
แถมยังจูบมาราธอนสุดๆ
ฟินมาก
ปลายจมูกชนกัน
ริมฝีปากแดงๆนั่นอยู่ใกล้แค่นิด
ถ้าอยู่บ้านนี่จะวิ่งออกไปซื้อถุงยางแล้วจับปล้ำซักสองสามรอบเลย ..
“พ..พอแล้วใช่ไหม”
“อ่า..เออๆ”
“งั้นฉันไปนะ..”
ค้างเติ่ง เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งเลย .. เห็นมยองซูยืนขึ้นแบบเก้ๆกังๆใช้หลังมือปิดปากตัวเอง ซองยอลก็รีบลุกตาม หยิบกองสมุดของเพื่อนในห้องที่ฝากมยองซูส่งมาไว้กับตัวเองส่วนหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปส่งเหมือนเดิมปกติ
“แยกแค่นี้ก็ได้..”
“จะไปไหนล่ะ?”
“ฉันจะไปช่วยพี่ดงอู..”
เหอะ
ไอ้ประธานนั่นอะนะ
“ไอ้โฮวอนนัดหกโมง เดี๋ยวไปช่วยด้วยล่ะกัน”
“ม..ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว”
“เดินนำไป”
กอดอกเดินตามอีกคนที่ไหล่ตก ทำไมมยองซูชอบปฏิเสธความหวังดีของเขาจังวะ พอเดินไปถึงห้องประธานซองยอลถึงกับชะงัก เพื่อนสนิทตัวเองนั่งอยู่ที่พื้นห้องพร้อมกับกองกระดาษขนาดใหญ่
“เฮ้ย!”
โฮวอนเงยหน้าขึ้นมา
พร้อมกับประธานที่กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะ
ตาฝาดปะวะ ปกติเห็นแม่งอยู่แต่ร้านเหล้า
“มึงมาทำไรที่นี่”
“ช่วยดิกูเห็นเขาทำอยู่คนเดียว”
แล้วก็หยิบกระดาษขึ้นมาแม็คต่อ ซองยอลได้แต่ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองหน้าประธานที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมา น่ารักดีนี่หว่า… แหม ไอ้นี่
“อ้าว เพื่อนนายหรอ? มยองซู”
“พี่ดงอู เดี๋ยวช่วยนะ”
แล้วมยองซูก็เดินเข้าไปที่โต๊ะ
ดงอูยิ้มก่อนจะส่งกองกระดาษมาให้
“อื้อ ขอบคุณนะ โฮวอนกลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวให้มยองซูช่วย เหลือนิดเดียวเอง”
“เออ กลับแล้วก็ได้วะ ไล่กันจัง กลับกันมึง”
เดี๋ยว
กูต้องกลับด้วยหรอวะ?.. หันไปมองหน้ามยองซูที่ยิ้มให้ พูดภาษาปากลอยๆว่า ‘ขอบคุณนะ’ มาให้ ทำเอาซองยอลใจสั่นวูบ ..
น่ารักเกินไปไหมเนี่ย .. เออกลับก็ได้วะ
เดินออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็รีบกระแหนะกระแหนเพื่อนตัวเอง
“แหมะ ไม่ค่อยนะมึง เล็งประธานเชียวนะ”
“เล็งเหี้ยไร กูจะกลับบ้านแล้วเจอเขานั่นแหละ เห็นเขาทำคนเดียวเลยช่วย พี่น้องกัน”
“หรา ไหนมึงบอกว่าเขาจีบมยองซู ? มึงปล่อยไว้สองคนทำไมวะ”
“เออว่ะ .. อ้าว ดูนั่นดิ ”
อ้าวหนักทั้งสองคนเลยทีนี้
ซองยอลเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะมองไปตามปลายนิ้วของเพื่อนรักตัวเอง ..
อูฮยอนในคราบหน้าบึ้งกับซองกยูที่ยืนกอดอกอยู่หลังห้องม.หกทำเอาทั้งคู่ชะงัก
.. เดี๋ยวนะ
“คิดเหมือนกูปะวะ”
“คิดเหี้ยไร เขาทะเลาะกัน”
ซองยอลพูดแก้ต่าง อูฮยอนยังทำหน้าบึ้งอยู่ จนซองกยูดึงอูฮยอนมาชิดกับแผงอกตัวเองนั่นแหละทำเอาซองยอลกับโฮวอนตาโต .. เห้ย ไม่ธรรมดาแล้วเว้ย
“โห กูไม่เคยรู้เรื่องของพี่กยูกับอูฮยอนเลยนะเว้ย ดูดิ เขากอดกันด้วย”
ซองยอลหรี่ตาลง .. ชัดเลย พี่ซองกยูกำลังกอดอูฮยอนเพื่อนร่วมห้องเขาอยู่ แถมยังลูบหัวป้อยๆเหมือนปลอบใจอะไรสักอย่าง
“เฮ้ย!!”
“ชิบหาย...”
เหมือนอูฮยอนจะเห็นเขากับโฮวอน
ถึงได้ผลักซองกยูออกแล้วรีบเอามือมาปิดหน้า
“พวกมึงมาได้ไง?”
ซองกยูเดินเข้ามาถาม
ปล่อยให้อูฮยอนยืนก้มหน้าอยู่ในห้อง … แต่ซองยอลนี่ดิเริ่มเครียด .. เอาตรงๆเขาก็กลัวซองกยูไม่ใช่น้อย
ยิ่งไปจ้องจูบน้องเขาอีกยิ่งกลัวกว่าเดิม
“โฮวอนมึงตอบไปดิ..มึงพากูมาทางนี้”
“เหี้ยอะไร กูพามึงมาเอากระเป๋ามึงกับมยองซูไม่ใช่ไง?”
ชิบหาย
ซองยอลอยากจะยกตีนมาอุดปากเพื่อนสนิทตัวเอง
อูฮยอนถือกระเป๋าตัวเองมาแนบอกก่อนจะจ้องมาที่ซองยอลกับโฮวอนเขม็ง
“มยองซู? แล้วทำไมมยองซูยังไม่กลับบ้านอีก”
“เขาช่วยงานพี่ดงอูอยู่ในห้องประชุมอะครับ แล้วพวกพี่..”
“……”
ซองกยูไม่ตอบอะไรนอกจากยักไหล่
อูฮยอนหน้าบึ้งเหมือนเดิม .. ก่อนจะเดินมายืนข้างๆกับซองกยู
เหยด นี่มัน ..
“กลับนะ”
“ไปส่งไหม?”
“ไม่ต้องครับ ผมไปล่ะ”
บทสนทนาสั้นๆแต่ทำเอาซองยอลกับโฮวอนได้แต่ยืนกะพริบตาปริบๆ .. ละครช่องไหนวะเนี่ย ซองกยูเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียน ส่วนอูฮยอนเดินมาตรงเขากับโฮวอนก่อนจะพูดอะไรออกมาเบาๆ
“ถ้าพวกมึงบอกเรื่องนี้กับมยองซู นายตายแน่..”
แหนะ มีขู่ ….
“โดยเฉพาะมึง ซองยอล อย่าคิดว่ากูไม่รู้เรื่องมึงกับมยองซูนะ มึงด้วยโฮวอน เรื่องของพี่ดงอูน่ะ”
“…ไปรู้ได้ไงวะ”
โฮวอนสถบออกมา … คำถาม เรื่องของพี่ดงอูกับโฮวอนนี่ยังไง ซองยอลรีบหันไปชี้หน้าเพื่อนตัวเอง ซึ่งโฮวอนได้แต่ส่ายหัวแล้วยกมือปฏิเสธ
“เมื่อกี้อะไรมยองซูนะ?”
“เปล่าครับพี่ .. เปล่า”
ปฏิเสธแบบลนลานมาก
ไอ้คนเป็นพี่นี่ก็หูดีไม่แพ้น้องเลยนะเนี่ย
“นั่นไงมยองซูมาแล้ว”
อูฮยอนรีบชี้ไปที่มยองซูกับดงอูที่เดินมาคู่กัน ขอบคุณมากครับอูฮยอนที่ช่วยชีวิตจากซองกยู you โคตร save my life เลยครับ หันไปมองต้นทางของสายตาของอูฮยอน
มยองซูในคราบเสื้อนักเรียนหลุดหลุ้ยเดินมากับดงอู ..
“อ้าว อยู่กันทุกคนเลยอูฮยอนทำไมยังไม่กลับล่ะ?”
“อ่อ .. คือ”
คราวนี้อูฮยอนเริ่มลนลาน
ซองยอลเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบเปลี่ยนเรื่องให้ทันที
“ทำงานเสร็จแล้วหรอ?
“ไปเอากระเป๋าก่อน เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ”
อูฮยอนถอนหายใจแบบโคตรโล่งอก
ซองยอลก็เหมือนกัน เห็นมยองซูกับพี่ดงอูเดินไปข้างๆอูฮยอน
ทิ้งไว้แต่ซองยอลโฮวอนกับพี่ซองกยูที่เดินอยู่ข้างหลัง .. ไอ้เหี้ย เครียดชิบหาย ..
เอาตรงๆนะ ตอนนี้โคตรเกรงใจพี่ชายมยองซู หน้าดุๆเหวี่ยงๆ งี้
“แล้ววันนี้พวกมึงจะไปแดกเหล้ากันอีกไหม”
“ไม่ไป/ไม่ว่ะพี่”
ซองยอลน่ะไม่ไปเพราะมยองซูอยู่แล้ว แต่เดี๋ยวนะ .. ไอ้โฮวอนมันนัดเพื่อนคนอื่นๆด้วยไม่ใช่หรอ? ซองยอลรีบหันไปมอง ..
“มองเหี้ยไร ไปบ่อยน่าเบื่อจะตาย กลับไปนอนบ้านจะเป็นไรไป”
“อ่อ..”
อ่อหรา .. ซองยอลยกยิ้มขึ้นแล้วหันไปมองดงอูที่เหลือบมามองข้างหลัง
แหมะ แหมะ ..
“แล้วพี่จะไปปะ?”
“ไม่ไปแล้ว จะไปส่ง…มยองซู”
เว้นวรรคซะด้วย
แหม่ ซะขนาดนี้แล้วไม่ต้องปิดก็ได้มั้งครับ
พอถึงห้องซองยอลก็เดินไปหยิบกระเป๋า
เหลือบมองมยองซูที่กำลังก้มเก็บของโดยมีซองกยู อูฮยอนกับดงอูยืนขนาบข้าง
“มึงว่า .. เขาซัมติงกันปะวะ?”
“ใคร?มึงกับพี่ดงอูอะนะ?”
“สัส ไม่เกี่ยวเว้ยกูหมายถึงคู่นู้น”
อ่อ
หมายถึงอูฮยอนที่ยังทำหน้านิ่ง แล้วมีพี่กยูกำลังยืนเหลือบมองอยู่อะนะ
“แล้วสองคนนั้นอะ ประธานกับเด็กมึงนี่เขารู้เรื่องอะไรไหมวะ ยิ้มลูกเดียว”
เออจริง มยองซูกับดงอูหัวเราะร่าในขณะที่ซองกยูกับอูฮยอนนี่ .. เดี๋ยวก่อนนะ
“แล้วมึงไปยุ่งอะไรกับเขา กลับบ้านดิ่วะ”
“เออๆ กลับก็กลับ”
แล้วก็เดินไปรวมกลุ่มหน้าห้อง ซองยอลถอนหายใจเหลือบมองมยองซูจากข้างหลังไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าโรงเรียนอูฮยอนเดินแยกกลับไปแล้ว เหลือทิ้งไว้ห้าหน่อ
“มิงซูกลับไปก่อนนะ พี่ไปทำธุระแปบ”
“อื้อ บ้ายบายนะ”
แล้วมยองซูก็โบกมือบ้ายบายพี่ชายตัวเอง
.. ไม่คิดอะไรหน่อยหรอที่พี่ชายตัวเองเดินไปทางเดียวกับอูฮยอนน่ะ…
“เอ้อ กูไปละ บ้านกูอยู่ฝั่งเดียวกับประธาน มึงก็..ไปส่งมยองซูหน่อยละกัน”
แต่กูมั่นใจว่าบ้านมึงไม่ได้ไปทางนั้นครับโฮวอน
..
“เออๆ”
แหมะ รักมึงก็วันนี้ เหลือบไปมองมยองซูที่ตาโตขึ้นแล้วอ้าปากจะปฏิเสธ .. เป็นงี้ตลอด ทีคนอื่นขอให้ทำงานให้ละทำ พอเขาเสนอตัวละปฏิเสธประจำ
“ไปละนะมยองซู ขอบคุณมากนะวันนี้”
“อื้อ เจอกันพรุ่งนี้นะพี่ดงอู โฮวอน”
ซองยอลยืนเอากระเป๋าพาดบ่ารอให้มยองซูล่ำลาจนเสร็จ ก่อนจะเดินควบคู่กันกลับบ้าน
“ซองยอล..ส่งแค่นี้ก็ได้”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้ไปกับโฮวอนแล้วถึงบ้านก็ได้”
“งั้นไว้วันหลังฉันไปส่งบ้านซองยอลบ้างนะ”
น่ารักชิบหาย .. ไอ้ตายิ้มๆกับมุมปากแบบนั้นน่ะ
น่าจับมาจูบอีกสักรอบจริงๆ .. แล้วก็เดินยิ้มกันไปตลอดทาง
“เจอกันพรุ่งนี้ล่ะมิงซู..”
“ย้า.. ขอบคุณนะ”
“เออ ไปแล้วๆ”
หัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่ามยองซูทำหน้ามุ่ย โบกมือลาอีกครั้งก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา มีความสุขจริงๆ … แต่เดี๋ยว นั่นพี่ซองกยูนี่หว่า … ว่าแล้วซองยอลก็รีบหลบเข้ามุมเสา … เหยด .. ตกใจชิบหาย
ว่าแต่เถอะนะ .. จะต้องหลบๆซ่อนๆไปถึงไหนวะ ..
จะหวงน้องไปไหนครับพี่กยู ..
น่าใจดี
เพราะตอนเย็นพี่ดงอูต้องทำงานเยอะมากมาก มยองซูกับอูฮยอนเลยอาสาไปช่วย
ซองยอลยังคงมองมยองซูอยู่เหมือนเดิม ..
ยิ้มด้วยล่ะ..
มึนหัว .. มยองซูรู้สึกมึนหัวแล้วก็คิดอะไรไม่ออกอีก ริมฝีปากของซองยอลที่ไล่ต้อนริมฝีปากมยองซูเข้ามาเรื่อยๆ จากที่นุ่มนวลก็ดูจะรุนแรงมากขึ้นจนหัวใจของมยองซูแทบจะทะลัก หยา .. มึนหัวไปหมดเลย ตัวสั่น .. มันวูบวาบไปหมด ใจเต้นดังตุบๆไปทั่วหัว ตอนนี้หน้าของมยองซูกับซองยอลคงจะติดกันน่าดูเลยสินะ .. ฮือ .. จูบ จูบ ..
มือของซองยอลที่ประคองหน้ามยองซูอยู่กดเข้ามาให้แนบชิดกันกว่าเดิม
มยองซูหลับตาปี๋ .. หวาน ..นุ่ม .. เหมือนลอยได้เลย .. ปากของซองยอลมันชุ่มฉ่ำจนมยองซูต้องจูบเข้าไปอีก
..
ชอบจังเลย TTvTT
พอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองทนไม่ไหวหายใจไม่ออก
มือของมยองซูก็ไปบีบเข้าอะไรที่แข็งๆเข้าให้จนซองยอลต้องยอมปล่อย
มยองซูหอบหายใจใหญ่ .. ไหล่ของซองยอลนี่ เผลอบีบไปซะเต็มแรงเลย จะโกรธไหมหนอ
ปลายจมูกชนกันอยู่สักพัก
มยองซูถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงกลางลำตัวของซองยอล … ฮือ .. ไม่ได้ตั้งใจนะ ตอนแรกก็..นั่งข้างๆกันไม่ใช่หรอ ทำไมจู่ๆถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
“พ..พอแล้วใช่ไหม”
ค่อยๆถามออกไปเบาๆเมื่อเห็นว่าซองยอลยังคงเงียบอยู่
มยองซูก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะ
“อ่า..เออๆ”
“งั้นฉันไปนะ..”
แล้วก็ค่อยๆลุกขึ้นหนีอีกคน TTvTT ไปนั่งอยู่ตรงนั้นได้ไงน่ะมยองซู .. ตอนแรกก็กะจะแค่มาจุ๊บเฉยๆหรอก แต่ไม่นึกว่ามันซะขนาดนี้สักหน่อย .. แต่รู้สึกดีจัง
มยองซูเพิ่งรู้สึกตัวว่าซองยอลเดินมาด้วยก็ตอนที่เจ้าตัวหยิบสมุดเพื่อนในห้องของเขาไปแล้วเดินนำลิ่ว
มยองซูเลยได้แต่รีบถือๆแล้วเดินตาม ..
ซองยอลใจดีจัง
ไม่น่ากลัวเหมือนแต่ก่อนแล้ว
.. พอส่งเสร็จอยากจะขอบคุณสักหน่อย .. แต่ว่า ..เพิ่งนึกได้
มยองซูต้องไปช่วยงานพี่ดงอูนี่นา
“แยกแค่นี้ก็ได้..”
“จะไปไหนล่ะ?”
“ฉันจะไปช่วยพี่ดงอู..”
หยา .. ทำไมซองยอลต้องทำหน้าดุอีกแล้ว
“ไอ้โฮวอนนัดหกโมง เดี๋ยวไปช่วยด้วยล่ะกัน”
“ม..ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว”
“เดินนำไป”
TT^TT เคยปฏิเสธอะไรได้ไหมล่ะเนี่ย ก็ไม่อยากให้ซองยอลมาลำบากด้วยกันนี่
แต่ก็ต้องเดินนำไปเรื่อยๆเพราะสายตาดุๆนั่นแหละ มยองซูค่อยๆแง้มประตูเข้าไป
นั่นไงพี่ดงอูยังอยู่จริงๆด้วย แต่ใครด้วยน่ะ ? ไม่ใช่อูฮยอนนี่
“เฮ้ย!”
จู่ๆซองยอลก็ร้องขึ้น
มยองซูก็ยังตกใจเหมือนกัน นั่นโฮวอนเพื่อนสนิทของซองยอลไม่ใช่หรอ
ทำไมมาอยู่นี่ได้ละเนี่ย
“มึงมาทำไรที่นี่”
“ช่วยดิกูเห็นเขาทำอยู่คนเดียว”
แล้วก็หยิบกระดาษขึ้นมาแม็คต่อ มยองซูได้แต่ยืนงงแล้วเดินไปหาพี่ดงอูที่โต๊ะ
“อ้าว เพื่อนนายหรอ? อ้าว มยองซู”
“พี่ดงอู เดี๋ยวช่วยนะ”
พี่ดงอูยิ้มก่อนจะส่งกองกระดาษมาให้
มยองซูไม่ต้องทำอะไรมากแค่พับแล้วแม็คไปเรื่อยๆ แต่เหมือนโฮวอนจะทำไปเยอะแล้วนี่
เหลืออีกนิดเดียวเองอะ .. อยู่ช่วยหน่อยดีกว่า
“อื้อ ขอบคุณนะ โฮวอนกลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวให้มยองซูช่วย เหลือนิดเดียวเอง”
“เออ กลับแล้วก็ได้ว่ะ ไล่กันจัง กลับกันมึง”
แล้วโฮวอนก็ลากซองยอลออกไป
มยองซูหันไปมองหน้าซองยอลที่ทำหน้าเหวอ .. ยังไม่ได้ขอบคุณเลยนี่ พูดออกไปตรงๆทุกคนต้องงงแน่ๆเลย พูดภาษาใบ้ให้ละกัน
‘ขอบคุณนะ’
พอพูดไปแล้วทำไมซองยอลต้องอ้าปากค้างแบบนั้นด้วยล่ะ .. หรือจะไม่เข้าใจนะ TT^TT แล้วมยองซูก็หันมาช่วยช่วยพี่ดงอูต่อ .. หน้าเครียดใหญ่เลยอะ จะทำยังไงให้พี่ดงอูขำดีน้า
“โฮวอนช่วยได้เยอะเลยเนอะพี่ดงอู”
“อื้อ .. นั่นสินะ”
“ตอนแรกที่ซองยอลบอกว่าโฮวอนมาช่วย นึกว่าจะมาแกล้งพี่ดงอูซะอีกอูฮยอนยังบอกเลย”
“อ..เอ่อ ก็เปล่านะ”
เอ๊ะ
ทำแม็คตกทำไมล่ะ มยองซูเลยก้มลงไปเก็บให้ พี่ดงอูยิ้มก่อนจะแม็คต่อ
มยองซูไม่ถามต่อดีกว่าเนอะ..
“โฮวอนเป็นคนยังไงหรอ?..”
“ก็ .. เป็นเพื่อนสนิทของซองยอลนะ .. ก็สาวๆชอบเยอะเลยล่ะ”
ผู้หญิงในห้องชอบโฮวอนกับซองยอลเยอะจะตาย .. เดี๋ยวนะ ซองยอลด้วยหรอ ? หยา … ทำไมถึงได้รู้สึกใจสั่นแบบนี้ละเนี่ย
“อ่อ เห็นเด็กนี่ชอบกลับบ้านดึกตลอด .. แถมเมาซะไม่มีชิ้นดี..”
ว่าแล้วก็เย็บแม็คแรงๆจนมยองซูสะดุ้ง
“แต่เขาก็ช่วยพี่ดงอูนี่ .. หายเหนื่อยไปเยอะเลยนะ”
พี่ดงอูไม่ได้ตอบอะไร มยองซูส่งยิ้มให้ก่อนจะพับไปเรื่อยๆจนหมด มยองซูบิดขี้เกียจเล็กน้อย ..เอ๋ ต้องกลับไปเอากระเป๋านี่
“เดี๋ยวไปเอากระเป๋าก่อนนะ..”
“เดี๋ยวพี่ไปด้วยนะ”
มยองซูพยักหน้าแล้วเดินคู่ไปกับพี่ดงอู .. เอ .. นั่นซองยอล .. โฮวอน พี่กยูนี่ อ้าว อูฮยอนยังอยู่หรอ ? เห็นมองมาทางมยองซูด้วย
“อ้าว อยู่กันทุกคนเลยอูฮยอนทำไมยังไม่กลับล่ะ?”
“อ่อ .. คือ”
ทำไมต้องทำท่าลนลานแบบนั้นด้วยล่ะ
.. มยองซูขมวดคิ้วแล้วมองอูฮยอน แต่จู่ๆซองยอลก็พูดขัดขึ้นเฉยเลย
“ทำงานเสร็จแล้วหรอ?“
“ไปเอากระเป๋าก่อน เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ”
หันไปยิ้มให้ซองยอลก่อนจะเดินไปที่ห้อง
อูฮยอนกับอีกสามคนข้างหลังบอกว่าจะมาด้วย ดีจัง
วันนี้มีเพื่อนอยู่ตอนเย็นเยอะจังแหะ .. มยองซูกับพี่ดงอูยังเดินคุยกันไปเรื่อยๆ
อยากชวนอูฮยอนคุยนะแต่ทำหน้าเครียดจัง ..
พอเดินไปหยิบกระเป๋าที่ห้อง
พี่ดงอูบอกว่าตัวเองเคยเรียนที่ห้องนี้ด้วยล่ะ
แถมยังเคยแกล้งเพื่อนด้วยการเอาการบ้านเพื่อนไปส่งผิดวิชาด้วย
เลยแนะนำให้มยองซูทำบ้างแก้เผ็ดเวลาเพื่อนใช้บ่อยๆ มยองซูเลยได้แต่หัวเราะออกมา
ทำไมอูฮยอนกับพี่ซองกยูถึงได้ไม่ขำเลยล่ะ
T_T
แล้วก็พากันเดินออกมาหน้าโรงเรียน
อูฮยอนทำหน้านิ่งตลอดเลย .. พอมยองซูถามว่าเป็นอะไรก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆแล้วขอแยกตัวกลับบ้าน ..
ค่อยโทรไปถามแล้วกัน
“มิงซูกลับไปก่อนนะ พี่ไปทำธุระแปบ”
“อื้อบ้ายบายนะ”
สงสัยจะไปดื่มต่อแน่ๆเลย
คืนนี้มยองซูต้องไปซื้อยาคูลท์มาตุนให้พี่กยูซะแล้วสิเนี่ย
“เอ้อ กูไปละ บ้านกูอยู่ฝั่งเดียวกับประธาน มึงก็..ไปส่งมยองซูหน่อยละกัน”
หันขวับทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
งี้ก็เหลือเขากับซองยอลสองคนละสิเนี่ย ..
“เออๆ”
หยา .. แอบประหม่าจังแหะ
ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันไปโบกมือให้ทั้งคู่ที่เดินไปแล้ว
“ไปละนะมยองซู ขอบคุณมากนะวันนี้”
“อื้อ เจอกันพรุ่งนี้นะพี่ดงอู โฮวอน”
หันไปอีกทีเจอหน้าซองยอลอีกแล้ว
มยองซูไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินนำหน้าไป .. ประหม่าจริงๆนะ TT_TT มัน . .อยากคุยแต่ไม่รู้จะคุยอะไรอะ
.. ส่งแค่นี้ก็พอมั้งกลัวซองยอลอึดอัด
“ซองยอล..ส่งแค่นี้ก็ได้”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้ไปกับโฮวอนแล้วถึงบ้านก็ได้”
ใจดีจังเลยซองยอล
TTvTT มยองซูตาเป็นประกาย .. ใจดีจริงๆนะ
“งั้นไว้วันหลังฉันไปส่งบ้านซองยอลบ้างนะ”
เห็นซองยอลพยักหน้าแล้วรู้สึกดีใจ
เดินยิ้มไปตลอดทางเลย ดีใจจังที่ซองยอลมาส่ง พอถึงหน้าบ้านเลยส่งยิ้มให้
“เจอกันพรุ่งนี้ล่ะมิงซู..”
เรียกแบบนี้อีกแล้ว
.. ทีหลังมยองซูต้องไปหาชื่อมาเรียกซองยอลบ้างแล้วล่ะ
“ย้า.. ขอบคุณนะ”
“เออ ไปแล้วๆ”
แล้วซองยอลก็โบกมือให้แล้วก็หันหลังกลับไป
มยองซูยืนยิ้มมองแผ่นหลังซองยอลไปจนสุดตา ..
TTvTT ตอนแรกก็นึกว่าจะน่ากลัวอยู่หรอกซองยอล
แต่ใจดีมากๆเลยนะ
ยืนยิ้มอยู่ได้สักพักก่อนจะหุบลง จู่ๆพี่กยูก็มาโผล่ได้ทำเอาใจมยองซูเต้นตึกตัก .. ต..ตกใจหมดเลย
“ไม่ได้ไปดื่มหรอ?”
“ไม่อะ เซ็ง เพื่อนเรานี่ขี้งอนเนอะ”
หา? เพื่อน ? หมายถึงอูฮยอนหรอ? หรือซองยอลล่ะ ? หรือโฮวอนนะ ? TT_TT ยังไม่ทันจะได้หันไปถามอะไรพี่กยูก็ปิดประตูบ้านแรงๆจนมยองซูสะดุ้ง ..
หรือจะเป็นซองยอลนะที่งอนพี่กยู
แต่ซองยอลใจดีจะตาย ไม่งอนหรอก .. เนอะ
คนแต่ง : อ่านไปก็ขำไป มยองซูนี่โลกสวยไปถึงไหนวะเนี่ย5555555555555555555
ความคิดเห็น