คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] BBAM - Blue Shades : II
2
I just find, you are my blue word.
ผมยิ้มะล่าใ ว่าฝนไม่พราอะไราไป
และผม็พบว่ามันไม่ริ
ผมำไ้ว่ามันเป็นวันหนึ่ที่ท้อฟ้ามืรึ้ม อาาศื้นแะ อีไม่นานสายฝน็ระหน่ำเทลมา ทว่าผม็ไม่ไ้ใส่ใ เพราะผมไม่้อรีบเร่ลับบ้านให้ทัน่อนฝนเหมือนนอื่น ผมนั่ห้อยาอยู่รระเบียหอพัที่ยัเียบเหา
“แบมแบม นั่รนั้นเี๋ยว็ไม่สบายหรอ” ยูยอม รูมเมทอผมเอ่ยเือน ผมเพียพยัหน้ารับ อีนเมื่อเห็นว่าผมไม่ใส่ใำเือน็ไม่ไ้สนใ เาินแล้วล่ะอยู่ร่วมห้อับผมมาั้หลายปี ผมอบนะ วามสัมพันธ์แบบนี้ เราไม่ไ้สนิทันเท่าไหร่ แ่็ไม่ไ้ไม่อบัน เป็นเพียเพื่อนร่วมหอที่ี่อัน
“ยูยอม นายอบฝนมั้ย” ผมเอ่ยถามโยไม่ไ้มอหน้าู่สนทนา ละออฝนเม็เล็เริ่มโปรยปรายลมาาท้อฟ้า ผมยื่นมือออไปรอรับมัน
“ไม่่อยอบ มันทำให้ันเป็นหวั่าย”
“อือ ัน็ไม่อบ” เพราะมันมัะพราสิ่สำัาไป
‘แบมแบม นี่มินะ’ เสียทุ้มที่นัวเล็ุ้นเยัึ้นพร้อมเ้าอเสีย ที่วันนี้มีรอยยิ้มแปลไป
‘มินะ นี่แบมแบมน้อายพี่เอ’ สายาแบบที่แบมแบมไม่เยเห็นทอมอไปยัเ็สาวหน้าาน่ารั
‘หวัีแบมแบม เรามินะ’ นัวเล็ำ้ออบรับรอยยิ้มหวานอเ็สาวรหน้า้วยรอยยิ้มบาๆ ทั้ที่ในใรู้สึอึอัแบบไม่เยเป็นมา่อน
‘ยินีที่ไ้รู้ันะ แบมแบมยิ้มแล้วน่ารัมาเลย’
‘ใ่มั้ยล่ะ แ่เ้านี่ไม่อบยิ้ม’ ทั้ที่ทัู้่ำลัุยเรื่ออัวเอ แ่ทำไมเาถึรู้สึเป็นส่วนเินแบบนี้นะ
‘อ้ะ พี่แบอม ฝนะแล้วมินะ้อรีบลับแล้ว่ะ’
‘เหรอ ั้นเี๋ยวพี่ไปส่ที่ป้ายรถเมล์’ แบมแบมมอแบอมและมินะวิ่หายไปนลับสายา และไม่นานสายฝน็โปรยปรายล เหมือนะอย้ำและเยาะเย้ยว่าอสำัอเาไ้าไปอีรั้
“เหม่ออะไรอีแล้วเนี่ย” ใบหน้าี๋ๆอยอแโผล่เ้ามาในระับสายานทำให้แบมแบมหลุาภวั์
“เปล่า” นัวเล็หลบสายาเพื่อนสนิท และมอไปรอบห้อที่เพื่อนนอื่นเริ่มทยอยเ็บอลับบ้านเพราะถึเวลาเลิเรียนแล้ว
“แน่ในะว่าไม่เป็นอะไร ่วนี้แบมแปลๆนะรู้ัวมั้ย”
“อือ เราไม่เป็นไร”
“เป็นแบบนี้แล้วะสอบรู้เรื่อมั้ยเนี่ย” แบมแบมฟัยอแบ่นแบบนี้มาสัพัแล้ว เผลอแปบเียว็ะบเทอมแล้ว นั่นเท่าับว่าเวลาอแบมแบมับแบอมเหลือน้อยลทุที
“ิถึั” เสียทุ้มมาพร้อมแรอรัา้านหลั
“อ้าว แปลแฮะ ทำไมวันนี้ไม่ัืน” สอมือให่อนัวว่าทาบทับแ้มทั้สอ้าอแบมแบม
“ไม่สบายเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมูหมอาลัยายอยาแบบนี้ หืม”
“ไม่รู้” นน้อหลุบสายาล่ำหลบสายาอนโว่า
“พี่แบอมมมม” เสียหวานๆอเ็สาวรุ่นราวราวเียวับแบมแบมัึ้น
“ว่าไมินะ” พร้อมๆับสัมผัสที่ทาบทับแ้มอนัวเล็าหายไป
“หิว่ะ” รอยยิ้มเอ็นูอแบอมปราึ้น
“ั้นไปิน้าวัน” แบมแบมเม้มริมฝีปา เาอาโพอที่ะรู้ว่าอาารแบบนี้เรียว่าอะไร แ่เาแ่ไม่อยายอมรับมัน
“แบมไปิน้วยันมั้ย” เาเริ่มเลียวามอ่อนโยนและเอาใใส่อแบอม เาเลียเพราะไม่ใ่เพียเาที่ไ้รับมัน
“ไม่ล่ะ พี่ไปเถอะ” และเลียัวเอมาว่าที่มอสายาอมินะ แล้วเ้าใว่าเธอพยายามอร้อไม่ให้เาไป
แบมแบมเินทอน่อไปทั่วโรเรียนอย่านไม่มีอะไรทำ นี่เป็นฤูารสอบ นัเรียนทุนล้วนวุ่นวายับารอ่านหนัสือเรียมสอบ โรเรียนึัว่า่วปิ เพราะมีนัเรียนบาส่วนมาใ้สถานที่ในโรเรียนเพื่ออ่านหนัสือหรือิว้อสอบ แบมแบมที่เรียนีเป็นทุนเิมไม่่อยื่นเ้นับารสอบที่ำลัใล้เ้ามาเท่านอื่น แ่็ใ่ว่าะละเลยารอ่านหนัสือ
“ว่าแล้ว ว่านาย้ออ่านที่นี่” แบมแบมเยหน้าึ้นาหนัสือเพื่อมอผู้มาใหม่
“ผม็อ่านที่ห้อสมุทุปี” ร่าเล็ละสายาาแบอมหันลับมาสนใหนัสือในมือ่อ
“ทำเป็นเย็นา เ้าเ็หน้าหยิ่” นโว่าส่มือมาึแ้มนน้อนยืออ
“โอ้ย ผมเ็บนะแบอม”
“บอให้เรียว่าพี่ไ”
“ไม่!”
“เ้าเ็ื้อ”
“นัเรียนะ ที่นี่ห้อสมุรุาใ้เสีย่ะ”
“แหะ อโทษรับ” แบอมหัวเราะแห้ๆแล้วลาแบมแบมออาหอสมุ โยไม่ลืมวาหนัสือและออนัวเล็ลระเป๋า
“แบอม ะลาผมไปไหน” แบมแบมถอนหายใ
“ไปหาไริน หิว”
“หิว็ไปินสิ ระเพราะไม่ไ้ิันนี่”
“ปาร้ายนันะ” แบอมหรี่าาโทษใส่แบมแบม
“ไม่อ่านหนัสือรึไ”
“ระับนี้แล้ว” แบอมอบ้วยรอยยิ้มวนๆ แบมแบมไ้แ่ถอนหายใอีรอบ นัวเล็หยุบ่นเพราะไม่ว่าะบ่นยัไอีน็ะลาไปอยู่ี ไม่นานแบอมและแบมแบม็มาถึร้านอาหารเล็ๆหลัโรเรียน
“สั่สิ”
“ผมยัไม่หิว”
“ันเลี้ย” แบมแบมมอแบอมอย่าับผิ ส่วนนโนมอเพียแ่ส่ยิ้มบาๆ
“มีอะไรีๆรึไ”
“ใ่ ีมา” แบอมยิ้มว้า
“อะไรล่ะ”
“ันเป็นแฟนับมินะแล้ว” แบมเผลอหายใสะุเมื่อฟันัวโพูบประโย นัวเล็ว่าหลุบสายามอมือัวเอ
“แล้วมาเลี้ย้าวผมทำไม”
“ไม่ไ้เลี้ยเรื่อนี้สัหน่อย” แบอมหัวเราะ เป็นรั้แรที่แบมแบมรู้สึว่าเสียหัวเราะอแบอมมันรีลึลไปในใเาเหลือเิน
“อีเรื่อหนึ่่าหา” แบอมลูบหัวแบมแบม
“ันสอบิแล้วนะ” ถ้าเป็นปิแบมแบมยิ้มว้าแสวามีใให้ับนพี่ แ่อนนี้นัวเล็เพียแ่ส่ยิ้มบาเบาให้ับนรหน้า
“ีใ้วยนะ”
“ทำไมทำหน้าเหมือนะร้อไห้แบบนั้น”
“เปล่า” แบมแบม้มหน้าลอีรั้ วามอุ่นร้อนที่หัวาย้ำัถึบาสิ่ บาสิ่ที่่อัวภายในใแบมแบมมาแสนนานแ่นัวเล็ไม่เยใส่ใ
“อย่ามาโหน่า” ไม่รู้ว่าแบอมย้ายมานั่้าๆอนไหน
“ผมเปล่า”
“แบมแบม” น้ำเสียริัอแบอมทำให้นัวเล็ำ้อเยหน้าึ้น
“ร้อไห้ทำไม” ปลายนิ้วอนัวสูไล้น้ำาแบมแบมอออย่าอ่อนโยน ราวับำแพที่ัเ็บทุอย่าภายในใแบมแบมพัทลาย นัวเล็ร้อไห้นสะอื้นัวโยนในอ้อมออแบอม แบมแบมำายเสื้อออีนแน่น เ็ายในวัยสิบหปีรู้ึ้แล้วว่าวามรัเป็นอย่าไร เาเ้าใวามเ็บปวอมันแล้ว
“แบมอบพี่” นัวเล็เอ่ยเสียสั่น เารับรู้ว่านที่ำลัอัวเออยู่ะัไป แบมแบมหลับาลออีนแน่น่อนะลืมาแล้วผละออ แบมแบมไม่ล้าสบานพี่เพราะลัวะไ้รับสายารัเีย นัวเล็ัสินใลุเินหนีออมาโยที่อีน็ไม่ไ้รั้ไว้ นัวเล็เินลับโรเรียนเพียลำพั
“พ่อหนุ่ม ื้อร่มสัันมั้ย๊ะ ฝนั้เ้าแล้ว” แบมแบมะัาที่ำลัะเินผ่านร้านายอริมทา
“ไม่ล่ะรับ” แบมแบมยิ้มอย่ามื่น สอาเรียว้าวเิน้าๆผิับนที่เินสวนไปมาที่่า็รีบเินเพื่อหาที่หลบฝน อีรั้และอีรั้ที่ฝนนำพาบาอย่าไปาเา
แบมแบมโทษฝนไปะหมเยยยย
อนหน้าบแย้ว่าาา
อ่านแล้วเม้นให้ำลัใหน่อยน้า
ความคิดเห็น