คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : FIFTH DAY
ผมว่างานนี้มันไม่ใช่แค่เล่นๆแล้ว
ในเวลาเย็นของวันนี้เพื่อไม่ให้ดูเป็นการหมกมุ่นจนเกินไป ผมจึงตัดสินใจเล่นบาสกับรุ่นพี่ซะหน่อย กลับถึงบ้านพยายามหักใจไม่เล่นเกมสมองมันก็ฟุ้งซ่านคิดแต่เรื่องพี่เตี้ยตลอดเวลา ไม่ดีครับเดี๋ยวแก่ก่อนวัย -_-
“ไอ้ฮุนมาเร็วเกมจะเริ่มแล้ว !”
“ครับ !”
การเล่นยังคงดำเนินต่อไป นับว่าเรียกเหงื่อได้เป็นถังเลยครับนี่ก็ไม่ได้เล่นมานานมาก ถ้าคิดไปคิดมาจริงๆแล้วผมก็อาจติดเกมมากเกินไปจริงๆ ทั้งๆที่กีฬาบาสเป็นสิ่งที่ผมชื่นชอบมากตอนยังเป็นเด็ก ได้กลับมาเล่นแบบนี้แล้วมันก็รู้สึกคึกแปลกๆ ขณะที่ใกล้พักครึ่งแรก ถ้าตาไม่ฝาดเหมือนผมจะเห็นสิ่งมีชีวิตขาสั้นน่ารักเดินต๊อกแต๊กผ่านสนามที่ผมกำลังเล่นบาสอยู่
“ไอ้ฮุนมึงรับ !!”
“เห้ยเชี่ย !!!!!”
ปั้ก !
“พี่คยอง !!!!!!!”
ณ ห้องพยาบาล
มันเป็นความผิดพลาดขั้นใหญ่หลวง ขั้นมหากาฬ ขั้นไม่สามารถให้อภัยได้ ต้นเหตุทั้งหมดมันเกิดจากผมเองไง..
“หยุดไหลยังครับ..” ผมนั่งติดชิดขอบเตียงขนาดไม่ใหญ่นัก สีหน้าของพี่เตี้ยดูซีดเพราะนิสัยคนเตี้ยไม่ชอบเห็นเลือดครับ และผลที่ตามมานี้คือผ้าเช็ดหน้าที่กดจมูกไว้แน่น
โดนลูกบาสเด้งใส่จมูกครับ..
“ถ้าหยุดแล้วจะยังซับอยู่มั้ย -__-;”
“ผมว่าสั่งออกเลยดีกว่า”
“ไม่เอา !”
“โห่ พี่ไม่เคยเรียนตอนประถมเหรอครับ เค้าบอกให้สั่งเลือดออกไม่ใช่หรือไง”
“ก็เรื่องของประถมสิ ฉันมอปลายแล้ว!” แน่ะ เดี๋ยวกระชากผ้าเช็ดหน้าออกมาเลยหนิ ขี้เถียงจริงๆอะครับ
“ตามใจครับ..แล้วนี่ไม่เมื่อยคอเหรอมานั่งเงยหน้าอยู่เนี่ย กว่ามันจะหยุด”
.มอง
“ผมให้ยืมไหล่วางหัวนะสนมั้ย?”
มีความสุขจังครับ…
มีมากเลยอะ…
คือฟิน
และดีงาม..
ตอนนี้ผมเดินกลับบ้านพร้อมกับพี่เตี้ยครับ ขอวิ่งไปกรี้ดได้มั้ย.. คือไม่ใช่อะไรครับอันที่จริงก็ต้องขอบคุณเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วยที่ทำให้ผมได้กำไร เอ้ย ได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่อยากทำ จะว่าเป็นข้ออ้างก็ได้ที่ผมอาสาดูแลพี่เตี้ยเป็นการชดเฃยอุบัติเหตุครั้งนี้ -.-
“แล้วพี่กลับตอนไหนครับ ผมไม่ค่อยเห็นพี่เดินกลับเลย”
“ก็เย็นมากๆ บางทีก็มีคนไปส่ง”
“คนไปส่ง?”
“อ..อืม”
ใครวะ..? บอกว่าเย็นมากๆด้วย หรือมัวแต่ติว..ติว ติวให้ไอ้จงอิน !
“ดีนะครับบางคนเขาก็มีติวเตอร์ส่วนตัว รู้สึกสงสารตัวเองที่อดีตเคยมี” ขอแซะสามวิ
กึก.
“นายหมายความว่าไง?”
“เปล่านี่ครับผมก็พูดไปเรื่อย คิดว่าพี่จะไม่สนใจคำพูดผมซะอีก” ขอแซะต่ออีกสามวิ..
“ไร้สาระจริงๆ รีบกลับบ้านไปได้แล้ว”
อ้าวทำไมถึงเร็วจังวะ โอยขอตัดถนนเพิ่มได้มั้ย???
“อ่า..ผมขอโทษสำหรับอุบัติเหตุวันนี้นะครับ..”
“อืม”
“ถ้าพี่ปวดให้รีบทานยานะครับ แต่ถ้าไม่มียาก็โทรหาผม”
“ทำไมต้องโทร นายเป็นเภสัชหรือไง”
“ผมเป็นได้ทุกอย่างแหละ ขอให้พี่เรียกใช้”
โว้ยทิ้งประโยคทองสักหน่อยครับบบบบบบบบบบบบ -.-/
ผมเปิดประตูห้องตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนมีกลิ่นอายความรักฟรุ้งฟริ้งลอยเต็มไปทั่วห้อง กระโดดดึ๋งบนที่นอนก่อนจะหลับตาแน่น รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ถี่ขึ้น ยิ่งตอนที่หัวกลมๆเอนมาที่ไหล่ผมนะ แม่.งผมโคตรคิดถึงช่วงเวลานี้ ถึงมันจะเสียงสูดเลือดกำเดาเป็นระยะก็เถอะ แต่บอกเลยว่าสุขล้นยิ่งกว่าได้เกรดสี่วิชาฟิสิกส์อีกครับ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าคาคาโอะสตอรี่ เช็คฟีดไปที่ล่าสุดก่อนจะแทบเอาหัวมุดหมอนให้ตายไปเลย พี่เตี้ยสิครับอัพตัสด้วย ซึ่งผมไม่รู้ว่าอะไรแต่ขอโมเมไปว่าหมายถึงผมละกันนะ
‘นานมากแล้ว แต่ขอบคุณนะ’
โอ้ยยย ล้มเลิกความคิดเป็นตุ้ดเลยครับบบบ เอ้าท่ดๆ55555555555555555555
ไม่รอช้าครับ ผมกดแตะสติกเกอร์รูปยิ้มลงไปให้ตรงกับอารมณ์ตอนนี้ที่ทั้งยิ้มทั้งอยากวิ่งรอบห้อง มองประโยคนั้นซ้ำๆ ทำไมผมถึงรู้สึกเขินจังวะ
แต่…
ขณะที่ผมกดเลื่อนรีเฟรชอีกครั้ง บนฟีดตอนนี้ก็ปรากฏเตตัสของไอ้จงอิน ไอ้มาร ไอ้ก้างขวางคอที่มันบังอาจแท็กพี่เตี้ยของผม ต่อหน้าฟีด อย่างสาธารณะ !!!!
‘ไม่รู้ว่าพี่หายไปไหน ผมอุตส่าห์นั่งรอตั้งนาน ของอนได้มั้ยครับ?’
ทันทีที่ผมอ่านจบ แทบจะรัวคำหยาบใส่คอมเมนต์มันครับบบบบบบบ ฟายเย่อร์ทำมาเป็นงอน โถ่อะไรของมึงงงงงงง อ่อยพี่เตี้ยกูอะดิ้ มึงอะ
ผมรีบแตะไปดูคอมเมนต์ก็ยังไม่เห็นว่าพี่เตี้ยจะเข้ามาเม้น ดีละครับสมน้ำหน้ามัน ปล่อยให้มันงอนตายไม่ต้องใยดีมัน !!
เออทำไมกูอินวะ..
แล้วถ้าเผื่อเขาแมสเสจกันล่ะ..
เห้ยนั่นมันร้ายแรงกว่า…
ผมควรจะทำไงต่อดี?
-
เม้น + โหวต
เป็นกำลังใจไรเตอร์นะฮับ -.-
ความคิดเห็น