คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Track 5 :: Step by Step
Track 5 :: Step by Step
GOAL ni donna mirai ga attemo daiji na mono wa
Michi no tochuu de mitsukaruhazu sa dakara TRY AGAIN
อนาคตจะเป็นอย่างไร จะไปถึงเส้นชัยได้อย่างไร
สิ่งสำคัญคือการค้นหาในระหว่างทางนั้น ดังนั้นจะพยายามอีกครั้ง
17 กุมภาพันธ์ 2007
หวัดดีค่า เช้าวันนี้ ซองเรมิน.. ได้รับหน้าที่เป็นพิธีกรภาคสนามต่อจากแจจุง ไปดูบรรยากาศช่วงเช้าในบ้านของนักร้องชื่อดัง ทงบังชินกิ กันเลยค่า!!~~ >O<
วันนี้ 17 ก.พ. มนุษยชาติทุกคนในบ้านหลังนี้((อาจจะนอกบ้านด้วยซ้ำ)) เห็นตรงกันว่า จะจัดงานวันเกิดเซอร์ไพรซ์ ชิม ชาง มิน ในตอนกลางคืน ซึ่งนั่น เป็นเหตุผลหนึ่ง ทำให้พวกเราไม่ต้องซ้อม ฉันไม่ต้องซ้อม วันนี้ไม่ต้องซ้อม!!!!!!! และคุณผู้จัดการวงก็อนุญาต ซาบซึ้งจริงๆค่ะ
แต่ ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น สิ่งที่จะต้องคิดก็คือจะจัดงานแบบไหนและอย่างไร?? นี่คือเหตุผลที่พวกเรา 7 คน และ ทงบังทั้ง 4 ต้องมาอัดกันอยู่ตรงบันได เพื่อจะสามารถคุยกันพร้อมๆกับจับตาดูชางมินที่เข้าสู่สมาธิขั้นสูงไปด้วยได้
โอ๊ย ฉันจะบ้า คน 11 คน อัดกันตรงบันไดแล้วต้องใช้ความคิด มันไม่สนุกเลยนะคะ!!
"เรื่องอาหารไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ.." แจจุงที่อยู่ใกล้ๆฉันพูดขึ้น ซึ่งประโยคนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย..
"คือ ขอโทษนะคะ แทนที่จะคิดรายละเอียด งานอ่ะ จะเอายังไงเหรอ??" ยาดาถามคำถามได้เลิศมากมายค่ะ
"ก็จัดที่บ้านสิ แค่นี้ไม่รู้รึไง" ยุนโฮเริ่มโหดแล้ว..
"จอร์จจริงๆ ก็ที่ไหนหล่ะคะนอกบ้านหรือในบ้าน ในงานจะมีอะไรบ้าง ระบำฮูลาฮูล่า รำมโนราห์ วงออเคสตร้า หรือจะเชิญทักษิณมาเปิดงาน = = แล้วของต้องใช้อะไรบ้าง จะไปซื้อได้ยังไง มันคืนนี้แล้วนะ!!!! แทนที่จะมาอัดกันอยู่ตรงนี้ ไปหาซื้อของดีกว่ามั้ยค้าาาาาา" เฮือก.. มยองนังพ่นแร็พไทยซึ่งมีสาระที่สุดในชีวิตของเธอออกมา
"รำมโนราห์งั้นเหรอ?? O_o"
"มันคือศิลปะพื้นบ้านทางภาคใต้ของประเทศไทยค่ะ!!!!" และมิราก็เป็นผู้แก้ข้อสงสัยให้กับจุนซุ
"อืม งั้นฉันขอสรุปเลยนะ จัดงานตรงสระว่ายน้ำ ในงานไม่ต้องมีอะไร พวกเราร้องให้เองก็ได้ ไม่ต้องมีใครมาเปิดงาน - -" ของที่จะต้องใช้คือของกินและเค้ก ฉันทำเอง พวกอุปกรณ์ใช้ในงานปาร์ตี้.. ไปซื้อที่ห้าง อ้อ และก็ของขวัญ ต่างคนต่างหานะ เพราะงั้นใครจะไป..."
"รู้แล้ววววววววววววววววววววว!!!!! ไปห้าง ใช่แล้ว ฉันจะไปห้าง ^^" และยูชอนก็เป็นผู้ขัดการอภิปรายของแจจุง..
"ดี = =^ งั้นนายไปห้าง ใครจะไปอีกไปตกลงกันเองแล้วกัน อ้อ แต่!!! คนที่จะต้องอยู่ก็คือนายจุนซุ แล้วก็เรมิน ทำเป็นซ้อมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะจัดการเรื่องอาหาร และก็ขอใครอีกซักคนที่ช่วยฉันได้.. ที่เหลือไปห้าง ซื้อของและก็ของขวัญให้ครบ ตกลงนะ"
ความฝันของฉันมันก็พังทลายอีกแล้วน่ะสิคะ 'ทำเป็นซ้อมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น' มันก็ซ้อมมั้ยค้าาาาาา TTOTT แต่เอาเถอะ ร้องเพลงกับจุนซูน้อยๆสนุกจะตาย โฮะๆ
และจากนั้น ทุกชีวิตก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เหลือคนอยู่ที่บ้าน 5 คน คือ แจจุง ยาดา ชางมิน จุนซุ และฉัน ^-^ ที่เหลือไปห้างกันหมดแล้ววววว
"เรมิน นี่ บทคร่าวๆตอนให้สัมภาษณ์นะ ลองอ่านดูสิ" แจจุงพูดพร้อมกับยื่นกระดาษมาให้ฉัน จากนั้นก็เข้าไปในครัวเพื่อเตรียมของกินและของกิน โดยมียาดาเป็นผู้ช่วย ที่บันไดจึงเหลือแค่ฉันกับจุนซุ..
"หง่า พวกเราต้องซ้อมกันอีกแล้ว น่าเบื่อจัง หาอะไรเล่นกันดีกว่า"
"ค่ะ เห็นด้วยมากมาย"
"งั้นเดี๋ยวผมลงมาแป๊ปนึง เรมินรอก่อนละกันนะ >w<"
"โอเคค่า ^^"
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงต้องลงไปนั่งสังเกตการณ์ระยะประชิดในห้องนั่งเล่นแต่เพียงผู้เดียว.. หวังว่าจุนซุคงจะหาอะไรสนุกๆมาได้นะ >O<
งืมๆ...
หันซ้าย ไม่มีอะไร
หันขวา ชางมินเข้าสู่สมาธิขั้นสูง
เฮ้อ น่าเบื่อจัง อ่านบทที่แจจุงให้มาดีกว่า ><
อืม... ภาษาเกาหลีเป็นแถบ ถึงฉันจะอ่านออกอยู่แล้ว แล้วก็มีเวทมนตร์ของโบอาช่วยให้เข้าใจ แต่มันก็ยังมึนนิดๆอยู่ดีแฮะ.. ว่าแล้ว ก็พลิกๆๆๆๆๆๆมันไปเรื่อยๆ ซะงั้น
"วันนี้ไม่ซ้อมเหรอคับ?" พอฉันเงยหน้าขึ้นไป ก็พบกับชางมิน ที่คงจะออกจากสมาธิขั้นสูงแล้ว
"ก็รอจุนซุลงมาซ้อมอยู่อ่ะค่ะ ^^" จริงๆคือรอจุนซุเอาอะไรมาเล่นต่างหาก..
"อื้อ งั้นผมไปหาอะไรกินก่อนนะ เรมินเอาอะไรหรือเปล่า" อืม.... ชางมินคงอ่านหนังสือจบแล้วมั้งเนี่ย เลยไปหาอะไรกินในครัว.. เอ๊ะ!! ในครัวเรอะ!!!! คิดได้ดังนั้น ฉันก็เด้งผึงขึ้นมาจากโซฟาทันทีแล้วก็วิ่งไปขวางหน้าชางมินอย่างไม่เป็นธรรมชาติแม้แต่น้อย..
"เอ่อ เราก็หิวเหมือนกัน งั้นเดี๊ยวไปเอาให้นะคะ ชางมินรออยู่ที่นี่นะ แป๊ปเดียวค่ะ ^^""
"เออ.. แต่ว่าผ...." พอรัวคำพูดจบประโยค ฉันก็เร่งสปีดย้ายตัวเองไปที่ครัวทันที ไม่รอฟังคำคัดค้านใดๆของชางมิน เพื่องานวันเกิด!!
ภาพที่ฉันเห็นในครัวก็คือ.. คู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามัน อ่อๆ ไม่ใช่ คิมแจจุงกับซอยาดาต่างหาก = = กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับตำราอาหาร ตำราการทำเค้กมากกว่าแฮะ มีอุปกรณ์เกี่ยวกับเค้กร้อยแปดพันเก้าวางอยู่มากมาย บรรยากาศออกจะหวานๆ.. ก็มันเค้กนี่นา - -"
"ขอโทษนะคะแจจุง คือว่า ปกติชางมินเขากินอะไรอ่ะค่ะ??" ฉันก็ไม่ได้อยากไปขัดความสุขพวกเขาหรอกนะ แต่ไม่มีทางเลือก~~
"หา อ่อ เรมิน ทำไมเหรอ?" แจจุงคงจะเพิ่งรู้ตัวว่ามีฉันอยู่ในครัวด้วยอีกคน
"ก็เมื่อกี๊ชางมินจะเข้ามาหาอะไรกินที่นี่อ่ะค่ะ เรากลัวว่าเขาจะเห็นเค้ก ก็เลยเข้ามาก่อน"
"อืม งั้นเดียวช่วยระวังให้นะ" ยาดาผู้น่ารัก หุหุ
"ในตู้เย็นมีอะไรก็เอาไปเถอะเรมิน เจ้านั่นมันกินทุกอย่างแหละ" พอพูดจบ แจจุงก็หันไปหาตำราหรือยาดา?? และไม่สนใจฉันอีกเลย.. ท่าทางคู่นี้จะไปได้สวยแฮะ พวกเราถูกส่งมาที่นี่เพื่อการนี้นั่นเอง!!
ไม่มีทางเลือกอีกแล้วค่ะ สุดท้ายแล้วฉันก็ได้คุกกี้มาหนี่งตัน กับน้ำส้มคั้น 10 ลิตร!!
กลับไปที่ห้องนั่งเล่น ฉันก็เห็นชางมินกำลังทำแบบเดียวกับที่ฉันทำเมื่อกี๊เด๊ะๆ นั่นก็คือ นั่งตรงที่ของฉัน และก็พลิกๆๆๆๆๆๆบทสัมภาษณ์ แต่ว่าเขาคงอ่านนะ
ฉันรู้ว่าไม่ควรไปกวนชิมชางมินเวลาเขากำลังใช้สมาธิ หรือ กิน.. ก็เลยค้นนิตยสารแถวนั้นขึ้นมาอ่านรอเขาแทน
พรึ่บๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่หล่ะการเปิดดูผ่านๆที่แท้จริง เอ๊ะ!! หยุดดดดดดดดดดดดดดดด อ่ะฮ่า สัมภาษณ์ทงบังชินกิ แต่ฉันก็รู้หมดแล้วนี่นา อีกอย่าง ตัวจริงก็นั่งอยู่ข้างๆจะอ่านทำไมหว่าเรา((อ่านแล้วมึนด้วยหง่า)) เพราะงั้นก็ พรึ่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ Super Junior!!!! >O< หุหุ อ่านดีกว่า หง่า กรี๊ดมากมาย ดงแฮน่ารักจังเลยค่ะ..
"เรมินชอบ Super Junior เหรอครับ?" ฉันแสดงอาการบ้ามากเกินไปแน่เลยแฮะ - -" ชางมินเลยหลุดจากสมาธิขั้นสูง
"ค่ะ ชอบดงแฮ"
"แล้ว.. ทงบังหล่ะ??" ถามพร้อมกับทำหน้าตาสงสัยได้น่ารักที่สุดในโลก!! เฮือก..
อืม ฉันจะตอบว่าไงดีนะ.......
"เปล่าค่ะ ไม่ได้ชอบ" และก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรต่อ.. "..แต่ว่าบ้าทงบังชินกิมากมาย ^O^ 555+" และฉันก็ได้รับรอยยิ้มกระชากใจที่สุดในโลกมาจากชิมชางมินอีกครั้ง >O<
"555 ผมว่าดงแฮก็น่ารักนะครับ" แล้วเขาก็ยื่นหน้าเข้ามามองมนุษยชาติ SJ ที่กำลังทำหน้าหล่อเต็มที่อยู่ในนิตยสาร.. "..เดี๋ยวถ้าได้ไปที่ SM ก็คงได้เจอตัวจริงหล่ะ" เหอๆ >< อย่าเข้ามาใกล้ฉันไปมากกว่านี้เลย มันจะละลาย!! คิดได้ดังนั้น ฉันก็เลยเฉไฉไปเรื่องของกินที่วางอยู่ตรงหน้าซะงั้น..
และตอนที่เขาสนใจการกินได้ ฉันก็ดันมีเรื่องจะพูดกับเขา เวรจริง..
"เอ่อ ชางมินคะ คือ ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ยคะ??"
"อ่า.. คับ อะไรหรอ?"
"ช่วยสรุปบทสัมภาษณ์ให้เราฟังหน่อยสิคะ?? ^^" แหะๆ"
"5555555+" ถ้าคุณคิดว่านี่เป็นเสียงหัวเราะของชางมินหล่ะก็.. ผิดครับ!! นี่คือเสียงหัวเราะของจุนซุที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง จุนซุซึ่งฉันแทบจะลืมไปแล้วว่าเขาหายไปไหน - -"
"อ่าๆๆ ขอโทษนะเรมิน ผมเล่นเกมเพลินไปหน่อย มาๆๆ ซ้อมกันเถอะ ^w^" พูดเสร็จ จุนซุก็นั่งแหมะลงข้างๆฉัน ฉันหันไปทันเห็นชางมินส่ายหน้าน้อยๆก่อนเข้าสู่สมาธิแห่งการกิน.. จากนั้นก็หันกลับมาหาจุนซุอีกครั้งเพื่อจะพบว่า..
"ผมกับพี่แจจุงและยาดาคิดแผนได้แล้ว!!"
-----
“555+ เกมส์และ . . .”
“ห้าง !!!” ทุกคนพร้อมใจตะโกนขึ้นพร้อมกัน แม้ว่ายูชอนยังพูดไม่จบประโยค
“เราว่ายูชอนน่าจะเปลี่ยนเป็นการหาของขวัญและห้างมากกว่าน่ะค่ะ” อีซึลเสนอแล้วนั่งลงบนม้านั่งพร้อม ๆกับมยองนัง ซึ่งมีพุนยองกับมิรายืนพิงที่เท้าแขนคนละข้าง และไอรินพยายามยัดเยียดก้นให้ไปอยู่บนที่นั่งให้ได้
“ปัญหาก็คือพวกเราสมควรจะให้ของขวัญชางมินแบบชิ้นเดียวจากทุกคนไปเลย หรือว่าจะแยกกันให้” ยุนโฮที่ตอนนี้ยืนอยู่กับยูชอนข้างม้านั่งซึ่งถูกครอบครองโดยพวกเธอได้ถามขึ้นมาในโหมดยุนโฮปกติ
“ถ้าให้จากพวกเราทุกคนก็คงจะต้องเป็นอะไรที่อลังการมาก ๆ . . . ซึ่งจะไปหาของอลังการแบบนั้นได้ยังไงคะ = =” มิราพึมพำเหมือนจะให้ตัวเองฟังมากกว่า
“ก็ต้องแยกให้คนละอันหรอ?”
“ก็ให้เป็นห้องนอนซิอีซึล!!!”
“ห๊า พุนยองว่าจะให้ของขวัญชางมินเป็นห้องนอนหรอ! O[]O!!!” มยองนังเด้งตัวออกจากม้านั่งทันทีทำให้การยัดเยียดก้นของไอรินประสบผลสำเร็จ
ป๊อง!
“เขกหัวเค้าทำไมอ่า T^T” มยองนังหันไปโวยไอรินที่นอกจากจะระรานที่นั่งแล้วยังระรานหัวน้อย ๆของเธออีก
“ใช้สมองคิด และไตร่ตรองหน่อยคุณหลาน หมายถึงว่า แกกับอีซึลให้ชิ้นนึง มิรากับเรมินให้ชิ้นนึง เราพุนยองและก็ยาดาให้อีกชิ้นนึง ส่วนพวกทงบังก็ให้กันคนละชิ้น เข้าใจมั้ย!”
“งืมๆๆ T^T แต่เจ็บนะ เขกไม่มีออมมือเรยอ่ะ”
“เอาเถอะ ๆเอาเป็นว่าแยกย้ายกันไปซึ้อของได้รึยัง?” มิราขัดขึ้นมาก่นที่จะมีใครโดนเขกหัวอีก
"งั้นใครจะไปกับใครหล่ะ?" สิ้นเสียงยุนโฮ ทุกคนก็แปรขบวนกันในทันทีทันใด อีซึล มยองนัง เข้าไปรวมกลุ่มกับยูชอน มิราลากทั้งพุนยองและไอรินเข้าไปข้างๆยุนโฮ
"เอ่อ.... คือ พวกเรา แบบว่า..." แต่ทั้ง2คนก็ทำท่าทางกระอักกระอ่วน หมายถึงว่า 'เข็ดหลาบกับการไปเดินกับยุนโฮ' ซึ่งมิราไม่มีทางได้เข้าใจเพราะยุนโฮขัดขึ้นมาก่อน
"ทำไม พวกเราเธอไม่อยากไปกับฉันหรือไง =_=+"ถึงแม้ว่าจะพูดเป็นเชิงคำถาม แต่ที่จริงความหมายคือบังคับให้ไปนั่นแหล่ะ
"ป่าวๆ คือพวกเราแค่อยากเข้าห้องน้ำเฉยๆน่ะ^^"พุนยองแก้ตัว
"อืมม์ งั้นเดี๋ยวฉันจะพาไปละกัน ตามมา"ยุนโฮพูดเสร็จก็เดินนำผู้ติดตามทั้ง3((แต่มี2ที่ไม่เต็มใจ)) ทำให้เหลือแค่คนบ้า3คนยืนเคว้งกันกลางห้าง
"... เดินเรื่อยๆกันเถอะ = ="
"อืมม..." อีซึลกับมยองนังขานรับผู้นำของตนพร้อมกับมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ
"พวกเธอคิดว่าจะให้อะไรกับชางมินกันหล่ะ" ยูชอนถามขึ้นพลางมองร้านกิฟช๊อปร้านโน้นทีร้านนี้ที
"ไม่รู้อ่าค่ะ คงจะเป็นของกิน"อีซึลเป็นคนตอบ เนื่องจากมยองนังกำลังทำท่าคิดหนักเกี่ยวกับของขวัญ
"ฉันกะจะให้เซ็ตเสื้อซัก10ตัว กางเกง5ตัว รองเท้า3คู่น่ะ"แล้วยูชอนก็หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาดู
มนุษยชาติสิ้นคิดจริงๆกลุ่มนี้=_=""
-----
"เอ้า รีบๆเข้ากันนะ"ยุนโฮพาพุนยองกับไอรินมาถึงหน้าห้องน้ำแล้วก็เดินออกมาหามิราข้างนอก ปล่อยให้ทั้ง2สาวเข้าไปทำธุระส่วนตัวกัน แต่เมื่อมาถึงก็เห็นมิรายืนชะเง้อคอมองที่อะไรซักอย่าง
"ทำไรอ่ะ?"
"ห๊า!!! อ่า เอ้อคะ... เห็นอะไรน่าสนใจน่ะค่ะเลยมอง^^"มิราทำท่าตกใจได้เว่อร์มากจริงๆ
"อะไรเหรอ? ไหนไปดูกัน" หลังจากนั้นยุนโฮก็ลากมิราไปบริเวณที่คนมุงกัน
"เราไม่อยากไปแผนกกีฬาอีกแล้วนะT_T"ไอรินลากตัวเองออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆกับพุนยองที่เดินเข้ามาปลอบใจ
"เอาน่า พูดแบบนี้เดี๋ยวยุนโฮก็ทิ้งพวกเราไว้ที่นี่หรอก"แต่เมื่อจบคำ พวกเธอก็หันไปเห็นชายเสื้อยุนโฮโบกสะบัดอยู่ชั้นล่างของห้าง!!!
"นั่น!!! ยุนโฮทิ้งพวกเราไว้จริงๆด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"พุนยองแหกปากก่อนจะวิ่งลงบันไดเลื่อน
"อะไรๆไหน!!!!"ถึงแม้ว่าไอรินจะไม่รู้เรื่องอะไรแต่เธอก็วิ่งตามพุนยองไปซะแล้ว= =
-----
"เดี๋ยวทั้ง2คนนั่นออกมาไม่เจอพวกเราแล้วเตลิดไปหล่ะคะ?"มิราร้องขึ้นอย่างกังวลใจขณะที่วิ่งกลับมาที่หน้าห้องน้ำ
"คนนะ ไม่ใช่ม้า เอะอะอะไรก็วิ่งหนีน่ะ=_="ยุนโฮเครียดกับความห่วงเพื่อนของคนข้างๆเสียจริงๆ
"อ้าว ทำไมยังไม่ออกมากันอีกนะ"มิราเปลี่ยนจากกังวลเป็นงงทันทีเมื่อทั้งคู่วิ่งมาถึงแต่พบว่าไม่มีวี่แววของเพื่อนสาวเลยซักคน
-----
"แกว่าเขาจะไปไหนอ่ะ?"ไอรินกระซิบถามพุนยองที่เดินอยู่ข้างๆเธอ
"ไม่รู้สิ แต่ทำไมคนข้างๆไม่ใช่มิราหล่ะ?"
"อ้าว!!! แล้วมิราหายไปไหน!!!"เพิ่งรู้ตัวเหรอนังไอริน- -
เสียงโวยวายของคนบ้าด้านหลังทำให้ผู้ที่อยู่ข้างหน้าหันมามอง และยังทำให้คนบ้าด้านหลังได้รับรู้ว่า...
"เห้ย!!! ไม่ใช่ยุนโฮนี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O[]O"
-----
"เธอลองเข้าไปดูในห้องน้ำหน่อยสิมิรา"
"น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะคะยุนโฮ= =" มิราเดินเข้าไปสำรวจในห้องน้ำหลังจากที่รอ รอ รอ รอ และรอไอรินกับพุนยองที่ตอนนี้คงจะวิ่งกันทั่วห้างไปแล้ว
"!!!!!O_O เห้ย ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลยค่ะ!!!!"ทันทีที่เธอเห็นว่าห้องน้ำว่างเปล่าเธอก็วิ่งหน้าตาตื่นมาทันที
"อ้าว!!! นี่เพื่อนเธอเป็นม้าเรอะ!!!"
"ไม่ใช่เวลาจะมาบ้าบอนะคะ!!! ตอนนี้พวกนั้นจะไปกันถึงไหนแล้วเนี่ย..."มิราคิดหนัก แต่แล้วก็นึกอะไรบางอย่างได้ อะไรบางอย่างนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นในทันที
"ทำไมทำหน้าอย่างกับว่าพวกนั้นจะหาทางกลับบ้านกันเองได้หล่ะ?"ยุนโฮเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของมิราจึงถามขึ้นทันที
"ก็เพราะว่า"แล้วเธอก็เล่าเหตุการณ์ตอนที่หนี ข้อสันนิษฐานว่าทุกคนจะออกจากบ้านได้ยังไง และถ้าหนีไปจะกลับบ้านได้เพราะอะไร
"อืมม์ งั้นไปแผนกกีฬากัน"ได้ยินแบบนั้นทำให้ยุนโฮรู้สึกวางใจและมุ่งหน้าไปสู่แผนกกีฬา
"แล้วทำไมต้องแผนกกีฬาด้วยหล่ะคะ?"
-----
"เฮ้อ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~"เสียงของอีซึล
"เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"เสียงของมยองนัง
"ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"เสียงของยูชอน
=__________________________________= <<< ใบหน้าของทุกคน
ขณะนี้คนบ้าในคราบคนหาของขวัญทั้ง3กำลังนั่งกระซวกเค้กในร้านคอฟฟี่ช้อปบรรยากาศดี แต่ละคนทำท่าทางเหมือนกับว่าพรุ่งนี้โลกจะแตกมากกว่าจะเป็นวันเกิดของชิมชางมิน
"เราเดินร้านกิ๊ฟช้อปกันมากี่ร้านแล้ว~"ยูชอนถามขึ้นลอยๆพร้อมกับแลบลิ้นเลียครีมช๊อกโกแลตที่ติดเต็มริมฝีปาก
"ไม่รู้ค่ะ ไม่ได้ทำวิจัย~~~"อีซึลดึงก้านเชอร์รี่ออกจากปาก
"เราซื้อเค้กไปฝากชางมินดีมั้ยค้า~~"มยองนังถามคำถามเดิมที่ใช้ถามมาแล้วถึง13ครั้งภายในเวลา20นาที
"ฉันจะตอบเธอเป็นครั้งที่14นะว่าแจจุงทำเค้กไว้แล้ว~~~~~"ยูชอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะกระจกสีสด
"ไป้!!! ไปหาของขวัญกัน!!!"อีซึลลุกขึ้นพรึ่บ ทำเอาหน้าของยูชอนสั่นแหง่กๆๆๆเนื่องจากแรงกระเทือนของโต๊ะ
"รอด้วยน้องฉาว=O=" มยองนังโซเซตามอีซึลไปที่เคาน์เตอร์ ทิ้งให้ยูชอนนอนพะงาบๆอยู่กับโต๊ะคนเดียว
“บิลค่ะ = =” คนที่ถูกเรียกว่าน้องสาวยื่นบิลให้พนักงานหนุ่มด้วยใบหน้าบราซือ
“ข้าวปั้นหน้ากินจังอ่ะ >W<” เสียงของมยองนังทำให้อีซึลหันไปมองทางต้นเสียงซึ่งตอนนี้กำลังจิ้มอะไรซักอย่างที่ชั้นวางของข้าง ๆเคาน์เตอร์
“เป็นที่ทับกระดาษนะครับ” พนักงานที่เคาน์เตอร์เอ่ยตามด้วยบอกจำนวนราคา
“ที่ทับกระดาษรูปข้าวปั้นหรอ . . .” อีซึลพึมพำกับตัวเองขณะที่หยิบเงินจากกระเป๋าตังค์ของยูชอน แต่แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้า พร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนแปลงไป
“งั้นขอที่ทับกระดาษรูปข้าวปั้นซัก 3 ก้อนด้วยน่ะค่ะ ^^” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเธอทำให้พนักงานขายรีบหยิบของที่เธอสั่งใส่ในถุงกระดาษทันที
“เฮ้อ ๆ อีซึล เราให้อันนี้กับชางมินดีมั้ยอ่ะ?” มยองนังหันมาถามความเห็น แต่ท่าทางคำถามของเธอจะได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากใบหน้าของอีซึลซึ่งกำลังชูถุงกระดาษให้เธอดูอยู่
“555+ น้องฉาว ^O^”
“พวกเธอทำไมมาช้ากันจัง = =” ยูชอนเดินหน้ามุ่ยเข้ามาหาคน 2 คนที่กำลังยิ้มแป้น((แต่อีกคนยิ้มเจ้าเล่ห์))
“ถึงจะช้าแต่ยังไงพวกเราก็มีของขวัญกันแล้วหล่ะค่ะ เนอะมยองนัง”
-----
“เพราะแก๊!!!” ไอรินแหกปากใส่พุนยองทันทีที่ทั้ง 2 หย่อนก้นลงบนม้านั่งที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกคน
“รู้แล้ว!!! เราผิดไปแล้ว ขอโทษ 28 ครั้งแล้วถ้านับครั้งนี้ด้วยก็ 29 แล้ว!!!” พุนยองก็พ่นเสียงดังกลับไปไม่แพ้กัน
“แล้วจะทำยังไงกันต่อดีหล่ะ T^T” ไอรินนั่งกุมขมับ ทำไมพวกเธอต้องมาถูกทิ้งแบบนี้!
“ไปเดินหาของขวัญกันต่อเถอะ เดี๊ยว!! อย่าพึ่งเถียงนะเฟ้ย!! แกคิดว่านั่งอยู่เฉย ๆแล้วมิรากับยุนโฮจะมาหารึไง ป่านนี้ทั้ง 2 คนคงเดินหาของกันหวานแหววแล้ว!! ไม่งั้นพวกนั้นจะทิ้งเราไว้ทำไมหล่ะ!! ถึงเราจะนั่งรอของขวัญของชางมินก็คงไม่บินมาหาหรอก!!!!!!!
เฮรือก . . . ไอรินคิด
“ไปกันเถอะ” ไอรินลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ไหนซักที่ ที่เธอกับพุนยองคาดหวังไว้ว่าจะมีของขวัญของชางมินที่ดี . . .
-----
มิราถอนหายใจพลางมองไปทางยุนโฮที่นั่งเหม่อลอย
‘อย่าเรียกฉัน ถ้าฉันยังคิดเบอร์รองเท้าของชางมินไม่ออกนะ!!’ เขาประกาศกับเธอก่อนที่จะมีสภาพเป็นแบบนี้ ซึ่งก็ผ่านมาแล้ว 15 นาที 52 วินาที =_=”
มิราถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่พลางนึกไปถึงเพื่อนๆทั้ง2คนของเธอ นั่นก็คือไอรินและพุนยอง แต่เธอไม่ได้เป็นห่วงเรื่องที่ทั้ง2กลับบ้านไม่ได้หรอก เธอเป็นห่วงเรื่องที่ทั้ง2จะหาของขวัญได้หรือเปล่าต่างหาก
"โอ๊ะ!!!"เสียงของคนข้างๆขัดความคิดของเธอ ทำให้เธอต้องหันไปมองด้วยสีหน้าแปลกใจ และยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อยุนโฮวิ่งไปซื้อหมวกและแว่นตามาภายใน1นาที
"ฉันลืมไปว่าฉันเป็นดารา!!!!"ว่าเสร็จก็ใส่ของที่ซื้อมาทั้ง2อย่างทันที
"เออเนอะ เพิ่งนึกได้= =" มิราพึมพำ ยุนโฮหันมามองด้วยสายตาประมาณว่า 'แล้วเธอจะทำไม=_=++'
"แล้วเธอจะทำไม"
"ป่าวค่ะ แล้วรู้เบอร์รองเท้าของชางมินรึยังคะ?"
"อืมม์ นึกออกละ" คิดจะนึกออกมันก็นึกออกอ่านะ- -
หลังจากที่ยุนโฮได้ของขวัญวันเกิดชางมินเป็นรองเท้าวิ่ง เขาหันมาถามมิราว่าเธอคิดจะให้ของขวัญวันเกิดชางมินเป็นอะไร แต่ได้รับคำตอบเป็นเพียงการส่ายหน้า
"มีเยอะแยะจะตายไปของขวัญวันเกิดน่ะ~~~"
"แต่อะไรที่เหมาะสมจะให้ชางมินหล่ะคะ?"
"... ฉันหิวแล้วอ่ะ...." ความเงียบเข้าครอบงำทั้ง2คนทันที ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะนั่งอยู่อย่างนั้นนานมากถึงแม้จะผ่านไปแค่5นาที หรือ3นาที หรืออาจจะแค่3วินาทีก็ได้ สิ่งที่ทำลายความเงียบก็คือ เสียงของท้องยุนโฮที่ดังโครกครากขึ้นอย่างกระทันหัน
"แล้วยุนโฮอยากกินอะไรเหรอคะ^^"" เนื่องจากเสียงนั้นทำให้มิราถึงกับเครียด รีบกลบเกลื่อนแทนเจ้าตัวทันที ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องอายก็ตาม
"อะไรก็ได้ที่อยู่ใกล้ๆกับแผนกนี้... ฮ่า! มีร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึง ไปกันเถอะ~"ยุนโฮสรุปอย่างง่ายดายแล้วลุกขึ้นเดินนำมิราที่ตามไปด้วยท่าทีงงงวยเล็กน้อย
-----
ทางด้านคนบ้าทั้ง3ที่วันนี้สงบสติอารมณ์เป็นพิเศษ ตอนนี้ทั้งหมดกำลังอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากที่ตัดสินใจกันแล้วว่าจะมาซื้อของจัดงานวันเกิดก่อนเพราะยูชอนยังคิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไรให้เป็นของขวัญวันเกิดชางมิน มยองนังเดินจูงมืออีซึล ยูชอนเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยขนมหวานสารพัด สารพัดในที่นี้หมายถึง 'รสชาติดีแต่มากมายจนดูเกินความจำเป็น' ถุงบรรจุลูกโป่งสีรุ้งขนาดต่างๆ สายรุ้งหลากสีสันและซอสกระป๋องมากมาย แป้งทำเค้กช้อกโกแลต วนิลลา กาแฟ และสตรอเบอร์รี ไข่ไก่1ถาดใหญ่ เนื้อสัตว์จำพวก เนื้อ หมู ไก่ ปลา อาหารทะเล และผงฟู3ยี่ห้อ ที่ต้อง3ยี่ห้อเนื่องจากไม่มีใครจำได้เลยว่าเค้กชิ้นสุดท้ายที่แจจุงทำเขาใช้ผงฟูงยี่ห้ออะไร ซึ่งเป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าอีซึลกับมยองนังมาไม่ทันเค้กชิ้นสุดท้ายของแจจุง
"ยังขาดอะไรอีกนะ.... มยองนังช่วยเราคิดหน่อยสิ- -" อีซึลใช้ความคิดที่มีอยู่น้อยนิดนึกถึงงานวันเกิดครั้งล่าสุดของตนเองว่าในงานมีอะไรอีกบ้าง
"เทียนพรรษา เอ้ย! เทียนวันเกิดไง"มยองนังวิ่งไปหยิบกล่องเทียนวันเกิดขนาดเล็กก่อนที่จะวางลงบนกองอุปกรณ์และอาหารต่างๆซึ่งอัดกันแน่นเต็มรถเข็นที่ตอนนี้ยูชอนกำลังฟุบหน้าลงกับคานเหล็กที่เอาไว้จับเพื่อเข็นรถ
"โอ้ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!O[]O"แต่แล้วเขาก็ตะโกนแหกปากก่อนจะปล่อยรถเข็นให้อีก2คนดูแลส่วนตัวเองก็วิ่งไปที่ไหนซักแห่ง
"อ้าวยู... เวร- - ปวดท้องกระทันหันหรือไง"มยองนังเกาะกรงเหล็กของรถเข็นพร้อมกับมองหน้าอีซึลที่งงงันเหมือนๆกัน แต่ทั้งคู่ก็ไม่ต้องสงสัยกันนานนักเมื่อเห็นยูชอนวิ่งมาแต่ไกลพร้อมกับถืออะไรบางอย่างมาด้วย
"ยูเรก้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เอ่อ ยูชอนคะ..."
"อีซึล!!! มยองนัง!!! ฉันหาของขวัญให้ชางมินได้แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ว่าแต่ยูเรก้านี่อะไรอ่ะ? ทำไมฉันต้องพูดด้วย? ช่างมันเถอะๆๆๆๆๆๆ ยังไงฉันก็หาของขวัญให้เชวคังชิมชางมินแมกซ์ได้แล้ว ใช่เลย!>O<"
"เอ่อ ยูชอนคะ... ของขวัญคืออะไรเหรอคะ?"
"อะไรมยองนัง นี่เธอไม่รู้เหรอ ของขวัญก็คืออะไรซักอย่างที่เราจะให้คนอื่นในโอกาสหนึ่งๆไง"
"เรารู้ค่ะว่าคำว่าของขวัญหมายถึงอะไร มยองนังเขาอยากรู้ว่ายูชอนจะให้อะไรกับชางมินน่ะค่ะ"อีซึลแปลความหมายของน้องสาวให้คนบ้าที่สะบัดคราบชายมาดขรึมทิ้งไประหว่างทางที่วิ่งมาหมดแล้ว
"อ้อ ใช่เลย! ฉันจะให้โคมไฟกับเชวคังชิมชางมินแมกซ์!!!!!"
"โคมไฟ??????O_O"ทั้งอีซึลและมยองนังต่างก็อึ้งไป10วินาที
"ทำไม? เอาหล่ะไปจ่ายเงินได้แล้ว~~"
"อ่าค่ะๆๆๆๆๆ=_=" ทั้งหมดเดินไปจ่ายเงิน แต่อีซึลกับมยองนังก็ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมยูชอนถึงให้ของขวัญชางมินเป็นโคมไฟอยู่ดี
-----
“สรุปเอาเล่มนี้ใช่มั้ยพุนยอง?” ไอรินถามด้วยสีหน้าอิดโรยเต็มที คำว่าอิดโรยในที่นี้หมายถึง ‘เบื่อหน่าย และอยากจะหายุนโฮกับมิราให้เจอไวๆ’
“อืม ดีที่เราเก็บเงินที่อีซึลแอบหยิบมาจากตอนที่หนีไว้ ไม่งั้นเราคงต้องเป็นขอทานอยู่ที่นี่ไปอีกนาน” พุนยองขานรับเพื่อนของเธอด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่อิดโรยเหมือนกัน
“เฮ้อออออออออออออออออออออ T^T”
-----
ระหว่างที่คนอื่นกำลังเคร่งเครียดกับการซื้อของขวัญ และของจัดปาร์ตี้มากมาย ยุนโฮกับมิราก็หลีกหนีชั่วโมงชวนเวียนหัวเหล่านั้นมานั่งทานอาหารญี่ปุ่นรสชาติดีกันในร้านที่บรรยากาศสดชื่น สนทนากันเรื่องจิปาถะมากกว่าเป็นการเป็นงาน
“ยุนโฮใจดีกับแฟนคลับมาก ๆเลยน่ะค่ะ^^” มิราเอ่ยชมพลางคีบข้าวปั้นหน้าไข่หวานเข้าปาก
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันรู้สึกดีน่ะถ้ามีคนมาชอบน่ะ” ยุนโฮคีบปลาซาบะเข้าใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ
“แล้วเธอชอบทงบังคนไหนมากที่สุดหล่ะ?”
“เอ่อ . . . = =”
“ว่าไง . . . อย่าบอกน่ะว่า แจจุง หมอนั่นป๊อปจนไม่มีที่ว่างเหลือแล้ว”
‘สงสารยาดาจัง’ เธอแค่คิดน่ะ ‘อ๊อยยยยยยย แล้วจะตอบยุนไปได้ยังไงฟร่ะ ในเมื่อคนที่ชั้นบ้ามาตั้งแต่ปี 2004 เป็นคนถามคำถามอยู่ @-@’
“แจจุงแน่เลย! เฮ้อ~ ทำไมความดังของหมอนี่ไม่ลดลงซะทีน่ะ!! 55+” ยุนโฮกล่าวขำ ๆ
‘แต่ชั้นก็แอบเห็นเค้าทำหน้าเศร้าน่ะ เครียดว้อยยยย เครี๊ยด ๆ ทำไงดีน้า แต่ยังไงชั้นก็ไม่บอกเค้าหรอกว่าชั้นชอบเค้า!’
“ไม่จริงหรอก!! ชั้นชอบยุนโฮ!!!!. . . . อ่าค่ะ =//=”
“ไม่จริงหรอก! เธอพูดเพราะกลับว่าฉันจะน้อยใจจนหมดสนุกต่างหาก”
“เป็นเรื่องจริงน่ะค่ะ! ชั้นสะสมอะไรตั้งหลายอย่างเกี่ยวกับคุณไว้ตั้งมากมายแนะ ><”
“จริงหรอ ^^” เมื่อรู้สึกตัวอีกทีมิราก็เห็นข้าวปั้นหน้าไข่กุ้งมาจ่ออยู่ตรงริมฝีปาก
“อ . . . อะไรหรอค่ะ?”
“ของขวัญสำหรับแฟนคลับ ครับผม ^v^”
เฮือก . . . คราวนี้เธอไม่ได้เฮือกเพราะความน่ากลัวหรือประสาทเสียของเขา สาเหตุที่แท้จริงก็คือรอยยิ้มบนใบหน้าที่เขายื่นมาใกล้ ๆเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ต่างหาก นอกจากมันจะทำให้เธอเฮือกด้วยความอึ้งแล้ว มันยังทำให้เธออ้าปากงับข้าวปั้นจากตะเกียบของเขาโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก
“555+ เธอนี่ไม่เคยมีคนป้อนข้าวให้หรอ ดูทำท่าเข้าสิ ^O^”
‘นี่เห็นชั้นเป็นตัวตลกรึไงเนี่ย -*-‘ เธอคิด
“-///////- อ่า . . . ขอบคุณค่ะ” แต่เธอก็ไม่ได้พูดสิ่งที่เธอคิดออกไป
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวกันต่อไปโดยที่ยุนโฮจะเป็นฝ่ายชวนคุยโน่นคุยนี่อย่างอารมณ์ดีมากกว่ามิรา ซึ่งยังหน้าแดงไม่หายจนทั้งคู่ออกมาเดินอยู่ข้างนอกหลังจากทานกันเสร็จแล้ว
“เฮ้!!!” และเมื่อยุนโฮกับมิราหันไปมองทางต้นเสียง ทั้งสองก็เห็นกลุ่มคนบ้า 3 คน นำโดยยูชอนวิ่งหอบถุงพลาสติกใบใหญ่หลายใบมาทางพวกเขา
“ฉันกำลังจะโทรถามว่านายอยู่ที่ไหนพอดีเลย! >o<” เมื่อยูชอนมาถึงก็วางถุงพลาสติก 4 ใบและนั่งแหมะลงบนพื้นเหมือนที่อีซึลกับมยองนังกำลังทำอยู่
“อ่อ ซื้อของกันมาแล้วหรอ? ฉันนึกว่าพวกนายยังไม่ได้ซื้อก็เลยกำลังจะไปน่ะ ว่าแต่เจอไอรินกับพุนยองมั้ย?”
“อะไรค่ะ ยุนโฮ? ไอรินกับพุนยองก็อยู่ข้างหลัง . . . . . .” ยุนโฮหันไปมองตามที่เธอบอกและเห็นทั้ง 2 คนในสภาพใกล้ตายเต็มที่
“เจอซักที . . . เฮ้อ~ ToT” แล้วทั้ง 2 ก็ไถลตัวลงไปกองกับพื้น -*-
“อะไร? เกิดอะไรขึ้นกับ 2 คนนี้อ่ะยุนโฮ” ยูชอนลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปสำรวจสภาพคนไร้สติทั้ง 2 คน
“เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ก็มาครบแล้วใช่มั้ยหล่ะ? พวกนายได้ของขวัญกันครบรึยัง?” ยุนโฮถามยูชอนที่ยังคงเดินสำรวจอยู่ -*-
“ครบแล้ว . . . ไอรินกับพุนยองก็ได้ของขวัญแล้วเหมือนกัน” คนถูกถามช่วยตอบแทนพุนยองให้เพราะเห็นท่าพุนยองชูถุงใส่หนังสือให้ดู และทำสีหน้าประมาณว่า ‘พวกเราซื้อมาเรียบร้อยแล้วค่ะ และตอนนี้ก็กลับบ้านกันเถอะค่ะ T_T”
“งั้นก็เหลือแต่มิราน่ะสิ”
“อ่า . . . คะ? อ้อ ค่ะๆ ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นคิดออกแล้วว่าจะให้อะไรกับชางมินดี ^^” มิราซึ่งทำท่าทางเหม่อลอยเล็กน้อยหันมาตอบอย่างตะกุกตะกัก
“งั้นตอนนี้พวกเราสมควรกลับบ้านใช่มั้ย? . . . ใช่เลย พวกเรากลับกันเถอะ!!” ถามเองตอบเอง . . . เพื่ออะไรยูช๊อน~
-----
ทุกคนค้า~ อัพตอนที่5แร้วนะคะTT^TT ทุกคนลืมกันไปรึยังว่ายังมีฟิคนี้อยู่ในโลกเว็บในโลกนี้~~~~
ช่วยๆๆๆกันเม้นท์นะคะTT
ความคิดเห็น