คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อ่อนหัดเดอะซีรีย์ | SHORT MAN :: 05
"จะลองอยากรู้จักด้วยก็แล้วกัน"
ทีมงานในสตูดิโอเริ่มจะคุ้นเคยกับภาพที่คุณผู้กำกับโดคยองซูทำหน้าหงิกงอเปิดประตูเข้ามา และสาเหตุที่ทำให้คุณผู้กำกับหน้าหยกมันจะเป็นใครไปเลยไม่ได้ พระเอกละครเวทีของพวกเขาที่เดินตามกันอยู่นั่นแหละ แล้วถ้านับถอยหลังล่ะก็...
"ไปไกลๆตีนไป!"
นั่นไง..ยังไม่ทันนับเลย
แล้วอย่าคิดนะว่าไอ้พระเอกมันจะสลด มันแค่ทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมแต่ก็ยังเดินตามเขามาอยู่ดีนั่นแหละ ตั้งแต่เจอมันเมื่ออาทิตย์ก่อนที่หน้าลิฟต์ คยองซูก็กลับมาปรึกษาทีมงาน ความจริงแล้วบยอนแบคฮยอนไม่ใช่คนเลวร้าย ตรงกันข้ามหมอนี่เป็นคนมุ่งมั่น เห็นได้ชัดจากการที่โดนตีนคยองซูไปสามสี่วันติดก็ยังมีหน้าพูดว่าอยากเป็นพระเอกละครเหมือนเดิม
“เหลืออีกสี่อาทิตย์ ต่อจากนี้เราทำงานกันให้หนักขึ้นนะ”
คยองซูพูดปิดท้ายการประชุมก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ต่างๆ ทุกอย่างเริ่มดูเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว คัทเอาท์ฉากถูกวางเรียงแบ่งไว้ตามลำดับขั้นตอนของเรื่อง ทีมแสง สี เสียงก็ประจำทีให้พร้อมกับการซ้อม และนักแสดงเองก็ถูกแบ่งออกไปซ้อมในบริเวณที่ค่อนข้างเงียบเพราะจะได้ไม่ต้องตะโกนต่อบทกันไปมา
แบคฮยอนที่ยังไม่หายจากช้ำในดีสักเท่าไหร่นัก แต่ก็พอที่จะเดินเหินสะดวกวันนี้ก็ขยับตัวมายืนซ้อมกับคนอื่นเขาด้วย และเพราะเป็นครั้งแรกที่พระเอกของเรื่องเข้ามาร่วมต่อบท ทุกคนเลยให้ความสนใจกันพิเศษ โดยเฉพาะคุณผู้กำกับโดคยองซู
“เฮ้ ฉันนึกว่านายจะมาซ้อมไม่ได้ซะอีก ทนมือทนตีนดีเหมือนกันนะเนี่ย” แบคฮยอนจำได้ลางๆว่าผู้ชายคนนี้ชื่อคิม..คิมอะไรซักอย่าง หมอนี่เล่นบทช่างไฟในตำนาน ตอนแรกเขาอ่านชื่อตัวละครซ้ำราวสองสามรอบเพื่อให้มั่นใจว่าอ่านไม่ผิด ก็นะ..
พระเอกหล่อมาก
ช่างไฟในตำนาน
นางเอกน้อยร้อยชั่ง
พระรองโดนธนูปักหัวเข่า
ให้ตายเถอะ!!! นี่มันบทละครอะไรกันวะเนี่ย! ยอมรับว่ามึนไปพักนึงเลยจริงๆ แต่พออ่านบทละครโดยรวมแล้วก็ถือว่ามันเป็นเรื่องราวที่ไม่ได้ยากเย็นสักเท่าไหร่นัก
“มีใครเห็นพี่อินซองบ้าง?” แบคฮยอนขมวดคิ้วหันไปมองคุณผู้กำกับด้วยแววตาสงสัยอย่างไม่ปิดบัง ตลอดเวลาที่เขามานั่งดูการซ้อม โดคยองซูเป็นผู้กำกับที่เนี๊ยบมาก ชนิดที่ว่าใครมาสายสิบนาที ก็โดนสั่งทำโทษให้วิ่งรอบตึกสถาปัตย์ฯสิบรอบ แล้วก็ไม่เคยถามถึงใครด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขนาดนี้ นั่นแหละ ประเด็นนี้แหละที่บยอนแบคฮยอนสงสัย
“นี่ๆ ซูจอง พี่อินซองคือใครน่ะ” แน่นอนว่าเขาไม่ปล่อยความสงสัยเอาไว้นานนักหรอก แบคฮยอนเอียงตัวลงกระซิบกระซาบกับนางเอกของเขา ทั้งที่สายตายังไม่ละไปจากคุณผู้กำกับตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเจ้าตัวก้มกดโทรศัพท์ทั้งที่ปากยังงึมงำบ่นอะไรไม่ได้ศัพท์แบบนั้น มันยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่เลย
“ไอดอลคยองซูเขาน่ะ”
“อ๋อออออออออออออออออออ……….”
…
….
…..
ไอ ดอล คยอง ซู เค้า น่ะ!!
อย่างกับฟ้าผ่าลงตรงหัวใจ… นี่แบคฮยอนไม่ได้เวอร์เลยสักนิด ความรู้สึกมันชาตั้งแต่ปลายเส้นผมยันหัวแม่โป้งเท้าเลยนะ ตั้งแต่ได้ยินคำว่าไอดอลคยองซู ไอดอลคยองซู ไอดอลเชียวนะเว้ย คนที่เอาเป็นแบบอย่าง คนที่คิดถึวตลอดเวลา เฮ้ยได้ไง ตำแหน่งนั้นแบคฮยอนต้องเข้าถึงมันก่อน ไม่ได้แล้วต้องรู้จัก ต้องรู้จักให้ได้ว่าไอดอลของโดคยองซูเป็นใคร
งานนี้ต้องพึ่งไอ้ชานยอล!!
ไม่รู้ว่ารุ่นพี่อินซองนั่นดีกว่าแบคฮยอนตรงไหน แต่ที่แน่ๆตอนนี้โดคยองซูกำลังยิ้ม ยิ้มแบบยิ้ม ยิ้มอ่อน ยิ้มแรง ยิ้มกว้าง ยิ้มบาง ยิ้มอย่างที่แบคฮยอนไม่เคยได้ อันที่จริงแบคฮยอนไม่เคยได้อะไรเลยนอกจากตีนของคยองซูหรอก แต่อย่างว่าล่ะนะ เอามาทีละส่วนแล้วค่อยรวมร่าง คยองซูคงกลัวเอามาทีเดียวเดี๋ยวหนักไปเขารับไม่ไหว
...แบคฮยอนบอกตัวเองแบบนั้น...
แต่ก่อนที่จะได้มาทั้งตัวขออิจฉาไอดอลคุณผู้กำกับนี่ก่อนเถอะ เขาแทบจะเคี้ยวบทละครลงท้องไปแล้วตอนที่ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาแล้วโดคยองซูพุ่งเข้าไปกอด ไม่มีอันจะซ้อมอะไรแล้วทั้งนั้น มีแต่ความอยากล้วนๆ
แม่จ๋าาา อยากได้คยองซู
"ฮะๆ ทำไมแบคฮยอนมองพี่อินซองกับคยองซูแบบนั้น" เสียงของซูจองดึงความสนใจของเขาได้ในที่สุด แบคฮยอนหันมองนางเอกคนสวยของเขาหยัดตัวลงนั่งข้างกัน ตั้งต่วันแรกซูจองก็ยังคงเป็นคนที่มีรอยยิ้มให้กับเขาเสมอ
"ซูจองรู้จักพี่อินซองหรอ"
"รู้จักสิ พี่เขาเป็นคนที่คยองซูแนะนำให้ทุกคนรู้จักเลยนะ เจ้าตัวน่ะแทบจะเชิญพี่เขามาเป็นพระเอกละครเลย"
แบคฮยอนรู้สึกวูบๆใจมันแป้วๆยังไงชอบกลตอนที่มองคุณผู้กำกับคยองซูหัวเราะ พูดคุยกับรุ่นพี่อินซองอย่างสนิทสนม มันเป็นความรู้สึกของคนแอบชอบที่เห็นคนที่เราชอบไปยิ้มไปหัวเราะกับคนอื่น ใช่ แบคฮยอนรู้ว่าเขากำลังหวงคุณผู้กำกับ หวงทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไร แต่ที่มันหวงเพราะเขากำลังรู้สึกอะไรกับโดคยองซูต่างหาก
"มาเถอะ คยองซูเรียกแล้ว เราไปต่อบทกัน เดินไหวใช่มั้ย?"
ซูจองส่งแขนมาให้ แต่เขาส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นอะไร แบคฮยอนจะไม่ยอมเป็นไอเดี้ยงต่อหน้าคู่แข่งเป็นอันขาด ถึงความจริงมันจะเสียดเข้าไปถึงข้างในบ้างก็เถอะ พาสารร่างร่อแร่ของตัวเองมาถึงวงซ้อมก็ยิ่งช้ำหนัก ตอนที่เห็นคยองซูยิ้มกว้างให้กับรุ่นพี่อินซองอะไรนั่นชัดๆ
"เดี๋ยววันนี้พี่อินซองจะมาช่วยต่อบท” โอ้โห.. สาบานได้ว่าแบคฮยอนพึ่งเคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากคยองซู เขามองไปยังผู้กำกับตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างผู้ชายตัวสูงหน้าตาก็…..
…
..
.
ไอ้เ-หี้ย!! พระเอกหล่อมาก!!(ของจริง)
ขนาดแบคฮยอนเป็นผู้ชายยังอดชมไม่ได้ว่าคนคนนี้หล่อ.. ไอ้ชานยอลก็หล่อแต่มันหล่อแบบขาดๆเกินๆ หล่อแบบรวมกันมาหล่ออะไรยังงี้ แต่นี่หล่อแบบพระเจ้าปั้นแต่ง มันมีเสน่ห์และดึงดูด ตอนนั้นเองที่แบคฮยอนรู้สึกว่าเขากำลังเปรียบเทียบ…
ผู้ชายอารมณ์ดี --- ข้อนี้ผ่าน
ผู้ชายยิ้มสวย --- อืม..ก็ถือว่าเป็นคนยิ้มสวย
ผู้ชายสูง --- อืมม.. สมัยนี้เขามีเสริมส้น
ผู้ชายตาคม --- อืม… อืมมมม… ข้อนี้ต้องกลับไปปรึกษาแม่ก่อน…
แน่นอนแบคฮยอนลืมไปแล้วว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไร นักแสดงทุกคนรวมถึงโจอินซองและผู้กำกับคยองซูมองพระเอกของเรื่อง ยืนทำหน้าตาประหลาดๆ คยองซูกลุ้มใจนิดหน่อยตอนที่เห็นบยอนแบคฮยอนยืนฉีกยิ้มสักพักก็หุบลงแล้วก็ยิ้มใหม่ ถึงเขาจะไม่ชอบที่โดนไอ้เตี้ยนั่นเต๊าะ แต่คยองซูยอมรับว่าเขาไม่ได้เกลียดมัน บยอนแบคฮยอนเป็นคนดีในสายตาของเขาเสียด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดที่มันกวนตีนเกินไป เขาก็อยากจะคุยกันดีๆ
“นี่..นี่!” คยองซูเดินอ้อมหลังพี่อินซองมาหาพระเอกละครของเขา ยกมือเขย่าแขนคนที่ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังทำท่าพิลึกพิลั่นนั้นอยู่ “บยอนแบคฮยอน นี่!” น้ำเสียงของคยองซูเริ่มหนักขึ้นจนทีมงานและนักแสดงคนอื่นเริ่มก้าวถอยหลัง
โดคยองซูสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จ้องหน้าไอ้พระเอกที่ตัวสูงเท่าๆกันนิ่ง พนันกันได้เลยว่าในหัวกลมๆของมันต้องคิดเรื่องพิลึกพิลั่นอยู่แน่ๆ บอกแล้วว่าเขาไม่ได้เกลียด แต่เพราะแบคฮยอนไม่ใส่ใจกับละครเวทีของเขาเท่าที่ควร คยองซูถึงได้มีท่าทีแบบนี้ กระดาษในมือถูกม้วนจนแน่นก่อนที่คุณผู้กำกับจะง้างแขนขึ้นสุดและ..
ป้าบ!!!
"โอ้ยยยยย!!!" ไม่รู้ว่าเสียงของใครดังกว่ากันเลยทีนี้ ทีมงานหลายคนหันหน้าหลบ บ้างก็หยีตามองว่าพระเอกของเรื่องยังสบายดีมั้ย ถึงจะสงสารมากแค่ไหนแต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามแน่ๆ
"คิดอะไร ทำไมไม่ตั้งใจ"
"ปะ..เปล่าครับ เปล่าครับผม"
"งั้นก็ตั้งใจ!"
"ค...ครับ ครับ!" แบคฮยอนรับคำทั้งที่เสียงยังสั่น คยองซูเมื่อกี๊เข้าโหมดวันแรกที่พวกเขาเจอกัน ไอ้กลัวเขากระทืบน่ะไม่กลัวหรอกครับ แต่กลัวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่านั้นต่างหาก
พอผ่านเหตุการณ์ออกกำลังกาย(?)ประจำกองถ่ายไปแล้ว การประชุมงานก็เริ่มขึ้นจริงจังสักที คยองซูบอกกับทุกคนว่าเขาไปขอร้องให้พี่อินซองมาช่วย เพราะปีที่แล้วพี่เขาเป็นพระเอกให้และโดคยองซูก็ประทับใจเขามากจนอยากกำกับละครเวทีที่เขาเล่นสักเรื่อง พอพี่เขาไม่สะดวกเลยไปขอให้มาช่วยหน่อยเพราะดูท่าพระเอกปีนี้จะไม่ได้เรื่อง
"ฝากตัวด้วยนะครับ"
คยองซูเลิกคิ้วมองบยอนแบคฮยอนที่โค้งหัวให้กับพี่อินซองอย่างแปลกใจ แต่ก็รู้สึกว่าโล่งใจไปด้วยเพราะเขาคิดว่าอย่างบยอนแบคฮยอนอาจจะมีอีโก้ในตัวเองสูง มันผิดคาดที่อีกฝ่ายยอมให้พี่อินซองช่วยแต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดีล่ะนะ
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วรุ่นพี่โจอินซองคนนั้นก็ขอตัวกลับไปก่อน ส่วนคุณผู้กำกับโดคยองซูเองก็แยกไปดูในส่วนของฉากที่ยังคืบหน้าไปไม่เท่าไหร่ นักแสดงที่เหลือเลยยืนซ้อมบทกันไปพลางๆ แน่นอนว่าแบคฮยอนก็ต้องซ้อมกับนางเอกของเรื่องเพราะมีอีกหลายฉากที่แบคฮยอนไม่ได้ซ้อมตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
“ผมต้องเริ่มยังไงบ้างครับ” ซูจองมองคนที่ขมวดคิ้วแน่นแล้วเงยหน้าจากบทละครปึกเดิมที่ได้ไปตอนนั้น คนอื่นอาจจะมองว่าแบคฮยอนไม่เอาไหน แต่เธอกลับเห็นว่าผู้ชายคนนี้มีความตั้งใจจริงๆ และเพราะแบบนั้นเธอถึงได้เต็มใจช่วยแบคฮยอนทุกครั้ง
“แบคฮยอนต้องเริ่มจากเข้าใจอารมณ์ของบทละครก่อนนะ”
“ครับ...” พระเอกของเรื่องรับคำแล้วก้มมองบทละครตรงหน้า เขาอ่านมันมาหลายรอบนั่งดูที่ทุกคนซ้อมมาหลายหน แต่ก็ยังมีจุดที่เขาไม่เข้าใจหลายอย่าง ซูจองมองคนที่นั่งทำหน้าเคร่งเครียดแล้วก็อดที่จะยิ้มขำไม่ได้ บยอนแบคฮยอนเป็นผู้ชายที่น่าสนใจ อยู่ด้วยแล้วคงหัวเราะไม่ได้หยุดเลยล่ะ อา..โดคยองซูนี่น่าอิจฉาจังเลยนะ
คยองซูเองก็มองไอ้พระเอกสุดกากคนนั้นอยู่เหมือนกัน วันนี้เป็นวันที่เขารู้สึกว่าบยอนแบคฮยอนยังมีอีกหลายมุมที่เขาไม่รู้จัก ท่าทางเคร่งเครียดตอนก้มอ่านบทละครพอไม่เข้าใจตรงไหนก็เงยหน้าขึ้นมาถามนางเอกละครของเขามันทำให้คยองซูรู้สึกว่าหมอนี่มีด้านดีอยู่อีกเยอะ
“ฮั่นแหนะ! แอบมองเขาแบบนี้ ชอบเขาหรอ”
-_-
“ไม่ตอบอีกแหนะ โอ๋นะ โดคนน้อง ชอบเขาก็บอกว่าชอบเขาไปนะ”
“มาทำไมดีโอ” สุดท้ายก็ต้องหันมองคนหน้าตาเหมือนกันที่มายืนยิ้มเผล่อยู่ข้างเขา ก่อนจะทำหน้าเซ็งหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าพี่ชายฝาแฝดพาใครมาด้วย
“มาบอกว่าจะกลับดึกอ่ะ”
“ไม่อนุญาต”
“มาบอก ไม่ได้มาขอ ไปแล้วนะ”
“คืนนี้จะลอคห้อง”
“เรา.. /เดี๋ยวพาไปนอนบ้านผมก็ได้”
คยองซูถลึงตาใส่ไอ้คนที่พูดแทรกบทสนทนาของเขากับดีโอ ส่วนเจ้าตัวน่ะหรอได้แต่หัวเราะเอิ้กอ้ากถูกใจที่รู้สึกว่าเขาแพ้ เกลียดมัน..โดคยองซูเกลียดแฟนดีโอคนนี้ไอ้คิมไคอะไรนี่ สักวันเถอะถ้ามันทำดีโอเสียใจพ่อจะเอาเท้านาบหน้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับมา”
คยองซูโบกมือไล่พี่ชายฝาแฝดของตัวเองที่เดินออกไปพร้อมกับแฟนเด็กที่สูงกว่าเป็นศอก ย้ำอีกทีว่าคยองซูไม่ชอบ ไม่เคยชอบไอ้คิมไคอะไรนั่นเลย ตั้งแต่ก่อนคบยันหลังคบนี่แล้ว เขาก็ไม่ชอบ แต่พอเห็นว่าดีโอมีความสุขดีเขาก็ไม่รู้จะไปขัดให้ได้อะไรขึ้นมา หันกลับมาสนใจละครเวทีตรงหน้าดีกว่าเพราะตอนนี้ดูเหมือนบยอนแบคฮยอนจะเริ่มต่อบทกับซูจองอีกครั้ง เขากอดอกยืนมองคนที่หลับตาถือบทละครเอาไว้แนบอก ก่อนจะเริ่มซ้อมกันอย่างจริงจัง นึกถึงประโยคที่หมอนั่นพูดกับเขาหน้าลิฟต์
"ผมอยากเป็นจริงๆ ไม่ได้ไปสมัครเพราะอยากแกล้ง แต่เพราะอยากรู้จักคุณผู้กำกับ อยากให้เราสนิทกันมากกว่านี้ อีกอย่างก็ผมอยากช่วยจริงๆครับ"
จะลองอยากรู้จักด้วยก็ได้ บยอนแบคฮยอน..
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่พระเอกกกกกก เขาอยากรู้จักแกแล้วอ่ะพี่พระเอกกกกกก 555555555555555+ ก็ยังไม่วายตอนตีกบาล น่ะ ตอนละนิดตอนละคร ไหนๆ เขาก็มีแท็กเป็นของกันเองอยู่แล้ว
ขอบคุณทุกคนนะคะที่ชอบ แล้วก็ยังตามอ่านนนน อีกห้าตอนจะจบแล้วคับบ แล้วก็ขอโทษด้วยที่หายไปนานมากกกก สิบกว่าวันเลย ไปตามหาแรงบันดาลใจมาน่ะ ขอบคุณทุกคนที่ครั้งนึงน้า ติชมได้นะคะ ติชมได้เลยเราจะเก็บไว้แล้วปรับปรุงค่า
ปล. อย่าลืมหยอดปุกหมูเก็บไว้นะ ใกล้แล้วนะ ใกล้แล้ว หลังจองบัตรคอนสักพักล่ะมั้ง จุ้บจุ้บ
ความคิดเห็น