คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 เทพประหลาด ?
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูไม้บานเขื่องดังขึ้นปลุกให้เด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับตาพริ้มฝันดีอยู่ต้องตื่นจากห้วงนิทรา ซึงยูนปรือตาเบาๆ ก่อนกระพริบปริบๆ เพื่อขับไล่ความง่วงที่ยังคงรุมเร้าอยู่ให้หายไป ก่อนลุกขึ้นใช้นิ้วมือสางผมของตัวเองให้เข้าที่สองถึงสามที ทันทีที่สองเท้าถึงพื้นห้อง ซึงยูนก็ต้องก้าวเท้าช้าๆ เพื่อไปเปิดประตูห้องให้กับบุคคลผู้มากวนการนอนของเขา
กว่าจะข่มตาให้นอนหลับได้ต้องใช้เวลาเกือบเช้ามืด แต่ก็ต้องโดนปลุกตั้งแต่ไก่โห่
เปลือกตาตอนนี้หนักอึ้งจนแทบจะปิดลงหากันได้อีกแล้ว ...
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พอดีท่านเทพจินอูให้นำเครื่องนุ่งใหม่มาให้ท่าน”
“เครื่องนุ่ง ?” ซึงยูนทวนคำพร้อมๆ กับสลัดอาการสะลึมสะลือให้ออกไปเมื่อได้ยินคำพูดแปลกๆ แต่ก็ถึงบางอ้อเมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของหญิงสาว “อ้อ ... เสื้อผ้านี่เอง ขอบคุณมากนะครับ”
กล่าวขอบคุณจบเด็กหนุ่มก็เอื้อมมือไปรับเสื้อผ้าในมือของหญิงสาวมาถือไว้เอง
“หลังจากที่ท่านจัดการธุระของตัวท่านเองแล้ว ก็ลงไปท่านมื้อเช้ากับท่านเทพจินอูและท่านเทพแทฮยอนได้เลยนะคะ ท่านทั้งสองรออยู่ที่โต๊ะทานอาหาร”
“อ๋อ ... ครับๆ”
หญิงสาวโค้งหัวให้ช้าๆ ก่อนก่อนเดินเลี่ยงไปตามทางเดินอย่างสุภาพ เด็กหนุ่มจึงปิดประตูห้องลงก่อนรีบจัดการตัวเอง เพราะไม่อยากให้สองพี่น้องเทพต้องรอเขานานๆ
เพราะนั้นอาจหมายถึงมารยาทที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ...
สองเท้าของซึงยูนค่อยๆ เดินลงบันไดหินอ่อนขัดขาวประกายมุกมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นล่างของปราสาท สองสายตากวาดมองทุกสิ่งที่อยู่รอบข้าง ข้าวของประดับตกแต่งหรูหราไม่ทำให้พื้นที่ของปราสาทโล่งมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดสีสวย ชั้นวางหนังสือที่ทำจากไม้ลงสลักสวยงามและแต่ละชั้นวางที่มีหนังสือหนาบางเบียดเสียดกันจนไม่มีพื้นที่ว่าง หรือแม้แต่แจกันทรงสูงจากพื้นดินมีดอกไม้ที่เพิ่งโดนเปลี่ยน คงจะมีแม่บ้านมาเปลี่ยนให้ทุกวันเพื่อให้บรรยากาศภายในสดชื่น
กลิ่นขนมปังอบใหม่ลอยเข้ามากระทบกับปลายจมูกของเด็กหนุ่มจนเจ้าตัวรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนจนท้องต้องร้องประท้วงออกมาว่าหิว สองเท้าจึงต้องตามใจท้องที่เริ่มไม่สุขก้าวยาวๆ จนถึงห้องอาหารที่มีเทพสองพี่น้องนั่งทานขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย โดยเฉพาะแทฮยอนที่จับขนมปังไว้ทั้งสองมือ และปากที่บดเคี้ยวจนแก้มตุ่ย
มูมมามไม่มีเปลี่ยน ...
“ซึงยูนมาแล้วหรือ ? นั่งสิ” จินอูผายมือมาที่เก้าอี้ว่างที่เดิมที่ซึงยูนเคยนั่งเมื่อตอนมื้อค่ำ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนย่างเท้าสั้นๆ ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ที่เจ้าตัวเพิ่งดึงออกมา “เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม ?”
“เอ่อ ... ครับ”
ยอมโกหกเพื่อไม่ให้เทพผู้สง่างามต้องเป็นทุกข์ใจ มือของซึงยูนเอื้อมหยิบขนมปังจากตระกล้าและมีดทาเนยที่วางนิ่งอยู่บนจานเนื้อดีขึ้นมา เด็กหนุ่มใช้มีดในมือตักเนยถั่วในกระปุกขึ้นมาก่อนป้ายลงขนมปังอย่างเก้ๆ กังๆ แลดูไม่ถนัดจนเทพตัวเล็กอดขำออกมาเบาๆ ไม่ได้ ต้องเอื้อมมือไปคว้าขนมปังและมีดในมือของซึงยูนมา
มือบางของจินอูจึงโดนมือของซึงยูนอย่างแผ่วเบา ...
ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ซึงยูนรีบดึงมือของตัวเองกลับก่อนปล่อยมือลงบนตักของตัวเอง หลุบตามองมือของตัวเองที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด
คนบ้าอะไรเขินลงมือ ?
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว ... ทานให้อร่อยนะ”
ผู้เป็นเทพตัวเล็กวางขนมปังที่เพิ่งทาเนยถั่วจนหนาเต็มแผ่นลงบนจานตรงหน้าของผู้เป็นอัศวินคนเก่ง รอยยิ้มน่ารักของเทพตัวเล็กระบายลงใบหน้าสวยจนเด็กหนุ่มต้องเขินอมยิ้มจนโหนกแก้มยกขึ้นเป็นลูก
“ขะ ขะ ขอบคุณครับ”
โค้งหัวให้แม้ไม่สบตาก่อนจะหยิบขนมปังที่มีเนยถั่วทาจนหนากัดเข้าปาก
นี่ขนมปังทาด้วยเนยถั่วหรือราดด้วยน้ำผึ้งหรือคาราเมล ?
หวาน ...
“ย่าห์ ! เจ้าอัศวิน ข้าล่ะอิจฉาเจ้านักที่ท่านพี่ของข้าทาเนยถั่วให้เจ้า เอามานี้เลยนะ เอาขนมปังนั้นมาให้ข้าเลยนะ ข้าจะจัดการขนมปังนั้นเอง !”
ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็ลุกขึ้นเอื้อมตัวข้ามโต๊ะหวังจะแย่งขนมปังในมือของซึงยูน แต่เด็กหนุ่มกลับไหวตัวได้ก่อนรีบชักมือที่ถือขนมปังเจ้าปัญหานั้นหนี ทำให้เทพตัวป่วนคว้าไว้ได้เพียงอากาศ
“ไม่ให้หรอก เด็กน้อย ...” ซึงยูนกล้าพูดคุยเล่นหัวเล่นห่างเทพเด็กน้อยบ้างแล้ว ยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจในความเหนือกว่าที่สามารถรักษาขนมปังอันมีค่าในมือของตัวเองเอาไว้ได้ “ไม่ให้หรอกเด็กน้อย ขนมปังแผ่นนี้อร่อยอย่าบอกใคร ฉะนั้นแล้ว ฉันกินได้แค่คนเดียว เข้าใจนะ”
พูดจบก็กัดเข้าปากอีกหนึ่งคำล่อหน้าล่อตาเทพเด็ก พร้อมทั้งทำหน้าตาบ่งบอกว่าขนมปังในมือเขาที่มีเทพจินอูเป็นผู้ทาเนยถั่วให้นั้นอร่อยจริงๆ แทฮยอนเบะปาก แยกเขี้ยวใส่ผู้เป็นอัศวินก่อนจะกระแทกก้นนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม หยิบแผ่นขนมปังในตะกล้าออกมาได้ก็ม้วนจนเป็นท่อน ก่อนจิ้มลงครีมช็อกโกแลตแล้วกัดเข้าปากจนแก้มตุ่ยด้วยความประชดประชัน เพราะยังไม่ทันที่ในปากจะกลืนลงท้อง เทพเด็กตัวป่วนก็จิ้มครีมยัดเข้าไปอีกแล้ว
แต่นั้นกลับทำให้จินอู เทพผู้พี่และซึงยูน อัศวินคนเก่งหัวเราะออกมาดังลั่นกับท่าทางงอนตุ๊บป่องของคนที่อายุน้อยสุดบนโต๊ะที่ส่งขนมปังเข้าปากจนเกินกำลังบดเคี้ยวได้
เพราะแทฮยอนคงลืมไปมั้งว่าขนมปังมักจะไปฟูฟ่องในปากได้ ...
จัตุรัสกลางดินแดนเทพในเวลานี้คลาคล่ำไปด้วยเทพชาวเมืองที่ออกมาเดินเที่ยวเลือกซื้อสิ่งของที่มีขายตั้งแต่อาหารการกินยันอาวุธที่จำเป็น ดูไปดูมาก็คล้ายกับตลาดที่โลกมนุษย์ไม่มีผิด ร้านผลไม้ที่วางแผงขายมีผืนผ้าใบผืนใหญ่ค้ำด้วยไม้ท่อนยาวทำเป็นเต้นท์กันแดดให้กับสินค้า ซึงยูนจึงเลือกที่จะสนใจมันเป็นพิเศษเพราะลักษณะการวางขายสินค้าแบบนี้เขามักจะเห็นเฉพาะในการ์ตูนที่ชอบเปิดดูตอนเด็กๆ
“ที่โลกมนุษย์ไม่มีอะไรแบบนี้หรือไง ? จ้องอยู่ได้ ...” แทฮยอนคู่ปรับคนสำคัญแขวะขึ้นจนซึงยูนต้องละความสนใจมามองเด็กน้อยด้วยสายตาเขียว “เจ้าเป็นอัศวินของพี่ข้านะ ใส่ใจพี่ข้ามากกว่านี้หน่อยก็ดีนะ”
ไม่รู้ว่าเพราะอากาศร้อนขึ้นมาหรือเพราะคำพูดของเทพเด็ก แต่ที่รู้คือตอนนี้ใบหน้าของซึงยูนร้อนและชาไปจนถึงใบหูแล้ว
ว่าแล้วคนที่เป็นอัศวินคนเก่งก็เหลียวไปที่เทพตัวเล็กที่ตอนนี้ยิ้มและหัวเราะไปกับแม่ค้า สงสัยจะซื้อของได้ในราคาที่ถูกใจ จินอูถึงได้ยิ้มจนตาหยีขนาดนี้
จินอู ... เทพผู้นี้เคยมีความทุกข์ใจอะไรบ้างไหมนะ ? ถึงได้ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ ?
เหมือนกับเทพตัวเล็กใบหน้าหวานจะรู้ตัว เมื่อจินอูละความสนใจจากแม่ค้าคนนั้นมามองที่เด็กหนุ่มที่เผลอจ้องเขานานๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาซึงยูนช้าๆ
“มีอะไรหรือเปล่า ?”
เสียงหวานใสถามเด็กหนุ่มที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ให้ตื่นขึ้น แต่ก็ยังไม่หุบยิ้มจนใบหน้าของความน่ารักนั้นน่ารักไม่จืดจาง
“เออ ... ปะ ปะ เปล่าครับ”
เด็กหนุ่มรีบหลบสายตาไปให้ความสนใจกับใครบางคนที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสุนัขตัวเล็กสีน้ำตาลตาโตหูกางอย่างร่าเริง
ดินแดนเทพ ... คิดว่าจะมีแต่สัตว์ที่หน้าตาประหลาดๆ หรือน่าเกลียดน่ากลัวซะอีก ยังมีลูกสุนัขน่าตาน่ารักบ๊องแบ๊วนี่ด้วยหรอ ?
“อีซึงฮุน !”
ไม่ใช่เสียงของซึงยูน แต่กลับเป็นเสียงของเทพตัวเล็กที่ตะโกนเรียกใครบางคนข้ามหัวของเขาไป
คนที่ถูกเรียกคือคนเดียวกันกับที่กำลังเล่นกับลูกสุนัขตัวสีน้ำตาลอยู่ คนๆ นั้นจึงหันมาส่งยิ้มให้ อุ้มลูกสุนัขไว้ในอ้อมแขน ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วย่างเท้าช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าซึงยูน จินอู และแทฮยอนที่ตอนนี้สามัคคีกันยืนเรียงแถวหน้ากระดาน
“สวัสดีจินอู แทฮยอน แล้วก็ ...”
“นี่ซึงยูน อัศวินตามคำทำนายของท่านยางฮยอนซอกเมื่อสามร้อยปีที่แล้ว”
“อ่อ ... สวัสดีนะ” ซึงฮุนยกมือข้างที่ว่างอยู่ทักทายเด็กหนุ่ม “แต่ว่าจินอู ... อัศวินตามคำทำนายนั้นเป็นเพียงมนุษย์ไม่ใช่หรอ ? แล้วอย่างนี้จะเอาอำนาจใดมาสู้รบปรบมือกับเหล่ามารแดนโน่นล่ะ ?” ซึงฮุนยกมือขึ้นลูบปลายคางอย่างใช้ความคิด ลูกสุนัขในอ้อมแขนของเจ้าตัวก็เห่าออกมาเบาๆ หนึ่งครั้งจนบุคคลร่างสูงต้องใช้นิ้วชี้ยกแตะที่ริมฝีปาก ทำเสียงชู่วๆ บ่งบอกให้ลูกสุนัขของตัวเองเงียบๆ “อย่าเพิ่งกวนพี่ชายสิอี๊ฮี พี่ชายกำลังใช้ความคิดอยู่นะ”
พี่ชาย ?
เทพองค์นี้ทำประหลาดได้ขนาดนี้นะ ?
หรือว่าเป็นเทพจำเป็นต้องทำตัวประหลาดๆ ทุกองค์ ?
“นั้นก็เป็นสิ่งที่ข้ากำลังหนักใจอยู่เหมือนกัน”
“ท่านพี่ ให้ข้าสอนอัศวินยิงธนูดีไหม ?”
แทฮยอนแย่งพูดในวงสนทนาของผู้ที่มีอายุมาก จินอูจึงคิดอะไรได้รีบดีดนิ้วเปาะ
“จริงสิ แทฮยอนยิงธนูเป็นเพราะซึงฮุนเป็นผู้สอนให้นี่นา จะเป็นอะไรไหมถ้าข้าจะให้เจ้าสอนซึงยูนเรื่องการอาวุธน่ะ” จินอูยิ้มจนตาปิดก่อนเกาะแขนอัศวินคนเก่งที่ยืนแข็งเป็นอนุสาวรีย์มานานแล้ว น้ำเสียงใสอ้อนวอนเทพตัวสูง “นะ ซึงฮุน นะ”
“อะไรนะ ! จะให้ข้าสอนมนุษย์ที่ไม่เป็นการเป็นงานอะไรสักอย่างนี้ใช้อาวุธ ?”
“อะไรนะ ! จะให้ผมเรียนกับเทพประหลาดพิลึกพิศดาลนี่เนี้ยนะ ?”
ทั้งซึงฮุนและซึงยูนแทบจะระเบิดคำถามออกมาพร้อมกัน ส่วนแทฮยอนอ้าปากค้างกับความคิดของผู้เป็นพี่ชายที่เวลานี้ยืนหัวเราะคิกคักภาคภูมิใจในความคิดของตัวเอง
และตัดบทด้วยเสียงของลูกสุนัขนามอี๊ฮีที่เห่าออกมาเสียงแหลมไม่ต่างกับเสียงของเจ้านายที่กำลังอุ้มตัวอยู่
“นะ ซึงฮุน นะ ... ก็เพราะข้าไว้ใจและเชื่อมั่นในฝีมือการอาวุธของเจ้ามากที่สุดเลยไง”
XXXXX
ตอนนี้แอบไร้สาระเนาะ ซึงฮุนมาพร้อมกับอี๊ฮีและความไร้สาระ 5555555
ขอฟินกับคำพูดแทฮยอนแป๊บนะคะท่านผู้อ่าน ...
“เจ้าเป็นอัศวินของพี่ข้านะ ใส่ใจพี่ข้ามากกว่านี้หน่อยก็ดีนะ”
ค่ะ ... เจ๊ตีบขอหมอนสักโหล ผ้าเช็ดหน้าสักปึกเอามากัดแก้เขินหน่อยค่ะ
หนูนัมพูดกำกวม ไม่รู้ว่าตำหนิหรือเปิดทางให้ซึงยูนทอดใจไปให้จินอูเร็วๆ เนาะ
สำหรับท่านนักบวชยองเบ ท่านไม่ได้หายไปไหนนะคะ ท่านจะออกมาอีกอยู่ แต่ไม่รู้ตอนไหน
แล้วก็ตัวละครเริ่มเยอะขึ้นทุกทีๆ แบบนี้ เริ่มจัดระเบียบไม่ค่อยถูก
แต่เจ๊จะขนมาทั้ง YG แน่นอนค่ะ
บางตอนตัวละครประกอบจะไม่ค่อยปรากฏตัวออกมาให้เห็นเนาะ แต่ไม่ลืมแน่นอนค่ะ
ทุกตัวละครมีบทบาท มีปม และจะค่อยๆ ออกมาเนาะ ^^
ตอนนี้อยากจะพูดขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ รีดเดอร์ทุกคนมากจริงๆ นะคะ
เกินคำว่าขอบคุณด้วยซ้ำค่ะ แฮ่ๆ รักรีดเดอร์มากๆ นะคะ J
ถ้าฟิคไม่สนุกยังไงเจ๊ตีบก็ขออภัยด้วยน๊า จะพยายามคืนความสนุกให้รีดเดอร์ที่รักทุกท่านค่ะ
#ฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ความคิดเห็น