ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คำเตือน และ คำขอโทษ
วันนี้โรงเรียนก็ดูคึกคักดีเหมือนเดิม เพื่อนๆ ห้องของไมก็ยังคงเป็นเพื่อนที่น่ารักเช่นเคย
ทาคุมิเองก็คงยังเป็นหัวหน้าสุดเท่ห์ที่มีสาวห้องอื่นตามกรี๊ด!! อย่างวันนี้ (ประจำ) เซยะก็คงนั่งเงียบไม่พูดกับไมเหมือนเดิม เวลาไปไหนเซยะก็มีแฟนคลับตามติดไม่ห่าง(ทุกก้าว) ไคโตะคุงที่ฉันสนิทที่สุดก็ต้องคอยแอบขึ้นดานฟ้ากับฉันบ่อยเพื่อหลบนักเรียนหญิงที่มากันที่เป็นขบวน ก็เป็นงี้เสียทุกวัน เฮ้อ!
ฉันเห็นทั้งทาคุมิ เซยะ ไคโตะ โดนแบบนี้ประจำก็อยากถามอยู่หรอกว่าเหนื่อยไหมที่ถูกตามแบบนี้และที่สำคัญคงจะเป็นเสียงกรี๊ด!! ละมั้งที่สร้างปัญหาให้ห้องของเธออย่างที่สุดเพราะ โนกามุคุงกับเอริ 2 คณะกรรมการนักเรียนมักจะรำคาญจนทนไม่ไหว แล้วก็ต้องระเบิดเหมือนภูเขาไฟอย่างวันนี้ว่า
\"ทนไม่ไหวแล้วนะ! ขอร้องเถอะครับคุณผู้หญิงห้อง 4/D กรุณาสงบหน่อยสิครับ\"โนกามุตะโกนลั่นห้อง เขาขยับแว่นตาสีเงินแล้วตรงมาที่กลุ่มนักเรียนหญิง 4/D ที่กำลังกรี๊ด!!เซยะอยู่
\"นี้มัน 4/B นะครับ \" เขามองตาขวาง ส่วนนักเรียนหญิงกลุ่มนั้นก็คงยังเชิดอยู่
\"พวกคุณทำตัวอย่างนี้ไม่ได้นะ น่าจะให้เกียรติคนที่เขานั่งทำงานบ้างสิ\"
\"แล้วทำไมย่ะ คุณกรรมการนร.\" นักเรียนหญิงผมยาวสีดำเดินมาที่หน้าโนกามุ
\"มันก็สิทธิของฉันที่จะมาหาเซยะคุง\"
\"ตะ แต่ คุ..\" เขาต้องหยุดเพราะมีอีกเสียงที่แทรกขึ้นมา เสียงของเอรินั้นเอง
\"นี้มันอะไรกันอีกละ ! ครั้งที่ 8 แล้วนะที่เข้าห้องเราโดยไม่ได้รับอนุญาติ ฉันบอกเธอแล้วนะ ว่าหากเธอมาวุ่นวายในห้องนี้บ่อยๆ ฉันส่งเรื่องให้อาจารย์แน่\"
\"แค่นี้เหรอที่กรรมการนร.เขาทำกัน หึ! ทำได้แค่นี้เนอะ\" แล้วพวกเธอก็ช่วยกันหัวเรอะ
\"หรือว่าจะให้มีเรื่องตบตีกันหา!\" เอริตะคอก
\"เอริจัง ผมว่า..\"
\"โนกามุคุงเรื่องนี้น่ะเราควรให้เด็ดขาดนะ จะเสียศักดิ์ศรีกรรมการไม่ได้หรอก\" เอริหันมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วเธอก็หันมาที่กลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มเดิม
\"ถ้าอย่างนั้นละก็ เซยะคุงขา เดียวตอนกลางวันเราไปทานข้าวด้วยกันนะค่ะ\"เอริแกล้งตะโกนเสียงดังถามเซยะ แล้วเซยะก็เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้ารับ
ว๊าย!!!!!! กรี๊ด!!!!
คราวนี้นักเรียนห้อง 4 /B ทั้งหมดถึงกับต้องอุดหูเอาไว้ เพราะเสียงกรี๊ดของพวกเธอ
\"ไม่จริงใช่มั๊ยค่ะ เซยะคุง\" พวกเธอทั้งถามพร้อมกันแล้วตรงไปยังตำแหน่งที่เซยะนั่งอยู่ แต่ว่า...เซยะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น ไมที่นั่งข้างประตูนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เซยะเพิ่งจะวิ่งออกไป (เร็วจัง) ไมคิด
\"เซยะคุงไม่อยู่แล้วเราออกไปหากันเถอะ ไป\" พวกเธอพากันยกขบวนออกจากห้องไป
\"ในที่สุดธรรมะก็ชนะเช่นเคย โฮะ โฮะ\" เอริลุกขึ้นพูด
\"เย้! ดีมากเอริจังของพวกเรา\" นักเรียนทั้งห้องร่วมกันเฮ ยินดีด้วย
ไมเองก็ได้แค่ยิ้มแหยงๆ กับเพื่อนรักของเธอที่ดูจะติ๊งต๋องไปซะแล้ว ส่วนโนกามุคุงก็มานั่งลงข้างๆไม แล้วก็ถอนหายใจยาว เขาถอดแว่นออกแล้ว็เอาผ้าเช็ดพร้อมกับบ่นพึมพำให้ไมฟัง
\"ไม่ได้เรื่องเลยนะครับ /D นี่ น่าจะมีความละอายสักหน่อยนะ\"
\"อืม...ค่ะ\"
\"ทาสุดะก็ระวังตัวไว้นะครับ\"
\"คะ ค่ะ ระวังไรค่ะ? \" ไมทำหน้างง
\"ก็พวกนักเรียนหญิงห้องอื่นไงครับ เพราะทาสุดะน่ะสนิทกับพวกไคคุงเขา ถ้ากลุ่มนั้นเห็นผมว่าทาสุดะอาจจะ...\" เขาสวมแว่นแล้วมองดูไม
\"อาจจะ...งั้นเหรอค่ะ แต่ทั้งทาคุมิ ฉัน ไคเอ่อ..เซยะมั้งค่ะ เราเป็นเพื่อนกันเอง\"
\"อะ เอ่อ...นั้นสิครับคงไม่เป็นไร ถ้าเกิดไรขึ้น 3 คนนั้นต้องปกป้องทาสุดะได้แน่ครับ\" เขายิ้มให้ไม และไมก็ยิ้มให้เขา แต่เรื่องมันชักยังไงไม่รู้แล้วสิ
ออค! ออค!
\"เฮ่ เข้าเรียนแล้วทุกคน\"
เสียงออคดังขึ้นแล้วนักเรียนทั้งห้องก็กลับเข้าที่โต๊ะประจำเดิม นักเรียนทั้งห้องมากันครบแล้วรวมทั้งเซยะ
ด้วย หลังจากโฮมรูมเสร็จ ก็เริ่มเรียนคาบแรกในช่วงเช้ากัน
- - -
\"ว้า รายงานอีกแล้วง่ะยูคิจัง\" เอริโวยวายอยู่ที่ม้าหินอ่อนในสวนป่าเวลากลางวัน
\"โธ่ เอริมันก็ไม่ยากไปหรอกนะ เดี๋ยวจะช่วยก็ได้\" ยูคิเอ่ย
\"เย้ ดีจัง ยูคิใจดีที่สุดเลย แล้วไมละทำไหวมั๊ย\" เอริหันไปถามไม
\"อะ อือ ไหวสิไม่ยากหรอกนะ\" ไมฝืนยิ้ม
\"ถ้าไม่ได้ไงก็ค่อยเอามาให้ฉันช่วยก็ได้นะ ส่งอาทิตย์หน้านี่\"
\"มีนักเรียนเก่งอย่างยูคิเป็นเพื่อนนี้ก็ดีเนอะ ว่าไหม ว้าย!!~\"
ตุ๊บ!! แกร๊ก~
จู่ๆก็มีลูกบาสลอยมาตกลงกลางโต๊ะ แก้วน้ำหก น้ำสาดโดนไม แล้วก็ไหลลงเปื้อนสมุด
\"หนะ สมุดไมเปียกน้ำแล้ว เอริหยิบขึ้นมาเร็ว\" ยูคิรีบพูด เพราะเธอตกใจ
\"เป็นไรมั๊ยไม น้ำสาดโดนชายเสื้อกับกระโปรงเปียกหมดเลยยูคิ\" เอริหยิบสมุดของไมได้แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเสื้อให้ไม
\"ไม่เป็นไรหรอกนะแค่นี้เอง เดี๋ยวก็แห้ง\" ไมยิ้มแต่ความจริงเธอรู้สึกอายมากเลย
\"ขอโทษนะครับเมื่อกี้ ไมยูระ...\" เซยะวิ่งตรงมาทางพวกไม และเมื่อเขาเห็นเขาก็อึ่งเงียบไป
\"เซยะคุง เหรอ!!\" เอริหันมาทำท่าจะว่า แต่ เซยะก็เข้ามาหาไมแล้วก็เหมือนกับว่าเขาจะเช็ดเสื้อให้ไม แต่เขาก็หลบหน้าไมไปก่อนแล้วก็เก็บของบนโต๊ะมาหินอ่อนที่เปียกน้ำออก
\"ยูคิซัง ช่วยบิดน้ำที่เสื้อไมยูระให้ที\" เขามองมาที่ยูคิ
\"อะได้จ๊ะ\" ยูคิตรงไปที่ไมแล้วบีบน้ำที่เสื้อไมออก
\"เดียวฉันทำเองก็ได้จ้ะ ยูคิ\" แล้วไมก็ทำบ้าง
\"ขอโทษนะ ไมยูระ ที่ผมทำให้เป็นแบบนี้ ขอโทษจริงๆนะ\"เขาพูดแล้วก้มลงเพื่อขอโทษ
\"ไม่เป็นไรหรอกเซยะคุง ก็เซยะไม่ได้เจตนานี่ ไม่เป็นไรหรอก\" ไมพูด
\"ดูถ้าเสื้อจะไม่แห้งง่ายๆนะ ไปที่ห้องคหกรรมดีกว่านะ\" เอริเสนอ
\"งั้น เดี๋ยวผมไปส่งนะ\"
\"ดีเลยเซยะ ไปส่งไมก่อนนะ ฉันกับยูคิจะเก็บของก่อนนะ เร็วๆนะ\" เอริบอกเซยะ
\"ปะ ไมยูระ จะได้เอาไปซักแห้ง\" เซยะบอก
\"จะดีเหรอ ตะ แต่\"
\"เร็วเถอะครับ เดี๋ยวก็ไม่แห้งหรอก จะเข้าเรียนแล้วนะ\"
\"ก็ได้ค่ะ\"
เซยะรีบพาไมวิ่งไปที่ห้องคหกรรม ทางที่ผ่านไปก็มีนักเรียนหญิงหลายคนมองตาม ไมเองก็กลัวอยู่ว่าจะมีใครเดินเข้ามาว่าเธอรึเปล่า แต่การที่เซยะยอมพูดกับเธอและแสดงความเป็นมิตรกับเธอมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ คงเหมือนตอนนั้นที่เซยะเคยช่วยเธอตอนที่เธอล้มแล้วคราวนี้เขาก็กำลังช่วยเธออีกครั้ง เป็นคนดีจริงๆเลย และทั้งคู่ก็หยุดที่หน้าห้องคหกรรม
\"เดี๋ยวผมรอนะ รีบๆ เข้าหน่อยละ\" เซยะบอกตามหลังก่อนไมจะเดินเข้าไป
\"อืม! จ๊ะ รอแป๊ปนะ \"ไมยิ้มแล้วเดินหายลับไป
15 นาทีต่อมา ไมก็เดินออกมา ชุดนักเรียนก็แห้ง ดีแล้ว
\"อาจารย์คหกรรมใจดีจังนะ \" ไมยิ้มแล้ววิ่งมาข้างๆเซยะ
\"ฮะ แต่ตอนนี้เข้าเรียนได้ 5 นาทีแล้วนะ\" เซยะก้มมองนาฬิกา
\"จริงเหรอ แย่แล้ว เร็วเถอะเซยะ\" ไมหน้าตื่น
\"ไมยูระนั้นแหละที่ต้องรีบ งั้นผมนำก่อนนะ\" เซยะยิ้มให้ไมแล้ววิ่งนำไป
\"รอด้วยสิ เซยะคุง นี่\" ไมเร่งแล้ววิ่งไปอยู่ข้างเซยะ
\"ฮะ ฮะ โทษทีนะ ปะ\"
แล้วทั้งคู่ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไป
\"คนนั้นไงทาสุดะ ไมยูระ ที่ผูกริบบิ้นสีฟ้าไง\" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในขณะที่ไมกับเซยะยืนขอโทษอาจารย์อยู่นอกห้องเรียน และพอทั้งคู่เดินเข้าไปในห้อง
กลุ่มนักเรียนหญิง 5 คนก็เดินออกมาจากข้างบันได และยืนเรียงกันมองที่ห้อง ม.4 /B
\"ไมยูระจัง สินะ ฮึ\"
****
ทาคุมิเองก็คงยังเป็นหัวหน้าสุดเท่ห์ที่มีสาวห้องอื่นตามกรี๊ด!! อย่างวันนี้ (ประจำ) เซยะก็คงนั่งเงียบไม่พูดกับไมเหมือนเดิม เวลาไปไหนเซยะก็มีแฟนคลับตามติดไม่ห่าง(ทุกก้าว) ไคโตะคุงที่ฉันสนิทที่สุดก็ต้องคอยแอบขึ้นดานฟ้ากับฉันบ่อยเพื่อหลบนักเรียนหญิงที่มากันที่เป็นขบวน ก็เป็นงี้เสียทุกวัน เฮ้อ!
ฉันเห็นทั้งทาคุมิ เซยะ ไคโตะ โดนแบบนี้ประจำก็อยากถามอยู่หรอกว่าเหนื่อยไหมที่ถูกตามแบบนี้และที่สำคัญคงจะเป็นเสียงกรี๊ด!! ละมั้งที่สร้างปัญหาให้ห้องของเธออย่างที่สุดเพราะ โนกามุคุงกับเอริ 2 คณะกรรมการนักเรียนมักจะรำคาญจนทนไม่ไหว แล้วก็ต้องระเบิดเหมือนภูเขาไฟอย่างวันนี้ว่า
\"ทนไม่ไหวแล้วนะ! ขอร้องเถอะครับคุณผู้หญิงห้อง 4/D กรุณาสงบหน่อยสิครับ\"โนกามุตะโกนลั่นห้อง เขาขยับแว่นตาสีเงินแล้วตรงมาที่กลุ่มนักเรียนหญิง 4/D ที่กำลังกรี๊ด!!เซยะอยู่
\"นี้มัน 4/B นะครับ \" เขามองตาขวาง ส่วนนักเรียนหญิงกลุ่มนั้นก็คงยังเชิดอยู่
\"พวกคุณทำตัวอย่างนี้ไม่ได้นะ น่าจะให้เกียรติคนที่เขานั่งทำงานบ้างสิ\"
\"แล้วทำไมย่ะ คุณกรรมการนร.\" นักเรียนหญิงผมยาวสีดำเดินมาที่หน้าโนกามุ
\"มันก็สิทธิของฉันที่จะมาหาเซยะคุง\"
\"ตะ แต่ คุ..\" เขาต้องหยุดเพราะมีอีกเสียงที่แทรกขึ้นมา เสียงของเอรินั้นเอง
\"นี้มันอะไรกันอีกละ ! ครั้งที่ 8 แล้วนะที่เข้าห้องเราโดยไม่ได้รับอนุญาติ ฉันบอกเธอแล้วนะ ว่าหากเธอมาวุ่นวายในห้องนี้บ่อยๆ ฉันส่งเรื่องให้อาจารย์แน่\"
\"แค่นี้เหรอที่กรรมการนร.เขาทำกัน หึ! ทำได้แค่นี้เนอะ\" แล้วพวกเธอก็ช่วยกันหัวเรอะ
\"หรือว่าจะให้มีเรื่องตบตีกันหา!\" เอริตะคอก
\"เอริจัง ผมว่า..\"
\"โนกามุคุงเรื่องนี้น่ะเราควรให้เด็ดขาดนะ จะเสียศักดิ์ศรีกรรมการไม่ได้หรอก\" เอริหันมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วเธอก็หันมาที่กลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มเดิม
\"ถ้าอย่างนั้นละก็ เซยะคุงขา เดียวตอนกลางวันเราไปทานข้าวด้วยกันนะค่ะ\"เอริแกล้งตะโกนเสียงดังถามเซยะ แล้วเซยะก็เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้ารับ
ว๊าย!!!!!! กรี๊ด!!!!
คราวนี้นักเรียนห้อง 4 /B ทั้งหมดถึงกับต้องอุดหูเอาไว้ เพราะเสียงกรี๊ดของพวกเธอ
\"ไม่จริงใช่มั๊ยค่ะ เซยะคุง\" พวกเธอทั้งถามพร้อมกันแล้วตรงไปยังตำแหน่งที่เซยะนั่งอยู่ แต่ว่า...เซยะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น ไมที่นั่งข้างประตูนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เซยะเพิ่งจะวิ่งออกไป (เร็วจัง) ไมคิด
\"เซยะคุงไม่อยู่แล้วเราออกไปหากันเถอะ ไป\" พวกเธอพากันยกขบวนออกจากห้องไป
\"ในที่สุดธรรมะก็ชนะเช่นเคย โฮะ โฮะ\" เอริลุกขึ้นพูด
\"เย้! ดีมากเอริจังของพวกเรา\" นักเรียนทั้งห้องร่วมกันเฮ ยินดีด้วย
ไมเองก็ได้แค่ยิ้มแหยงๆ กับเพื่อนรักของเธอที่ดูจะติ๊งต๋องไปซะแล้ว ส่วนโนกามุคุงก็มานั่งลงข้างๆไม แล้วก็ถอนหายใจยาว เขาถอดแว่นออกแล้ว็เอาผ้าเช็ดพร้อมกับบ่นพึมพำให้ไมฟัง
\"ไม่ได้เรื่องเลยนะครับ /D นี่ น่าจะมีความละอายสักหน่อยนะ\"
\"อืม...ค่ะ\"
\"ทาสุดะก็ระวังตัวไว้นะครับ\"
\"คะ ค่ะ ระวังไรค่ะ? \" ไมทำหน้างง
\"ก็พวกนักเรียนหญิงห้องอื่นไงครับ เพราะทาสุดะน่ะสนิทกับพวกไคคุงเขา ถ้ากลุ่มนั้นเห็นผมว่าทาสุดะอาจจะ...\" เขาสวมแว่นแล้วมองดูไม
\"อาจจะ...งั้นเหรอค่ะ แต่ทั้งทาคุมิ ฉัน ไคเอ่อ..เซยะมั้งค่ะ เราเป็นเพื่อนกันเอง\"
\"อะ เอ่อ...นั้นสิครับคงไม่เป็นไร ถ้าเกิดไรขึ้น 3 คนนั้นต้องปกป้องทาสุดะได้แน่ครับ\" เขายิ้มให้ไม และไมก็ยิ้มให้เขา แต่เรื่องมันชักยังไงไม่รู้แล้วสิ
ออค! ออค!
\"เฮ่ เข้าเรียนแล้วทุกคน\"
เสียงออคดังขึ้นแล้วนักเรียนทั้งห้องก็กลับเข้าที่โต๊ะประจำเดิม นักเรียนทั้งห้องมากันครบแล้วรวมทั้งเซยะ
ด้วย หลังจากโฮมรูมเสร็จ ก็เริ่มเรียนคาบแรกในช่วงเช้ากัน
- - -
\"ว้า รายงานอีกแล้วง่ะยูคิจัง\" เอริโวยวายอยู่ที่ม้าหินอ่อนในสวนป่าเวลากลางวัน
\"โธ่ เอริมันก็ไม่ยากไปหรอกนะ เดี๋ยวจะช่วยก็ได้\" ยูคิเอ่ย
\"เย้ ดีจัง ยูคิใจดีที่สุดเลย แล้วไมละทำไหวมั๊ย\" เอริหันไปถามไม
\"อะ อือ ไหวสิไม่ยากหรอกนะ\" ไมฝืนยิ้ม
\"ถ้าไม่ได้ไงก็ค่อยเอามาให้ฉันช่วยก็ได้นะ ส่งอาทิตย์หน้านี่\"
\"มีนักเรียนเก่งอย่างยูคิเป็นเพื่อนนี้ก็ดีเนอะ ว่าไหม ว้าย!!~\"
ตุ๊บ!! แกร๊ก~
จู่ๆก็มีลูกบาสลอยมาตกลงกลางโต๊ะ แก้วน้ำหก น้ำสาดโดนไม แล้วก็ไหลลงเปื้อนสมุด
\"หนะ สมุดไมเปียกน้ำแล้ว เอริหยิบขึ้นมาเร็ว\" ยูคิรีบพูด เพราะเธอตกใจ
\"เป็นไรมั๊ยไม น้ำสาดโดนชายเสื้อกับกระโปรงเปียกหมดเลยยูคิ\" เอริหยิบสมุดของไมได้แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเสื้อให้ไม
\"ไม่เป็นไรหรอกนะแค่นี้เอง เดี๋ยวก็แห้ง\" ไมยิ้มแต่ความจริงเธอรู้สึกอายมากเลย
\"ขอโทษนะครับเมื่อกี้ ไมยูระ...\" เซยะวิ่งตรงมาทางพวกไม และเมื่อเขาเห็นเขาก็อึ่งเงียบไป
\"เซยะคุง เหรอ!!\" เอริหันมาทำท่าจะว่า แต่ เซยะก็เข้ามาหาไมแล้วก็เหมือนกับว่าเขาจะเช็ดเสื้อให้ไม แต่เขาก็หลบหน้าไมไปก่อนแล้วก็เก็บของบนโต๊ะมาหินอ่อนที่เปียกน้ำออก
\"ยูคิซัง ช่วยบิดน้ำที่เสื้อไมยูระให้ที\" เขามองมาที่ยูคิ
\"อะได้จ๊ะ\" ยูคิตรงไปที่ไมแล้วบีบน้ำที่เสื้อไมออก
\"เดียวฉันทำเองก็ได้จ้ะ ยูคิ\" แล้วไมก็ทำบ้าง
\"ขอโทษนะ ไมยูระ ที่ผมทำให้เป็นแบบนี้ ขอโทษจริงๆนะ\"เขาพูดแล้วก้มลงเพื่อขอโทษ
\"ไม่เป็นไรหรอกเซยะคุง ก็เซยะไม่ได้เจตนานี่ ไม่เป็นไรหรอก\" ไมพูด
\"ดูถ้าเสื้อจะไม่แห้งง่ายๆนะ ไปที่ห้องคหกรรมดีกว่านะ\" เอริเสนอ
\"งั้น เดี๋ยวผมไปส่งนะ\"
\"ดีเลยเซยะ ไปส่งไมก่อนนะ ฉันกับยูคิจะเก็บของก่อนนะ เร็วๆนะ\" เอริบอกเซยะ
\"ปะ ไมยูระ จะได้เอาไปซักแห้ง\" เซยะบอก
\"จะดีเหรอ ตะ แต่\"
\"เร็วเถอะครับ เดี๋ยวก็ไม่แห้งหรอก จะเข้าเรียนแล้วนะ\"
\"ก็ได้ค่ะ\"
เซยะรีบพาไมวิ่งไปที่ห้องคหกรรม ทางที่ผ่านไปก็มีนักเรียนหญิงหลายคนมองตาม ไมเองก็กลัวอยู่ว่าจะมีใครเดินเข้ามาว่าเธอรึเปล่า แต่การที่เซยะยอมพูดกับเธอและแสดงความเป็นมิตรกับเธอมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ คงเหมือนตอนนั้นที่เซยะเคยช่วยเธอตอนที่เธอล้มแล้วคราวนี้เขาก็กำลังช่วยเธออีกครั้ง เป็นคนดีจริงๆเลย และทั้งคู่ก็หยุดที่หน้าห้องคหกรรม
\"เดี๋ยวผมรอนะ รีบๆ เข้าหน่อยละ\" เซยะบอกตามหลังก่อนไมจะเดินเข้าไป
\"อืม! จ๊ะ รอแป๊ปนะ \"ไมยิ้มแล้วเดินหายลับไป
15 นาทีต่อมา ไมก็เดินออกมา ชุดนักเรียนก็แห้ง ดีแล้ว
\"อาจารย์คหกรรมใจดีจังนะ \" ไมยิ้มแล้ววิ่งมาข้างๆเซยะ
\"ฮะ แต่ตอนนี้เข้าเรียนได้ 5 นาทีแล้วนะ\" เซยะก้มมองนาฬิกา
\"จริงเหรอ แย่แล้ว เร็วเถอะเซยะ\" ไมหน้าตื่น
\"ไมยูระนั้นแหละที่ต้องรีบ งั้นผมนำก่อนนะ\" เซยะยิ้มให้ไมแล้ววิ่งนำไป
\"รอด้วยสิ เซยะคุง นี่\" ไมเร่งแล้ววิ่งไปอยู่ข้างเซยะ
\"ฮะ ฮะ โทษทีนะ ปะ\"
แล้วทั้งคู่ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไป
\"คนนั้นไงทาสุดะ ไมยูระ ที่ผูกริบบิ้นสีฟ้าไง\" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในขณะที่ไมกับเซยะยืนขอโทษอาจารย์อยู่นอกห้องเรียน และพอทั้งคู่เดินเข้าไปในห้อง
กลุ่มนักเรียนหญิง 5 คนก็เดินออกมาจากข้างบันได และยืนเรียงกันมองที่ห้อง ม.4 /B
\"ไมยูระจัง สินะ ฮึ\"
****
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น