ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Princess Mafia ลุ้นรักสุดป่วนของยัยจอมยุ่งคุณหนูมาเฟีย

    ลำดับตอนที่ #6 : ep 4 อันตรายมาเยือน

    • อัปเดตล่าสุด 6 ก.พ. 58


    เมื่อวานฉันไม่ได้ฝันไปแน่ ฉันเห็นอัคคีจริงๆ ถึงแม้จะแค่แวบเดียวก็เหอะ เมื่อวานฉันระวังหลังจนเฮนรี่สงสัย แต่ก็ไม่พบอันตรายอะไรเลย ค่อยโล่งอกหน่อยที่จริงแล้วทุกครั้งที่ฉันเจออัคคีไม่ได้มีอันตรายเสมอไปหรอกมันอาจจะแค่เรื่องบังเอิญมากกว่า .. >_<

    “ยืนเหม่ออะไรตรงนี้”

    อีตาออสตินตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรอ ?

    “ว่าจะไปหาแอปเปิ้ลกินซะหน่อย”

    “เธอคิดว่าจะเอาแอปเปิ้ลมาล่อฉันได้หรอ ไม่มีทางซะหรอก”

    T^T

    เซ็ง =[]=

    “ไปกันสิช้าอะไรอยู่” นั่นไงที่ไหนได้หมอนี่คลั่งแอปเปิ้ลขั้นเทพเลยนะเนี่ย

    “ออสตินนายชอบแอปเปิ้ลมากเลยหรอ”

    “มากสิ”

    “ถ้ามีคนสวยๆแบบฉันกับแอปเปิ้ล100ลูกจะเลือกอะไร”

    “แน่นอนว่าเธอกรี๊ดดดด! แหงล่ะคนมันสวย “จะไม่ใช่สิ่งที่ฉันเลือก ฉันขอเลือกแอปเปิ้ล100ลูกดีกว่ามีประโยชน์กว่าเยอะ”

    กร๊าซซ! ไอ้เลือกแอปเปิ้ลน่ะพอเข้าใจ แต่คำว่ามีประโยชน์กว่าเยอะหมายความว่าไงยะ  =o= ฉันเป็นคนดูไร้ประโยชน์มากรึไง

    “ชิ!

    “ไม่ได้ฉันต้องจัดการยังไงแฟรงก์ก็ต้องแต่งงานกับหนูมินิ”

    อ้ะO_oนั่นมันเสียงคุณลุงหนิ(พ่อแฟรงกี้) ทำไมถึงดังมาจากห้องทำงานของคุณพ่อล่ะ

    “เธอจะแอบฟังหรอ?”

    “ฉันแค่ยืนใกล้ๆแล้วได้ยินเสียงย่ะ”

    “ตรงนั้นบันไดระวังนะ”ออสตินพูดแล้วดึงมือฉัน เข้ามาก็เพราะว่าห้องทำงานของคุณพ่อติดกับบันได้น่ะสิ

    “ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อแฟรงก์ก็ไม่ได้รักยัยมิ”

    ไม่นะค้าคุณพ่อT^T เอ๊ะใช่สิฉันจะไม่สนใจแฟรงกี้แล้วนี่นาชิ(-_-*)

    “ฉันต้องจัดการสักหน่อย” พ่อของแฟรงกี้ว่า

    “ยัยมิยังเกรดตกต่ำเหมือนเดิมเลย”

    กรี๊ดคุณพ่อประจานต่อหน้าพ่อสามีT^T

    “อย่ามามองหน้าฉันแบบนั้นนะยะออสติน อันที่จริงไม่ได้ตกต่ำอะไรมากหรอก”

    ฉันหันไปด่าออสตินเบาๆ เริ่มอายๆแฮะ

    “คงไม่หรอก อย่างน้อยก็ดีกว่าสอบได้ที่สุดท้ายไม่ใช่หรอ”

    พ่อของแฟรงกี้พูดอย่างใจเย็น

    “เหอะ ยัยมิสอบได้ที่สุดท้ายนี่สิปัญหา”

    คุณพ่อวววว TOT

    “ฉันไม่คิดว่าเธอจะโง่

    “ฉันไม่ได้โง่นะ ฉันแค่ไม่ตั้งใจเรียนฉันขี้เกียจเข้าใจมั้ย แล้วห้องที่ฉันเรียนเป็นห้องเด็กเรียน ใครจะไปสู้ไหวล่ะยะ เด็กพวกนั้นแทบจะกินตำราเรียนแทนข้าวอยู่แล้ว”

    “ข้ออ้างของคนโง่=_=”

    “ชิไม่ฟงไม่ฟังอะไรมันแล้ว”

    “ฉันยังอยากฟังต่ออยู่เลย”ออสตินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ชิ! จะเอาไว้เยาะเย้ยฉันหรอยะอันที่จริงนายอยู่ห้องเดียวกับฉันไม่นานนักเดี๋ยวก็รู้เองแหละโฮT^T ฉันไม่โง่นะก็ใครมันจะไปเก่งเหมือนแฟรงกี้ล่ะ

    “ว่าแต่แฟรงกี้ทำไมไม่เรียนห้องเดียวกับเธอล่ะ”

    “พูดถึงเขาทำไมเหอะ เพราะฉันอยู่ห้องนั้นเขาเลยไม่อยู่ล่ะมั้งเขาไม่อยากเจอฉัน เขาเกลียดฉัน เขาเบื่อฉันเข้าใจมั้ย ฮือT^T

    “ดราม่าซะงั้น ระวัง!!!” อยู่ๆออสตินก็ตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ ทำเอาฉันสะดุ้งโหยง

    ปัง !!!! เสียงปืนดังลั่น ไม่รู้ว่าฉันหรือ ออสตินโดนยิงรึป่าว ที่แน่ๆคือการลอบยังแน่ ออสตินกับฉันกอดกันกลิ้งตกบันได้ เพราะเขากลัวฉันโดนกระสุน ฉันได้ยินเสียงประตูห้องของคุณพ่อเปิดออกมา ออสตินหัวแตก โอ๊ยยเจ็บจัง และภาพนั้นก็คือภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่สติจะดับวูบไป

    “มินิ !!!

    “หนูมินิ!!

     

    โรงพยาบาล

    8.20

     

    “หมอครับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ”

    “คนไข้แค่ตกใจนะครับ และอาจจะเจ็บตัวนิดหน่อยเพราะตกบันไดและมีรอยฟกช้ำตามตัวในบางจุด น่าแปลกที่ไม่เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ”

    “ครับหมอ”

    “คุณท่าน! เอ่อ..คุณพ่อ มินิเป็นยังไงบ้างครับ”

    เฮนรี่รีบวิ่งเข้ามาอย่างตกใจพร้อมกับแฝดอีกสองคน

    “ยัยมินิแค่ตกบันได แต่เกือบโดนยิงถ้าออสตินไม่ช่วยไว้”

    “ตกบันได?”

    เฮนรี่ขมวดคิ้วมองร่างสวยไร้นอนไร้สติอยู่บนเตียง หญิงสาวไม่เป็นอะไรมากไปกว่าแค่ฟกช้ำตามแขนและอาจจะมีรอยฟกช้ำที่ขา แต่รอยฟกช้ำไม่ใช่รอยเล็กๆเลย

    “โชคดีที่ออสตินช่วยมินิไว้เป็นอย่างดี ฉันเดาว่าตอนตกบันไดเขาคงเอามือและแขนป้องกันหัวมินิไว้เป็นอย่างดี จนเขาหัวแตกซะเอง เขาเป็นคนดีมากจริงๆ ฉันต้องไปเยี่ยมเขาหน่อยแล้ว ฝากมินิด้วยนะ”

    “ผมไปด้วยนะครับ”

    “มาสิ”

    “เลย์กับลีโออยู่ดูมินินะ”

    เฮนรี่หันไปสั่งบอดดี้การ์ดแฝดหน้าหล่ออีกสองคน

    “ครับ”

     

    ห้อง 102 ถัดจาก 101 ของมินิ

    “เขายังไม่ได้สติเลยครับคุณท่..พ่อ”

    พ่อมินิสำรวจแขนของออสตินเห็นรอยช้ำขนาดใหญ่และบางจุดมีแผลด้วย

    “นี่ไงเขาเอาแขนกับมือป้องกันหัวมินิจริงๆด้วย”

    “พ่อของออสตินรู้เรื่องรึยังครับ”

    “ฉันโทรบอกแล้ว เดี๋ยวเขาก็คงมา”

    แอ้ดดดดดด

    เสียงประตูเปิดออกทั้งสองเห็นชายคนหนึ่งเดินถือกระเช้าแอปเปิ้ลติดไม้ติดมือมาด้วยสีหน้าร้อนใจ

    “คุณพิทักษ์?”

    “ใช่ครับ ออสตินเป็นไงบ้างครับ” บุคคลมาใหม่ตอบแล้ววางกระเช้าไว้ก่อนที่จะรีบไปดูอาการลูกชาย

    “ยังไม่ได้สติเลยครับ เขาเป็นคนดีมากจริงๆ”

    “ผมภูมิใจในตัวเขามาก.. ออสตินเป็นคนดีครับเป็นคนตรงไปตรงมาและถึงบางครั้งเขาจะเป็นคนเย็นชาแต่เขาก็มีจิตใจที่ดี” เขาพูดอย่างเศร้าๆ

    “ความผิดของผมเอง..

    “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ ออสตินอยากเป็นบอดี้การ์ด นี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาครับ เพราะเขาต้องเสี่ยงอันตรายอีกเยอะ ผมเข้าใจครับเพราะตัวผมเองก็เป็นตำรวจ”

    “งั้นผมขอตัวไปเยี่ยมลูกสาวก่อนนะครับ ผมฝากขอบคุณเขาด้วยนะครับถ้าเขาฟื้น” พ่อมินิพูดอย่างเป็นมิตร เพราะเขาตัดสินใจจากครั้งนั้นแล้วว่าเขาจะเลิกเป็นมาเฟีย

    “ครับผม”

     

    9.10

     

    “นั่นพ่อจะไปไหนครับ”

    “จะไปเยี่ยมหนูมินิน่ะสิพ่อต้องกลับมารับแม่แกด้วย อีกเดี๋ยวคงแต่งตัวเสร็จ”

    “เยี่ยม? เยี่ยมที่บ้านหรอครับ”

    “โรงพยาบาล”

    “โรงพยาบาลไหน เกิดอะไรขึ้นครับ ผมจะไปด้วย”

     

    101 ห้องมินิ

    ฉันค่อยปรือตาตื่นขึ้นมาพบกับเลย์กับลีโอที่ยืนมองฉันอย่างหน้าเครียด อ๋อฉันจำได้แล้วว่าฉันจะโดนยิงแล้วจากนั้นออสตินก็ช่วยฉันไว้.. นี่ก็คงเป็นโรงพยาบาลสินะ

    “ตื่นแล้วหรอ”เลย์

    “อืม อ้ะ!เจ็บแขน”

    “ยัยโง่เธอจะรีบลุกทำไม บาดเจ็บอยู่นะ”

    ลีโอพูด ฉันเป็นเจ้านายนะว้อย =_=

    “ทำไมฉันไม่หัวแตกล่ะ มีแต่ออสตินหัวแตกหรอ เขาเป็นไงบ้างล่ะ!?

    “เขาไม่เป็นไรมากหรอก”

    เอ๊ะเสียงเฮนรี่หนิ ฉันหันไปมองที่ประตูเห็นเฮนรี่กับคุณพ่อกำลังเดินมา

    “คุณพ่อ!!T^T

    “เป็นไรมากมั้ยลูกหืม?”

    “ไม่ค่ะ เจ็บนิดหน่อย”

    แอ้ดดดด ~

    เสียงประตูเปิดออกแล้วบุคคลมาใหม่ก็เข้ามาหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ฉันชอบด้วยไม่สิเคยชอบ! 

    กรี๊ดแฟรงกี้มาเยี่ยมฉัน>o<

    “หนูมินิเป็นไงบ้างจ้ะTOT” คุณป้าวิ่งเข้ามากอดฉัน แล้วทำหน้าเศร้าๆ

    “หนูดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ”

    “ก็ดีแล้วล่ะ^^”คุณลุงยิ้มอย่างใจดี

    “พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ” คุณพ่อพูด

    “พ่อคะหนูจะออกวันนี้”

    “ไม่ได้นะลูก”

    “แต่หนูหายแล้วจริงๆนะคะ ไม่เชื่อคุณพ่อก็ดูสิกลับบ้านไปหนูจะเตะฟุตบอลโชว์ยังได้ อยู่ที่นี่อาจจะอันตรายกว่าก็ได้นะคะแงT^T ฉันทำหน้าจริงจัง

    “อร๊ายๆเด็กน้อยฉลาดจังเลย” คุณป้าพูดแล้วดึงฉันเข้าไปกอดอีกรอบ ฉันแอบเห็นนะว่าแฟรงกี้แอบหัวเราะ ตอนที่คุณป้าชมว่าฉันฉลาด ถึงแม้เขาจะอยู่คนละห้องเขาก็รู้ว่าการเรียนของฉันเป็นเยี่ยงไร T^T

    “แฟรงก์ลูกไม่ถามอะไรน้องหน่อยหรอ”

    “เราอายุเท่ากันนะครับแม่”

    “แต่มินิเกิดเดือนทีหลัง”

    “แค่เดือนเองครับแม่”

    “ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวลุงจะเอาลูกน้องและบอดี้การ์ดมาเฝ้าหน้าห้องให้ และในห้องก็เป็นบอดี้การ์ดของหนูด้วยเป็นไง พักผ่อนต่อเถอะ”

    “งั้นฉันกลับนะ”

    แฟรงกี้บอก ใจดำที่สุด L

    “ได้ไงจ้ะลูกต้องเฝ้าน้องสิ!” คุณป้าดุ

    เราอายุเท่ากันนะคะคุณป้า =[]=

    “แล้วลูกต้องไปติวมินิด้วย เพราะลูกสอบได้ที่หนึ่ง”

    “พ่อครับT^T ผมจะไปมีเวลาไปกลับบ้านมินิได้ไงล่ะครับพ่อก็รู้”

    “ก็อยู่ที่บ้านมินิซะเลยสิ ถ้าเทอมนี้มินิเกรดดีขึ้นแกค่อยกลับแต่ถ้าไม่ดีขึ้นแกก็ต้องอยู่ติวจนกว่าเกรดจะดีขึ้น แกคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าฉันจะให้ลูกชายไปอยู่ด้วย เดี๋ยวฉันจะแถมบอดี้การ์ดกับลูกน้องคนอื่นๆดูแลความปลอดภัยให้” คุณลุงหันไปถามพ่อฉันต่อ

    “พ่อ!

    “ได้สิไม่มีปัญหาแน่นอน”

    แล้วคุณพ่อก็ตกลง!! ฉันจะแกล้งสอบตกทุกเทอมดีมั้ยนะเขาจะได้อยู่ด้วยนานๆ เฮ้ยถ้าฉันเกรดไม่ดีขึ้นแฟรงกี้จะไม่ฆ่าฉันหรอTOT

    “เอาล่ะงั้นพวกเรากลับกันดีมั้ยหนูมินิจะได้พักผ่อนไงคะ แฟรงก์ลูกต้องอยู่เฝ้าน้องด้วยนะ บายจ้ะหนุ่มๆ” คุณป้าจะพยายามยัดเยียดให้ฉันเป็นน้องแฟรงกี้ให้ได้เลยใช่มั้ย=o=

    ในที่สุดคุณป้ากับคุณลุงและพ่อฉันก็กลับไป ภายในห้องเหลือแต่บอดี้การ์ดของฉันสามคนและแฟรงกี้ ส่วนออสตินเห็นเฮนรี่บอกว่าอยู่ห้องข้างๆฉัน  

    “ทำไมฉันต้องไปบ้านเธอด้วย”

    “บ้านฉันรวยนะ”

    “บ้านฉันจนรึไง !=_=

    แง~ ทำไมต้องดุเก๊าด้วย

    “ฉันไปเยี่ยมออสตินได้มั้ย”

    ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะบรรยากาศเริ่มตึงเครียดแล้ว

    “พักผ่อนอีกหน่อยแล้วค่อยไป”เฮนรี่ตอบ

    “ค่าT^T” ตอนนี้แฝดทั้งสองนั่งอยู่โซฟาอีกฝั่งคอยมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อกันภัย ราวกับกลัวว่าจะมีคนปีนมาที่หน้าต่างแล้วซุ่มยิงฉันงั้นแหละ ส่วนแฟรงกี้ก็นอนกระดิกเท้าดูทีวีอย่างไม่สนใจฉัน อยู่ๆเฮนรี่ก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วค่อยๆโน้มหน้าแล้วกระซิบว่า

    “เธอเป็นอันตรายอีกแล้ว เมื่อวานเธอเจออัคคีใช่มั้ย..

     

     

     

     

     

     



     

     

     

     

    CR.SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×