คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - NaruHina || Please don't take my sunshine away....
NARUTO FANFICTION
Title: Please don't take my sunshine away....
Author: hawaze
Pairing: Uzumaki Naruto x Hyuga Hinata (NARUHINA)
Rating: PG
Talk: เป็น OS สั้นๆ ที่เกิดจากเพลง ฤดูหนาวที่สิ้นสุด ของฮินาตะในเดอะลาส กับความเป็น Sunshine boy ของโตะนะคะ เพราะงั้นในฟิคก็เลยอาจจะเปรียบโตะกับแสงอาทิตย์ซะบ่อยและก็อาจใช้ฤดูหนาวแทนในความรู้สึกของฮินาตะ ปกติไม่ค่อยเขียนคู่นี้แบบนี้เลย ชอบคู่นี้มิ้งๆซะส่วนใหญ่ น่าร้ากกกกกกกกกกกก หวังว่าจะเอนจอยกันนะค (//// w ////)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันเหมือนติดอยู่ในฤดูหนาว
แสนหนาวเหน็บ เยือกเย็น ไร้หัวใจ
ยาวนาน อย่างโดดเดี่ยว
.
.
.
.
ฉันอ่อนแอ
ความจริงที่ชวนให้เจ็บใจทุกครั้ง ร่างกายก็บอบบาง เรื่องวิชานินจาก็ไม่เอาไหน ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความผิดหวังจากสายตา ทุกน้ำตาที่ไหลออกมาต่างกลั่นกรองออกมจากความเจ็บปวดภายในที่กัดกร่อนจิตใจเหมือนน้ำแข็งในฤดูหนาว ฤดูหนาวที่เนิ่นนานเหมือนไม่มีสิ้นสุด...
เพียงแค่แสงแดดอุ่นๆเพียงเล็กน้อยก็ไม่เคยมาถึง...
จนกระทั่ง
อุสึมากิ นารุโตะ
นั่นเป็นชื่อของ อาทิตย์แรก ที่ได้ละลายน้ำแข็งที่เกาะกุมอย่างยาวนาน ความอบอุ่นมากมายจากเขานั้น ฉันสัมผัสได้ไม่ว่าจะจากคำพูด การกระทำ หรือแม้กระทั่งรอยยิ้มที่ชวนให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ ความร้อนผ่าวบนใบหน้านี้ ก็คงเป็นเพราะอีกฝ่ายเจิดจ้าเกินไปล่ะมั้ง...นะ?
“แต่ว่าคนแบบเธอน่ะนะ.... ฉันชอบเป็นบ้าเลย!”
.
.
.
.
ฉันได้รับความเข้มแข็งมากขึ้น
ฉันยิ่งพยายามมากขึ้น ไม่ว่าจะต้องเจอสายตาแบบนั้นอีกกี่คู่ ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเปลี่ยนมัน ฉันไม่เคยคิดจะยอมแพ้อีก อยากจะหลุดพ้นจากฤดูหนาวที่เย็นชานี้ เมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นนั้นครั้งหนึ่ง ก็ต้องการที่จะสัมผัสมันอีกหลายๆครั้ง อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในรัศมีความอ่อนโยนนั้น อยากจะเห็นท้องฟ้าสีครามนั่นอีก ท้องฟ้าสดใสที่งดงามที่สุดในชีวิตของเธอ ซึ่งมันสะท้อนอยู่ในดวงตา
ของนารุโตะคุง
.
.
.
.
เจ็บ...เจ็บมากๆ
เจ็บปวดจนแทบจะเคลื่อนไหวไม่ได้อีกแล้ว
สัญชาติญาณสั่งให้ฉันหยุดซะ หยุดฝืนลุกขึ้นต่อไป หยุดสู้กับอะไรที่ยังไงก็ไม่มีทางชนะได้ หยุดลุกขึ้นมาเพื่อจะต้องโดนจัดการให้ล้มลงอีกสักที
แต่ฉันไม่หยุด...
ฉันไม่ยอมหยุดเด็ดขาด... แม้แรงเบาๆที่ใช้เคลื่อนไหวร่างกายจะสร้างความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างแต่ฉันไม่สนใจ แม้จะต้องคืบคลานไปด้วยสภาพแบบนี้ฉันก็จะทำ
ฉันไม่อาจทนเห็น... ท้องฟ้าที่ชื่นชอบนั้นต้องหม่นหมองลง
ทั้งๆที่อบอุ่นอ่อนโยน แต่กลับดูโดดเดี่ยวเพียงลำพังแบบนั้น ฉันทนไม่ได้หรอกนะ ไม่ยอมให้นารุโตะคุงต้องสู้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
นารุโตะคุงที่ถูกตรึงไว้ตรงนั้น ไร้พลัง และอ่อนแอ ภาพที่เห็นยิ่งทำให้หัวใจปวดหนึบ ท้องฟ้าสีครามในดวงตาคู่นั้นจดจ้องมาที่ฉัน ริมฝีปากที่เคยคลี่รอยยิ้มสดใสไม่อาจยิ้มได้อีก น้ำเสียงทุ้มนุ่มแสนอบอุ่น ตอนนี้สั่นพร่า... ไม่อาจมีคำพูดแสนเข้มแข็งได้อีกแล้ว
“พอเถอะ ฮินาตะ... พอได้แล้ว”
ทั้งๆที่เธอกำลังเจ็บปวดขนาดนั้น ในเวลาที่เธอกำลังอ่อนแอแบบนี้
จะให้ฉันหยุดได้ยังไงกัน... นารุโตะคุง
ฉันยิ้ม…
ยิ้มออกมาทำไม... ก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจเป็นเพราะท่าทางและดวงตาคู่ของนารุโตะที่สั่นเทาและเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจในการกระทำของเธอล่ะมั้ง ทั้งๆที่อ่อนแอ ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์
“ทำไมถึงยังสู้” คำถามที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาในร่างกาย ทรมาณจนฉันแทบทนไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่สั่นทาจากเหล็กที่ตรึงนารุโตะไว้… ไม่ว่ายังไง... ฉันก็ตัดสินใจไปแล้ว
ตั้งแต่วันที่แสงแดดอุ่นๆนั่น เข้ามาละลายฤดูหนาวในใจฉัน
“พูดฉันพูดอะไรแล้วไม่เคยคืนคำ... นี่แหละ วิถีนินจาของฉัน”
.
.
.
.
แตกสลาย
พระอาทิตย์ของฉันกำลังจะแตกสลาย
ท้องฟ้างดงามคู่นั้นไร้ประกายไร้แวว ภาพนั้นก่อให้เกิดความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ ฉันมองเขาที่นิ่งงัน ประคองร่างไร้ลมหายใจของสหายและพี่ชายของฉันไว้ มือคู่นั้นสั่นระริกไม่ต่างจากนัยน์ตาของเขา
“นารุโตะ เธอจะทำยังไง? เธอไม่มีทั้งพ่อและแม่ อาจารย์จิไรยะก็ตาย... เพื่อนของเธอก็ค่อยๆตายไปทีละคน คนที่เธอยอมรับจะไม่มีใครรอดสักคน” แม้ไม่ต้องมีคำพูดเหล่านั้น ร่างตรงหน้าฉันก็ดูสิ้นหวังเหลือเกิน
ความสิ้นหวังนั้นน่ากลัว ความตายจากเหล่าผู้คนที่รักค่อยๆกลายเป็นความมืดมิดเกาะกินหัวใจของเขา ดวงตาสีฟ้าไร้ประกายเบิกโพลงจมดิ่งอยู่ในนั้น ท้องฟ้าครามแสนงดงามที่สุดของฉันค่อยๆจางหายลงไปทุกที เฉกเช่นเดียวกับประกายแสงอบอุ่นที่เจิดจ้าของเขา
ก็กำลังจางหายกลายเป็นความมืดมิดเข้าทุกที
ไม่นะ... ไม่ได้นะ...
ความมืดมิดนั้น... อย่าเอาเขาไป... อย่าพาเขาไป...
ได้โปรด... เพราะฉันรู้ดีถึงฤดูหนาวที่แสนโหดร้ายนั่น
อย่าพาเขาเข้าไปที่นั่นเลยนะ
อย่าพราก ‘ความอบอุ่น’ ที่ฉันรักไป
.
.
.
“รู้รึยังล่ะว่า สิ่งที่รออยู่ข้างนี้ มีแต่ความโดดเดี่ยว!!!”
.
.
.
.
You Are My Sunshine, My only sunshine
You make me happy
…
When skies are grey
You'll never know, Dear,
How much I love you
.
.
.
.
ฝ่ามือแสนอ่อนแอของฉัน
ที่ครั้งหนึ่งแค่คอยช่วยพยุงตัวเองก็เต็มกลืนแล้ว
แต่ตอนนี้....
“นารุโตะคุง!!”
.
.
.
Please don't take my sunshine away....
ความคิดเห็น