ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Episode 5 : Bomb!
Episode 5 :
[Gokudera talk's]
"ขณะนี้เครื่องบินกำลังลงจอดสนามบินฟิอุมมิชิโน ผู้โดยสารทุกท่านกรุณาเช็คสิ่----"
หืม..ถึงแล้วหรือเนี่ย นั่งจนก้นชาจะตายอยู่แล้วเนี่ย ตั้ง11ชั่วโมงยังงงตัวเองอยู่เลยครับว่านั่งได้ไง อ้อ!ตอนนี้เวลาของอิตาลีคือบ่าย แต่ที่ญี่ปุ่นนี้ปาเข้าไป5โมงเย็นแล้วครับ
ผมล้วงจี้ระเบิดที่ยามาโมโตะให้มาเมื่อวานมานั่งแกว่งไปมามองดูเล่น อยู่ๆก็เผลอติดใส่กระเป๋ากางเกงมาซะงั้นน่ะครับ
ป่านนี้หมอนั่นกับรุ่นที่สิบจะตกใจรึเปล่านะที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน...
ในที่สุดเครื่องบินที่ผมกำลังนั่งอยู่ก็หยุดนิ่ง ผู้โดยสารทุกคนก็ต่างพากันลุกขึ้นหยิบสัมภาระต่างๆแล้วทยอยลงจากเครื่องกัน
ในที่สุดผมก็ออกมาจาก ตบ.ความจริงเกือบไม่ผ่านด่านเพราะระเบิดที่ซุกซ่อนอยู่ในร่างกายผมนี้แหละครับ (ไรท์ : แล้วตอนมาผ่านได้ไง-_-) แต่โชคดีที่ผมมีเส้นสายของวองโกเล่เขาก็เลยให้ผ่านมานี้แหล่ะครับ
"โอ้ยๆ ข ขอโทษครับ"
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่านี้เสียงผมนะครับ เสียงไอบ้าที่ไหนไม่รู้ร้องตังหาก ข้างหน้าผมมีกลุ่มคนจำนวนมากอยู่ทันใดนั้นก็มีชายผมทองคลานออกมาจากกลุ่มคนนั้น เอ๊ะ หน้าคุ้นๆแฮะ...
"อูย...เจ็บๆ อ๊ะ!..."
"เฮ้ย!!!แก...=[]="
"สโมคกิ้งค์บอมบ์!/ไอม้าแกลบ!"ผมกับไอคนผมทองที่ผมเรียกว่าไอม้ากลบหรือชื่อจริงๆคือ ม้าพยศ ดีโน่ตะโกนสรรพนามที่ใช้เรียกอีกฝ่ายพร้อมกัน
"แฮ่ก เจอตัวซักทีนะสโมคกิ้งค์บอมบ์ หาแทบแย่"ไอม้าแกลบพูดขึ้น
"ก แกมาอยู่ที่นี้ได้ไง?!"ผมรีบถามด้วยน้ำเสียงงงสุดๆไอม้าแกลบมันมาโผล่ที่สนามบินได้ไงเนี่ย
"อ้าว ยังไม่รู้เหรอ ฉันก็มารับนายไปทำภารกิจไง"เจ้าม้าพยศพูด เข้าใจละแต่...
ทำไมต้องเป็นหมอนี้ฟระ!!!
"นายรีบไปรับกระเป๋าได้แล้วน่า"เจ้าดีโน่มันพูดพร้อมเดินดันหลังผมไป แต่ทว่า...
"ผัวะ!!!"
"โอ้ย!! เจ็บๆ"..เจ้าดีโน่ร้องขึ้นเมื่อลงไปนอนกับพื้น...
"...โรมาริโอ้ล่ะ"
"เฝ้ารถอยู่นอกสนามบินน่ะ"
...พอเจ้านี้มันไม่มีลูกน้อง ก็เป็นแค่ไอห่วยใช้การไม่ได้....
"ปี๊~ป่อ~ปี๊~ป่อ~"เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น แสงสีแดงสาดส่องไปทั่วสนามบิน จู่ๆประตูก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว...
"เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย"ผมตะโกนบ่นไปตามเสียงสงสัยของผู้โดยสารในสนามบินทุกคน
"ไม่รู้สิ ถ้าจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ"เจ้าดีโน่พูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นมาจากพื้น
"ผู้โดยสารทุกท่าน..."เสียงจากลำโพงตามจุดต่างๆดังขึ้นทำให้ผู้คนหยุดเงียบเพื่อฟัง...
"ขณะนี้....ทางสนามบินกำลังถูกการโจรกรรม..."พอได้ยินดังนั้นผู้โดยสารทุกคนก็เริ่มส่งเสียงดังขึ้น
เสียงของลำโพงที่ทิ้งท้ายประโยคเมื่อกี๊เงียบสนิทโดยมีเสียงผู้คนเอะอะโวยวายมาแทน...
"ท่าทางจะเป็นเรื่องใหญ่แล้วสิ สโมคกิงค์บอมบ์"เจ้าม้าพยศพูดพร้อมตบหลังผม...
วันนี้มันเป็นอะไรเนี่ยย
ทำไมฉันมันซวยงี้ฟร้า~
what the f**k ?!!
"เฮ้ยยยย"เสียงจากลำโพงดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นเสียงที่ต่ำกว่าครั้งแรกอย่างเห็นได้ชัด
"ฟังนะ!ตอนนี้พวกฉัน'ซันน่า แฟมิลี'ได้วางระเบิดไว้ทั่วสนามบินแล้ว!"
"ถ้าไม่อยากถูกบึ้มล่ะก็...บอกไอพวกตำรวจว่าหาเงินมาให้พวกฉันสิบล้านยูโรภายในสองชั่วโมงไม่อย่างนั้นระเบิดเวลาที่ติดตั้งไว้รอบๆสนามบินก็จะระเบิดหมด!"
"แย่ล่ะสิ..."ดีโน่พูดขึ้นเมื่อเสียงของลำโพงเงียบอีกครั้ง
"สโมคกิงค์บอมบ์..."ดีโน่พูดพร้อมมาจับไหล่ขวาของผม "มีนายคนเดียวเท่านั้นตอนนี้...รีบไปกำจัดระเบิดพวกนั้นก่อนสองชั่วโมงที"
"เฮ้ยย"ผมร้อง
"ให้เงินพวกนั้นไปก็จบ!ฉันเกี่ยวอะไรล่ะเนี่ย!"
"เกี่ยวสิ!เพราะพวกซันน่าแฟมิลีเกี่ยวข้องกับภารกิจที่นายจะต้องทำ!"
ผมอึ้งไปซักพักแต่ดีโน่ยังคงพูดต่อ "พวกนั้นน่ะไม่ทำตามที่บอกหรอก ถึงจะได้เงินไปยังไงก็จะระเบิดที่นี้อยู่ดี"
"แล้วไอซันน่าแฟมิลีนี้..."ผมพูดไม่ทันจบไปม้าพยศก็ดันพวกตัดหน้าเสียก่อน
"ไม่มีเวลาแล้วนะสโมคกิงค์บอมบ์!เรื่องนั้นฉันจะอธิบายทีหลัง ฉันจะพยายามติดต่อกับโรมาริโอ้ นายรีบไปหาระเบิดก่อน"พูดเสร็จมันก็ผลักผมไป
เฮ้ย!!ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าระเบิดมันอยู่ไหน!!ไม่ใช่ยอดนักสืบจิ๋วโคนันนะเว้ยย
คิดสิ!ทำไงดีวะเนี่ย?!
จริงสิ!
จู่ๆก็มีความคิดนึงผุดเข้ามาในหัวของผม...ในกระเป๋าเดินทางของผมซึ่งตอนนี้มันอยู่ไหนไม่รู้มีสิ่งประดิษฐ์ที่ผมคิดค้นขึ้นมาแล้วเอาติดมาเผื่อที่จะใช้ประโยชน์ได้...
มันคือ...เครื่องค้นหาวัตถุอันตราย!!!
เครื่องที่ผมคิดค้นนั้นคือเครื่องที่จะระบุตำแหน่งวัตถุอันตราย เช่น ระเบิด ไดนาไมท์ วัตถุไวไฟ หรือ ปืน ภายในบริเวณนั้น
(ปล.เรื่องนี้ไรท์จะแต่งแนวไซไฟนิดนึงเพื่อความสนุก)
ผมคิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งไปหากระเป๋าเดินทางที่ตอนนี้น่าจะอยู่จุดรับกระเป๋า'B'ซึ่งตอนนี้ผมอยู่ตรง'G'น่าจะอยู่แถวนี้
จริงด้วยแฮะ สายตาของผมมองเห็นตัว'B'สีส้มใหญ่อยู่ตรงหน้าซึ่งไม่ไกล้แต่ก็ไม่ไกลจากตัวผมมากนัก ผมจึงแทรกตัวจากผู้คนจำนานมากที่กำลังชุลมุนวุ่นวายเพราะความกลหนอยู่
ในที่สุดผมก็ออกมาได้ แล้ววิ่งหากระเป๋าของผม....
45%
"เจอแล้ว!!!"ผมร้องขึ้นพร้อมชักเครื่องสีเหลี่ยมผืนผ้าที่ขนาดเท่าไอโฟนขึ้นมา มันมีสีเทาเงิน ผมกดปุ่มสองสามทีมันก็เริ่มเปิดเครื่อง...
ทันทีที่ผมกดคำว่า'ค้นหา'สิ่งของประเภท'ระเบิด'มันก็ทำการค้นหาทันที...
แผนผังของสนามบินโผล่ขึ้นบนหน้าจอพร้อมกับจุดวงกลมสีแดงที่แสดงถึงวัตถุอันตราย ซึ่งมีจุดสีฟ้าด้วยนั้นก็คือบริเวณของตัวเครื่องนั้นเอง แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...
จุดสีแดงมันมีตั้ง11จุด!
11จุดนั้นถ้าไม่รวมระเบิดที่ผมพกมาละก็รวมแล้วก็ 10จุด!!
ระเบิด10แห่ง!กับเวลา2ชั่วโมง!
พระเจ้า!ช่วยผมทีเถิดดดด
ผมไม่รอเวลาก็รีบวิ่งไปยังจุดสีแดงที่อยู่ใกล้ที่สุดนั้นก็คือ...
ลิฟต์!!!
อ๊ะ!จริงสิ ผมลองโทรบอกเจ้ามาพยศดีกว่า
ผมชักมือถือขึ้นมาโทรหาเจ้าม้าพยศ(ที่เซฟเบอร์ตอนไหนไม่รู้) แต่ว่า ขอให้มันรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ทำตกแตกก่อนนะ
(ตรู้ด~ตรู้ด~)
หรือว่าแตกจริง...
(ฮัลโหล สโมคกิงค์บอมบ์ เป็นไงบ้าง?!)
"ฉันน่ะกำลังจะไปกู้ระเบิดอยู่ แต่มันมีตั้งสิบจุดเลยนะเว้ย"ผมพูดตะคอกใส่มือถือ
(ตอนนี้โรมาริโอ้กำลังแอบเข้ามาอยู่ อีกซักพักก็คงจะมาสมทบกับฉันแล้วล่ะ)
"งั้นถ้าเจอกันแล้วก็โทรบอกฉันด้วยล่ะ!"ผมพูดตัดบทแล้วกดวางสายทิ้งแล้วรีบวิ่งไปทางลิฟต์
ผมวิ่งฝ่าฝูชงชนจำนวนมากแล้วตรงไปที่ลิฟต์อย่างเร็ว ผมกดลิฟต์แล้วเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วซึ่งผมก็วิ่งแบบนี้จนชินแล้วแหล่ะ เอาหล่ะ!ผมมาถึงลิฟต์แล้วแต่...
ระเบิดมันอยู่ไหนฟระ-_-^^^
ถ้าใช้เซนส์อันเชี่ยวชาญอัจฉลิยะ(?)อย่างผมล่ะก็...ผมทายว่าน่าจะเป็นหลังคาลิฟต์...ปัญหาคือผมจะปีนยังไงล่ะทีนี้-__-;; ตัวผมก็ไม่ได้ตัวยาวเป็นยีราฟถึงกับจะปีนลิฟต์ได้ แถมถ้าปีนไปปีนมาลิฟต์มันดันค้าง หรือ ทำให้ระเบิดกระทบกระเทือนล่ะก็ ยุ่งล่ะทีนี้...
ผู้อ่านทุกท่านครับ ช่วยผมคิดทีToT...
"กริ๊ง~~~"
เฮ~ในที่สุดเสียงเรียกเข้าก็ช่วยชีวิตผม ผมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง หวังว่าจะได้เห็นชื่อม้าพยศบนหน้าจอ...
'เจ้าบ้าเบสบอล'
"ชิ!"ผมสบถออกมาเบาๆ มันจะโทรมาทำไมตอนนี้นะ...เอาไงดีกดรับสายหรือตัดสายดีล่ะทีนี้ วันนี้มันวันบ้าไรนักหนาเนี่ยย
ผมตัดสินใจกดตัดสายเจ้าบ้าเบสบอลทิ้งแล้วลืมเรื่องเจ้าบ้าเบสบอลไปชั่วคราวหันกลับมาคิดเรื่องผมจะลองปีนหลังคายังไงดีต่อ
(55%------)
"กริ๊ง~~"เอาหล่ะคราวนี้เป็นเบอร์ของไอม้าพยศ
(สโมคกิงค์บอมบ์ ตอนนี้โรมาริโอ้กับลูกน้องอีกสองคนที่ดูท่าทางเชี่ยวชาญเรื่องระเบิดมาถึงแล้วนะ)
"ฟังนะไอม้าพยศ ตอนนี้แกรีบมาหาฉันที่ลิฟท์แถวจุดรับกระเป๋าB"
(โอเค เดี่ยวฉันจะรีบไป ตอนนี้ฉันอยู่แถวนั้นพอดี)
ผมเก็บมือถือแล้วนั่งอยู่ในลิฟต์เพื่อรอไอเจ้าม้าพยศมา ผมเหม่อเป็นเวลานานจนรู้สึกตัวก็ตอนที่ม้าพยศเข้ามาในลิฟต์
"ระเบิด...อยู่ในลิฟต์"
"งั้นเหรอ"ม้าพยศตอบแล้วหันไปมองเพดาน "หลังคาลิฟต์สินะ"ม้าพยศถาม "ไม่รู้เหมือนกันยังไม่ได้ตรวจสอบ"ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมหัรไปทางม้าพยศ
"อุ้มฉันซะ"
"ฮ...ฮะ?"
"ฉันบอกให้แกอุ้มฉัน"ผมพูดเน้นย้ำอีกที "ฉันจะได้ปีนขึ้นไปกู้ระเบิด"
"ล แล้วทำไมไม่ให้ลูกน้องฉันขึ้นไปล่ะ..?"
"แกจะบ้าหรือเปล่า ตัวใหญ่เท่ายักษ์ขืนปีนไประเบิดอาจกระทบเทือนได้ ทางที่ดีควรออกไปจากลิฟต์ด้วยซ้ำ งั้นพวกแกเอานี้ไปซะ จะได้รู้ว่ามีระเบิดตรงไหนบ้าง"ผมพูดยาวเป็นชุดพร้อมยัดเครื่องค้นหาวัตถุอันตรายใส่มือลูกน้องA(?)ที่ตัวใหญ่กว่าผมซัก2-3เท่าได้
"อา...งั้น พวกนายไปกู้ระเบิดที่อื่นก่อนเดี่ยวทางนี้ฉันกับสโมคกิงค์บอมบ์จัดการเอง"ม้าพยศเริ่มออกคำสั่งลูกน้อง โรมาริโอ้กับลูกน้องAและBก็เดินออกจากลิฟต์ไป
"ทีนี้...อุ้มฉันได้ยัง=*="ผมถามคนตรงหน้าที่ทำหน้าเหมือนคนพึ่งมาออกเดท=*=
"อ่ะ..อา ได้สิ"ม้าพยศพูดพร้อมค่อยๆจับเอวผมจากทางด้านหลังแล้วยกตัวผมขึ้นจนหัวผมเกือบชนเพดานลิฟต์
"สโมคกิงค์บอมบ์ตัวเบาจังแฮะ"ม้าพยศพูดด้วยน้ำเสียงฟังดูลื่นหูพิกลทำเอาผมไม่มีสมาธิ ผมพยายามไม่สนใจแล้วค่อยๆเปิดหลังคาอย่างช้าๆ
"ตัวนายก็เล็กกว่าที่คิดนะเนี่ย"
ผมพยายามคลำหาที่ยึดให้ผมปีนขึ้นไปบนหลังคา "แล้วก็..."
"หยุดๆๆ=*= แกพูดซะฉันเสียสมาธิหมด"ผมพูดบอกไอม้าพยศแล้วปีนขึ้นหลังคาลิฟต์ "บิงโก!"ผมร้องขึ้นเมื่อพบสิ่งของสีดำเป็นสี่เหลี่ยมมีนาฬิกาที่นับถอยหลังพร้อมเสียง"ติ๊ก ต็อก"อยู่ข้างวัตถุชิ้นนั้น
"เอาล่ะ..."ผมพูดเสียงเบาพร้อมออกคำสั่งม้าพยศ "เฮ้! นายช่วยหยิบกรรไกรในกระเป๋าฉันให้หน่อย"
"อ อื้อ!"ม้าพยศพูดพร้อมหายหัวไปประมาณ5นาที แล้ววิ่งมาพร้อมกับกรรไกร "เป็นนายจะตัดสายไหนดี"ผมถาม
"อ่า..ฉันว่าสีแดง"ผมฟังไปพร้อมไขตะปู แล้วแกะกล่องระเบิด "งั้นฉันตัดสีน้ำเงินละกัน"ผมพูดโดยไม่รอให้ม้าพยศอ้าปากพูดอะไร ตัดสายสีน้ำเงินอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ป เป็นไงบ้าง"ม้าพยศถาม
"..."ผมไม่ตอบแล้วดูผล "ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด"
"ซวยล่ะสิ!!!!!หนี!!!!"ผมพูดแล้วรีบกระโดดลงจากหลังคาลิฟต์พร้อมวิ่งออกจากลิฟต์โดยไม่ลืมกระเป๋าแล้วผลักม้าพยศออกมา
"ตู้ม!!!!!!!!"
ระเบิดเกิดขึ้นเฉพาะบริเวณลิฟต์ ม้าผยศโดนสเก็ดระเบิดนิดหน่อย แต่ผมนี้สิโดนเยอะเลย แต่แค่นี้ไม่สาหัสมากเท่าไรหรอกนะ "เฮ้อ~บอกแล้วไงว่าสีแดง"
"ชิ!ใครมันจะไปรู้ล่ะฟะ"ผมพูดพร้อมลุกขึ้นยืนแล้วหยิบเครื่องค้นหาวัตถุอันตราย "ลูกน้องนายนี้ใช้การได้แฮะ ไม่กี่นาทีระเบิดก็ลดเหลือแค่2ลูก น่าจะวางใจได้แล้วสินะ"
"ก็พวกนั้นเป็นมือโปรเรื่องกู้ระเบิดนี้นา เอาล่ะ ไปเจรจากับพวกนั้นดีกว่า"
"เจรจา???"
"ก็เจรจาให้ปล่อยทุกคนออกไปไง ระเบิดก็กู้เกือบหมดแล้วพวกนั้นก็ไม่มีอะไรมาขู่ได้"
"อ อืม"ผมพูดพร้อมหันหลังจะเดินนำม้าพยศแต่ทว่า...
"ตุบ!"ผมชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่แน่นอนว่าตัวใหญ่กว่าผม ผมรีบถอยออกมาเพื่อจะกล่าวขอโทษ
"ขอโทษที"
"สโมคกิงค์บอมบ์!!วิ่ง!!"ม้าพยศพูด แต่มันไม่ทันแล้ว...
สิ่งของสีทองที่ออกมาจากวัตถุสีดำทรงกระบอกพร้อมกับเสียง"ปั้ง!"ลอยออกมาด้วยความเร็วสูงจนตาผมมองไม่ทัน...
...ในที่สุด กระสุน นั้นก็โดนที่ หัว ของผมเต็มๆ
" "ม้าพยศตะโกนอะไรซักอย่างแต่สติของผมไม่เหลือแล้ว ในที่สุด..สมองของผมก็มีแต่แสงสีขาวโพลน....
...ลาก่อน
ยามาโมโตะ....
TBC
มาอัพแล้วค่า หายไปเกือบครึ่งปี
ไรท์ไม่ว่างจริงๆT^T
ช่วงนี้หยุดถึงมาอัพ
เม้นท์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น