เกมรักซาตานร้าย.

ลำดับตอนที่ #6 : รักแรกฝังใจ (100%)

ได้โปรดช่วยหันมานะคะพี่วา... ไอลดาภาวนา

            “ขอบใจนะ วางไว้ตรงนั้นแหละ” วาฤทธิ์ยังคงไม่ได้สนใจเธอ

“เดี๋ยวไปไหนกันต่อดีวะ” เขาหันไปพูดคุยกับเพื่อน จนไอลดายอมล่าถอย หมดกันความกล้าที่มี

            “ขอให้พี่วาโชคดีนะคะ ไอไม่กวนแล้วค่ะ” ไอลดารีบหันหลังเดินออกไป เพราะไม่อยากน้ำตาไหลออกมาให้เพื่อนของวาฤทธิ์ได้เห็น หลังจากไอลดาเดินออกไปแล้ว วาฤทธิ์ก็เงยหน้าขึ้นมองตามหลังบอบบางนั้นไป

            “เฮ้ย! ไม่แรงไปเหรอวะ ปกตินายนุ่มนวลกับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ น้องคนนี้ก็หน้าตาน่ารักอยู่นะ ” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น

            “ช่างมันเหอะอย่าไปใส่ใจเลย”

วาฤทธิ์เดินออกไปจากที่ตรงนั้น โดยไม่ลืมหยิบกล่องขวัญน่ารักนั้นติดมือไปด้วย ใช่ว่าเขาจะจำเธอไม่ได้ ใช่ว่าเขาอยากจะเมินเฉย แต่เพราะว่ารู้ดีว่าคงไม่ได้พบเจอน้องคนนี้อีกเพราะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกใคร ทุกคนคิดว่าเขาไปเรียนต่อที่กรุงเทพ เขาไม่อยากให้ความหวังใคร ไม่อยากให้ใครต้องรอคอย จึงตัดปัญหาตั้งแต่ตอนนี้ กล่องของขวัญในมือทำให้เขาถอนหายใจยาว เด็กสาวที่น่ารักในวันนั้นเฝ้ามองเขาอยู่ทุกวันมีหรือที่เขาจะไม่เห็น

“ป้าหอมครับ ป้าหอม”

“ค่ะคุณวา มีอะไรจะใช้ป้าค่ะ” ป้าหอมแม่บ้านคนเก่าแก่ออกมาตามเสียงเรียกของวาฤทธิ์

“เดี๋ยวป้าหอมกับลุงคิดช่วยแกะกล่องของขวัญกองนี้หน่อยนะครับ ชิ้นไหนชอบก็เอาไปได้ ชิ้นไหน

ไม่ชอบก็นำไปใส่ไว้ในลังที่ห้องเก็บของก็แล้วกันนะครับ”

“ทั้งหมดนี้เลยเหรอคะ” ป้าหอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะสามีนางขนมาวางไว้กลางบ้าน ดูจากสายตา

แล้วน่าจะไม่ต่ำกว่าร้อยชิ้นทีเดียว

“ครับ”

            วาฤทธิ์ขึ้นไปชั้นบน ในมือมีเพียงกล่องของขวัญสีชมพูเพียงกล่องเดียว ที่ถือติดมือมาตั้งแต่ที่โรงเรียน เขาจัดแจงอาบน้ำเรียบร้อย หยิบกล่องเล็กพอดีมือขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะบรรจงแกะออกอย่างเบามือ ด้านในเป็นนาฬิกาทรายที่มีดอกลีลาวดีประดับอยู่ด้านข้าง เขารู้ว่าเธอต้องการสื่อถึงอะไร ก่อนที่กระดาษโน้ตในกล่องจะร่วงลงมา

‘พี่วาคะ... ไออยากเจอพี่วา พรุ่งนี้พี่วามาหาไอได้ไหมคะ ไอจะรอพี่วาที่ใต้ต้นลีลาวดีต้นเดิม... นะคะพี่วา’  

“ขอโทษด้วยนะน้องไอ” วาฤทธิ์มองเลยไปยังนอกหน้าต่าง ฝากสายลมให้ช่วยไปบอกกับหญิงสาว เขาคิดถูกแล้วใช่ไหม

ไอลดายืนรอวาฤทธิ์ที่จุดนัดหมายตั้งแต่เช้า เธอตั้งใจจะบอกความรู้สึกที่มีต่อเขาให้เขารับรู้ ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นอย่างไรเธอจะไม่เสียใจ แต่จนบ่ายแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา ผ่านเวลานัดมาเกือบห้าชั่วโมง หญิงสาวน้ำตาปริ่มเมื่อคิดว่าเขาคงไม่มา แต่เธอยังไม่หมดหวัง และแล้วเวลาแห่งการรอคอยมาถึงจุดสิ้นสุด เมื่อเธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกแล้วว่าเขาไม่มาตามนัด

เกือบหกโมงเย็น... ไอลดากลับบ้านด้วยความผิดหวัง ร้องไห้เสียใจและเฝ้าเวียนถามตัวเองว่าเพราะอะไร แล้วทำไมพี่วาถึงไม่มาตามนัด หลังจากวันนั้นเธอก็แอบไปดูที่บ้านของวาฤทธิ์ เธอไม่พบใครนอกจากลุงคิดคนเฝ้าบ้าน และก็ได้คำตอบที่ว่า

“เขาไปกรุงเทพฯ กันหมด และไม่รู้ว่าจะกลับวันไหนด้วย” ประโยคที่เจ็บปวดที่สุด คือเขาไปแล้วจริงๆ

หญิงสาวกลับบ้านอย่างคนหมดหวังและเศร้าสร้อยอย่างคนอมทุกข์ จนเพื่อนๆ ที่มาเยี่ยมที่บ้านพลอยเศร้าไปด้วย เธอไม่ร่าเริงตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา

เปิดเทอมใหม่ปีนี้ไอลดาเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่สอง  หญิงสาวยังคงเฝ้าติดตามข่าวคราวของวาฤทธิ์จากเพื่อน ที่เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทเขาอยู่เสมอ จนได้รู้ว่าเขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แม้จะรู้สึกใจหายหนักกว่า แต่เธอก็ค่อยๆ ทำใจให้ได้ เวลาผ่านไปแต่ใจของเธอที่มีต่อเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้จะเนิ่นนานจากเดือนเป็นปี จนเธอกลังจะจบมัธยมศึกษาปีที่หกแล้วก็ตาม   

“เมื่อไหร่พี่วาจะกลับมาคะ”

หญิงสาวก้มลงหยิบดอกลีลาวดีขึ้นมาถือไว้ วันนี้เป็นวันเลี้ยงรุ่น ซึ่งปีหลังๆ มานี้จะจัดพร้อมกับงานอำลาอาลัยของนักเรียนที่จบในชั้นปีนี้ด้วย แต่ก็ไม่เคยสักปีที่วาฤทธิ์จะกลับมา

ไอลดาเรียนจบชั้นมัธยมปลาย หญิงสาวตั้งใจเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ เพื่อนๆ ในกลุ่มของเธอเรียนมหาวิทยาลัยที่ภูเก็ตเป็นส่วนมาก ทำให้เธอต้องเข้ามาเรียนที่นี่เพียงลำพัง แรกเริ่มเดิมทีก็รู้สึกเหงา แต่ไม่นานตั้งแต่รู้จักกับพันพัสสา ชีวิตของเธอก็มีแต่เสียงหัวเราะ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่เลิกติดตามข่าวคราวของวาฤทธิ์ เขาเป็นถึงบุตรชายของนักธุรกิจอันดับต้นๆ ของประเทศไทย หญิงสางเพิ่งรู้และเข้าใจว่าโลกใบนี้กลมจริงๆ คนรักของพันพัสสา คือเอราวัฒน์... เพื่อนที่สนิทที่สุดของวาฤทธิ์

ไอลดาถอนหายใจยาว มือบางยังลูบไล้เบาๆ บนภาพภาพเดิม

“สิบปีแล้วสินะที่ไอรอพี่วา รอว่าเราจะได้เจอกัน รอว่าพี่วาจะจำไอได้ อนาคตวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไอไม่รู้ แต่ไอขออยู่กับปัจจุบัน ขอได้ใกล้ชิดกับพี่วาอีกครั้งก็พอค่ะ” ไอลดานอนพูดกับรูปถ่ายของวาฤทธิ์จนหลับไป

ฝากอีบุ๊ก ก่อการ (ร้าย) รัก ด้วยนะคะ ^^

ก่อการ(ร้าย)รัก ไอลดา www.mebmarket.com “เจ็บ! ปุ้นเจ็บ!” หญิงสาวประท้วงขึ้น เมื่อร่างกายปวดร้าวเกินจะรับไหว“เจ็บสิดี! จะได้รู้ว่าเธอไม่ควรไปร่านกับใครที่ไหน ตราบใดที่ยังชดใช้ให้ฉันไม่พอ!”“ปุ้น... ปุ้นไม่ได้ทำอะไรเลย” คนถูกกระทำยังนึกไม่ออกว่าวันนี้เธอทำอะไรผิด“ต่อหน้าต่อตาฉันเธอยังให้มันจับมือถือแขนแบบนั้น ถ้าลับหลังไม่ชวนกันเข้าห้องไปเลยหรือยังไง!” เพียงเท่านั้นครองขวัญนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าเขาหมายถึงใคร“เขาเป็นแขกของนาย แล้วจะให้ปุ้นทำยังไง” น้ำเสียงเธอสั่น น้อยใจที่เขาโยนความผิดให้เธอ“แล้วเธอไปทำอีท่าไหนล่ะ มันถึงได้ตามติดยิ่งกว่าหมาติดสัตว์!” เขากระแทกกระทั้นเพิ่มแรงในการขับเคลื่อน หญิงสาวกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ไม่ให้เสียงสะอื้นจากความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาให้คนใจร้ายได้ยิน