คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP5:wanna be sweet?
“มากันแล้วหรอครับ แหม~ จับมือกันด้วย” ทันทีที่แบคฮยอนพูดจบ ผมก็รีบปล่อยมือพี่อี้ชิงทันที แต่ทันทีที่สะบัดออก คนมือปลาหมึกก็ตามมาจับมือผมไว้อีกจนได้ เอาเถอะครับพี่อี้ชิง เอาที่พี่สบายใจ แบบนี้ก็……. อุ่นดีเหมือนกัน
“มากันแล้วหรอลูก มากินข้าวกัน” น้าลี่อินชักชวนเราทานข้าวพี่อี้ชิงจึงพาผมไปยังโต๊ะทานอาหาร แล้วพี่แกก็นั่งลงข้างๆ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากผมอีก
“พี่อี้ชิงครับ ปล่อยมือผมได้แล้ว ผมทานข้าวไม่ถนัด”
“อ่อ ครับ” ให้ตายสิ เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำให้ผมรู้สึกแปลกๆเสียที
หลังสิ้นสุดมื้ออาหารที่น่าอึดอัด(หัวใจ)
“เฉิน~ ลองชิมเค้กนี่ดูดิ อร่อยมากเลย”
“หืม… ว้าว เค้กสตอเบอร์รี่ครีมสดหรอ น่ากินมาเลย” ผมตาเป็นประกายทันทีที่เห็นเค้กที่ปาดหน้าด้วยครีมสดสีขาวและสตอเบอร์รี่ลูกโตสีแดง น่ากินมาก!
“ลองชิมดูๆ” แบคฮยอนคะยั้นคะยอให้ผมลองชิมเค้กผมจึงรับมาชิมอย่างว่าง่าย ทันทีที่ตักเข้าปากผมก็สัมผัสได้ถึงเนื้อแป้งนุ่มๆและครีมสดหอมๆที่ตีจนฟูนุ่ม รสหวานอ่อนๆของครีมเข้ากันได้ดีกับรสเปรี้ยวของสตอเบอร์รี่
“อร่อยมากเลยอ่ะแบค นายไปซื้อมาจากที่ไหนอ่ะ” ผมกินไปพูดไปอย่างร่าเริง ไม่ได้กินอะไรหวานๆมาหลายวัน พอมาได้เจออะไรที่ถูกใจแบบนี้มันสุดยอด!!
“ไม่ได้ซื้อ พี่อี้ชิงเป็นคนทำ”
“ห๊ะ!! จริงดิ พี่อี้ชิงเนี้ยนะ” ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ อย่างพี่อี้ชิงเนี้ยนะจะทำเค้กเป็น
“ทำเป็นดิ ไม่เชื่อหรอวะ”
“เออ เชื่อก็ได้ แต่อยากทำเป็นบ้างจัง เผื่อวันไหนขี้เกรียจออกไปซื้อจะได้ทำเอง”
“จริงหรอ….. พี่อี้ชิงครับ เฉินอยากให้พี่สอนทำเค้ก!!!”
“เฮ้ย! ไอ้แบค กูบอกว่าอยากทำเป็น แต่ไม่ได้บอกว่าอยากให้พี่อี้ชิงสอน” ผมกระซิบกรอกหูแบคฮยอนอย่างฉุนๆเล็กน้อย โอ๊ย! ตอนนี้กำลังสับสน ไม่อยากอยู่ใกล้พี่อี้ชิง เข้าใจเปล่า!
“เออน่า พี่อี้ชิงเค้าใจดี สอนมึงได้อยู่แล้ว”
“เมื่อกี้แบคว่าไงนะ พี่ได้ยินไม่ถนัด” พี่อี้ชิงที่เดินมาใกล้พวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถามขึ้นด้วยสีหน้างงๆ
“คือ เฉินอยากให้พี่อี้ชิงสอนทำเค้กครับ”
“มะ...”
“เฉินอยากทำเค้กเป็นหรอ ได้สิ แต่พรุ่งนี้ได้ไหม” ไม่ใช่แบบนั้นนน
“คือถ้าพี่ไม่สะ…..”
“สะดวกสิ แต่ตอนนี้มันดึกแล้ว ไว้พี่จะสอนพรุ่งนี้นะ” ฟังผมบ้างสิครับ!
เช้าวันต่อมา
“เอาหล่ะครับคุณนักเรียนพี่จะเริ่มสอบทำเค้กสตอเบอร์รี่ครีมสดแล้วนะ”
“คร้าบบบ”
“ก่อนอื่นนะ ล้างสตอเบอร์รี่ก่อนเลยละกัน” ผมหยิบสตอเบอร์รี่ลูกโตออกมาล้างตามคำสั่งของพี่อี้ชิง อืมน่ากินจัง แอบกินได้ไหมอ่ะ
“อ๊ะ! หยุดเลยเฉินเฉิน แอบกินสตอเบอร์รี่ได้ไง เอาไว้กินหลังจากทำเค้กเสร็จสิ ถ้าสตอเบอร์รี่ไม่พอต้องออกไปซื้อไกลนะ”
“ครับ รู้แล้วครับ” กะแอบกินซะหน่อยสิ ดันเห็นซะได้
“พี่ว่าถ้ารอเราล้างจนหมดคงได้กินเค้กตอนพระอาทิตย์ตกดินแน่ พี่ช่วยล้างดีกว่า” พี่อี้ชิงพูดจบก็เดินมาที่ซิงค์เพื่อช่วยผมล้างสตอเบอร์รี่ที่ยังเหลืออยู่ โดยพี่แกจับมือผมที่กำลังล้างสตอเบอร์รี่อยู่ให้ค่อยถูเนื้อสตอเบอร์รี่เบาๆ
“เอ่อ พี่อี้ชิง ล้างสตอเบอร์รี่อย่างเดียว ไม่ต้องจับมือผมก็ได้”
“จับมืออะไร ก็ช่วยเราล้างอยู่ไง” อืม…ผมจะพยายามคิดแบบนั้น
เอาหล่ะครับ หลังจากการล้างสตอเบอร์รี่ที่แสนยาวนานจบลง เราก็เข้าสู่ขั้นตอนการทำเนื้อเค้กกันแล้ว ผมค่อยๆตอกไข่ใส่ลงไปในอ่างผสมตามคำสั่งพี่อี้ชิง ตีจนไข่แดงกันไข่ขาวเข้ากัน ใส่น้ำตาลกับเกลือและนม ร่อนแป้งและผงฟู ตีผสมกันจนได้เป็นส่วนผสมของเนื้อเค้กเตรียมอบ เอาเป็นว่าขั้นตอนของการทำส่วนเนื้อเค้ก ผ่านฉลุย ไม่มีปัญหา แต่ปัญหาคือ…..
“ว๊ากกก พี่อี้ชิง มันกระจายอีกแล้ว” ผมโวยวายทันทีที่เมื่อเริ่มตีวิปครีมสดด้วยตระกร้อมือไฟฟ้า แต่ผลกลับกลายเป็นว่าวิปครีมสดกระจาบไปทั่ว
“ก็เราเล่นเปิดสูงสุดเลยนี่ เปิดจากเบาๆก่อน พอเริ่มฟูค่อยเร่งให้แรงแบบนี้” พี่อี้ชิงพูดพร้อมกับยืนซ้อนหลังผม มือข้างหนึ่งก็จับมือผมที่กำลังถือตะกร้อมือไฟฟ้าอยู่ให้ตีวนรอบอ่างผสม
“เห็นไหม พอเปิดเบาๆแล้วค่อยๆคนไปด้วย วิปครีมสดมันจะไม่ค่อยกระจาย”
“เอ่อ….”
“เอาหล่ะ วิปครีมเริ่มฟูแล้วนะ ค่อยใส่นมสดลงไปทีละนิด”
“เอ่อ….พี่อี้ชิงครับ”
“อะไรหล่ะเฉิน รีบเอานมสดมาใส่สิ….ไม่ใช่แบบนั้น เทพรวดลงมาได้ไง ค่อยๆเท แบบนั้นแหละครับ” พี่อี้ชิงค่อยๆตีวิปครีมไปกำชับผมไปว่าต้องใส่แบบไหน อะไรยังไง ตอนแรกผมก็ทำตามคำสั่งพี่เค้าไปเรื่อยๆนะ แต่ผมก็หยุดชะงักทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสประหาดที่เอวของผม
“พี่อี้ชิงครับ เอามืออกจากเอวผมด้วย” ผมหันไปดุพี่อี้ชิงทันทีที่รู้ตัวว่าพี่แกกำลังโอบเอวผมอยู่ เนียนมากพี่
“พี่…ไม่ได้โอบเอวนะ แค่… เห็นเฉินยืนนานแล้วกลัวจะยืนไม่ไหวเลยช่วยประคอง” โอ้ว ดูพี่แกแก้ตัว
“ผมยังไม่แก่ ยืนไหวครับ”
“ครีมขึ้นฟูพอแล้วครับ เค้กก็เย็นตัวแล้ว ปาดครีมลงบนแป้งได้เลย”
ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย!
ผมดันตัวพี่อี้ชิงออกและเดินไปหยิบเนื้อเค้กที่เย็นตัวลง ค่อยๆเอาครีมที่เพิ่งจะตีเสร็จปาดลงไปบนเค้ก แต่เพราะความไม่เคย เลยทำให้ปาดเท่าไหร่ก็ปาดไม่เนียน แถมยังกระจุกรวมกันเป็นก้อนอีก งือ..
“เฉิน เวลาจะปาดครีม เราจะต้องเอาครีมมาวางไว้ที่จุดหนึ่งก่อน แล้วค่อยๆเกลี่ยไปแบบนี้” พี่อี้ชิงพูดและเดินมาจับมือผมให้ค่อยปาดครีมไปเรื่อยๆ จับมือผมอีกแล้ว วันนี้พี่ทำผมรู้สึกแปลกๆหลายรอบแล้วนะ!!
หลังจากเสร็จการทำเค้กที่แสนจะวุ่นวาย(หัวใจ) เค้กน้อยๆที่ถูกตกแต่งด้วยสตอเบอร์รี่ลูกโตก็เสร็จจนได้ น่าภูมิใจชะมัด
“ทำเสร็จแล้วก็ลองกินดูสิ เค้กที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆหน่ะ อร่อยมากเลยนะ”
พี่อี้ชิงพูดจบผมก็รีบตักเค้าเข้าปากทันที ก็แหม~ เค้กที่ทำเองมันน่ากินนี่ครับ~
เค้กที่ทำเองมันอร่อยแบบนี้นี่เอง แบบนี้ต้องแบ่งพี่อี้ชิงซะแล้ว ในฐานะที่ช่วยสอน
“อร่อยมากเลยครับพี่อี้ชิง ลองชิมไหม” ผมยื่นเค้กที่ทำเองกับมือ(โดยมีพี่อี้ชิง ‘ประกบ’ ไม่ห่าง)ให้พี่อี้ชิง แต่พี่อี้ชิงทำเพียงแค่มองเค้กแล้วยิ้มบางๆ
“ไม่อยากกินหรอครับ” พี่อี้ชิงทำเพียงแค่มองหน้าผมโดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเค้ก แถมยังหบิบเค้กออกจากมือผมและค่อยๆประคองใบหน้าของผมไปใกล้จนตอนนี้ใบหน้าของเราห่างกันเพียงไม่กีเซนส์
“กินยังไงเนี้ย เลอะหมดแล้ว” ผมสะดุ้งทันทีที่พี่อี้ชิงพูดขึ้น รีบยกมือขึ้นเพื่อที่จะปาดเศษครีมแต่พี่เค้าก็จับมือของผมเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวพี่ปาดออกให้เอง”
มีนุ่มของพี่อี้ชิงค่อยๆปาดเศษครีมที่ติดตรงมุมปากของผมอย่างแผวเอา สายตาอบอุ่นที่มองมามันทำใหผมใจเต้นอย่างน่าประหลาด ไม่จริงน่า พี่อี้ชิงเป็นผู้ชายแล้วผมจะชอบผู้ชายได้ไง ไม่จริง
“เด็กน้อยเอ้ย”
‘เด็กน้อย’
“อ๊ะ!” ทันทีที่พี่อี้ชิงเรียกผมว่า ‘เด็กน้อย’ อะไรบางอย่างก็แล่นเข้ามาให้หัวผมจนผมรู้สึกปวดหัวจนเหมือนหัวจะระเบิด แต่ก็หายปวดทันทีเมื่อสิ่งที่แล่นเข้ามาหายไป
“เป็นอะไรหรือเปล่าเฉิน”
“เมื่อกี้มัน…..”
“เป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหน”
“…..อะ เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ผมขอเอาเค้กไปให้เพื่อนชิมนะครับ” ผมพูดขึ้นก่อนจะยกเค้กแล้วเดินออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว เสียงที่แทรกขึ้นมาในหัวเมื่อกี้มันเป็นเสียงของใครกัน ทำไมผมถึงนึกอะไรไม่ออกเลย โอ๊ย! ปวดหัว
*****************
ลงไปแล้วอีกหนึ่ง กิ๊ๆ
แบบว่า แอบตันเล็กน้อย ออกแนวแต่งไปเรื่อย
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ
ใครเข้ามาอ่านช่วยเม้นด้วยนร้า
รัก รัก รัก ><
ความคิดเห็น