[SF GOT7] :: all for 2Jae/BJae ::

ลำดับตอนที่ #6 : :: time to fear ::

' TIME TO FEAR '

By : tuangmi

 

 

 

 

 

00.15 น.

ภายในหอพักที่สมควรจะเงียบสงบในเวลากลางดึก กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อยังมีเด็กหนุ่มสองคนนั่งข้างกันบนโซฟาเพื่อดูหนังผีด้วยกัน คนหนึ่งนั่งหาวหวอดๆตัวทั้งตัวเรียกได้ว่าแทบจะพาดยาวบนโซฟาได้อยู่รอมร่อ  ต่างจากอีกคนที่นั่งตาเบิกโพลงกอดหมอนอิงแน่น บางจังหวะก็ซบหน้าลงกับหมอนเพื่อหนีฉากผีโผล่ตรงหน้า ...

 

 

"พี่แจบอม! ห้ามหลับนะ นั่งอยู่เป็นเพื่อนผมก่อน ลืมตาขึ้นมา เดี๋ยว นี้!" แรงที่ได้รับทั้งเขย่าทั้งตีทำให้อิมแจบอมหรือเจบีจำต้องลืมตาขึ้นมาขมวดคิ้วมองอีกคนซึ่งบังคับขู่เข็นให้มานั่งดูหนังผีเป็นเพื่อนตอนดึกอย่างชเวยองแจแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

 

 

 "ยองแจ พี่ก็มานั่งดูด้วยแล้วนี่ไง จะเอาไงอีก"

 

 

"ดูที่ไหน พี่กำลังจะหลับหนีผมต่างหากล่ะ ผมกลัวนะพี่" ยองแจเริ่มเขย่าๆแจบอมอีกครั้ง อันเป็นเหตุให้มือหนาแย่งเอาหมอนอิงที่ยองแจใช้กอดอยู่มานอนกอดแล้วหลับตาใส่ยองแจแบบหน้าตาเฉย ในจอสี่เหลี่ยมผีก็ดันออกมาอีก จนยองแจต้องซุกหน้าลงกลางหมอนซึ่งวางอยู่บนอกแจบอมพอดีอย่างลืมตัว  "พี่อ่ะ ถ้าผมไม่เกรงใจเมมเบอร์คนอื่นก็จะให้มาดูเป็นเพื่อนหรอก"

 

 

"แล้วไม่เกรงใจพี่รึไง?"

 

 

"ก็ไม่ใช่ แต่เราอยู่ห้องเดียวกันนี่ไม่เห็นเป็นไรเลย"

 

 

"แล้วทำไมต้องดูดึกขนาดนี้ ตัวเองกลัวผีแท้ๆ" ยองแจเงยหน้าขึ้นมาจากหมอนอิงแล้วตอบเบาๆว่าก็เพิ่งว่างนี่ก่อนเดินไปปิดหนัง แล้วเร่งให้แจบอมลุกขึ้นเพื่อ...ไปยืนเฝ้าเขาอาบน้ำที่หน้าประตูห้องน้ำ...

 

 

"นะๆ น้านะพี่แจบอมคนหล่อ ผมกลัวผีจริงๆนะ" แจบอมส่ายหัวอ่อนอกอ่อนใจในพฤติกรรมของรุ่นน้องร่วมวง ตัวเขาก็ง่วงเต็มทนจนตาแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว ตอนแรกที่ตามใจยอมไปนั่งดูหนังผีเป็นเพื่อนก็เพราะเห็นว่าคนอื่นนอนกันหมดเด็กตรงหน้าไม่มีใครไปนั่งดูด้วย แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาทำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต...ยืนเฝ้าเด็กหนุ่มวัยใกล้ยี่สิบอาบน้ำเนี่ยนะ

 

 

แต่จนแล้วจนรอดแจบอม ในฐานะลีดเดอร์ของวงที่ต้องคอยดูแลความเป็นอยู่ของเมมเบอร์ก็ยอมพยักหน้าตกลง ซึ่งสร้างความดีใจให้ยองแจซะจนราวกับว่าอีกฝ่ายมีดาวมาปรากฎอยู่ในตายังไงยังงั้น

 

 

"พี่แจบอมน่ารักสุดอ่ะ แต่ว่าช่วยชวนผมคุยด้วยนะผมจะได้รู้ว่าพี่ยังอยู่...หรือผมจะแง้มประตูไว้ดี"

 

 

"เฮ่ย ไม่ต้องแง้ม จะบ้าหรือไงเดี๋ยวเกิดพี่เห็นอะไรขึ้นมาทำไง เราคุยกันเอาดีกว่า" ยองแจยิ้มทั้งปากทั้งตาก่อนคว้าเช็ดตัวยืนตัวปลิวเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้แจบอมยืนหลับตาพิงผนังข้างประตูห้องน้ำอยู่อย่างนั้น

 

 

"อาบเร็วๆนะยองแจ พี่ง่วง"

 

 

"ครับๆ พี่แจบอมร้องเพลงให้ผมฟังหน่อย" เสียงแว่วตอบดังออกมาจากในห้องน้ำร้องขอให้แจบอมร้องเพลง อันว่าแจบอมนั้นขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเขาจึงยอมร้องเพลงแต่โดยดี ..เสียงเพลงช้าๆดังขึ้นพอให้ยองแจได้ยินคลอไปจนกระทั่งอีกฝ่ายอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จและแต่งตัวเดินออกจากห้องน้ำมาชวนแจบอมเข้าห้องนอน...สักที

 

 

ทันทีที่เข้ามาถึงห้อง แจบอมก็ถลาเข้าหาเตียงโดยไร้ซึ่งคำบอกราตรีสวัสดิ์ใดๆทั้งสิ้นและเขาก็หลับไปแทบจะทันทีที่หัวถึงหมอน ทิ้งให้ยองแจยืนอ้ำๆอึ้งๆ เขากดปิดไฟแล้วเดินเข้าหาเตียงแบบกลัวหน่อยๆ .. เขาไม่ชอบความมืดเลย เพราะงั้นทุกครั้งแจบอมจึงเป็นคนปิดไฟ แต่เนื่องจากคืนนี้อีกฝ่ายทำอะไรตามใจยองแจมามากแล้ว ยองแจจึงจำยอมเป็นคนปิดไฟและคลำทางในความมืดหาเตียงเอง 

 

 

หลังจากปีนขึ้นมานอนบนเตียงได้แล้ว ก็กลับเกิดปัญหาขึ้นมาอีกเมื่อ...ยองแจนอนไม่หลับ

 

 

เสียงสายลมหวีดหวิวด้านนอกมันฟังดูน่ากลัวชอบกล แต่เขาลุกไปปิดหน้าต่างไม่ได้เพราะแจบอมขี้ร้อน.. สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือดึงเข่าเข้ามาชิดอก กอดไว้แน่นและคลุมผ้าห่มจนถึงจมูก

 

 

นานเข้าๆเสียงลมมีแต่หวีดหวิวมากขึ้นอีก จนเวลาล่วงเข้าเกือบตีสอง ยองแจก็ยังคงไม่ได้นอน ... เปลือกตาหนักอึ้งแต่ไม่สามารถปิดเปลือกตาลงได้ เพราะทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลมหวีดหวิวยองแจก็มีอันต้องสะดุ้งทุกครั้งไป

 

 

จากที่นั่งกอดเข่า ยองแจค่อยๆไถลตัวลงไปนอนขดคลุมโปง คิดอยู่ว่าจะหาเพลงมาฟังอุดหูและพยายามนอนให้หลับซะแต่คิดไปคิดมาทำแบบนั้นคงยิ่งนอนไม่หลับซะมากกว่า สุดท้ายเขาเลยได้นอนหวาดระแวงและสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงกุกกักๆอยู่นอกประตูห้อง

 

 

ยองแจตะกายลงจากเตียงแล้วปีนขึ้นเตียงชั้นสองไปเขย่าปลุกแจบอมอย่างร้อนรน เขาทนไม่ไหวแล้วตอนแรกตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเลิกกวนแจบอมแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ซึ่งนอกจากแจบอมจะไม่ยอมตื่นมารับรู้ความหวาดกลัวของยองแจแล้วเขายังพลิกตัวหนีให้พ้นจากมือของยองแจอีกด้วย ฝ่ายคนเด็กกว่าที่ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อเลยไม่มีทางเลือกนอกจากปีนขึ้นไปนอนเบียดแจบอมบนเตียง

 

 

ถึงมันจะอึดอัดไปหน่อย...แต่อย่างน้อยมันก็อุ่นใจแหละน่ะ

 

 

ยองแจพยายามทำตัวเองให้ลีบเล็กที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนแจบอมมากเกินไป จนในที่สุด..เขาก็หลับลงสักที...

 

 

แรงขยุกขยิกแถวๆอกกับซอกคอเป็นสิ่งที่ปลุกให้แจบอมตื่นขึ้นมาก่อนเวลาปกติเล็กน้อย แล้วเขาก็ต้องตกใจผงะจนเกือบส่งเสียงเฮ้ยออกมาปลุกให้คนยึดอกเขาเป็นหมอนได้พลอยตกใจตื่นมาด้วย

 

 

เมื่อได้มาอยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้แจบอมถึงเพิ่งได้โอกาสสังเกตดีๆ

 


 

 

ตัวนิ่มดีแฮะ...

 

 


 

แถมยังหอมอีก...

 

 


 

พอรู้สึกตัวว่าตัวเองคิดเรื่องที่ใกล้เคียงกับคำว่า อกุศล แจบอมจึงถูจมูกแก้เขินและนอนมองเพดานรอเวลายองแจตื่นไปเรื่อยๆ เขาไม่อยากปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาตอนนี้เพราะคาดว่ากว่าอีกฝ่ายจะได้นอนคงนานอยู่ และคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ยองแจถึงกับต้องปีนขึ้นมานอนเบียดเขาแบบนี้ 

 

 

ดูแค่ตาคล้ำๆก็พอจะรู้แล้วล่ะ 

 

 

พักนี้ยองแจกินเยอะขึ้น ทำให้ดูอิ่มเอิบมาก...เกินไปหน่อย แต่อย่าเข้าใจผิดแจบอมไม่ได้หนักหรืออะไรหรอก เพียงแต่แก้มยุ้ยๆแบบนี้มันทำให้เขาเกิดความรู้สึก...อยากฟัด...แค่นั้นแหละ

 

 

ร่างในวงแขนขยับปรือตาขึ้น แต่ดูจากท่าทางแล้วบอกได้เลยว่าคนเด็กกว่ายังไม่ได้สติเท่าที่ควร ยองแจมุดหน้าลงกับแผ่นอกของแจบอมและทำท่าจะหลับไปอีกครั้ง

 

 

"ตื่นได้แล้วล่ะยองแจ เดี๋ยวออกไปสาย" ใช่...เพราะวันนี้พวกเขามีตารางงานอยู่ จำเป็นต้องปลุกให้ยองแจตื่นเดี๋ยวนี้ แต่ดูแล้วยองแจคงไม่ให้ความร่วมมือเมื่อใบหน้าของยองแจยังคงซุกอกแจบอมอยู่แบบนี้ ... ก็ปลุกยากซะแบบนี้

 

 

"ยองแจครับ ตื่นได้แล้วนะ" ตบหลังเบาๆแล้วแถมด้วยการเขย่า นั่นแหละยองแจถึงรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง พอรู้สึกตัวว่านอนแบบไหนอยู่แล้วยังไง...ก็สะดุ้งจนหัวไปกระแทกเพดานน่ะสิ เดือดร้อนให้แจบอมต้องลุกตามไปลูบหัวอีกคนด้วย กระแทกแรงไม่ใช่น้อยบางทีอาจจะโน

 

 

"ความจำเสื่อมป่ะเนี่ย จำได้มั้ยพี่เป็นใคร?"

 

 

"พี่แจบอม"

 

 

"ชื่อในวงการล่ะ?"

 

 

"เจบี" 

 

 

"โอเค ความจำไม่เสื่อม แล้วทำไมเมื่อคืนขึ้นมานอนกับพี่ได้ล่ะ?"

 

 

ยองแจหันหน้าแดงระเรื่อน้อยๆหนี ไม่ยอมมองหน้าแจบอมก่อนอ้อมแอ้มตอบ  "ผมกลัวผี..."

 

 

แจบอมจึงเอื้อมมือไปยีหัวยองแจ  "งั้นคืนนี้ลากฟูกลงไปนอนด้วยกันบนพื้นดีมั้ย?" ไม่ต้องรอคำตอบนานเลยเมื่อยองแจรีบพยักหนาตกลงทันที โดยไม่ได้สังเกตใบหน้ายิ้มๆของแจบอมเลยว่า 'สมใจ' แค่ไหน

 

 
 

อะไรนะ...ใครใส่ความว่าอิมแจบอมติดใจตัวนิ่มๆหอมๆของยองแจ...

 

 

 

มันก็จริงตามนั้นแหละ

 

 
 

 

 

 

 

 

x

 

 

 

 

 

 

 

"มาช่วยพี่ลากฟูกหน่อยสิยองแจ" คนถูกเรียกรี่เข้ามาช่วยอีกคนลากฟูกลงมาต่อกันบนพื้นทันที ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำสอง พอลากฟูกเสร็จยองแจจึงโดนไล่ให้ไปอาบน้ำ แต่คราวนี้ยองแจส่ายหัววืดไม่ยอมไป มือทั้งสองข้างยื่นออกมาดึงมือแจบอมไปเขย่าอ้อนโดยที่ยองแจไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองกำลังอ้อนอยู่

 

 

"พี่แจบอม..."

 

 

"โอเคๆ เดี๋ยวพี่ไปยืนเฝ้า ... แต่เมมเบอร์คนอื่นยังไม่นอนเลยนะ ไม่อายหรือไง?" ยองแจส่ายหัวบอกว่าไม่อาย ดังนั้นพวกเขาจึงพากันเดินออกจากห้องไปพร้อมกันโดยมีจุดหมายอยู่ที่ห้องน้ำ

 

 

"สองคนนั้นจะอาบน้ำด้วยกันหรอ กิ๊วๆ" แจ็คสันตะโกนแซวข้ามห้องมา ส่งผลให้แจบอมส่ายหัวอ่อนใจ แต่ยองแจที่ก็คงจะอายอยู่เหมือนกันกลับไม่ตอบโต้อะไร เดินลากแจบอมลิ่วๆไปถึงห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

 

 

"พี่ต้องร้องเพลงอีกมั้ย?" ยองแจส่ายหัวปฏิเสธ แล้วหายเข้าห้องน้ำไปไม่นานเท่าเมื่อวานด้วยซ้ำก็แต่งตัวเสร็จออกมา ก่อนเดินลากแจบอมไปนั่งดูทีวีพลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กคลุมหัวไว้เฉยๆไม่ยอมเช็ด ปล่อยให้หยดน้ำหยดลงบนเสื้อนอนจนเปียกชุ่ม

 

 

"ยองแจ มานั่งนี่มา" แจบอมกวักมือเรียกยองแจที่นั่งข้างแจ็คสันอยู่ให้มานั่งบนพื้นตรงหน้าเขาพอดี ตอนแรกยองแจทำหน้างงๆแต่เมื่อแจบอมขมวดคิ้วและกวักมือเรียกอีกครั้งยองแจก็ยอมมานั่งแต่โดยดี

 

 

มือหนาคว้าเอาผ้าขนหนูบนหัวยองแจไปและเช็ดผมให้คนที่ไม่ค่อยห่วงสุขภาพตัวเองแบบเบามือ แต่เขาก็ไม่แสดงความสนใจยองแจมากเกินไปให้เมมเบอร์คนอื่นหมั่นไส้ด้วยการเงยหน้าดูทีวี แต่มือยังขยุ้มผมนิ่มต่อไม่หยุดจนกระทั่งหมาดพอสมควร ยองแจจึงโดนไล่ให้ไปใช้ไดร์เป่าผมซะ 

 

 

"ถ้าไม่เป่าผม พี่ไม่ให้นอนด้วยนะ" ตอนแรกยองแจยังอิดออดเพราะอยากดูทีวีมากกว่า แต่เมื่อได้ยินคำขู่..ยองแจก็รีบไปหาไดร์มาเป่าผมทันที ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย พวกเขานั่งดูทีวีต่ออีกพักหนึ่งจึงค่อยเข้านอน ซึ่งคราวนี้ยองแจรีบพุ่งตัวไปจับจองพื้นที่บนฟูกก่อนทันที ยังไงคืนนี้เขาก็ไม่ยอมเป็นคนปิดไฟแน่ๆอ่ะ แจบอมมองภาพนั้นแล้วยิ้มก่อนปิดไฟจึงค่อยตามยองแจขึ้นไปนอนบนฟูก

 

 

พวกเขานอนหลับไปเกือบจะพร้อมกัน และเมื่อเวลาไปเพียงครู่เดียวยองแจก็เริ่มป่ายปะแขนขาไปทั่วและเริ่มนอนละเมอ

 

 

เนื้อหาก็ไม่ใช่อะไร ละเมอว่ากลัวผีโน่นนี่นั่นไปเรื่อย ... บางจังหวะก็ป่ายปะแขนจนมาฟาดแจบอมเข้าเต็มๆ เดือดร้อนให้แจบอมต้องพลิกตัวกลับมาและดึงคนนอนละเมอไม่รู้เรื่องมานอนกอดแน่น ทั้งยังเอาขาก่ายไว้อีกด้วย เป็นการกันไม่ให้อีกคนแผลงฤทธิ์โดยสมบูรณ์แบบ .. นั่นแหละยองแจถึงค่อยสงบลงได้

 

 

แต่ว่า...เมื่อคืนไม่เห็นรู้สึกเลยนะว่ายองแจนอนละเมอขนาดนี้ทั้งที่นอนบนฟูกแคบๆด้วยกันแท้ๆ

 

 

แต่เอาเถอะสงสัยคืนนี้จะเหนื่อยเกินไปเลยนอนละเมอ... แจบอมไม่ได้คิดอะไรต่อ เขากดจมูกไว้แถวๆหัวไหล่ของยองแจ สัมผัสเนื้อนิ่มๆกับกลิ่นหอมๆก่อนหลเบไปอีกครั้ง

 

 

ท่ามกลางความเงียบและมืดสนิท...ยังมีคนหนึ่งคนลืมตาขึ้นมาและยิ้มอยู่กับตัวเอง

 

 

ใครคนนั้นขยับตัวเข้าไปเบียดอีกคนที่เดิมทีก็กอดเขาแน่นอยู่แล้วให้แนบชิดกันมากขึ้นไปอีก ก่อนพินิจพิจารณาใบหน้ายามหลับของอิมแจบอมอยู่ครู่หนึ่งค่อยยื่นหน้าเข้าไปกดจมูกบนผิวแก้มแจบอมแล้วจึงผละออกมาทิ้งตัวลงนอนในอ้อมกอดอีกคนตามเดิม

 

 

 

 


 

 

 

...หึหึ ไม่รู้ซะแล้วว่าชเวยองแจน่ะร้ายกว่าที่คิด...

 

 

 

 

 

FIN



 

ไม่มีอะไรจะทอล์คเลอ T-T ป่วยและเปื่อยมากตอนนี้
ต้องการเจ้บมาดูแลด่วน ฮือออออออออออออ
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะที่รัก ซารังเงย์
ติดต่อที่ @tttuang91 ได้ตลอด 24 ชั่วโมงค่ะ



 

G  Minor!