ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Lost Memories {Kris & U feat. EXO ....all}

    ลำดับตอนที่ #6 : Lost Memories...5

    • อัปเดตล่าสุด 20 ธ.ค. 56


    L.M 5





              “อ๊ะ! คริสฮยองเป็นอะไรอ่า ง่วงนอนหรอ ที่นี่สนามบินนะ อย่าเพิ่งเด่ จายเย็นนนน” มินวูรีบวิ่งเข้าไปประคองทันทีที่เห็นคริสที่เห็นคริสที่อยู่ดีๆก็จะลงไปนอนที่พื้น

                “-_-‘ เธอนี่มัน งื้อ” คริสพูดกับคนตัวเล็กที่คอยประคองอยู่ข้างๆ พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่

                “บรู่!! ทำเป็นเก่ง หน้าซีดอย่างกะจูออน เหนื่อยมั้ยเนี้ย ทำเข้มแข็งต่อหน้าหม่าม๊าเนี้ย”

                “หือ!! เธอรู้ได้ไง ว่าชั้ลไม่สบาย”

                “หน้าซีดอย่างกะจูออน แล้วตัวฮยองก็ร้อนซะขนาดนี้ หม่าม๊าของฮยองก็รู้ อ่อนซะมัดฮยองเนี้ย อ๊ะ! หน้าฮยองแดงแป๊ดเลย” 

    [ก็เธอใกล้ชั้ลเกินไปน่ะสิ ยัยตัวแสบ คนมันเขินนะเฟ้ย! >/////< คริสได้แต่พูดในใจ

    “อ่า เดี๋ยวเค้าขับเองนะ ฮยองง่วงก็นอนไปละกัน” คนตัวเล็กพูดพลางเอื้อมมือเปิดประตูรถ

    “หืม เธอขับรถเป็นด้วยหรอ แล้วใบขับขี่ล่ะ อย่าเลยให้ชั้ลขับดีกว่า”

    No!!! ขืนให้ฮยองขับ เค้าก็อายุสั้นอะดิ อนาคตเค้ายังอีกยาวไกลนะ บรู่ๆๆ”

    “ยัยหัวจุก อย่าให้ชั้ลหายนะ เธอน่วมแน่ จะเอาคืนให้แสบเลย” วันนี้มินวูมัดผมจุกตรงกลาง คริสเลยเรียกแบบนั้น  แต่คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กได้ยินเพราะเธอวิ่งไปด้านคนขับเรียบร้อยแล้ว

     

    “ฮยองตื่นได้แล้ว ถึงแล้วนะ”

    “อ่า ถึงแล้วหรอ ป่ะๆ”

    “เฮ้! ฮยองตัวร้อนมากๆ เลยอ่ะ ไม่สบายขนาดนี้เลยหรอ ฮยองไหวป่ะเนี้ย เค้าลากฮยองขึ้นไปไม่ไหวหรอกนะ เดี๋ยวฮยองรอแป๊บนะ” หลังจากที่มินวูพูดเองตัดสินใจเอง ก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไป...........

    “ขอบคุณนะคะพี่” มินวูกล่าวขอบคุณ รปภ.  ที่ช่วยพาคริสขึ้นมาส่ง

    “ฮยอง ฮยองไหวมั้ย ปวดหัวมั้ย ปวดมากป่าว หิวมั้ย ฮยองไปหาหมอมั้ย ฮยอง ฮื้อๆๆ ทำไงดีอ่า” ตอนนี้คนตัวเล็กรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ที่คริสไม่สบายขนาดนี้ และเธอก็ยังไม่เคยดูแลใครเลย ตอนที่คิม จีฮุค ไม่สบาย ก็จะมีแม่นม และทุกคนในครอบครัวดูแลด้วย

    “มินวู ชั้ลไม่เป็นอะไร” เสียงของคริสเรียกคนตัวเล็กที่ตอนนี้สติไม่มีแล้ว แต่คริสก็ดีใจที่คนตัวเล็กดูจะเป็นห่วงเขามาก

    “ฮยอง ฮยอง เจ็บมั้ย ปวดมั้ย หิวน้ำป่าว อ๊ะ! น้ำๆๆ ฮยองรอแป๊บนะ” พูดเสร็จคนตัวเล็กก็รีบวิ่งออกไปนอกห้อง และวิ่งกลับเข้ามาพร้อมถือแก้วน้ำอยู่ในมือ

    “ฮยองๆ อ่ะ ฮยองกินน้ำก่อนนะ อ๊ะ! นี่น้ำเย็นหนิ ฮยองกินได้มั้ย แต่ช่างเหอะฮยองกินไปก่อนะ”

    -__-‘ แล้วคนตัวเล็กก็ค่อยๆป้อนน้ำให้กับคริส

    { ชั้ลคือใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ ชั้ลเป็นใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ แรมโบ้วัวน้อยน่ารัก }

    “โหลๆ เฮ้! เลย์ๆๆ งื้อๆ เลย์ๆ”

    “มินวู เป็นอะไร เฮ้! มินวูใจเย็นๆก่อนนะ ใจเย็น” เลย์เองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นคนตัวเล็กเป็นแบบนี้ สีหน้าของเธอดูกระวนกระวาย จนเลย์เองก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

                “งื้อออ เลย์ๆๆ คริสฮยอง คริสฮยองอ่ะเลย์ ทำไงดีอ่า ฮยองอ่า”

                “มินวู มินวูใจเย็นนะ ฟังเรานะ ใจเย็นๆก่อน ค่อยๆพูดนะ คริสฮยองเป็นอะไร หื้ม?”

                “คริสฮยอง คริสฮยองตัวร้อนเป็นไฟเลย หม่าม๊าก็ไปแคนนาดาแล้วด้วย อื้อ เอาไงดีอ่า เค้าไม่รู้จะทำยังไง เลย์ ฮื้ออออ” สุดท้ายคนตัวเล็กก็ร้องไห้ออกมา จนทำให้คนที่เห็นก็อยากที่จะไปช่วยเหลือเกิน และอยากจะเข้าไปปลอบให้เมเนเจอร์ตัวเล็กหยุดร้องไห้ และตอนนี้เลย์ก็คือคนที่สองที่เห็นคิม มินวูร้องไห้

                “มินวู ไม่เอานะ อย่าร้องนะ คริสฮยองไม่เป็นอะไร ฮยองแค่ไม่สบายนะ ตอนนี้มินวูต้องเข้มแข็งก่อนนะ อย่าร้องไห้นะ แล้วมินวูก็ต้องไปเอาผ้าชุปน้ำแล้วมาเช็ดตัวให้ฮยองนะ เดี๋ยวไข้ก็ลดลงแล้ว จากนั้นมินวูก็ทำข้าวต้มให้ฮยองกิน แล้วค่อยให้ฮยองกินยา แล้วมินวูก็ต้องคอยเช็ดตัวให้ฮยองอีกทีนะ ระหว่างนั้นเดี๋ยวเราจะโทรตามหมอให้ เข้าใจมั้ย มินวูทำได้ใช่มั้ย?”

                “อื้ออออ เค้าทำได้ ฮึก”

                “ฮ่าๆ ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปได้ เฮ้! มินวูไปดูคริสฮยองก่อนเร็ว ทำอย่างที่เราบอก เดี๋ยวเราโทรตามหมอให้ก่อนนะ”

                “อื้ออออ งั้นเค้าไปดูฮยองก่อนนะเลย์ Bye^^’ จากนั้นคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปหาของเพื่อที่จะได้มาเช็ดตัวให้กับคริส (ที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง คุยโทรศัพท์กับเลย์นานเกิ๊นน)

                “ฮยองๆ ฮยองเป็นไงบ้าง เค้ามาแล้ว อ่าว! ฮยองหลับไปซะแล้ว เดี๋ยวมินวูเช็ดตัวให้ละกันนะ อ่า แล้วจะเริ่มเช็ดยังไงก่อนล่ะทีนี้” -_-

                “อ๊ะ! ฮยองตื่น เอ่อ เดี๋ยวเค้าจะเช็ดตัวให้นะ” คริสรู้สึกตัวหลังจากที่รู้สึกถึงความเย็น

                “มะ...มินวู” เสียงเรียกที่แหบพร่าของคริส เพราะพิษไข้

                “ฮยอง เดี๋ยวเค้าเช็ดตัวให้นะ แล้วเดี๋ยวจะไปทำข้าวต้มมาให้” >////< หน้าของทั้งคริสและคนตัวเล็กเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อๆ และไม่นานก็เช็ดตัวคริสเสร็จอย่างยากลำบาก ด้วยความเป็นมือใหม่ของคนตัวเล็ก บวกกับที่พวกเขาอยู่ด้วยกันแค่สองคน

     

    { ชั้ลคือใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ ชั้ลเป็นใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ แรมโบ้วัวน้อยน่ารัก }

                “อ๊ะ! โอป้าาาาาา ฮือๆ โอป้า งื้อๆ” >< คนป่วยที่เพิ่งโดนเช็ดตัวเสร็จถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงของคนข้างๆ

                [“มินวู มินวูน้องเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมฮะ ใครทำน้องพี่ร้องไห้บอกพี่มาเดี๋ยวพี่จะไปฆ่ามัน”]

    -__-‘  สีหน้าของคริสเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของคนตัวเล็ก นานมากๆที่เขาไม่ได้เจอคนที่เปลี่ยนชื่อใหม่ให้กับเขา แต่คงอีกมั่ยนานสินะที่พวกเขาจะได้เจอกัน

    “งื้อๆๆ ป่าวๆ ไม่มีใครทำเค้าหรอก เค้าคิดถึงโอป้าอ่ะ โอป้าอยู่ไหน รีบมาเร็วๆสิ แล้วซื้อขนมมาให้เค้าป่าว” ^_^

    Ya!! ตัวแสบ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวเถอะ คิดถึงพี่ หรือคิดถึงขนมกันแน่ฮะ เดี๋ยวจะหยิกให้แก้มเขียวเลย ฮึ่ม!” แล้วสองพี่น้องก็แยกเขี้ยวใส่กัน และก็เป็นอีกครั้งที่สองพี่น้องคู่นี้คุยกัน จนลืมคนป่วยที่นอนอยู่

    “คิดถึงขนม เอ้ย! คิดถึงโอป้าสิ งื้อๆๆ โอป้าใกล้ถึงยังเนี้ย”

    “จะถึงแล้วเนี้ย โอป้าจะให้ตัวแสบลงรับเนี้ย โอป้ารอข้างล่างนะตัวแสบ”

    “อ๊ะ! จริงหรอ เดี๋ยวเค้าลงไปรับนะ เดี๋ยวเจอกันนะโอป้า จุ๊ฟฟฟ” >+< แล้วคนตัวเล็กก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมอะไรไป

    “ฮยอง อุย! แฮๆ ฮยองเค้าขอโทษ เดี๋ยวเค้าขึ้นมาทำข้าวต้มให้นะ เค้าลงไปรับโอป้า แป๊บ อือออ ไข้ก็ลดลงมานิดนึง เดี๋ยวเค้ามานะ แป๊บนึงนะฮยองนะ แป๊บเดียว นะๆ” [แล้วคริสจะหายไข้ตอนไหนเนี้ย -_-‘]

     

    “โอ้ป้าาาาาาา / ตัวแสบบบบบบ” >___<




                
    ปิ๊ง ป่องงงง   ......

                “โอป้า  เปิดประตูให้หน่อย สงสัยว่าคุณหมอจะมาตรวจไข้คริสฮยองละล่ะ” เสียร่างเล็กตะโกนบอกพี่ชายของเธอจากในครัว หลังจากที่ได้ลงไปรับจากข้างล่าง สองพี่น้องก็พากันขึ้นมาบนหอพักที่เธอพักอยู่กับหนุ่มๆ exo และเธอก็รีบแยกจากพี่ชายเข้าไปทำข้าวต้มให้กับคนป่วยที่นอนอยู่ในห้อง (นึกว่าจะมัวแต่คุยกันตามประสาพี่น้องที่ไมได้เจอกันนานจนจะลืมคนป่วยไปแล้วซะอีก ^_^)

                “อ่า ได้ๆ..........อ่า คุณหมอมาแล้วจริงๆด้วย เชิญข้างในครับ คริสอยู่ในห้องนี้ครับ ฝากด้วยนะครับคุณหมอ” ^_^

                “ครับ ขอบคุณนะครับ” {คุณหมอลี จุงมยอน คุณหมอประจำตัวของหนุ่มๆ เวลาที่มีสมาชิกไม่สบายอยู่ที่หอพักพวกเขาจะให้คุณหมอมาตรวจที่หอ เพราะพวกเขาไม่ค่อยชอบนักที่จะต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาล เพราะเวลาที่พวกเขาไม่สบายพวกเขาต้องการอยู่ในที่สบงๆ มากกว่าที่จะต้องไปโรงพยาลที่มีผู้คนมากมาย และพอดีว่าตอนนี้คุณหมอไม่มีตรวจคนไข้เลยสามารถมาตรวจไข้ให้กับคริสได้ แต่ถ้าครั้งไหนที่คุณหมอจุงไม่ว่าง ก็จะส่งคุณหมอท่านอื่นมาแทน} คุณหมอยิ้มตอบรับจีฮุคเสร็จ ก็เดินเข้าไปยังห้องนอนของคนป่วยเพื่อที่จะได้ตรวจอาการ

     

    { ชั้ลคือใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ ชั้ลเป็นใครกัน ชั้ลคือแรมโบ้ แรมโบ้วัวน้อยน่ารัก }

                “เลย์ ^_^ ฮิ ฮิ” สีหน้าคนตัวเล็กกลับมาสดใสเหมือนเดิมจนคนเห็นก็ใจชื้นขึ้นมา และก็อดยิ้มตามไม่ได้

                “อ่า คุณหมอจุงมาแล้วใช่มั้ยมินวู”

                “อ้า มาแล้วล่ะเลย์ ตอนนี้กำลังตรวจไข้ฮยองอยู่ในห้องอ่ะ อ๊ะ! โอป้าของมินวูก็มาถึงแล้วด้วยนะ ^__^

                “อ่า จริงหรอ ดีจังนะ อยากเห็นหน้าฮยองของมินวูจังเลยเนอะ ^_^

                “โอป้าของมินวูหล่อนะเลย์ หัวเหม่งด้วยแหล่ะ ฮ่าๆๆ” >__<

                “ฮ่าๆ จิงอ่ะ งั้นก็เหม่งเหมือนมินวูเลยอ่ะเด่ ฮ่าๆๆๆ”

                “งื้อๆๆ เลย์อ้า ว่าเค้าหรอ เลย์ก็เหม่งนะ บรู่ๆๆๆ” เลย์โดนเอาคืนบ้าง

                “อ่า แฮ่ๆ โดนจนได้ ^^ อ๊ะ! แล้วนี่มินวูไม่ไปดูคุณหมอจุงตรวจไข้คริสฮยองหรอ”

                “อ่า เค้าทำข้าวต้มให้ฮยองอยู่อ่ะเลย์ แต่โอป้าคอยดูอยู่นะ เดี๋ยวมีอะไรคุณหมอคงจะบอกโอป้าแหล่ะ”

                “อื้มมม เอ๋? มินวูทำข้าวต้มงั้นหรอ ทำเป็นจริงหรอเนี้ย ไม่เคยเห็นมินวูทำกับข้าวเลย เห็นแต่กิน ฮะ ฮะ”

                “แบร่! มินวูทำเป็นสิ แต่ที่ไม่ทำเพราะอยากให้เลย์ทำให้กินมากกว่า ฮ่าๆ นี่ไงเลย์ น่ากินป่าว ห๊อม หอมนะ” ว่าแล้วก็โชว์ข้าวต้มที่กำลังทำให้เลย์ดู

                “โหๆๆ ไม่ได้ละ ถ้ากลับไปมินวูต้องทำให้เรากินบ้างล่ะนะ ไม่งั้นอดกินขนมจากจีนด้วย”

                “ใจร้ายอ่ะเลย์ ทำกันได้นะ บรู่ๆๆ เดี๋ยวกลับมาเค้าทำให้กินก็ได้ ห้ามลืมขนมล่ะ”

                “ฮ่าๆๆ ได้สิ เดี๋ยวซื้อไปฝากเยอะๆเลยดีป่ะ ฮ่าๆ >_<

                “อื้ออออ ดีๆๆ อ๊ะ! ข้ามต้มเสร็จแล้วล่ะเลย์ เดี๋ยวเค้าไปดูคุณหมอก่อนนะเลย์ ไว้คุยกันใหม่นะ บ๊าย บาย”

                “อ้า บ๊าย บาย ฝากบอกคริสฮยองว่าหายไวๆนะ อ้อ! แล้วก็ฝากสวัสดีฮยองของมินวูด้วยนะ” ^_^

                “ได้ๆๆๆ งั้นเค้าไปล่ะนะ แบร้ๆๆๆ” และคนตัวเล็กก็ชิ่งวางก่อนที่เลย์จะได้แลบลิ้นกลับมาให้ทัน จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในห้องที่มีคุณหมอ คนป่วย และพี่ชายของเธออยู่

                “อ่า คุณหมอคะ คริสฮยองจะเป็นอะไรมากมั้ยอ่ะคะ เมื่อไหร่ฮยองจะหายอ่า” สีหน้าของคนตัวเล็กตอนนี้ทำให้พี่ชายของเธอเห็นว่าน้องสาวคนเดียวของเขากำลังเป็นห่วงผู้ชายที่กำลังนอนป่วยอยู่ตรงนี้มากๆ

                “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ แค่เป็นไข้หวัดธรรมดา ช่วงนี้อากาศค่อนข้างหนาว บวกกับร่างกายของคริสพักผ่อนไม่เพียงพอ จนทำให้ร่างกายอ่อนแอมาก ไข้ก็เลยขึ้นสูงมากๆ ตอนนี้หมอฉีดยาให้แล้ว และเดี๋ยวหมอจะให้ยาลดไข้ไว้ให้ทานหลังอาหาร และก็ยาอื่นๆอีกนิดหน่อย แล้วก็คอยเช็ดตัวเพื่อที่ไข้จะได้ลดลงเร็วๆ แค่นี้อีกวันสองวันอาการของคริสก็จะดีขึ้นครับ” คุณหมอจุงมยอนตอบด้วยท่าทางใจดี เพื่อให้คนตัวเล็กสบายใจขึ้น และจากนั้นคุณหมอก็ขอตัวกลับเพราะมีนัดกับคนไข้ที่ต้องตรวจที่โรงพยาบาล

                “ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ เดินทางปลอดภัยนะคะ” ^_^ คนตัวเล็กและพี่ชายพากันออกไปส่งคุณหมอที่หน้าประตู

                “อ๊ะ! โอป้า เดี๋ยวเค้าไปตักข้าวต้มไปให้คริสฮยองก่อนนะ” คนตัวเล็กหันไปบอกกับพี่ชายพร้อมกับวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อที่จะได้เอาข้าวต้มไปให้คนป่วย

                “ฮยองงง ข้าวต้มมาแล้ววว ห๊อม หอม มาๆๆ ฮยองลุกไหวป่าว มาๆเดี๋ยวเค้าช่วยนะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเอาข้าวต้มวางบนโต๊ะข้างๆเตียงของคริส พร้อมกับจะเข้าไปช่วยประคองให้คนป่วยลุกขึ้นมาทานข้าวต้ม

                “ไหวอยู่แล้ว แค่นี้เอง ชั้ลไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย” ว่าแล้วคริสก็พยายามที่จะพยุงตัวให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

                “อะ อะ เก่งจริ๊ง เอาไหนลุกขึ้นดิ๊ โอ๋ๆ ลำบากมั้ยเนี้ยฮยอง ให้เค้าช่วยแต่แรกก็จบเรื่อง มามะ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เข้าไปช่วยประคองให้คนป่วยที่ทำปากดีให้ลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบาย เพื่อที่จะได้ทานข้าวต้มและก็ทานยาตามที่คุณหมอจุงมยอนได้บอกเอาไว้

                “ตัวแสบบบ โอป้าจะออกไปทำธุระข้างนอกแป๊บนึงนะ เอาไรป่าว หื้ม?”

                “อื้อออ เอาๆ เค้าเอานมสดปั่น ใส่มุกด้วยนะ เอาสองแก้วนะ” >_< คนตัวเล็กตอบไปด้วยรอยยิ้มที่จะได้กินของอร่อย

                “กินเยอะนะ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก หมูน้อยตัวแสบ ฮ่าๆๆ”

                “หื้ม หมูน้อยหรอ อย่างนี้ใช่มะ อู๊ดๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ Ya!! โอป้าไม่ไปทำธุระแล้วงะ”

                “อ่า นั่นดิ ฮ่าๆๆ งั้นโอป้าไปก่อนนะตัวแสบ” คริสที่ตอนนี้ก็ถูกลืมไปชั่วขณะเหมือนเคย เขานั่งมองดูสองพี่น้องคุยกัน คิม จีฮุคที่ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คริสคิดว่าจีฮุค น่าจะอายุมากกว่าเขาประมาณ 2-3 ปี ถ้าเป็นสายของคนอื่นที่มอง คิม จีฮุคคงจะดูเป็นผู้ชายที่สุขุม น่าเกรงขาม และน่าเชื่อถือ นั่นอาจจะเป็นเพราะเขาต้องทำงานและต้องคอยดูแลธุรกิจของที่บ้าน แต่ในเวลาที่จีฮุค อยู่กับครอบครัวและน้องสาวตัวแสบของเขา เขาดูเป็นพี่ชายที่ดูน่ารัก ใจดี อบอุ่น และรักน้องสาวของเขามากเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าตอนนี้รูปร่าง หน้าตา และความสูงของจีฮุคจะเปลี่ยนไปตามวันเวลา แต่....สิ่งที่คริสเห็นว่าสิ่งนึงที่ไม่เปลี่ยนไปเลยของจีฮุค คือความอบอุ่นและใจดีในเวลาที่เขาและน้องสาวอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าคริสจะได้เจอสองพี่น้องคู่นี้แค่สองครั้งในตอนเด็กๆ แต่คริสก็ยังรู้สึกว่าเขาได้เห็นภาพนี้มาหลายครั้งแล้ว จนคริสเองก็อดที่เผลอยิ้มตามไม่ได้ที่เขาเห็นสองพี่น้องคู่นี้อยู่ด้วยกัน และบางทีคริสเองก็อดที่จะอิจฉาจีฮุคไม่ได้ เพราะเขาเองก็อยากให้คนตัวเองทำกับเขาแบบนั้นเหมือนกัน เหมือนตอนเด็กๆ................


    ช่วง Writer บ่น :
    อ่าาาา เฮียไม่สบายซะแล้ว จะหายไข้เมื่อไหร่นร้าาา
    อ๊ะๆๆๆ โอป้าคิม จีฮุคสุดหล่อมาแล้ววว ต้องเอาขนมมาฝากเยอะแน่ๆเลย คึ คึ

    หายไป อ่าา น่าจะประมาณ 2 วันได้ เก๊าขอโต๊ดดดด จุ๊ฟฟฟ 
    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนร้าาาาา ฟิคหนุกไม่หนุกยังไง บอกเก๊าได้นร้าาาา

    ไรท์มาอัพต่อให้จบตอนนี้แล้วนร้าาาา ขอให้มีความสุขกัน Lost Memories นร้าาาา จุ๊ฟฟฟฟ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×