ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [bigbang 2ne1]ที่รักได้โปรดปล่อยมือฉัน

    ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องของ เรา'

    • อัปเดตล่าสุด 19 ม.ค. 57





     “ถ้าไม่อยากหนาวตายก็ใส่ไว้ซ่ะ”

     

      ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งเสื้อโคทคืนให้จียง เขามองฉันด้วยสายตางงๆแต่ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาในเวลานี้เลย

     

    “ฉันไม่ต้องการหลอกฉันก็กำลังจะไปนอนแล้ว”

     

    “หึ ทำไมกลัวว่ามันจะรอนานรึยังไง”

     

    “นี่อย่าชวนทะเลาะได้มั๊ยฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้านายก็แค่นั้นเองนั่นและ”

     

    “ทำไมหน้าฉันมันมีอะไรรึยังไง”

     

      จียงลุกขึ้นมายืนขวางฉันไว้ ฉันสบตาเขานิ่งๆแววตานี้เป็นแววตาที่ฉันหลงไหลไม่สิต้องเรียกว่าเคยหลงไหลต่างหาก แต่ตอนนี้มันเป็นแววตาที่เย็นชาไร้หัวใจ

     

      “ฉันจำเป็นต้องบอกด้วยหรอ”

     

    “หึก็ใช่นะสิร้ายไม่เบาเลยนะ ที่เลิกกับฉันแล้วก็ไปหามันนะ”

      ฉันกำมือแน่นด้วยความเจ็บปวดหัวใจ พยายามระงับอารมณ์ที่โกรธสุดๆในตอนนี้เค้าไม่เคยรู้ตัวเลยใช่มั๊ยว่าตัวเองนะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนะ

     

    “.......”

     

    “มิหนำซ้ำคนที่เธอไปหาก็คือเพื่อนของฉันด้วย”

     

    เพี้ยะ

     

      ฉันฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าหล่อๆนั่นอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าขาวๆเริ่มมีสีแดงเป็นรอบนิ้วมือของฉัน ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะระเบิดทุกอย่างออกมา

     

    “ใคร ใครคือคนที่เลิกกับฉันไม่ใช่นายรึยังไงที่เป็นคนขอเลิกฉันกับซึงฮยอนเราไม่มีอะไรกัน เขาดูแลฉันทุกอย่างด้วยความห่วงใยไม่เหมือนกับนายที่เย็นชาและเป็นคนหันหลังให้ฉันเอง แต่ทำไมกันนะทำไมฉันถึงยังรักนายอยู่”

     

      ประโยคสุดท้ายฉันพูดออกมาด้วยเสียงเบาหวิวก่อนจะเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินเอาผ่านจียงที่ยังคงอึ้งอยู่ฉันเดินผ่านเขาออกมา แต่เท้าของฉันต้องชะงัก ซ่ะก่อนเมื่อจียงเอื้อมมือมาคว้าแขนฉันไว้ก่อนจะพูดประโยคอะไรที่ฉันได้ยินไม่ถนัดนัก แต่ถ้าฉันมองไม่ผิดแววตาของเขาเป็นแววตามุ่งมั่น และเศร้าปนกันไป

     

    “เรายังคงเหมือนเดิมได้ฉันแน่ใจ”

     

     

     

      ฉันนั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างเหม่อลอย คำพูดตอนนั้นเขาพูดว่าอะไรนะ เห้อยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

     

    “ยัยบอมไปกินข้าวกัน”

     

    “เที่ยงแล้วหรอเนี่ย”

     

    “ย่ะมัวแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นและไปเร็วๆ”

     

    “จ้าๆจะรีบไปไหนเนี่ย”

     

      ฉันหยิบกระเป๋าและของทุกอย่างมาแบบลวกๆ ก่อนจะรีบเดินตามยัยดาร่าที่ยังคงบ่นไม่เลิกจุกจิกจู้จี้ได้ตลอดเวลาจริงๆ

     

    “ออนนี่”

     

    “ว๊ายตกใจหมด”

     

      ดาร่าและฉันร้องออกมาด้วยกันอย่าไม่ได้นัดหมายเมื่อสาวสวยสุดเปรี้ยวอย่างแชลินเดินออกมาไม่ให้ซุปไม่ให้เสียงแต่หน้าเธอกับน้ำเสียงเนี่ยเหวี่ยงสุดๆเลยนะ

     

    “ขวัญอ่อนไปได้”

     

    “ขวัญฉันก็อ่อนพอๆกับหน้าฉันเนี่ยและ”

     

    “ไปกินข้าวกันเถอะ”

     

      อะไรเนี่ยฉันละงงกับเธอจริงๆเลยยัยหมวยอินเตอร์ ฉันส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินมาหาอะไรกิน

     

    “ยัยบอมตอนบ่ายจะไปไหนเนี่ยถึงเก็ยของมาเยอะแยะเนี่ย”

     

    “ฉันจะไปโรงบาลนะ”

     

    “งั้นหรอๆ”

     

     

     

      อยู่ไหนเนี่ย อยู่ใหน ตอนนี้ฉันแทบจะเทกระเป๋าอยู่แล้ว มั่นใจว่าหยิบมาแล้วนี่นา

     

    “ยัยบอมถ้าเทได้จะเทไปแล้วใช่มั๊ยเนี่ย”

     

    “หาไม่เจออยู่ไหนเนี่ย”

     

    “ออนนี่หาอะไรอยู่หรอค่ะ”

     

      มินจีถามฉันอย่างสงสัย แต่ว่าฉันไม่มีเวลามาตอบเธอถ้าฉันลืมไว้บนโต๊ะละก็ฉันซวยแน่

     

    “เอ้าออนนี่จะไปไหนค่ะ”

     

    “มินจียา พวกเธอฉันต้องไปหาของก่อนนะบายพรุ่งนี้เจอกันนะ”

     

      ฉันโบกมือลาพวกนั้นอย่างรีบๆก่อนจะรีบเดินไปกดลิฟท์ไปชั้นที่ฉันทำงานอยู่ ประตูลิฟท์เปิดออกฉันก้าวขาเข้าไปอย่างรีบร้อนขอร้องเถอะอย่าให้หมอนั่นได้เจอเลย

     

    แกร่ก

     

      ฉันบิดลูกบิดไปอย่างรีบร้อน ภาพตรงหน้าของฉันคือจียงถือซองอัลตร่าซาวด์ของฉันอยู่ สีหน้าเขาดูตกใจมากเมื่อเห็นฉันฉันรีบเดินไปคว้าซองนั่นมา

     

    “ทำไมเธอไม่ยอมบอกฉันละ”  

     

    “ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยหรอ”

     

      ฉันสูดลมหายใจเข้าพยายามระงับอารมณ์ ก่อนจะมองเขานิ่งๆความรู้สึกหลากหลายในสายตาคู่นั้น มันทำให้ฉันอยากร้องไห้ออกมาซ่ะดื้อๆ ฉันกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะก้มหน้ามองพื้นแล้วพูดต่อ

     

     “ก็ในเมื่อวันที่ฉันจะบอกนายเป็นวันที่นายขอเลิกกับฉัน”

     

    “บอม”

     

      จียงเรียกชื่อฉันเบาๆ ฉันเงยหน้ามองเค้าก่อนที่น้ำใสๆจะไหลอาบแก้ม ฉันเช็ดมันออกอย่างลวกๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นมันออกอย่างแรงสักครั้ง

     

    “ได้โปรด อย่าร้องไห้”

     

      จียงเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลของฉันอย่างอ่อนโยนความรู้สึกที่คุ้นเคยสัมผัสที่เคยอ่อนโยนฉันรู้ดี

     

    “วันนี้ตอน2ทุ่มไปรอฉันที่ที่เราเจอกันครั้งแรกนะ”

     

    “......”

     

     

    GD Part

     

    ดาดฟ้าของคอนโด

     

      ผมนั่งมองวิวทิวทัศน์ของกรุงโซลอย่างสับสน แม้ว่าผมจะเลิกกับเธอไปแต่ผมก็บอกได้เลยว่าผมไม่เคยหยุดรักเธอเลยสักครั้งแต่ผมกลับคิดถึงและหวงหาเธอตลอดเวลา

     

      ที่ผมเลิกกับเธอก็ไม่ใช่อะไรเพียงแต่ว่าผมลังเลและสองอกสองใจก็เท่านั้นเอง เมื่อ2ปีก่อนผมได้ไปพบและทำความรู้จักกับ โอซาวะ ฮาริ นางแบบสาวรุ่นใหม่ที่ฮอทสุดๆผมคิดว่าผมจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปกลับกลายเป็นว่าเธอและผมได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นคนรักกันโดยที่ผมกับบอมก็ยังคบกันอยู่มันทำให้ผมต้องเลือกระหว่าง ฮาริกับบอมและผมก็ตัดสินใจเลือกฮาริ

     

    1วันก่อนเลิกกับบอม

     

     “ฮัลโหลมีอะไรหรอ”

     

    “พี่ค่ะมาหาฉันหน่อยได้มั๊ยค่ะ”

     

    “ได้ๆฉันจะรีบไป”

     

      ผมบอกกับปลายสายก่อนจะรีบออกจากคอนโดไปหาเธอทันที น้ำเสียงเธอสั่นเครือ ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกมาจากห้องบอมก็เข้ามาพอดี

     

    “จียงนายจะไปไหนหรอ”

     

    “ฉันจะไปทำธุระนะกว่าจะกลับคงอีกนาน”

     

    “หรอ...จียงฉันมีข่าวดีจะบอกนะ..”

     

    “บอมฉันรีบ ฉันไปก่อนนะ”

     

      ผมเดินผ่านเธออย่างไร้เยื้อใยเพราะคิดว่าเธอคงไม่มีอะไรสำคัญบอกผมหรอก ผมไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำใสๆเคลอที่เบ้าตา ผมไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเธอถืออะไรมาด้วย

     

     ติ่งต่อง ติ่งต่อง

     

      ผมกดออดหน้าคอนโดของฮาริ ไม่นานสักพักเธอก็มาเปิดเมื่อเธอเห็นผมเธอพุ่งตัวมากอดผมแน่นพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก

     
    “เธอเป็นอะไรรึเปล่า”

     

    “พี่ค่ะฉันอยากให้พี่เลือก”

     

    “เลือกอะไร”

     

      ผมดันเธอออกอย่างช้าๆตาเธอแดงก่ำ และบวมด้วยสงสัยคงร้องไห้มาแน่ๆเลย

     

    “ฉันอยากให้พี่เลือกระหว่างฉันกับเขาคนนั้น”

     

    “ทำไม”

     

    “ฉันรับไม่ได้ที่ต้องอยู่แบบนี้”

     

    “พี่เลือกบอ..”

     

      คำพูดของผมถูกกลืนหายไปหมด เพราะฮาริหยิบมีดขึ้นมาวางทาบไว้บนข้อมือเธอ เธอร้องไห้อย่างหนักผมรีบวิ่งไปกอดปลอบเธอ

     

    “ไม่ฮาริอย่าทำอย่างนี้”

     

    “พี่อย่ามาให้ความหวังกับฉันแบบนี้”

     

    “ก็ได้ๆพี่เลือกเธอฮาริ”

     

       นั่นคือเหตุผลที่ผมต้องเลือกฮาริเพราะเธอบอกว่าจะฆ่าตัวตายทำให้ผมต้องตัดสินใจทิ้งบอมไปเพื่อรักษาชีวิตของฮาริในทางกลับกันผมต้องไปทำร้ายให้อีก2ชีวิตตายทั้งเป็น

     

    “ฉันควรจะทำยังไงดีนะบอม”

     

    “จียงฉันมาแล้ว”


    ------------------------------------------------------------------------------

    ขอโทษนะค่ะที่อัพช้าคือแบบว่า ครูสั่งโครงงานมานะค่ะช่วงนี้

    เลยต้องอัพช้า เลยมารอบเดียว 100% เลยจะได้ไม่ต้องรอ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×