คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Forbidden ❤ ♡ - 005 [special Baekhyun]
------- Baekhyun's part--------
“ ฮุนนี่ ขอบคุณนะที่อุตส่าห์รอพี่ ” ผมตอบยิ้มๆให้ร่างสูงที่ยืนพิงประตู เค้าเองก็ยิ้มตอบกลับมาเช่นเดียวกัน นี่ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าปาร์ค ชานยอล กับ โอ เซฮุนเค้าเป็นพี่น้องกัน แต่หน้าตาก็ไม่เห็นจะเหมือนกันเลย เอาจริงๆไม่มีความคล้ายคลึงกันอยู่เลยต่างหากล่ะ หรือเค้าอาจจะแค่รู้จักกัน
แต่ช่างเถอะ........มันคงเป็นความบังเอิญที่ให้คน 2 คนที่ผมรู้จัก มาอยู่ด้วยกันละมั้ง โลกมันช่างกลมจริงๆ เลย
“ กูไปละ จะทำอะไรก็ทำ ” ชานยอลตอบเสียงนิ่งๆ ทำไมเค้าต้องทำท่าทางเหมือนอารมณ์ไม่ดีด้วยนะตอนแรกก็ยังดีๆอยู่เลย เป็นอะไรไปอีกน้า....... ปาร์ค ชานยอล
เอ๊ะ ! แล้วทำไม ต้องเดินไปกระซิบอะไรกับเซฮุนด้วยละ
กลัวฉันได้ยินหรอ ชานยอล ?
นี่ฉันรู้ไม่ได้หรอ................ อย่างนี้ต้องถามเซฮุน ! !
“ พี่เข้าไปได้มั้ย ” ผมหันไปถามเซฮุน จริงๆก็รู้อยู่หรอกว่าเค้าให้เข้า แต่กลัวถ้าเดินเข้าไปเลยจะเสียมารยาท เลยต้องลองถามหยั่งเชิงดูก่อน
“ ได้พี่ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่อยู่พอดีเลย ” ผมเดินตามเซฮุนเข้ามาในบ้าน
บ้านถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำขาว ดูหม่นหมองยังไงชอบกล หรือพวกเค้าจะไม่ค่อยชอบสีสันกันนะ เซฮุนพาผมมานั่งในห้องรับแขก เป็นห้องเรียบๆ และยังคงถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีเดิม ทั้งห้องมีเพียงโซฟาสีดำ ขนาดเล็ก 2 ตัวขนาดใหญ่ที่สามารถนอนได้อีก 1 ตัว มีโต๊ะกระจกใสวางคั่นระหว่างโซฟาตัวเล็ก 2 ตัว และวางอยู่ตรงหน้าโซฟาตัวยาว มีทีวีขนาดเล็กเครื่องเดียววางตรงข้ามกับโซฟาตัวยาว เซฮุนผายมือไปทางโซฟาตัวเล็กที่อยู่ตรงข้ามกับเค้าเป็นเชิงให้ผมนั่ง ผมพยักหน้าเล็กน้อยและทิ้งน้ำหนักลงไปบนโซฟาตัวนั้น
“ พี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ ” เซฮุนตอบยิ้มๆผมไม่ได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากเค้ามานานแค่ไหนแล้วนะ
ตั้งแต่วันนั้น................
น่าจะสักประมาณปีที่แล้ว สมัยผมยังเรียน ม.5 ตอนนั้นผมยังอยู่โรงเรียนเก่าอยู่เลย ผมชอบมากินไอศกรีมที่อยู่ข้างๆร้านน้ำปั่น และผมก็เจอเค้า........ ชายร่างสูง หน้าตาดี ผมสีน้ำตาลนั้นแลดูน่ารักรับกับผิวขาวของเค้า ในตาสีน้ำตาลของเค้า...... ตาที่แฝงทั้งความเย็นชาและอ่อนโยน ผมไม่รู้ว่าเค้าจะแสดงด้านไหนให้ผม จะเย็นชา หรือ อ่อนโยน แต่ตอนที่ผมเห็นเค้าครั้งนั้น มันทำให้ผมรู้สึก.......
อยากจะมีน้องชายน่ารักๆแบบนี้สักคนจัง
แต่เค้าคงคิดตรงกันข้ามกับผม
นับจากวันนั้นผมก็เจอเค้าบ่อยขึ้นทั้งที่ร้านไอศกรีม ร้านน้ำปั่น และ ทุกครั้งที่ผมเลิกเรียน
ผมก็จะเจอเค้านั่งรอผมอยู่ที่ทางเข้าหน้าโรงเรียนทุกเย็น
แต่แล้ววันหนึ่ง............ทุกอย่างก็กำลังจะเปลี่ยนไป
วันนั้นเป็นวันศุกร์ที่เท่าไหร่ไม่รู้ผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน จำได้แค่ว่าเค้าก็มารอรับผมเหมือนทุกเย็นนั่นแหละ แต่วันนี้เค้าดูมีความสุขเป็นพิเศษ ผมเห็นเค้าเดินยิ้มมาตลอดทางเลย
ถ้าใครไม่รู้คงนึกว่าผมเดินกับคนบ้าละมั้ง ฮ่าๆๆๆๆ
“ พี่แบคฮยอนคร้าบบบบบบ ” เค้าเรียกผมด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แหมไอ้น้องคนนี้อยากจะกินอะไรอีกละ
ถึงได้มาอ้อนพี่เนีย
“ อะไรจ้ะ ฮุนนี่ ”
“ ผมชอบเวลาพี่เรียกผมจัง เหมือนคนที่เป็นแฟนกันแล้วตั้งฉายาให้กันเลย ”
“ ฮ่าๆๆ ” ผมทำได้แค่หัวเราะกลบเกลื่อน ผมไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่เค้าพูดออกมาน่ะเค้าหมายความว่ายังไง แต่ดูจากแววตาของเค้าแล้ว.......มันไม่ค่อยจะซื่อตรงสักเท่าไหร่
มันไม่เหมือนแววตาของพี่น้อง
แต่มันเหมือนของคนรักมากกว่า
“ ผมชอบพี่อ่ะ ”
“ เซฮุน พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า ” ถึงแม้ผมจะทำใจไว้แล้ว.......ว่าสักวันต้องได้ยินคำนี้จากปากของเค้า แต่พอมาได้ยินกับหูตัวเองจริงๆ มันกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก
“ ไม่เรียกว่า ‘ ฮุนนี่ ’ แล้วหรอพี่ เรียกแบบนี้ดูเหินห่างอะ ” เค้าพูดพลางทำแก้มป่องๆเหมือนเด็กกำลังงอน
เซฮุน พี่จะบอกเรายังไงดี ว่าพี่รักเราแบบ ‘ พี่น้อง ’
“ คือ....... เอ่ออ .... พี่ …………..”
“ พี่ก็รักผมเหมือนกันใช่ม๊า พี่นี่น่ารักที่สุดเลย ” เค้าพูดพลางดึงผมเข้าไปกอด กอดของเค้าดูอบอุ่นและอ่อนโยน เค้าก้มหน้าลงมาซบที่ไหล่ของผมพลางใช้มือข้างที่ยังว่างลูบหัวของผมอย่างเบามือ แต่ผมจะปล่อยให้เค้าเข้าใจผิดแบบนี้ไมได้
ไม่ได้ เด็ดขาด !!
“ เซฮุนพี่รักเรา ......แบบน้อง ” ผมกระซิบบอกเค้าอย่างแผ่วเบา แต่ผมมั่นใจว่าเค้าได้ยิน มือของเค้าที่เคยลูบหัวผมอย่างเบามือตอนนี้มันหยุดการทำงานแล้ว จากอ้อมกอดที่อบอุ่นก็เปลี่ยนมาเป็นการผละออกอย่างแผ่วเบา เค้าค่อยๆเลื่อนมือมาจับบ่าของผมเอาไว้ พลางก้มหน้ามองพื้น ผมว่าผมไม่ได้ตาฝาดนะ ........
ผมเห็นหยดน้ำสีใสไหลลงสู่พื้น
เค้าร้องไห้ ! เซฮุน.... นายร้องไห้
“ อ่า ผมเข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้ว ”
“ พี่ขอโทษ ”
“ พี่เป็นรักแรกของผม รักแรกที่แค่สบตา แค่เห็นหน้าพี่......ผมก็รักพี่แล้ว ” เค้าตอบเสียงสั่น เซฮุนได้โปรด
อย่าทำให้พี่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้อีกเลย แค่นี้พี่ก็รู้สึกเกลียดตัวเองจะแย่อยู่แล้ว
เกลียดที่ทำให้นายต้องมาร้องไห้................
เกลียดที่ทำให้นายหลงรัก.........................
เกลียดที่พี่รักนายไม่ได้..............................
พี่ขอโทษ
“ พี่รู้มั้ย..... จริงๆแล้วผมรักพี่ไม่ได้ ผมไม่ควรรักพี่ แต่เพราะผมทำไม่ได้ ! ”
“……………..”
“ ผมเผลอรักพี่ ผมเผลอรักพี่ไปแล้ว ต่อให้ผมจะต้องตายเพราะความรักที่ผมมีให้พี่ ผมก็ยอมแค่ได้รักพี่ก็พอแล้ว แค่มีพี่........ผมก็มีความสุขแล้ว ฮึก..... ฮืออออ”
ร่างสูงปล่อยน้ำตาให้ไหลลงสู่พื้น เค้าพยายามไม่เงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า
เค้าไม่ต้องการให้คนที่เค้ารักมองว่าเค้าอ่อนแอ เค้าอยากจะดูเข้มแข็งทุกครั้งที่เค้าอยู่ต่อหน้าคนๆนี้ เค้าอยากให้คนๆนี้รู้สึกมั่นใจว่า ‘ ทุกครั้งที่มีผมอยู่ข้างกาย จะไม่มีอะไรมาทำร้ายพี่ได้ ’
“ ไม่เป็นไร เซฮุน ไม่เป็นไร ” ผมพูดพลางลูบหัวคนตัวโตกว่า ที่ก้มหน้าร้องไห้เป็นเด็ก
ตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกแล้วนอกจากคำว่า ‘ ขอโทษ ’ พี่ขอโทษจริงๆ
“ ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย ”
“ ได้พี่จะทำให้ทุกอย่างเลย อะไรที่ทำให้เราสบายใจพี่ยินดีทำ ”
“ ช่วยเรียกผมว่า ฮุนนี่ ได้มั้ย ”
“ ห้ะ ?? ”
“ อย่าทำตัวเหินห่างกับผมได้มั้ย ”
“……….”
“ ช่วยลืมว่าวันนี้ผมบอก รัก พี่ ”
“ ได้ เซฮุนพี่จะทำ ”
“ ทำได้ที่ไหนกันละ พี่ยังเรียกผมว่าเซฮุนอยู่เลย ”
“ พี่ขอโทษ ฮุนนี่พี่ขอโทษ ”
“ พี่น่ารักจัง ” เค้าพูดพลางพยายามฝืนยิ้มให้ผม ถ้ามันฝืนมากนักก็ไม่ต้องนะเซฮุน
ยิ่งเค้าทำแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก เค้าพยายามทำเหมือนว่ามีความสุข............
ทั้งๆที่เค้าทุกข์ทรมานจนแทบจะทนไม่ไหว .........................................................
“ ผมกลับก่อนนะ ไว้ว่างๆผมจะโทรหา ต่อจากนี้ผมคงจะไม่ได้มากวนใจพี่อีกพักใหญ่ๆเลยละ เวลากลับบ้านก็ระวังตัวด้วยนะ อย่ากลับบ้านดึกละรู้มั้ย มันอันตราย ผมเป็นห่วงพี่นะ เป็นห่วงพี่มากจริงๆ ”
เค้ารีบเบือนหน้าหนีผม คงเป็นเพราะหยดน้ำสีใสนั่นกำลังจะเอ่อล้นออกมาอีกครั้งสินะ เค้าคงไม่อยากให้ผมเห็นมันอีก
เค้าโบกมือลาก่อนให้กับผม ก่อนจะหันหลังแล้วรีบวิ่งจากไป
นับจากวันนั้นผมก็ไม่เคยเจอเค้าอีกเลย..................จนมาถึงวันนี้
“ นี่... แล้วเมื่อกี้นายคุยอะไรกับชานยอลหรอ ” ผมถามเค้าด้วยความสงสัย ก็มันอยากรู้จริงๆนี่หน่า
“ โห่พี่ ไม่เจอกันตั้งนานไม่ถามบ้างหรอว่าผมเป็นยังไง สบายดีมั้ย อะไรทำนองนี้อะ ”
“ เอ้า........ก็พี่เห็นอยู่ว่า ฮุนนี่ ของพี่สบายดีนิหน่า ดูสดใสขึ้นเยอะเลยด้วย ”
“ พี่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อยหน่า ฮ่าๆๆ ” ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองนะ แต่เวลาเค้าคุยกับผม
เค้าดูเกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้ หรือเค้าจะไม่อยากเจอผม นี่ผมรบกวนเค้าอยู่หรือเปล่านะ
“ แล้วตกลงว่าเธอ 2 คนคุยอะไรกันจ้ะ ”
“ เค้าชอบพี่ ”
“ ห้ะ อะไรนะ !! ” ถึงแม้สิ่งที่เค้าพูดออกมาจะทำให้ผมรู้สึกเขินแปลกๆ แต่ผมก็ยัง งง กับสิ่งที่เค้าพูดอยู่ดี เซฮุนนายต้องการจะบอกอะไรกับพี่เนีย ?
“ บ้าหรอ เป็นเพื่อนกันจะชอบกันได้ยังไง ”
“ ขนาดเป็นพี่น้องกัน...... ยังชอบกันได้เลย ” เอิ่ม..... รู้สึกเหมือนโดนกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่กระแทกเข้าที่หัวเลย เซฮุนถ้านายจะพูดแบบนี้ก็ต่อยพี่เลยดีกว่า
“ แหะๆ เออนี่แล้วที่พี่ส่งข้อความมาหาเธอตอนดึกๆเนีย รบกวนเรารึเปล่า พี่ขอโทษนะคือว่าพอดี
พี่ผ่านมาทางนี้น่ะ เลยจำได้ว่าแถวนี้เป็นทางผ่านบ้านเธอ พี่ก็เลยลองส่งข้อความหาเธอดู
ไม่นึกว่าบ้านเพื่อนพี่กับบ้านเธอ จะเป็นหลังเดียวกัน ” ผมตอบพลางเกาหัวแกรกๆ
ไม่นึกว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้เลยจริงๆ บังเอิญสุดๆ
“ ไม่หรอก จริงๆผมเองก็ยังไม่นอนด้วยละ ผมก็รอพี่ชานยอลอยู่เหมือนกัน เห็นรีบวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ดึกๆดื่นๆ ไอ้เราก็เป็นห่วงแทบแย่ที่ไหนได้...... เหอะๆ ” เค้าหัวเราะแบบนี้แล้วผมรู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้สินะ มันดู....ฝืนๆไม่เต็มใจ แต่มันก็แฝงความเจ็บปวดเอาไว้
มันถูกซ่อนเอาไว้ในแววตาคู่นั้น.....
แววตาคู่สวยของเค้า...........
“ อ่า... แล้วเป็นไงมั้งอะเรา มีแฟนกับเค้ายัง หล่อๆแบบนี้พี่ว่าสาวจีบตรึม ชัวร์ ”
“ผิดคาดพี่ ผมจีบเค้าแล้วเค้าก็............ ”
“ เค้าทำไม......”
“ เค้าก็รับรักผมไง แต่เค้าไม่ใช่สาวๆ นะสิเป็นหนุ่มๆเนี่ยละ แต่สวยกว่าผู้หญิงอีกนะพี่ ”
เค้าพูดพลางยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่สดใส........ มันเป็นยิ้มที่แต่ก่อนเค้าเคยยิ้มให้ผม
สงสัยเค้าคงจะลืมผมได้แล้วสินะ มีคนใหม่แล้วก็ดีเซฮุน พี่จะได้รู้สึกผิดน้อยลงบ้าง.....
“ ว้าว ดีใจด้วย ฮุนนี่ ของพี่โตเป็นหนุ่มแล้ว มีแฟนกับเค้าแล้วด้วย อยากเห็นหน้าหนุ่มน้อยผู้โชคดีคนนั้นจัง จะน่ารักขนาดไหนน้า ทำไม ฮุนนี่ ของพี่ถึงได้หลงหัวหักหัวปำเลย ”
“ ไว้ว่างๆ ผมจะแนะนำให้รู้จักนะ ตอนนี้เค้าอยู่จีนอ่ะพี่ พอกลับมาเดียวจะรีบพาไปแนะนำเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ” เห็นเค้ายิ้มได้ผมก็รู้สึกมีความสุข ถึงแม้บางครั้งมันจะดูฝืนๆไปบ้างก็เถอะ
I will love you and love you and love you
Gonna hold you and hold you and Squeeze you ~~~~~~
สงสัยว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะรู้แล้วสินะว่าผมหายไป ....................... กลับบ้านไปผมโดนด่าตายแน่เลย เห้อ........ บ๊อกเซอร์ ปาร์ค ชานยอล ผมก็ไม่ได้ พรุ่งนี้ผมจะโดนอะไรละเนี่ย
หัวหน้าห้อง 2 คนนั้นต้องแกล้งผมอีกแน่เลย แค่คิดก็ท้อแล้ว........ชีวิตหนอชีวิต
“ พี่กลับบ้านก่อนนะ ”
“ เดียวพี่ ….. รอผมก่อน เดียวผมไปส่ง ”
แล้วเซฮุนก็พาผมไปส่งที่บ้าน ด้วยมอเตอร์ไซค์ Kawasaki ninja 650 สีดำสนิท
โดยเค้าก็ไม่ลืมที่จะสวมหมวกกันน็อคให้กับผม........................ เหมือนแต่ก่อน
ที่นายบอกว่า ปาร์ค ชานยอล ชอบพี่น่ะ
นาย พูดจริง หรือ พูดเล่น กันนะ
โอ เซฮุน !!!
------- End Baekhyun's part--------
รู้ยังว่า 2 คนนี้มันไปรู้จักกันได้ไง 5555555
แต่แบคไม่สนเน่ แสดงว่าชานยอลของเราก็มีสิทธินะสิ
เย้ๆๆๆ มีไม่มีก็รอลุ้น
แล้ว อิบัง กับ อิแด้ จะแกล้งอะไรแบคกี้ของเราอีกกกกกกกก
ติดตามตอนหน้า เย่ >3<
ม๊วฟฟฟฟ
ความคิดเห็น