ปฏิบัติการรัก ยึดหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : ตัวเล็ก

"โอยย ทำไมปัวหัวอย่างนี้นะ" ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ขาวสะอาดและมีผ้ากั้นเตียงด้วย ฉันอยู่ในห้องพยาบาล แต่จำได้ว่าฉันจัดหนังสืออยู่ห้องสมุดนะ ตึกๆ อ่ะมีคนมา 

"เธอเป็นไงบ้างครับอาจารย์"เสียงใครหว่าคุ้นๆ 

"ไม่เป็นไรหรอกแค่หมดสติ" 

"อ่อ ครับ" อ่าอีตาเย็นชานี่เอง 

"เธอจะอยู่เฝ้าใช่ไหมพอดีอาจารย์มีธุระ ออกไปล๊อคห้องให้อาจารย์ด้วยนะ" 

"ได้ครับ" 

"ขอบใจจ๊ะ" อะอ่าวอาจารย์ทำไมทิ้งหนูไว้กับอีตาเย็นชานี่ล่ะคะ แล้วถ้าอีตาบ้านี่กระชากหนูไปจัดหนังสือต่อจะทำยังไง หนูไม่อยากจัดหนังสือแล้วนะ  

"นี่เธอสลบนานไปป่ะเนี้ย เฮ้อ"อยู่ๆอีตาชาเย็นก็พูดขึ้นมา บ่นบ้าอะไรของนายนี่ถ้าฉันตกใจลุกขึ้นมาจะทำยังไง 

"หลับสบายเลยสินะเนี้ย" บ่นไรเยอะแยะจะไปไหนก็ไปเลยชิ่วๆ ฉันจะได้นอนอย่างมีความสุข 

"งั้นฉันไปห้องสมุดก่อนนะ ฉันเขียนโน้ตเอาไว้ที่ประตูนะ" เออๆจะไปไหนก็ไป ถ้าจะบ้าพูดคนเดียว เห็นไหมว่าฉันนอนอยู่ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของอีตาชาเย็นเดินออกจากห้องไป เฮ้อ เป็นปกติสักที 

 

Sunshine Say 

 สวัสดีครับ ผมซันชายน์ แต่ส่วนมากเพื่อนสนิทจะเรียกซันเฉยๆ ผมชอบให้เรียกซันเฉพาะเพื่อนสนิทกับคนสำคัญเท่านั้นแหละ ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก ผมก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ จนวันหนึ่งมันก็เปลี่ยนไปอย่างเลวร้ายผมใช้ชีวิตแบบนั้นมาตลอดจนวันก่อนชีวิตผมก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้งซึ่งไม่รู้ว่าครั้งนี้จะเลวร้ายหรือดีขึ้น ผมพบผู้หญิงคนหนึ่งที่มาขวางหน้ารถเพื่อช่วยหมา แล้วก็ว่าผมสารพัด ผมว่าเธอมีบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจแต่ผมนึกไม่ออกว่ามันคืออะไร ช่างมันเถอะตอนนี้ขอแก้เผ็ดก่อน ผมรู้นะว่าเธอแกล้งหลับ คนบ้าอะไรจะนอนตัวแข่งทื่อเป็นท่อนไม้ขนาดนั้น  

โอ๊ะโอทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเตียงมันยุบๆนะ ก็ฉันอยู่คนเดียวนี่ หรือว่าจิ้งจกตกลงมา หรือจะเป็นตุ๊กแก หรื่อว่าจะเป็น...ผี!!! ไม่เอานะ ฉันไม่ชอบสามสิ่งนี้ที่สุด เอาวะพิสูจน์กันไปว่ามันคืออะไรกันแน่ ฉันค่อยๆลืมตาก็เห็นเรือนร่างของคน เฮ้อ ค่อยโล่งอกไปหน่อย แต่เดี๋ยวนะ คน! คน!! คน!!! 

"กรี้ดดดด" 

พลั่ก 

"โอ้ย! นี่เธอมาถีบฉันทำไมเนี้ย"

"นายซันชายน์!!!" ใช่แล้วเจ้าของเรือนร่างคืออีตาบ้านั่น 

 "เธอ ถีบฉันทำไม" 

"ก็คนมันตกใจนี่อยู่ๆก็มีคนมานอนข้างๆ แล้วนายมานอนข้างฉันทำไมล่ะ" 

"ก็เห็นเธอแกล้งหลับน่าจะสนุกดี" 

"นายรู้ได้ไงว่าฉันแกล้งหลับ" 

"แน่สิ คนขี้เกียจอย่างเธอคงไม่ยอมลุกไปจัดหนังสือต่อหรอก" แหนะเป็นหมอดูหรือไงรู้ทันตลอด

"เอาล่ะเรื่องนั้นช่างมันเถอะ ตอนนี้เรากลับบ้านก่อนดีกว่า มันจะมืดแล้ว" อยู่ๆอีตาบ้าก็พูดขึ้นมาเฉยๆงั้นแหละพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แล้สฉันจะขัดขืนได้ยังไงต้องทำตามอย่างจำใจ นี่ไม่เกี่ยวกับที่ไม่ต้องจัดหนังสือต่อเลยนะเนี่ย โฮะๆ

"อ่าว จะกลับก็กลับสิ" มายืนทำหน้าชาเย็นทำไม

"เธอก็กลับด้วยกันสิ เดี๋ยวไปส่ง" นั่นใช่หน้าคนที่จะออกความช่วยเหลือเหรอนั่น ทำหน้าเย็นชามากคงไม่มีใครรับความช่วยเหลือจากนายหรอกทำหน้านิ่งขนาดนั้นน่ะ

"เรื่องอะไร ฉันมาเองก็กลับเองได้"

กรี้ดดดด อีตาบ้านี่มันอุ้มฉันขึ้นรถเจ้าค่ะ ทำไมฉันต้องโดนกระทำตลอดเลย ฉันเป็นนางเอกนะเนี่ย ~เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุรา จนสาแก่ใจ.... ยังไม่พอเอาหัวฉันโขกกับขอบประตูรถอีก ฉันเกลียดหมอนี่ชะมัดเลย แล้วฉันก็ถึงบ้านสักทีแต่เดี๋ยวนะ

"นายรู้ได้ไงว่านี่บ้านฉัน" ต้องรู้ให้ได้คราวก่อนกว่าจะรู้ตัวก็เข้าบ้านล่ะ

"ลงไปก่อนเดี๋ยวบอก"

"ฉันไม่เชื่อนายหรอก ถ้าฉันลงไปนายก็ขับรถหนีน่ะสิ เพราะงั้นฉันไม่ลง"

"นี่เธอพูดจนฉันจินตนาการออกเลยนะเนี่ย เห็นภาพชัดเจน"

"ตกลงรู้ได้ไง"

"เวลาสมัครเรียนต้องกรอกประวัติส่วนตัวอยู่แล้วนี่ ในใบประวัติก็มีที่อยู่เรื่องธรรมดา" อ่อดูจากใบประวัติ แต่ทำไมฉันฟังๆแล้วเหมือนนายด่าฉันทางอ้อมว่าโง่นะ รู้สึกไปเองหรือนายหลอกด่าจริงๆเนี่ย

"รู้แล้วก็ลงไปได้ล่ะ หรือจะรอให้ฉันหิ้วเธอไปด้วย"

"เฮ้ย! ลงดิ"

      หลังจากลงจากรถนายนั่นก็ขับรถออกไป คิดๆดูทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะว่าหมอนั่นรู้ที่อยู่ฉันจากใบประวัติอีกอย่างนายนั่นก็เป็นสารวัตรนักเรียนต้องมีข้อมูลของนักเรียนที่รับผิดชอบอยู่แล้ว นี่ฉันไม่ได้โง่นะ แค่คิดไม่ทัน

"หายไปไหนนะ" ตอนนี้ฉันกำลังหาสร้อยข้อมือที่อีตาซันชายน์ให้ฉันอยู่ มันหายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ เมื่อวานเหนื่อยมากกลับมาก็นอนเลยแล้วมันหายไปไหนเนี่ย

"ตุ่ม แกเห็นสร้อยข้อมือฉันไหม" ไม่ต้องตกใจค่ะ คืออย่างที่เคยบอกฉันอยู่บ้านคนเดียว แล้วเจ้าตุ่มเนี่ยคือตุ๊กตาผู้หญิงอ้วน ฉันเลยเรียกนางว่าตุ่ม เป็นของขวัญวันเกิดที่พี่มะยมซื้อให้ พี่มะยมเป็นพี่ชายแท้ๆที่คลานตามกันมาเองค่ะ แต่ตอนนี้เรียนจบแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ว่าแต่ไม่ได้ไปหาเจ้าตัวเล็กนานแล้วนะเนี่ย ไปหาตัวเล็กกับพี่มะยมดีกว่า สร้อยข้อมือเดี๋ยวค่อยกลับมาหาล่ะกัน

"หวัดดี"

"หวัดดีจ๊ะ" เฮ้ยอีตาซันชายน์

"มาได้ไงเนี้ย"อีตานั่นยืนพิงรถอยู่หน้าบ้านฉัน แหมทำอย่างกะพระเอกเชียวนะ

"ก็เห็นอยู่ว่าเอารถมา" เอ่อ ถามผิดเองแหละ

"มาทำไม มีธุระอะไร"

"เอาของมาให้"

"ของ? ของอะไร"

"กำลังจะไปข้างนอกเหรอ" เอ้าเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย

"ใช่ สรุปของอะไร"

"ขึ้นรถสิ" อะไร อะไร อยู่ๆมาชวนขึ้นรถ

"ไม่ทำไมต้องขึ้นด้วย"

"จะเอาไหมของอ่ะ" เออ ขึ้นก็ได้ ฉันนี่ก็ใจง่ายเนาะ

"ไหนอ่ะของ" และตอนนี้ฉันก็ขึ้นมานั่งบนรถแล้วแต่นายซันชายน์ทำเหมือนหูทวนลมไม่ได้ยินที่ฉันถาม และถามฉันกลับว่าจะไปไหนจะได้ไปส่ง ตอนแรกก็จะปฏิเสธอะนะแต่คิดไปคิดมาขี้เกียจนั่งรถเมย์ ก็เลยบอกทางไปบ้านพี่มะยม

"บ้านใคร"

"ถามทำไม ไม่ใช่เรื่องของนาย แล้วไหนอ่ะของ"

"บอกมาสิ ว่าบ้านใคร" ต่อรองเก่งจังเลยนะนายเนี่ย ก่อนจะได้บอกอะไร พี่มะยมก็มาเคาะกระจกรถพอดีเลยต้องลงจากรถพอเห็นหน้าเท่านั้นแหละวิ่งเข้าไปกอดกันกลมเลย คิดถึงจัง

"ไอ้นาว โคตรคิดถึงเลย"

"ไม่เจอกันนานเลยเนาะ"

"โอ๊ะแกมีเพื่อนหล่อขนาดนี่เลยเหรอ? ป่ะเข้าบ้านกัน" เอิ่มนี่ไม่ใช่เพื่อน เป็นผู้บงการชีวิตชั่วคราว

บ้านพี่มะยมเป็นบ้านสองชั้นเล็กๆ มีสนามและสวนอยู่หน้าบ้านไว้ให้เจ้าตัวเล็กวิ่งเล่น ว่าแต่ตัวเล็กไปไหนเนี่ยอ้อตัวเล็กเนี่ยคือเชลโล่ลูกพี่มะยมกับพี่ฟาง พี่ฟางเป็นนักเชลโล่เลยตั้งชื่อลูกตามเครื่องดนตรีที่เล่น แต่ฉันชอบเรียกตัวเล็กเพราะนางตัวเล็กจริงๆนะ ฮ่าา

"ยม แล้วพี่ฟางอ่ะไม่อยู่เหรอ"

"ออ ไปทำงาน วันนี้ฉันหยุดเลยอยู่บ้าน"

"แล้วนี่ ยมสบายดีไหม"

"สบายดี แกอ่ะไม่เจอนาน นมยังแบนเหมือนเดิม"

"ไอ้ยม!" หนอยย ชอบแซวจังเลยนะเรื่องเนี้ย ตั้งแต่เด็กยันโต

"ฮ่าๆ"

Sunshine Say

หลังจากที่ผมไปส่งเธอเมื่อวาน มะนาวทำสร้อยข้อมือหล่นไว้ความจริงมันขาดผมเลยเอาไปซ่อมแล้วกะจะเอามาคืนเช้าวันนี้ แต่เธอกำลังจะไปข้างนอกผมเลยหาข้ออ้างไปส่งเธอผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหาข้ออ้าง ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านพี่ชายเธอเห็นกำลังคุยกันสนุกเลยแอบออกมาข้างนอก บ้านนี้น่ารักนะดูอบอุ่นดี เล็กแต่อบอุ่น

"หืม?" อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงชายเสื้อผมพอก้มลงไปดูก็เจอเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกำลังมองผมตาแป๋ว เห็นแล้วน่ารักจริงๆเลย

"หนูเป็นใครครับ ชื่ออะไรเอ่ย" พอถามว่าเป็นใครเจ้าตัวเล็กก็ทำหน้างงๆ ผมเลยตั้งคำถามใหม่

"เชลโล่ค่ะ หนูเจ็บแผลเป่าให้หนูหน่อย" หืม?มันก็จะงงๆหน่อยเมื่อเจ้าตัวเล็กเอาแผลที่มือมาให้ผมเป่า คงจะไปล้มที่ไหนมาแต่เก่งนะเนี่ยไม่ร้องเลย

"มาๆ เพี้ยงๆ หายแล้วนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

"หนูอยู่บ้านนี้เหรอครับ"

"ใช่ค่ะอยู่กับพ่อมะยมกับแม่ฟาง"อ่อลูกพี่ชายมะนาว นี่สินะเจ้าตัวเล็กที่เธอพูดถึง

"แล้วพี่เป็นใครอะคะ"

"พี่มากับพี่มะนาวครับ"

"อ่อ แฟนพี่มะนาวนี่เอง พี่ชื่ออะไรคะ"

"เรียกพี่ซันก็ได้ครับ"

"ค่ะพี่ซัน แล้วเป็นแฟนกับพี่มะนาวนานยังคะหนูไม่เคยเห็นพี่มะนาวพาใครมาด้วยเลย" โถ่เด็กหนอจะให้ผมตอบยังไงล่ะ ถามแบบนี้คือยังไม่ได้เป็นแฟนกันกำลังคิดๆอยู่

"คือ.."

"ตัวเล็กกกก.." ไม่ทันได้ตอบอะไรมะนาวก็มาพอดี หนูน้อยก็วิ่งเข้าไปกอดด้วยความดีใจ ดูจะรักกันมากๆเลยนะเนี่ย

จบ Sunshine Say

"ตัวเล็กมาทำอะไรกับลุงแปลกหน้าคะ" อีตาบ้านี่รังแกหนูใช่ไหมลูก ฟ้องมาๆพี่จะจัดการมัน หมั่นไส้เหลือเกิน

"ทำไมพี่นาวเรียกแฟนแบบนั้นล่ะคะ ถ้าพี่ซันเป็นลุงพี่นาวต้องเป็นป้าสิจะได้คู่กัน" เฮือก เชลโล่ลูกกก ทำไมทำกับป้าเอ้ยพี่อย่างนี้ล่ะ แล้วใคร ใครเป็นแฟนกัน ไม่ใช่นะลูก

"ตัวเล็กจ๊ะ คือพี่นาวกับลุงนั่นไม่ได้..."

"เชลโล่ เรียกพี่เขามากินของว่างเร็วลูก"

"จ๋า พ่ออ ไปค่ะพี่นาว พี่ซัน" ตัวเล็กตอบรับพี่ยม พร้อมกับวิ่งนำหน้าเข้าบ้านไป โดนขัดอีกตู ช่างมันเถอะเดี๋ยวเด็กก็ลืม

"ฉันเป็นแฟนเธอเหรอ" แหนะพูดด้วยสีหน้ากวนตีนมาก ไม่ใช่โว้ย ไม่มีทาง

"แล้วทำไมนายไม่ปฏิเสธตัวเล็กไปล่ะ ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย"

"ทำลายความฝันของเด็กน่ารักๆแบบนั้นไม่ลงหรอก ไม่ใจร้ายเหมือนเธอ" พูดจบอีตานั่นก็เดินหนีเข้าบ้านหน้าตาเฉย หลอกด่าฉันเหรอ จำไว้!!

เราเข้าบ้านทานอาหารว่างกันเสร็จเล่นกับเจ้าตัวเล็กให้หายคิดถึง มีความสุขมากเลยถ้าไม่มีอีตาซันชายน์ทำหน้ากวนตีนตลอดเวลาชิ ตอนนี้พวกเรากำลังกลับบ้าน โดยมีอีตาชาเย็นเป็นคนขับ เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันนะตลอดทางจนตอนนี้ถึงบ้านฉันแล้ว

"ขอบใจที่ไปส่งนะ" แสดงความเป็นคนมีมารยาทซะหน่อยฮ่าาา

"อื้อ ไม่เป็นไรสนุกดี" นั่นนายใช้คำว่าสนุกดีเหรอ ด้วยหน้าอึนๆอย่างนั้นอ่ะนะ

"งั้นฉันไปล่ะ"

"เดี๋ยว!"

"อะไร."อยู่ๆก็เรียกเสีงดังเลยฉันหันไปก็เห็นนานซันชายน์ยื่นสร้อยข้อมือมาให้ ใช่ที่ฉันหามันเมื่อเช้านั่นล่ะ

"นายไปเอามาจากไหน"

"มันหล่นนะเลยเอามาคืน" อ่อนี่สินะที่มาหาถึงบ้าน ไว้เอาคืนตอนเจอก็ได้มั้งไม่ได้มีอะไรพิเศษอยู่แล้ว แต่จะว่าไปพอรู้ว่ามันหายไปก็รู้สึกขาดๆเหมือนกัน ทำไมกันนะ

"ขอบใจนะ" พูดจบก็ลงรถสิคะรออะไร ไม่ค่อยขอบใจใครหรอกนะบันทึกไว้เลยนายน่ะโชคดีที่ได้คำขอบคุณจากฉัน

"เดี๋ยว" อะไรอีกล่ะหือ

"วันนี้สนุกจริงๆนะ ฉันว่าเธอน่ารักดีเวลาอยู่กับตัวเล็ก"

"เพิ่งรู้หรือไงเล่า" พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าบ้าน ก็เกิดมายังไม่เคยมีผู้ชายที่ไหนชมว่าน่ารักเลยนอกจากพ่อแล้วก็พี่ยม เขินนะเนี่ย