[นิยาย]{Fic}*Yaoi*~Fin~

ลำดับตอนที่ #6 : Coffee Shop (ชางมิน x ยุนโฮ)

Short Fan Fiction : Coffee Shop

Pairing : ชางมิน x ยุนโฮ

Fandom : TVXQ

Rating : PG





หลายคนบอกว่าพรหมลิขิตไม่มีจริงหรือไม่ก็ทำไมไม่เจอพรหมลิขิตซะที แต่สำหรับผมแล้ว... ผมเชื่อนะว่ามีจริงเพียงแต่ยังไม่ถึงโอกาสก็เท่านั้น ผมฝันไว้ว่าสักวันผมจะเจอคู่ชีวิตของผมที่ร้านกาแฟที่อบอวนไปด้วยกลิ่นกาแฟหอมๆเบเกอร์รี่หวานละมุนนุ่มลิ้น แล้วเราสองคนก็นั่งคุยกันถึงเรื่องงานบ้างเรื่องที่ผ่านมาในแต่ละวัน แลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตให้กันและกัน พอแต่งงานแล้วเราจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆเป็นของพวกเราเอง แต่ตอนนี้ผมคงไม่ต้องฝันอีกแล้วล่ะ ก็คนคนนั้นน่ะอยู่ตรงหน้าผมแล้วนี่ไง วันก่อนผมเดินเล่นแล้วก็มานั่งที่ร้านกาแฟร้านประจำซึ่งดูแปลกตากว่าทุกทีเพราะวันนี้เจ้าของร้านที่จะคอยรับออร์เดอร์ไม่อยู่ และลูกค้าดูน้อยกว่าทุกที และผมก็ได้เจอ'ชอง ยุนโฮ'คนที่ทำให้ใจผมสั่นตั้งแต่แรกเห็น ซึ่งชื่อก็รู้มาจากป้ายชื่อที่อกนั่นแหละ

" ขอโทษนะครับ จะรับอะไรดีครับ "

เสียงหวานดังขึ้นสกัดความคิด ซึ่งเจ้าของเสียงก็คือคนที่ทำให้ผมที่มาร้านนี้ประจำอดแปลกใจไม่ได้ว่าในร้านมีใครที่เสียงหวานขนาดนี้ด้วยเหรอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน ผู้ชายธรรมดาที่ก็ไม่ได้หน้าสวยเหมือนผู้ชายบางคนที่สวยจนดูไม่ออกว่าหญิงหรือชาย แต่มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาด

" คาปูชิโน่แล้วกันครับ แล้วก็เค้กช็อกโกแลตกลับบ้านด้วยครับ "

" ครับรอสักครู่นะครับ "

เขาทิ้งท้ายไว้ด้วยรอยยิ้มที่สามารถทำให้ผมนอนไม่หลับไปได้หลายคืนเพราะถูกตราตรึงไว้ด้วยแสงเปร่งประกายระยิบระยับ ระหว่างนั่งรอผมก็แอบมองทุกการกระทำของเขาเงียบๆ จนกระทั่งเขายกของมาเสริฟที่โต๊ะผม

" ขอโทษนะครับ "

ยุนโฮวางแก้วคาปูชิโน่และจานเค้กลงโค้งให้เล็กน้อยแล้วก็เดินไปทำงานของตัวเองต่อ ลูกค้าพากันพลัดเข้าออกร้านแม้จะมีลูกค้าไม่มากเหมือนทุกทีแต่ก็มีลูกค้ามาเรื่อยๆ ผมนั่งมองจนร้านใกล้ปิด ผมเลยวางเงินจำนวนตามราคาไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไป

" ขอบคุณมากครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ "

.

.

.

.



อันที่จริงผมออกจากร้านมาก็ไม่ได้ไปไหนหรอก มายืนมองยุนโฮอยู่อยู่แถวๆหน้าร้านนั่นล่ะ

" อ้าว! คุณลูกค้าคนนั้นนี่นา "

น้ำเสียงสดใสเป็นสิ่งแรกที่ผมได้ยินตอนยุนโฮเดินออกมา เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาแต่พอมาอยู่บนตัวยุนโฮแล้วกลับดูน่ารักมากๆ

" มายืนรออยู่หน้าร้านมีอะไรรึป่าวครับ หรือว่าลืมของไว้ในร้าน อ้อลืมของสินะงั้นรอเดี๋ยวนะครับเดี๋ยวผมเปิดร้านให้นะครับ "

ยุนโฮพูดรัวสะจนไม่มีเวลาให้ผมได้ตอบทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนถามคนอื่นแต่ตัวเองตอบเองหมด ผมพูดขัดคนเข้าใจผิดที่กำลังจะไขกุญแจเปิดร้านสะก่อน

" ไม่ใช่ครับผมไม่ได้ลืมของแต่ผมมารอไปส่งคุณที่บ้าน "

หน้าที่ยิ้มให้ลูกค้าตลอดมีแววตกใจเล็กน้อย แต่แล้วก็ยิ้มออกมา

" อ๋อ! อยากเป็นเพื่อนกับผมสินะ ผมยุนโฮ "

มือขาวๆยื่นมาตรงหน้าผมพร้อมกับเจ้าตัวที่ยิ้มจนตาหยี ผมยิ้มและยื่นมือไปจับมือขาว

" ผมชางมินครับ ฝากตัวด้วยนะครับ "

" ไม่ต้องพูดเพาะก็ได้ ตามสบายเถอะ "

เราสองคนเดินคุยกันสารพัดเรื่องทั้งมีสาระและไร้สาระ จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบ้านผมพอดี แล้วทำไมมาหยุดตรงนี้ล่ะ? ขณะที่กำลังคิดถึงเหตุคนข้างๆก็เปิดประตูรั้วแล้วกวักมือเรื่อง ซึ่งนั่นทำให้ผมคิดเหตุผลที่น่าตกใจออกทันที

" อย่าบอกนะว่านี่บ้านนายน่ะ "

" ก็ใช่ทำไมอ่ะ "

ยุนโฮถามกลับหน้าตาเฉย

"แล้วถ้าฉันจะบอกว่าบ้านฉันคือบ้านหลังนั้นล่ะ "

บอกพร้อมชี้ไปที่บ้านของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกลับ ผมคิดว่ายุนโฮจะต้องใจมากแน่ แต่ที่ไหนปฏิกริยากลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

" ว้าว! จริงอ่ะ! "

ยุนโฮกระโดดไปมาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่

" งั้นขอเข้าบ้านชางมินได้ป่ะ "

ยุนโฮถามผมก็จริงแต่เจ้าตัวกลับเดิยไปหน้าบ้านผมแล้วเนื่องจากรั้วบ้านผมสูงประมาณเอวยุนโฮเลยกระโดดข้ามรั้วเข้าบ้านผมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แค่นั้นยังไม่พอมีการกวักมือเรียกเหมือนกับเรียกแขกเข้าบ้านตัวเอง

" นายเนี่ยน้า เฮ้อ "

ได้แต่จำใจเปิดบ้านให้เข้าไป แต่คนที่อยากเข้าบ้านคนอื่นกลับยืนอยู่อย่างนั้น

" ไม่เข้ามาแล้วหรอ "

ถามออกไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก

" ฉันลืมไปน่ะว่าต้องทำเค้กที่ลูกค้าสั่งไว้ "

อีกฝ่ายตอบยิ้มๆ

" ไว้วันหลังแล้วกันเนอะ "

ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะโบกมือลาแล้วเข้าบ้านของตัวเองไป ซึ่งผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรเข้าแล้วก็ทำงานของตัวเองไป






...ฝ่ายยุนโฮ...

ผมกำลังทำเค้กอยู่ครับ แต่ไม่ใช่เค้กของลูกค้าอย่างที่บอกชางมินไปแต่เค้กก้อนนี้เป็นของชางมินตะหาก ผมแอบชอบชางมินมานานแล้วครับโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย ก็จะรู้ได้ไงล่ะเขาเพิ่งรู้จักผมวันนี้เองนี่นา เรื่องมันก็ประมาณว่าผมถูกพี่เรียกตัวกลับจากต่างประเทศให้มาช่วยดูแลบ้านและก็ช่วยงานที่ร้านประมาณสองสามเดือนระหว่างที่พี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศแฟน พอวันแรกที่ผมมาถึงก็เจอกับชางมินซึ่งรู้มาจากพี่อีกทีว่าเป็นลูกค้าประจำของร้าน วันแรกที่พบทำงานก็ได้รับออร์เดอร์เขาสะด้วยสิ ความรู้สึกตอนนั้นคือใจผมเต้นรัวกับเสน่ห์ความอบอุ่นที่แผ่รัสมีออกมาจากตัวเขาทำให้ผมได้รู้จักคำว่า'รักแรกพบ' เพราะตอนที่พี่ชี้ให้บ้านของเขาที่อยู่ตรงข้ามผมก็เอาแต่มองเขาออกจากบ้านทุกวันในช่วงที่ยังไม่ได้ไปทำงานที่ร้านแต่ตอนแรกก็นึกว่าตัวเองแค่ปลื้มเฉยๆที่ไหนได้กลับรักเขาเต็มๆ ผมเลยตัดสินใจว่าไหนๆก็รู้จักกันแล้วขอสารภาพรักเลยแล้วกัน มันเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาระหว่างเดินกลับบ้านกับเขา ว้าวในที่สุดเค้กช็อกโกแลตแสนอร่อยก็เสร็จผมบรรจงเขียนตัวหนังสือที่ต้องการจะบอกเขาลงไป...555 รอพรุ่งนี้นายจะต้องอึ้งแน่...










ณ ร้านกาแฟ

" รับอะไรดีครับ "

เสียงหวานเป็นเอกลักษณ์เรียกผมเพื่อให้เงยหน้าขึ้นจากเมนู

" คาปูชิโน่เหมือนเดิมละกัน "

ผมตอยยิ้มๆ

" งั้นรอแปปนะ "

พูดแล้วก็เดินออกซึ่งการกระทำทั้งหมดตากจากครั้งแรกที่กันจากพูดสุภาพกลายเป็นสนิทสนมแต่ก็ดีเหมือนกันนะผมว่า

" มาแล้วๆ "

ยุนโฮเดินถือแก้วกาแฟมือหนึ่งส่วนอีกมือถือเค้กชิ้นโตไว้แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม

" ฉันสั่งแค่กาแฟนะ "

" ก็ใช่ แต่เค้กฉันทำมาให้นายโดยเฉพาะเลยนะ "

ผมมองเค้กสลับกับหน้ายิ้มแฉ่งของยุนโฮสลับกันไปมา

" ลองอ่านสิแล้วค่อยให้คำตอบก็ได้นะ "

ว่าแล้วยุนโฮก็ลุกไปทำงานต่อ คำตอบ? อะไร? เพราะพูดอย่างนั้นเลยทำให้ผมยิ่งอยากรู้เลยก้มอ่านข้อความที่เขียนบนเค้ก

' เป็นแฟนกันนะ จากยุนโฮ '

.....FIN.....