คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Angel : : CHAPTERS 4
าาส
Chapters 4
ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้วที่ชีวิตของเซฮุนไม่เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวไปวันๆ เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกนี้เลยสักนิด การกลับมาที่ห้องแล้วยังมีใครอีกคนอยู่ด้วย การได้กินข้าวที่ไม่ใช่นั่งกินคนเดียว การได้พูดคุย ถึงจะดีบ้างไม่ดีบ้างกับใครสักคน มันก็ทำให้มีความสุขดี และไม่หว้าเหว่อย่างที่เคยเป็น
ยกความดีความชอบให้ยัยนางฟ้ากระดานโต้คลื่นเลยละกัน
“โอย หนักอ่ะ”
“อย่าบ่น ฉันหนักกว่าเธออีก แค่ให้ช่วยประคอง”
“มันก็หนักอยู่ดี มันไม่ใช่เล็กๆนะยะไอ้เด็กโข่ง”
ซอฮยอนโอดครวญ หลังจากที่เซฮุนตัดสินใจออกไปซื่อที่นอนมาอีกอัน เธอก็ต้องช่วยเขาแบกขึ้นมาข้างบน คนอื่นเห็นก็คงเข้าใจว่าเขาแบกมันขึ้นมาคนเดียว แต่ใครจะรู้บ้างว่ามีเธอช่วยประคองอยู่
“ถึงแล้วๆๆ บ่นอยู่ได้”เขาพูดเมื่อขึ้นมาถึงชั้นบนสุด “นี่ยัย ..เฮ้ย!!!!”
“ทำไมตรงนี้มันรูปร่างแปลกๆวะ เหมือนมีคนจับเลย”
“พี่ลีทึก”เซฮุนปล่อยที่นอนแล้วเดินไปหาพี่ชายข้างห้องอย่างตกใจ เพราะเขายืนอยู่ติดกับซอฮยอนเลยน่ะสิ “เอ่อ พี่มีอะไรเหรอ”
“ก็ได้ยินเสียงเหมือนว่าแกคุยกับใครอ่ะ ก็เลยออกมาดู แต่ว่าที่นอนตรงนี้มันแปลกจริงๆนะ มันยุบๆอ่ะ”
เพี๊ยะ
“พี่ มันไม่มีอะไรหรอกน่า”
“แล้วแกมาตีมือฉันทำไมว๊า”
เซฮุนเกาหัวตัวเองพลางหัวเราะแห้งๆ “ยุงน่ะพี่ ยุง”
“แปลกคน”
เซฮุนอาศัยช่วงเวลาที่ลีทึกเผลอถลึงตาใส่ซอฮยอนที่ยังยืนนิ่ง เขาบุ้ยปากไปที่มือของเธอเป็นเชิงว่าให้ปล่อย เมื่อเห็นดังนั้นซอฮยอนเลยรีบปล่อยที่นอนทันที
“หลบไปยืนไกลๆสิวะ”เซฮุนพูดแต่ก็นึกได้ว่าลีทึกยังอยู่ “เอ่อ..”
“แกพูดกับใครวะ”
“ผะ ผม ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยพี่”
“ก็ฉันได้ยินอยู่อ่ะ หลบไปยืนไกลๆสิวะ แกว่าฉันเหรอ”
“พี่ลีทึก ผมว่าพี่เข้าไปนอนเถอะ พี่หูไม่ดีแล้วล่ะ”
“ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นนะเว้ยไอ้ฮุน”ลีทึกพูดแล้วเอามือแตะไหล่เซฮุน “แล้วก็ พักนี้แกดูแปลกๆไปฉันเห็นแกพูดคนเดียวบ่อยๆ แถมตอนกลางคืนฉันยังได้ยินเหมือนแกกำลังคุยอยู่กับใครด้วย”
“=[ ]=”
“ซุกหญิงไว้เหรอวะ”
“พี่จะบ้าเหรอ ไม่เอาแล้วพี่ ผมจะเข้าห้องแล้ว ขอตัวก่อนนะ”
“เออๆๆๆ ฉันจะไปข้างนอกพอดี ไปก็ได้วะ แต่ว่าว่างๆ แกก็หาอะไรทำคลายเครียดหน่อยนะ แกเริ่มจะมีอาการเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีแล้ว”
พูดจบลีทึกก็เดินออกไปจากตรงนี้ เซฮุนชะเง้อคอมองตามเมื่อเห็นว่าลีทึกไปลับสายตาแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“คิคิ”
“หัวเราะอะไรของเธอ”
“เกือบไม่รอดแล้วไหมล่ะไอ้เด็กโข่ง”
“มันก็เพราะเธอนั่นแหละ”เขาพูดแล้วขยี้หัวตัวเอง “ไม่เอาแล้ว หนักชิบเลย เธอเอามันไปไว้ในห้องที”
“ฉันเนี่ยนะ จะลากไหวได้ไง”
“เป็นนางฟ้าไม่ใช่เหรอ”
“จะขอพรว่างั้น”
“เร็วๆเหอะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
ซอฮยอนพยักหน้าหงึกหงัก เธอหลับตาลงเอื้อมมือไปแตะที่นอน ท่องมนต์อีกนิดหน่อย ที่นอนก็หายวับไปกับตา
แม้จะเห็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่เห็นเซฮุนก็ยังไม่ชินเสียที เขายังคิดอยู่เสมอ ว่ามันมีเรื่องแบบนี้บนโลกที่สวยงามเช่นนี้ได้อย่างไร
“แล้วทำไมนายไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก จะมัวมาลากกันอยู่ทำไม”ซอฮยอนพูดอย่างเซ็งๆ ทั้งๆที่เขาสามารถขอพรกับเธอได้ ถ้าทำไปตั้งแต่แรก ก็คงไม่เสียพลังงานขนาดนี้หรอก
“ฉันลืม จบปะ”เขาพูดเน้นแล้วเดินเข้าไปในห้อง ที่นอนเข้ามาแล้วจริงๆ แถมยังวางอยู่ข้างๆกับที่นอนอันเก่าพอดีเป๊ะ
“ฉันว่าจะถามตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านแล้ว นายซื้อที่นอนมาทำไม อันเก่ายังใช้ได้อยู่นี่”
“- -*”เขาเหลือบตามองเธอพลางถอนหายใจออกมาแรงๆ “แม่คุณ ฉันนอนฟุบกับโต๊ะทุกวันๆฉันก็เมื่อยหลัง ปวดคอเหมือนกันนะ ใครจะไปเหมือนเธอ มาแย่งที่นอนฉันเฉยเลย”
“ฉันก็จำได้ว่าก่อนหลับฉันก็ฟุบลงไปกับโต๊ะนี่นา ทำไมพอเช้ามา เราสลับกันตลอดเลยล่ะ”
“ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆสินะ”เซฮุนพูดแล้วทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอันใหม่
ทุกคืนเขาก็นอนของเขาบนที่นอนอยู่ดีๆ แต่ซอฮยอนก็มักจะละเมอแล้วมานอนบนที่นอน แถมเธอยังกอดเขาตลอดด้วยอีกต่างหาก นี่คือเหตุผลที่เขาจำต้องควักเงินซื้อที่นอนอันใหม่มา เพื่อความสบายของตัวเอง และเพื่อความปลอดภัยของหัวใจด้วย การมีคนมานอนกอดทุกคืนๆ มันก็แปลกๆอยู่นะ
“แล้วนายจะเอาที่นอนไว้ข้างกันแบบนี้เหรอ”
“เธอคิดว่าห้องฉันกว้างพอจะเอาวางไว้ที่อื่นไหมล่ะยัยกระดานโต้คลื่น”
“ชิ ก็แค่ถามดีๆ”ซอฮยอนจิ๊ปากแล้วเอนตัวลงนอนข้างๆเขา “ก็ดีเหมือนกัน นอนบนที่นอน ฉันหลับเต็มที่สุดๆไปเลย”
เซฮุนหันไปมองร่างบางข้างกาย เมื่อเธอหันมาสบตาเขาก็รีบเสหน้าไปทางอื่น “จะ จะนอนก็นอนไปเถอะ ฉันก็จะนอนเหมือนกัน ต้องไปทำงานตอนเย็น”
“...”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบเขาก็หันกลับไปมองก็พบว่าซอฮยอนหลับปุ๋ยไปแล้ว เขายันตัวลุกขึ้นนั่งถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ยัยบ้าเอ๊ย เธอมันตัวแสบชะมัด”
“...”
“เวลาหลับ ..ก็น่ารักดีอยู่หรอก”
“...”
“หึๆ ^-^”
เซฮุนตื่นมาทำงานที่ร้านตามปกติ ซอฮยอนยังคงหลับอยู่ที่ห้อง หลังจากที่อยู่ร่วมห้องกับนางฟ้าประจำตัวมาร่วมอาทิตย์ก็ทำให้เขารู้อะไรหลายๆอย่าง เช่น เธอมักจะชอบนอนละเมอ แถมยังขี้เซาสุดๆ บางทีการที่เธออายุ 500 กว่าปีบนสวรรค์ ก็คงเปรียบเสมือนเธอเป็นเด็กน้อยก็ได้ ดูได้จากอะไรหลายๆอย่าง
“ฮุน”
“...”เซฮุนไม่ได้หันไปทั้งๆที่เขาได้ยินเสียงเรียกแล้ว เพราะรู้ว่าเป็นใครเรียก อาการโอเซฮุนผู้เงียบขรึมเลยเข้าร่างทันที
“ฮุน ยุนเอากีตาร์ไปให้พี่ชายยุนแล้วนะ”
“อือ”
“พี่ชายยุนชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก”ยุนอาลากเสียงยาวพร้อมกับรอยยิ้มสดใสของเธอ
“กะ ก็ดีแล้วนี่”เขาตอบสั้นๆ แต่เมื่อเห็นเหมือนว่าเธอกำลังจะไปเขาก็เลยพยายามจะหาเรื่องคุยเพื่อให้เธอได้อยู่ต่อ “ยุน”
“หืม?”
“ยุนมีพี่ชายด้วยเหรอ เพิ่งรู้”
“แหม มันก็เหมือนฮุนมีน้องสาวนั่นแหละ ยุนก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ่า..”
“เราขึ้นไปกันเถอะ ใกล้จะได้เวลาแล้วนะ”
“อือ”
ยุนอายิ้มแล้วเดินนำไป แต่แล้วเธอกลับเสียการทรงตัวจนเอียงมาด้านหลัง เซฮุนอ้าแขนรับไว้ได้ทันก่อนที่ยุนอาจะล้มลงพื้น เธอกับเขาสบตากัน พลันใบหน้าของเซฮุนก็ร้อนฉ่าอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่สิ มันมีสาเหตุ ก็ตรงที่ตอนนี้เขากอดยุนอาอยู่ไง
“เอ่อ ขอบคุณนะฮุน -///-“
“มะ ไม่เป็นไร -/////-“
“ยุนนี่ซุ่มซ่ามจัง แหะๆ”ยุนอาดีดตัวออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วหัวเราะแห้งๆ แต่เมื่อจะออกเดินเธอก็ทำท่าว่าจะล้มอีกครั้ง
“เป็นอะไรไหม”
“โธ่ ส้นรองเท้าหักอ่ะ”เธอพูดแล้วถอดรองเท้าที่ส้นหักขึ้นมา “เสียดายจังเลย คงต้องถอดไว้นี่ก่อน เดี๋ยวค่อยเอาไปซ่อม”
เซฮุนมองหน้ายุนอาที่มองรองเท้าอย่างเสียดาย เขาเงยหน้ากลับมามองยุนอาอีกครั้ง “ยุน เดี๋ยวเธอขึ้นไปก่อนเลยนะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“อื้ม รีบตามมานะ”
เซฮุนพยักหน้าแล้วรอให้ยุนอาเดินเท้าเปล่าออกไป เขาก้มลงไปหยิบรองเท้าของเธอขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ด้านหลังร้านที่ไม่มีคน
“ยัยกระดานโต้คลื่น ฉันมีเรื่องจะให้ช่วย รีบมาที”
เขาร้องเรียกเธอในใจอีกครั้ง ไม่นานร่างของซอฮยอนก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า
“มีอะไรไอ้เด็กโข่ง ไหนนายเคยบอกฉันว่าชีวิตนายไม่เคยมีเรื่องอะไรไง ทำไมเรียกฉันมาบ่อยจัง”
“เลิกกระแหนะกระแหนฉันเหอะ”เขาพูดพลางเขกหัวเธออย่างหมั่นไส้ “นี่ รองเท้ายุนอา พอดีว่าส้นมันหัก”
“แล้ว?”
“ก็แล้วอะไรล่ะ ฉันอยากจะซ่อม แต่เวลาคงไม่พอ เธอช่วยจัดการให้ที”
“นายใช้พร 2 อย่างแล้วนะ”
“เอาเหอะน่า”
ซอฮยอนพยักหน้า เธอเอื้อมมือไปจับรองเท้า หลับตาแล้วเริ่มท่องมนต์ ไม่นานนักรองเท้าก็กลับคืนสู่สภาพเดิม เซฮุนมองอย่างดีใจ เขาหยิบรองเท้าขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปทันที
“ชิ รีบเชียวนะยะ ขอบใจสักคำไม่มีเลย ไอ้เด็กโข่ง”ซอฮยอนบ่น “ฉันกลับดีกว่า แบร่ :p”
ในขณะที่เธอกำลังจะหายตัวกลับไปที่ห้องของเขา มือของใครบางคนก็มาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะหายตัว
“พี่คริส!!!”
“มาทำอะไรที่นี่”
“เซฮุนทำงานที่นี่ แล้วพี่คริสล่ะ พี่มาทำอะไรที่นี่ หรือว่าคนที่พี่ดูแลทำงานอยู่นี่เหมือนกัน”
“อือ”คริสพยักหน้าตอบแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้องสาว “เหนื่อยไหม”
“ไม่เหนื่อยหรอก สนุกดี ฉันใช้ทนต์ได้ตั้งหลายอย่างแล้วนะ”
“อื้ม ดีแล้วล่ะ”คริสพูดสั้นๆอีกครั้ง “กลับเถอะ”
“ค่ะ”
“แล้วเดี๋ยวพี่จะแวะไปหาบ่อยๆ อารมณ์พี่ตอนนี้ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้นเลย”
“คิคิ ฉันเข้าใจ”เธอตอบพี่ชายของเธอ “งั้นฉันไปแล้วนะ”
“อื้ม”
ร่างบางหายไปเมื่อพูดจบ คริสถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความเบื่อหน่าย
“เมื่อไหร่ไอ้ฤดูนี้จะหมดไปวะเนี่ย”
ซอฮยอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตู เธอเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง เมื่อไฟในห้องสว่างก็ทำให้เธอเห็นว่าเจ้าของห้องนั่นเองที่เข้ามา
“นาย กลับมาแล้วเหรอ”
“ยังมั้ง”เขาตอบกวนๆ “เธอเปิดไฟเลยได้ไหม ฉันมองไม่ค่อยเห็น”
เธอเดินไปเปิดไฟ และเมื่อไฟตดทำให้เธอได้เห็นว่าร่างของเซฮุนเปียกโชกตั้งแต่ผมยันเท้าเลยทีเดียว “นี่นายไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมเปียกงี้อ่ะ”
“ฝนมันตกอ่ะดิ”
“เลยเดินตากฝนว่างั้น”
“ฉันไปส่งยุนอามาเว้ย”
“ชิ สุภาพบุรุษเหลือเกิน ทีกับฉันนะ”
“หึๆ ก็อย่างเธอมันไม่น่าให้สุภาพบุรุษด้วยนี่”เขาพูดพลางถอดเสื้อออก
ซอฮยอนตกใจรีบหันหลังทันที “ไอ้บ้า ถะ ถอดเสื้อทำไม”
“ก็มันเปียก เธอจะให้ฉันเป้นปอดบวมเหรอวะ ยัยกระดานโต้คลื่น”
“กะ ก็ไปถอดในห้องน้ำสิไอ้บ้า”
เขาไม่ได้ตอบอะไรแต่โยนเสื้อที่เปียกใส่เธอ “เอาไปตากให้ด้วย ฉันจะไปอาบน้ำ”
“แหวะ”ซอฮยอนร้องเมื่อเสื้อเปียกของเซฮุนอยู่บนหัวของเธอ “ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย ให้ดีๆก็ได้”
“ก็เธอหันหลังอ่ะ ..ยังไม่ไปตากอีก เดี๋ยวฉันก็ถอดกางเกงด้วยเลยนี่”
“อย่าน้า ><”
ซอฮยอนร้องเสียงหลงแล้วรีบเอาเสื้อของเขาออกไปตากที่ระเบียง เมื่อกลับเข้ามาเซฮุนก็อยู่ในห้องน้ำแล้ว เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วนั่งรอจนกว่าเขาจะออกมา
“อ้าว มานั่งทำตาแป๋วอยู่ทำไม ไม่นอนไปล่ะ”
“นายกินยาก่อนดีไหม”
“หือ?”
“ก็ป้าฉันเคนบอกว่าถ้าพวกมนุษย์ตากฝนก็จะทำให้ไม่สบาย ให้หาอะไรที่มันเรียกว่ายามากิน”
“อะไรที่เรียกว่ายา”เขาทวนคำเธอแล้วหัวเราะ “เธอไม่รู้จักยาหรือไง”
“ก็ไม่รู้จักน่ะสิ”
“ฮ่าๆๆๆ ช่างเหอะ ฉันแข็งแรง ไม่ป่วยง่ายหรอก”เขาพูดพลางเช็ดผมที่เปียก “ว่าแต่นางฟ้าอย่างเธอ ป่วยได้ไหม”
“ไม่ พวกเราไม่ป่วยหรอก”
“ดีว่ะ”
“ถ้าจะป่วยก็คงตายเลยล่ะมั้ง”
“แล้วนางฟ้าอย่างพวกเธอมีอายุได้นานขนาดไหน”
“อืม”เธอลากเสียงยาวอย่างครุ่นคิด “พวกเราไม่ตายง่ายๆหรอกนะ อยู่ได้นานมาก ฉันรู้สึกว่าตอนนี้คุณทวดของฉันก็อายุเป็นหมื่นๆปีเลยล่ะ”
“-o-“
“พวกเราไม่เจ็บป่วยไง แต่ถ้าจะเจ็บป่วยที ก็คงตายไปเลยล่ะมั้ง”
“อยู่นานชะมัด ไม่เบื่อโลกบ้างเหรอ”
“ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องทำ ไม่เบื่อง่ายๆหรอกน่า”เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
และเป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มของเธอสะกดเขา เซฮุนสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดเหล่านี้ออกไป เขามองไปทางอื่น “ฉันจะนอนแล้ว เธอก็ปิดไฟด้วยแล้วกัน”
“นายแน่ใจนะว่านายจะไม่ป่วย”
“เออ”
“ตามใจ”
ซอฮยอนเดินไปปิดไฟ แล้วเดินกลับมานอน วันนี้เธอหายตัวไปหาเขาทำให้เสียพลังงานไปเยอะอีกแล้ว คงต้องนอนชาร์จสักหน่อย
ทางด้านเซฮุน หลังจากที่ไฟดับเขาก็นอนหันไปอีกทาง เมื่อซอฮยอนกลับมานอน ถึงระยะทางจะห่างกันมาก แต่เมื่อรู้ว่าเธออยู่ใกล้ๆ หัวใจของเขาก็เต้นรัวอยู่ดี
หลับสิไอ้ฮุนเอ๊ย แกจะตื่นเต้นทำไม ยัยกระดานโต้คลื่นนี่ไม่ใช่ยุนอานะ
ตอนเช้าแสงแดดจากด้านนอกเข้ามาภายในห้อง ซอฮยอนรู้สึกตัวตื่น แต่เธอกลับรู้สึกแปลก เมื่อลืมตาขึ้นมาเต็มตาแล้วเธอก็ร้าเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกแปลก
“ย๊า ไอ้เด็กโข่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อืม..”
ซอฮยอนดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเซฮุนที่นอนกอดเธอเอาไว้แน่น เธอตะโกนเสียงดังอย่างตกใจแต่เขากลับแค่ครางออกมาเบาๆเท่านั้น
“ไอ้เด็กโข่ง ไอ้บ้า นายลวนลามฉัน”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เซฮุนยังคงนอนนิ่งๆ ซอฮยอนขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของเขา ปกติเซฮุนมักจะตื่นก่อนเธอเสมอ แต่วันนี้ไม่ว่าเธอจะเสียงดังยังไงเขากลับไม่ตื่น
ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวไร้สีเลือด
“หรือว่า..”
เธอเอามือไปอังที่หน้าผากของเขา แต่ก็ส่ายหน้าอย่างขัดใจ
“โอ๊ย แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่านายตัวร้อนหรือตัวเย็น”
นางฟ้าอย่างเธอไม่สามารถรับรู้ร้อน หนาวได้ แต่ดูจากใบหน้าของเขาและพฤติกรรมของเขามันก็น่าจะบอกได้ว่าเขาไม่สบายซะแล้ว
“ไหนนายบอกว่านายแข็งแรงไงไอ้เด็กโข่ง”เธอพึมพำแล้วลุกขึ้นยืน “แล้วไอ้ยาอะไรนั่นรูปร่างมันเป็นยังไงล่ะเนี่ย”
หรือว่าเธอควรจะปล่อยให้เซฮุนนอนตายอยู่ในห้องนี้ ..ไม่ๆๆๆๆ มันผิดศีลธรรมนางฟ้าสุดๆ ต้องหาคนมาช่วยแล้ว
ว่าแต่จะหาใครมาช่วยล่ะ ..
“นึกออกแล้ว”
เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็หลับตานึกถึงที่ที่เคยมาเมื่อไม่นาน เมื่อลืมตาเธอก็อยู่ในที่ที่เธอต้องการจะมาแล้ว
“หึ ไอ้เด็กโข่ง นายต้องขอบคุณฉันเยอะๆเลยนะ”
“อ้าว ซอฮยอน”
“คะ คุณยุนอา”
“มาทำอะไรที่นี่จ๊ะ”
“คือว่า คุณยุนอาคะ ไอ้เด็กโข่ง”
“- -? ไอ้เด็กโข่ง”
“เอ่อ พี่เซฮุนน่ะค่ะ พี่เซฮุนไม่สบาย”
“ตายแล้ว”
“ยะ ยังไม่ตายค่ะ”
“มันเป็นคำอุทานจ้ะ”ยุนอาพูดแล้วมองซอฮยอนอย่างร้อนรน “ต้องเป็นเพราะตากฝนมาส่งฉันเมื่อวานแน่ๆเลย แล้วฮุนเป็นยังไงบ้าง”
“ก็อาการไม่ค่อยดีนักน่ะค่ะ แล้วฉันไม่รู้ว่าจะต้องซื้อยาอะไรไปให้ ก็เลยมาขอความช่วยเหลือ”
“ได้เลยๆๆๆ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้นะ”
“เอ่อ คุณยุนอาคะ”
“ว่าไงจ๊ะ”
“ช่วยไปดูแลพี่เซฮุนเลยได้ไหมคะ”
“เอ๋? ห้องของฮุนเป็นอพาร์ทเม้นท์ชายล้วนไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาค่ะ ฉันพาเข้าไปได้”
“ถ้าอย่างงั้น ..ก็ตกลงจ้ะ”
นี่ไงล่ะ คนที่จะดูแลเซฮุน
ความคิดเห็น