ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    SF _ B.A.P. .. etc. [Y]

    ลำดับตอนที่ #5 : [SF]_B.A.P. - Who in your heart ? 5 bangchan

    • อัปเดตล่าสุด 1 มิ.ย. 56


    “คืนนี้ไม่ออกไปจริงๆ หรอ กูอยากให้มึงไปด้วยอะ ไปด้วยกันนะ นะๆๆๆๆ -w-”คนตัวเล็กกำลังคะยั้นคะยอให้เพื่อนรักไปเที่ยวไนท์คลับด้วย เพราะเกือบสองอาทิตย์แล้วที่เพื่อนรักไม่ไปเที่ยวด้วยกันเลย...

     

    “ไม่เอาอะ กูเบื่อๆ พวกมึงไปกันเองเหอะ กูไม่ค่อยมีฟีลนั้นเลย”คำตอบที่ได้กลับทำให้อีกคนยู่หน้าเข้าอย่างน้อยใจสุดๆ

    “มึงอะ!! ทิ้งพวกกูอีกแล้วนะ ฉิงมึงเคลียร์ดิ๊ - -”ก็อ้อนวอนแล้วไม่ได้ผลคงต้องใช้ตัวช่วย

     

    “ก็มันไม่อยากไปมึงจะอะไรนักหนา กูยังไม่อยากไปเลย -*-”จางอี้ชิงเพื่อนรักอีกคนบอกอย่างเซ็งๆ จนลู่หานยิ่งยู่ปากหน้างอเข้าไปอีก

    “ชิ แล้ววันนี้มึงจะเข้าชมรมมั้ยเนี่ย? มึงไม่เข้าชมรมสองอาทิตย์แล้วนะ จะโดดอะไรนักหนา ปกติเห็นเข้าแทบทุกวันเลยอะ”ลู่หานเปิดประเด็นมาดุเพื่อนอีกรอบ

     

    “อันนี้จริง ทำไมไม่เข้าอะ มึงมีอะไรไม่บอกูรึป่าว?”อี้ชิงคอยเสริมทัพ แต่มันเรื่องจริงนี่ หลังๆ มานี้ฮิมชานดูเปลี่ยนไปมาก ไปเที่ยว ไม่เมา ไม่ค่อยยิ้ม เอาแต่เหม่อ บางวันมาเรียนก็เห็นตาแดงๆ บวมๆ ถึงจะไม่เคยถามแต่อี้ชิงก็สังเกตเห็นมาตลอด

     

    “วันนี้มึงต้องเข้า ที่ชมรมมีงานด้วย”ลู่หานบอกดุๆ คราวนี้คงปฏิเสธไม่ได้แล้ว ฮิมชานเลยได้แต่พยักหน้าส่งๆ เป็นคำตอบ...ให้ตายเถอะ...หวังว่าคงไม่ต้องเจอกันนะ

     

    อาจเป็นความทรงจำที่สั้นเหลือเกินไม่ยืดยาว
    แต่มีใครรู้ว่าฉันเศร้า
    เกือบทุกคราวที่นึกมันขึ้นมา 

     

    Yongguk’s part

     

                    ผมนอนดูหนังอยู่ในห้องทั้งวัน หนังที่ฮิมชานเช่ามา ถ้าวันไหนเบื่อๆ ฮิมชานมันจะชอบดูหนังอยู่ในห้องครับ ชอบเช่ามาเยอะๆ ทีละห้าหกเรื่อง ดูอยู่ได้ทุกวัน แล้วมันก็ชอบลากผมมาดูด้วย

     

    นานๆ ทีมันถึงจะอยากไปดูหนังในโรงหนังบ้างไม่มีซักครั้งที่เราจะไม่ดูหนังด้วยกัน...แต่ผมดูหนังคนเดียวมาสองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง แล้วยังต้องกินบะหมี่ทุกวัน ถึงผมจะชอบมันก็เถอะ ... ตอนนี้ผมอยากกินกับข้าวฝีมือฮิมชานมากกว่าซะอีก...

    ไม่มีฮิมชาน ผมรู้สึกไม่มีชีวิตชีวายังไงไม่รู้... รู้สึกว่าอยู่ไม่ได้  ตื่นมาเจอความว่างเปล่า ไม่มีฮิมชานแล้วผมจะอยู่ยังไง ผมเสียใจกว่าตอนโดนปฏิเสธซะอีก...

     

     

    ตั้งแต่วันนั้น ที่ผมไปสารภาพรักกับจุนฮง ผมเพิ่งรู้ว่าเวลาที่โดนปฏิเสธตรงๆ มันเป็นยังไง เจ็บจนใจทั้งใจชาไปหมด แต่ก็อย่างที่บอกที่เจ็บไปกว่านั้น คือการไม่มีฮิมชานอยู่ข้างๆ ตะหาก

    ...

    “ฮยอง เต้นเซ็กซี่แบบนั้นอีกแล้วนะ ผมหวง -^-”จุนฮงคว้าเอาจงออบที่เพิ่งจะเต้นจบเพลงมานั่งตักตัวเอง

    วันนั้นทุกคนต้องมาเต้นเทสเพื่อคัดตัวไปขึ้นโชว์งานประจำปีของมหาลัยครับ จุนฮงกับจงออบนั่งกอดฟัดกันไม่หยุด คนในชมก็มองกันใหญ่ แต่ทั้งคู่เหมือนจะอยู่ในโลกส่วนตัวไปแล้วล่ะ...

     

    ผมเพิ่งรู้ว่าสองคนนี้คบกันจริงๆ ไม่ได้คบกันเพราะทำให้ผมอยากตัดใจ เพราะผมเห็นสองคนแทบจะมีอะไรในห้องเปลี่ยนชุดในชมรมด้วยซ้ำ =_= .... เอาจริงๆ ผมก็เจ็บนิดๆ นะครับที่เห็นสองคนพลอดรักกันตลอดแบบนี้ แต่มันก็แค่นิดเดียว...นิดเดียวจริงๆ

     

    หลังจากวันนั้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสนใจอะไรจุนฮงเท่าไหร่แล้ว คนที่จุนฮงบอกว่าก็คงเป็นจงออบนี่แหละครับ เห็นน้องสองคนรักกันมันก็ดีแล้วล่ะ ถึงจะมีเสียใจอยู่บ้าง แต่มันไม่เหมือนกันกับที่ฮิมชานหายไปเลย

     

    ทั้งที่มันบอกว่ามันรักผมแล้วมันหนีผมไปทำไม...?

     

    วันนั้นฮิมชานไม่ชมรม ไม่เข้ามาสองอาทิตย์แล้ว ผมเคยแอบไปหามันที่ห้องเรียน ก็มาเรียนนะครับ แต่พอตอนผมมาอีกรอบตอนที่เลิกคลาสมันก็หายไปแล้ว เจอแต่เพื่อนในห้องมัน ...  คงอยากหลบหน้าผมสินะ...

     

    .......

     

    Ringgg    Ringgg ~

    “ฮัลโหล”

    “กี่โมงกี่ยามแล้วไอ้เหี้ยยยยย เมื่อไหร่มึงจะมาเนี่ย เค้าจะเริ่มเทสกันแล้วนะครับท่านประธาน”เสียงไอ้คริสด่ามาพรวดยาวเป็นขบวนแห่ -*- เฮ้อออ

    “มึงนัดกูห้าโมงครึ่งไม่ใช่รึไงวะนี่มันเพิ่งจะสี่โมงเย็นเองนะเว้ย”ผมมองนาฬิกาบนผนังทางขวา...ใกล้ๆ หน้าประตูห้องของฮิมชาน...

    “ก็เด็กมันมาเร็ว รีบๆ เทสเหอะจะได้เสร็จซะที”

    “เออๆ ทุกอย่างพร้อมแน่นะ กูไปแล้วยังต้องรอใครอีกแม้แต่คนเดียวล่ะมึงได้แดกตีนกูแน่ๆ” ผมเคยโดนมันหลอกให้ไปก่อนเวลาบ่อยๆ น่ะ

    “เออ!! ครบหมดแล้วเนี่ย ฮิมชานก็มาแล้วด้วยเหลือมึงคนเดียวแหละไอ้เหงือก”ฮิมชานก็มา 0.0!!

     

                    ผมกดวางแล้วคว้าเป้ที่วางอยู่ข้างๆ ผมต้องรีบแล้วล่ะ ฮิมชาน...ในที่สุด กูจะได้เจอมึงซะที ^^

     

     

    End of  Yongguk part

     

     

                    ในห้องซ้อมชมรมแด๊นซ์กำลังเต็มไปด้วยสมาชิกชมรมที่ต้องเข้ามาเทสเพื่อเป็นตัวแทนแสดงโชว์ในงานประจำปีของมหาลัยที่จะจัดหลังจากการสอบมิดเทอมที่จะถึงในอีกไม่นานนี้ โดยที่รุ่นพี่ปีสามเป็นคนคัดตัวจากสมาชิกที่มีอยู่....

     

    “มากันพร้อมแล้วนะครับ น้องๆ ที่ยังไม่ได้เทสแยกออกไปฝั่งซ้ายเลยครับ”เสียงจุนฮยองสั่งน้องๆ ที่กำลังนั่งปะปนกัน ทั้งคุยทั้งหยอกล้อกัน ก็แยกตัวออกเพื่อเริ่มการเทส

                   

                    ถึงในห้องจะดูวุ่นวายนิดๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ยงกุกละสายตาจากฮิมชานได้เลย ตั้งแต่เข้ามาในชมรมสายตาของเขากวาดหาแต่ฮิมชาน ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่เขาไม่อยากละสายตาเลย

     

    ถ้าเกิดฮิมชานหายไปอีก...จะทำยังไง ?

                    ยงกุกเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ฮิมชานที่นั่งอยู่เก้าอี้กรรมการแล้ว แต่อีกคนกลับท่าทางจะลุก แต่พอหันไปมองเก้าอี้ตัวอื่นก็ดันไม่มีให้นั่งซะแล้ว เลยทำให้ต้องนั่งลงตามเดิม

     

     

    ผิดไหม ที่ไม่ไปพบเธอ
    ไม่ต้องการพบเจอ ไม่ต้องการเจอะหน้าใคร
    ผิดไหม ที่ไม่ยอมเข้าใจ
    ไม่อยากฟังเรื่องราวที่เธออยากอธิบาย 

     

    “ฮิมชาน...”เสียงเรียกนั้นดังพอที่จะทำให้ฮิมชานได้ยิน แต่คนที่ถูกเรียกทันทีที่ได้ก็หันไปชวนเพื่อนที่นั่งข้างๆ คุย ยงกุกมองการกระทำนั้นอย่างไม่สบอารมณ์

    “คืนนี้มึงเลี้ยงนะลู่ กูจะเมาให้อ้วกถอนรากเลยเลย ฮ่าๆๆๆๆ”ฮิมชานหันไปพูดกับลู่หานที่นั่งข้างๆ ทำเอาเพื่อนถึงกับงง อะไรของมัน ไหนตอนแรกบอกไม่ไป แต่ลู่หานก็รับมุขโดยการพักหน้ารัวๆ เออออตามไปด้วย  ยังไงมันก็จะไปด้วยนี่หว่า

     

     

    “โอ๊ยกว่าจะกลับ เล่นเอากูแทบขาดใจ =_=”อี้ชิงบ่น

    “จะสี่ทุ่มละเหี้ย ได้เวลาไปร่อนนน ~”ลู่หานพูดขึ้นอย่างดีใจ วันนี้ฮิมชานจะไปเที่ยวในรอบสองอาทิตย์เชียวนะ ><

    “ร่อนอีกละ กูง่วง หิวด้วย จงออบกันเหอะ”ฮิมชานหันไปตะโกนเรียกจงออบที่กำลังเดินคู่กันมากับจุนฮงหนุงหนิง

     

                    ตั้งแต่เข้าไปอยู่กับจงออบ จุนฮงก็เข้ามาอยู่ด้วยเหมือนกัน แถมยังสวีตกันได้ตลอด บางคืนเสียงยังดังออกถึงห้องของเค้าอีก -*- มาราธอนกันจริงๆ

     

    “ไหนมึงบอกจะไปไง กูเลี้ยงก็ได้เอ๊า!! จงออบก็ไปกัน เอาสิมึง -^- ”พอจงออบเดินมาถึงลู่หานก็คว้าแขนของจงออบทันที

    “ฮิมชาน...”ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ฮิมชานที่ถูกเรียกก็หันมาควงแขนอี้ชิงที่ยืนข้างๆ แล้วเดินไปที่รถโดยไม่สนอีกคนเลย...

     

    จะหนีไปถึงไหน...จะหนีไปทำไม ?

     

     

                    ร่างบางยกแก้ววอดก้าขึ้นดื่มจนหมดแล้วเดินเซไปตรงกลางฟลอร์ ร่างกายเต้นเร้าไปตามเสียงเพลงที่ดังก้องทั้งคลับ เสื้อเชิร์ตสีขาวบางถูกถอดปลดออกให้เหลือแต่เสื้อกล้ามข้างใน บวกกับผิดขาวเนียนเรียกให้สายตาผู้คนต่างจับจ้องไปมองเป็นตาเดียว...

     

    “ชิบละเหี้ย!! ทำไมฮิมชานมันแรดกว่ากูขนาดนี้วะ -0-”ลู่หานในอ้อมกอดของคนรักรุ่นน้องอย่างเซฮุนมองเพื่อนที่ออกไปเต้นอยู่กลางฟลอร์พูด

    “กูว่าไม่ไหวนะ กลับเหอะ..”อี้ชิงพูดตาปรือๆ เพราะฤทธิ์คอกเทลอ่อนๆ ที่ดื่มไป

     

    เพราะปกติไม่แตะมาเจอลูห่านบังคับให้ดื่มก็คอพับจนได้ จงออบที่ออกไปเต้นมาหลายรอบแล้ว ก็โดนจุนฮงมอมเอาไปหลายแก้วจนลากกันกลับไปป้ะโอ้ปะๆ กันแล้ว -  -*

     

    “ไงจ๊ะน้องสาว”เสียงทักทายดังขึ้นข้างหู ทำเอาอี้ชิงหันไปมองจนหน้าแทบจะชนกัน

    “ไอ้เหี้ย!! ตกใจหมด -*- ...กว่าจะมา”อี้ชิงเป็นคนโทรไปบอกให้ยงกุกและคริสออกมาหาเอง เพราะเห็นว่าแต่ละคนเริ่มเมากันแล้ว ลู่หานเองก็เมาไม่น้อยแล้ว

     

    “ฮิมชานล่ะ ?”ยงกุกถามเสียงเข้ม เมื่อมองไปทั้งโต๊ะไม่มีคนตัวเล็กอยู่แม้เงา

    “โน่น ป่านนี้แม่.งโดนปล้ำกลางฟลอร์ปละ”ลู่หานชี้บอก แขนเรียวถูกชักกลับโดยเซฮุนที่มองอย่างเอือมๆ กับสภาพแฟนตัวเอง เมาเละทั้งแก๊งค์ =_=

     

                    ยงกุกมองไปตามที่ลู่หานบอกก็ต้องตะลึงอึ้งกับภาพตรงหน้า ฮิมชานที่กำลังวาดลวดลายแด๊นซ์กระจายอย่างยั่วยวนอยู่กลางฟลอร์ ทำเอาคนมองต้องกลืนน้ำลายลงคอ

    ถึงจะเคยเห็นร่างบางเมามานับครั้งไม่ถ้วน เต้นไม่รู้เท่าไหร่ แต่การแต่งตัวแล้วลีลายั่วยวนแบบนั้นมันทำให้ใจสั่นไม่น้อยเลยทีเดียว

     

    ยงกุกรีบสาวเท้าเข้าไปกระชากเอาฮิมชานที่กำลังเต้นกำลังใครสักคนออกมาจากจุดเรียกสายตา คนถูกกระชากหันมองอย่างตกใจ แต่เมื่อเรียกสติอันน้อยนิดกลับก็ได้ก็รีบสะบัดแขนออก แต่เพราะแรงที่ร่อยหรอลงไม่ทำให้แขนเล็กหลุดออกจากมือแกร่งของยงกุกได้เลย

     

    “มึงจะลากกูไปไหน ปล่อยสิกูจะเต้น!!”ยงกุกหันมองคนที่กำลังดื้อดึงจะกลับที่ฟลอร์อีก

    “กลับไปเต้นต่อที่ห้อง!! มึงมีเรื่องต้องเคลียร์กับกู!!”พูดจบร่างหนาก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่า

    “เอาของฮิมชานมาดิ๊ กลับก่อนนะ”ยงกุกคว้าเอากระเป๋าฮิมชานที่อี้ชิงยื่นให้ ทั้งที่เจ้าของกระเป๋าบนไหล่กว้างยังคงดิ้นและโวยวายไม่เลิก

     

     

     

                    ยงกุกวางร่างเล็กของฮิมชานลงบนเตียงนุ่มของเขา ห้องๆ นี้ กับฮิมชาน.... มันทำให้เขารู้สึกว่าอะไรๆ มันเติมเต็มขึ้นมาไม่น้อยเลย

    “งื้ออ ~”เสียงครางเบาๆ ดังในลำคอของฮิมชาน ดวงตาคมปรือขึ้นมองไปรอบๆ ...

     

                    ยงกุกมองร่างเล็กมองไปรอบๆ ห้องจนมาสะดุดกึกที่ตัวเอง... จริงๆ แล้วฮิมชานก็หน้าสวยไม่หยอกเลยนะ ปากหยักอวบอิ่มนั่น ดวงตาเล็กคมสวย สันจมูกโด่งลิ่วกับผิวขาวใส  เขามองข้ามไปได้ยังไงกัน!!??

     

    “จะไปไหน..?”ยงกุกถามเมื่อฮิมชานทำทางเหมือนจะลุกขึ้น

    “กลับ”ฮิมชานตอบโดยไม่มองหน้ายงกุกแม้แต่น้อย

    “ทำไมมึงต้องหนีกู ? ทำไมต้องหลบหน้ากู มึงเป็นอะไร?”

    “กูไม่อยากเจอ..”

    “พูดความจริงกับกูสิ อย่าทำแบบนี้ รู้บ้างมั้ยกูห่วงมึงแค่ไหน!!?? แล้ววันนี้!! มึงไปเต้นยั่วห่าอะไรกลางคลับ อยากโดนลากไปปล้ำรึไง!!??”ยงกุกเริ่มขึ้นเสียงอย่างโมโห ฮิมชานเองก็เริ่มจะหงุดหงิดตามไปด้วย ... เขาจะทำอะไรแล้วมายุ่งอะไรด้วยล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะสนใจอะไรซะหน่อย !!

     

    “กูไม่อยากเจอมึง ทำไมล่ะ? มึงก็รู้ว่ากูชอบมึง แล้วจะให้กูอยู่ห้องเดียวกันกับมึงต่อได้ยังไง ทั้งที่มึงรักคนอื่นจะเป็นจะตาย กูผิดหรอที่ยากจะหนี ผิดหรอที่กูไม่รอยากรับรู้อะไร กูเลยต้องหนีออกมาไง!!!”ฮิมชานใช้แรงที่พอมีผลักร่างหนาของยงกุก หวังจะออกไปจากที่ตรงนี้ซะที เขาไม่ชอบความรู้แบบนี้จริงๆ .... มันทำให้น้ำตาไหลและอ่อนแอมากๆ

     

                    แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกไปร่างบางก็ถูกคว้าไปโยนลงบนเตียงอีกรอบ

     

    “กูขอโทษ แต่มึงฟังบ้างได้มั้ย? ไม่ใช่ทำอะไรโง่ๆ !!”ใช่สินะ เพราะคนอย่างเขามันโง่...โง่ที่มารักเพื่อน ... โง่ที่รักคนที่เขาไม่รักตอบ ฮิมชานจ้องมองดวงตาดุของยงกุก มันแข็งกราวโมโหแต่ช่างเต็มไปด้วยความอบอุ่นและโหยหา...

     

    “งี่เง่าจริงๆ ทำไมต้องหนีไป ทำไมต้องไปยั่วคนอื่น ไหนบอกว่ารักกู ทำไมทำแบบนั้นล่ะ รักกูก็มายั่วสิไปยั่วคนอื่นทำไม หรืออยากร่าน ? อยากโดนนักใช่มั้ย!!?? ”ยงกุกตวาดใส่หน้าฮิมชานดวงตาแดงก่ำและสั่นเครือ ความโมโหทั้งคู่แทบพุ่งจนขีดสุดพอกัน

     

                    มือเรียวฟาดลงที่ใบหน้าหล่อคมอย่างแรงจนหน้าหันไปตามแรง

     

    ร่านอย่างนั้นหรอ... เกินไปแล้วนะ นอกจากจะไม่รักแล้วยังมาด่าสาดเสียเทเสียแบบนี้งั้นหรอ...ไม่เคยคิดว่าจะใจร้ายแบบนี้เลย...

      

                    มือหนาผลักร่างบางลงเตียงก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนและดูดเม้มแรงๆ จนเป็นรอยสีแดงก่ำจนออกช้ำ ร่างเล็กข้างล่างดีดดิ้นปละทุบตีเพื่อแรงของคนข้างบน แต่เพราะฤทธิ์วอดก้าที่ดื่มไปทำให้แรงที่มียังคงไม่มากพอ

     

    “ปล่อยกู!! ปล่อยสิวะ อื้อ! ปล่อย ฮึก..”มือเล็กยังคงปัดป่ายไล่อีกคนไม่หยุด น้ำใสๆ ยังคงไหลอาบแก้มเนียนไม่หยุด

     

    “ไหนบอกว่ารักกูนักหนาไง ตอนนี้มารังเกียจทำไมล่ะห๊า!!” ยงกุกฉีกเสื้อกล้ามสีขาวบางที่ปิดบังเรือนร่างน่าหลงใหลนั่นออก แล้วก้มลงกดจูบริมฝีปากบาง ดูดเม้มอย่างแรง พร้อมมือหนาที่ลวงเข้าลูบไล้วนอยู่หน้าท้องราบเนียน จนร่างบางอดที่ครางในลำคอไม่ได้

     

     

                    ลิ้นหนาดันเข้าโพรงปากหวานฉ่ำที่ปนขมนิดๆ เพราะวอดก้า นิ้วเรียวยาวกดบีบติ่งเล็กตรงหน้าอกขาวจนเป็นไตขึ้น เมื่อดูดดื่มกับโพรงปากหวานและลิ้นนิ่มที่เกี่ยวกวัดอย่างเมามันส์แล้ว ลิ้นหนาเริ่มลากเลียทั่วลำคอขาว และไล่ขึ้นขบเม้นใบหูอีกคน

    “ฮึก มัน อะ ไม่ใช่นะ ... พอ ปล่อยกู”ร่างเล็กยังคงปฏิเสธการเร้าของร่างหนา

     

    ถึงจะรักแค่ไหน แต่แบบมันไม่ใช่นะ...ถ้าจะเป็นแบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่!! บังยงกุก...มึงทำให้กูไม่มีค่าจริงๆ...

     

     

     

    ----------------------------------------------------------


    http://whiyrhrtbc20.blogspot.com/   บังชาน 20+
     

    อ่านรอๆ กำลังปั่นรัวๆ ><

    เม้นบ้างไรบ้างนะคะ ไรเตอร์อยากรู้ว่า สเกลของไรเตอร์เป็นยังไงบ้าง

    จะได้ปรับปรุงหรือแก้ไข ถ้าดีแล้วจะได้ ทำให้ดีกว่านี้ค่ะ ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×