คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : S E O & M I N : : Can't Love U FIN.
Can’t Love U
ผมอยู่เคียงข้างคุณเสมอ(ข้างๆคุณ)
ให้ผมรักคุณได้ไหม
หัวใจดวงนี้มันต้องการที่จะดูแลคุณมากกว่าใครๆ
คุณจะตอบตกลงได้ไหม
เพื่อที่จะเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในใจของคุณ
ให้ผมเป็นคนๆนั้นได้ไหม
เป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับคุณ ผมอยากจะเป็นคนๆนั้น
ช่วยรับหัวใจของผมไปที
“ซอ”
“...”
“ซอฮยอน”
“หืม?”
“...”
“แว๊กกกกกกกก นายเข้ามาได้ยังไงเนี่ย”
เปิดตัวได้แปลกประหลาดเกินไปไหมสำหรับผม =_= ก่อนอื่นก็สวัสดีก่อนเลยแล้วกันนะครับตอนนี้คุณกำลังอยู่กับผม ชเว มินโฮที่คิดว่าพวกคุณก็น่าจะรู้จักดีน่ะนะ แต่ตอนนี้เอาเรื่องของผมพักไว้ก่อนแล้วกัน มีเรื่องที่สำคัญกว่าก็คือคนที่นอนคลุมโปงอยู่ตรงหน้าผมนี่ไง
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเท้าเอว “เธอจะคลุมโปงทำไม”
“บ้าเหรอก็นายเข้ามาอ่ะ”
“นี่ ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยเข้ามาอย่างงั้นแหละ”ผมพูดแล้วพยายามจะดึงผ้าห่มออกแต่ผู้หญิงคนนี้กลับยื้อมันไว้ “นี่ซอฮยอน ลุกขึ้นมาได้แล้ว ถึงเธอจะไม่แต่งหน้าฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ”
“ไม่ได้กลัวเรื่องนั้นสักหน่อย”เธอตอบอู้อี้แล้วค่อยๆเอาผ้าห่มออกแต่เปิดแค่หน้าเท่านั้น “นายมาทำไม”
“แทยอนนูนาไปบอกฉันว่าเธอไม่สบายแล้วพวกนูนาก็ต้องไปอัดรายการเลยฝากให้ฉันเอาพวกนี้มาให้เธอ”ผมพูดแล้วชูถุงโจ๊กและยาที่ซื้อมา “ลุกขึ้นมาเร็วๆ จะได้กินยา”
“นายออกไปเลย”
“นี่”
“ถ้านายยังอยู่แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไงเล่า”ซอฮยอนพูดแล้วทำหน้ายุ่งๆใส่ผม
ผมหัวเราะแล้วพยักหน้า “เข้าใจแล้วๆ งั้นฉันจะไปเอานี่ใส่ชามให้นะ”
“อืม”
ผมก้มลงไปขยี้หัวซอฮยอนแล้วเดินออกมาจากห้อง ..เอาล่ะ คราวนี้มาเข้าเรื่องต่อได้ ผมคือชเว มินโฮแห่งวงชายนี่ ไอดอลนักกีฬา หรืออะไรก็แล้วแต่ที่คุณจะเรียกผม ตอนนี้ผมอยู่ที่หอพักของโซนยอชิแด ซึ่งผมก็มาที่นี่ค่อนข้างจะบ่อย มาคนเดียวบ้าง มากับเมมเบอร์คนอื่นบ้าง แต่ก็นะ ..เพราะผมเป็นผู้ชาย 1 ในไม่กี่คนที่ซอฮยอนผู้เก็บตัวให้ความสนิทสนมด้วย ผมก็เลยเป็นที่ไว้ใจของพวกนูนาคนอื่นๆ
และเพราะอย่างงั้น ตอนที่ผมกำลังซ้อมเต้นอยู่ที่บริษัท แทยอนนูนาก็มาหาผมแล้วก็บอกกับผมว่าซอฮยอนไม่ค่อยสบายและไม่มีคนดูแล ผมก็เลยรีบออกมาจากห้องซ้อมแล้วซื้อยา ซื้อโจ๊ก แล้วก็ตรงมาที่หอพักเพื่อมาดูแลคนป่วย
“ความจริงไม่ต้องมาก็ได้นะมินโฮ”ซอฮยอนเดินออกมาจากห้องนอนแล้วมองหน้าผมอย่างเกรงใจ “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
“ก็ฉันมาแล้วนี่”ผมพูดแล้วเทน้ำใส่แก้ว “มากินได้แล้ว”
“อืม”
ผมมองซอฮยอนที่เดินมากินโจ๊ก ระหว่างนี้ก็เล่าอะไรต่อแล้วกัน ..เพราะผมเองก็มีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงไม่ค่อยเยอะเหมือนกัน ผมถึงได้แปลกใจมากมายว่าทำไมคนที่ผมสนิทด้วยต้องเป็นซอฮยอน อาจจะเป็นเพราะว่าเราอายุเท่ากัน มีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกัน อย่างเช่นที่แฟนคลับเรียกเราว่า ‘กบ’ เหมือนกัน
หรืออาจจะเป็นเพราะผมกับเธอเป็นพวกที่ไม่ค่อยสนิทกับใครง่ายๆเหมือนกัน แต่จะเพราะอะไรก็ตามแต่ ผมก็ขอบคุณที่ทำให้ผมได้สนิทกับเธอ แม้ในความเป็นเพื่อน ..ผมจะแอบคิดเกินเลยไปบ้างก็ตาม
“มินโฮ”
“ฮะ?”
“เปล่า เห็นนายเหม่อๆก็เลยเรียกดู นึกว่าสติหลุดลอยไปดาวอังคารแล้วซะอีก เอิ๊กๆๆๆ”
“=_=”ผมมองซอฮยอนแล้วเขกหัวเธอไปทีนึง
คุณรู้จักซอฮยอนในแบบไหนล่ะครับ รู้จักในแบบซอฮยอนผู้เรียบร้อย ใสซื่อ ไร้เดียงสาใช่ไหมล่ะ ..แต่ผมไม่ได้รู้จักเธอแบบนั้นหรอกนะ ผมรู้จักเธอในแบบยัยตัวป่วน จอมกวนอะไรแบบนั้นเลย
“อิ่มแล้วอ่ะ”
ผมมองซอฮยอนที่จัดการโจ๊กจนหมดถ้วยแล้วพยักหน้า “อืม”
“เฮ้ยๆๆ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันล้างเอง
“ไปนั่งก่อนไป เดี๋ยวล้างให้”ผมพูดแล้วแย่งชามในมือเธอก่อนจะเดินไปที่อ่างล้างจานแล้วจัดการล้าง เก็บให้ ผมหยิบยาขึ้นมาแล้วเดินไปหาซอฮยอนที่นั่งเอ๋ออยู่ที่โซฟาตัวยาว
หอพักโซชิน่ะอย่างกับสนามฟุตบอล ..ผมล่ะอิจฉา
“อ่ะ กินยา”ผมยื่นยาไปให้เธอแล้วนั่งลงข้างๆ
ซอฮยอนมองหน้าผมแล้วส่ายหน้า “ไม่ต้องกินหรอกน่า เดี๋ยวก็หาย”
“ไม่ได้ กินยาเข้าไป”
“ไม่เอาอ่ะ”เธอส่ายหน้าอีกครั้งแล้วดันมือผมออก
“ซอฮยอน พรุ่งนี้เธอมีขึ้นไลฟ์นะ เดี๋ยวก็ไม่หายหรอก”
“ไม่เอา ฉันไม่อยากกิน”
ผมมองหน้าซอฮยอนอีกครั้ง “นี่ ซอจูฮยอน ฉันจะมีงานในอีกครึ่งชั่วโมงนี้นะ”
“งะ งั้นนายก็รีบไปทำสิ”
“ฉันจะไม่ไป ถ้าเธอไม่ยอมกินยา”
“แต่ว่าฉันไม่อยากกินนี่ นายไปทำงานเถอะ”
“ไม่ไป ก็บอกแล้วไงว่าถ้าเธอไม่กินยาฉันก็จะไม่ไป”
“มินโฮอ่ะ”
“ฉันทำจริงๆด้วย”
“กินก็ได้”
ผมยิ้มอย่างพอใจเมื่อซอฮยอนหยิบยาในมือผมไปกิน ผมมองเธอทีกินยาเสร็จเรียบร้อย มือของผมยกขึ้นไปลูบหัวเธออีกครั้ง “ไปนอนพักเถอะ”
“อืม นายก็ไปทำงานเถอะ”
“อืม ถ้าเกิดมีอะไรก็โทรหาฉันนะเข้าใจไหม”
“นายทำงาน”
“เออน่า”ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันไปละ”
“อื้ม”
ผมพยักหน้าให้เธอแล้วเดินออกมาแต่ซอฮยอนเรียกผมไว้ “มินโฮ”
“หืม?”
“ไฟท์ติ้ง”เธอชูมือขึ้นมาแล้วยิ้มกว้าง(มาก)ให้ผม
ผมหัวเราะแล้วยกมือขึ้นมา “ไฟท์ติ้ง”
ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ ..จะไม่ให้ผมชอบเธอได้ยังไงกัน
ผมนั่งมองแทมินที่กำลังทวนท่าเต้นให้อนยูฮยองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อมันดังลั่น ผมมองหน้าจอเห็นชื่อคนที่โทรเข้าก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องซ้อม
-Seohyunie-
“ว่าไงซอ”
(มินโฮ)
“อื้ม”
(ตอนนี้นายอยู่ไหน)
ผมย่นคิ้วแล้วมองโทรศัพท์อย่างสงสัย เสียงซอฮยอนดูแปลกไป เหมือนเธอกำลังร้องไห้ “ฉัน ฉันอยู่ที่บริษัท”
(...)
“มีอะไรรึเปล่าซอ เกิดอะไรขึ้น”
(ตอนนี้ ..ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย นายมาหะ..)
“เธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
(...)
“ซอ ซอฮยอน”
(...)
“ฮัลโหล ได้ยินไหมซอ ซอฮยอน”
(เย้ สวัสดีครับมินโฮ)
ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูอย่างงงๆเมื่อเสียงซอฮยอนหายไปแต่กลับเป็นเสียงของผู้ชายแทน “สะ สวัสดีครับ”
(สวัสดีนะครับนี่คือรายการ Beatles Code นะครับมินโฮ)
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองแล้วขำออกมา “ครับๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
(คุณจะมาหาซอฮยอนทันทีเลยเหรอครับเนี่ย)
“ฮ่าๆๆๆ ก็เธอบอกว่าเธอรู้สึกแย่นี่ครับ ปกติเธอไม่เป็นแบบนี้ก็เลยคิดว่าคงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”
(ครับๆ มันเป็นภารกิจของเธอน่ะครับ)
“นี่ผมโดนซอฮยอนหลอกงั้นเหรอครับเนี่ย”
(มินโฮ ฉันไม่ได้หลอกนายนะ มันเป็นภารกิจ)เสียงกลับไปเป็นซอฮยอนอีกครั้ง
“ย๊า เธอรู้ไหมว่าฉันกำลังจะวิ่งออกไปจากบริษัทอยู่แล้วน่ะ”
(ขอโทษๆๆ แต่ขอบคุณนะ ฉันได้ที่ 1 เลย)
(ครับ ดูคุณ 2 คนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยนะครับเนี่ย ขอบคุณมินโฮอีกครั้งนะครับ ครั้งหน้าคุณต้องพาเมมเบอร์มารายการเรานะครับ)
“ครับๆๆ”
(ขอบคุณนะมินโฮ)
“เดี๋ยวเธอโดนแน่ตอนที่เจอกันน่ะ”
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วส่ายหน้าอย่างตลกตัวเอง นี่ผมเกือบจะวิ่งออกไปหาเธอแล้วจริงๆนะให้ตายเถอะ
ผมดูเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ ดูรักเธอมากขนาดนี้ แต่ทำไม..
เธอถึงไม่รู้ตัวบ้างเลยนะ
“เอาล่ะ วันนี้พวกเราจะทำเต็มที่เลยใช่ไหม”
“ค่ะ/ครับ”
“งั้นก็ลุยกันเลย”
พวกเราครอบครัวทำไฟท์ติ้งกันแล้วทยอยขึ้นไปบนเวที วันนี้เป็นวันคอนเสิร์ตเอ็สเอ็มทาวน์ที่จัดในโซล และตอนนี้ก็เป็นช่วงสุดท้ายที่เราต้องไปร้องเพลงHope ร่วมกัน
“มินโฮๆๆๆๆ”
“ฮะ?”
ผมหันไปหาซอฮยอนที่สะกิดผมแล้วมองเธออย่างสงสัย แต่ซอฮยอนกลับยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”
“=_= เดี๋ยวเหอะนะ ครั้งที่หลอกฉันวันนั้นยังไม่ได้ชำระความเลย”
“เอาน่าๆๆๆ หยวนๆกันไป รู้ไหมว่าฉันชนะเลย นายพูดว่าจะมาฉันเร็วมากเลยอ่ะ”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่หว่า”ผมพึมพำและเชื่อว่าซอฮยอนไม่ได้ยิน เสียงเพลงคงดังกลบเสียงผมหมดนั่นล่ะ
“เห็นว่าอีกไม่กี่อาทิตย์พวกนายก็ต้องไปออกรายการนั้นนี่”
“อืม ใช่”
“อย่าแกล้งฉันนะ”
“ไม่มีทาง”ผมพูดแล้วลูบหัวเธอเบาๆ “ไปก่อนนะ”
“อ่าฮะ”
ผมยิ้มให้ซอฮยอนแล้ววิ่งออกไปในตอนที่ถึงท่อนของผม มีผม ยูรินูนา ชินดงฮยอง ฮโยยอนนูนาที่ต้องออกมาในท่อนนี้ ผมร้องเพลงไปด้วยแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นซอฮยอนกำลังคุยกับรุ่นน้อง EXO ผมเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วมองแฟนคลับแทน
ให้ตายเหอะ ที่นี่มีแต่ป้าย SNSD&EXO เต็มไปหมด ผมอิจฉานะ
“ไงน้องชาย”
“ไงบอส”
ผมกอดคอกับคยูฮยองแล้วร้องเพลงไปด้วยกัน ตาของผมมองไปที่จอมอนิเตอร์ กล้องกำลังซูมไปที่หน้าของซอฮยอนพอดี ผมยิ้มตามแต่ก็ถูกคยูฮยองแซวเอาซะ
“ยังไม่สารภาพรักอีกเหรอเนี่ย”
“ไม่เอาอ่ะฮยอง เพื่อนกัน”
“เหอะๆ ระวังไว้เหอะ พักนี้ซอฮยอนยิ่งมีหนุ่มๆเยอะอยู่ ระวังจะถูกตัดหน้า”
พูดจบคยูฮยองก็เดินไปอีกทาง ผมถอนหายใจแล้วโบกมือให้แฟนๆต่อ ในตอนใกล้จบเพลง ผมได้มายืนข้างๆกับซอฮยอนอีกครั้ง
“มินโฮๆๆ”
“อะไรอีก คราวนี้ถ้าเรียกแล้วบอกว่าไม่มีอะไรนะ โดนแน่”
“ไม่ๆๆ คราวนี้มี”เธอพูดแล้วโบกมือให้แฟนคลับไปด้วย “ดูดิ”
“อะไร”
ผมมองไปตามมือของซอฮยอน เธอกำลังชี้ป้ายที่แฟนๆถืออยู่ “นั่นน่ะคยูซอ”
“อืม”
“นั่นชางซอ ฮุนซอ ฮานซอ ดูสิ มียุนซอ ฮโยซอด้วยอ่ะ >_<”
ผมลูบหัวซอฮยอนที่เห็นเธอดูตื่นเต้นขนาดนั้น ก็ใช่สิ มีแต่คนจับคู่เธอกับคนอื่น ..ผมเสียใจนะ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เพราะคำว่าเพื่อนมันทำให้ผมไม่สามารถบอกกับเธอว่าผมรู้สึกยังไง
“แล้วมาบอกทำไมเนี่ย”
“ก็เปล่า ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมไม่เห็นมีป้ายมินซอบ้าง”
“หืม?”
“ก็ฉันออกจะสนิทกับนายนี่นา”เธอพูดแล้วหันไปทักทายไคที่เดินมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างๆ ทั้ง 2 คนคุยกัน และผมก็ถูกตัดออกจากวงสนทนา
ผมลอบถอนหายใจ ซอฮยอนเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วโค้งขอบคุณแฟนๆ ..
ได้ใกล้ชิดเธอ ..ในฐานะเพื่อน
ได้แบ่งปันช่วงเวลาทุกข์ สุขร่วมกับเธอ ..ในฐานะเพื่อน
ได้คอยดูแลและเป็นห่วงกันและกัน ..ในฐานะเพื่อน
ผมจะอยู่กับเธอแค่ ‘ในฐานะเพื่อน’ แบบนี้ต่อไปจริงๆเหรอ?
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจผลักประตูกระจกเข้าไป ภายในห้องโซชินูนากำลังซ้อมเต้นกันอยู่โดยมีแจวอนฮยองกำลังคุม เป็นอัลบั้มใหม่ที่กำลังจะคัมแบ็ค เห็นซอฮยอนเล่าให้ฟังว่าชื่อเพลง I Got A Boy ผมสบตากับซอฮยอนผ่านทางกระจก เธอยิ้มให้ผมแต่ก็ยังคงเต้นต่อ
ผมพยักหน้าแล้วชูนิ้วโป้งให้เธอก่อนจะเดินไปหาแจวอนฮยองแล้วนั่งลงข้างๆเขา
“ไงมินโฮ มาทำอะไร”
“ผมมีธุระนิดหน่อยฮะ”
“เหรอ ..กับยูริ หรือซอฮยอนล่ะ”
ผมย่นจมูกแล้วมองแจวอนฮยอง นี่ก็เป็นไปอีกคน ..ผมไม่เข้าใจจริงๆนะ ผมกับยูรินูนาเราไม่มีอะไรกันเลย แต่ทำไม คนถึงได้คิดว่าเรามี ทั้งๆที่คนที่น่าจะมีควรจะเป็น ..ซอฮยอนต่างหาก
“อ่ะๆ เดี๋ยวพักก่อนก็ได้”
เสียงเพลงดับลง บรรดาโซชินูนาต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหาซอฮยอน
“ซอๆ”
“อะไรเหรอมินโฮ”
“ไปด้วยกันแป็บนึงได้ไหม”
“??? มีอะไรรึเปล่า”
“ไปเหอะน่า”ผมพูดแล้วคว้าข้อมือซอฮยอนมาจับไว้
“ฮั่นแน่มินโฮ เดี๋ยวนี้กล้าจับมือเหรอ”ฮโยยอนนูนาพูดแล้วยิ้มแซวๆ เหมือนกับยุนอานูนาที่ชี้หน้าผม
“เมื่อก่อนลูบหัว เดี๋ยวนี้จับมือ อนาคตจะอะไรดีน้า ><”
“ออนนีอ่ะ พูดอะไรกันก็ไม่รู้ >////<”ซอฮยอนพูดแล้วมองหน้าผม “ไปกันเถอะ”
“อะ อืม ขอตัวซอฮยอนแป็บนึงนะครับ”ผมพูดกับพวกนูนาแล้วพาซอฮยอนเดินออกมา ที่แก้มป่องๆของซอฮยอนเป็นสีชมพูดนิดหน่อย ผมไม่แน่ใจว่าเธอเขินหรือว่าเธอเหนื่อย
ถ้าเขินก็คงจะดี >< เพราะผมก็เขินเหมือนกัน
“จะไปไหนเหรอมินโฮ”
“ไปห้องซ้อมฉันแป็บนึง มีอะไรจะให้ดู”
ซอฮยอนพยักหน้าแล้วปล่อยให้ผมจูงมือเธอมาเรื่อยๆ ผมรู้สึกดีที่เธอไม่ดึงมือออก ..เพราะบางที
เธอก็อาจจะรู้สึกเหมือนกับผม
...
ขอคิดเข้าข้างตัวเองให้รู้สึกดีหน่อยเถอะนะ
ผมผลักประตูห้องซ้อมเข้าไป เมมเบอร์อีก 4 คนทันทีที่เห็นหน้าผมพวกเขาก็พากันยืนหันหลังให้
“ปะ เป็นอะไรกันไปหมด”ซอฮยอนหันมาถามผมแล้วมองไปทางเมมเบอร์อย่างสงสัย “สวัสดีค่ะ”
“หวัดดีครับนูนา ><”แทมอนพูดแต่ก็ยังไม่หันมา
“หวัดดีนะซอฮยอนอา”อีก 3 คนพูดแล้วก็เป็นอนยูฮยองที่หันมามองหน้าผม “พร้อมยัง”
“แป็บนะฮยอง”
ผมบีบมือซอฮยอนแล้วมองหน้าเธออย่างจริงจัง “ซอฮยอน”
“หืม?”
“เธอกับฉันเราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม”
“ชะ ใช่”
“แต่ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว”ผมพูดแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ “เธอจะโกรธไหมถ้าเพื่อนสนิทของเธอ คิดไกลเกินกว่าคำว่าเพื่อน”
“มะ มินโฮ”
“ฉันอยู่ข้างๆเธอมาตลอด อยู่ข้างเธอ ดูแลเธอในฐานะเพื่อนสนิท ..แต่ขอให้ฉันได้รักเธอได้ไหม”
“ชเว มินโฮ”
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะว่าไง เธออาจมีตัวเลือกมาให้เลือกมากมาย แต่เชื่อฉันเถอะนะซอ ว่าไม่มีผู้ชายคนไหนจะรักเธอได้เท่าฉันอีกแล้ว”
“-///- แล้วพ่อฉันล่ะ”
“เว้นไว้คนนึงก็ได้”ผมพูดแล้วดึงมือเธอมากุมไว้ก่อนจะค่อยๆยืนขึ้น “ให้ฉัน ..รักเธอได้ไหม”
“...”
“...ได้ไหมครับ”
ซอฮยอนมองหน้าผมนิ่งๆ ที่แก้มของเธอจากที่เคยเป็นสีชมพูด ในตอนนี้กลับแดงระเรื่อ เธอเม้มปากเป้นเส้นตรงก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ฉันก็รอให้นายพูดแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“ซอฮยอน จริงๆนะ”
“ฉันเคยโกหกนายที่ไหนล่ะเพื่อน”
“ฉันไม่เป็นเพื่อนเธอแล้ว ><”ผมพูดแล้วก้มลงจู่โจมหอมแก้มเธอเร็วๆ “ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ว”
“ยะ ย๊า >///<”ซอฮยอนตีแขนผมเพื่อกลบอาการเขินอาย
ผมหัวเราะแล้วรวบข้อมือเธอก่อนจะพูดกับพวกเมมเบอร์ที่ยังหันหลังอยู่ “หันมาได้แล้ว”
“เฮ้อ ให้รอซะนาน”จงฮยอนฮยองบ่นแล้วหันมาเป็นคนแรก
“ใครบอกว่าไม่มีป้ายมินซอ เธอเห็นไหม ว่ามี”ผมพูดแล้วชี้ไปที่ป้ายอันเล็กที่จงฮยอนฮยองถือ มันคือป้าย ‘มินซอ’ ที่พวกผมช่วยกันทำเมื่อคืน “อนยูฮยอง”
เมื่อผมเรียกอนยูฮยองก็หันมา ในมือของเขาถือป้ายอยู่
“หรือเธอจะเอาเป็นซอมินก็ได้”
“มินโฮ >///<”
“2 คนน่ะ หันมาได้แล้ว”
ผมพูดแล้วสุดท้ายคีย์กับแทมินก็หันกลับมา ที่มือของทั้งคู่มีป้ายอยู่เช่นกัน
“ส่วนอันนั้นน่ะ มินโฮซอฮยอน ฟอร์เอเวอร์”ผมชี้ไปที่ป้ายในมือคีย์แล้วเปลี่ยนไปทางแทมิน “อีกอันก็ “มินซอ อีสเรียล”
“>/////<”ซอฮยอนฉีกยิ้มกว้างแล้วหันมามองผม “ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“รู้ไหมซอฮยอน มันมาบังคับให้พวกเราช่วยมันทำน่ะ”อนยูฮยองพูดแล้วบิดแขน “ปวดแขนเลย”
“ซอฮยอนอ่า ตอบตกลงมันไปเถอะนะ มินโฮมันจะบ้าตายอยู่แล้ว”จงฮยอนฮยองพูดแล้วมองหน้าซอฮยอน “นะๆๆๆ”
ซอฮยอนเอามือมาประสานกันแล้วมองพวกเมมเอบร์ของผม “ฝากตัวด้วยนะคะ”
“อั๊ยย่ะ ในที่สุดเพื่อนสนิทก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทอีกต่อไป”คีย์พูดแล้วกระโดดโลดเต้น
“ดีใจด้วยนะฮยอง ต่อไปผมจะได้ไม่ต้องสยิวทุกครั้งที่เห็นป้าย ทูมิน เพราะตอนนี้ มินซอ อีสเรียลแล้วววววววววววววววว”
ผมหัวเราะแล้วหันมามองหน้าซอฮยอนอีกครั้ง ผมยิ้มในขณะที่เธอเองก็ยิ้มให้ผม ผมบีบมือเธอเบาๆแล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างๆหูของเธอ
“ฉันรักเธอนะ”
เพราะคำถามที่ผมเฝ้าถามตัวเองในวันนั้น
ได้ใกล้ชิดเธอ ..ในฐานะเพื่อน
ได้แบ่งปันช่วงเวลาทุกข์ สุขร่วมกับเธอ ..ในฐานะเพื่อน
ได้คอยดูแลและเป็นห่วงกันและกัน ..ในฐานะเพื่อน
ผมจะอยู่กับเธอแค่ ‘ในฐานะเพื่อน’ แบบนี้ต่อไปจริงๆเหรอ?
คำตอบของมันคือ ‘ไม่’ ผมไม่ต้องการเป็นแค่เพื่อน นั่นทำให้ผมกล้าที่จะสารภาพความรู้สึกที่มีออกไป และท้ายที่สุด เพื่อนสนิทอย่างเธอกับผม ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันอีกต่อไป
เพราะเรา..
..เลื่อนขั้นมาเป็นคู่รักกันแล้วน่ะสิ ><
ความคิดเห็น