คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อังศุมาลิน๒ l ง้อ(เเง) [ seohyun l yuri talk]
2
เหตุเกิด
กลางวันของวันนั้น
“ยัยซอหายไปทั้งวันแล้วน่ะ” ทิฟฟานีทักขึ้นหลังจากที่ครูเดินออกจากห้อง
“เอ่ออ นั้นซิ หายไปไหนตั้งนาน ตกส้วมไปแล้วมั้ง” ซันนี่ประชด
ฟุบ~
ฮโยลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปทางกลุ่มผู้ชายนั่งอยู่
“นี่ แดฮยอนไปตามยูริแล้วฝากหาซอฮยอนต่อมีน่ะ”
“เฮ้ยู ทำไมเพื่อนฉันต้องไปตามหายัยซงซออะไรนั้นด้วย แค่ไปง้อเพื่อนเธอคนเดียวก็แย่อยู่แล้ว” เซโล่พูด
“เขาเรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว - -”
“ไมเธอไม่เกนพวกเธอไปหาหล่ะเพื่อนก็พวกเธอ -3-”
“ถ้ามันยุ่งยากหนักหล่ะก็...”จองมินทำถ้าครุ่นคิด
.......
“ก็ให้คยูไปช่วยซิ –w-” เอาตัวรอดสุดๆ
“ฉันไปเกี่ยวตอนไหนฟ่ะ ?-O-”คยูตกใจสุดๆ
“เออๆ ไปเถอะคยูไปๆไปตามมาให้จบๆ รำคาญ!-*-” แดฮยอนที่ทนฟังอยู่นานก็ตะโกนขึ้น
คยูหยักหน้าแล้วทั้ง2ก็ลุกออกไป
ฮโยก็กลับไปที่โต๊ะตัวเองเตรียมพร้อมจะไปกินข้าวกลางวัน
_______________________________________________________________
“ทำไมต้องมาทำอะไรบ้าๆแบบด้วยว่ะแม่งง - -” แดฮยอนสบถ
“ถ้าแกไม่ทำก็ต้องไปอยู่กับพวกผู้หญิงพวกนั้น หรือว่าแกเป็น....”
“จะบ้ารึไง -*-”
“เราแยกกันไปหาเถอะ ถ้าเดินไปด้วยกันอย่างนี้ฉันมีสิทธิที่จะโดนแกต่อย” คยูพูดแล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง
“แง้~”เสียงร้องโอดครวญจากต้นไม้ต้นหนึ่ง
คยูที่เดินผ่านมาพอดีก็หยุดสงสัยแล้วเงยหน้าขึ้นไปดูก็เห็นซอฮยอนติดอยู่บนต้นไม้ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอคนมาช่วย....
“เฮ้ เพื่อนเธอตามหาเธออยู่หน่ะมาเล่นอะไรแถวนี้” คยูตะโกนถาม
“ฉันขึ้นมาช่วยลูกแมวต่างหาก มันข่วนฉันด้วย T_T”
“ลงมาๆ เดี๋ยวก็เป็นบาดทะยักตายคาต้นไม้หร่อก -O-”
“ฉันก็อยากลง แต่ฉันกลัวความจู๊งงง .___.”
คยูทำถ้าครุ่นคิด
“เอ่อ งั้นโดดลงมาเลยฉันจะรอรับข้างล่าง” คยูกางแขนออกพร้อมที่จะรับสิ่งมีชีวิตที่จะตกมาจากที่สูง -3-
“ฉันกลัว~”ซอพูดเสียงสั่น
“โดดมาเถอะ ฉันรอรับอยู่เนี่ย - -” คยูเริ่มคำคาญส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความเซง
ฟุ้บ~!
โครม~
ร่างเล็กจากต้นไม้ตกลงมาทับอยู่บนเรือนร่างของผู้ชายคนนี้
“แง เจ็บ~”
“ใครบอกให้เธอโดดมาตอนที่ฉันไม่ทันตั้งตัวเล่า - -”
“ฉันหลับตาโดดอ่ะ -3-”
ซอตั้งสติได้รีบลุกจากตัวของคยู คยูก็พยุงตัวเองขึ้นมาได้ ทั้งคู่ก็ปัดก้นเล็กน้อยเพราะที่ตรงนี้มันเป็นสวนหลังโรงเรียน
“แล้วแผลเธอ ไปห้องพยาบาลเถอะ” คยูสังเกตเห็นรอยข่วนที่อยู่บนมือของซอแล้วจับมือแล้วลากตัวให้เดินตามไป โดยที่เธอก็ไม่ได้ขัดข้องเพราะยังไงเธอก็ต้องไปห้องพยาบาลอยู่แล้ว
มืออุ่นๆของเขาที่กำลังจับข้อมือเล็กๆของเธอไปห้องพยาบาลอย่างน้อยก็ทำให้เธอสบายใจ.....
________________________________________________________________
“เห้ย~! อีโน้นก็ไม่มีที่นั้นก็ไม่มี ยัยตุ๊ดนั้นหายไปไหนว่ะ - -” แด้สถบ
เดินมาเกือบทั่วโรงเรียนก็ยังไม่เจอเป็นผีรึไง - -
สายตาทั้ง2ขอแดฮยอนสอดส่องไปรอบๆก่อนที่จะเห็นผู้หญิงร่างสวยนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนคนเดียว
เขาตัดสินใจเดินไปหา แล้วนั่งลงที่อีกโต๊ะตรงข้ามกัน
ยูลเงยหน้าขึ้นมาดู ก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจ
“นี่ เพื่อนเธอให้ฉันมาตาม”แดฮยอนพูดหลบเสียง ทำเป็นหล่อ -///-
“.........”
“ฉันมาง้อเธอน่ะ กลับไปด้วยกันเถอะ ไม่งั้นฉันจะต้องเป็น ตุ.. เอิ่มมม”เขาไม่กล้าพูดคำว่าตุ๊ดออกจากปากเพราะว่าจะแทงใจดำยูล
....
“หมายความว่าฉันจะไม่ได้อยู่กับเพื่อนผู้ชายหน่ะ - -”
“อืมมมมม งั้นก็ดี”ยูลยอมเอ่ยปากพูด
“ได้ไง –O- นี่จะให้ฉันทำยังไงฉันก็ยอมหล่ะ แต่ฉันไม่ยอมกลายเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบ”
“......มันก็เรื่องของนายไม่ใช่เหรอ ?”
“มันเป็นเรื่องของฉันกับเธอ ถ้าเธอยอมกลับไปกับฉันมันก็ถือว่าเธอช่วยฉัน”
“แล้วทำไมฉันต้องช่วยนาย ?”
“ชอบประชดจริงเลยน้า ฉันอุสส่าห์มาง้อเธอเลยน่ะ- -”
“........”
“มันเรื่องของฉันที่จะชอบประชด แล้วก็ฉันไม่ได้ขอให้นายมาง้อ” ยูลพูกสรุปได้เจ็บสุด ทำให้แดฮยอนกระตุกเล็กน้อย
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษโอเคม้ะ ?” แดฮยอนยอมพูดคำว่าขอโทษแล้วก็ทำเชิดใส่แบบผู้ชายไม่เคยง้อผู้หญิง
“.......”
_______________________________________________________
Yuri talk.
อะไรของหมอนี่มาด่าฉันว่าเป็นตุ๊ดหน้าแก่ แล้วอยู่ดีๆก็มาง้อ คิดว่าฉันง่ายหล่ะซิ- -
แดฮยอนนั่งอยู่ข้างๆตรงข้ามฉันโดยที่ฉันไม่หันไปสนใจเขาเลยซักนิด
“นี้ ขึ้นไปเรียนกับฉันได้แล้ว- -”ท่ามกลางต้นไม้ที่กำลังผลัดดอกและร่วงโรยเหมือนซี่รี่ย์ แดฮยอนทักฉันขึ้น
“เฮ้อ นายจะไปไหนก็ไปเถอะ”ฉันตอบไปด้วยความรำคาญ
วี่วววว~
“เห้ย ผึ้ง!”แดฮยอนอุทานก่อนที่จะเอื้อมตัวแล้วเอามือมาปัด
“โอ้ยยย” ไม่ใช่เลยฉัน! แต่..ฉันหันหน้ามามองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากำลังกุมมืสบัดไปมา ให้ทายว่าเจาโดนผึ้งต่อย
“ใครใช่ให้นายเอามือมาบังให้ฉันเล้า ไม่เคยได้ยินรึไงถ้าผึ้งจะต่อยต้องทำตัวนิ่งๆ” ฉันพูดก่อนจะลุกจากโต๊ะแล้วจับที่จ้อมือแดฮยอนแล้วพาไปที่ห้องพยาบาลที่อยู่ไม่ไกล
ข้อมือของเขาและมือของเธอผสานกันอย่างแนบแน่น
สายตาเเดฮยอนที่มองเเผ่นบางเล็กหลังของยูริ
เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าผู้หญิงคนนี้คนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าจะช่วยเขา........
AND THE END
"ตอนหน้าฉันจะเด่นเเล้ว รอนานจัง รอฉันกันอยู่รึป่าวน่ะ ?"
จบซักทีดองมา 1 อาทิตย์ไม่รู้ตัว เลยจัดสเปเชี่ยลยูลให้
ความคิดเห็น