ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2 เสียงหวีดร้องจากคุกใต้ดิน(ตอนที่1)
บทที่2 เสียงหวีดร้องจากคุกใต้ดิน
ที่นครเทวลลอยด์ 8ปีหลังสงคราม ณ คอกเลี้ยงม้าของปราสาทเทวลอยด์ ที่มุมในสุดเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งเก็บมูลม้า
ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายพลางคิดในเรื่องของตนเองตั้งแต่เด็ก ข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ ข้าไม่รู้ข้ามาจากไหน เท่าที่ข้ารู้มาจากชาย
แก่คนหนึ่ง.....ข้าจำได้ว่าเค้าเดินมานั่งคุยกับข้า แต่ข้ามองเห็นหน้าเค้าไม่ชัดนัก เขาเป็นคนเดียวที่กล้ามาคุยกับข้า
ทั้งๆที่คนอื่นๆ ต่างมองข้าเป็นตัวประหลาดบ้างก็ว่าข้าเป็นตัวซวย คนใดที่ข้าสนิทใกล้ชิดด้วยต่างต้องล้มตายไปกันหมดก็มีแต่พวก
สัตว์นี่หละที่เป็นเพื่อนข้า แต่.....แต่เขาผู้นี่กลับไม่กลัวข้าเลย มันน่าแปลกใจยิ่งนักเด็กน้อยคิด ชายแก่มองหน้าข้าแล้วเอ่ยถามข้าว่า
\"เจ้าเด็กน้อยเจ้าชื่ออะไรหรือ\"
เสียงชายแก่แหบแห้งมากจนข้าเกือบฟังไม่ถนัด แต่ข้าก็ไม่อาจตอบเค้าได้ว่าข้าชื่ออะไรถึงแม้ข้าจะอยากบอกใจจะขาด
ว่านามข้าคือ เอสโต ข้าได้แต่มองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัยชายแก่รอคำตอบอย่างใจเย็น....แล้วพูดต่อ
\"เจ้าพูดไม่ได้ใช่ไหม\"
ข้าขยักหน้าตอบชายแก่หันมองแล้วแสยะยิ้มพร้อมยกมือขึ้นเหยียดนิ้วชี้ตรงมาข้ายังข้าแล้วพูดเบาๆว่า
\"เพราะเจ้าไม่มีสิ่งนั่น?\"
ชายแก่พูดอย่างหน้าสงสัย ทำเอาข้าอยากจะถามเหลือเกินว่าสิ่งที่ชายแก่พูดถึงคืออะไร แต่เหมือนชายแก่ได้ยินสิ่งที่ข้าคิด
เขาตอบกลับในทันที่เมือข้าคิดจบ
\"สิ่งนั่นแลเคยอยู่ในตัวเจ้าแต่บัดนี้มันออกมาแล้วถ้าเจ้าเก็บไว้ใกล้ตัวมันทำให้เจ้ามีพลังอำนาจเฉกเช่นพ่อเจ้า\"
ข้าตกใจเป็นอย่างมากชายแก่ผู้นี้ รู้จักพ่อข้า ข้าพยายามคิดและมองหน้าเค้าเพื่อขอให้เขาตอบในสิ่งที่ข้าคิดแต่ดูเหมือน
ข้าจะคิดไปเองเสียแล้ว ชายแก่ผู้นี่คงบังเอิญตอบตามที่ข้าคิดมากกว่าแล้วชายแก่ก็เปิดปากขึ้นอีกครั้ง
\"เจ้าเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุกใต้ดินแห่งปราสาทเทวลอยด์หรือป่าวละ\"
ข้าผิดหวังเล็กๆที่มันไม่ใช่เรื่องของพ่อข้า แต่ข้าก็ส่ายหัวตอบชายแก่ผู้นั่นไป
\"ข้าจะเล่าให้ฟังละกัน\"
ชายแก่พูด
\"เรื่องของคุกใต้ดินแห่งเทวลอยด์นี้ มันเป็นเรื่องเล่าเมื่อเกือบ 8ปีมาแล้ว เป็นเรื่องเล่าต่อๆกันมาของทหารยามที่ดูแลคุก
ทุกๆวันเวลาดึกสงัด ณ ที่ในสุดของคุกใต้ดินมักจะมีเสียงหวีดกรีดร้องอย่างโหยหวนทุกคืนมันเป็นเสียงของความทรมารความทุกทน
ต่อบาปและความสิ้นหวัง แต่คงจะไม่แปลกอะไรถ้าจะเป็นเสียงนักโทษ ทหารหลายคนที่ไม่รู้เรื่องเหล่านี้มักจะเดินไปตรวจตราว่าเป็น
เสียงของนักโทษคนไหน แต่สิ่งที่ทหารยามเห็นกันนั่นมันคือความมืดมิดและความว่างเปล่าแต่ยิ่งจองมองนานเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนจะถูกดูดเข้าไปในพวังภาพอันน่าสะอิดสะเอียนเริ่มพลั่งพลูออกมาจากสมองเสียงโหยหาดังขึ้นในสมองทุกทีๆ แล้วภาพหญิงคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นเธอเป็นหญิงที่งามมากเหลือเกินแต่แล้ว....สีหน้าของหญิงคนนั่นก็เปลี่ยนไป เธอจะจ้องมองตาเขม็งสีผิวเริ่มซีด หน้าท้องเธอเริ่มปริออกจากกัน ลำใส้ทะลักออกกองกับพื้นเลือดอาบร่างท่อนล่างของเธอ เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วพุ่งตรงเข้าหา หยุดลงตรงหน้าเธอจะจับศรีษะของทหารที่ตกในพวัง เธอจะอ้าปากจนแก้มฉีกงับใบหน้าของทหารที่จ้องมองเข้ามาในห้อง\"
ข้าทั้งกลัวและสะอิดสะเอียนกับเรื่องที่ชายแก่เล่า และข้าก็นึกสงสัยถึงทหารจ้องมองในห้องนั้นแต่ข้าก็ยังไม่ทันจะนึกเสร็จชายแก่ก็พูดขึ้นมาอีกว่า
\"เจ้าคงนึกสงสัยว่าเหล่าทหารที่สอดรู้สอดเห็นพวกนั้นจะเป็นอย่างไรใช่ไหม.....พวกมันไม่เป็นไรมากหรอกก็แค่จิตหลอนตลอดเวลา
แค่นั่นเอง....หึหึหึ\"
ชายแก่กล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกจากจุดที่เค้านั่งแล้วหายไปราวกับไอแดด ข้าถึงกับตกตะลึงคิดว่าภาพลวงตาจากไอแดดจึงวิ่งออกมาจากคอกม้าแล้วหันซ้ายขวามองหาชายแก่คนนั้นแล้วข้าก็คิดได้ว่านี่มันตอนเย็นนะไม่ไอแดดหรอก...
11ปีต่อมา....กลางนครเทวลอยด์ ตอนนี้ข้าอายุได้19ปีเศษแล้ว แต่เรื่องราวเหล่านั้นยังคงทำให้ข้าสงสัยหลายๆอย่าง เอสโตคิดพลางตักน้ำใส่ถังชายแก่คนนั้นไม่เคยมาหาข้าอีกเลยถึงแม้ข้าจะภาวนาให้เขามาหาอยู่ตลอด11ปี หลายสิ่งที่ชายแก่คนนั้นพูดยังคงคาใจข้าเรื่อยมา ข้าตั้งคำถามกับตัวเองหลายข้อแต่ข้าก็ไม่เคยตอบได้เลยซักครั้ง เอสโตตักน้ำเสร็จเขาเดินจากบ่อน้ำตรงขึ้นเนินผ่านร้านขายเนื้อสัตว์และร้านขนมปังเขาเดินฝ่าฝูงชนมากมายที่กำลังซื้อของอยู่ในตลาดเอสโตเดินหลบผู้คนและร้านค้าเร่ ตรงไปยังซอยเล็กที่อับชื้นและมืดสลัวเขาเดินตรงไปยังอีกปลายทางหนึ่งแต่พอเขากำลังจะออกจากซอยนั้นเองเสียงหนึ่งก็ปรากฎดังขึ้น
\"จงหาของ ของเจ้า จงตามหามัน จงครอบครองมัน จงทำมัน\"
เอสโตหันหลังกลับในทันทีแต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงชายหนุ่ม2คนที่กำลังเดินเข้ามาจะอีกปลายสุด เขาหันหน้าแล้วเดินออกจากซอยอย่างฉงน เอสโตเดินผ่านหน้าร้านขายอาวุธ
แล้วหยุดฝีเท้าลงเขาคิดขึ้นได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหน เสียงเมื่อกี้มันเหมือนกับเสียงแหบแห้งของชายแก่ที่เขาพบเมื่อ11ปีก่อน
\"พ่อหนุ่มหาดาบชั้นดีอยู่หรือ ข้ามีดาบให้ท่านเลือกมากมาย ล้วนแล้วแต่เป็นดาบชั้นดีทั้งนั้น\"
เสียงพ่อค้าดาบรูปร่างอ้วนชุถามเอสโต เอสโตหันมองดาบแล้วรีบเดินต่อไปจนถึงคอกม้า
ที่นครเทวลลอยด์ 8ปีหลังสงคราม ณ คอกเลี้ยงม้าของปราสาทเทวลอยด์ ที่มุมในสุดเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งเก็บมูลม้า
ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายพลางคิดในเรื่องของตนเองตั้งแต่เด็ก ข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ ข้าไม่รู้ข้ามาจากไหน เท่าที่ข้ารู้มาจากชาย
แก่คนหนึ่ง.....ข้าจำได้ว่าเค้าเดินมานั่งคุยกับข้า แต่ข้ามองเห็นหน้าเค้าไม่ชัดนัก เขาเป็นคนเดียวที่กล้ามาคุยกับข้า
ทั้งๆที่คนอื่นๆ ต่างมองข้าเป็นตัวประหลาดบ้างก็ว่าข้าเป็นตัวซวย คนใดที่ข้าสนิทใกล้ชิดด้วยต่างต้องล้มตายไปกันหมดก็มีแต่พวก
สัตว์นี่หละที่เป็นเพื่อนข้า แต่.....แต่เขาผู้นี่กลับไม่กลัวข้าเลย มันน่าแปลกใจยิ่งนักเด็กน้อยคิด ชายแก่มองหน้าข้าแล้วเอ่ยถามข้าว่า
\"เจ้าเด็กน้อยเจ้าชื่ออะไรหรือ\"
เสียงชายแก่แหบแห้งมากจนข้าเกือบฟังไม่ถนัด แต่ข้าก็ไม่อาจตอบเค้าได้ว่าข้าชื่ออะไรถึงแม้ข้าจะอยากบอกใจจะขาด
ว่านามข้าคือ เอสโต ข้าได้แต่มองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัยชายแก่รอคำตอบอย่างใจเย็น....แล้วพูดต่อ
\"เจ้าพูดไม่ได้ใช่ไหม\"
ข้าขยักหน้าตอบชายแก่หันมองแล้วแสยะยิ้มพร้อมยกมือขึ้นเหยียดนิ้วชี้ตรงมาข้ายังข้าแล้วพูดเบาๆว่า
\"เพราะเจ้าไม่มีสิ่งนั่น?\"
ชายแก่พูดอย่างหน้าสงสัย ทำเอาข้าอยากจะถามเหลือเกินว่าสิ่งที่ชายแก่พูดถึงคืออะไร แต่เหมือนชายแก่ได้ยินสิ่งที่ข้าคิด
เขาตอบกลับในทันที่เมือข้าคิดจบ
\"สิ่งนั่นแลเคยอยู่ในตัวเจ้าแต่บัดนี้มันออกมาแล้วถ้าเจ้าเก็บไว้ใกล้ตัวมันทำให้เจ้ามีพลังอำนาจเฉกเช่นพ่อเจ้า\"
ข้าตกใจเป็นอย่างมากชายแก่ผู้นี้ รู้จักพ่อข้า ข้าพยายามคิดและมองหน้าเค้าเพื่อขอให้เขาตอบในสิ่งที่ข้าคิดแต่ดูเหมือน
ข้าจะคิดไปเองเสียแล้ว ชายแก่ผู้นี่คงบังเอิญตอบตามที่ข้าคิดมากกว่าแล้วชายแก่ก็เปิดปากขึ้นอีกครั้ง
\"เจ้าเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุกใต้ดินแห่งปราสาทเทวลอยด์หรือป่าวละ\"
ข้าผิดหวังเล็กๆที่มันไม่ใช่เรื่องของพ่อข้า แต่ข้าก็ส่ายหัวตอบชายแก่ผู้นั่นไป
\"ข้าจะเล่าให้ฟังละกัน\"
ชายแก่พูด
\"เรื่องของคุกใต้ดินแห่งเทวลอยด์นี้ มันเป็นเรื่องเล่าเมื่อเกือบ 8ปีมาแล้ว เป็นเรื่องเล่าต่อๆกันมาของทหารยามที่ดูแลคุก
ทุกๆวันเวลาดึกสงัด ณ ที่ในสุดของคุกใต้ดินมักจะมีเสียงหวีดกรีดร้องอย่างโหยหวนทุกคืนมันเป็นเสียงของความทรมารความทุกทน
ต่อบาปและความสิ้นหวัง แต่คงจะไม่แปลกอะไรถ้าจะเป็นเสียงนักโทษ ทหารหลายคนที่ไม่รู้เรื่องเหล่านี้มักจะเดินไปตรวจตราว่าเป็น
เสียงของนักโทษคนไหน แต่สิ่งที่ทหารยามเห็นกันนั่นมันคือความมืดมิดและความว่างเปล่าแต่ยิ่งจองมองนานเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนจะถูกดูดเข้าไปในพวังภาพอันน่าสะอิดสะเอียนเริ่มพลั่งพลูออกมาจากสมองเสียงโหยหาดังขึ้นในสมองทุกทีๆ แล้วภาพหญิงคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นเธอเป็นหญิงที่งามมากเหลือเกินแต่แล้ว....สีหน้าของหญิงคนนั่นก็เปลี่ยนไป เธอจะจ้องมองตาเขม็งสีผิวเริ่มซีด หน้าท้องเธอเริ่มปริออกจากกัน ลำใส้ทะลักออกกองกับพื้นเลือดอาบร่างท่อนล่างของเธอ เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วพุ่งตรงเข้าหา หยุดลงตรงหน้าเธอจะจับศรีษะของทหารที่ตกในพวัง เธอจะอ้าปากจนแก้มฉีกงับใบหน้าของทหารที่จ้องมองเข้ามาในห้อง\"
ข้าทั้งกลัวและสะอิดสะเอียนกับเรื่องที่ชายแก่เล่า และข้าก็นึกสงสัยถึงทหารจ้องมองในห้องนั้นแต่ข้าก็ยังไม่ทันจะนึกเสร็จชายแก่ก็พูดขึ้นมาอีกว่า
\"เจ้าคงนึกสงสัยว่าเหล่าทหารที่สอดรู้สอดเห็นพวกนั้นจะเป็นอย่างไรใช่ไหม.....พวกมันไม่เป็นไรมากหรอกก็แค่จิตหลอนตลอดเวลา
แค่นั่นเอง....หึหึหึ\"
ชายแก่กล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกจากจุดที่เค้านั่งแล้วหายไปราวกับไอแดด ข้าถึงกับตกตะลึงคิดว่าภาพลวงตาจากไอแดดจึงวิ่งออกมาจากคอกม้าแล้วหันซ้ายขวามองหาชายแก่คนนั้นแล้วข้าก็คิดได้ว่านี่มันตอนเย็นนะไม่ไอแดดหรอก...
11ปีต่อมา....กลางนครเทวลอยด์ ตอนนี้ข้าอายุได้19ปีเศษแล้ว แต่เรื่องราวเหล่านั้นยังคงทำให้ข้าสงสัยหลายๆอย่าง เอสโตคิดพลางตักน้ำใส่ถังชายแก่คนนั้นไม่เคยมาหาข้าอีกเลยถึงแม้ข้าจะภาวนาให้เขามาหาอยู่ตลอด11ปี หลายสิ่งที่ชายแก่คนนั้นพูดยังคงคาใจข้าเรื่อยมา ข้าตั้งคำถามกับตัวเองหลายข้อแต่ข้าก็ไม่เคยตอบได้เลยซักครั้ง เอสโตตักน้ำเสร็จเขาเดินจากบ่อน้ำตรงขึ้นเนินผ่านร้านขายเนื้อสัตว์และร้านขนมปังเขาเดินฝ่าฝูงชนมากมายที่กำลังซื้อของอยู่ในตลาดเอสโตเดินหลบผู้คนและร้านค้าเร่ ตรงไปยังซอยเล็กที่อับชื้นและมืดสลัวเขาเดินตรงไปยังอีกปลายทางหนึ่งแต่พอเขากำลังจะออกจากซอยนั้นเองเสียงหนึ่งก็ปรากฎดังขึ้น
\"จงหาของ ของเจ้า จงตามหามัน จงครอบครองมัน จงทำมัน\"
เอสโตหันหลังกลับในทันทีแต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงชายหนุ่ม2คนที่กำลังเดินเข้ามาจะอีกปลายสุด เขาหันหน้าแล้วเดินออกจากซอยอย่างฉงน เอสโตเดินผ่านหน้าร้านขายอาวุธ
แล้วหยุดฝีเท้าลงเขาคิดขึ้นได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหน เสียงเมื่อกี้มันเหมือนกับเสียงแหบแห้งของชายแก่ที่เขาพบเมื่อ11ปีก่อน
\"พ่อหนุ่มหาดาบชั้นดีอยู่หรือ ข้ามีดาบให้ท่านเลือกมากมาย ล้วนแล้วแต่เป็นดาบชั้นดีทั้งนั้น\"
เสียงพ่อค้าดาบรูปร่างอ้วนชุถามเอสโต เอสโตหันมองดาบแล้วรีบเดินต่อไปจนถึงคอกม้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น