[Short Fic] Once Again [Yoona xTaeyeon]

ลำดับตอนที่ #5 : ONCE AGAIN : 04 ร่องรอยของความจริง

สีดำ = เหตุการณ์ในปัจจุบัน
สีเทา = เหตุการณ์ในอดีต


04 ร่องรอยของความจริง





“แกง่วงก็ไปนอนไปยุนอา มายืนหาวหวอด ๆ อยู่ได้ ทำงานก็อืดอาดอีก เกะกะว่ะ”
จงฮยอนยกกล่องบรรจุแอปเปิ้ลไปเก็บในโรงโกดัง 
หลังจากที่ตนและเพื่อน ๆ ได้ช่วยกันคัดเลือกตามที่เจ้าของสวนสอนไว้ 
ไหล่แข็งแรงกระแทกใส่คนที่ผอมบางกว่าอย่างจงใจ 
ซ้ำยังเอี้ยวคอกลับมาต่อว่าทั้งที่เดินห่างออกไปแล้วหลายเมตร 


ยุนอาชักสีหน้าใส่จงฮยอนอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร 
แค่ไม่ยอมทำตามที่เขาบอกเท่านั้นเอง นั่นคือวิธีการต่อต้านเงียบ ๆ ในฉบับของยุนอา 

เหลือบมองไปยังม้านั่งในมุมหนึ่งของโกดัง เห็นแทยอนกำลังนั่งพิงผนังเอาแจ็คเก็ตคลุมหน้าเหมือนกำลังหลับอยู่ 
นั่นทำให้ยุนอาตัดสินใจง่ายขึ้น จะไม่ยอมนั่งพักแน่ ๆ แต่อาการหวัดกับง่วงนี่มันก็เล่นงานหนักเอาเรื่องอยู่


ก้าวต่ออย่างเชื่องช้าไปยังกองกล่องแอปเปิ้ลที่แทอุนกำลังลำเลียงเข้ามาวางไว้ให้จงฮยอน 
อยู่ดี ๆ ก็เกิดอาการคันจมูกยิบ ๆ จนทนไม่ไหว จามใส่เพื่อนตัวสูงที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ไปหนึ่งที


“ฮัดชิ่ว!!”


“เฮ่ย! อะไรของแกวะ เดี๋ยวฉันก็ติดหวัดหรอก ไปนอนไป” 
แทอุนเหล่มองแล้วโบกมือไล่หลังจากวางกล่องแอปเปิ้ลลง 
ก่อนใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อเม็ดโตที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า


“ไม่ง่วง จะไล่อะไรนักหนา” เสี้ยงอู้อี้เถียงกลับคอเป็นเอ็น 
แม้ว่าความจริงจะไม่ผิดจากที่แทอุนพูดนักก็ตาม


“ไม่อยากนอนอะไร แค่เดินแกก็จะหลับอยู่แล้ว” แทอุนส่ายศีรษะระอาแล้วเดินหนีไปเพื่อตัดรำคาญ


“ฉันว่าแกไปพักก่อนเถอะ นะ ทางนี้พวกฉันทำเองได้” 
ฮโยยอนสนับสนุนความคำพูดของแทอุน ยุนอาก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อจนกระทั่งมีมือคู่หนึ่งยื่นมาแตะไหล่สองข้าง


“ไปเถอะยุนอา พักซะ อีกหน่อยก็เสร็จแล้ว จะได้กินข้าวกลางวันกัน” 
ซอนฮวาเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยน ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่น้ำเสียงกระด้างไม่น่าฟัง 
จึงทำให้ยุนอาลังเล


“เชื่อฉันนะ พักเอาแรงตอนบ่ายต้องไปช่วยปลูกชาที่ไร่พี่ซุนกยูอีก” 


“โอเค ก็ได้” ยุนอาคล้อยตามซอนฮวาอย่างง่ายดาย 
ยอมให้เพื่อนพาไปที่ม้านั่งตัวเดียวกันกับแทยอน แต่ยุนอานั่งอยู่อีกฝั่งห่างกันเป็นเมตร 


ไม่แม้แต่จะเหลือบมองคนหลับ หมางเมินเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศธาตุ 


ควานมือหาขวดน้ำบนม้านั่งขึ้นมาดื่มดับกระหาย ถอดเสื้อตัวนอกออกคลุมศีรษะ
ขาเหยียดยาวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นกอดอกแล้วเอนพิงกับผนังซีเมนต์อย่างที่แทยอนกำลังทำ 
เมื่อคืนแทยอนก็คงไม่ค่อยได้นอนเหมือนกันกับยุนอาถึงได้หลับจนไม่รู้เรื่อง 


บทสนทนาสั้น ๆ ที่คุยกับแดฮุนในสวนแอปเปิ้ลยังวนเวียนรบกวนจิตใจ 
อยากรู้รายละเอียดมากกว่านั้นแต่ไม่กล้าถาม 


แต่จะให้ถามแทยอนแทนน่ะเหรอ? ไม่มีทางซะล่ะ


ครุ่นคิดวุ่นวายอยู่เพียงไม่กี่นาทีก็ผล็อยหลับ ลมหายใจของยุนอาก็ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ 
ต่างกันที่แทยอนรู้สึกตัวตื่นได้สักพักแล้ว นับตั้งแต่ตอนที่ยุนอากับแทอุนทุ่มเถียงกันอยู่ 
ได้ยินชัดทุกคำพูด เพียงแต่ไม่ได้ขยับตัว ลมหายใจอุ่นถูกผ่อนออกมายืดยาวอย่างหนักใจ


“ดูพวกมันดิ” ซุนกยูชี้ชวนให้เพื่อนกับน้อง ๆ มองไปทางยุนอากับแทยอน ทุกคนทำหน้าเหนื่อยหน่ายไม่ต่างกัน


“กูล่ะเบื่อ” ฮโยยอนสบถอย่างระอาก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ



.
.
.



แดดยามบ่ายจัดจ้าจนต้องหรี่ตาลงเมื่อมองออกไปในที่ไกล ๆ 
หมวกปีกกว้างที่สวมกันแดดไม่ได้ช่วยลดความร้อนระอุลงเท่าไหร่ 
ไร่ชาแบบขั้นบันไดที่เพิ่งเอาต้นอ่อนมาลงปลูกเสร็จสิ้นไปเกินครึ่งแล้ว 
เหลือก็แต่ส่วนที่แทยอนกับเพื่อน ๆ ยืนอยู่ หลายคนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่เหนือหลุมปลูก 
แม้จะเหงื่อไหลจนชุ่มแต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันอย่างขะมักเขม้น 
มีคุยเล่นหยอกล้อกันบ้างตามประสา


จะเว้นก็แต่ยุนอาที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาอย่างคนอื่น ปลูกชาเงียบ ๆ อยู่คนเดียว 
ทั้งที่ตนเองก็กำลังเป็นหวัด ตากแดดแรง ๆ เดี๋ยวก็ล้มป่วยลงไปอีก 
พวกแทอุนห้ามไว้แล้วก็ดื้อดึงไม่ยอมฟัง ดึงดันทำตามใจตนเองอย่างน่าโมโห 

ขยันขนาดนี้ให้ปลูกเองคนเดียวทั้งไร่ดีกว่ามั้ง แทยอนแอบค่อนขอดอยู่ในใจ 


“อากาศร้อนเนอะ” ซุนกยูบ่น เอามืออังหน้าผากเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์อย่างค้อนเคือง 


“เอาน้ำหน่อยมั้ยซุนกยู” ฮโยยอนเอ่ยถาม ยื่นขวดน้ำที่เริ่มจะหายเย็นไปให้เจ้าของไร่ชา


“ขอบใจนะ” ซุนกยูฉวยขวดน้ำจากมือเพื่อนสนิทมาดื่มดับกระหาย ก่อนพูดต่อ 
“เออนี่พวกแก เสร็จจากนี่พ่อฉันบอกจะเลี้ยงใหญ่แหละ เหล้ายาปลาปิ้งไม่อั้น” 


ประโยคบอกเล่าที่ทำให้คนทั้งหมดเฮลั่นไร่ชาด้วยความยินดี 
ทำงานหนักมาทั้งวันได้กับข้าวอร่อย ๆ บวกกับสุราอีกสักนิดสักหน่อยคงลืมความเหน็ดเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง


“สมกับที่ถูกใช้แรงงานมาทั้งวันหน่อย” ซูยองกระเซ้า 
เหล่มองแทยอนและซุนกยูด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม


“แก ไม่ต้องมองพี่อย่างนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเลี้ยงเอง” 
แทยอนตัดบทเหมือนรู้เท่าทันความคิดของรุ่นน้องจอมตะกละ

“มันต้องอย่างนี้สิครับพี่สาวที่รักของผม” 
จงฮยอนเข้าไปกระแซะแทยอนอย่างกหยอกล้อตามประสาคนคุ้นเคย 
แต่บางคำในประโยคสร้างความไม่พอใจให้คนที่บังเอิญได้ยินจนเผลอย่นหัวคิ้วเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากชาต้นอ่อนที่นำมาปลูกต่อในหลุม


“ไม่ต้องเลยแก เห็นแก่น้ำเมาล่ะสิ” แทยอนเบะปากเหน็บแนม


“ไม่ใช่ซักหน่อย กองทัพต้องเดินด้วยท้องต่างหาก” 
จงฮยอนยักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนเดินกลับไปประจำที่ของตนอย่างเดิม


“เงียบไปมั้ยครับคุณ เหนื่อยล่ะสิ พักมั้ย? จะเป็นลมบอกผมได้นะ” 
แทอุนเดินมาสัพพอกใกล้ ๆ พอให้ยุนอาหงุดหงิดเล่นแล้วเดินโฉบหนีไปเฉย ๆ 


“ไอ้....” ยุนอาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันทำปากขมุบขมิบไล่หลังเพื่อนตัวโต ด้วยนึกคำต่อว่าไม่ทัน 
สายตาเผลอเหลือบไปมองร่างเล็ก ๆ ของใครอีกคนอยู่เรื่อย ๆ ด้วยความเคยชิน 


ก็ดูยิ้มแย้มมีความสุขดี ไม่ได้มารับรู้ว่าใครกำลังจะเป็นจะตายหรอก 



.
.
. 



บ้านของซุนกยูดูจะวุ่นวายกว่าทุกวันเมื่อมีแขกกลุ่มใหญ่มาเยี่ยมเยือน 
เสียงร้องรำทำเพลงเริ่มขึ้นตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน 
จนกระทั่งตอนนี้ที่ความมืดเริ่มโรยตัว บรรยากาศโดยรอบมืดสนิท
ไฟในบ้านก็ถูกเปิดไว้หลายดวงเพื่อให้แสงสว่างและอำนวยความสะดวกแก่เหล่านักดื่ม 
โดยมีประมุขของบ้านอีเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงขนาดย่อมครั้งนี้ 
กีตาร์โปร่งกลางเก่ากลางใหม่ตัวหนึ่งถูกแทอุนใช้เคาะแทนกลอง 
ส่วนอีกตัวที่ดูใหม่กว่าถูกบรรเลงโดยฝีมือของจงฮยอน 


ม้านั่งหน้าบ้านใต้ต้นไม้ใหญ่มีที่มากพอให้คนนับสิบได้ร่วมสังสรรค์กันอย่างไม่ต้องเบียดเสียด 
บทเพลงร่วมสมัยอาจไม่เหมาะกับกลุ่มที่มีผู้สูงวัยรวมอยู่ด้วย 
นักดนตรีจำเป็นจึงเลือกเฉพาะเพลงเก่า ๆ ที่เคยโด่งดังในอดีตมาขึ้นมาขับร้อง
เพื่อทำให้ทุกคนร่วมสนุกไปด้วยกันได้โดยแบ่งแยกวัย


เครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากชนิดวางกระจัดกระจายเต็มโต๊ะ 
ทั้งโซจู เบียร์ และไวน์คูลเลอร์ ส่วนน้ำอัดลมที่ไร้แอลกอฮอล์ก็มีอยู่บ้างแต่ถือเป็นส่วนน้อย 
ใต้ม้านั่งมีขวดเปล่ากองทับถมกันสูงขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาอันสั้น 


“แดฮุน แกจำได้มั้ย เพลงที่แกร้องจีบเมียแกสมัยก่อนน่ะ ตอนเจอกันใหม่ ๆ” 
อี ซุนโฮ ผู้อาวุโสสุดในกลุ่มกล่าวขึ้น มือเหี่ยวย่รยกขึ้นชี้หน้าแดฮุน 
รุ่นน้องที่เคยคบหากันมาตั้งแต่สมัยยังเป็นวัยรุ่น ชายสูงวัยผู้มากด้วยอารมณ์ขันเริ่มพูดเสียงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว 
จากระดับแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ 


“จำได้ครับ ไม่ลืมหรอก จำได้แม้กระทั่งตอนที่จินฮีไล่ตะเพิดผมด้วย” 
แดฮุนหัวเราะร่วน กระดกเหล้าในจอกขึ้นดื่มขณะรำลึกความหลัง 
เด็กรุ่นลูกที่รายล้อมอยู่ต่างประหลาดใจกับคำบอกเล่าของผู้สูงวัย 
จะมีก็แต่แทยอนเท่านั้นที่อมยิ้มขบขัน 
เพราะเรื่องน่าอับอายของบิดาเมื่อครั้งที่พบรักกับมารดาของเธอใหม่ ๆ แทยอนได้ฟังมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง 


อีกคนที่ดูจะสนุกสนานไปกับวีรกรรมในอดีตของแดฮุนก็คือซุนโฮผู้เริ่มเรื่องนั่นเอง


“ทำไมล่ะครับ แค่ร้องเพลงจีบทำไมถึงถูกไล่กลับมาล่ะ?” 
จงฮยอนเอามือวางบนกีตาร์ ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยไม่ต่างจากเพื่อนคนอื่น ๆ 


ซุนโฮระเบิดหัวเราะลั่นจนน้ำหูน้ำตาไหลเหมือนจงฮยอนพูดจี้จุด 
พลอยทำให้แทยอนและแดฮุนขำตามไปด้วย กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็เกือบนาที


“ก็แดฮุนมันขี้เมาไง ดึกดื่นค่อนคืนไปตะโกนร้องเพลงโหวกเหวกอยู่หน้าบ้านเค้า 
ไม่โดนลูกปืนก็ดีเท่าไหร่ ห้ามแล้วมันก็ไม่ยอมฟัง” 
ซุนโฮซับน้ำตาที่เล็ดออกมาทางหางตาหลังจากเล่าเรื่องน่าขายหน้าของแดฮุนด้วยเสียงอันดัง 
ก่อนจะระเบิดหัวเราะทิ้งท้ายอีกรอบ ชวนให้คนรุ่นลูกขำตามอย่างอดไม่อยู่ 
จากนั้นแดฮุนจึงปรบมือขึ้นต้นเพลงรักจังหวะสนุก ๆ ในช่วงกลางยุค 80 
เพลงที่เขาเคยใช้ร้องจีบมารดาของแทยอน แม้คราวนั้นจะล้มไม่เป็นท่าก็ตาม


แทยอนอดที่จะเหลือบมองคนที่นั่งชิดกับบิดาของตนไม่ได้ 
ในใจก็นึกห่วงเมื่อเห็นรอยยิ้มฝืด ๆ บนใบหน้าซีดเซียว 
คล้ายกับว่ายุนอากำลังอดทนอยู่กับความทรมานบางอย่าง 
บางครั้งก็นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดยามที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
อยากเข้าไปถามไถ่อาการอยู่หรอก 
แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อยุนอาไม่ยอมรับความหวังดีใด ๆ ที่แทยอนหยิบยื่นให้ 
เธอเองก็ต้องสร้างเกราะป้องกันความรู้สึกของตนเองบ้าง 
เรื่องอะไรจะเสนอหน้าไปให้คนอื่นทำลายน้ำใจของตนบ่อย ๆ 


บทเพลงจากอดีตถูกนำมาขับขานผสานกับเรื่องเล่าจากประสบการณ์จริงจากปากของผู้อาวุโส ทำให้วงสนทนายิ่งออกรส 
สีหน้าของผู้สูงวัยดูอิ่มเอิบราวกับได้ย้อนกลับไปอยู่ในช่วงเวลาเหล่านั้นอีกครั้ง 
เรื่องตลกขบขัน ตื่นเต้นผจญภัยไปจนถึงเรื่องราวสยองขวัญน่าสะพรึงกลัว 
กำลังพรั่งพรูออกมาจากประมุขของสองตระกูลเหมือนเปิดสวิตช์ 
ทั้งที่ประสบพบพานด้วยตนเองและเรื่องที่ฟังมาจากญาติสนิทมิตรสหายอีกต่อหนึ่ง 
ยิ่งยามที่เหล้าเข้าปากด้วยแล้วอะไรก็ห้ามไม่อยู่


ลมเอื่อย ๆ ในหน้ามรสุมพัดเอาความเย็นชื้นผ่านมาเป็นครั้งคราว 
ลำแสงเล็กแลบแปลบปลาบอยู่ลิบ ๆ บนขอบฟ้าทางทิศตะวันตก 
เสียงฟ้าคำรามแว่วมาจากทิศทางเดียวกันเหมือนยังอยู่อีกไกล 
แต่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงสายลมคงพัดพาเอาเม็ดฝนสาดซัดมาถึงที่นี่ 
บรรยากาศในยามค่ำคืนของแถบชานเมืองคงเงียบเหงากว่านี้ 
หากปราศจากกลุ่มคนที่ร้องรำทำเพลงดังสนั่นจากบ้านของซุนกยู 
ความสนุกสนานที่เจือกลิ่นอายของความทรงจำลอยอบอวลอยู่รอบกาย 

กระทั่งคนที่เกิดทีหลังยังรู้สึกอย่างเดียวกัน



.
.
.



2 ปีก่อน


แทยอนรับถาดมาจากแม่ครัวในโรงอาหารมาถือไว้แล้วถอยห่างจากหน้าร้าน 
ยืนชะเง้อคอมองไปรอบ ๆ เหมือนกำลังรอคอยใครสักคน 

เห็นหน้ากันแทบทุกวันจนกลายเป็นความเคยชินโดยไม่รู้ตัว ต้องคอยมองหาทุกทีที่ห่างสายตา 


“หาใครวะแทยอน ไม่กินข้าวเรอะ?“ จินกิถือถาดอาหารผ่านมาพอดี 
เห็นเพื่อนยืนหันรีหันขวางอยู่กลางโรงอาหารจึงสะกิดแล้วชี้ไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนของตนนั่งอยู่รายรอบ


“เปล่า ๆ ไปละ ๆ” ว่าแล้วก็เดินตามหลังชายหนุ่มไป แต่ไม่วายกวาดตาไปทั่วโรงอาหารอีกหน


“มาเลย นั่งนี่ ๆ” พอเดินมาถึงโต๊ะแทยอนก็ถูกลากไปนั่งข้างจาง อูยอง 
เพื่อนร่วมคณะที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกันนัก แต่พอรู้จากท่าทีว่าเขากำลังตามจีบเธออยู่ และเป็นมาได้สักระยะแล้ว 


แทยอนเหลือบมองคนข้าง ๆ ด้วยความเคลือบแคลงสงสัย 
ก่อนไล่สายตามองเพื่อนสนิทในกลุ่มเพื่อจับพิรุธ 
เพื่อหาว่าใครเป็นคนชวนอูยองมาทานข้าวกลางวันด้วย 


“แทยอน หวัดดี นั่งด้วยคนนะ” อูยองเอ่ยทักเพื่อกู้สถานการณ์เมื่อเห็นว่าแทยอนมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ


แทยอนกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อถูกทักทายไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะตอบรับในวินาทีถัดมา 


“เอ้อ หวัดดี อูยอง เอาสิกินด้วยกัน .. แต่แปลกเนอะไม่ไปกับเพื่อนเหรอวันนี้?” 
อดไม่ได้ต้องถามออกไปเพราะความอยากรู้ ในใจแอบเคืองอยู่นิดหน่อยที่ยังจับตัวผู้ต้องหาในกลุ่มเพื่อนไม่ได้ 
แกล้งตีหน้าซื่อได้แนบเนียนเหลือเกินนะแต่ละคน 


“ไม่ล่ะ เบื่อพวกมัน อยากเปลี่ยนบรรยากาศน่ะ” 
แทยอนฟังที่อูยองตอบแล้วต้องรีบเบือนหน้าหนี 
แสร้งทำเป็นสนใจข้าวกลางวันในถาดแทน 
แม้สายตาที่มองมาไม่ได้หวานหยดจนน่าขนลุก 
แต่ก็มากพอที่จะทำให้แทยอนรู้สึกกระอักกระอ่วน 

แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นร่างคุ้นตาของใครบางคนนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางโรงอาหารห่างออกไปไกลพอสมควร


เห็นแล้วก็อดมองไม่ได้ 
ยุนอาคงจะหิวมากถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาจ้วงข้าวเข้าปากโดยไม่สนใจเพื่อนที่ส่งเสียงคุยกันจอแจรอบข้าง 
แทยอนเผลอระบายยิ้มบาง ๆ อย่างนึกเอ็นดู กับข้าวในโรงอาหารอย่างเดิม ๆ เริ่มอร่อยขึ้นมาบ้าง
ยุนอาเหมือนจะรู้สึกตัวว่าถูกแอบมองอยู่ ใบหน้าใสเงยขึ้นจากถาดอาหารแล้วสบตากับแทยอนเข้าพอดี
หลบตาไม่ทันก็จำต้องส่งยิ้มไปให้แก้เก้อ ยุนอาชะงักนิดหนึ่งก่อนคลี่ยิ้มหวากว่าส่งกลับมาให้ 
คนมองหัวใจพองโตจนล้นอก ชนิดที่ไม่ต้องทานข้าวก็อิ่ม


“แกยิ้มให้ใครวะยุนอา” 
จงฮยอนเอ่ยถามแล้วมองหน้ายุนอาสลับกับทิศทางที่ดวงตาใสจดจ้องอยู่ 
แต่กลับไม่พบใครเลยสักคนในบริเวณนั้น


“ไม่มีอะไรหรอก เพื่อนน่ะ” 
ยุนอาโกหกคำโตแล้วก้มหน้าทานอาหารกลางวันของตนต่อไป 
แต่ใบหน้าที่ก้มต่ำยังเจือรอยยิ้มบาง ๆ ด้วยความปลาบปลื้ม 


“อ้าว นั่นพี่แทยอนกับพี่ฮโยยอนนี่” 
จงฮยอนท้วงทำให้ยุนอาแทบสำลักที่เพื่อนของตนตาไวเกินจำเป็น 
ร้อนตัวเพราะคิดไม่ซื่อกับเจ้าของชื่อ
ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีใครตั้งข้อสังเกต เพราะยุนอาเก็บอาการได้แนบเนียนทุกครั้ง


“ไหนอะ” ซูยองเอ่ยถาม ชะเง้อคอมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น 


“นั่นไง”


“โอ๊ะ.. อยู่กับพี่อูยองซะด้วย ได้ข่าวว่าคนนี้แหละที่ตามจีบพี่แทยอน” 
ซูยองเจ้ากรมข่าวลือประจำกลุ่มเริ่มกระซิบกระซาบ


“จริงเหรอ แล้วพี่แทยอนชอบพี่อูยองไหม?” 
ดูเหมือนซูยองจะได้เพื่อร่วมนินทาอีกคนเมื่อซอนฮวาขยับเข้าใกล้และถามด้วยความสนใจ 
ยุนอาทำเป็นไม่อยากรู้ไปอย่างนั้นแต่ในใจกลับร้อนรุ่มจนแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ 
ผิดจากท่าทีที่แสดงออกอย่างสิ้นเชิง


“ไม่รู้สิ แต่มานั่งกินข้าวด้วยกันนี่ชักจะยังไง ๆ อยู่นา..” ซูยองตั้งข้อสังเกต 
ประโยคบาดความรู้สึกนั้นทำให้ข้าวกลางวันของยุนอาฝืดคอขึ้นมาทันที 
ความอยากอาหารลดลงไปกว่าครึ่ง


“งี้รุ่นพี่แทยอนก็ขายออกแล้วดิ” 
แทอุนสัพยอกรุ่นพี่ร่วมชมรมที่นั่งทานข้าวไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่อีกฝั่งของโรงอาหาร


“ฉันว่าคู่นี้ก็เหมาะกันดีนะ น่าจะได้กันไว ๆ นะ 
จะได้ไม่ต้องมาฟังไอ้พวกนี้มันนั่งซุบซิบกันเป็นแมงหวี่แมงวันอยู่แถวนี้” 
จงฮยอนว่ากระทบเพื่อนขาเมาท์
ขณะตักข้าวเข้าปาก ทำให้คนพูดได้รับแจกค้อนวงใหญ่จากสองสาวผู้เป็นเจ้าทุกข์ 
แต่คำที่พูดออกไปส่ง ๆ เพราะความรำคาญนั้นกลับสร้างความกังวลให้ยุนอามากเป็นทวีคูณ 


หากว่าเขาต้องคนคบกันจริง ๆ ล่ะ? 
คิดแล้วก็ทอดถอนใจอยู่คนเดียวอย่างทดท้อเมื่อนึกถึงสภาพความเป็นจริง 
เธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวแทยอนเลยสักนิด


หากสองคนนั้นคบกันแล้วยังไงล่ะ? แกจะห้ามเค้าได้เหรอยุนอา?



.
.
.



“ถ้าใครกลับไม่ไหวก็นอนนี่นะ ในบ้านยังพอจะมีที่ว่างให้พวกแกซุกหัวนอนอยู่” 
ซุนกยูผ่ากลางวงเหล้าด้วยความคะนองปาก คนพูดคงกำลังตึงได้ที่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ 
โซจูที่ซื้อมาตุนไว้ตั้งแต่ช่วงกลางหมดไปเกินสองโหล 
และบางคนในกลุ่มก็คอพับคออ่อนจนแทบฟุบหลับคาโต๊ะ นั่นก็คือซอนฮวากับซูยอง 
ส่วนผู้อาวุโสดูเหมือนจะคุยกันจนติดลม เสียงเพลงจากกีตาร์ลดความถี่ลงและหันมาสนทนากันมากขึ้น


“ซุนกยู ฉันว่าพาพวกมันไปนอนเหอะ ดูสิ มันไปโลกอื่นแล้วนั่น” 
แทยอนมองรุ่นน้องของตนอย่างระอา เห็นภาพแล้วอนาถแทน อีกอย่างเธอก็เกรงใจผู้ใหญ่ด้วย 


“งั้นมาช่วยกันหน่อย” ซุนกยูผุดลุกขึ้นพรวดพราด 
ตรงเข้าไปหาซอนฮวาแล้วขอความช่วยเหลือจากเพื่อน 


“มาผมช่วย” จงฮยอนอาสาหิ้วปีกซอนฮวาอีกข้าง 
เขาเป็นผู้ชายมีแรงมากกว่าช่วยผ่อนกำลังซุนกยูได้เยอะทีเดียว 
ร่างของซอนฮวาถูกพาออกไปทั้งที่คนเมายังทำท่าจะคว้าแก้วไม่อยากเลิกรา 
ส่วนซูยองกำลังถูกแทอุนกล่อมให้ยอมเข้าไปพักในบ้านของซุนกยูด้วยกัน 


“ไปเหอะ พรุ่งนี้ยังมีอีกนะเว่ย เชื่อฉัน ค่อยกินอีก” 


“ม่าย.. ไม่ ไม่ไป” ซูยองโบกมือไปมากลางอากาศไม่ยอมท่าเดียวจนแทอุนอ่อนใจ 
หันไปมองพี่สาวอีกสองคนเพื่อขอความช่วยเหลือ


“งั้นแกพาพี่ไปเอาของกินในครัวหน่อยสิ ในจานหมดแล้วเห็นมั้ย?” 
ฮโยยอนล่อหลอก ยกจานเปล่าขึ้นให้ซูยองดู ก่อนขยับเข้าไปกระตุกแขนยาว ๆ เพื่อคะยั้นคะยอ 
คนเมาเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่คนสนิท ตาปรือ ๆ จะหลับมิหลับแหล่ ก่อนพยักหน้าหงึกหงัก 
พยายามดันตัวลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยอาการโซซัดโซเซ 
แทอุนกับฮโยยอนรีบถลาเข้าไปช่วยแล้วพาออกไปจากวงเหล้าอีกคน


“โล่งอกไปที” แทยอนพึมพำหลังจากนั่งลุ้นแทบแย่ 
แอบเหลือบมองคนที่ไม่เมาแต่อาการน่าเป็นห่วงพอกัน


“พอพวกนั้นไปก็เงียบเชียว แทยอน ทำไมวันนี้ไม่ค่อยคุยเลยล่ะ” 
ซุนโฮตั้งข้อสังเกตกับหลานสาว มือหยาบกร้านตบลงไปบนไหล่เล็กด้วยแรงที่ไม่เบานัก 
แทยอนถึงกับสะดุ้งนิ่วหน้าน้อย ๆ ด้วยความเจ็บ 
แต่ผู้สูงวัยคงไม่ทันเห็น เธอรีบปรับสีหน้าส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้แทน


“เริ่มมึนนิดหน่อยค่ะคุณลุง” 


“มึนอะไรกัน ไม่ค่อยเห็นดื่มอะไรเลย” ซุนโฮส่ายหน้าช้า ๆ พร้อมหัวเราะร่วนอย่างไม่อยากเชื่อ 
ยุนอาเหลือบมองสีหน้าแทยอนแว้บเดียวก่อนนั่งจับเจ่ามองไปที่แก้วของตนอย่างเดิม 
รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนไม่ค่อยสบาย เริ่มปวดหัวนิด ๆ จนต้องยกมือขึ้นเท้าคางเพื่อพยุงศีรษะไว้ 
แต่ก็ปลีกตัวไปไหนไม่ได้อีกเพราะแดฮุนรั้งตัวไว้ไม่ยอมปล่อย 
ลำแขนแข็งแรงยกขึ้นมาพาดไหล่ยุนอาอยู่บ่อยครั้ง
ทำเหมือนเธอเป็นน้องสาวของเขาจริง ๆ ยังไงอย่างงั้น


“หนูดื่มไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ สู้ซุนกยูมันไม่ได้หรอก”


“อันนี้ผมเห็นด้วย แทยอนมันไม่ค่อยชอบแอลกอฮอล์ ไม่เหมือนพ่อมัน” 
พูดแล้วก็ระเบิดหัวเราะลั่นจนดังเข้าไปถึงในบ้าน แทยอนอมยิ้มตาม 
นานแล้วที่เธอไม่เห็นบิดาดูมีความสุขอย่างวันนี้ 
และถ้าจำไม่ผิดครั้งสุดท้ายที่เห็นผู้เป็นบิดาดื่มจนเมามายไม่ได้สติก็เมื่อห้าปีก่อน 
ตอนที่คุณปู่เสียชีวิตลงด้วยโรคชรา แต่หลังจากนั้นก็แค่ดื่มเพื่อเข้าสังคมพอเป็นพิธีเท่านั้น 
คงเป็นเพราะยุนอามาที่นี่ถึงได้ดูมีชีวิตชีวาขึ้น เลยถือโอกาสนี้ดื่มฉลองเสียเลย



“แหงล่ะ ตอนน้องแกตายแกติดเหล้าเลยนี่หว่า 
เพิ่งมาเลิกเอาตอนคบกับจินฮี ไม่งั้นป่านนี้แทยอนกับจีอุงไม่ได้เกิดหรอก” 


ยุนอายืดตัวขึ้นเหลือบมองซุนโฮสลับกับแดฮุนอย่างสนใจ รอฟังเรื่องราวที่ตนสงสัยจากผู้อาวุโส


“พี่ก็พูดเกินไป อายเด็กมัน” แดฮุนส่ายหน้ายิ้ม ๆ 
ก่อนหยิบโซจูมากระดกดื่มทั้งขวดหลายอึก ยุนอาเห็นแล้วยังต้องเบ้หน้า


“ยุนอาอยากรู้รึเปล่าว่ายุนฮีตายยังไง?” 
แดฮุนเอ่ยถามขึ้นไม่ทันตั้งตัวหลังจากวางโซจูขวดเล็กลง เหมือนล่วงรู้ความคิดของยุนอา 


“ค่ะ” ยุนอาตอบหลังจากหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง 
ถึงไม่อยากจะไปแตะต้องบาดแผลในใจของแดฮุน 
แต่ยุนอาก็อยากรู้ความเป็นมาเช่นกัน 
ในเมื่อเจ้าของเรื่องเสนอทางเลือกมาให้ ยุนอาก็ขอรับเอาไว้


“รู้ใช่มั้ยว่าปี 1980 เกิดอะไรขึ้นที่นี่” 


“รู้ค่ะ” ยุนอาพยักหน้ารับ นึกถึงเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำของคนทั้งประเทศ
ปีที่คนกวางจูรวมพลังต่อต้านเผด็จการทหารกันอย่างแข็งขัน 
จนเกิดการปะทะกันครั้งใหญ่ของพลเมืองและกองกำลังทหารติดอาวุธ 
เหตุการณ์เรียกร้องประชาธิปไตยนองเลือดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของเกาหลีใต้ที่ไม่มีใครกล้าลืม


แดฮุนหันมาจ้องหน้ายุนอา 
ลึกลงไปในดวงตาเรียวเล็กที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายทศวรรษยังหลงเหลือความปวดร้าวจากเรื่องราวในอดีต 
ยุนอาพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกที่เห็นผ่านนัยน์ตาคู่นั้นทำให้ริมฝีปากของเธอหนักอึ้ง 
ทำได้แค่รอฟังคำบอกเล่าจากคนสูงวัยกว่าเท่านั้น


ซุนกยูและเพื่อน ๆ ที่ช่วยกันไปส่งคนเมาเข้านอนก็กลับมาทันประโยคถัดไป 
เห็นความเงียบผิดปกติในวงเหล้าก็นึกแปลกใจ 
แต่ซุนโฮและแทยอนให้ส่งสัญญาณให้ทั้งหมดเงียบเสียง


“วันสุดท้ายก่อนสลายการชุมนุม ....ยุนฮีตายวันนั้น” แดฮุนบีบขวดโซจูแน่นขึ้น 
“ลุงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายุนฮีอยู่ที่ศาลากลาง ฯ คิดว่าเค้าปลอดภัยแล้ว 
เพราะลุงเป็นคนขังยุนฮีไว้ในห้องเองกับมือ 
ครั้งสุดท้ายที่เจอ เราทะเลาะกันแรงมาก 
ลุงกับแม่ไม่ยอมให้เค้ามาร่วมขบวนประท้วงด้วย แค่ลุงคนเดียวก็เกินพอ” 
น้ำเสียงของแดฮุนเริ่มสั่นเครือเมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ 

ภาพเหตุการณ์อันเลวร้ายที่สุดในชีวิตหวนกลับมาในความทรงจำเป็นฉาก ๆ 
ลำคอตีบตันจนต้องผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนเล่าต่อ


“แต่สุดท้าย เค้าก็หาทางหนีออกมาจนได้ ....ตอนเค้าตาย ไม่ได้สั่งลาใครสักคน.... 
พี่ชายกับน้องสาวมาเจอกันอีกทีก็ตอนที่คนหนึ่งกลายเป็นศพไปแล้ว” 
แดฮุนปิดท้ายด้วยประโยคประชดประชันพร้อมแค่นยิ้มอย่างขมขื่น 
หันมองยุนอาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ หากแต่ปราศจากหยดน้ำตา 
บาดแผลกัดกินหัวใจเขาลึกจนเกินเยียวยา 
ช่วงเวลาแค่สามทศวรรษไม่เพียงพอที่จะทำให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นถูกลืมเลือน

ลมเย็นพัดมาปะทะใบหน้าวูบหนึ่ง.... 

“ครบรอบวันตายของยุนฮีทุกปี แม่ยังร้องไห้กอดหลุมศพเค้าอยู่เลย” 
ไม่มีการชดเชยใดที่คุ้มค่ากับการสูญเสียของครอบครัวผู้เคราะห์ร้าย 
เพราะสิ่งที่พวกเขาต้องการได้จากโลกนี้ไปแล้ว ตลอดกาล


เหตุการณ์เหล่านั้นผ่านไปนานแล้ว แต่ยังคงบาดแผลฉกรรจ์ยังคงทิ้งร่องรอยไว้ให้ดูต่างหน้า
แปรเปลี่ยนเป็นฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนชั่วชีวิต


“ขอบคุณจริง ๆ นะที่มา” แดฮุนวาดแขนขึ้นโอบไหล่ยุนอาแล้วกระชับแน่น 
ราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกที่กักเก็บไว้มาที่เธอ ยุนอายังคิดคำพูดไม่ออก 
พอ ๆ กับบรรดาคนรุ่นลูกที่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน ทำได้เพียงฉีกยิ้มกว้างให้แล้วพยักหน้ารับคำเท่านั้น


แดฮุนกระดกโซจูขวดเดิมอีกครั้งเหมือนต้องการชำระล้างความปวดร้าวในวันวานที่ยังฝังแน่นในใจ 


“พวกเอ็งเงียบกันทำไม หือ?” ซุนโฮยื่นมือออกไปตบหลังแทอุนที่นั่งอยู่ใกล้มือที่สุด 
ลดบรรยากาศหม่นหมองให้เบาบางลง โดยมีแดฮุนเป็นลูกคู่


“นั่นสิ ฟังจบแล้วก็เอากีตาร์มาร้องเพลงสิ จงฮยอน แทอุน” แดฮุนบอก 
จงฮยอนกับแทอุนปั้นหน้าไม่ถูกในนาทีแรกก่อนหันไปมองหน้าปรึกษากันแล้วทำอย่างที่ผู้สูงวัยบอก


แทยอนมองใบหน้าที่เริ่มมีด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นอย่างไม่เข้าใจ 
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเรื่องราวเหล่านั้นไม่เคยหลุดออกจากปากของผู้เป็นบิดาแม้แต่ครั้งเดียว 
แม้กระทั่งแทยอนเองก็ได้ฟังเรื่องนี้มาจากมารดาที่ถ่ายทอดให้ฟังอีกต่อหนึ่ง


วงเหล้ากลับมาครึกครื้นอีกหนพร้อมกับสมาชิกที่เหลืออยู่ 
ยุนอาหาจังหวะปลีกตัวออกมาเงียบ ๆ เพราะปวดศีรษะจนทนไม่ไหว 
ซ้ำยังมีอีกหลายเรื่องต้องให้คิด อาศัยโซฟารับแขกในบ้านของซุนกยูแทนเตียงนอน 


ดนตรีสดจากหน้าบ้านในยามค่ำคืนเสียงเบาลงเรื่อย ๆ เมื่อสติดำดิ่งสู่ความมืดมิด 



____________________________

© Tenpoints!