คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4: ลักพา(?) (100%)
นิ้วเรียว2นิ้วบีบคลึงหว่างคิ้วคมเข้มของเด็กหนุ่ม นาม คิม คิบอม ซึ่งตอนนี้กำลังปวดหัวกับเรื่องที่ตนเพิ่งรับรู้มาจากพี่ชายที่โวยวายไม่ขาดสายจากในห้องน้ำ ทันทีที่กลับมาฮีชอลก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงตรงดิ่งเข้าห้องน้ำและจัดการชำระร่างกาย ล้างรอยสยองที่ถูกนักสืบหนุ่มสูดๆดมๆซุกๆ เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา
"นี่นับว่าดีมากเลยนะครับที่พี่หนีมาทันไม่งั้นโดนจับขึ้นมาล่ะแย่แน่นอน"
"ดีบ้าอะไรล่ะ พี่โดนไอ้นักสืบหื่นกามนั้นซุกไซร้แถมมันยังแอบล้วงมือเข้ามาในเสื้ออีก มีรอยตำหนิตรงไหนบนตัวพี่อีกบ้างก็ไม่รู้"
ร่างบางเดินหน้าตูมออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ ดวงตากลมสอดสายตาสำรวจตามร่างกายว่ามีตรงไหนบุบสลายหรือไม่ เส้นผมสีดำสนิทเปียกชื้นจากการชำระล้างสิ่งอัปมงคล(ในใจของร่างบาง) แนบสนิทกับใบหน้าหวาน หากใครเห็นต้องลอบกลืนน้ำลายแต่ไม่ใช่กับพี่น้องร่วมสายเลือดอย่างคิบอมที่ยังคงตีสีหน้าเครียดอย่างใช่ความคิด
"มันเห็นหน้าพี่แล้วใช่มั้ย?"
กึก....
ร่างบางชะงักเล็กน้อย สีหน้าของคิบอมตึงเครียดมากขึ้น เช่นเดียวกับร่างบางที่มีสีหน้าวิตกอย่างเห็นๆได้ชัด
"พี่รู้จักชื่อมันมั้ย?" ฮีชอลส่ายหน้าแทนคำตอบ
"แต่พี่จำหน้ามันได้"
"แล้วพี่คิดจะทำอะไรครับ?"
เมื่อเห็นใบหน้าหวานยกยิ้มเจ้าเล่ห์คิบอมก็ได้แต่ถอนหายใจยาวกับความคิดของพี่ชายที่ไม่ต้องเอ่ยออกมาตนก็รู้
ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็คงได้แต่บอกให้ระวังตัว
"ระวังตัวนะครับพี่"
"รู้แล้วล่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยจัดการ พวกเรายังต้องเตรียมการประชุมหนามอีกนะ"
"ครับพี่"
..........
.......
....
"นี่นายปล่อยให้ไอ้โจรบ้านั่นหนีไปได้ยังไงเนี่ย!!!"
เสียง18หลอดดังลั่นห้องพักของสารวัตรตำรวจหนุ่มที่หงุดหงิดจากการพลาดการจับกุมจอมโจรชื่อกระฉ่อนเมื่อคืนและยิ่งทราบความจากนักสืบอัจฉริยะอย่างชเว ซีวอน สารวัตรหนุ่มก็เลือดขึ้นหน้าอย่างห้ามไม่อยู่
"ฉันเปิดโอกาสให้นายกับไอ้โจรนั่นเผชิญหน้ากันตัวต่อตัวอย่างที่นายบอก แต่นายกลับพลาดท่าโดนมันเสยเข้าให้และลอยนวลหนีไปเนี่ยนะ? ทั้งๆที่นายดูมั่นอกมั่นใจว่ายังไงก็จับมันได้แน่นอน!"
คนโดนตำหนิไม่ได้พูดหรือโต้ตอบอะไรนอกจากนั่งก้มหน้ารับผิดและนึกเจ็บใจในสิ่งที่ตนโดนเข้าไปเมื่อคืน ความเจ็บปวดยังคงหลงเหลืออยู่ตรงจุดยุทธศาสตร์ของตนเองแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นเข่าใส่เข้าให้แบบไม่มียั้ง
"นายมีข้อแก้ตัวอะไรมั้ย!!!!?"
ร่างสูงกำลังจะอ้าปากบอกความจริงแต่อะไรบางอย่างกลับทำให้เขายั้งปากไว้ ใบหน้าหวานและกลิ่นกุหลอบหอมกรุ่นจากตัวร่างบางยังคงอยู่และไม่จางหายไปจากจมูกของเขาเลย
"ว่ายังไง!!?"
"....ไม่มีครับ"
"ดี! นายกลับไปพักผ่อนซะ ฉันจะไปทำงานต่อ"
เมื่อต่อว่าเสร็จสารวัตรหนุ่มก็จัดการคว้าเสื้อโค้ตและพุ่งออกประตูไป ซีวอนลุกขึ้นจากเก้าอี้บุนวมตัวเดียวในห้องพักก่อนจะสวมเสื้อคลุมเดินออกจากสถานีตำรวจไป
ตลอดทางโรยไปด้วยหินกรวดร่างสูงเอาแต่นึกถึงสัมผัสและใบหน้าหวานของจอมโจรที่ยังไม่ทราบแม้แต่ชื่อ
"ไม่เข้าใจ..."
ซีวอนรำพึงกับตนเองเบาๆ
ทำไมตนเองถึงต้องเห็นภาพและได้ยินเสียงของคนที่ตัวเองต้องจับให้ได้นั้นตลอดเวลาด้วยนะ...
เพราะมันแต่คิดถึงใครบางคนจนไม่ทันได้สังเกตว่ากำลังมีคนเดินสวนมาทำให้ซีวอนเดินชนเข้าอย่างจัง
ตุบ...
"โอ๊ะ...ขอโทษ...!!"
ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ร่างสูงถึงกับชะงักค้างเพราะคนที่ตนเดินชนนั้นคือคนๆเดียวกันกับที่เข่าเข้าที่จุดๆนั้นเมื่อคืน ฮีชอลโปรยยิ้มหวานก่อนจะพูดให้ได้ยินกันเพียงแค่2คน
"ไม่เป็นไรครับ คุณซีวอน"
"นายรู้ชื่อฉะ...!!!!"
"ผมว่าเราไปหาที่เงียบๆคุยกัน2ต่อ2ดีกว่านะครับ"
ร่างสูงขบกรามแน่นอย่างเจ็บใจ เมื่อรู้ว่าตอนนี้ตนเองเสียท่าให้กับคนตรงหน้าแล้ว
"พาเขาขึ้นรถเลยครับ"
ร่างบางออกคำสั่งให้ชายในเสื้อสูทมีราคาซึ่งยืนประกบข้างซีวอนอยู่โดยในมือมีมีดพกพาขนาดเล็กจี้อยู่ที่เอวของซีวอนทั้ง2ข้าง ร่างสูงไม่มีท่าทางขัดขืนและยอมเดินตามทั้ง2คนขึ้นรถไปที่ขับมาจอดตรงที่พวกเขายืนอยู่พอดิบพอดี
"พาไปที่นั่นหน่อยครับ ลุง"
คนขับรถพยักหน้าให้ก่อนจะออกรถตรงไปยังสถานที่ที่ฮีชอลต้องการ...
ความคิดเห็น