คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แฟนน่ารัก 1
แฟนน่ารั
ภายในสูิโอารบันทึเทปรายาร STH ึ่ำเนินรายารโย MC ู่หูผู้มาวามสามารถอย่าอีทึ และฮยอแ บรรานมและอาหารมามายถูส่มาถึนัวเล็พลอยให้ทีมานและแรับเิในรายารไ้รับประทานันอย่าเอร็อร่อย
~Rrrrrr~ เสียเือน้อวามอฮยอแ เาหยิบมันึ้นมาเปิอ่าน้วยรอยยิ้ม
‘ทานให้อร่อยนะรับ เสร็านแล้วะแวะไปหา’
ลีทเฮ
“าุทเฮเหรอ” ่าแ่หน้าสาวประเภทสอเินมาแวฮยอแ ฮยอแทำเพียแ่ยิ้มบาๆไม่พูอะไรบรรยาาศารถ่ายทำที่เป็นไปอย่าสนุสนานำเนินมานถึ่วท้ายอรายารฮยอแำลัะล่าวปิรายารแล้ว็้อยิ้มออมาเมื่อพบารมาถึอใรบาน
“เลียร์านเรียบร้อยแล้วเหรอฮะ” ฮยอแพูะที่เินเ้ามาหาายหนุ่มหน้าาีที่ำลัส่ยิ้มให้เา
“รับ วันนี้เหนื่อยมั้ย” ทเฮพูพร้อมับยื่นมือไปรับระเป๋าาร่าบามาถือไว้
“ไม่เหนื่อยฮะสนุี แล้ว็นมอร่อยมาฮะอบุนะฮะ”
“เย็นนี้อยาทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย” ทเฮถามฮยอแ ในะที่สายาทุู่ำลัมอมาที่ทัู้่้วยวามอิาและเอ็นูในวามน่ารัอทัู้่
“แล้วแ่พี่ทเฮเถอะฮะ” ทัู้่เินออไป ทเฮเปิประูรถ BMW ันหรูสีำอเาให้ับร่าบา
“อบุฮะ” ฮยอแเ้ามานั่ในรถ ทเฮึ้นมาประำำแหน่นับและออรถไปอย่านิ่มนวล
“วันอาทิย์นี้ฮยอแว่ามั้ยรับพี่อยาไปพบพ่อแม่ฮยอแแบบเป็นทาารสัรั้”
“ว่าอนเย็นฮะ พี่ทเฮมีอะไรเหรอฮะ”
“วามลับรับ” ทเฮยยิ้ม ฮยอแเอ็ไม่เ้าใเหมือนันทั้ที่ทเฮ็เอพ่อแม่เาแล้ว แล้วะ้ออยาพบอีทำไมัน “อยาลอิมอาหารธรรมาๆบ้ามั้ยฮยอแ” ทเฮว่าพร้อมับะลอวามเร็วรถลแถวร้านายอาหารยาม่ำืนามริมถนนที่มีอยู่มามาย
“อยาสิฮะ แ่ว่า...” ทเฮรู้ีว่าฮยอแะพูว่าอะไร เาึแทรึ้นมา่อน
“เรา็สั่ไปทานที่บ้านไ้นี่รับ”
“ริเหรอฮะ” ฮยอแทำท่าีใเหมือนเ็ำลัะไ้อเล่นทเฮยิ้มออมา ่อนะว้าแว่นามาใส่และเปิประูรถออไป “รอแป๊บนึนะรับ” ทเฮเินรไปยัร้านอาหารธรรมาร้านหนึ่ ฮยอแมอามแล้ว็้อยิ้มออมา ไม่นานทเฮ็ลับมาพร้อมห่อบะหมี่ในมือลิ่นหอมเะมู
“หอมว่าบะหมี่ามร้านีๆอีนะฮะ” ฮยอแพูออมาาใริ ทเฮยิ้มออมา
“พี่็ิเหมือนฮยอแรับ ไปันเถอะเี๋ยวะเย็นหม” ทเฮับรถมานถึอนโอฮยอแ ฮยอแัแหยิบถ้วยมาพร้อมสำหรับบะหมี่
“พี่ทเฮอยาไ้อะไรเพิ่มมั้ยฮะ” ฮยอแถามทเฮ เผื่อทเฮอยาไ้เรื่อื่มเย็นๆ
“ไม่เป็นไรรับ ทานเถอะ” ทัู้่นั่ินบะหมี่ที่แสนธรรมาอย่าเอร็อร่อย ใ้เวลาไม่นาน็เหลือเพียถ้วยเปล่า
“นี่ถ้าใรรู้ว่า MC ื่อัอบินบะหมี่แบบนี้นี่อายเาายเลย” ทเฮแวฮยอแ
“ไม่เห็นอายเลยฮะ ผม็นนะ นาประธานบริษัทบานยัอบเลย” ฮยอแแวทเฮืน
“รับ โอเเราเสมอัน ว่าแ่ถ้าฮยอแอบวันหลัพี่สั่ไปให้เอามั้ย”
“็ีฮะ” ฮยอแไม่ปิเสธ
“ึแล้วพี่ว่าพี่ลับ่อนีว่า แล้วพี่ะโทรหานะรับ” ทเฮหยิบเสื้อนอมาพาที่มือเรียมัวลับ ฮยอแมาส่ทเฮที่หน้าประู
“ับรถีๆนะฮะ”
“รับ ล็อห้อีๆนะ” ทเฮออไปฮยอแรอนร่าสูลลิฟท์ไปึปิประูห้อ
ว่า 8 เือนแล้วที่เาบับทเฮในานะแฟน
ว่า 1 ปีที่เารู้ัทเฮนับ
าวันนั้น ีวิฮยอแเปลี่ยนไป ไม่เหาเหมือน่อน มีนอยห่วใย มีนอยให้ำลัใ และที่สำัมี..............
นที่เารัและรัเา
~Rrrrrrr~ เสียโทรศัพท์ปลุฮยอแในยามเ้าอวันทำานสายเ้าาฮีอลผู้ัารอเา
“ฮะพี่ฮีอล”
“ฮยอแเห็น่าวหรือยัพี่บอเราแล้วใ่มั้ยว่าทำอะไรให้ระวัพว้อทำลายมันเยอะ”
“่าวอะไรเหรอฮะผมยัไม่เห็นเลยฮะพี่ฮีอล”
“พี่ไม่ล้าพูหรอนายเปิูเอแล้วัน แล้วพี่ะเ้าไปหานะ” ฮีอลวาสายไปฮยอแหยิบ ipad มาเปิู่าวัวเอแล้ว็แทบ็อ ‘ย่อึ้นอนโู่รัทเฮฮยอแ’ ภาพประอบ่าวอนที่ทัู้่ลมาารถ ถ้าพ่อับแม่เาเห็นมันะเิอะไรึ้น
~Rrrrrrr~ โทรศัพท์ฮยอแัึ้นอีรั้เบอร์หน้าอโว์เบอร์ทเฮ ฮยอแมอมันสัพั่อนะรับสาย
“ฮะพี่ทเฮ” ฮยอแภาวนาในใให้เรื่อที่ทเฮโทรมาไม่ใ่เรื่อ่าว
“พี่โทรมาวนเวลานอนหรือเปล่า”
“ไม่ฮะผมื่นนานแล้ว พี่ทเฮมีอะไรเหรอฮะ”
“เรื่อ่าว...ฮยอแเห็นมันหรือยัรับ” แล้วเรื่อที่ทเฮโทรมา็เป็นเรื่อ่าวริๆ
“ฮะ” ฮยอแอบสั้น
“ฮยอแเป็นอะไรหรือเปล่า พี่อโทษที่ทำให้ฮยอแลำบา”
“มันไม่ใ่เรื่อรินี่ฮะ เราไม่ไ้ทำอะไรผิพี่ทเฮไม่้อัวลนะฮะเี๋ยวมัน็เียบ” ทั้ที่ฮยอแพูแบบนั้นแ่ในใอเาำลัลัวีวิเือบสิบปีในวารเาไม่เยมี่าวเสียหายนี่เป็น่าวแร เาแ่ไม่อยาให้ทเฮ้อัวล
“นายโอเแน่นะฮยอแ” ทเฮถามย้ำอีรั้
“ฮะผมโอเ...พี่ทเฮไปทำานเถอะฮะเี๋ยวผม็ะไปทำานเหมือนัน”
“ถ้ามีอะไรโทรหาพี่นะประุมเสร็อนเที่ยพี่ะแวะไปหา” ทเฮวาสายไป ฮยอแไปอาบน้ำไม่นานฮีอล็มาถึฮีอลบอับฮยอแเรื่อที่ทารายาร KHK โทรมาบอว่านั่าวไปรอเ็มหน้าสูิโอไปหม
“ะเอายัไพร้อมไปเอนั่าวมั้ยถ้าไม่พร้อมวันนี้หยุหนึ่วัน็ไ้พี่ะบอเาว่านายไม่สบาย” ฮีอลเสนอทาออให้ฮยอแ
“ไม่เป็นไรฮะผมะไป วันนี้มีสัมภาษ์รุ่นพี่ินถ้าผมไม่ไปอมินลำบา ผมะไปฮะ ผมไม่ไ้ทำามที่่าวเียนผมะไปพูวามริฮะ”
“ฮยอแนายโึ้นมาริๆ” ฮีอลลูบผมฮยอแน้อายัวเล็อเามีวามรับผิอบเสมอไม่ว่าสถานาร์ไหน
“พี่ฮีอลฮะผมทำไ้ใ่มั้ยฮะ”
“ไม่มีอะไรที่สุยอ MC ฮยอแทำไม่ไ้ท่อเอาไว้” ฮีอลให้ำลัใฮยอแ ทัู้่เินทามายัรายาร KHK ฮยอแหยิบแว่นามาสวม่อนที่ะเปิประูรถลมาาเาไม่่อยถูับแสแฟลเท่าไหร่นั ทันทีที่ฮยอแ้าวาลมาอทัพนั่าว่ารุมล้อมเามามาย
“ฮยอแะเรื่อุทเฮริหรือเปล่าะ” ำถามแรถูถามออมา
“ไม่ริฮะ ผมับพี่ทเฮเราแ่พบันามโอาสฮะ”
“แล้วทำไม้อเป็นที่อนโล่ะะ” ำถามที่สอามมา
“เราแ่แวะื้อบะหมี่้าทาฮะ”
“ั้แ่บับุทเฮน้อฮยอแเป็น่าวบ่อยทาบ้านว่ายัไบ้ารับ” นั่าวอีนถามึ้น
“เหมือนนี่ะเป็น่าวแรนะฮะ” ฮยอแอบอย่าใเย็น
“หรือว่าที่ยอมให้ึ้นอนโเพราะว่าุทเฮเป็นเ้าอธุริอิเลทรอนิรับ” นั่าวนเิมถาม่อ
“รุาให้เียริฮยอแบ้านะรับ” ฮีอลที่ยืนอยู่้าๆแทรึ้น
“แล้วสรุปว่าไปอนโริใ่มั้ยะ” นั่าวอีนถาม่อ
“ฮะ” ฮยอแอบไปามร
“แบบนี้็เท่าับยอมรับเรื่อวามสัมพันธ์สิะ” นั่าวนเิมถาม่อ
“ไปอนโแ่ไปิน้าวฮะ” ฮยอแพยายามอธิบาย
“ใรเาะเื่อัน” นั่าวปาไม่ีนหนึ่พูึ้น
“ไ้เวลาฮยอแ้อไปถ่ายรายารแล้วอัวนะรับ” าร์เ้ามา่วยันนั่าวให้ฮยอแ ฮยอแเินเ้าไปเาไม่สบายใเลยับำพูอนั่าวนเมื่อสัรู่ วันนี้ฮยอแไม่่อยมีสมาธิในารัรายารเท่าที่วรบรายารอมินเ้ามาุยับฮยอแ
“ัวลับ่าวเหรอ”
“นิหน่อยน่ะ แ่นายไม่้อห่วนะันโอเ”
“เี๋ยวมัน็เียบพวนั่าวี่เ่า อย่าิมาเลยเื่อันสิ ไปหาอะไรินันมั้ย”
“็ีเหมือนัน” ฮยอแหันไปหยิบระเป๋า่อนะออมาวนฮีอล ฮยอแออมาบรรานั่าวยัอยู่ันเ็มหน้าสูิโอไปหม
“เอาไีล่ะ ไปออ้านหลัมั้ย” อมินถามวามิเห็น
“ประู้านหลัเสียน่ะ” ฮีอลบอับทัู้่
“แล้วผมวรทำยัไฮะ” ฮยอแถามวามิเห็นฮีอล
“เินออไปเินให้เร็วที่สุ พี่ะไปให้าร์เามา่วยโอเนะ” ฮีอลบอับฮยอแ าร์ประมา 4-5 นมา่วยันนั่าวฮยอแรีบเินเร็วที่สุเท่าที่เาะทำไ้แ่แล้ว็มีนั่าวอี 8-9 นที่มารออยู่บริเวรถอฮยอแ
“อเวลาพวเราสัรู่นะรับุฮยอแ” นั่าวหนึ่ในเ้านพูึ้น
“เอ๊ะรอยแที่อนั่นืออะไระ” นั่าวอีนพูึ้น ฮยอแแ่แพ้อาาศที่เริ่มหนาวทำให้เิรอย้ำสีแามัว แล้วมันันมาเ่นที่สุรอ
“ผมแพ้อาาศฮะ” ฮยอแอบามวามเป็นริ
“แพ้อาาศหรือว่าแพ้ปารับ” นั่าวนหนึ่พูออมาโยไม่ำนึถึิใฮยอแ
“.....” ฮยอแไม่รู้ว่าวรพูอะไร่อ โลเริ่มหมุนั้แ่เ้าเายัไม่ไ้ินอะไรเลยแล้วยัะมาเอเรื่อันแบบนี้อี มันหนัเินไปสำหรับเา
“ฮยอแะเราอำอบเรื่อรอยที่อ่ะ” นั่าวยัถามย้ำ าฮยอแำลัพร่าเาำลัะล้มล แ่่อนที่สุท้ายะวูบลเารู้สึไ้ว่ามีใรบานเ้ามาประอเาไว้แล้วสิอฮยอแ็วูบไป
“ฮยอแบอแล้วไรับว่าเาแพ้อาาศ อยาทราบอะไรถามผมสิรับ แล้วผมะัแถล่าว อัวนะรับ” ทเฮอุ้มฮยอแออไปท่ามลาวามใอนั่าวทุนทเฮมาถึไ้สัพัพอที่ะรู้ว่าฮยอแยัไม่ไ้ินอะไรเลยาำบอเล่าอฮีอล แล้ว็เินมาไ้ยินำถามไร้มารยาทนั่นอี ทเฮพาฮยอแมาที่บ้านอเาึ่อยู่ไม่ไลาสูิโอ
“ป้าอึนนาผมอน้ำับผ้าหน่อยสิรับ” ทเฮสั่แม่บ้านอเาให้เรียมน้ำและผ้ามาเ็ัวให้นัวเล็ที่ยัไม่ไ้สิ ทเฮ่อยๆเ็หน้าให้นัวเล็
“ป้ารับเรียมอะไร็ไ้ให้ฮยอแทาน้วยรับ ไม่สิอน้ำสอเบอร์รี่แล้ว็สปาร์เ็ี้รับ” ทเฮสั่แม่บ้านอเาอีรอบ ไม่นานฮยอแ็ฟื้นึ้นมา
“พี่ทเฮ” ฮยอแๆที่ัวเอมาอยู่บ้านทเฮ
“ทำไมถึปล่อยให้ัวเอเป็นลมล่ะรับ ถ้าพี่ไปรับไว้ไม่ทันะว่ายัไ”
“ผม...ผมอโทษฮะที่ทำให้พี่ทเฮเป็นห่ว” ฮยอแพูอย่าสำนึผิ
“พี่ไม่ไ้พูให้ฮยอแรู้สึผิ พี่อยาให้ฮยอแเป็นห่วัวเอทำไมไม่ทาน้าว หรือนม็ยัี”
“พี่ทเฮ ผม...”
“ไม่้อพูแล้วไปินอะไรสัหน่อยพี่ให้แม่บ้านเรียมไว้ให้ ให้ท้ออิ่ม่อนแล้ว่อยิว่าะเอาไ่อไป” ทเฮบอับฮยอแ
“ฮะ” ฮยอแยอมทำามที่ทเฮบอ ะที่ฮยอแำลัอยู่ับทเฮมัน็มีหัว้อ่าวใหม่ึ้นมา
‘ถึับเป็นลมะสัมภาษ์ะที่ลีทเฮโผลมารับไว้ทัน ไม่้อสสัยว่าเมื่อืนเิอะไรึ้นรอยที่อยืนยันไ้’ ฮีอลเห็น่าวนี้รีบโทรบอทเฮเายัไม่อยาให้ฮยอแรู้ ทเฮเห็น่าวแล้วเาปลีัวไปโทรศัพท์้านอหาเยอทันที
“เยอเรียมัวันะฟ้อสำนั่าวไร้สาระหน่อย” ทเฮพูแ่นั้น่อนวาสายไปเาะไม่ยอมให้ใรมาทำลายื่อเสียฮยอแเ็า ไม่มีทา
อัพลอวัน HAEEUNDAY ่ะ
ิ่อย่าั้ใ ^^
ฝา่ะ ฝา น่าะประมา 4 อนบ แล้วะมา่อนะะ ุ๊บๆๆๆๆ รันเม้น์่ะ
ความคิดเห็น