คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ▲ grocery 5 . When I miss you (kaido)
Title : When I miss you.
Paring : Kai x D.O
Author : Only1WAydOit
Theme : เพลง When I miss you ของบีซือทือจ้า 1 ในโปรเจค Midnight Sun ของไรท์นิดนัดเค้าแต่เรามาขอแจม(?) มันอาจจะดูแหม่งๆ T___T ก็อย่าว่ากันเลยเนอะ. ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ 2013 มอบให้แก่ทุกคน >O<'
ถ้าผมบังเอิญคิดถึงคุณขึ้นมา. . .
มันจะผิดมั้ย ?
‘ขอโทษนะจงอิน ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาตอบเมลล์เท่าไหร่ ,ถ้าว่างเมื่อไหร่จะส่งเมลล์กลับไปนะ’
สายตาคมไล่อ่านข้อความเดิม ๆ ที่ถูกส่งมาจากที่ไหนซักแห่งอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนที่จะลอบถอนหายใจเล็กน้อย
นิ้วยาวค่อย ๆ เลื่อนนิ้วไปตามหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนที่จะเข้าเช็คกล่องขาเข้าในอีเมลล์ของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักลงเล็กน้อยเมื่อพบว่า
‘ไม่มีข้อความเข้า’
ข้อความปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ ข้อความนั่นทำเอาเขาถึงกับยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองแรง ๆ
ไม่คิดจะติดต่อกลับมาบ้างรึไงกัน ?
แอบลอบคิดอยู่ในใจคนเดียวเงียบ ๆ ก่อนที่จะเพ่งมองไปที่รายชื่อผู้ติดต่อในอีเมลล์ของตัวเอง
ฮยองไม่คิดจะตอบกลับผมเลยหรอ?
‘ฮยอง,สบายดีมั้ย ?’
‘ได้ข่าวว่าที่นั่นอากาศเริ่มหนาวแล้ว อย่าลืมหาอะไรอุ่น ๆ ดื่ม แล้วก็ห่มผ้าด้วยนะ’
‘รักษาสุขภาพด้วยนะครับ’
‘พักผ่อนบ้าง,อย่ามัวแต่หักโหมนะ J’
ข้อความนับสิบนับร้อยถูกส่งไปหาอีกคนหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไร้การตอบกลับมาทั้งสิ้น ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ ที่คนๆนั้นไม่ได้ตอบกลับอีเมลล์ของเขาเลย
‘ขอโทษนะจงอิน ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาตอบเมลล์เท่าไหร่ ,ถ้าว่างเมื่อไหร่จะส่งเมลล์กลับไปนะ’
สายตาคมย้อนกลับขึ้นมาอ่านข้อความสุดท้ายที่ได้รับจากเขาอีกครั้ง ผ่านมาได้ประมาณ ครึ่งปีกว่าแล้วที่เขาคนนั้นไม่ได้ส่งอีเมลล์ตอบกลับมาเลยแม้ว่าเขาจะส่งอีเมลล์ไปหามากมายเท่าไหร่ก็ตาม
“เฮ้อ !”
ถอนหายใจออกมาดัง ๆ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงใส่เตียงนุ่ม
“ฮยองลืมผมไปแล้วจริง ๆ หรอ ?”
พูดขึ้นมาลอย ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะไม่ได้รับคำตอบก็ตาม เขาจัดการวางมือถือที่ใช้ดูอีเมลล์เมื่อครู่ลงข้าง ๆ ลำตัว ก่อนที่จะพลิกตัวออกไปมองนอกหน้าต่างห้อง
“. . .”
แสงของดวงจันทร์เพียงน้อยนิดสาดส่องเข้ามาในห้องช่วยเพิ่มความสว่างในห้องที่มืดมิดได้มากขึ้น เขามองดวงจันทร์บนฟ้า ก่อนที่จะคิดถึงเหตุการณ์ ๆ หนึ่งขึ้นมาโดยบังเอิญ
“จงอินอา. . .ดูนู่น !”
“อือ. . .จะนอน”
ร่างที่นอนอยู่บนเตียงถูกเขย่าจากคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ เขาพงกหัวขึ้นมาปรือตาก่อนที่จะมองหน้าของคนที่นั่งเขย่าตัวเองอยู่
“จงอิน. . .ดูพระจันทร์สิ. . .”
คนตัวเล็กยิ้มร่าก่อนที่จะชี้นิ้วออกไปนอกหน้าต่าง เขากะพริบตาช้า ๆ ก่อนที่จะซุกหน้าลงบนหมอนนุ่มโดยที่ไม่ได้สนใจคนตัวเล็กตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“จงอินอา. . .”
“ผมง่วงแล้วฮยอง. . .นอนเถอะครับ”
น้ำเสียงของคนตัวเล็กฟังดูแล้วน่าขำชะมัด เขาหรี่ตามองคนตรงหน้าที่ทำหน้ายุ่ย ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งมองเขาด้วยท่าทีน้อยใจ
“วันนี้พระจันทร์สวยมาก. . .นายไม่อยากดูหรอ ?”
น้ำเสียงอู้อี้บวกกับสีหน้าน้อยใจนั่นทำเอาเขาแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ? แต่พอเห็นคนตัวเล็กตรงหน้าทำท่าทีน้อยใจทีไรแล้วมันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“พระจันทร์มันก็เหมือนกันทุกวันน่ะแหละครับฮยอง นอนเถอะ”
“ไม่เหมือนนะ วันนี้พระจันทร์เต็มดวงแถมยังสว่างมาก ๆ ด้วย”
“แต่วันนี้ผมง่วงแล้วครับ,นอนเถอะฮยอง ไว้ค่อยดูวันหลังนะ”
ยิ้มบาง ๆ ให้อีกคน ก่อนที่จะเอื้อมมือไปดึงคนที่นั่งหน้าอึนอยู่ให้นอนลงบนเตียงนุ่ม
“นายสัญญาแล้วนะ”
“ครับ. . .ไว้คราวหน้าเราค่อยมานั่งดูพระจันทร์ด้วยกันนะ”
ตอนนี้ฮยองจะกำลังมองพระจันทร์เหมือนที่ผมมองอยู่รึเปล่า ?
พาความคิดของตัวเองกลับมายังปัจจุบัน แอบลอบถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่จะพลิกตัวหงายขึ้น ยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก ก่อนที่จะพยายามข่มเปลือกตาให้ปิดลง
ถ้าผมหลับตาลงแล้วเจอฮยอง. . .ผมควรจะหลับตาอยู่อย่างนั้นรึเปล่า ?
ถ้าผมลืมตาตื่นขึ้นแล้วพบฮยอง. ..ผมควรจะลืมตาต่อไปใช่มั้ย ?
สุดท้ายแล้วดวงตาคมก็เบิกกว้างค้างอยู่อย่างนั้น
นอนไม่หลับ. . .
เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง ยกมือเกาหัวตัวเองแกร่ก ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมสีโมโนโทนออกมาสวม แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดเข้ากับเก้าอี้ตัวที่เขามักจะใช้พาดเสื้อคลุมอยู่เสมอ
‘หน้าหนาวแล้ว อย่าลืมสวมเสื้อคลุมก่อนออกจากบ้านล่ะ J’
เอื้อมมือไปคว้ากระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่แปะอยู่บนเก้าอี้มาอ่าน ก่อนที่จะเผลอคลี่ยิ้มออกมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะผ่านหน้าหนาวมานานมากแล้วก็เถอะ แต่เขาก็ยังเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ที่เดิมตลอด
“ผมไม่อยากจะอ่านแต่ข้อความหรอกนะ. . .”
พูดเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนที่จะเอามันไปแปะไว้ที่เดิม แล้วเดินออกจากห้องไป
แสงไฟตามท้องถนนและสถานที่ต่าง ๆ แต่งเติมให้ช่วงเวลายามค่ำคืนยังคงสว่างไสว เขาเดินไปตามทางเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย อากาศเริ่มเย็นตัวลง จนเขาต้องเอามือมาซุกไว้ที่กระเป๋ากางเกง
“. . .”
เดินไปตามทางเรื่อย ๆ ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะหยุดชะงักลงอยู่ที่หน้าร้านหนังสือร้านหนึ่ง ซึ่งมักจะมาเป็นประจำ
9.12 p.m. ตัวเลขดิจิตอลที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์บ่งบอกเวลาว่าใกล้จะถึงเวลาปิดร้านแล้ว เขาหยุดยืนมองอยู่หน้าร้านได้ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน
“สวัสดีครับ ?”
หยุดยืนอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ก่อนที่จะมองซ้ายมองขวา กล่าวทักทายเบาๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในร้านเลยซักคน
“ครับบบบบบบบบบบบ”
เสียงขานรับดังมาจากหลังร้าน ก่อนที่เจ้าของร้านจะวิ่งออกมาด้วยท่าทางเร่งรีบ
“อ้าว ? จงอินมาทำอะไรที่นี่”
“ร้านเช่าหนังสือนี่สร้างไว้เพื่อทำอะไร ?”
“เช่าหนังสือดิถามได้”
“อืม -___- นั่นแหละมาเช่าหนังสือ”
“ไอ้นี่. . .จะเอาหนังสืออะไรล่ะ ? การ์ตูน ?”
“เอาเรื่องที่เคยอ่านอ่ะ. . .”
“เออได้ รอแป๊ป”
“ขยายร้านหรอ ? หนังสือมันดูเยอะขึ้น”
เขายืนรอหนังสือได้ซักพัก ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เอ่ยถามเจ้าของร้านที่สนิทสนมกัน พร้อมกับมองไปรอบ ๆ ร้าน
“ใช่. . .แต่นายไม่ได้มาร้านนี้นานแล้วนี่นา ?”
“ก็ตั้งแต่คยองซูฮยองไป. . .”
น้ำเสียงของเขาดูเจื่อน ๆ ลงเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง
“เออ แล้วตอนนี้คยองซูฮยองเป็นไงแล้วบ้างวะ ?,เขาไม่อยู่อ่าน’ตูนเพลินเลยล่ะสิ ไม่มีใครมาคอยว่าเรื่องอ่าน’ตูน ฮ่าฮ่า”
“. . .เดี๋ยวค่อยเอาตังค์มาให้นะ ไปละ”
เขาพูดตัดบทไปซะดื้อ ๆ ก่อนที่จะหยิบถุงกระดาษที่ใส่หนังสือการ์ตูนอยู่มาถือไว้แล้วเดินออกจากร้านไปโดยที่ไม่ได้สนใจอีกคนเลยซักนิด
“เป็นอะไรของมันวะ ?”
คนในเคาท์เตอร์มองตามเขาไป ก่อนที่จะเกาหัวด้วยความสงสัย
ขายาวก้าวออกมาจากร้าน และยังคงเดินไปตามทางเรื่อย ๆ จนสุดท้ายขายาวก็ไปหยุดอยู่ตรงที่ ๆ หนึ่งอีกครั้ง. . .
สวนสาธารณะที่มักจะมานั่งเล่นด้วยกันประจำ. . .
เขาค่อย ๆ จ้ำอ้าวเข้าไป เท้าเหยียบหญ้าสีเขียวสด ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งแล้วเอาหลังพิงเข้ากับต้นไม้ใหญ่ ที่เดิมที่เขามักจะมานั่งตากลมเล่นกับคยองซู
อาจเพราะตอนนี้ก็มืดพอสมควรแล้วก็ได้มั้ง ? ไม่มีผู้คนอยู่ที่นั่นเลยนอกจากเขา เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือการ์ตูนที่เพิ่งจะเช่ามาออกจากถุงแล้วเปิดมันออกมา
“. . .”
สายตาคมไล่อ่านการ์ตูนอย่างตั้งใจแต่ดูเหมือนสิ่งที่เขากำลังคิดถึงจะมาทำลายสมาธิเอาซะดื้อ ๆ
“จงอิน. . .อย่าเอาแต่อ่านการ์ตูนสิ จะสอบแล้วไม่ใช่รึไง ?”
“. . .อีกเล่มเดียวหน่า”
“โอ้ย ! ฮยองผมเจ็บนะ”
ขณะที่กำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่อย่างสบายอารมณ์ มือเล็กก็เอื้อมมาหยิกแก้มเขา เขาร้องโอดครวญออกมา ก่อนที่จะหันไปค้อนใส่คนตัวเล็กที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า
“อ่านหนังสือเรียนได้แล้วหน่า. . .การ์ตูนน่ะค่อยอ่านวันหลังก็ได้”
คนตรงหน้าดุเขาพร้อมกับดึงหนังสือการ์ตูนออกไปจากมือ แล้วยัดหนังสือเรียนมาใส่มือแทน
“ไม่”
“อ่านหนังสือเรียนก่อนเถอะ จงอิน”
เบ้ปากใส่เมื่อได้รับคำปฏิเสธ ก่อนที่จะเขย่าร่างสูงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“มีข้อต่อรองรึเปล่า ?”
“จำเป็นต้องมีข้อต่อรองด้วยหรอ ? นี่มันส่งผลดีกับนายนะ”
“ไม่มีแรงกระตุ้นก็ไม่อยากอ่านอ่ะ. . .”
เขาขมวดคิ้วจนแทบจะพันกันเป็นปม ก่อนที่จะเสตามองคนตัวเล็กที่ดูเหมือนกำลังใช้ความคิด
“งั้น. . .ถ้านายอ่านหนังสือ และสอบเสร็จเมื่อไหร่,ฮยองจะพานายไปกิน’ติม”
“ไม่เอา’ติม กินจนเบื่อแล้ว”
“. . .ถ้างั้นฮยองจะเลี้ยงหนังโอเคมั้ย ? ไปดูหนังกัน”
“ไม่เอาช่วงนี้ไม่มีหนังหน้าดูเลยซักเรื่อง”
“ง่า. . .แล้วนายอยากได้อะไรละจงอินอา. . .”
สุดท้ายคนตัวเล็กก็เบ้ปาก พร้อมกับขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามอีกคนที่เอาแต่ปฏิเสธข้อเสนอของตัวเอง
“ผมขอ. . .”
“ขอ. . .?”
เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนที่จะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าใกล้ใบหน้าของอีกคน
“. . .”
คนตัวเล็กได้แต่นั่งเงียบแล้วมองอีกคนที่กำลังเข้ามาใกล้ ดวงตาเบิกกว้างอย่างสงสัยแล้วกะพริบตาปริบ ๆ
“ผมไม่ขออะไรมากหรอกครับ J”
พูดพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม ตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้อีกคนมาก มากถึงขั้นที่ว่าได้ยินเสียงหายใจถี่ ๆ ของคนตรงหน้าเลยล่ะ
“ล. . .แล้วนายอยากได้อะไรล่ะ ?”
คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกหายใจติดขัด แต่ก็ยังพยายามถามคนตรงหน้าต่อไป
“. . .”
เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกคน ก่อนที่จะค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าเขาไปใกล้มากขึ้น. . .
“. . .”
กดจมูกลงบนแก้มขาวเนียนของอีกคนเบา ๆ นั่นทำเอาคนตัวเล็กถึงกับเบิกตากว้างเข้าไปใหญ่ แก้มขาวเนียนเริ่มขึ้นสี ก่อนที่จะเหล่ตามองคนที่กำลังหอมแก้มตัวเองอยู่
“ฮยอง. . .หอม”
เขาค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะหลับตาแล้วดมฟุดฟิดๆ
“ท. . .ทำอะไรน่ะจงอิน”
คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาถูแก้มตัวเองเบา ๆ กะพริบตาปริบ ๆ แล้วเอ่ยถามคนตรงหน้าที่นั่งยิ้มกรุ่มกริ่ม
นี่ฮยองยังจะถามผมอีกหรอครับ ?
“หรือฮยองจะให้ผมทำอีกรอบจะได้กระจ่าง ? J”
“อา. . . -///[ ]///-“
เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะมองคนตัวเล็ก ที่เอาแต่โบกมือไปมาพร้อมกับเอามือปิดหน้าที่แดงก่ำ
“ผมไม่ขออะไรมากนะครับฮยอง ผมขอแค่ให้ฮยองทำกับผมแบบที่ผมทำกับฮยองก็พอ J”
“ขอมากไปแล้วนะจงอิน !”
“ไม่เห็นจะมากตรงไหนเลย”
“งั้นก็ได้. . .แต่ต้องสอบเสร็จก่อนนะ เดี๋ยวฮยองจะ. . .”
“จะ ?”
ถามย้ำอีกคนทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าต้องทำอะไร
แกล้งฮยองสนุกดีออก. . .
“ฮยองพูดต่อสิว่าจะทำอะไร ?”
“นายก็รู้อยู่แล้วนี่จงอิน !”
ตอบกลับอีกคนไปทั้งใบหน้าแดงก่ำ ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาตีคนตัวสูงเบา ๆ
“ผมจะรอวันนั้นนะ J”
“. . .เฮ้อ !”
เขาปิดหนังสือการ์ตูนลง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาดัง ๆ สิ่งที่เขาคิดทำเอาเขาหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ? ทำไมเขาถึงต้องหงุดหงิดขนาดนี้ อาจเป็นเพราะ
คนที่เขาคิดถึงก็ได้ละมั้ง
“ถ้าฮยองกลับมาเมื่อไหร่ละก็. . .”
ล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ก่อนที่จะเปิดดูรูปหน้าจอโทรศัพท์ มันเป็นรูปของเขากับ
“คยองซูฮยอง. . .”
กดเข้าดูอีเมลล์อีกรอบ แต่ก็ยังคงเหมือนเดิม. . .ไม่มีเมลล์เข้ามาเลย
ผ่านมาประมาณครึ่งปีกว่าแล้วที่กล่องขาข้าวของเขาว่างเปล่า ไร้การตอบกลับจากอีกคน และก็ผ่านมาได้ประมาณ 2 เดือนกว่าแล้วที่เขาเองก็ไม่ได้ส่งอีเมลล์ไปถามไถ่อีกคนเลย
เพราะเกลียดการรอคอย ?
เพราะกลัวเขาจะไม่ตอบกลับ ?
เพราะกลัวเขาเปลี่ยนไป ?
หรือเพราะ กลัวว่าเขาจะลืม ?
แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไร จะไปที่ไหน เขาก็มักจะนึกถึงเสมอ นึกถึงคนที่เขารัก นึกถึงคนที่มาสร้างความทรงจำ นึกถึงคนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เขาเหมือนแต่ก่อน
‘ฮยองต้องไปแล้วล่ะ. . .เดี๋ยวจะส่งเมลล์ไปหาบ่อย ๆ นะ ไว้เจอกันปีหน้านะจงอิน’
เขายังคงจำประโยคสุดท้ายที่คนตัวเล็กพูดกับเขาที่สนามบินก่อนที่จะเดินขึ้นเครื่องไปได้อย่างดี
คยองซูได้ทุนไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งปี แน่นอนเขารู้สึกดีใจกับความสำเร็จของอีกคน แต่เขาก็รู้สึกแย่ที่รู้ว่า จะไม่มีคยองซูฮยองอยู่ข้าง ๆ เหมือนแต่ก่อน
“. . .”
เขาค่อย ๆ พยุงตัวยืนขึ้น ก่อนที่จะแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวมากมาย
“ผมคิดถึงฮยองนะ. . .”
พูดเบา ๆ ในลำคอ ก่อนที่จะเผลอคลี่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ผมคิดถึงฮยองนะ !”
ตะโกนเสียงดังให้ลั่นสวนสาธารณะ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ
ฮยองเขาคงจะได้ยิน. . .
เขาค่อย ๆ หยิบมือถือขึ้นมา เปิดอีเมลล์ ก่อนที่จะพิมอะไรบางอย่างลงไป
‘ผมคิดถึงฮยองนะ J’
ข้อความสั้น ๆ ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายถึงกดส่งไป
‘ข้อความถูกส่งไปเรียบร้อยแล้ว’
เขายิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม แต่แล้วหน้าจอก็สว่างวาบขึ้นมา เขาก้มมองมันก่อนที่จะเบิกตากว้าง
นิ้วเรียวกดย้ำลงบนโทรศัพท์มือถือ
‘ข้อความใหม่ที่คุณยังไม่ได้อ่าน 1 ข้อความ’
ทันทีที่อ่านจบ เขารีบกดเข้าไปดูอีเมล์ที่ถูกส่งมาเมื่อครู่อย่างรีบร้อน
‘J’
? เครื่องหมายคำถามลอยขึ้นมานับร้อยตัว เขาพยายามเลื่อนลงไปเผื่อว่าจะมีข้อความอะไรอีก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรอีกแล้วนอกจาก
“J หรอ ?”
ตลกแล้วครับฮยอง จะตอบกลับมาทั้งที ทำไมต้องตอบกลับมาแค่ไอ้หน้า J นี้ด้วย
แต่ถ้าฮยองตอบกลับมาเร็วแบบนี้แสดงว่ากำลังเช็คเมลล์อยู่ ?
‘อะไรของฮยอง ?’
รีบพิมพ์ข้อความแล้วกดส่งกลับไป
‘เด็กดื้อ ดึก ๆ ดื่น ๆ ทำไมไม่นอน ? ’
ข้อความถูกส่งกลับมาไวกว่าที่คาด เขาค่อย ๆ อ่านมันอย่างตั้งใจแต่ก็ต้องเกิดนึกสงสัยขึ้นมา
ฮยองรู้ได้ไงว่าเรา. . .ไม่ได้อยู่บ้าน
‘หันหลังมาทางนี้หน่อยสิจงอิน J’
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พิมพ์อะไรส่งกลับไป ก็ต้องชะงัก เมื่อมีข้อความใหม่ถูกส่งเข้ามาอีก เขาอ่านมันก่อนที่จะขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน ก่อนที่จะค่อย ๆ หันหลังไปตามที่ข้อความบอก
“ดึกแล้วนะ ทำไมไม่นอน. . .ออกมาทำอะไรที่นี่ดึก ๆ ดื่น ๆ”
น้ำเสียงที่คุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นตาตรงหน้าทำเอาเขาถึงกับอ้าปากค้าง
“คยองซู. ..ฮยอง”
“แมลงวันจะบินเข้าปากแล้ว”
คนตัวเล็กตรงหน้าเขายิ้มกว้าง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา
“คยองซูฮยอง ?”
ยังคงเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างสับสน ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ยืนยิ้มแป้น
“. . .”
ฝ่ามือหนายกขึ้นมาจับที่ไหล่ของคนตัวเล็ก ออกแรงบีบมันเบา ๆ ก่อนที่จะจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของอีกคน
“จงอินอา. . .”
“ฮยอง. . .ผมคิดถึงฮยองนะ”
“ห๊ะ ? อะไรนะทำไมฮยองไม่ได้ยินที่นายพูดเลยล่ะจงอิน ?”
“ผมคิดถึงฮยอง. . .”
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถาม เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงบ่นงึมงำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว
“ทำไมนายไม่พูดให้มันดัง ๆ เหมือนเมื่อกี๊เลยล่ะ ?”
เอียงคอถาม ก่อนที่จะยิ้มตาหยี
“ฮยองนี่. . .”
เขาเบ้ปาก ก่อนที่จะเคลื่อนมือหนาไปที่แผ่นหลังของอีกคน แล้วจัดการดันร่างตรงหน้าเข้ามากอด
“ผมคิดถึงฮยอง”
กระซิบเบา ๆ ข้าง ๆ ใบหูของคนตัวเล็ก ก่อนที่จะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“ฮยองไม่ได้ยิน. . .”
คนตัวเล็กซุกหน้าลง ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงทะเล้น
นี่ฮยองจะแกล้งผมหรอ ?
“ผมคิดถึงคยองซู. . .คิดถึงคยองซูฮยอง คิดถึงมาก”
เขายังคงกระซิบข้าง ๆ ใบหูของอีกคนต่อ
“เบา. . .”
“ก็ผมไม่อยากพูดเสียงดังนี่. . .กลัวคนอื่นเขาได้ยิน,ผมอยากให้ฮยองได้ยิน แค่ฮยองคนเดียว. . .”
เขาค่อย ๆ ผละคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขน ก่อนที่จะจับไหล่ของอีกคนแล้วจ้องหน้าตาไม่กะพริบ
“แล้วฮยองล่ะ ? คิดถึงผมรึเปล่า ?”
“. . .”
“ตอบสิ ?”
“ย่อตัวลงหน่อย. . .”
คนตัวเล็กพูดพร้อมกับกวักมือ เขาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะย่อตัวลงข้าง ๆ คนตรงหน้าเขาค่อย ๆ เขยิบตัวเข้ามาใกล้ เอามือป้องปากก่อนที่จะหายใจถี่ ที่ข้าง ๆ ใบหูอีกคน
“. . .”
“ฮยองจะหายใจรดหูผมหรอ ?”
“ฮยองจะทำตามคำขอ.. .”
“ ? ”
จบคำพูดของคนตัวเล็ก แก้มของร่างสูงก็ถูกจมูกเล็กกดลงไปอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ ผละออก
“ฮ. . .ฮยอง”
“ตามคำขอที่นายขอไว้ไง. . .”
คนตัวเล็กก้มหน้างุด ๆ ถึงจะเป็นคนทำก็เถอะ เขาก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันนะ
“ผมไม่ได้อยากให้ฮยองทำตามคำขอ. . .ผมอยากฟังคำตอบ”
“ถ้าจงอินคิดถึงฮยอง. . .
.
.
.
.
“ฮยองก็คิดถึงจงอิน J”
-----------------------------------------------------------------------------------------
“นี่ฮยอง ?”
“หืม ?”
“ฮยองมาที่นี่ได้ยังไง ?”
“นั่งเครื่องบินมาสิ จงอินนี่ถามอะไรแปลก ๆ”
“ไม่ใช่ ๆ ผมหมายถึง ยังไม่ครบ 1 ปีเลยนี่ครับ ?”
“อ๋อ. . .ฮยองกลัวเด็กดื้อแถวนี้จะคิดถึงฮยองจนขาดใจตายเลยบินกลับมา เท่มั้ยล่ะ ? เหมือนฮีโร่เลย ^^”
“น่ารักมากกว่า. . .,ว่าแต่ทำไมฮยองไม่ตอบเมล์ผมเลย -___-”
“อา. . .”
“ผมรอนะ. . .แต่ฮยองไม่ตอบผมเลย”
“ก็บอกแล้วไงฮยองยุ่งๆน่ะเลยไม่มีเวลามาตอบเลย”
“แล้วนี่ฮยองกลับมาแทนที่จะบอกผมก่อน ผมจะได้ไปรับ”
“เซอร์ไพรสดีออก ตอนแรกฮยองไปหานายที่บ้านนะ แต่ไม่เจอเลยคิดว่านายน่าจะมานอนอาบแสงจันทร์อยู่ที่นี่ ฮ่าฮ่าๆ”
“ตลกรึไง ?”
“อ้าว,จงอินไม่ตลอกกับฮยองหรอ ?”
“ผมคิดถึงฮยองจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้วนะ”
“เด็กบ้า ก็ฮยองที่นายคิดถึงกลับมาแล้วนี่ไง ^^”
“. . .”
“อย่าเงียบแบบนี้สิจงอินอา. . .”
‘จุ๊บ’
“ย้า ! จงอินทำอะไรน่ะ !”
“ถามแบบนี้ เดี๋ยวผมก็ทำอีกรอบซะหรอก J”
-----------------------------------------------------
ไอ้ 20 บรรทัดบนนี่มันคืออะไรกัน
มันมาเพื่อสร้างความงง #ห๊ะ #ข้ามมันไป
ไม่รู้ว่าสนุกมั้ยนะ T-T' ขอให้ทุกคนสนุกกับมันแล้วกันเนอะ
สวัสดีปีใหม่ 2013 มีความสุขกันถ้วนหน้านะจ๊ะ
ขอให้ทุกคนอยู่กับโชห่วยนี้ไปเนิ่นนาน อย่าทิ้งกันไปไหนไกลนะ :)
ความคิดเห็น