คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจอตัว
........
“ ทำไมรู้สึกเหมือนมีใครเรียกเรานะ (‘ ‘)? แปลกจัง “ หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มยาวปะเอว ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผม ร่างเล็กแต่....หน้าอก(ใหญ่)สุดๆ พูดกับตนเองเบา เมื่อรู้สึกว่ามีใครเรียกตนอยู่หรือว่าเธอคิดไปเอง
“ ว่าแต่....ที่นี่มันส่วนไหนของวังนี้กันเนี่ยยยยย T^T .....ห้องโถงนี่ก็ผ่านมาแล้วตั้งเป็น 10 รอบแล้วนะ เมเมจะร้องไห้แล้วด้วย องค์หญิงเอมี่ของเมอยู่ไหนกันเจ้าคะ TOT “
“ นาย นายและนาย รีบไปตามหาเมเมเร็วเข้าสิ ยืนรอเมเมลอยลงมาจากฟ้าหรือยังไงล่ะย่ะ ไปสิ “ เอมิลี่โวยวายไม่เลิก
“ งั้นผมจะลองโทร.หาเมเมดูก็นะขอรับ จะได้ถามว่าอยู่แถวไหนของวัง “ ไมล์พูดขึ้นเสียงเงียบ ทำให้เอมิลี่ที่กำลังโวยวาย เผยรอยยิ้มบนริมฝีปากสวย
“ ไมล์นายฉลาดมาก ฉันก็คิดว่านายใส่แว่นให้ดูฉลาดนะเนี่ยยย :P “ เอมิลี่พูดชมไมล์ แต่แอบด่าเล็กน้อย
“ กระหม่อมไม่ขอรับคำชมแกมด่าขององค์หญิงนะขอรับ “ ไมล์พูดจบประโยคก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.หาน้องสาวสุดที่รักของตนทันที
“ มะ...ไมล์ ฉันจะฆ่าแกกกกกกก “ พูดจบเอมิลี่ก็รีบคว้าดาบที่อยู่ข้างเอวของตนกระโจนใส่ไมล์ทันที
“ พวกนายไม่ไปห้ามจะดีหรอ? “ คีย์ถามองครักษ์ที่เหลืออยู่อีก 2 คน
“ ฮา ฮา ฮา ฮา ไม่ต้องห่วงไมล์หรอกขอรับ ไมล์เป็นองครักษ์ที่เจ๋งมากๆคนหนึ่งเลยนะขอรับ พระองค์ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง ^^ ถ้างั้นพวกกระหม่อมขอตัวนะขอรับ “ แคนเซอร์องครักษ์ของอันริกล่าวกับคีย์ แล้วเดินออกจากสวนไปกับยาซีองครักษ์ของคีย์
“ มันก็เป็นเรื่องประจำไม่ใช่หรือไงที่ไมล์กับเอมิลี่ทะเลาะกัน แต่ก็ไม่เห็นไมล์จะเป็นอะไรเสียที “ อันริพูดเสียงเรียบ โดยไม่เงยหน้าจากหนังสือที่ตนอ่านอยู่
“ นั่นสินะครับ ^^ “ คีย์ยิ้มให้กับคำพูดของอันริ
“ ตายซะ ๆๆ ๆๆ “ ระหว่างเอมิลี่ตวัดดาบไปมาใส่ไมล์ แต่ไม่โดนไมล์ซักนิด (เพราะไมล์โยกตัวหลบได้ทุกดาบ อย่างเก่งเลยอ่ะ ปรบมือ แปะๆๆๆ ) ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
……
“ แปบนะ เดี๋ยวฉันไปรับโทรศัพท์ก่อน เดี๋ยวมาจัดการนายต่อ “ เอมิลี่เดินมาค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าของตนแล้วกดรับ
( สวัสดีคะ เอมิลี่พูด )
( องค์หญิงเอาโทรศัพท์น้องกระหม่อมมาทำไมขอรับ )
( ใครนะ พูดบ้าอะไร ฉันรับก็โทรศัพท์ฉันสิประสาท )
( งั้นกระหม่อมรบกวนองค์หญิงช่วยหันหลังมาด้วยนะขอรับ )
--- เมเม ----
(‘ ‘) (. .) (‘ ‘) (. .)
เอมิลี่มองเบอร์โทร.ออกในโทรศัพท์ของไมล์สลับกับมองโทรศัพท์ในมือของตน
( เออ จริงด้วย นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของฉันนี่ ขอโทษทีนะ ตู๊ด! )
“ -____-* “ หน้าไมล์ตอนนี้
“ ฮา ฮา ฮา เจ้าพระช่วยลูกเถอะ ยัยนี่มันเก็บโทรศัพท์ของเมเมของไว้กับตัว แล้วก็ลืมเนี่ยนะ โอยๆ ไม่ไว้ๆเลยนะ แล้วลูกจะหาตัวสาวน้อยของลูกเจอไหมเนี่ย ^O^ “ จัสตินขำให้กับความเพี้ยนของเพื่อนสาวที่ทำอะไรเปิ่นๆให้ขำเล่นได้ตลอด
“ อุ๊บ อย่าไม่ล้อเอมิลี่อย่างนั้นสิครับ >)3< “ คีย์พยายามห้ามจัสตินแต่ตนเองก็กั้นหัวเราะของตนไม่ได้
“ หึ ฉันว่าเธอคงไม่ได้เจอ เมเมของเธอหรอกนะ “ อันริซ้ำเติม
“ พวกนายหยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ >O</// “ เอมิลี่โวยวายแก้เขิน
“ งั้นกระหม่อมขอไปเดินตามหาน้องสาวก่อนนะขอรับ กระหม่อมขอตัว “
“ อย่าหลงทางนะไมล์ “ จัสตินตะโกนไล่หลัง
“ ยาซี นายไปหาทางขวานะ เดี๋ยวฉันจะไปหาทางซ้าย “
“ อื้อ ไปละ “
ว่าแล้วยาซีและแคนเซอร์ก็แยกทางกันหาเมเม
“ องค์หญิง ตอนนี้องค์หญิงอยู่ที่ไหนกันเจ้าคะ? เมรู้คะว่าองค์หญิงอยู่ในวังแห่งนี้ แต่เมไม่รู้นี่เจ้าคะว่าพระองค์อยู่ส่วนไหนของวัง .... “ เมเมที่เริ่มเหนื่อยล้า จากการเดินวนรอบวังหลาย 10 รอบ
“ องค์หญิงอยู่ไหน “
“ นี่!! เมเม “
“ กริ๊ดดดดด “ เมเมกริ๊ดร้องเสียงดัง วังเกือบแตกด้วยความตกใจ(มากกกกกกก) จึงเอาตระกร้าปิกนิกที่ถืออยู่ในมือ ทุบร่างสูงที่ทักเธอไปเต็มแรง
“ โอยๆๆ นี่ฉันเองๆ “
“ ฉันเองน่ะใคร >_< “ หลับหูหลับตาทุบต่อ
“ แคนเซอร์ไง “
“ พี่แคนเองหรอ ขอโทษนะคะ เมตกใจนิดหน่อย ^_^;; “
“ ฉันว่าไม่หน่อยแล้วนะ - -!! ไปกลับไปหาองค์หญิงของเมกันดีกว่านะ ฉันเห็นพูดคนเดียวแล้วน่าสงสาร ;) “ แคนเซอร์ล้อเลียน
“ พี่เห็นด้วยหรอ >//< “ เป็นใครก็ต้องอายล่ะนะ เพ้อจนพูดคนเดียวเนี่ย
“ ฮา ฮา ฮา ไปเถอะๆ ตามมาอย่าให้หลงอีกล่ะ “ ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้
ความคิดเห็น