คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : in your eyes [krislay] - part 4
In your eyes…
4
ผมต้องบ้าหรือโรคจิตไปแล้วแน่นอน ที่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้ามานอนค้างคืนที่บ้าน แถมยังนอนในห้องตัวเองอีก ถ้าเกิดครอบครัวเขามาเจอแล้วคิดว่าผมอาจลักพาตัวคนเพี้ยนหน้าตาดีมาอยู่บ้านตัวเอง ผมจะทำยังไงเนี่ย แบคฮยอนก็ปิดห้องล็อกกลอนเงียบเลย ผมขอนอนด้วยก็ไม่ให้นอน
สุดท้ายผมต้องมานอนกับผู้ชายแปลกหน้าแค่สองต่อสอง!! แถมคริสยังไม่ยอมนอนพื้นเรียกร้องให้ผมแบ่งเตียงให้เขานอนด้วยให้ได้ ซึ่งนั่นผมยอมไม่ได้แน่ จะว่าไปผมเองอกหักแล้วก็บ้าได้สุดๆเหมือนกันแฮะ ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงกล้าไว้ใจคนพึ่งรู้จักกันได้ขนาดนี้เนี่ย
7.30 am
“ผมต้องไปแล้วนะ คริสคุณอยู่คนเดียวได้นะ”
“ตัวเองไปเหอะ เดี๋ยวสายแล้วรถไฟคนจะเยอะ ไม่ต้องห่วงพี่คริสหรอกน่า”
“มีราเม็งซองอยู่ในครัว ใส่น้ำร้อนอย่างที่ผมบอก รอให้เข็มเล็กๆหมุนครบสามรอบแล้วค่อยกินมันนะ”
“เข้าใจแล้วหล่ะ อี้ซิงรีบกลับบ้านแล้วเอาช็อกโกแลตมาด้วยนะ”
คริสเดินออกมาส่งผมที่หน้าบ้าน ผมออกจากบ้านอย่างห่วงๆกลัวว่าคริสอยู่คนเดียวไม่ได้ ถ้าเกิดคริสเข้าห้องน้ำแล้วเปิดน้ำร้อนสุดอีกหล่ะ หวังว่าคริสอยู่บ้านคนเดียวคงไม่เอานิ้วแหย่ปลั๊กไฟเล่นหรอกนะ
ความรู้สึกของผมบ่งบอกว่าคริสไม่ใช้มิจฉาชีพหรอคนเลวร้ายอะไร เมื่อคืนก่อนนอนเค้าเอาแต่ถามนู่นถามนี่ตลอด เช่น หิมะคืออะไร ทำไมฮิตเตอร์ถึงอุ่น ทำไมน้ำถึงไหลจากฝักบัว
ผมเริ่มงงแล้วว่าทำไมคริสเป็นแบบนี้เขาดูไม่รู้จักโลกเลย เหมือนว่าทุอย่างต้องนับหนึ่งใหม่หมด บางทีเขาอาจจะความจำเสื่อมจากอุบัติเหตุ แต่ครอบครัวเค้าจะไม่ตามหาเลยรึไง ลูกชายหล่อขนาดนี้ปล่อยให้หายไปได้ยังไง เอ่อ ว่าแล้วผมก็รู้สึกแปลกๆอยู่นะ คริสบอกว่าคริสไม่มีบ้านแถมบอกอีกว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ แล้วอีตาบ้านี่ตัวอะไรกันแน่เนี่ย คงไม่มีมนุษย์ต่างดาวที่ไหนหล่อทำลายร้างโลกขนาดนี้หรอกนะ
เอาวะอี้ซิง ตอนเค้ายังไม่มีที่ไปก็ช่วยเขาหน่อยแล้วกัน คิดซะว่าตัวเองทำบุญกับคนหล่อ เผื่อเกิดชาติหน้าได้แฟนหล่อแบบนี้บ้าง จะทิ้งให้คนหล่อไม่รู้ประสานั่งหนาวตายอยู่กลางสวนก็ใช่เรื่อง
พรุ่งนี้โรงเรียนก็จะปิดภาคฤดูหนาวแล้ว บางทีผมน่าจะพาคริสไปเที่ยวด้วยกันในช่วงเทศการ อ่า คริสต้องชอบมันแน่ๆ
“อี้ซิง เจ้าบ้าเอ้ย!! ทำไมเมื่อวานแกไม่รับโทรศัพท์ฉันฮะ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน”
จงอินตะโกนเรียกผมดังลั่นพร้อมกับวิ่งมาทางผม
“ว่าไงวะ ทำไมเมื่อวานแกไม่รับโทรศัพท์ฉัน อยู่ดีๆก็วิ่งออกไปแกรู้ไหมฉันเสียหน้าแค่ไหน แทมินเค้าคิดว่าแกไม่ชอบเค้า แกคิดบ้างไหมว่าแทมินเสียใจขนาดไหน”
แกคิดว่าฉันไม่เสียใจหรอจงอิน...ฉันก็มีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกันนะจงอิน
ผมอยากย้อนถามจงอิน แต่ต้องกลั้นความรู้สึกนั้นเอาไว้ ผมควรย้อนกลับมาถามตัวเองก่อนว่าผมมีสิทธิอะไรที่จะไปทำแบบนั้นกับจงอิน ชีวิตผมนี่น่าเศร้าจริง แอบชอบเขา ไม่ยอมบอกเขา เขาไม่รู้ พอเขามีแฟน ก็มานั่งเสียใจอยู่คนเดียว
“ฉันไม่ว่าง”
“ไม่ว่างงั้นหรอ คนอย่างแกมีอะไรให้ทำกันเชียว นี่วันนี้แทมินชวนไปดูหนังแกต้องไปกับฉัน”
“ให้ฉันไปดูพวกแกพลอดรักกันต่อหน้าฉันงั้นหรอ?...”
“แกพูดบ้าอะไรของแกอี้ซิง!! บอกให้ไปก็ไปดิวะ อย่าเรื่องมากหน่า”
“ทำไม!! ทำไมฉันต้องไปด้วย แกมิสิทธิอะไรมาสั่งฉันจงอิน แกให้ฉันทำอะไรฉันก็ต้องทำตามใจแกงั้นหรอ แกจะเอาแต่ใจยังไงฉันก็ต้องตามใจแกงั้นหรอ? แกเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่จงอิน ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้แกมาบงการฉันอีกแล้ว ฉันจะทำตามใจตัวเองได้ยินไหม!!”
ผมปลดปล่อยทุกสิ่งที่อัดอั้นออกมาไม่เอาแล้ว ไม่อยากทน ไม่อยากฝืนใจตัวเองอีกต่อไปแล้ว
“แกเป็นอะไรของแกวะอี้ซิง!! กินยาผิดขวดรึไง แกบ้าไปแล้วหรอห๊ะ!!”
จงอินจับไหล่ผมแล้วเขย่าอย่างแรง
“ใช่ฉันมันบ้าไปแล้วจงอิน...ฉันบ้าไปแล้ว ต่อไปนี้แกอย่ามายุ่งกับฉันเลยจงอิน” ผมพูดเสียงอ่อย
“เพราะอะไร.....ทำไม...แกถึง......”
“เพราะฉันรักแกไง ได้ยินหรือเปล่า ฉันรักแกจงอิน...”
จงอินปล่อยมือที่เกาะไหล่ผมทันที สีหน้าเขาดูช็อคกับเรื่องที่ได้ยิน สิ้นสุดกันสักทีนะจงอิน จบลงด้วยหัวใจที่สลายของผมเอง
“บอกฉันสิว่าเมื่อกี้แกพูดเล่น...พูดออกมาสิอี้ซิง”
“ฉันรักแกจงอิน...รักแกมานานแล้ว ถ้าแกรับไม่ได้ก็ไปจากฉันซะ ฉันจะได้ลืมแกสักที”
ผมพูดพลางทรุดตัวลงกับพื้นช้าๆ ตอนนี้ขาของผมไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะก้าวต่อไป จากนี้ไปไม่ว่าผมจะอยากพูดหรืออยากคุยกับเขาแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิอีกต่อไป จงอินคงห่างจากผมไปเรื่อยๆ ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ ดีกว่าให้จงอินมาอยู่ใกล้ๆ แล้วทำหัวใจผมเจ็บปวดอีก แม้ว่ามันจะทำให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบลง แต่สำหรับจงอินแล้ว ไม่มีผมสักคน.... เขาคงไม่เป็นไรหรอก......
“แกไม่น่าคิดกับฉันแบบนี้เลยอี้ซิง ไม่น่าเลย”
ขอโทษจงอิน ฉันขอโทษที่คิดกับแกแบบนี้........
ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ขณะมองแผ่นหลังของจงอินก้าวห่างออกไปทุกที หัวใจของผมมันร้าวรานเกินเยียวยา จงอินกำลังห่างออกไปไกลแสนไกล ไกลจนผมไล่ตามเขาไม่ทัน...
หลังเลิกเรียน
ผมพาร่างกายของตัวเองกับหัวใจที่บอบช้ำเดินออกจากโรงเรียนเหมือนซากศพไร้วิญญาณขณะที่คนอื่นๆต่างพากันดีใจกับวันหยุดที่กำลังมาถึง ส่วนใหญ่วางแผนไปเที่ยวกับแฟน ผมคิดว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสแบบนั้นหรอก
“กรี๊ดดดด แฟนใครอ่ะมารอรับหน้าโรงเรียนด้วยอ่ะ”
“เป็นลูกครึ่งหรือเปล่าผมสีทองด้วยน่ารักจังเลย”
คงเป็นหนุ่มหล่อมีเจ้าของมารอรับแฟนที่หน้าโรงเรียนอีกตามเคย ดีจังแฮะ มีแฟนมารอให้คนอื่นอิจฉาเล่น แต่จะว่าไปก็น่าสงสารผู้ชายคนนั้นเหมือนกันนะ คนรุมเขาเต็มเลย ว่าแล้วคนเริ่มไปรุมดูเค้าเยอะขึ้นอีกแล้ว ท่าจะหล่อมาก
“ดูตาเค้าสิ เป็นสีฟ้าด้วยอ่ะแก อ้ายยยยยยยยยยยยย”
เห้ยเดี๋ยวว่าไงนะ ตาสีฟ้าหรอ หวังว่าคงไม่ใช่คริสหรอกนะ........
“หลีกทางหน่อยฮะ!!”
ผมพยายามแหวกฝูงเด็กสาวและไม่สาวที่รุมล้อมชายคนนั้นอยู่ที่หน้าโรงเรียน ยังไงก็คงไม่ใช่คริสหรอกมั้ง เขาจะมาที่นี่ได้ยังไง แต่เพื่อความสบายใจของตัวเอง
“อี้ซิง อี้ซิง”
นั่นไง คริสจริงๆด้วย คริสตะโกนเรียกทันทีที่ผมเสนอหน้าเข้าไปถึงกลางวง ผมพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองเข้าไปหาเขาจนได้
“อี้ซิงทำไมคนพวกนี้ต้องมาล้อมฉันไว้ด้วย”
ก็เพราะว่าคุณหล่อเกินไปไงคริส ผมรีบลากคริสให้ออกมาจากลงร้อมของนักเรียนพวกนั้นทันที ให้ตายเถอะ คริสช่างเป็นคนมหัศจรรย์จริงๆ เขาเก่งนะที่ตามผมมาถึงโรงเรียนได้ แต่ก็เพี้ยนมากที่ปล่อยให้คนมายืนล้อมตัวเองไว้ ท่าทางคริสตอนนี้ดูแย่จริงๆ เขาดูกลัวๆอยู่
“มาหาผมถูกได้ยังไงเนี่ย”
“ก็เดินมาเรื่อยๆ”
โอ้โห...เดินมาเรื่อยๆเนี่ยนะ ถ้าเกิดไม่ได้เดินมาทางโรงเรียนนี้จะทำยังไงเนี่ย ป่านี้จะไปเดินเพี้ยนถึงไหนเนี่ย ตัวเองยิ่งไม่ปกติเหมือนชาวบ้านเขาอยู่
“วันหลังอย่าออกมาทั้งที่ไม่รู้ทางแบบนี้อีกนะ”
“แต่ฉันก็มาถูกนี่” เดี๋ยวนี้เถียงเป็นแล้ว
“ถ้าเกิดคุณมาไม่ถูกหล่ะคริส”
“...........................”
คริสเงียบราวกับรู้สึกผิด ต้อนคนให้จนมุมเหมือนลูกแมวเนี่ยสนุกจริงๆ
“ในเมื่อทำผิดแล้วต้องพูดว่าอะไรฮะ”
“ต้องพูดว่า ขอโทษครับ”
“งั้นพูดเลยสิ”
“ต้องพูดว่า ขอโทษครับ”
“ไม่ใช่!! พูดแต่คำว่าขอโทษ ต่างหากหล่ะ”
“ พูดแค่คำว่าขอโทษ ถูกหรือยัง”
ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คริสผมคงคิดว่าคนตรงหน้ากำลังกวนประสาทผมแน่ แต่เพราะเป็นเขาผมถึงไม่แปลกใจเลยที่เป็นแบบนี้
“พูดว่า ขอโทษครับ แค่นี้พอ”
“เอ่อ...ขอโทษครับอี้ซิง อย่างนี้ใช่ไหม”
“อ่า...น่ารักที่สุดเลย”
“อี้ซิงยิ้มได้แล้ว”
คำพูดของคริสทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้นไปอีก วันนี้ผมเสียใจจนไม่ได้คุยกับใครเลย ที่ผมยิ้มได้วันนี้ เพราะคุณนะคริส......
วันนี้เราออกมาเดินเล่นข้างนอก บางที่ผมคิดว่าคริสคงต้องออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ที่เมียงดงนี่คนเยอะเหมือนกันแฮะ อากาศที่หนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆทำให้ผม รู้สึกว่างปล่าว หลายๆคนต่างพากันมาเป็นคู่ เดินจับมือกันมา ผมเคยนึกว่าสักวันผมกับจงอินจะมีแบบนั้นบ้าง แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งสิ้นหวังผมไม่รู้ว่าจะตัดใจจากจงอินยังไง ในเมื่อผมยังเอาแต่คิดถึงจงอินตลอดเวลาแบบนี้
“โอ้ย......”
ผมถูกวิ่งชนจนล้มลงไปกองที่พื้น นี่เป็นอีกครั้งที่ผมเสียหลักเพราะความเหม่อของตัวเอง
“อุ้ยขอโทษค่ะ คิกคิก ฉันไม่ทันมอง”
“ไม่เป็นไรฮะ”
มีเสียงหัวเราะตามมาขณะที่ผมล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็ยังมีอีกมือยื่นมาตรงหน้า”
“เร็วๆสิ จะนั่งตรงนั้นอีกนานไหม มันหนาวไม่ใช่หรอ”
ผมเอื้อมมือไปหามือคู่นั้น มือของคริส.....คริสดึงผมให้ลุกขึ้นมายืนข้างๆเขาแล้วจับมือผมเอาไว้แบบนั้น
“จับมือกันแล้วไม่ค่อยหนาวเลยว่าไหมอี้ซิง”
“หะ....หา”
“อี้ซิงฉันจับมือนายแล้วมันอุ่นดี ไม่เหมือนเมื่อกี้เลย”
“อะ....อืม”
“ถ้านายล้มอีก ฉันจะเป็นคนดึงนายขึ้นมาเอง คราวหลังอย่าให้น้ำไหลออกมาจากตาอีกนะ”
คำพูดของคริสทำให้ผมยิ้มกว้างอีกครั้ง น้ำไหลออกจากตางั้นหรอ
“คนโง่ เขาต้องบอกว่า อย่าร้องไห้นะ ต่างหาก”
“อ่า..ใช่ นายห้ามร้องไห้อีกนะ”
“.........”
ผมไม่สามารถรับปากคริสได้ เพราะผมรู้ว่าผมไม่มีวันทำได้
“อี้ซิงมีเรื่องอะไรต้องร้องไห้หรอ?”
“ผมรักคนคนนึงหน่ะ ตอนนี้เขามีแฟนแล้ว และผมกำลังจะตัดใจจากเขา”
“รักหรอ...”
“ใช่ฮะ ผมเคยรักเขา ตอนนี้ผมก็ยังรักเขา”
“รักมันเป็นยังไงหรอ อี้ซิง”
“ไม่มีคำจำกัดความหรอกฮะ แต่ผมเชื่อว่ามนุษย์จะเรียนรู้มันด้วยหัวใจในสักวัน และจะเกิดความรักขึ้นเมื่อพบใครที่รักเราสักคน”
คริสมองผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาดูเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด เพียงแค่ตอบกลับมาเบาๆว่า
“สักวันฉันคงรู้จักความหมายของมัน เพราะตอนนี้ฉันเป็นมนุษย์แล้ว”
อีตาบ้องเอ้ย เพี้ยนหนักแล้ว ถ้าตอนนี้คุณไม่ใช่มนุษย์แล้วคุณเป็นตัวบ้าอะไร บางทีผมคงต้องสอนการเป็นมนุษย์ให้คริสด้วยมั้ง
“ถ้ามันทำให้นายร้องไห้ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลยนะ”
ผมยิ้มให้คริส เราสองคนเดินจับมือกันแนบแน่น มันเป็นความอบอุ่นที่ผมไม่เคยได้รับ ทุกครั้งที่คริสกำชับมือ มันรู้สึกใจเต้นแบบแปลกๆ หัวใจที่บอบช้ำของผมกำลังเต้นแรง และเร็ว เร็วขึ้น เร็วขึ้น ราวกลับว่าบาดแผลกำลังจะหาย ทั้งที่เมื่อกี้นึกถึงจงอิน หัวใจผมยังกระตุกวาบอยู่เลย
Etc.
โฮกกกกกกกกกกกกก เหนื่อยยยยยย
จงอินแม่งโคตรแมน ?
ตอน5 มาดึกๆ
อี้ซิงอิโลเลลลลลลลล
อุ๋เงิงมุ้งมิ้งน่ารักอ่ะ -////-
เราให้ทุกคนหลงดีใจไปก่อน
ฟิคเรื่องนี้อู๋เงิงโดนไรอีกเยอะแยะ
เริ่มทอร์กไม่รู้เรื่องแล้ว บายส์
ปล. พรุ่งนี้วันเกิดเราอ่ะ อร้ายยยยยยยยย (อิบ้า)
ความคิดเห็น