คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เสียใจ
++++++++++++++
ปลาวาฬนั่เล่นอมพิวเอร์ในสำนัานรอารลับมาอราม อย่าเบื่อๆ พลารัวีย์บอร์ระบายอาร์พร้อมันระแทโ๊ะลุึ้นโวย
"เบื่อเว้ย ทำไมหายไปเลยไม่ิะมาทำานเลยใ่ไหมเนี่ย" ปลาวาฬหยิบโทรศัพท์โทรถามรามทันทีว่าอยู่ที่ไหน
"อ๋อพี่อยู่บนรถ ะลับพอี เรารออยู่ที่นั่นแหละ"
++++++++++++
ปลาวาฬหน้าบู้อหน้ารามพร้อมับถอนใ
"เป็นไร ยัะนอหั"
รามทัปลาวาฬพลาวาถุเสื้อไว้ใล้ัว ปลาวาฬมอเห็นถุที่น้ำหวานเอามาให้ ็เ็บปวใี๊ยิ่หมันใส้พี่ายยิ่ึ้น
"ใระล้าหัอผมไ้พี่ ผมบิ๊ฟิปลาวาฬนะพี่ เยหัอนอื่นเา่าหา"
ปลาวาฬหยิบวาน้ำอัลมึ้นื่มอึให่ เพราะแม่สอนไม่ให้ทานเหล้า เาึเพียแ่มาิน้าวในร้านในาร์แร์อราม
"็ีนิ แล้วนายมาทำหน้าเหมือนเป็นวันโลแอยู่นี่ทำไม" ปลาวาฬถอนใเฮือให่่อนปรับทุ์
"ผมไม่เ้าใเลยนะพี่ ผู้หินี่เ้าใยามา" ปลาวาฬบ่นออมาลอยๆ รามยิ้มึ้นมาอย่ารู้ทัน
"นายไปหลรัใรเ้าล่ะ"
ปลาวาฬสะุ้สุัว "เปล่านะ ไม่มีทา"
"ามในาย ไม่ยอมรับ แล้วปย่ามาปรึษาพี่ละัน"
ปลาวาฬมอหน้าราม
"เอ่อ..พี่ ผมถามริ พี่เป็นแฟนับุน้ำหวานเหรอ"
รามปิเสธโบมือลั่น
"เฮ้ยเปล่า รุ่นน้อเยๆ" ปลาวาฬ้อราม เาถึอธิบาย่อ "ยัยน้ำหวานเาเป็นน้อรหัส พี่เลยิ่อมาลอ น้อเาเฮฮาี
แล้ว็อบมาให้พี่่วยเรื่อรายานเรื่อเรียน แล้ว็อะไรบ่อยๆ"
"ริเหรอพี่" ปลาวาฬาที่เยสลอยู่เมื่อรู่็เปล่ประายใสปิ๊ึ้นทันที
"ใ่.. อย่าไ้เ้าใผิ แ่มีนิแบบนายเยอะมา เป็นรุ่นน้อริๆ พี่ไม่ไ้ิอะไรับเาเลย"
ปลาวาฬีใรีบับมืออราม รามอุทาน้วยวามใ
"เฮ้ย ไรเนี่ย" รามพยายามสะบัมือ แ่ปลาวาฬไม่ปล่อย
"พี่ราม.. ผมอบเา"
"หา.."
"ับุน้ำหวาน อบมา เป็นอะไรไม่รู้ ผมไม่เยรู้สึแบบนี้ ับผู้หิที่ไหนเลย เธอือนที่ใ่สำหรับผมมา"
"เฮ้ยใเย็นๆ พี่ไม่ใ่น้ำหวานนะ" รามึมืออออย่าหวาๆ
"พี่่วยผมหน่อย" รามรีบโบมือว่อน
"ไม่เอาหรอ นายยิ่ึ้นื่อเรื่อผู้หิอยู่ ยัยหวานไ้่าพี่ายแน่"
"ผมเลิหมแล้วนะพี่ นนี้ผมริั"
ปลาวาฬมาุเ่า้าราม ทำหน้าาอ้อนวอนน่าสสาร
+++++++++++
น้ำหวานนั่ิอะไรเพลินๆอยู่ในห้อ ยิ้มหวานใลอยนึถึอนที่รามีใ รับเสื้อที่เธอให้ เสียโทรศัพท์ัึ้น พอเป็นเบอร์ราม น้ำหวานยิ้มแ้มปริ
"พี่ราม.. มีอะไรหรือเปล่าะ"
"ยัไม่นอนเหรอ"รามเอ่ยถาม น้ำหวานมอที่นาฬิา้าฝา
"ยั่ะ นี่เพิ่ทุ่มเียวเอนะ ว่าแ่พี่ใส่เสื้อไ้พอีป่ะ"
"ไ้้ะ พี่อบุนะ"
"ีั"น้ำหวานยิ้มีใ
"หวานพี่ถามอะไรหน่อยสิ"
"่ะ"
"เอ่อ.. หวานมีนที่อบหรือยั"
น้ำหวานใับำพูราม ใบหน้าแ่ำ บิัว้วยวามเินอาย
"พี่ราม็.. ถามอะไรไม่รู้.." น้ำหวานเินไ้พัให่็ถาม่อ "ว่าแ่ ถามทำไมเหรอะ"
น้ำหวานใเ้นึ รอฟัำอบ
"ือพอีว่า... มีนเาสนใน้ำหวาน"
เธอับหัวใัวเอ ใเ้นึ "ใรหรอะ..."
"หวานำนเมื่อเ้าไ้ไหมที่พี่แนะนำ หวานำปลาวาฬไ้ไหม"
"ทำไมะ หมอนั่นทำไม"
"ือปลาวาฬเามาอเบอร์หวานับพี่ พี่เลยโทรมาถาม่อนว่าหวาน อนุาิไหม"
"พี่ราม..." น้ำหวานแทบไม่เื่อหูัวเอ
"หวานะอนุาิไหม้ะ"
ถ้อยำอรามทำให้เธอเ็บปวในอ
"พี่ราม พี่ทำแบบนี้ไ้ไ" รามใรีบพูทันที
"อ๋อหวานไม่พอใเหรอ้ะ ั้นเี๋ยวพี่ไปบอมันให้ว่าหวาน ไม่อนุาิ เอาั้นนะ"
"แล้วพี่รามล่ะะ พี่ไม่รู้สึอะไรเลยหรือไ ที่มีนมาอเบอร์หวานน่ะ" น้ำหวานลั้นใถามไปรๆ
"รู้สึสิ ลัวหวานไม่พอใ พี่เลยโทรมาถามหวาน่อนไ"
"ถ้าหวานล พี่ะว่าไ"
"พี่็ีใสิ ปลาวาฬนี่มันน้อพี่ หวาน็น้อสาว สอนบันไป ็ไม่เสียหาย"
"น้อสาวเหรอะพี่ราม" ำอบที่ออาปารามทำให้เธอโรธสุ
"ใ่สิ พี่ิอย่านั้นับหวานมาลอ"
"อีาบ้า"
น้ำหวานวาโทรศัพท์ ปาทิ้บนที่นอน พลาร้อไห้น้ำาเป็นสาย
+++++++++++++
"เป็นไบ้ารับ"
ปลาวาฬถามอย่าระือรือร้นเมื่อเห็นรามวาโทรศัพท์ รามมอัว้นเรื่อ้วยสายาพิา
"หวานโมโหมา พลอยโรธพี่เลย นายนี่หาเรื่อแท้ๆ" รามเอามือับหูเพราะยัอื้อไม่หาย เสียสุท้ายอน้ำหวาน่อนวา
ัมา
"พี่ราม ไหนๆเธอ็โมโหแล้ว อเบอร์ผมไ้ไหมพี่"
"ไม่มีทา.... แ่นี้หวานโรธพี่ะแย่ พี่ไม่่วยอะไรนายแล้ว อย่ามาอร้อให้ยา"
ปลาวาฬหน้า๋อยมอหน้าพี่าย ทำยัไราม็ยืนรานว่าไม่แถมไล่ปลาวาฬ ให้ลับบ้านไปพอีมีลูน้อเ้ามาาม รามึออไป
ปลาวาฬยิ้มอย่าเ้าเล่ห์พลาหยิบโทรศัพท์รามมาหาเบอร์โทรออล่าสุ
+++++++++++++
ความคิดเห็น