คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : V :: Yesterday
V
blackcc/circle
ดูจุนวางกระเป๋าตัวเองที่เป็นใบรองสุดท้ายไปที่หลังคารถตู้แวนสีส้มคันใหญ่ของอีจุนอย่างไม่รีบเร่ง ก่อนจะหันมารับเป้ของจุนฮยองที่ยืนรอจะวางเป็นใบสุดท้ายมาจัดเข้าที่ให้ท่ามกลางสายตาของเพื่อนที่มองมาอย่างจับผิด
“ขอบใจนะมึง”จุนฮยองว่าเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ดูจุนโบกมือเชิงบอกว่าไม่เป็นไรเพราะรู้สึกเขินเกินกว่าจะตอบออกมาเป็นคำพูด
“ไปได้แล้วใช่ไหมครับคู่....นี้”บยองฮีว่าพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม ดูจุนกับจุนฮยองหันมองหน้ากันเพราะเริ่มรู้สึกได้ถึงแววตาอยากรู้ของเพื่อน
ไม่ทันได้คิดว่าจะแก้ตัวว่าอะไร ฮยอนซึงกับโยซอบก็สบตาอย่างรู้กัน แล้วแยกมายืนประกบข้างๆ เขาสองคนเอาไว้
“อะไรของมึงเนี่ยโยซอบ”จุนฮยองแกล้งทำหงุดหงิด คนตัวเล็กรู้ดีว่าไอ้อาการหงุดหงิดไปก่อนแบบนี้ของเพื่อนตัวเองหนะคืออะไร
“เปล๊า..ก็แค่มาเดินด้วยเฉยๆ ทำไมมึงต้องหงุดหงิดด้วยวะ”โยซอบแกล้งแหย่ไปนิดนึง จุนฮยองเลิกคิ้วแล้วยักไหล่เชิงว่าไม่มีอะไร
“มึงเข้าไปนั่งติดไอ้ฮยอนซึงเลยไป”จุนฮยองออกปากไล่ โยซอบยิ้มกว้างแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งข้างฮยอนซึงที่ถูกเพื่อนสนิทของตัวเองไล่ขึ้นมาก่อนแล้วเหมือนกัน
“แล้วจุนฮยองจะนั่งตรงไหนล่ะ”ดูจุนที่รายนั้นเองก็ขึ้นมานั่งแล้วเอ่ยปากขึ้นมา เพราะเต็มที่แล้วเบาะรถแถวที่สองยังไงก็รองรับผู้ชายตัวโตพอประมาณแบบพวกเขาไปแค่สองคน บยองฮีที่ขึ้นจับจองแถวหลังสุดของรถที่เต็มไปด้วยลังน้ำดื่มและแอลกอฮอล์ชะโงกหน้ามาระหว่างฮยอนซึงกับโยซอบ ก่อนจะยิ้มออกมาเพราะคิดอะไรดีๆ ออก
“เอางี้....มึงสองตัวอ่ะมานั่งเฝ้าเหล้าเฝ้าเบียร์...ส่วนกูจะนั่งแถวสองเอง!”
จุนฮยองที่ทีแรกก็เหมือนจะไม่พอใจนะมติของเพื่อนที่ดูจะชงตัวเองให้ดูจุนเสียเหลือเกินตอนนี้ก็นั่งฟังเพลงเฉยๆ โดยมีหูฟังอีกข้างเสียบที่หูของอีกคนที่นั่งด้วยกัน ทั้งที่จริงตัวเขาเองก็มีไอพอดและหูพังพร้อมในกระเป๋าเสื้อ แต่พออีกคนเอ่ยปากชวนให้ฟังในเครื่องเดียวกันยงจุนฮยองกลับรับมาโดยไม่คิดปฏิเสธ โยซอบกับฮยอนซึงหันมามองที่เขาสองคนบ่อยๆ ไอ้คู่ที่ว่าพากันยิ้มล้อเลียน
“หนาวไหมมึง”ดูจุนหันมาถามเสียงค่อย จุนฮยองพยักหน้ารับเพราะอีจุนเปิดแอร์แรงมากแถมยังบ้าพลังเอารถไปติดแอร์มาเพิ่มซึ่งมันก็ส่องมาที่พวกเขาแบบเต็มๆ
“.....”ดูจนไม่ได้พูดอะไร แต่ถอดแจ็กเก๊ตผ้าร่มตัวใหญ่กว่าขนาดตัวที่ว่าใหญ่แล้วของตัวเองออกแล้วยื่นให้คนหน้าใสที่ยังมองเขาแบบงงๆ อยู่พร้อมรอยยิ้มซื่อ จุนฮยองรับมาไว้
“สวมสิ”เอ่ยบอกเสียงเรียบ ฮยอนซึงหันมองพวกเขาแทบทันทีที่ดูจุนพูดจบ จุนฮยองพยักหน้าแล้วทำท่าจะสวมจริงๆ ก่อนจะนึกได้ว่าดูจุนเองก็คงจะหนาวไม่แพ้กัน
“ห่มดีกว่าว่ะ มึงเองก็ห่มด้วยกันสิ หนาวเหมือนกันไม่ใช่หรอ”จุนฮยองว่า แล้วทีนี้ก็เลยมีโยซอบหันมามองด้วยอีกคน ดูจุนยิ้มรับ ก่อนจะรับเสื้อมาคืนแล้วเอาห่มขึ้นมา จุนฮยองขยับตัวเข้าไปใกล้ดูจุนจนเกือบชิดเพราะถึงอย่างไรเสื้อตัวที่ว่าก็ไม่ได้ใหญ่มากพอที่จะห่มผู้ชายสองคนได้ทั้งหมดถ้ายังนั่งห่างกัน
“ขยับมาอีกสิดูจุน กูไม่กัดหรอกน่า”จุนฮยองพูดพร้อมรอยยิ้มหวาน คนที่ว่าเลยขยับมาอีกอย่างว่าง่าย คนตัวเล็กกว่าเลื่อนมือที่อยู่ใต้ผ้ามาแตะที่หลังมือใหญ่ ดูจุนหันมองหน้าอีกคนที่แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง
“....”ดูจุนใช้ประสบการณที่คบกับจุนฮยองมาร่วมสามสัปดาห์เรียนรู้ว่าควรตอบสนองอีกฝ่ายแบบไหน มือใหญ่ดันมือของอีกคนลงมาอยู่ใต้มือของตัวเอง แล้วกุมเอาไว้หลวมๆ ใต้แจ็กเก็ตนั้น แล้วต่างคนก็ต่างทำเหมือนไม่สนใจกัน จะมีก็แต่เพียงดูจุนที่เหลือบมองจุนฮยองเป็นระยะ เหมือนที่มักจะทำเป็นประจำตั้งแต่ก่อนคบกัน
จนถึงตอนนี้เขาก็ยังเป็นคนที่แอบมองจุนฮยองอยู่ข้างเดียว...
----- -
เพราะหลังจากที่ตกลงกันว่าจะไปบ้านของจุนฮยอง เจ้าของบ้านก็จัดการโทรไปสั่งคนงานที่ดูแลบ้านให้ให้เตรียมข้าวของเอาไว้ให้ พอไปถึงก็แยกย้ายเข้าห้องนอนกันตามประสา
ดูจุนโยนกระเป๋าไปที่มุมนึงของห้องพร้อมด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า ฮยอนซึงมองเพื่อนตัวเองอย่างสงสัย แต่ริมฝีปากบางไม่ได้ถามอะไรออกมา มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดพิมพ์อะไรบางอย่างก่อนจะเก็บมันลงที่เดิม
“กูไปข้างล่างนะ จะไปเดินดูทะเลกับไอ้โยซอบสักหน่อย”ฟังจบดูจุนก็พยักหน้าส่งๆ ฮยอนซึงเดินลงไปรอเพื่อนตัวเล็กที่บันไดหน้าบ้าน โยซอบตามออกมาในเวลาไม่นาน
แดดยามบ่ายรุนแรงมากจนฮยอนซึงกับโยซอบต้องไปหลบมุมหาที่นั่งใต้ร่มไม้ โยซอบยื่นน้ำผลไม้อัดลมที่พกมาในกระเป๋าเก็บความเย็นให้เพื่อน ฮยอนซึงรับมาดื่มก่อนที่คนตัวเล็กจะเริ่มพูดมาก่อน
“มึงคิดแบบเดียวกับกูใช่ไหม”ฮยอนซึงพยักหน้าเพราะรู้ความหมายดี มือเรียววางมือบนศีรษะเล็กของเพื่อน ก่อนจะหันหน้ามามอง
“มันสองคนเหมือนจะไปไกลแล้ว..แล้วมึงเอาไงล่ะตัวเล็ก”คนหน้าสวยหันมาถามเพราะรู้ดีว่าโยซอบยังไงถ้าสองคนนั้นคบกัน อีกฝ่ายถอนหายใจสั้นๆ แล้วคอตก
“ความจริงแล้วกูก็ไม่ได้อะไรหรอก กูทำใจตั้งแต่รู้แล้วว่ามันชอบจุนฮยอง แต่พอมันเหมือนจะคบกันกูเลย...เฮ้อ...”เอนศีรษะเล็กซบที่ไหล่ของเพื่อนตัวเอง ฮยอนซึงรู้ดีมาตลอดว่าโยซอบคิดกับดูจุนแบบไหน เขาเองอยากจะช่วยให้โยซอบได้สมหวังแต่พอจะทำจริงๆ เจ้าตัวเองนั่นแหละที่บอกว่าไม่ให้ทำ เขาเลยทำได้แค่ย้ำซ้ำๆ ว่าระหว่างดูจุนกับจุนฮยองมันไม่มีหวัง
เพราะเขารู้สึกว่าโยซอบ..จะไม่มีวันทำให้ดูจุนต้องเสียใจ
ฮยอนซึงแยกตัวกลับมาก่อนเพราะคงจะดีกว่าถ้าจะปล่อยให้เพื่อนได้คิดอะไรคนเดียวสักพัก ขายาวเดินมาจนเกือบถึงบ้านของจุนฮยอง ตาสวยก็เหลือบไปเห็นเจ็ตสกีที่ขี่อยู่นอกฝั่งซึ่งกำลังใกล้เข้ามา
“ฮยอนซึง! นั่นฮยอนซึงใช่ไหม”ทีแรกเขาเองก็ไม่สนใจ ก้าวเท้าเดินหนีแดดให้เร็วที่สุดต่อไป แต่พอเสียงที่ร้องเรียกมันเข้ามาในหูก็ต้องชะงัก คนหน้าสวยหันกลับไปมอง ก่อนที่คนที่ว่ากระโดดลงมาจากเจ็ตสกีที่ซ้อนหลังใครสักคนมาที่ฝั่งตรงเข้ามาหาเขา ฮยอนซึงตกใจไม่น้อยก่อนจะถอยหลังไปตั้งหลักสองสามก้าว
“มาเที่ยวเหมือนกันหรอ”ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าคนตรงหน้าเขาดูจะดีใจมากที่ได้เจอเขา หลังจากวันนั้นที่มีอะไรกัน เขากับกีกวังก็ไม่ได้เจอกันอีก ฮยอนซึงเองนั่นแหละที่เป็นคนหลบหน้า เขารู้สึกผิดกับตัวเองที่มีอะไรกับคนที่ชอบในสถานที่แบบนั้น แล้วมันก็เลยไม่กล้าจะเจอหน้า ถึงแม้กีกวังจะมาให้เจอบ่อยๆ ก็ตามที
“อะ..อื้อ”เขารับคำให้ลำคอพลางมองเลยไหล่ของคนตัวเตี้ยไปถึงชายหนุ่มร่างหนาที่สวมเพียงเสื้อกล้ามโชว์มัดกล้ามเนื้อสวยๆ เดินตามกีกวังมาจากเจ็ตสกี
“มากับใครอ่ะ พวกดูจุน ซึงโฮหรอ”กีกวังถามอย่างร่าเริงผิดกับที่เคยเห็นมา ที่จริงมุมนี้เขาเองก็เคยเห็นมาบ้างแต่ยังไม่ชิน กีกวังเป็นคนเรียบร้อยถ้ามองจากมุมมองเมื่อก่อน
“อื้อ...แล้วนายมากับใคร”อดไม่ได้จริงๆ ที่จะถามออกมา แล้วนัยยะของคำถามที่ถามก็คือฐานะของคนที่ทำหน้ายุ่งมายืนอยู่ข้างหลังของกีกวังนี่มันเป็นใครต่างหาก
“แฟน”ไม่ใช่กีกวังเป็นคนตอบ แต่เป็นไอ้คนที่ยืนยิ้มตาหยีอยู่ด้านหลังของกีกวังต่างหากที่ตอบมา คนตัวเล็กหันควับไปมองคนที่ว่า แล้วฟาดแขนไปเต็มแรง
“ไม่ใช่นะฮยอนซึง ถึงฉันจะมีแฟนแต่แฟนฉันหนะไม่ใช่ไอ้เจ้านี่หรอก แล้วฮยอนซิค นายช่วยไปยืนไกลๆ ด้วย เห็นไหมว่าพี่ๆ จะคุยกัน”อยากรู้ไหมว่าเขาหนะเกือบจะยิ้มออกมาแล้วตอนที่กีกวังบอกเขาว่าว่าไม่ใช่ แต่พอพูดว่ามีแฟนเขาเลยเซ็งจนแทบจะเดินหนี
“แล้วมาบอกฉันทำไม”สาบานว่าไม่ได้เหวี่ยง เขาแค่เซ็งที่กีกวังมาให้ความหวัง ซึ่งที่จริงเป็นจางฮยอนซึงเองต่างหากที่ดันหวังไปเอง
“ก็ไม่อยากให้เข้าใจผิด”คนตัวเล็กทำหน้ายู่ พลางเอื้อมมือมากุมมือเขาเอาไว้ ก่อนจะขยับตัวมาใกล้แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นเหนือพื้นกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเขา
“นี่....ฉันหนะแคร์ฮยอนซึงมากรู้ไหม เพราะงั้นอย่าหลบหน้าฉันอีกเลยนะ”แล้วขาเล็กก็ก้าวถอยออกไป
“กีกวัง...”เขารู้สึกว่าหน้ามันร้อนแล้วก็กำลังจะยิ้มออกมาได้จริงๆ เจ้าของชื่อนั้นยิ้มเขิน
“กลับก่อนนะฮยอนซึง..แล้วฉันจะโทรหา”
----- -
เสียงเคาะประตูห้องทำเอาคนที่กำลังจะหลับต้องสะดุ้งตื่น ดูจุนเดินอย่างหงุดหงิดที่ประตูกะว่าถ้าเปิดมาจะด่าไอ้คนที่มารบกวนเวลานอนของเขาให้ยับ แต่พอเอาเข้าจริงก็ทำได้แค่ยิ้มบางให้คนที่มาหาพูดธุระตัวเอง
“พอดีกูลืมเอาที่ชาร์ตโทรศัพท์มา...เห็นว่ามึงใช้รุ่นเดียวกันเลยว่าจะมายืมหนะ”จุนฮยองยกเครื่องมือสื่อสารในมือที่ตรงแบตเตอร์รี่ขึ้นสีแดงแล้วมาให้เขาดู ดูจุนทำท่าจะหันหลังเดินไปหยิบให้แต่มือบางก็คว้าไหล่เขาเอาไว้ก่อน
“กูเข้าไปชาร์ตในห้องมึงดีกว่า เผื่อมึงจะใช้จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา”พูดจบคนที่ว่าก็ยิ้มให้แล้วเดินเข้าไปข้างในเองเลย ดูจุนที่เมื่อครู่ง่วงมากที่สุดตาสว่างทันที จุนฮยองหย่อนตัวลงบนเตียงที่มีรอยยับยู่เพราะเจ้าของห้องเพิ่งลุกมา
“นอนอยู่หรอ...กูมารบกวนมึงหรือเปล่า”ถ้าเป็นคนอื่นดูจุนคงพยักหน้าไม่ก็ตะโกนใส่หน้าไปแล้ว แต่พอเป็นจุนฮยองเขาเลยยิ้มบางเบาแล้วค่อยตอบ
“ไม่ได้หลับหรอก เลยไม่รบกวนอะไร”จุนฮยองยิ้มบางแล้วขยับตัวเหมือนบอกให้เขานั่งลงข้างๆ ดูจุนเกาหัวเก้อๆ แล้วทำตามอย่างว่าง่าย
“นอนก็ได้นะมึง กูจะไม่เสียงดัง”จุนฮยองว่าพลางหยิบหมอนมายื่นให้ ดูจุนยิ้มเผล่แล้วถอยตัวไปที่อีกฝั่งของเตียง
“จุนฮยอง”หันกลับมาเรียกชื่ออีกฝ่ายเพราะนึกบางอย่างออก เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงทันที ริมฝีปากอิ่มกระทบเข้ากับแก้มของอีกคนเบาๆ ดูจุนถอยตัวออกห่างพร้อมกับตัวเขาเองที่หันหน้ากลับมาทางเดิม
“มะ..มีอะไร”จุนฮยองเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงอึกอัก เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะออกมาเต้นนอกอก ทั้งที่แค่คิดว่าจะลองดูแค่แก้เบื่อ พอเอาเข้าจริงยงจุนฮยองเองนี่แหละที่หวั่นไหว
“เปล่า..ไม่มีอะไร”ไม่ใช่ว่าไม่มีแต่เขาลืมไปแล้วต่างหาก จุนฮยองเสหน้ามามองที่ร่างสูงกว่า ดูจุนหลบตาก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปดึงแขนยาวของอีกคนเข้ามาใกล้
“ดูจุน....กูลองได้ไหม”คนตัวใหญ่ไม่รู้หรอกว่าคำว่าลองของจุนฮยองคืออะไร แต่เขาก็พยักหน้ารับไปแล้ว
จุนฮยองขยับตัวลงเดินไปที่ประตูห้อง มือสวยกดล็อกก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งลงข้างๆ อีกคนที่ยังคงมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น หัวใจเขาเต้นจนน่ากลัวว่ามันจะหมดแรงเต้น ใบหน้าขาวเลื่อนเข้าไปหาอีกคน
“มึงเป็นผู้ชายคนแรกที่จูบกับกูนะดูจุน”เสียงแผ่วหวานดังเข้ามาในหู ก่อนที่จะประมวลผลคำพูดที่คนตัวผอมกว่าบอกได้ ริมฝีปากอิ่มก็แตะลงมาที่ปากของเขาแล้ว จุนฮยองจูบย้ำเบาๆ ก่อนที่จะเป็นดูจุนเองที่รุกกลับไป....
เสียงหวานใต้ร่างครางในลำคอ ดูจุนคลอเคลียอยู่ตรงแก้มใส ก่อนจะประกบจูบซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง เขาไม่ได้ต้องการให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้ จุนฮยองอาจจะเก่งกล้าถ้ากับผู้หญิง แต่กับการต้องโดนเพศเดียวกันรุกล้ำในตอนนี้ ดูจุนเองมองว่ายังคงไม่พร้อม
“อื้อ...”มือบางกำแน่นพลางทุบลงที่ไหล่หนาเบาๆ เพื่อบอกให้รู้ว่ากำลังจะขาดใจ คนตัวอวบถอนจูบออกจากริมฝีปากบวมเจ่ออย่างเสียดาย ดูจุนขยับตัวออกจากการคร่อมทับ พลางจับมือบางของคนที่นอนหอบหายใจอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆ
จุนฮยองขยับตัวขึ้นนั่ง ตาใสสบตากับอีกคนตรงๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไอ้คนที่เคยอายแม้กระทั่งจะสบตากับเขา
“ปล่อยดิวะ...จับทำไม”ทำเป็นยื้อมือกลับมา ดูจุนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะสวมกอดอีกคนเอาไว้หลวมๆ โดยไม่มีคำตอบที่จะให้กับคนถามแม้แต่คำเดียว
เพราะทุกอย่างมันมากเกินกว่าเขาจะอธิบายออกมาได้
“กูไม่ได้ฝันใช่ไหมจุนฮยอง..คนที่กูกอดอยู่เป็นมึงจริงๆ ใช่ไหม”
2 b con
taLk*
#มาแล้ววววว ไม่มีคนอ่านก็ยังจะหน้าด้านลงต่อไป ไม่ถนัดแต่งอะไรแนวนี้จริงๆ
เป็นคนชอบแต่งดราม่ามากกว่า พอมาแบบนี้แล้วก็......ใช้เวลาเยอะมากกกก
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ความคิดเห็น