ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ลังเล
ตอนที่ 5
แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว แต่ปลายยังคงนั่งซึมอยู่อย่างนั้น ในสมองมีแต่คำพูดของอันดังก้องอยู่ตลอดเวลา
“ . . .แต่รุ้งคงไม่ปฏิเสธใช่มั้ยว่า รุ้งก็ยังคิดถึงพี่อยู่ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้น ก็คงทิ้งสร้อยเส้นนี้ไปแล้วล่ะ. . .”
แม้ปลายจะรู้ดีว่ารุ้งยังไม่สามารถลืมอันได้ แต่เค้าก็หวังเพียงแค่ เวลาและความรักจริงใจของเค้าจะช่วยทำให้รุ้งลืมภาพของใครคนนั้นออกไปจากหัวใจได้เสียที
ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างสัมผัสกับร่างของปลายจนเริ่มรู้สึกหนาว แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ารุ้งยังไม่ได้กลับเข้ามาในห้องนอน เค้าเดินออกมาจากห้องก็พบว่ารุ้งกำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้วยความหนาวจึงย่อตัวลงแล้วช้อนร่างของเธอขึ้นไปวางบนเตียงเบาๆ แสงจากโคมไฟที่หัวเตียงทำให้ปลายสังเกตเห็นว่าใบหน้าที่เคยถูกเติมแต่งด้วยรอยยิ้มบัดนี้กลับเต็มไปด้วยสีหน้าของความสับสน คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันจนแทบจะชิดติดกันเป็นเส้นเดียว คราบน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วแก้มนวลทั้งสองข้าง มือของปลายลูบไล้ไปตามรอยน้ำตานั้น แล้วโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของรุ้งอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอนกายลงนอนเคียงข้างพลางกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเค้าอย่างหวงแหน คิดไม่ตกว่าถ้าหากรุ้งตัดสินใจจะกลับไปคบกับอัน ตัวเค้าเองจะเป็นเช่นไร จะยอมให้เธอเดินจากไปได้หรือไม่ แล้วชีวิตของเค้าจะอยู่ต่อไปได้ไหมถ้าไม่มีเธอคนนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น รุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนแล้ว เธอคงจะร้องไห้จนเผลอหลับไป ปลายคงจะเป็นคนอุ้มเธอเข้ามาที่นี่ เธอพลิกตัวเบาๆด้วยเกรงว่าจะทำให้เค้าตื่น ลอบมองใบหน้าของปลายแล้วก็ตกใจที่เห็นว่าดวงตาของปลายบวมช้ำเหมือนคนร้องไห้ ปกติปลายไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะมีเรื่องร้ายแรงขนาดไหน อาจจะซึมไปบ้างแต่ก็ไม่เคยมีแม้น้ำตาสักหยด หรือว่าเมื่อคืนปลายจะได้ยินเรื่องที่อันพูดกับเธอ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆล่ะ นี่เธอทำให้เค้าต้องเสียใจมากมายแค่ไหนกันนะ
“ ปลายคะ. . . รุ้งขอโทษที่ทำให้ปลายเสียใจกับความลังเลของรุ้ง รุ้งควรจะตัดสินใจเสียทีใช่มั้ยคะปลาย” เธอกระซิบที่ข้างหูของเค้า…ทว่าเหมือนบอกกับตัวเองมากกว่า ก่อนจะเขียนโน้ตเล็กๆวางไว้ที่หัวเตียงแล้วยกหูโทรศัพท์นัดให้อันออกมาพบที่ริมชายหาด ที่เขาและเธอพบกันโดยบังเอิญเมื่อวาน
……………………………………………………………………………………………………………………………
แสงแดดยามสายลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ปลายหยีตาน้อยๆ แต่ยังไม่ลืมตา ควานมือไปด้านข้างเมื่อไม่พบร่างของรุ้ง เค้าจึงลุกพรวดขึ้นจากที่นอนทันที แล้วก็เห็นกระดาษโน้ตแปะอยู่ที่หัวเตียง คว้ามันขึ้นมาอ่านอย่างเร็ว
“ รุ้งขอไปเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อย แล้วจะกลับมา ไม่ต้องตามไปนะคะ ”
ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของปลายอีกครั้ง เค้าคงไม่สามารถจะรออยู่เฉยๆจนกว่ารุ้งจะกลับมาได้แน่ๆ ปลายไม่แน่ใจนักแต่ก็คิดว่าเธอคงจะนัดพบกับเค้าตรงชายหาดพบกันเมื่อวาน จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามออกไปทันที
ทางด้านของอันกับรุ้ง อันยังคงยืนยันคำเดิมว่า เขายังรักเธออยู่ แต่รุ้งกล่าวปฏิเสธที่จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์ครั้งก่อน เธอยังจำได้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่ถูกเค้าทิ้งไป และเธอก็รู้ว่าคนที่ทำให้เธอลืมความเจ็บปวดนั้นไปได้ก็คือปลาย แม้ว่าจะยังมีภาพของอันอยู่ในใจแต่ความรู้สึกที่มีต่อเขากลายเป็นเพียงแค่คนที่เธอเคยรู้จักเท่านั้น เธอบอกกับอันแล้วถอดสร้อยข้อมือสีเงินส่งคืนให้เขาไป อันกุมมือรุ้งเอาไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอด
“ พี่เข้าใจแล้วล่ะ ว่ารุ้งรักเค้ามากแค่ไหน พี่คงไม่ฝืนดึงรุ้งไว้กับคนที่ทำให้รุ้งต้องเจ็บปวดอีกแล้ว จากนี้ขอให้รุ้งมีความสุขมากๆนะ ” รุ้งยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณที่เขายอมปล่อยเธอไป
ปลายวิ่งมาทันเห็นภาพนั้นพอดี รอยยิ้มของรุ้งในอ้อมแขนของอัน กรีดลึกลงไปในใจของปลาย รู้สึกเจ็บแปลบจนแทบจะยืนไม่อยู่ นึกโทษตัวเอง ถ้าเชื่อที่รุ้งบอกแล้วรออยู่ที่บ้านก็คงจะไม่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้ เขาและเธอคงจะปรับความเข้าใจกันได้แล้วและคงจะกลับไปคบกันใหม่ ถ้าอย่างนั้นตัวเค้าเองก็คงไม่จำเป็นสำหรับเธอแล้วสินะ ที่ผ่านมาเธอคงจะเห็นเค้าเป็นเพียงแค่เงาของใครบางคนเท่านั้น ปลายกำลังจะหันหลังกลับไปก็พอดีกับที่รุ้งหันมาเห็นเข้า จึงตะโกนเรียกปลายให้หยุดรอก่อน แล้วผละจากอ้อมกอดของอัน วิ่งมาหาปลายพลางกอดเอวของเค้าไว้จากทางด้านหลัง
“ ถ้ารุ้งยังรักเค้าอยู่ก็กลับไปหาเค้าเถอะ ไม่ต้องห่วงปลายหรอก แค่เห็นรุ้งมีความสุขปลายก็พอใจแล้ว ”
น้ำเสียงของปลายแหบพร่า ลำคอเริ่มตีบตัน พยายามจะกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาที่คลออยู่ ทำให้ปลายต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อจะให้มันไหลย้อนกลับเข้าไปข้างใน เค้าไม่อยากให้รุ้งเห็นเค้าในสภาพที่อ่อนแออย่างนี้
“ ปลายแน่ใจนะคะว่าจะให้รุ้งไป ถ้ารุ้งบอกว่ารุ้งรักปลายล่ะคะ ปลายยังจะให้รุ้งกลับไปหาพี่อันอีกมั้ย!!! ”
ปลายนิ่งอึ้งไป เธอบอกว่าเธอรักเค้า แต่กลับไปกอดอยู่กับใครคนนั้น แล้วจะให้ปลายเข้าใจว่าอย่างไร
………………………………………………………………………………………………………………………………….
แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว แต่ปลายยังคงนั่งซึมอยู่อย่างนั้น ในสมองมีแต่คำพูดของอันดังก้องอยู่ตลอดเวลา
“ . . .แต่รุ้งคงไม่ปฏิเสธใช่มั้ยว่า รุ้งก็ยังคิดถึงพี่อยู่ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้น ก็คงทิ้งสร้อยเส้นนี้ไปแล้วล่ะ. . .”
แม้ปลายจะรู้ดีว่ารุ้งยังไม่สามารถลืมอันได้ แต่เค้าก็หวังเพียงแค่ เวลาและความรักจริงใจของเค้าจะช่วยทำให้รุ้งลืมภาพของใครคนนั้นออกไปจากหัวใจได้เสียที
ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างสัมผัสกับร่างของปลายจนเริ่มรู้สึกหนาว แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ารุ้งยังไม่ได้กลับเข้ามาในห้องนอน เค้าเดินออกมาจากห้องก็พบว่ารุ้งกำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้วยความหนาวจึงย่อตัวลงแล้วช้อนร่างของเธอขึ้นไปวางบนเตียงเบาๆ แสงจากโคมไฟที่หัวเตียงทำให้ปลายสังเกตเห็นว่าใบหน้าที่เคยถูกเติมแต่งด้วยรอยยิ้มบัดนี้กลับเต็มไปด้วยสีหน้าของความสับสน คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันจนแทบจะชิดติดกันเป็นเส้นเดียว คราบน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วแก้มนวลทั้งสองข้าง มือของปลายลูบไล้ไปตามรอยน้ำตานั้น แล้วโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของรุ้งอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอนกายลงนอนเคียงข้างพลางกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเค้าอย่างหวงแหน คิดไม่ตกว่าถ้าหากรุ้งตัดสินใจจะกลับไปคบกับอัน ตัวเค้าเองจะเป็นเช่นไร จะยอมให้เธอเดินจากไปได้หรือไม่ แล้วชีวิตของเค้าจะอยู่ต่อไปได้ไหมถ้าไม่มีเธอคนนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น รุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนแล้ว เธอคงจะร้องไห้จนเผลอหลับไป ปลายคงจะเป็นคนอุ้มเธอเข้ามาที่นี่ เธอพลิกตัวเบาๆด้วยเกรงว่าจะทำให้เค้าตื่น ลอบมองใบหน้าของปลายแล้วก็ตกใจที่เห็นว่าดวงตาของปลายบวมช้ำเหมือนคนร้องไห้ ปกติปลายไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะมีเรื่องร้ายแรงขนาดไหน อาจจะซึมไปบ้างแต่ก็ไม่เคยมีแม้น้ำตาสักหยด หรือว่าเมื่อคืนปลายจะได้ยินเรื่องที่อันพูดกับเธอ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆล่ะ นี่เธอทำให้เค้าต้องเสียใจมากมายแค่ไหนกันนะ
“ ปลายคะ. . . รุ้งขอโทษที่ทำให้ปลายเสียใจกับความลังเลของรุ้ง รุ้งควรจะตัดสินใจเสียทีใช่มั้ยคะปลาย” เธอกระซิบที่ข้างหูของเค้า…ทว่าเหมือนบอกกับตัวเองมากกว่า ก่อนจะเขียนโน้ตเล็กๆวางไว้ที่หัวเตียงแล้วยกหูโทรศัพท์นัดให้อันออกมาพบที่ริมชายหาด ที่เขาและเธอพบกันโดยบังเอิญเมื่อวาน
……………………………………………………………………………………………………………………………
แสงแดดยามสายลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ปลายหยีตาน้อยๆ แต่ยังไม่ลืมตา ควานมือไปด้านข้างเมื่อไม่พบร่างของรุ้ง เค้าจึงลุกพรวดขึ้นจากที่นอนทันที แล้วก็เห็นกระดาษโน้ตแปะอยู่ที่หัวเตียง คว้ามันขึ้นมาอ่านอย่างเร็ว
“ รุ้งขอไปเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อย แล้วจะกลับมา ไม่ต้องตามไปนะคะ ”
ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของปลายอีกครั้ง เค้าคงไม่สามารถจะรออยู่เฉยๆจนกว่ารุ้งจะกลับมาได้แน่ๆ ปลายไม่แน่ใจนักแต่ก็คิดว่าเธอคงจะนัดพบกับเค้าตรงชายหาดพบกันเมื่อวาน จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามออกไปทันที
ทางด้านของอันกับรุ้ง อันยังคงยืนยันคำเดิมว่า เขายังรักเธออยู่ แต่รุ้งกล่าวปฏิเสธที่จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์ครั้งก่อน เธอยังจำได้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่ถูกเค้าทิ้งไป และเธอก็รู้ว่าคนที่ทำให้เธอลืมความเจ็บปวดนั้นไปได้ก็คือปลาย แม้ว่าจะยังมีภาพของอันอยู่ในใจแต่ความรู้สึกที่มีต่อเขากลายเป็นเพียงแค่คนที่เธอเคยรู้จักเท่านั้น เธอบอกกับอันแล้วถอดสร้อยข้อมือสีเงินส่งคืนให้เขาไป อันกุมมือรุ้งเอาไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอด
“ พี่เข้าใจแล้วล่ะ ว่ารุ้งรักเค้ามากแค่ไหน พี่คงไม่ฝืนดึงรุ้งไว้กับคนที่ทำให้รุ้งต้องเจ็บปวดอีกแล้ว จากนี้ขอให้รุ้งมีความสุขมากๆนะ ” รุ้งยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณที่เขายอมปล่อยเธอไป
ปลายวิ่งมาทันเห็นภาพนั้นพอดี รอยยิ้มของรุ้งในอ้อมแขนของอัน กรีดลึกลงไปในใจของปลาย รู้สึกเจ็บแปลบจนแทบจะยืนไม่อยู่ นึกโทษตัวเอง ถ้าเชื่อที่รุ้งบอกแล้วรออยู่ที่บ้านก็คงจะไม่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้ เขาและเธอคงจะปรับความเข้าใจกันได้แล้วและคงจะกลับไปคบกันใหม่ ถ้าอย่างนั้นตัวเค้าเองก็คงไม่จำเป็นสำหรับเธอแล้วสินะ ที่ผ่านมาเธอคงจะเห็นเค้าเป็นเพียงแค่เงาของใครบางคนเท่านั้น ปลายกำลังจะหันหลังกลับไปก็พอดีกับที่รุ้งหันมาเห็นเข้า จึงตะโกนเรียกปลายให้หยุดรอก่อน แล้วผละจากอ้อมกอดของอัน วิ่งมาหาปลายพลางกอดเอวของเค้าไว้จากทางด้านหลัง
“ ถ้ารุ้งยังรักเค้าอยู่ก็กลับไปหาเค้าเถอะ ไม่ต้องห่วงปลายหรอก แค่เห็นรุ้งมีความสุขปลายก็พอใจแล้ว ”
น้ำเสียงของปลายแหบพร่า ลำคอเริ่มตีบตัน พยายามจะกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาที่คลออยู่ ทำให้ปลายต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อจะให้มันไหลย้อนกลับเข้าไปข้างใน เค้าไม่อยากให้รุ้งเห็นเค้าในสภาพที่อ่อนแออย่างนี้
“ ปลายแน่ใจนะคะว่าจะให้รุ้งไป ถ้ารุ้งบอกว่ารุ้งรักปลายล่ะคะ ปลายยังจะให้รุ้งกลับไปหาพี่อันอีกมั้ย!!! ”
ปลายนิ่งอึ้งไป เธอบอกว่าเธอรักเค้า แต่กลับไปกอดอยู่กับใครคนนั้น แล้วจะให้ปลายเข้าใจว่าอย่างไร
………………………………………………………………………………………………………………………………….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น