คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Babysitter (Chapter : 4)
My Babysitter ( Chapter 4 )
“อืมม กี่โมงแล้วเนี่ย“ ร่างบางเอ่ยพึมพำเบาๆพลางยืดตัวขึ้นมองหานาฬิที่อยู่ตรงโต๊ะข้างๆเตียง …ใกล้ตีหนึ่งแล้ว… ตาสวยกวาดมองไปรอบๆ ภายในห้องเงียบสนิท ฮโยจินยังคงนอนหลับอย่างสบายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนานั้น มือบางจัดผ้าห่มให้เข้าที่มากกว่าที่เป็นอยู่ก่อนที่จะหันไปหยิบกะละมังใบเล็กๆที่ตนวางเอาไว้เมื่อเย็น
“เอ๊ะ กะละมังหายไปไหน ?? “ คงไม่ต้องสงสัยนานจองซูเหลือบมองลอดใต้ประตูห้องนอนออกไปมีแสงสว่างส่องเข้ามา เจ้าของบ้านคงจะกลับมาแล้ว
“ตื่นแล้วหรอครับ“ ซีวอนเห็นจองซูเปิดประตูเข้ามาก็ละสายตาออกจากโน๊ตบุ๊คที่ตนทำงานอยู่ แล้วเอ่ยทักทายผู้อาศัยคนใหม่
“ยัง“ พูดออกไปแล้วเดินมานั่งตรงข้ามกลับร่างสูง
“เอ่อ คุณจองซูครับ ถ้ายังกวนผมอยู่อย่างนี้ผมจับปล้ำจริงๆนะ =.,=“ ร่างสูงไม่พูดอย่างเดียวแต่กลับเดินมานั่งฝั่งเดียวกับจองซู จนคนตัวเล็กกว่ากระเด้งลุกแทบไม่ทัน
“ยะ อย่ามาลามกนะ เดี๋ยวแม่ถีบกระเด็น“ พูดพร้อมกับยกเท้าขึ้นรอ
“โหยย ไม่สุภาพเลยนะคุณ เอาหล่ะมาเข้าเรื่องดีกว่าผมวาคุณคงจะง่วงแล้ว“
“ว่ามา ไหนหล่ะสัญญาฉันขอดูหน่อย ?? “ และดูเหมือนว่าร่างบางจะหัวไวพอที่จะรู้ว่าเรื่องที่ร่างสูงจะพูดคือเรื่องอะไร
“รอแปปนะครับ“ มือใหญ่เอื้อมไปหยิบกระเป๋าเอกสารตรงหน้า แต่เพราะเปลี่ยนที่นั่งเมื่อกี้ทำให้ต้องเอื้อมออกไปไกลกว่าเดิม จะไม่อะไรเลยถ้าตรงที่วางกระเป๋าเอกสารไม่มีคนหน้าหวานนั่งอยู่ ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าตัวร่างสูงเกือบจะไปเกยอยู่บนตักเล็กๆซะแล้วถ้าหากว่าร่างบางไม่เอามือยันหน้าอกแกร่งเอาไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวชั้นหยิบให้“ คนสวยขมวดคิ้วทันที เผลอไม่ได้เลย - -* ร่างสูงยอมถอยออกมานั่งที่เดิม แต่สายตาติดล้อเลียนมอบให้กับคนตรงหน้า แกล้งแล้วสนุกเลยชอบแกล้ง
“อ่ะ เร็วๆสิ ง่วงแล้ว“ มือบางส่งกระเป๋าเอกสารให้กับเจ้าของ ซีวอนรับมาเปิดหาสักพักก็หยิบซองสีน้ำตาลขนาดกระดาษา A4 ขึ้นมาแล้วก็ยืนให้กับร่างบาง
“ฮึ่ยยย ฮีชอล นายนี่มัน….“ ปากบางพึมพำมันออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสัญญานั้น มีลายเซ็นของฮีชอลอยู่จริงๆตามที่เจ้าตัวบอกไว้ โอ้ยยยจองซูจะต้องอยู่กับไอ้หมอนี่จริงๆหรอเนี่ย T^T
“ชัดเจนมั้ยครับคุณจองซู “ ร่างสูงถามกลับอย่างยิ้มๆ
“เออ ชัดมาก - -* ชั้นทำตามสัญญานี่ก็พอใช่มะ ? แล้วชั้นต้องทำงานนะ ให้มาเลี้ยงฮโยจินทั้งวันอย่างนี้ก็แย่สิ“
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ ฮโยจินยังต้องเรียนหนังสือนะครับ ตอนเช้าคุณก็ไปส่งฮโยจินไปโรงเรียน แล้วตอนเย็นก็ไปรับ แค่นี้แหละ“
“แล้วนายทำไมไม่ทำเองเล่า“ ร่างบางเถียงกลับ ก็ไม่ได้ต้องดูแลทั้งวันซักหน่อย
“ผมงานยุ่งนะครับ ออกจากบ้านก็เช้า กลับก็ไม่ตรงเวลา “
“ชิ แล้วชั้นหล่ะว่างมากรึยังไง ? “
“ผมไว้ใจคุณนะถึงได้ให้มาเป็นพี่เลี้ยงให้ จะให้ไปจ้างคนอื่นมาเลี้ยงผมก็ไม่ไว้ใจ แถมนะถ้าพี่เลี้ยงคนนั้นไม่ถูกใจฮโยจินผมก็แย่สิครับ ก็มีแต่คุณหน่ะแหละที่ฮโยจินคุยเล่นด้วยได้ และไม่งอแงเวลาที่อยู่กับคุณด้วย“ ซีวอนอธิบายเหตุผลยาวเหยียดแบบไม่ต้องพักหายใจ หวังว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจนะ
“แล้วแม่เค้าหล่ะ“ ร่างบางโพล่งออกไปแบบไม่ทันคิด ก่อนที่จะสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของร่างสูงที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แต่คนอย่างซีวอนก็ปรับให้ใบหน้ากลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว
“เอ่อออ ขอโทษนะ “ปากเสียอีกแล้วจองซูเอ้ยยย ก็ฮโยจินเคยบอกไว้แล้วเมื่อตอนกลางวันไงว่าแม่ของฮโยจินเสียแล้ว ลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ คิดไปด้วยพร้อมกับมือบางที่ตบปากตัวเองเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับ เธอจากผมกับลูกไปแล้วหล่ะ“ ถึงแม้จะอดคิดถึงไม่ได้ แต่ซีวอนก็ยอมที่จะพูดให้ร่างบางฟัง
“งั้นเอาเป็นว่าชั้นจะยอมเลี้ยงฮโยจินให้ก็แล้วกันนะ“ จองซูเปลี่ยนเรื่องคุยทันที แล้วก็ตกปากรับคำอย่างง่ายดาย
“จริงๆนะครับ ^^“ ร่างสูงถามกลับอย่างดีใจ
“จริง ถามมากชั้นเปลี่ยนใจนะ “
“ขอบคุณมากนะครับ ส่วนเรื่องห้องนอน ตอนแรกผมกะว่าจะให้คุณนอนกับฮโยจิน แต่เตียงของฮโยจินเล็กเกินไปที่จะให้คนสองคนนอนได้ ผมสั่งเตียงไว้แล้วนะแต่เค้าจะมาส่งพรุ่งนี้ งั้นคืนนี้คุณไปนอนห้องผมก่อนนะ “ ร่างสูงออกความเห็นอย่างไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นว่านี่เห็นทางออกที่ดีที่สุด (หรอ --)
“นายจะบ้าหรอ ชั้นเห็นคอนโดนายมีตั้งหลายห้อง ให้ชั้นนอนที่อื่นก็ได้ ชั้นนอนพื้นก็ได้นะ“
“ไอที่คุณเห็นหลายๆห้องมันห้องนอนซะที่ไหน ผมมีห้องนอนแค่สองห้องนะครับคุณ - - เอหรือว่าคุณกลัวผม โถ่มิน่าหล่ะถึงไม่กล้า ป๊อดนี่เอง หึหึ“ ร่างสูงแกล้งล้อเลียน คนหัวดื้กออย่างจองซูต้องลองไม้นี้ซักหน่อย
“ใคร ใครกลัว ชั้นไม่เคยกลัว นอนก็นอนดิ ชิ“ ร่างบางกอดอกแล้วอมลมข้างแก้ม มันบ่งบอกว่าตอนนี้เค้าไม่พอใจอย่างมาก แต่ทำไมในสายตาของร่างสูงถึงได้น่ารักขนาดนี้หล่ะ ?
“งั้นเอาตามนี้นะครับ“ พูดจบซีวอนก็เดินนำจองซูมาที่ห้องนอนทันที ห้องนอนที่จองซูเข้ามาโดยบังเอิญเมื่อตอนกลางวัน
“ข้าวของคุณก็เอาไว้ในนี้ก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี้ค่อยขนไปในห้องของฮโยจิน โอเคนะ เอาหล่ะตอนนี้แยกย้ายไปอาบน้ำดีกว่า ผมจะให้ห้องน้ำข้างนอก ส่วนคุณก็ใช้ห้องน้ำในห้องผมนี่แหละ“ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ มือหนาก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินออกไป
“อะไรของเค้าเนี่ย ให้ชั้นพูดหน่อยไม่ได้รึไงนะ = =“ คนสวยบ่นแล้วมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติตรงโต๊ะข้างๆเตียง ที่ตอนนี้ไม่มีของที่ควรจะอยู่แล้ว กรอบรูปเมื่อตอนกลางวัน …
“อ่าวมันไปไหนซะหล่ะ แต่...ช่างเถอะคงไม่อยากจะให้เราเห็นมั้ง“ สงสัยมาเดี๋ยวโดนจะโดนด่า = = คิดได้ดังนั้นคนตาสวยก็พับความสังสัยเอาไว้แล้วเข้าไปอาบน้ำบ้าง
“อาบช้าจังเลยนะ“ ซีวอนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนหัวเตียงเอ่ยทัก ทันทีที่เห็นคนตาสวยเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสบายๆ
“เรื่องของชั้น ว่าแต่นายกินข้าวมารึยังไม่หิวหรอ“
“ผมกินตอนที่คุณหลับอยู่ไง เห็นฮโยจินบอกว่าคุณกินไปแล้วเลยไม่ปลุก“
“เอ๋ ?? ฮโยจินตื่นตอนที่ชั้นหลับด้วยหรอเนี่ย“
“ก็ใช่ เลิกสงสัยได้แล้วมานอนเถอะ“ ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องหนี ถ้าไม่รู้เรื่องขนาดนี้ บทสนทนาที่เค้าคุยกับลูกสาวก็คงจะไม่ได้ยินด้วยสินะ …
“จะให้ชั้นนอนเตียงเดียวกับนาย…? “
“ก็ใช่สิครับ นอนเร็วๆพรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีกนะ เดี๋ยวคุณก็ต้องไปส่งฮโยจินอีก หรือว่า….“
“นอนก็นอนสิ“ เหมือนว่าร่างบางจะรู้ทันคำพูดที่คนหน้าหล่อจะพูดจึงรีบตัดบทแล้วล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะหันหลังหันหลังให้ทันที
“ไหนบอกจะนอนไง ปิดไฟสิ“ ปากก็พูดไปแต่ยังไม่ยอมหันหน้ากลับมา ร่างสูงอมยิ้มน้อยๆแล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
“หลับฝันดีนะครับ“
“อืออออ“ ใครจะรู้ว่าว่าปาร์คจองซู นอนหน้าแดงอยู่นอกจากเจ้าตัว นี่เค้าเขินหรอไม่มีทาง โกรธต่างหากหล่ะ !!!
…
..
เช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว ร่างสูงลืมตาขึ้นมาปรับโฟกัสให้เข้ากับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านเข้ามาภายในห้อง เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ตาคมรีบหันไปมองพื้นที่ข้างๆกันที่ตอนนี้ว่างเปล่า ตื่นแล้วหรอ…
“ไง ตื่นแล้วหรอ“ จองซูที่ง่วนอยู่กับการเตรียมาหารเช้าให้ทั้งตนเอง เด็กและไอ้คนที่เพิ่งเดินหาววอดๆเข้ามาในครัว ทำไมมันดูเหมือนเค้าเป็นศรีภรรยาที่แสนดียังไงไม่รู้ -///-
“อรุณสวัสดิ์ค่ะป๊า“ เด็กน้อยเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส บ่งบอกว่าหายไข้แล้วเป็นปลิดทิ้ง
“ไงครับหายแล้วหรอ มาให้ป๊ากอดหน่อย“ ร่างสูงนั่งลงแล้วอ้าแขนออก ฮโยจินรีบกระโดดลงจากเก้าอีกแล้ววิ่งเข้าไปหาคุณพ่อสุดหล่อทันที
“เอ้า สองคนพ่อลูกมากินข้าวได้แล้ว ซีวอนนายก็รีบๆหน่อยไหนบอกจะไปทำงานแต่เช้าไง“ หลังจากที่ปล่อยให้สองพ่อลูกกอดกันหอมกันจนพอจองซูก็เอ่ยขัดจังหวะ แล้วบ่นออกมาอย่างลืมตัวเพราะตอนนี้อยู่กับฮีชอลเค้าก็บ่นออกมาอย่างนี้ประจำ จนเคยชินแต่คนที่เพิ่งจะได้ฟังมันไม่ชิน
“อาจองซูทำเหมือนเป็นแฟนป๊าเลยค่ะ คึคึ“ ฮโยจินพูดออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ผู้ใหญ่ที่ฟังอยู่นี่สิ…คิด
“เอ่อออ...ฮโยจินหนูก็ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอจ๊ะ มากินข้าวเร็ว“ จองซูกวักมือเรียกฮโยจินหลังจากที่ยืนนิ่งอยู่นาน
“มาๆกินข้าวๆ“ ร่างสูงเองก็รีบจูงมือลูกสาวเดินไปนั่งที่เดิม ฮโยจินอย่าเล่นแบบนี้สิลูกเดี๋ยวเค้าจะรู้ตัว = =
.
.
“อันนี้คือแผนที่โรงเรียนของฮโยจินนะครับ ผมไปแล้วนะ ป๊าไปแล้วนะ“ ร่างสูงก้มลงหอมแก้มลูกสาวแล้วเดินออกไป
งั้นเราก็ไปกันมั่งดีกว่าเนอะ ^^
“ค่ะ เดี๋ยวฮโยจินไปเอากระเป๋าก่อนนะ ตื่นเต้นจัง“ พูดจบก็วิ่งหายเข้าห้องไป จองซูยิ้มให้ขำๆกับท่าทางน่ารักๆนั่น คงจะดีใจก็จะได้เจอทั้งเพื่อนใหม่ และสถานที่ใหม่
“อาส่งหนูแค่นี้นะครับ แล้วถ้าอาเลิกงานแล้วจะมารับทันทีเลยนะ“ ร่างบางร่ำลาฮโยจินอยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียน ข้างกันก็มีคุณครูยืนยิ้มใจดีรออยู่
“ผมฝากแกด้วยนะครับ“ จองซูยิ้มให้กับคุณครู ซึ่งคุณครูก็รับคำอย่างว่าง่าย
“คุณอาไม่ต้องห่วงนะคะ ฮโยจินจะเป็นเด็กดี“
“ดีมากจ๊ะ“ ร่างบางตรงเข้าไปหอมแก้มนิ่มหนึ่งทีด้วยความเอ็นดู แล้วมองส่งฮโยจินเดินเข้าโรงเรียนไปจนลับตา ก่อนที่จะกลับไปขึ้นรถแล้วขับมุ่งหน้าไปยังบริษัททันที
.
.
“เป็นไงบ้างนายอ่ะ“ เมื่อเข้ามาภายในห้องทำงานของตนก็พบกับบุคคลที่ทำให้เค้าต้องกลายไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่างนี้ คิมฮีชอล
“ก็ดี น่ารักดี“ ร่างบางพูดพลางอมยิ้มจนฮีชอลอดสงสยไม่ได้นึกว่าถ้าจองซูกลับมาแล้วจะโดนฆ่าซะอีก
“หือ น่ารัก ?? ใครซีวอนอ่ะหรอ“
“จะบ้ารึไง ชั้นหมายถึงฮโยจินต่างหาก นายซีวอนอะไรนั่นน่ารักตรงไหนหา ? “
“เออไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิ จะเสียงดังทำไม แล้วเหนื่อยมั้ย ขอโทษนะจองซู“ ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
“อืมช่างมันเถอะ ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก นายจะคิดมากทำไม“ เมื่อเห็นญาติคนสนิททำท่าทางรู้สึกผิดขึ้นมาจริงๆ ก็อดสงสารไม่ได้
“จริงๆนะ ไม่โกรธนะ ฮิ้ววว จองซูไม่โกรธชั้นแล้ว ขอบใจนะ“ ฮีชอลจับจองซูเขย่าไปมาจนคนถูกกอดหัวสั่นหัว
คลอน
“ถ้านายยังกอดชั้นอยู่แบบนี้ชั้นจะโกรธนายแล้วนะ - -* “
“เออ แฮะๆขอโทษ แล้ววันนี้ไม่ดูแลฮโยจินหรอ“
“ฮโยจินไปโรงเรียนหน่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ชั้นจะต้องไปรับ “
“ชั้นไปด้วยดิ อยากพาฮโยจินไปเลี้ยงขนมอ่ะ นะๆๆๆ“ ฮีชอลตรงเข้ามาเขย่าแขนเล็กแล้วปฏิบัติการอ้อนอีกครั้ง
“ก็ได้ๆ แต่ตอนนี้ขอชั้นทำงานก่อนได้ป่ะ เฮ้ออออ“
“ได้ๆ งั้นชั้นกลับห้องชั้นบ้างดีกว่า แล้วเย็นๆจะมานะ บ้ายบาย“ พูดเสร็จก็ปิดประตูหายไปทันที
ร่างบางที่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้แต่สายหน้าเหนื่อยใจกับญาติคนนี้
.
.
“คุณซีวอนกลับมาแล้วพวกเราค่อยมีความสุขหน่อย“ พนักงานในบริษัทคนหนึ่งแอบคุยกันหลังจากที่ร่างสูงหายเข้าห้องไปแล้ว นี่ก็เข้าสู่วันที่สองที่ซีวอนเข้ามาทำงานในบริษัทหลังจากห่างหายไปนานถึง 2 ปี
“นั่นสิๆได้เห็นหน้าหล่อๆ ของคุณซีวอน มีกำลังใจทำงานขึ้นเยอะเลยว่ามั้ยๆๆ“
“ท่าทางพนักงานดีใจกันยกใหญ่เลยนะครับ ฮะๆ“ ฮันคยองหัวเราะออกมาน้อยๆ
“นั่นสิ ถ้าตั้งใจทำงานกันอย่างที่ปากพูดก็ดีนะ“ ร่างสูงพูดพลางถอดเสื้อสูทของตัวเองวางไว้ที่พนักเก้ากี้ก่อนจะนั่งลงตาม
“อ่าาา อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ถ้าพวกนั้นมาได้ยินเสียใจกันแย่ตอนที่คุณไม่อยู่พวกเค้าก็ตั้งใจกันดีนะครับ เออว่าแต่เป็นไงบ้างครับพี่เลี้ยงคนใหม่ ?“
“ก็ดีนะ น่ารักดี“ ร่างสูงพูดพลางอมยิ้มแล้วนึกถึงใบหน้าหวานๆนั่น
“ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่า ชอบเค้าใช่มั้ยครับเนี่ย“
“ชั้นปิดนายไม่เคยได้เลยจริงๆนะฮันคยอง“ ร่างสูงยิ้มกลับด้วยรอยยิ้มจางๆ
“ผมว่าแล้วไง ... เฮ้ออออ แต่โชคดีนะครับที่คุณได้คุณจองซูเป็นพี่เลี้ยง ตอนแรกผมนึกว่าคุณจะให้คุณฮีชอลมาเป็นพี่เลี้ยงซะอีก“
“ทำไม นายชอบฮีชอลหรอ? “ เจ้านายหนุ่มถามกลับอย่างอยากรู้
“ใครจะชอบครับ ขี้โวยวายซะขนาดนั้น“ ฮันคยองนึกเลยไปถึงเหตุการณ์วันนั้นที่เค้าต้องเอาเอกสารไปให้ซีวอนในผับแล้วก็พบกับฮีชอลที่เมาไม่ได้สติ
“เค้ามักจะบอกว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น นายก็ระวังไว้เถอะ“
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ขอยุ่ย แหะๆ“ ชายหนุ่มปฏิเสธออกมาโดยที่ไม่ต้องคิด
..
“จองซู เราไปรับฮโยจินได้รึยัง นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนมาชั่วโมงกว่าๆแล้วนะ“ ฮีชอลนั่งบ่นอยู่ตรงข้ามกับร่างบางที่กำลังง่วนอยู่กับเอกสารมากมายอยู่บนโต๊ะ
“แปปนึงนะ อ่ะเสร็จแล้วๆ ชั้นก็รีบหมือนนายแหละหน่า เอ้าลุกสิ“ ฮีชอลมองตามจองซูที่เดินนำไปที่ประตูอย่างงงๆ สรุปใครเป็นคนเร่งใครกันแน่เนี่ย
เมื่อขับรถมาถึงโรงเรียน ทำให้จองซูรู้สึกถึงบรรยากาศในตอนเย็นทำไมมันช่างเงียบผิดกับตอนเช้าจังเลยนักเรียนหลายๆคนคงกลับบ้านไปแล้วสินะ
“นายรออยู่ที่นี่นะฮีชอล เดี่ยวชั้นจะเข้าไปรับฮโยจินก่อน“
“โอเค ^ ^“
ร่างบางเดินเข้ามาภายในตึกเรียนแล้วมองหาฮโยจินที่น่าจะนั่งอยู่กับคุณครูภายในห้องเรียนผ่านประตูกระจกใส ตอนนี้มีเด็กเหลือเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็มีฮโยจินด้วยแต่ทำไมถึงทำหน้าเศร้าได้ขนาดนั้น คงไม่ต้องหาคำตอบให้ยุ่งยาก เพราะสายตาของฮโยจินนั้นมองไปที่เพื่อนคนนึง เพื่อนคนที่มีคุณแม่มารับกลับบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เด็กคนนั้นคงจะมีความสุขมาก คิดแล้วก็อดที่จะสงสารฮโยจินไม่ได้ มือบางจึงเปิดประตูเข้าไปแล้วตะโกนสุดเสียง
“ฮโยจินนนนน !! ~ อามารับแล้วจ้าาาา“ เด็กน้อยรีบหันมองตามเสียงเรียกแล้วใบหน้าที่เคยเศร้าสร้อยนั้นเปลี่ยนเป็นร่าเริงอย่างรวดเร็ว
“คุณอาจองซู ^^ “ ฮโยจินรีบวิ่งไปกอดจองซูทีอ้าแขนรอรับไว้อย่างรวดเร็ว
“อาขอโทษนะที่มารับช้า อาทำงานอยู่ไม่โกรธอานะ“
“ไม่โกรธค่ะ“ เด็กหญิงยิ้มให้จองซู
“เก่งมากจ๊ะ เรากลับกันดีกว่าเนอะ ^^“ มือบางจับหัวกลมๆโยกไปโยกมาเบา แล้วพาฮโยจินไปลาคุณครูที่นั่งมองอยู่ หลังจากนั้นสองอาหลานกจูงมือกันเดินออกมายังบริเวณที่รถจอดอยู่
“มากันแล้วหรออ“ ฮีชอลที่ยืนพิงรถรอเอ่ยทัก
“อ๊ะ คุณอาฮีชอลสวัสดีค่ะ“ ฮโยจินที่เดินจูงมือมากับจองซูเห็นฮีชอลยืนอยู่ก็รีบทักทายอย่างกระตือรือร้น
“วันนี้คุณอาจะพาฮโยจินไปเลี้ยงขนม ฮโยจินอยากทานอะไรเต็มทีเลยนะ“ ร่างบางหันมาบอกกับเด็กหญิงที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“จริงๆหรอคะ “
“จริงจ๊ะ วันนี้อาเลี้ยงเอง ไปกันเลยยยย let’s goooooo ~“
จองซูมองสองอาหลานที่จูงมือพากันขึ้นรถด้วยรอยยิ้มถึงแม้ว่าอาจจะทดแทนความเป็นแม่ให้แก่ฮโยจินไม่ได้ แต่อย่างน้อยเค้าก็จะทำให้ฮโยจินยิ้มได้ และไม่อยากจะให้เด็กคนนี้เติบโตมาพร้อมกับมีปมด้อย ขอแค่ให้ฮโยจินเป็นเด็กดี ร่าเริงไปอย่างนี้ เค้าก็ยอมเป็นพี่เลี้ยงให้กับฮโยจินคนนี้ไปตลอดก็ยังได้ … แต่แค่ฮโยจินเท่านั้นนะ !!
To be continue …..
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
เห็นคอมเมนท์แล้ว มันแบบว่า .. จะอัพต่อดีมั้ย ไม่สนุกหรอ ทำไมน้อยลงๆ -*- สุดท้ายก็มาอัพจนได้ = = ถ้าไรเตอร์มาอัพช้าก็ขอโทษเป็นอย่างมากกกกนะคะ ปิดเทอมนึกว่าจะว่างแต่มันกลับไม่ว่างอย่างที่คิด -^- เอาเป็นว่าจะพยามยามมาอัพให้สม่ำเสมอแล้วกันค่ะ ^^ อ้ออีกนิดนึงไรเตอร์เพิ่มฮันชอลไปด้วยเพราะว่า คิดถึง ค่ะสั้นๆเลย คิดถึงคู่นี้มากกกก เดี๋ยวในอนาคตข้างหน้าก็จะมีตัวละครเพิ่มมาอีก แต่จะเป็นใครยังไม่บอกนะคะ …
ความคิดเห็น