คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Beautiful My Boy 4........ Up 100%
Beautiful My Boy 4
โยอบ Talk
“เอ่อ ูุน นายะไปไหนเหรอ”
ผมถามูุนออไปพร้อมับพยายามบัับัวเอไม่ให้สั่น ื่นเ้นหรือเร็อะไร ะละสิว่าผมเป็นอะไร ุ๊ๆๆ ผมะบอรีเอร์นแรเลย็แล้วันนะรับ (ไรท์เอร์: เพื่อนแทุนเารู้แล้วมั้ยัโย)
ผมแอบอบยุนูุนอยู่ รี๊~ >///<
ผมเอเารั้แรอนทีมเราแ่ Battle รั้แร อนแรผม็ไม่ไ้สนใอะไรหรอ มัวแ่ื่นเ้นับารแ่ แ่แล้ว็มีผู้ายหน้าาโรหล่อ (ูุน: เิน~ -///-) เ้ามาบไหล่ผมพร้อมให้ำลั้วยรอยยิ้มที่วนฝัน ฮะ ^^ ผมหลุมรัไปแล้ว >///< ยิ่อนที่เาเป็นีเนี่โรเท่เลย านั้น เาและทีมผม็สนิทัน แ่ผมไม่่อยไุ้ยับเาหรอรับเพราะมันเิน
นี่็ว่าะรวบรวมอามมาไ้ ทำใอยู่ั้นาน
“็สูิโออเพื่อนันน่ะ พวมันวนไป่วยเ็เพลให้นิหน่อยน่ะ”
บุลินิ่ๆ ูอบอุ่น รัหรือว่าอบอ่ะ >ผมอบไ้ำเียวว่า… รัเลยอ่า~
“ถ้าันอามไป้วย นายไม่ว่าอะไรใ่มั้ย”
“ึ้นมานานี้แล้ว ็ไม่ละ”
“แหะๆ นั่นสิเนอะ ^^;”
ผมยิ้มแหยๆ อบลับารยิ้มแบบเท่ๆ อูุนไป ่อนะนั่เียบเหมือนเิม เฮ้อ~ ผมไม่ใ่นเียบเรียบร้อยอะไรแบบนี้ะ้วยสิ เอาไี ทำอะไรีละเรา
“อ๊ะ นี่อะไรเนี่ย”
ผมหันไปเห็นล่อเล็ๆ รูปร่าหน้าาแปลๆ าเบาะหลัรถอูุนเลยหยิบมาเล่นะหน่อย เออ ไอล่อนี่หน้าามันลี
“เฮ้ อย่าวุ่นนะ นั่นมันล่อเพลที่เพื่อนให้ันมา”
ูุนพยายามะเอื้อมมือมาหยิบล่อเพลนั่นไปามือผม แ่มีรึที่นอย่ายัโยอบน้อยๆ ะืนให้่ายๆ
“ไม่ให้ อู่อนสิ”
ผมเอี้ยวัวหลบูุนไ้ว่อไวประอบับเาที่ำลัับรถอยู่เลยแย่ผมไม่ไ้่ายๆ
“โยอบ”
ูุนเปลี่ยนใาารพยายามเป็นอรถไว้แล้วเอื้อมะึล่อนั้นไปาผม ผมที่เอนัวหลบมาเินไปเลยล้มลแล้ววามที่ลัวหัวโระผมเลยว้าอเสื้อูุนลมา้วย
ุ๊บ!
“OxO!?!”
“O.O”
ปาเรา… ริมฝีปาเรามันเลยโนัน
“อื้อ~ >x<”
รี๊! อะไรอ่ะ ผมไปหม าอนแรแ่ปาเราโนัน แ่อนนี้รสูบอันหวานและอบอุ่นนี่มันืออะไร ยัโยน้อย ใร็ไ้่วยบอผมทีว่าูุนูบผมทำมายยย~
“เอ่อ ันอโทษ”
ผมันัวูุนออ่อนะนั่้มหน้า่อนใบหน้าแๆ อัวเอไว้ ูุนพูอโทษผม่อนะรีบับรถออไป แบบอึ้ๆ เหมือนัน เรานั่เียบันไปลอทาเลย ผมไม่เ้าใสีหน้าแบบนั้นเลยแฮะ แ่ผม็ีในะ ^///^
…’ริมฝีปาอนาย ทำไมมันหวานนานี้’… ูุน
Writer Talk
ในที่สุร่าสูและร่าบา็มาถึสูิโออร่าสูนไ้ ูุนเินนำโยอบเ้าไป ระหว่าทาที่มานี่ พวเาทั้สอนยัไม่พูอะไรันเลย
“เฮ้ๆๆ วอับูุน”
ูุนเ้าไปทัทายสไล์สาลับพวเพื่อนๆ เาทั้สามสี่นที่อยู่ในห้อทันที ปล่อยให้โยอบยืนัวลีบอยู่ที่หน้าประูนเียว
“แล้วนั่นใรน่ะ แฟนนายเหรอ เ้ามาสิ”
“ฮะ ^O^”
ไม่รอใหูุ้นว่าอะไร โยอบ็เินยิ้มร่าเ้ามานั่ที่โฟา้าๆ เพื่อนนที่วนเ้ามาทันที
“แมีอะไระให้ัน่วย”
“เออ ่วยมิ์เสียรนี้ให้หน่อยสิ พวเราทำันแล้วไม่เ้าท่า เลยะให้แ่วยหน่อย”
“อืม”
ระหว่าทีูุ่นำลั่วนับาร่วยเพื่อนมิ์เสีย ยัโยอบน้อย็ำลัเอศึหนั ือเพื่อนอูุนที่นั่้าันำลัเยิบเ้ามาใล้เาเรื่อยๆ แล้ว
“นายื่ออะไร”
“โย… โยอบ”
“นายน่ารัั เป็นแฟนไอูุนมันรึไ”
“ะ… ็เปล่าหรอ ันเป็นเพื่อนเา”
โยอบพยายามที่ะหลบมือไอนนั้นที่ไล้แผ่วเบาามปลายาและใบหน้าอย่าถือวิสาสะ มือเล็ำาเัวเอไว้แน่นอย่าเร็ๆ ะเรียูุนให้่วย็ไม่ไ้เพราะรายนั้นำลัั้อั้ใับารมิ์เสีย เลย้อทน่อไป
“ั้นันอีบนายไ้มั้ย”
มือนายนั่นเริ่มมายุ่ับริมฝีปาอเาแล้ว
“ไม่ไ้!”
โยอบทนไม่ไหวเลยลุพรวึ้นนไอนั่นผะไปนิหน่อย ูุนหันมามอโยอบนิหน่อยแล้วหันลับไปสนใมิ์เพล่อ โยอบที่เห็นูุนไม่สนใเลยเินออมาาห้อะลับบ้านทันที
ฮยอนึ Talk
“นายะไปไหน”
ผมหันไปมอนายุนฮยอที่แม้ปาะถามผมแ่ไม่ไ้สนใะมอหน้าันิ่อนะหยิบระเป๋าเรียมสะพายออนอห้อ
“ันถามว่าะไปไหน”
“ไปหาเพื่อน มันโทรมาามไป้อม”
ทำไม้อทำน้ำเสียเหมือนผมเป็นลูที่ะหนีพ่อเที่ยวยัไ็ไม่รู้ -__-
“แล้วะไปยัไ”
“ไม่รู้สิ ะรถเมล์มั้”
“อืม เี๋ยวันไปส่”
แล้วะอืมแบบรับรู้ทำไมล่ะน่ะ ผมเินนำหน้านายุนฮยอออมาาห้อ เินไปไ้ไม่ทันไรเา็วิ่มาว้าแนผมไว้
“เี๋ยว”
“มีอะไร”
ฟอ!
สัมผัสที่แ้มอผมแทนำอบ อ๊า!!! ไอโหนี่มันหอมแ้มผมอีแล้ว
“ยืนทำไรอยู่ล่ะ ไปสิ”
OoO! อะไรันไอนนี้ พูนิ่ๆ แล้วเินนำหน้าไปเลย ผมุมแ้มัวเอ้าที่เพิ่โนโมยหอมไปเมื่อี๊เินามนายุนฮยอไป พร้อมๆ ับอาารใเ้นแรนแทบะเริ่มหายใไม่ออ
หัวใผมมันเ้นแทบทะลุออมานออแล้ว >///<
“ไ~”
เมื่อผมมาถึห้อ้อมอันุ้นเยเพราะมันเป็นห้อ้อมอทีมผมเอ ผม็เ้าไปแทมือับเพื่อนร่วมทีมอีสอนทันที ส่วนนายุนฮยอน่ะเหรอ รออยู่้าล่ารับ
“แหายไปไหนมาวะ โทรไป็ไม่่อยะิ”
อยู่ๆ ใบหน้าวนอนายุนฮยอ็ลอยเ้ามาในหัวผม พร้อมๆ ับารประมวลภาพอนเอันรั้แร ผมถูับเหวี่ยไปมาและ… ูบแร เฮ้ย! นี่ผมเสียอะไรไปให้นายนั่นมามายเลยนี่ >< (ไรท์เอร์: ยัยเว้นัวนะ้ะหนูฮยอน)
“เอ่อ เรื่อมันยาว เรา้อมันเหอะ”
“เรื่อมันยาวพวเรา็อยาฟั ที่ามแมาไม่ใ่ว่าะมา้อม ะมาฟัเรื่ออแมาว่า ว่าไ แหายไปไหนมา”
“เอ่อ ือัน”
“พูเร็ว”
โธ่เว้ย! ะบัับอะไรันนัหนาเนี่ย ><
“ันแพ้พนันนายุนฮยอเลย้อไปอยู่รับใ้นายนั่นเป็นารลโทษน่ะ”
“ุนฮยอ? ู่แ่อเราอ่ะนะ”
“อื้ม ั้นพวเรา็ิถูแล้วล่ะที่ะไล่แออาทีม”
ไล่ออ!
ไล่ออ!!
ไล่ออ!!!
“ทะ… ทำไมล่ะ ทำไม้อไล่ันออ”
“็ท่าทาแะสนิทับไอพวนั้นมาแล้วน่ะสิ เผลอๆ แอาะเอาวามลับอทีมเราไปบอมันแล้ว็ไ้”
“ันไม่ใ่นอย่านั้นหรอ”
“่วยไม่ไ้ อโทษทีนะฮยอนึ เราหานมาแทนแล้ว แวระไปไ้แล้วล่ะ”
ผมเินออมาาห้อเพราะทนูหน้าไอพวนั้นไม่ไหวแล้ว มันใ่วามผิผมที่ไหนันที่แพ้พนันแล้วโนลัพาัวไปน่ะ แล้วผม็ยัไม่ไ้บอวามลับอะไรอทีมผมออไปเลย ่อไปนี่ ้อเรียว่าทีมอพวนั้นแล้วล่ะนะ
“ทำอะไรอยู่ ันรอนายนานมา”
พอลมา็้อมาเอนายุนฮยอที่ยืนพิรถอเาอยู่ ผมไปไม่ถึห้านาที มันนานรไหนเนี่ย ผมเลือที่ะไม่พูอะไรเพราะยัเ็ับารโนไล่ออเลยเปิประูไปนั่ในรถอยู่เยๆ
“ันพูับนายไม่ไ้ยินรึไ”
“ไ้ยิน”
ผมอบเรียบๆ นิ่ๆ
ฟอ!
หอมแ้มผมอีแล้ว โอ้ย! ผมอยาะบ้าาย!
“นายหยุหอมแ้มันัทีไ้มั้ย! ไม่ใ่เพราะนายเหรอที่ทำให้เรื่อทุอย่ามันเป็นแบบนี้น่ะ!”
ผมเสียัใส่นายุนฮยอไปอย่าสุะทน นายุนฮยอมอผมอึ้ๆ ่อนะเ้ามาับแนอผมไว้แน่นนรู้สึเ็บ โนทำร้ายลอ Y^Y
“นายล้าเสียัใส่ันั้นเหรอ!”
“นายรู้มั้ยว่าัน้อเออะไรมาบ้า ันโนไล่ออาทีม พอใรึยัล่ะ!”
นายุนฮยอเหวอไปมาเมื่อผมไม่สบเสี่ยมเหมือนอนที่โนุรั้แร เาปล่อยแนผมแล้วออัวรถอย่าเร็วมาทันที ผมแทบะว้าเ็มัมาาไว้ไม่ทันเลย
“นายับเบาๆ หน่อยเ่! ะรีบไปไหนฮะ! ><”
เอี๊ย!
นายุนฮยออรถนผมหัวทิ่มหัวำ่อนะลาผมให้ลมาารถเพื่อมาเอับ… แม่น้ำฮันยามพระอาทิย์ำลัะิน ลมพัเย็นๆ ที่มาปะทะเ้าับใบหน้า ทำให้ผมรู้สึีึ้นมา
“เฮ้ย”
ผมในิหน่อยที่นายุนฮยอึแนผมให้นั่ล้าๆ เาน้นระแทพื้นัอั่ Y^Y ่อนที่ทั้ผมและเาะเหม่อมอออไปในแม่น้ำฮันโยไม่พูอะไรันอี
ฟิ้ว~ ป๊อ!
“OoO?”
ผมรีบหันไปมอหน้านายุนฮยอทันที หลัาเห็นระป๋อน้ำอัลมลอยลไปที่้าๆ แม่น้ำฮัน เป็นอย่าที่ิ ่อนที่ระป๋อะลอยลไปมันโนหัวนายุนฮยอ่อนน่ะสิ
อนนี้นายุนฮยอลายสภาพเหมือนรถไฟเลย (ที่หน้าแแล้ว็วันออหู) ><
“นายุนฮยอ เี๋ยว!”
เป็นอย่าที่ิ ผมวิ่ามนายุนฮยอที่ลุึ้นะะไปเอาเรื่อนนนั้นเ็มที่
“ใร! ใรว้าระป๋อมาโนหัวันฮะ!?!”
“ันเอ ะทำไม”
ไอหน้าทิู่ใ้แล้ว (ไรท์เอร์: เปรียบเทียบไ้สุๆ มาฮยอน -_-) ยมือึ้นพร้อมมอมาทีุ่นฮยออย่าวนๆ แะาาแล้ว
พลั่!
นั่นไ ไม่พูพร่ำทำเพล นายุนฮยอเินเ้าไป่อยเ้าแล้ว ผมหันหลัไม่ล้าูนายสอนนี้่อยัน ะไ้ยินเสีย็เท่านั้น
ุ้บ! ับ! พลั่! พลั่ว!!!!!
“ไป ลับบ้าน”
่อนะรู้สึที่้อมืออผมมีมือื้นเหื่ออใรบานับเอาไว้ ผมหันไปมอหน้านายุนฮยอ ที่… OoO!?! โอ้มาย็อ! หาิ้วแ มุมปามีเลือออ มีรอยฟ้ำามใบหน้า
ที่ผมินนาารไว้็ือนายุนฮยอะลับมา้วยสภาพหล่อๆ วิ๊ๆ นะรับ ผมิผิริๆ -_-
“ทำไมนายเยินนานี้เนี่ย แล้วไอนั่นล่ะ”
ุนฮยอี้ไปที่… OoO? ออะไระอย่าที่นอนอยู่ับพื้น อย่าบอนะว่าเป็นไอทิู่นั่น นอนแน่นิ่เลือท่วม เอ่อ เหมาะแล้วล่ะที่นายุนฮยอะไ้แผลมาัหน่อย
“ะลับรึยั”
“เอ่อ ปะ… ไปสิ”
รีบรับำเลยทันที เพราะผมไม่อยาโนเา่อยแบบไอนั่น >.<
ความคิดเห็น