every things ทุกสิ่งหยุดที่เธอ

ลำดับตอนที่ #5 : ใครอีกคน

cinna mon
 "มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า"

ได้ยินเสียงปุ๊ป ฉันก็หันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที เพราะฉันแน่ใจว่าไม่ใช่นายแปลกหน้านั่นแน่ๆ

*-* ว้าว หล่อ(อะแฮ่มๆ คิดอะไร)



"เอ่อ...คือว่า..."

(อ้ำอึ้งในความหล่อ)



"เธอคงเป็นนักเรียนใหม่ปี2ห้องBสินะ"

ใช่เลย แล้วฉันก็ไม่มีเพื่อน หมดสิ้นแล้วที่พึ่งพาทั้งหลาย TT



"อื้ม ใช่ ว่าแต่นาย..."



"อ้อ ฉันชื่อ คเชนทร์ หรือเรียกสั้นว่า เชน ก็ได้ อาจารย์ฝ่ายปกครองส่งให้ฉันมาดูแลเธอน่ะ"



"..."

มีอย่างงี้ด้วย? จู่ๆฟ้าก็ประทานเพื่อนที่สุดแสนจะหน้าตาดีมาให้ฉัน



"แล้วเธอล่ะชื่ออะไร?"

เขาถามฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น...ยิ่งดูๆไป ฉันชักจะกลัวกับการทำท่าทางเย็นชาของเขาซะแล้วสิ ทำไมมันรู้สึกเหมือนเย็นวาบที่ด้านหลังฉันยังไงก็ไม่รู้



"ฉะ...ฉันชื่อ เนมิกา จะระ...เรียกว่าเน ก็ได้"

ทำไมฉันถึงได้พูดเสียงสั่นแบบนี้ล่ะ โอ๊ย! หิว(นี่มันคนละเรื่องเดียวกันเลย- -)



"ฮึ! ฉันคงดูน่ากลัวสำหรับเธอสินะ"

มากๆๆเลย นายเย็นชามาก >.< หิวอ่ะ เริ่มจะตาลายแล้วด้วย



"..."

เงียบไปได้สักพักฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มทรงตัวไม่อยู่ เหมือนคนใกล้หมดแรง



"เป็นอะไรอ่ะ ทำไมเธอ..."

วูบ!!

ลาก่อนชั่วคราว เจอกันใหม่ในอาหารมื้อต่อไป(??)



'วันแรกก็งานเข้าซะแล้ว'





...ห้องพยาบาล...



"คงจะเพลียน่ะ ดูเหมือนจะพักไม่พอแล้วก็คงจะยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงด้วย เดี๋ยวพอเธอตื่นก็พาเธอไปหาอะไรทานหน่อยละกัน ก่อนที่กระเพาะมันจะทำการย่อยตัวเองซะก่อน"



"ครับ"



"แล้วแขนเป็นยังไงบ้าง เห็นอุ้มเธอมานี่ไม่เห็นบ่นเจ็บเหมือนเมื่อเช้าเลยนี่"



"ก็...ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะครับ"



"งั้นก็ฝากด้วยนะ"



"ครับ ขอบคุณมากครับ"

เสียงบุคคลสนทนากันอยู่ไม่กี่ประโยค ดังเข้าไปในประสาทส่วนการได้ยินของฉัน และมันก็เงียบไป ก่อนที่จะมีเสียงคนลงน้ำหนักเท้าเข้ามา และทรุดตัวนั่งลงข้างๆเตียงที่ฉันนอนอยู่

ใช่แล้วล่ะ...ตอนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องพยาบาล อาจจะเพราะไม่มีอะไรได้ตกถึงท้องเลยล่ะมั้งถึงได้วูบไปแบบนั้น ลืมตาตื่นมาอีกทีก็เห็นตัวเองอยู่ในห้องสีขาวนี้แล้ว ยังไม่พอนะ ฉันยังหันไปเห็นเชนนั่งหลับตานวดขมับให้ตัวเองอยู่อีกด้วย

ฮิๆ อยู่แบบนี้ก็ไม่เห็นน่ากลัวเลยสักนิด ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้ดูเย็นชาจนน่ากลัวจังนะ