Nimm The Short fic. [นทแอป]

ลำดับตอนที่ #5 : MF :: Full stop [2] [NoteApp]

MF :: Full stop [2]




....




'ตึก ตึก ตึก.. ' เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นเป็นจังหวะถี่กระชั้น เสื้อกาวน์ถูกดึงออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างทั้งๆที่ยังซอยเท้าถี่ยิบ สองมือซ้ายขวาถูกใช้เพื่อกลัดกระดุมทันทีที่ชุดขาวยาวสะอาดตาถูกยกขึ้นคลุมร่างเป็นที่เรียบร้อย เสียงหอบหายใจดังบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยมากมายแค่ไหน



ยกมือขึ้นดูนาฬิกาอีกครั้ง.. 6 โมง 56 นาที.. โอ้ พระเจ้า! อีก 4 นาที!!!!



ฉันเร่งฝีเท้าขึ้นอย่างไม่คิดชีวิต สวมวิญญาณนักวิ่งร้อยเมตรเหรียญทองโอลิมปิกเดินเครื่องสาวเท้าอย่างไว ชนิดที่เรียกว่าถ้าเร็วกว่านี้อีกนิดฉันอาจจะติดปีกบินได้ไปแล้ว



"ใจเย็นๆหมอ นี่โรงพยาบาลนะไม่ใช่ตลาดสด!" ทันทีที่มาถึงหอผู้ป่วย เสียงดุๆของหัวหน้าพยาบาลสุดโหดก็ดังขึ้น ฉันยกมือขึ้นขอโทษขอโพยอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเอาหลังพิงฝาผนัง หอบหายใจแฮ่กๆแบบเหนื่อยโคตรๆ นี่ถ้าแลบลิ้นอีกนิดคงไม่ต่างอะไรกับไอ้ตูบแน่ๆ


"ไหนพี่เด๊นท์บอกว่าวันนี้ราวน์เช้า 9 โมงครึ่งไงวะ ไหงอาจารย์จะมาซะได้" ฉันเค้นคำพูดผ่านริมฝีปากซีดๆออกมาอย่างยากลำบาก ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลพรากราวกับสายน้ำ เหนื่อยแทบขาดใจ เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอน.. เอิ่ม.. เรียกว่าไม่ได้นอนเลยดีกว่า..


ก็วันนี้มันวันเสาร์ ปกติจะมีแค่การออกตรวจผู้ป่วยกับพี่ๆแพทย์ประจำบ้านอย่างเดียว คราวนี้เกิดวิปโยคอะไรขึ้นมา อยู่ๆอาจารย์ก็นึกครึ้มใจอยากจะมอบความรู้แก่นักเรียนแพทย์เพิ่มเติมซะอย่างนั้น


"ไม่รู้ว่ะ นี่ไอ้มุกมันยังมาไม่ถึงเลย แกพรีเซนต์เคสแทนมันก่อนได้มั้ยนท แกเป็นคิวต่อจากมันอะ" สิงโต เจ้าเพื่อนหน้าหยกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลนิดๆ ก็จริงอยู่ที่ตามลำดับแล้วฉันจะต้องเป็นคนรายงานเคสผู้ป่วยต่อจากมุก


แต่เฮ้ย! นี่กะจะไม่ให้ฉันได้เตรียมตัวเตรียมใจกับการถูกอาจารย์กินหัวเลยใช่มั้ยเนี่ย!!!!!!



ถ้ารู้ว่าต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่ แถมยังต้องมาโดนเชือดอย่างนี้อีก เมื่อคืนฉันคงไม่ออกไปท่องราตรี แล้วต้องมาทรมานสังขารแบบนี้แน่ๆ ให้ตายสิ!!

.
.
.

ฉันนั่งมองหญิงสาวหน้าตาดีที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมง เอิ่ม.. ไม่ใช่สิ.. ไม่รู้จัก แค่เจอกัน เออะ แล้วก็จูบกันด้วย.. เออเว้ย แล้วแบบนี้มันเรียกว่าอะไรนะ.. แค่คนผ่านมา แล้วพามานอนที่ห้อง? หรืออะไรนะ... โอ้ยย ช่างเถอะ!


แหนะ.. พวกคุณคิดว่าที่ฉันพาเธอมาคอนโดเพราะฉันอยากจะเชื่อมสัมพันธไมตรีกับแม่สาวสวยคนนี้ต่อล่ะสิ ! ฉันรู้หรอกน่า...


ความจริงที่ฉันเลือกพาเธอมานอนที่คอนโดเพราะฉันมีเหตุผล.. ก็ถ้าขืนพากลับบ้าน ต้องโดนพ่อสับจนเละ แหลกละเอียดเป็นโจ๊กแน่ๆ แต่จะพาไปหอพักที่โรงพยาบาลก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่.. เพราะงั้นที่นี่แหละ เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้ว อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้จะนอนเตียงเดียวกับเธอสักหน่อย.. มีตั้งสองห้อง..


คนอย่างฉันถึงจะเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ เสเพลด้านความรักขนาดไหน แต่ฉันก็มีมนุษยธรรมพอที่จะไม่ทำอะไรผู้หญิงที่เมาแอ๋ไร้สติแบบนี้หรอกนะ.. ก็กิจกรรมบางอย่างมันต้องอาศัยความพึงพอใจแบบสุดๆของทั้งสองฝ่าย.. ไว้เมื่อเธอตาสว่างและลุกขึ้นมาบอกฉันตรงๆว่าอยากจะมีซัมทิงที่ลึกซึ้งด้วยกัน เมื่อนั้นล่ะ ค่อยว่ากันอีกที..



ฉันปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยที่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องมานั่งมองคนหลับแบบนี้ด้วย แถมยังเผลอระบายยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวซะหลายครั้ง.. ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม เธอเป็นผู้หญิงที่แค่มองเฉยๆก็ทำให้มีความสุขได้อย่างน่าประหลาด รู้สึกราวกับหัวใจกำลังจะบินได้อย่างนั้นแหละ



แปลกจัง.. เธอเป็นใครกันนะ?



ฉันยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มบนเตียงนอนกว้าง ก่อนจะโน้มตัวลงไปประทับสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากมน.. เหมือนมันเป็นการกระทำที่ไม่ได้ถูกสั่งการโดยสมอง แต่ตัวการก็คือก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นที่กำลังเต้น ตุบ ตุบ เสียงดังนี้ต่างห่าง..


ถือเป็นการเอาคืนที่เธอมาขโมยจูบฉันไปแล้วกันนะ..



"ฝันดีนะคนสวย.." ฉันกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูคนหลับ ยิ้มให้กับเธออีกครั้ง ก่อนจะยันตัวขึ้นยืนและเดินออกจากห้อง..



แต่ก็นั่นแหละ ถึงฉันจะไม่ได้มีกิจกรรมพิเศษอะไรที่ต้องโต้รุ่งเสียพลังงานมากมาย แต่แค่เวลาที่ใช้หายใจข้างๆ นั่งมองเธอคนนั้นก็ผลาญเวลานอนของฉันจนเหลือสั้นกุด และที่สำคัญที่สุด.. พอกลับมาในห้องตัวเอง ฉันก็นอนหลับไม่ลง ในหัวมันมีแต่ภาพผู้หญิงที่นอนอยู่อีกห้องลอยไปลอยมาตลอดเวลา..

.

.

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นบ้าอะไรเหมือนกัน.. รู้แค่ว่ามันเป็นเพราะเธอคนนั้นนั่นแหละที่ทำให้เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนทั้งคืน!!!

.
.
.

'แต่วันนี้นทนัดกับหนูนาไว้แล้วนะ' ปลายสายส่งเสียงแง้วๆ กระเง้ากระงอดใส่กันอย่างงอนๆ


ฉันใช้หัวไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้ข้างหู ก่อนจะหยิบไอแพดจากในกระเป๋าขึ้นมาเช็คตารางเวลาของตัวเองคร่าวๆ.. ก้มลงมองดูตัวอักษรสีชมพูหวานแหวนในหน้าออร์แกไนเซอร์ประจำวัน แล้วก็ต้องพูดกับตัวเองในใจเบาๆ



เออว่ะ.. วันเสาร์นี้เป็นของหนูนาจริงด้วยเว้ย.. เกือบโทรไปแคนเซิลผิดคนแล้วไงไอ้นท! ดีนะที่เธอโทรมาซะก่อน..



'วันนี้อาจารย์มาอะหนูนา เนี่ยนะ.. นทเซ็งมากเลย ขอโทษจริงๆนะ ไว้เราไปกันใหม่วันหลังนะคะ อย่างอนนทเลยน้าาาาา' ฉันดัดน้ำเสียงน่าสงสาร ก่อนจะเลื่อนนิ้วขีดเส้นสีแดงทับชื่อของเธอทันที..


ก็เหมือนเดิม.. ฉันไม่ได้ก็โกหกสักหน่อย ก็แค่พูดไม่หมด.. อย่างวันนี้อาจารย์ก็มาจริงๆนี่ แต่แค่มาราวน์วอร์ดตอนเช้า เพราะงั้นวันนี้ฉันก็เลยได้วันเสาร์อันสุขสันต์คืนมาเหมือนเดิม ถึงจะต้องแลกกับการถูกกินหัวนิดๆหน่อยๆระหว่างพรีเซ้นต์เคสก็เถอะ


ฉันยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี.. แค่นึกว่าวันนี้จะได้ว่างก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก


'งั้นพรุ่งนี้แล้วกัน.. พรุ่งนี้วันอาทิตย์นทมีแค่ราวน์เช้า ไม่มีเวรด้วย หนูนาจำได้!' เสียงปลายสายเงียบไปชั่วครู่คล้ายคนกำลังคิดไตร่ตรองอะไรสักอย่าง ก่อนจะเริ่มการต่อรองกันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะบังคับมากกว่าจะขอร้องกัน


ฉันก้มลงดูไอแพดในมืออีกครั้ง.. พรุ่งนี้... เฮ้ย! วันของพี่แกรนด์นี่หว่า..


'ไม่ได้ๆ พรุ่งนี้ไม่ได้!' ฉันตอบปฏิเสธอย่างอัตโนมัติในทันทีที่เห็นชื่อพี่แกรนด์ครอบคลุมเนื้อที่ทุกช่วงเวลาของวันพรุ่งนี้ พี่แกรนด์ที่ได้เจอกันไม่ค่อยบ่อย ทำให้ฉันเผลอใจยกวันอาทิตย์นี้ให้เธอเต็มๆทั้งวัน ซึ่งก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไปหลงคารมคนสวยอีท่าไหนถึงได้มอบเวลาสุดสัปดาห์ให้กันได้ขนาดนี้ จำไม่ได้.. แต่ที่แน่ๆคือถ้านัดคนน่ารักปลายสายซ้อนกันอีก รถไฟต้องชนกันอย่างแรง รางแตกระเบิด คนขับกระเด็นกระดอนออกมาตาย ไม่ทันได้เรียนจบหมอแน่ๆ


'ทำไมล่ะ! หรือนทนัดใครไว้!!!'


'เปล๊าาาาาาา .. บ้า! นทมีแต่หนูนาคนเดียวจะไปนัดใครอีกได้.... อ๋อ ใช่เลย ไอ้มุกเลยๆ เนี่ยนะมันนัดกับพี่พราวไว้ เลยเพิ่งมาขอแลกเวรกับนทเนี่ย! แย่เนอะ.. นัดสาวไว้ไม่รู้จักดูตารางเวรเล้ยยยยย นี่ถ้าพรุ่งนี้นทไม่มีเวรนะ นทไม่รอให้หนูนาชวนก่อนหร้อกกกกก'



ขอโทษนะมุก.. ถือเป็นการไถ่โทษที่ฉันยอมสละหนังศีรษะและสมองน้อยๆให้อาจารย์รับประทานเป็นอาหารมื้อเช้าแทนแกก็แล้วกันนะเพื่อน.. รับผิดแทนกันนิดๆหน่อยๆไม่เป็นไรหรอกเนอะ! เจ๊าๆกันไปนะ!!

.

.

.

ฉันไขกุญแจ บิดลูกบิดประตู ก่อนจะก้าวเท้าเข้าห้องเร็วๆ โยนกระเป๋าสะพายข้างลงกับโซฟารับแขก พลางเงยหน้ามองนาฬิกาที่ฝาผนัง..


เกือบๆเที่ยงแล้วแฮะ.. อุตส่าห์รีบกลับมา รู้งี้ขึ้นรถไฟฟ้ามาก็ดีจะได้มาถึงเร็วๆหน่อย.. ป่านนี้ยัยคนสวยนั่นคงตื่น ตกใจรีบแจ้นกลับบ้านไปแล้วแน่ๆ.. เสียดายจัง.. อุตส่าห์ยกเลิกนัดวันนี้ไปแล้วเชียว..



เออะ.. แล้วเราจะอยากเจอยัยนั่นทำไมเนี่ย!



ฉันยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองไปมาสองสามที พยายามจะคิดหาเหตุผลถึงการปรับเปลี่ยนตารางชีวิตของตัวเองอย่างโกลาหลเพื่อ.. เอ่อ.. นั่นสิ.. เพื่ออะไร? เพื่อยัยคนสวยขี้เมาเมื่อคืนเนี่ยนะ!!!

.

"แอปบอกแม่แล้วไงคะว่าแอปไม่ชอบ!" เสียงโวยวายดังลั่นออกมาจากในห้องนอน ทำฉันที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนักต้องสะดุ้งตัวอย่างตกใจในทันที


เฮ้ย! ใครวะ!! เอิ่ม.. หรือเราเข้าห้องผิด.. เอ้ย! บ้าน่า.. เข้าห้องผิดแล้วจะไขกุญแจเข้ามาได้ไงวะ!


ฉันย่องเบาๆไปใกล้ๆประตูห้องนั้นทันที แง้มบานประตูเล็กน้อยให้พอได้เห็นความเป็นไปข้างใน และทันทีที่ฉันเห็นว่าเธอคนนั้นเป็นใครฉันก็ต้องเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจสุดๆ



ยัยคนสวยขี้เมานี่! ยังไม่กลับบ้านกลับช่องอีกหรอเนี่ย!!



"ถ้าแม่ยังยืนยันแบบนั้น แอปว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง! อ้อ.. แม่ไม่ต้องรอแอปกลับบ้านแล้วนะคะ แอปย้ายมาอยู่คอนโดข้างมหาลัยกับเพื่อน ปลอดภัยดี แค่นี้นะคะ" เสียงเหวี่ยงๆพร้อมท่าทีคล้ายคุณหนูจอมเอาแต่ใจของผู้หญิงในห้องทำให้ฉันพอเดาเหตุการณ์ได้คร่าวๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น..


โถ.. เด็กน้อยเอ้ยยย ที่แท้ก็ทะเลาะกับที่บ้าน ว่าทำไมเมื่อคืนถึงได้เมาแอ๋ทำตัวเป็นสาวใจแตกขนาดนั้น.. เอิ่ม.. ว่าแต่ทะเลาะอะไรกันถึงขนาดต้องย้ายข้าวย้ายของออกมาจากบ้านขนาดนั้นนะ.. เออ แล้วทำไม.... คุณเธอยังไม่ไปคอนโดเพื่อนอะไรนั่นอีกวะ?

.

.

"อ้าว พี่นท!" ในขณะที่ฉันกำลังใช้ใบหูแนบชิดติดกับบานประตูราวกับกำลังจะสิงร่างรวมกับมันอยู่นั้นเอง สาวสวยรูปร่างสูงโปร่งก็ดันประตูออกมาอย่างแรง เล่นเอาฉันที่ยังไม่ทันตั้งตัวถึงกับหงายหลังล้มลงกับพื้นทันที


"โอ้ยยยยยยยยยย" ฉันเปล่งเสียงร้องดังลั่น ยกมือขึ้นลูบสะโพกตัวเองเพราะความเจ็บ ให้ตายสิ! แม่ตัวอันตราย!! อันตรายทุกรูปแบบจริงๆ!!!!



แต่เอ๊ะ.. เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าพี่นทงั้นหรอ?



"ขอโทษนะคะพี่นท แอปไม่ทันระวัง เจ็บมากมั้ย" ชัดเลย.. ชัดเจน! คราวนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหู!!


ฉันโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรมาก ก่อนจะยันตัวขึ้นยืนจ้องหน้าเธออย่างพินิจพิเคราะห์จนเธอต้องผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว..


เฮ้ยบ้า!! สวยขนาดนี้ ถ้าเคยรู้จักกันจริงๆฉันไม่มีทางลืมแน่ๆ!!


"เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ?" หลังจากพิจารณาจนมั่นใจว่าฉันไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนแน่ๆ ฉันก็เปิดปากถามในสิ่งที่สงสัยทันที.. เพิ่งเจอกันเมื่อคืนครั้งแรกนี่หว่า แม่นี่รู้จักชื่อฉันได้ไงเนี่ย!

"ไม่เคยค่ะ แต่เรากำลังจะได้รู้จักกันเลย.. ชื่อแอปเปิ้ลนะคะ แอปจะย้ายมาอยู่กับพี่นทที่นี่" เธอตอบพลางฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่สะทกสะท้าน เล่นเอาฉันที่อึ้งอยู่แล้วยิ่งอึ้งหนักกว่าเดิม


"ส่วนชื่อพี่นท แอปดูเอาจากหนังสือเรียนในห้อง เลยได้รู้ด้วยว่าพี่นทเรียนหมอปี 4, ส่วนแอปอยู่ปี 2 คณะบัญชี ที่มหาลัยเดียวกับพี่นทนี่แหละ.. เพราะงั้นเรียกพี่ก็ถูกแล้ว" สาวน้อยคนสวยยังคงพูดจ้อไม่หยุด ฉันได้แต่ยืนอ้าปากค้างมองดูเธออย่างตกตะลึงอยู่แบบนั้น


เอ๊ะ.. หรือคุณเธอจะมาจากรายการเกมโชว์? เดี๋ยวนี้รายการโทรทัศน์พวกนี้เค้าเล่นกับคนนอกวงการแล้วหรือวะ... อืม ใช่แน่ๆ แล้วกล้องอยู่ไหนวะเนี่ย..!

ฉันละสายตาออกจากใบหน้าสวย หันซ้ายหันขวาหลายทีเพื่อมองหาทีมงานคนอื่น.. ถึงมันจะดูไร้สาระไม่น่าเป็นไปได้ แต่ถ้าเทียบกับเรื่องที่มีใครก็ไม่รู้มาขอนอนด้วยกัน เอิ่ม.. ฉันหมายถึงขอมาแชร์คอนโดด้วยกันแล้ว ความเป็นไปได้มันยังมากกว่าเยอะเลย



"สำหรับค่าน้ำค่าไฟ หรือค่าใช้จ่ายอื่นๆพี่นทไม่ต้องห่วงนะคะ แอปจ่ายให้หมดเลยก็ได้ ไว้แอปหาที่ใหม่ได้แล้วจะย้ายไปเองนะ" หญิงสาวที่ชื่อแอปเปิ้ลพูดพลางยกกระเป๋าใบโตเข้าไปไว้ในห้อง..



เฮ้ย! กระเป๋าาาาาาาาา!!!!! ยัยนี่มีกระเป๋ามาด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!!!!!!!!!!!



"สำหรับเรื่องเมื่อคืน.. ขอบคุณนะคะ ถึงแอปจะจำอะไรไม่ได้ แต่แอปก็รู้ว่าพี่นทไม่ได้ทำอะไรแอปเลย เพราะตื่นมาแอปยังอยู่ในสภาพเดิมเป๊ะ! ความจริงแอปก็ว่าจะทิ้งโน้ตไว้ให้แล้วกลับบ้านไป แต่มีปัญหานิดหน่อย.. ไม่รู้จะไปไหนดี ก็เลยกลับมา" เธอยังคงฉีกยิ้มหวาน นั่งลงกับพื้นพลางเปิดกระเป๋าตั้งท่าจะจัดข้าวจัดของลงตู้เสื้อผ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ


"พร้อมไอ้นี่เนี่ยนะ.." ฉันพูดพลางชี้นิ้วไปที่กระเป๋าเดินทางสีสดใส.. นี่คือประโยคแผ่วเบาประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของฉัน หลังจากยืนช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์ที่ทำฉันทั้งอึ้งทั้งตกใจยิ่งกว่ามีสึมามิซัดเอาคอนโดแห่งนี้พังลงไปเสียอีก


"ค่ะ.. เพราะแอปรู้ว่าอยู่กับพี่นทต้องปลอดภัยแน่ๆ เพราะเมื่อคืนขนาดแอปเมาเละขนาดนั้น ทั้งทรัพย์สินและร่างกายก็ยังอยู่ครบดี.. อีกอย่างแม่แอปก็รู้จักเพื่อนๆคนอื่นของแอปหมดเลย เพราะงั้น ที่นี่แหละดีที่สุดแล้ว!" เธอพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ แล้วก้มหน้าก้มตาจัดของต่ออย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อน



โอ้ยยยย แม่คุ๊ณณณณณณ ช่างเป็นผู้หญิงที่ทำให้คนอย่างไอ้นทตกตะลึงได้ทุกเมื่อเชื่อยามจริงๆ อะไรเนี่ย!!!!



"เออะ.. เธอ.. จะไม่ถามฉันหน่อยหรอ.." ฉันพูดพลางทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆเธอ.. รูปร่างหน้าตาก็ดี ผิวพรรณก็ดี การเรียนก็ดี แถมยังใช้ของแบรนด์เนมทั้งตัว แล้วบอกจะจ่ายเงินให้กันแบบนี้ คงไม่มาปอกลอกกันล่ะมั้ง.. ดูท่าจะเป็นลูกคุณหนูหัวดื้อมีปัญหากับครอบครัวแหงๆ..


แต่เอิ่ม.. จะเป็นลูกคุณหนูที่ไหนก็ช่างเหอะ! มาพูดเองเออเองเสร็จสรรพแบบนี้เนี่ยนะ!

.

"อีกอย่าง.. เธอรู้ได้ไงว่าอยู่กับฉันแล้วจะปลอดภัย.." ฉันกดเสียงต่ำ ยื่นใบหน้าเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทำหน้าตากรุ้มกริ่มอย่างจงใจจะแกล้งกัน ก็เรื่องอะไรคนอย่างฉันจะต้องยอมเธอด้วย..



ให้รู้ซะบ้างว่าถ้าคิดจะอยู่ถ้ำเสือ.. ถึงเธอจะดีเด่นมาจากไหนก็เป็นได้แค่ลูกกวางน้อยๆที่ต้องยอมฉันเท่านั้นแหละ...



ฉันนั่งยิ้มกริ่มอย่างเป็นต่ออยู่ได้สักพักก็รู้สึกได้ถึงวัตถุแปลกปลอมบางอย่างที่จ่อเข้าที่หน้าท้อง และเมื่อก้มลงไปมอง ฉันก็ต้องถีบตัวกระโดดถอยหลังออกห่างจากเธอทันที



"เฮ้ย! อะไรเนี่ยยยยย!!" ฉันอุทานเสียงดัง ก็ไอ้เครื่องดำๆที่เธอถืออยู่นั่นมัน..


"เครื่องช็อตไฟฟ้าค่ะ.. แอปคิดไว้แล้วว่าถ้าเมื่อไหร่ที่พี่นทคิดไม่ซื่อกับแอปขึ้นมาก็คงจะได้ใช้" เธอพูดเสียงเรียบพลางกดปุ่มสีแดง ให้ไอ้เจ้าเครื่องบ้านั่นส่งเสียงร้องเปรี้ยะๆข่มขู่กันทันที ประกายไฟสีฟ้าน่ากลัวกระโดดข้ามขั้วไปมา แค่คิดว่ามันมาเฉียดปลายนิ้วก้อยกันได้ก็สยองแล้ว โอยยย


"แล้วถ้าพี่นทยังไม่ยอมหยุด แอปก็มีเจ้านี่ด้วยค่ะ.." เธอพูดพลางหยิบขวดเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะชูขึ้นสูงให้ฉันได้เห็นตัวอักษรข้างขวดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งว่ามันคืออะไร


เออะ.. สเปรย์พริกไทย.. ให้ตายสิ! อยากรู้จริงๆว่ายัยคนสวยขี้เมาที่มาขโมยจูบของฉันไปเมื่อคืนกลายเป็นแม่สาวหวงตัวขนาดนี้ได้ยังไง.. หึ.. เด็กน้อยเอ้ยยยยย พี่มอมเหล้าเธอครั้งเดียวก็นอนนิ่งไม่ขยับแล้ววววว ชิ!


"แต่ถ้าพี่นทคิดว่าจะมอมเหล้าให้แอปเมาไม่รู้เรื่องเหมือนเมื่อคืน ก็เลิกคิดไปได้เลยนะคะ.." เธอหันมามองหน้ากันนิ่งๆอีกครั้ง ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกข้างและหยิบ..


เอิ่ม... มีดพก!!!!!!!

 
เฮ้ย! สาบานได้ว่านี่คือคนที่เข้ามาขออยู่ร่วมห้องกันจริงๆ!!! นี่คิดจะเข้ามาฆาตกรรมกันรึไง พกอาวุธมาเยอะขนาดนี้เนี่ย!!!!! แม่คุ๊ณณณณณณณ ถ้าเธอคิดจะใช้มันกับฉันจริงๆ ฉันตายตั้งแต่ไอ้เครื่องช็อตไฟฟ้านั่นแล้ว ให้ตายเหอะ!


ฉันนั่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆผงะถอยหลังห่างจากแม่ตัวอันตรายนี่ทีละน้อย ทีละน้อย..


"ไม่ต้องกลัวนะคะ.. ปกติแอปยังไม่เคยใช้มันเลย ถ้าพี่นทไม่คิดอะไรไม่ดี มันจะไม่มีครั้งแรก.." ยัยคนสวยส่งยิ้มหวานให้กัน.. ไม่รู้ว่าสมองของฉันแปลผลอะไรผิดพลาดไปรึเปล่าถึงได้รู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นมันดูเยือกเย็นพิกล..

.

.

"แอปสัญญาว่าจะรบกวนพี่นทไม่นาน.. ไว้หาห้องได้แล้วแอปจะรีบออกไป ให้แอปอยู่ด้วยนะคะพี่หมอนท.." เธอปรับโหมดจากสาวโหดตัวอันตรายกลับมาเป็นหญิงสาวผู้แสนอ่อนหวานทันที.. ไม่รู้ว่าร่างไหนคือตัวตนที่แท้จริงของแม่คุณคนนี้กันแน่



แต่ที่แน่ๆ.. คุณเธอเล่นทำตัวเอาแต่ใจยัดข้าวยัดของใส่ตู้เสื้อผ้านั่นจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักชิ้นแบบนี้.. ถ้าฉันเกิดออกปากไล่เธอขึ้นมา คุณว่า.. ระหว่าง เครื่องช็อตไฟฟ้า, สเปรย์พริกไทย, หรือมีดพก.. คุณคิดว่าเธอน่าจะใช้อะไรเป็นอย่างแรกนะ?






/////////////////////////////


มุมฟ้า.. เสือนท นักเรียนแพทย์จอมเจ้าเล่ห์.., มุมส้ม.. น้องแอป คุณหนูสุดโหด เอาแต่ใจ..


ตอนแรกนิ่มก็เป็นกังวลแทนน้องแอปนิดหน่อยที่จะต้องมาอยู่ถ้ำเสือ... แต่ดูๆแล้วเสือนทของเราน่าสงสารกว่าอีกแฮะ... 555




ปล. แล้วนัดกับพี่แกรนด์พรุ่งนี้ว่าไงค่ะเสือนท? (พี่แกรนด์กระซิบมาทางไรท์นิ่มให้ส่งเสียงถามเบาๆ 555)

ปล.2 มันคือ MF จริงๆ (คิดว่า)ไม่เกิน 5 ตอนจะจบ! ถึงเริ่มเรื่องจะเปิดมาเหมือนเรื่องยาวก็เหอะ 5555