[BIGBANG & 2NE1] Love forever ... รักนี้...นิรันดร์ (UP 19/11/201)

ลำดับตอนที่ #5 : Love Forever : Four (100%)

  

     ภายในงานแต่งงานของฮยอนซอกและอีอึนจู ต่างตกแต่งไปด้วยดอกไม้นานาชนิดเพราะความชอบของอีอึนจู ด้านหน้าถูกประดับไปด้วยดอกกุหลาบตามทางเดิน สร้างความประทับใจให้แขกที่เข้ามาร่วมงานเป็นอย่างยิ่ง

     ปาร์คบอมและจียงปั้นหน้ายิ้มยืนรับแขกอยู่ด้านหน้างาน ถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บปวดมากขนาดไหน แต่วันนี้เป็นวันพิเศษของคนที่ตัวเองรักจะให้มายืนหน้าเศร้าก็คงจะไม่ได้ จึงต้องฝืนยิ้มทั้งที่ในใจร้องไห้ ทั้งสองต่างไม่พูดคุยกันตั้งแต่วันนั้น วันที่พวกเขารู้ว่าพ่อและแม่ของแต่ละคนต้องแต่งงานกัน ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุย แต่กลัว กลัวว่าคุยแล้วมันอดที่จะร้องไห้ไม่ได้ คนรักกันมาก แต่ต้องกลายมาเป็นพี่น้อง แค่คิดก็เจ็บปวดหัวใจเป็นที่สุด

"เข้าไปข้างในเถอะบอม"

"อืม แชริน มินจี เอ่อ จะ จียง ไปกันเถอะ"

     จียงหันมาสบตากับหญิงสาวที่เอ่ยปากชวนเข้าไปในงาน รอยยิ้มที่หญิงสาวฝืนยิ้ม มันชั่งทำให้เขาเจ็บ อยากจะเขาไปกอดเธอ อยากจะปลอบเธอ แต่มันก็คงทำได้แค่คิด แค่คิดเท่านั้น

     'จียง นายคิดว่าฉันสวยไหม หืม?'

     'พี่น่ะหรอ'

     ชายหนุ่มมองสำรวจหญิงสาวที่ใส่ชุดแซกสีชมพูอ่อน แต่งหน้าบางๆ ที่กำลังยิ้มกว้างเพื่อรอคำตอบ เขาทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน จนหญิงสาวที่จากยิ้มกว้างต้องทำหน้ายู่ พร้อมกับตีทีแขนคนทะเล้น

     'ไม่สวยหรอ ถึงได้คิดนานแบบนี้'

     'สวยสิ แต่ไม่ใช่ชุดนะ แต่เป็นรอยยิ้มของพี่ รอยยิ้มที่สวยที่สุด และรอยยิ้มนี้ก็จะเป็นของผมคนเดียว'

     จียงดึงหญิงสาวให้มานั่งลงที่ตักของเขา พร้อมกับหอมฟอดใหญ่ที่แก้มเนียนๆ เขามีความสุขที่ได้อยู่กับผู้หญิงคนนี้ "ปาร์คบอม"

-----------------------------------------------------------------------------   

     

"ขอเชิญคู่บ่าวสาวพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อกันด้วยครับ"

      พิธีกรบนเวทีกล่าวเชิญอีอึนจูและฮยอนซอกพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อกัน แขกภายในงานต่างปรบมือให้กับคู่บ่าวสาวที่เดินขึ้นบนเวทีพร้อมๆกัน

      ปาร์คบอมที่ยืนอยู่ข้างเวทีกวาดสายตามองไปรอบๆงาน เพื่อจะได้เจอเขาคนนั้น เธอถอนหายใจพลางมองขึ้นไปบนเวที สีหน้าที่เศร้าสร้อยเผยรอยยิ้มออกมา เมื่อเห็นผู้เป็นแม่กำลังร้องไห้ดีใจที่ได้ยินความในใจที่ฮยอนซอกพูดออกมา

"บอมมี่ เธอโอเคหรือปล่าว"

"โอเคสิ ว่าแต่ ยองเบไปไหนสะล่ะ"ดาร่ามองปาร์คบอมด้วยความสงสารจับใจ ถึงแม้ว่าเธอจะฝืนยิ้มแค่ไหน แต่ดาร่าก็รับรู้ได้ว่าในใจเธอกำลังร้องไห้อย่างหนัก

"พาจียงไปส่งที่บ้านหน่ะ" จียง เขาคนนั้นที่เธอมองหา ที่แท้ก็กลับไปแล้วนิเอง

"งั้นหรอ แล้วเจ้าพวกนั้นหล่ะ"

"นั่งอยู่นู๊นแน่ะ"ดาร่าชี้ไปยังกลุ่มบุคคลที่กำลังหัวเราะกันอย่างมีความสุขอยู่ที่โต๊ะวีไอพี บอมพยักหน้าเบาๆ

"ดาร่าไปนั่งกับพวกนั้นก่อนสิ เดี๋ยวฉันตามไป"

"จ๊า"

      ทันทีที่ปาร์คบอมเห็นดาร่าเดินไปยังกลุ่มเด็กๆแล้ว น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลรินออกมา เพียงแค่ได้ยินคำว่า 'จียง' หัวใจเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา เธอรู้ว่าจียงก็คงรู้สึกเหมือนเธอเช่นเดียวกัน แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อเรื่องของเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

      --------------------------------------------------------------------------

      เสียงของเพลงดังสนั่นหวั่นไหวภายในรถสีดำคันหรู ยองเบมองเพื่อนรักที่เมาไม่รู้เรื่องกำลังเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนสุดเสียง กลิ่นเหล้าฟุ้งทั่วรถ เพราะจียงดื่มเยอะจนยองเบทนไม่ไหว ต้องลากขึ้นรถเพื่อไปส่งที่บ้าน ยองเบได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง ในใจก็คิดว่า 'พอถึงบ้านจะซัดให้หลับสัก2-3วัน'

"ทำไม ทำไม ทำไมบอมมี่ต้องทำอย่างเน้ ทำไม"จียงได้แต่พร่ำบ่นอย่างนี้ไปตลอดทางพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา แค่คิดถึงหน้าของปาร์คบอมตอนที่เธอกำลังร้้องไห้ หัวใจมันก็เจ็บ 'บอมมี่ผมรักพี่ ผมรักพี่ บอมมี่ ผมรักคุณ ผมรักคุณ'

"บอมมี่ ผมรักพี่ ได้ยินไหม ผมรักพี่ ผมรักพี่ ผมรักพี่ ผมรักพี่..."

      ยองเบมองจียงที่ร้องแข่งกับเสียงเพลงจนเผลอหลับเพราะฤทธิ์เหล้า เขาลดระดับเสียงเพลงในรถให้เบาลง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์กดหา 'ดาร่า' ทันที

(ยองเบ จียงเป็นยังไงบ้าง)

"หลับไปแล้วล่ะ"

(ค่อยยังชั่ว ดูแลจียงดีๆล่ะ ไม่ต้องห่วงฉันนะ เดี๋ยวเจ้าพวกตัวแสบจะไปส่ง)

"อืม ดาร่า"

(...) ปลายสายเงียบไปเพื่อรอฟังว่ายองเบจะพูดอะไร

"ฉันรักเธอนะ"

(ระ รู้แล้ว แค่นี้นะ)

      ยองเบยิ้มให้กับโทรศัพท์ เพราะรู้ว่าสีหน้าของคนที่เขาบอกรักไปเมื่อครู่จะเป็นยังไง แต่เขาก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นจียงที่นอนร้องไห้เหมือนเด็กๆ

"ฉันจะช่วยแกยังไงดี"

     ------------------------------------------------------------

      ยองเบเปิดประตูห้องของจียง ก่อนที่จะพยุงตัวของจียงเข้าห้อง ยองเบระอากับสภาพห้องที่เห็น รูปภาพของปาร์คบอมกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ล้มระเนระนาดกับพื้น

"หนักชะมัด"

     ยองเบบ่นเบาๆกับตัวเอง พลางพยุงจียงให้นอนลงกับเตียง ก่อนที่จะจัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย เมื่อเห็นว่าจียงหลับสนิทแล้ว ยองเบจึงเิดินออกไปจากห้องทันที

"บอมมี่ บอมมี่"

     เสียงของคนที่นอนอยู่บนเตียง ละเมอเรียกชื่อหญิงสาวอันเป็นที่รักพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา จียงค่อยๆ พยุงร่างตัวเองออกมาจากห้องนอนเพื่อหยิบโทรศัพท์ จียงกดเบอร์โทรที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

     ตู๊ดด...

     เสียงปลายสายที่บ่งบอกว่ายังไม่มีคนรับสาย ยิ่งทำให้จียงเกิดอารมณ์หงุดหงิด อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าเลยทำให้เขาหัวเสียง่ายอย่างนี้ จียงกดโทรย้ำหลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่มีใครรับสาย แต่เขาก็ยังกดโทรอยู่อย่างนั้น

(จียง..จียง..จียง)

      เสียงปลายสายที่พูดสั่นเครือเล็กน้อย พร้อมกับเรียกชื่อของจียงซ้ำไปซ้ำมา จียงไม่ยอมปริปากพูดอะไร เขาได้แต่ฟังเสียงเล็กๆนั้นเรียกชื่อเขาด้วยความเป็นห่วง

(นายเป็นอะไรไป นายอยู่ที่ไหน จียง จียง)

"บอมมี่ บอมมี่ บอมมี่"

(นายอยู่ที่ห้องใช่ไหม ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้ อย่าไปไหนน่ะ เข้าใจไหม)

      จียงฟังเสียงปลายสายที่แสดงความห่วงใยออกมานั่นทำให้เขายิ้มได้ จียงค่อยๆพยุงตัวเองกลับไปยังห้องนอนอีกครั้ง เขาล้มตัวนอนลงกับเตียงเพราะฤทธิ์เหล้า จียงหยิบกรอบรูปที่มีรูปถ่ายของเขากับปาร์คบอมถ่ายคู่กันมากอดไว้แน่น

  

--------------------------------------------------------------

ไรท์เตอร์มาอัพแล้วนะคะ
ขอโทษที่หายไปนาน
พอดีติดงานวิจัย เลยไม่ได้อัพ
ยัีงไงก็จะพยายามอัพนะคะ
ไม่ทิ้งค่ะ ไม่ทิ้ง
ยังไงก็เม้นติชมกันได้นะคะ
++