คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ขอได้ไหม....
SF : เราสอสามน
Couple : Yun Dujun x Yong Junhyung x Son Dongwoon
Rate : PG-15
Note : อนที่ห้าแล้วนะ้า
เราสอสามน
ร้านอาหาร
“อือ....อืม....อือ...ฮยอ”ริมฝีปาบาอูุนฮยอ่อยๆถอนออาริมฝีปาอผมเบาๆ ี....ูบที่
ให้วามรู้สึีที่สุเท่าที่เยูบมา วามรู้สึหวานอนแรเริ่ม่อนะ่อยๆุัน รุนแรึ้นเรื่อยๆเร่าร้อนน
แทบละลาย ูบรั้แรอผมับูุนฮยอ
“อบไหม?” ร่าสูถอนริมฝีปาออาผม่อนนั่นิ่ๆส่รอยยิ้มพร้อมับำถามวนเินมาให้
“็อบฮะ”
“...............”
“ฮยอผมถามหน่อยไ้ไหม”
“ว่ามาสิ”
“ฮยอเยูบแบบนี้ับุนฮยอฮยอหรือเปล่าฮะ”
“เย...”
“ให้วามรู้สึแบบไหนเหรอฮะ”
“หวาน.....หวานมา”
“มาว่าผมหรือเปล่า”
“ไม่หรอ...ุนฮยอหวานว่านะ”
“ฮยอพูอะไรรไปรมาีนะฮะ”
“อือ..”
“ฮยอฮะ...ผม...มีเรื่อะบอฮยอ”
“ว่ามาสิ”
ฮยอ้ออบผม่อนนะฮะ....ฮยอรัผมไหม?”
“ถามแบบนี้อีแล้วนะ....รัสิ”
“แล้วรัุนฮยอฮยอไหมฮะ?”
“รัสิ...”
“ถ้าผมะบอฮยอว่า...ผมไม่ไ้มีฮยอแ่นเียวล่ะฮะ”
“ใร......นนั้นอนายน่ะเป็นใรัน?”
“ุนฮยอฮยอฮะ”
“.......................” ร่าสูนิ่เียบ ผมไม่รู้เลยว่าูุนฮยอิอะไรอยู่ วามเียบแบบนี้บาทีมัน็น่าอึ
อัเินไปสำหรับผม
“เลิยุ่ับุนฮยอะ...”
“ทำไมล่ะฮะ ในเมื่อผม็รัุนฮยอฮยอ้วยเหมือนัน”
“ันบอให้เลิยุ่็เลิยุ่ะ!!”
“ที่ให้เลิน่ะ เพราะฮยอหึผมหรือว่าหึุนฮยอฮยอันแน่”
“........................”
“ฮยอะให้ผมเลิยุ่ับุนฮยอฮยอ ทำไมฮยอไม่ลอทำเอ่อนล่ะฮะ่อยมาบอผม”
“..........................”
“็ในเมื่อฮยอเอยับทั้ผมทัุ้นฮยอฮยอพร้อมันแล้วทำไมผมะทำแบบนั้นไม่ไ้”
“..........................”
“ฮยอน่ะวระบอัวเอ่อนนะฮะแล้ว่อยมาห้ามผม”
“...........................”
“ไม่ว่ายัไผม็ไม่มีทาเลิิ่อับุนฮยอฮยอแน่!!”
ผมเินออาร้านอย่ารวเร็ว โรธ......ผมำลัโรธูุนฮยอ ทำไมล่ะผมิว่าบาทีูุนฮยอ
อาะเ้าใผม เพราถ้าเทียบันแล้วมัน็เป็นสถานาร์แบบเียวันนั่นแหละ......สิ่ที่ผมทำอยู่็เหมือนับสิ่
ทีูุ่นฮยอทำ ไม่่าันเลยสันิ ทำไมูุนฮยอถึไม่ยอมเ้าใ.....
.................................................................................................................................................................................
เรีย......ผมำลัเรีย ำพูออุนรุ่นน้อที่ผมเผลอแบ่ใให้เาไปแล้วรึ่หนึ่ยัวนเวียน
อยู่ในหัว
“ที่ให้เลิน่ะ เพราะฮยอหึผมหรือว่าหึุนฮยอฮยอันแน่”
ไม่รู้สิผมอาะหึพวเาทั้สอนเลย็ไ้........
“็ในเมื่อฮยอเอยับทั้ผมทัุ้นฮยอฮยอพร้อมันแล้วทำไมผมะทำแบบนั้นไม่ไ้”
็ริออุนในเมื่อผมทำไ้แล้วทำไมอุนะทำไม่ไ้มันไม่แปลนัหรอ
“ฮยอน่ะวระบอัวเอ่อนนะฮะแล้ว่อยมาห้ามผม”
ใ่สินะ...ผมวระบอัวเอ่อน ...ผมวระบเรื่อนี้่อนเพราะราบใที่ผมยับทั้สอนอยู่
อย่านี้ผม็ไม่มีสิทธิ์อะไระไปห้ามอุนหรอ........
พอลอมาิูีๆแล้วผม็แย่ที่ไม่เยิะบเรื่อพวนี้ ในะที่อุนพยายามที่ะทำให้เรื่อทุ
อย่าบลโยที่ไม่มีใรเ็บ บาทีผมเอ็น่าะหัลอมออะไรในมุมใหม่ๆบ้า
ถ้าผมลอเปิใให้ว้าว่านี้
ถ้าหาผมะลอให้อุนเ้ามาเป็นส่วนหนึ่ในีวิอผมับุนฮยอู
ถ้าหาผมะลอบอุนฮยอเรื่ออุน
ถ้าหาผมะลอทำวามเ้าใับุนฮยอูเรื่อออุน
มันอาะีึ้น็ไ้ และบาทีเรื่อทุอย่าอาะบลอย่าแฮปปี้เอนิ้ แ่เปอร์เ็น์ะมีสัเท่าไหร่
ัน เปอร์เ็น์ทีุ่นฮยอะเ้าใ มันมีน้อยมานผมไม่ล้าที่ะลอเสี่ย อีแล้ว ผมลัวอีแล้ว ทำไมผมถึ
ไม่มีวามล้าบ้าเลยนะ
แ่อนนี้อุนอาะโรธผมอยู่็ไ้ ็ในเมื่อผมับอุนเพิ่ะทะเลาะัน่อนหน้านี้ ผมะลอโทร
ไปีไหมนะ? ผมวระอโทษอุน อนนี้ผมเ้าใแล้วเ้าใวามิออุน เพราะถ้าให้เลือริๆ
ระหว่าุนฮยอับอุนผม็เลือไม่ไ้ ถ้าผมลอิแบบอุนูถ้าเลือไม่ไ้แล้วะเลือไปทำไม ็อยู่
้วยันสามนไปเลย็ี ีว่า้อให้ใรสัน้อเ็บ ผมทนไม่ไ้ถ้า้อเห็นใรสันเ็บปว....
มือเรียวอร่าสูเอื้อมไปหยิบไอโฟนู่ใ่อนะเบอร์ที่ำไ้ึ้นใทรอออย่ารวเร็ว เฝ้ารอ
เสียรอสายอยู่สัพั็ไม่มีนรับ ทำไมอุนไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม อุนะโรธผมแล้วริๆ นิ้วมือวา
สายทันทีที่ไม่มีใรรับถึะันทุรัโทรไป็เท่านั้น ถ้าอุนโรธไม่ว่ายัไ็ไม่ยอมรับสายแน่ๆ ้อรอ
สัพั...นว่าอุนะอารม์ีึ้น
ไม่นานนัผม็มาถึหน้าห้อพันไ้ เินมาเรื่อยๆเปื่อยๆมันน่าเบื่อนิหน่อยแ่ในห้อมีุนฮยออยู่
ทั้น แ่ไ้เห็นหน้าุนฮยอผม็รู้สึีนไม่้อทำอะไร่อแล้วล่ะ เสียุััึ้นภายในห้อนอนนผมอ
สสัยไม่ไ้ว่าุนฮยอทำอะไรอยู่ เหมือนนำลัรื้ออ หน้าประู็มีรอเท้าอยู่อีู่มันุ้นมาแ่ผมลับนึ
ไม่ออว่ารอเท้าอใระว่าเป็นอโยอบ็ไม่ใ่โยอบน่าะเท้าเล็ว่านี้ ผมถอรอเท้า่อนะเินเ้า
ไปในห้อ ใรสันำลััออยู่ับุนฮยอในห้อนอนอเรา ะเป็นเพื่อน.... ผมเินเ้าห้อน้ำอย่า
สบายใ
“ทำไมนายถึรีบนานี้นะฮยอนึ”
“อ่า็อโทษแล้วไอุส่าห์มา่วยัอนะ”
“ให้ายเถอะ ันไม่มีเวลาเรียมัวเลยสันิอ่ะ”
“อ่าเี๋ยวะเลี้ยโ้แล้วันนะุนฮยอ็มันะทันหันนี่นาอยู่ๆ็โนเรียัวลับน่ะ”
“รู้แล้วๆ พูแล้วอย่าลืมนะฮยอนึันไม่ยอมริๆ้วยถ้านายไม่ื้อให้น่ะ”
“แหมทีอย่านี้น่ะหายบ่นเลยนะ”
“็อบนี่นา”
“หือ....รอเท้าูุนนี่”
“อือ....”
“ะลามัน่อนไหม?” หือลาฮยอนึบอว่าลา หมายวามว่าไุนฮยอะไปไหน
“ไม่ล่ะ”
อะไรันะไปไหนัน ทำไมผมไม่รู้เรื่อ แล้วทำไม้อไปับฮยอนึ้วย ผมรีบออาห้อน้ำอย่า
รวเร็ว ุนฮยอทำหน้าใ่อนะเปลี่ยนเป็นนิ่เยามปิ แ่ผมิไปเอหรือเปล่าว่ามันเย็นาว่าทุรั้
ฮยอนึเินเ้ามาถือระเป๋าอุนฮยอใบโที่อนนี้มันอยู่รหน้าประู่อนะหันมามอผมหน้านิ่ๆ แ่
ในแววานั้นมันรุรุ่นเสียนผมอสสัยไม่ไ้ว่าฮยอนึโรธอะไรผม
“ะไปไหนน่ะุนฮยอ”
“ไปอยู่ับฮยอนึ”
“ไปทำไม”
“ันอยาไป”
“อยู่ับันมันไม่ีเหรอไ”
“ไม่ีเลยสันิ”
“นายโรธอะไรันหรือเปล่าุนฮยอ”
“ไม่มีนี่”
“อร้อล่ะนายโรธอะไรันุนฮยอ”
“็ไม่ไ้โรธ”
“แล้วทำไม้อไปอยู่ับฮยอนึ้วย”
“..................................”
“ไม่อยาอยู่ับันแล้วเหรอ”
“ไม่”
“นาย็รู้ว่าันรันายมาแ่ไหน แล้วทำไมนายะไปอยู่ับฮยอนึล่ะ”
“นายล้าพูไหมว่านายมีันแ่นเียวูุน”
“............................”
“หึ.....สุท้ายนาย็ยอมรับ บาทีันวระถามนายมาว่านะว่านายไม่รัแล้วเหรอ”
“ันยอมรับว่าันไม่ไ้มีแ่นายนเียว”
“อีนะเป็นอุนสินะ”
“ใ่”
“เ็นนั้นน่ะามีบันเป็นว่าเล่นเลยล่ะรู้ไหม”
“ันเพิ่รู้่อนหน้านี้ไม่นาน”
“ั้นเหรอ”
“ุนฮยอันอยาะลอถามนายูะเป็นไปไ้ไหมถ้าันะให้อุนเ้ามาเป็นส่วนหนึ่อเราสอ
นเป็นสามนแทนน่ะ นายะโอเไหม”
“..........................”
“แ!! ไอูุนแยัล้าพูแบบนี้อีเหรอ!!!”ฮยอนึที่เียบฟัอยู่นานี้หน้า่าผมพร้อมับพุ่ัวมา
่อยผมทันที แุ่นฮยอไวว่าว้าแนอีฝ่ายไว้ไ้ทัน
“แมันั่ว!!! แทำุนฮยอร้อไห้ ันเยบอแแล้วใ่ไหมว่าอย่าทำใหุ้นฮยอเสียใ!! แล้วนี่
อะไร!! ุนฮยอ้อมาเ็บเพราะแมานานเท่าไหร่แล้วแ็ไม่เยรับรู้ ุนฮยอ้อร้อไห้เพราะแมาั้
เท่าไหร่แล้วแ็ไม่เยรู้ แล้วไอที่รับปาับันไว้น่ะมันแ่ำพูลอยๆหรือไฮะ!!!” ฮยอนึพ่นำพูออมา
มามายพร้อมับพยายามะพุ่ัวมาทาผม
“ฮยอนึหยุ.....หยุเี๋ยวนี้นะ!!!”
“ทำไมล่ะ็มัน.......”
“นายสัาับันไว้ว่ายัไ ะผิสัาันเหรอไ” สิ้นำพูาุนฮยอฮยอนึ็เริ่มสบลน
เป็นปิแ่สายา็ยัมีแววรุรุ่นอยู่อย่าเห็นไ้ัเน
“ไปันเถอะฮยอนึ....”
“เี๋ยวุนฮยอ!!! นายะทิ้ันไปริๆน่ะเหรอ”
“ันยัไม่ไ้บอเลินายสัหน่อย”
“แ่ที่นายทำอยู่มัน็เหมือนเลิัน”
“เอาเป็นว่าถ้าันโอเเมื่อไรันะลับมาเอ แล้วที่นายบอเรื่ออยู่ันสามนน่ะันอลอิู่อน
แล้วัน”
“ุนฮยอ.................”
“ฝาลาอุน้วยล่ะูุน”
ร่าบาอุนฮยอเินออาห้อไปแล้ว ผมผิเอที่ทำอะไรไม่ิ ผมทำร้ายุนฮยอมามา
เท่าไหร่ ไม่แปลที่ฮยอนึอยาะพุ่ัวมา่อยผมแบบนั้น ผมไม่เยรู้ว่าุนฮยอ้อเ็บ ร้อไห้เพราะผมมา
นานเท่าไหร่แล้ว ผมไม่มีสิทธิ์แม้แ่ะรัุ้นฮยอเอาไว้ในเมื่อุนฮยออเวลา ผม็วระให้เวลาับุนฮยอ
แ่ผมลัว....ลัวว่าุนฮยอะหมรัผม ลัวว่าวามสัมพันธ์อเราะบล
วามเปียื้นบนใบหน้าทำให้ผมรู้สึัว ผมำลัร้อไห้เพราะุนฮยอ ผมำลัเ็บ แ่ะโทษใรไ้
ในเมื่อทุสิ่ทุอย่าผมเป็นนเลือให้มันเป็นแบบนี้ั้แ่ทีแร วามรู้สึบีบเ้นนเหมือนะหยุหายใแบบ
นั้น ผมำลัแย่เพียแ่รับรู้ว่าุนฮยอะไม่อยู่้าๆผม ถึแม้ว่าุนฮยอบอว่าะลับมาแ่ผม็ยัรู้สึเ็บปว
อยู่ี นี่ใ่ไหมทีุ่นฮยอ้อทนรับมันมาลอ......
เสียริ่หน้าประูทำให้ผม้อรีบเ็น้ำาัวเอลวๆ่อนะเินไปเปิประูให้แ
“อุน......”
“ูุนฮยอ...ือผมะมา....”
ผมรวบัวอุนเ้ามาอทันทีที่เห็นหน้าเา ผมแ่้อารที่พึ่แล้วอุน็เป็นที่พึ่อผม
เหมือนัน
“ฮยอเป็นอะไรน่ะ ร้อไห้ทำไม”
“ุนฮยอ.....รู้เรื่อเราหมแล้ว”
“วะ....ว่าไนะฮะ”
“ไปแล้ว.....ุนฮยอไปอยู่ับฮยอนึแล้ว”
มีเพียวามเียบับเสียสะอื้นเบาๆเท่านั้นที่ปลุมอยู่ภายในห้อพัเล็ๆที่รั้หนึ่มันเยมีุนฮยอ
อยู่้วยันแ่อนนี้มันไม่ใ่อี่อไปแล้ว.............
“ฮยอทำไมเราไม่ลอั้วามหวัไว้บ้าล่ะรับ”
“วามหวัเหรอ?”
“รับ ทำไมเราไม่ลอเื่อมั่นว่าุนฮยอฮยอะลับมาเหมือนเิมล่ะรับ ผมเื่อว่าทุอย่า้อไปไ้
ี เพียแ่มัน้อใ้เวลาเท่านั้นเอ”
“ัน........ะลอิแบบนั้นู อย่าน้อยัน็ะรู้สึีว่านี้”
“ผม็ะิแบบนั้นเหมือนันนะฮะฮยอ”
................................................................................................................................
TBC.
ความคิดเห็น