คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -F i f t h S h o t-
Fifth Shot
แม้ว่าห้องสมุดจะเป็นสถานที่ที่มินซอนเยสาบานว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวเป็นอันขาด แต่ว่าคราวนี้เธอกลับมีความจำเป็นที่ต้องมาที่นี้ เพราะเธอรับรู้ว่าคิมดูจุนยังคอยรบกวนอานโซฮีอยู่ตลอดเวลาที่เขาสบโอกาส...
ดูเหมือนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของโซฮีจะจางหายไปและนั่นทำให้มินซอนเยรู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย ก่อนที่เธอจะเห็นว่าอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องมองผ่านเธอไป
“หวัดดี โซฮี หวัดดีค่ะ พี่ซอนเย”
เฮลิมกล่าวยิ้มๆ เพื่อนของเธอที่เหลือแอบอมยิ้ม จ้องมองมาที่เธอและโซฮีอย่างสนใจ
“ไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งสองจะคบกันนะ ฉันคิดไว้ไม่มีผิดว่าต้องเป็นแฟนกันสักวัน”
“เอ่อ...ขอบใจนะ ลิม”
อานโซฮีรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงก่ำ เธออดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมทุกคนต้องคิดว่าสักวันเธอต้องเป็นแฟนกับพี่ซอนเยด้วย เรื่องนี้ไม่เคยอยู่ในความคิดของเธอเลยด้วยซ้ำ เธอคิดว่าคนรอบข้างต้องคิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะคบกันมากกว่าเสียอีก แต่นี่มันผิดกับที่เธอคิดไว้โดยสิ้นเชิง
มินซอนเยเหลือบไปเห็นคิมดูจุนที่กำลังเดินเข้ามา โชคดีที่เขายังไม่เห็นพวกเธอ และนี่ทำให้ซอนเยต้องรีบดึงมือของสาวแก้มกลมมากุมไว้แน่น เพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้ต้องมาตามระรานโซฮี หรือไม่ก็มาจับผิดพวกเธอแน่ๆ
“เฮ้! พวกเธอน่ะ”
คิมยูบินเดินเข้ามาทำให้มินซอนเยเผลอตัวปล่อยมือของอานโซฮีออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะเหลือบไปมองเห็นคิมดูจุนที่จ้องมองปฏิกิริยาของเธอเขม็ง มือของมินซอนเยรวดเร็วเท่าความคิด รีบจับไหล่ของอานโซฮีไว้แน่น จนสาวแก้มป่องต้องหันมามองอย่างสงสัย
“พี่ทำอะไรน่ะ? เดี๋ยวพี่ยูบินก็เข้าใจผิดหรอก”
โซฮีกระซิบเตือนอีกฝ่าย
“ก็คิมดูจุนมองอยู่” มินซอนเยกระซิบตอบ จนทำให้สาวผิวน้ำผึ้งต้องกระแอ้มอย่างขำๆเมื่อนึกว่าทั้งสองคนทำท่าทางสวีทหวานเลี่ยนต่อหน้าเธอ
“หวานกันไม่ดูสถานที่เลยนะ มินซอนเย อานโซฮี”
เสียงเข้มๆของคิมยูบินดังขึ้นจนทำให้ทั้งสองชะงัก
“เอ่อ...ขอโทษที” มินซอนเยอดอายไม่ได้ “ยะ...ยูบินมีอะไรเหรอ?”
“เห็นน้องสาวฉันมั้ย?” ยูบินถามพลางกวาดตามองจนทั่ว
“น่าจะอยู่กับเยอึนนะ” สาวผิวเข้มหน้าเบ้เล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้
“ยัยบ้านั่นทำน้องฉันเสียคนชัดๆ”
“บ่นอะไรค่ะพี่?” อยู่ๆเสียงของซอนมีก็ดังขึ้น ซึ่งส่งผลให้คิมยูบินต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ยัยบ้า! ตกใจหมด!” คิมยูบินร้องโวยวาย พลางเหลือบตามองปาร์คเยอึนที่ดูเหน็ดเหนื่อยผิดปกติ แต่เธอเลือกที่จะไม่ใส่ใจ
“ก็พี่บอกว่าจะมารับฉันกลับนี่... กลับกันเถอะค่ะ”
ซอนมีกล่าวอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะลากตัวคิมยูบินออกไป
“ไปก่อนนะคะ ทุกคน~”
มินซอนเยหันไปมองเพื่อนรักของตนเองนิ่ง เธอแทบจะหลุดขำออกมา เมื่อเห็นว่าสภาพของอีกฝ่ายแทบจะไม่ได้ต่างอะไรกับซากศพเดินได้เลย
“ทำไมไม่ตามคุณซอนมีที่รักของเธอไปล่ะ? เยอึน”
มินซอนเยถามด้วยความสงสัยเต็มที่ หากน้ำเสียงมีความสนุกสนานล้อเลียนเคลือบแฝงอยู่
“เงียบไปเลย มินซอนเย” ปาร์คเยอึนทำหน้าค้อนวงใหญ่ใส่เพื่อนสนิท อานโซฮีหัวเราะออกมาน้อยๆก่อนที่จะแบกหนังสือกองใหญ่ไปคืนที่ชั้นตามเดิม ก่อนที่จะเดินไปหาเล่มใหม่ต่อ...
“อิจฉาใช่มั้ยล่ะที่ฉันมีแฟนน่ะ?”
“ความจริงตอนนี้ฉันก็มีเถอะ” มินซอนเยพูดพลางยิ้มกว้าง
“ไม่นับโซฮีเถอะ” ปาร์คเยอึนพูดพลางหาว
“อย่าเสียงดังสิยัยบ้า! เดี๋ยวก็มีคนได้ยินหรอก!” สาวหน้าหวานบ่นพึมพำ
“ฉันว่ามันตลกที่ใครต่อใครคิดว่าเธอสองคนคบกันจริงๆ”
สาวร่างสูงบอกพลางหันไปมองอานโซฮีที่ก้มหน้าเลือกหนังสือจากชั้นสมุดอยู่
“ซอนเยไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเหรอ?”
คนที่ถูกถามยักไหล่อย่างไม่สนใจ “ก็ไม่เห็นจะแย่อะไรเลย...รู้สึกดีด้วยซ้ำที่ได้ช่วยโซฮี ฉันไม่อยากให้โซฮีต้องมาเจอกับคนอย่างคิมดูจุน”
“อย่าพูดชื่อเจ้านั่นได้มั้ย? ได้ยินแล้วคลื่นไส้”
---
หลังจากคาบสุดท้ายของวันนี้ มินซอนเยรีบไปรับอานโซฮีที่หน้าห้องเรียนเหมือนทุกครั้ง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงออดดัง ซึ่งเป็นสัญญาณของเวลาเลิกเรียน...
“อ้าว...ซอนเย” สาวหน้าหวานยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนทัก ก่อนที่จะกล่าวทักทายกับอาจารย์สาวที่เคยสอนภาษาอังกฤษของเธอเมื่อปีก่อน...
“ฉันได้ยินข่าวของเธอกับ...เจ้าซาลาเปา” คุณครูสาววัยกลางคนพูดขึ้นมา
“ฉันว่าแล้วว่าสักวันพวกเธอต้องคบกัน”
มินซอนเยหน้าแดงก่ำทันทีเมื่อรับรู้ว่ามีคนได้ยินที่อาจารย์สาวพูดกับเธอ แถมยังหัวเราะคิกคักกันอีก สาวหน้าหวานสวยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆเพราะพูดไม่ออก เธอได้แต่แปลกใจว่าทำไมใครๆต่างคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง...
“พี่ซอนเย!” อานโซฮีเรียกอีกฝ่ายก่อนที่จะเดินเข้าไปหา มินซอนเยเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าโซฮีสอดแขนเข้ามาแถมแนบชิดเธอมากกว่าที่เคย... และเธอก็รู้ว่าเป็นเพียงการแสดงเมื่อเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย
“วันนี้เป็นไงบ้าง?” มินซอยเยถามตามปกติ ก่อนที่จะเดินจูงมืออีกฝ่ายให้ตามมา
“ก็ปรกติ ไม่มีอะไรคะ” สาวหน้าหวานพยักหน้าก่อนที่จะเลื่อนฝ่ามือไปที่แผ่นหลังของสาวแก้มป่องก่อนที่นิ้วเรียวจะจับไปที่ต้นคอของอีกฝ่ายเล่นๆ
อานโซฮีสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางตกใจ มินซอนเยขยิบตาให้เธอ ก็เลยเข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงทำแบบนั้น หากแต่รอยยิ้มกระต่ายขี้เล่นของอีกฝ่ายทำให้เธอหน้าแดงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย โชคดีที่เธอหันใบหน้าไปอีกทาง พี่ซอนเยจึงไม่เห็น
เธออดที่จะคิดไม่ได้ว่าดูพี่ซอนเยจริงจังกับการแสดงเป็นแฟนเธอเป็นอย่างมาก ตอนแรกเธอคิดว่าแค่จับมือก็เพียงพอที่จะให้คนอื่นเชื่อแล้ว หากมันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้ เพราะการจูงมือเป็นกิจวัตรประจำวันที่พวกเธอทำกันเป็นประจำอยู่แล้ว และอีกอย่างดูเหมือนคิมดูจุนไม่เชื่อ... เลยทำให้พี่ซอนเยต้องทำอย่างอื่นนอกจากการจูงมือ เช่นประสานมือ (ซึ่งเธอไม่ชินนัก) หรือไม่ก็หอมแก้ม (ซึ่งไม่ชินเข้าไปใหญ่) และเธอไม่ชินเอาเสียเลยเวลาที่ผมเธอกำลังถูกลูบเบาๆขณะที่อ่านหนังสืออยู่ เพราะมันทำให้เธอไม่มีสมาธิ!
หลังจากที่เลิกเรียนแล้ว มินซอนเย อานโซฮี ปาร์คเยอึนและลีซอนมีก็ไปทานไอศกรีมกันที่ร้านประจำของพวกเธอ... ซอนมีเล่าเรื่องพิสดารแต่ละอย่างที่เธอให้ปาร์คเยอึนทำ ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ขณะที่ปาร์คเยอึนได้แต่หน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งอายซอนมีที่ให้เธอทำแต่ละอย่าง
“ฉันอยากให้โซฮีเห็นจริงๆ ฮาสุดๆไปเลย” ซอนมียิ้มอย่างมีความสุข
โซฮีได้แต่ยิ้มอย่างรู้ดี เพราะว่าดูเพื่อนของเธอจะดูสดใสทุกครั้ง หากพูดถึงปาร์คเยอึน
“พี่เยอึนเนี้ยน่ารักที่สุดเลย~” ซอนมีบอกพลางบีบจมูกโด่งๆอย่างรักใคร่
“ใช่ๆ ฉันก็ว่าพี่เยอึนน่ารักจริงๆ” อานโซฮีเห็นด้วย มินซอนเยและปาร์คเยอึนหันไปมองคนพูดอย่างแปลกใจ
“เยอึนเนี้ยนะน่ารัก?”
สาวหน้าหวานร้องเสียงหลงราวกับไม่เชื่อ
“อ่าวๆๆ ซอนเย พูดแบบนี้หมายความว่าไง?”
ร่างสูงโวยวายขณะที่มินซอนเยหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นเพื่อนรักอารมณ์เสีย
อานโซฮีหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะตักไอศกรีมรสโปรดของตนเอง
“ฉันว่าพี่เยอึนน่ารักก็จริง แต่อย่าไปเครียดเรื่องนี้เลยค่ะ สำหรับฉันพี่ซอนเยน่ารักกว่าเยอะ”
มินซอนเยอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ต้องหยุดไปเมื่อเธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอกำลังแดงจัด...
ความคิดเห็น