คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : C H A P T E R 4 [ T H E E N D ]
Chapter 4
“พี่ซอนเย....ฉัน....ทำไม....”
สาวแก้มป่องทำตัวไม่ถูก เรียบเรียงคำพูดไม่ได้ จนกระทั่งเธอหยุดพูดไปเองเมื่ออีกฝ่ายหยุดคำพูดเธอด้วยนิ้วเรียวยาวที่บรรจงแตะตรงริมฝีปากบางของเธอ...
“พี่รู้ว่าเป็นเธอเมื่อตอนที่เราจัดงานปาร์ตี้วันเกิดกัน”
อานโซฮีตาเบิกกว้าง ทั้งตกใจและแปลกใจ
“วันเกิดพี่?! แต่ว่าทำไมพี่ถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”
“ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าโซฮีคือโซยอน แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่จะรู้นะว่าควรจะทำยังไงในตอนนั้น พี่ตกใจมาก โซฮีก็รู้ว่าถ้าพี่ตกใจ พี่จะเป็นยังไงไม่ใช่เหรอ?”
มินซอนเยพูดเบาๆ และนั่นทำให้สาวแก้มป่องยิ้มบางๆ
“เรื่องนั้นฉันว่าฉันรู้”
มินซอนเยยิ้มออกมานิดๆเมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของอีกฝ่ายที่คุ้นเคย
“แล้วในที่สุดพี่ก็รู้ว่าโซยอนเป็นใคร”
“พี่รู้ได้ยังไง?”
มินซอนเยยิ้มเล็กน้อย ซึ่งอานโซฮีรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
“พี่จำหุ่นเธอได้”
อานโซฮีหน้าแดงก่ำ ก่อนที่จะตีไหล่ของอีกฝ่ายแรงๆ เธอรู้สึกว่าใบหน้าตนเองร้อน...
“พี่ซอนเย เอาดีๆสิ!”
สาวหน้าหวานเผลอยิ้มเมื่อเห็นอานโซฮียิ้ม แววตาคู่สวยของอีกฝ่ายฉายแววสดใส รวมทั้งแก้มป่องๆทั้งสองข้างที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอรู้ว่าโซฮีเป็นคนขี้อายขนาดไหน แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะเป็นหนึ่งในนั้น ที่จะทำให้โซฮีรู้สึกอายได้
“จริงๆแล้ว พี่จำได้เพราะว่า ฉันจำกลิ่นแชมพูของเธอได้ ความจริงแล้วพี่ก็รู้สึกคุ้นๆนะ แต่พี่จำไม่ได้ จนกระทั่งตอนที่โซฮีเข้ามาหอมแก้มนั่นแหล่ะ”
มินซอนเยกล่าวยิ้มๆ
“แล้วยิ่งแก้มป่องๆที่ได้จับ ก็เลยยิ่งมั่นใจว่าต้องเป็นโซฮีแน่ๆเลย”
“แค่นี่พี่ก็รู้แล้วว่าเป็นฉันเหรอคะ?”
มินซอนเยยักไหล่เล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มบางๆ
“โซฮีจำที่บอกว่าโซยอนเหมือนคนที่พี่รู้จักมั้ย?”
สาวแก้มป่องนิ่งไปสักครู่ ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ
“พี่นึกถึงโซฮีในตอนนั้น โซยอนทำให้พี่นึกถึงเธอ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าโซยอนคือโซฮีก็เถอะ...แล้วที่สำคัญ”
มินซอนเยหยุดพูดไปชั่วขณะ ก่อนที่จะจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งจนแก้มป่องๆต้องแดงก่ำ
“เพราะว่าโซยอนเป็นคนนิ่งๆ” สาวหน้าหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ
“และโซฮีก็เป็นคนนิ่งๆ และนั่นเป็นสิ่งที่พี่ชอบที่สุดในตัวโซฮี”
“...ทำไมพี่ไม่บอกว่าพี่รู้ว่าเป็นฉัน? ..พี่โกรธฉันมั้ย?”
“ไม่โกรธหรอก...แต่เธอทำให้พี่หงุดหงิดมากกว่า”
มินซอนเยสารภาพออกมาตรงๆ
“ตอนแรกที่รู้ความจริง พี่รู้สึกสับสนแล้วก็โกรธมาก แต่ว่าพี่ก็คิดว่า พี่ไม่ควรโกรธโซฮี เพราะพี่รู้ว่าโซฮีคงไม่คิดทำร้ายพี่ ทำให้พี่เสียใจแน่ๆ เพราะแบบนี้แหล่ะที่พี่ไม่กล้าพูดออกมาตั้งแต่แรกเมื่อได้รู้ความจริง แต่เพราะว่าพี่อยากจะอยู่กับเธอในตอนนี้...”
อานโซฮีเลิกคิ้วเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูด
“พี่กำลังบอกว่าพี่จะอยู่ที่นี่ คืนนี้เหรอคะ?”
มินซอนเยรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และคงไม่รู้เลยว่าตอนนี้แก้มใสๆนั้นแดงก่ำจนน่ากลัว
“คือ...หมายถึงว่า...เอ่อ...เราไม่ต้อง....เอ่อ”
สายตาคมสวยเหลือบไปเห็นรอยยิ้มขำขันที่อยู่บนใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เธอนี่ร้ายมากเลยนะ”
มินซอนเยพึมพำพลางกุมใบหน้าของอีกฝ่าย อานโซฮียิ้มออกมาบางๆก่อนที่จะหลับตาลงเมื่ออีกฝ่ายก้มลงจูบเธอก่อนที่จะผละออก...
“พี่ซอนเย...”
เสียงแหบพร่าของสาวแก้มป่องที่ให้มินซอนเยต้องหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยิน
ก่อนที่เธอจะรู้ตัว ริมฝีปากของอีกฝ่ายก็ประทับลงมาอย่างร้อนแรงจนทำให้สาวหน้าหวานต้องนิ่งค้างไป เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำตัวอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายที่กำลังจูบเธออย่างทุลักทุเลคอยดันตัวเธอเข้าไปในห้อง ก่อนที่หลังจะรู้สึกถึงความนุ่มของเตียงของอีกฝ่าย...
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่มินซอนเยต้องหน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังปลดกระดุมออกอย่างไม่รีบร้อน อานโซฮียิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ก่อนที่เธอจะหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วก้มลงประทับริมฝีปากเนิ่นนาน ขณะที่กำลังพยายามถอดชุดคลุมของอีกฝ่ายออก
“ฉันคิดว่าพี่ใส่เสื้อหลายชั้นเกินไปนะคะ”
อานโซฮีประสบความสำเร็จอีกครั้งในการที่ทำให้อีกฝ่ายหน้าแดงก่ำได้ เธอยิ้มเล็กๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือไปปลดกระดุมจนเสื้อก่อนที่จะแหวกเสื้อของอีกฝ่ายออกช้าๆ มินซอนเยหลับตาแน่นเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายบนผิวอันเปล่าเปลือยของเธอ ก่อนที่หญิงสาวจะร้องออกมาเบาๆเมื่ออีกฝ่ายดึงบราสีอ่อนขึ้น เสียงครางดังขึ้นเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนชื้น...
“ซ...โซฮี”
อานโซฮียิ้มบางๆ พลางจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง “ฉันชอบเวลาที่พี่เรียกชื่อฉันจัง”
สาวแก้มป่องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายพลิกตัวเธอมาอยู่ด้านล่าง ก่อนที่มือเรียวของอีกฝ่ายจะรีบจัดการกับเสื้อเชิ้ตของเธออย่างเร่งรีบ
“พี่ซอนเย?”
อานโซฮีถามอย่างสงสัยก่อนที่จะหลับตานิ่งเมื่ออีกฝ่ายก้มลงจูบเธอแรงๆจนต้องหอบหายใจแรง...หญิงสาวแก้มป่องต้องเป็นฝ่ายหน้าแดงก่ำแทนเมื่อเพิ่งรับรู้ว่าตัวเองกำลังโดนรุกล้ำแทนที่
มินซอนเยยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะผงะออกจากร่างกายอีกฝ่าย
“ล้อเล่นนะ...แค่อยากรู้ว่าโซฮีจะอายเหมือนพี่มั้ย...พี่ว่าพี่รู้คำตอบแล้วล่ะ”
แก้มป่องๆแดงก่ำเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนที่มินซอนเยจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย อานโซฮียิ้มกว้างก่อนที่จะสอดมือประสานกับนิ้วเรียวสวยของอีกฝ่ายและบีบแน่นราวกับขาดความอบอุ่น เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าเนียนสวยของอีกฝ่ายก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากสัมผัสเบาๆที่จมูกของอีกฝ่าย...
“ฉันบอกพี่แล้วหรือยังว่าฉันรักพี่?”
มินซอนเยนิ่งไปสักพักก่อนที่จะยิ้มออกมาตามแบบฉบับของเธอ
“ชัดเลยล่ะ”
คนเป็นพี่ไม่พูดเปล่า ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากของอีกคนเบาๆ
“พี่ก็รักโซฮี...พี่ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นโซฮีจริงๆ”
สาวหน้าหวานยิ้มพลางจูบแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
“พี่รู้สึกกลัวในตอนแรกที่รู้ว่าเป็นโซฮี พี่แค่กังวลว่าพี่จะทำหน้ายังไงเมื่อเจอเธอ แต่พี่กลับรู้สึกดีที่รู้ว่าเป็นโซฮี...คือ..ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แค่เธอรู้ว่าพี่ดีใจที่เป็นเธอก็พอ”
สาวแก้มกลมหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนที่จะฝังใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มเพื่อปกปิดใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง จนทำให้คนข้างๆต้องหัวเราะออกมาอย่างขำขัน...
“...ฉันว่าฉันรู้สึกดีใจที่พี่รู้ความจริงแล้วล่ะ”
~The End~
เข็นเรื่องนี้จบสักที =_='' ขอโทษที่กว่าจะมาต่อนะคะ เพราะว่าไม่ว่างเลย
เจอกันเรื่องหน้าค่ะ ^[]^
ความคิดเห็น