Knock Knock ลองมีรักดูสักที

ลำดับตอนที่ #5 : EP.5 ที่แท้ก็ก็แค่พี่-น้อง

ร้านเบเกอรี่ที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าของสาวหล่อร่างสูงดูคุ้นๆตาเขาอยู่บ้างแต่เขาก็จำไม่ได้ว่าคุ้นตาจากที่ไหน จะว่าไปแล้วจากตรงนี้ไปถึงมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ห่างกันมากนัก แต่เนื่องด้วยย่านนี้เป็นย่านธุรกิจเขาจึงไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องมาแถวนี้ แต่ก็อีกนั่นแหละ...เขาไปคุ้นตาร้านเบเกอรี่ร้านนี้มาจากที่ไหนกัน

“คุณแม่ขา สวัสดีค่ะ...” เสียงหวานทำให้สาวหล่อหยุดความคิดที่กำลังตบตีกันอยู่ภายใต้สมองอันชาญฉลาดของเขาแล้วหันไปสนใจสิ่งที่เธอพูดกับเจ้าของร้านสาว ‘คุณแม่’ อย่างนั้นเหรอ

“พี่เมี่ยง” เสียงหวานหันมาเรียกเขา เมี่ยงเดินตามเสียงเรียกไปหยุดอยู่เบื้องหน้าผู้เป็นมารดาของรุ่นน้องสาว ก่อนที่รุ่นน้องหน้าหวานจะพูดต่อ “นี่คุณแม่ของกี้เองค่ะ” สิ้นเสียงรุ่นน้องหน้าหวาน สาวหล่อก็รีบยกมือขึ้นมาไหว้หญิงอาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ” เขากล่าวสั้นๆ

“สวัสดีจ๊ะ” คุณแม่ของคุ้กกี้รับไหว้ ก่อนจะหันไปคุยกับลูกสาว “แล้วนี่พี่ฟ่อนไม่กลับมาพร้อมกันเหรอลูก”

“วันนี้พี่ฟ่อนมีประชุมกรรมการชมรมถ่ายภาพค่าคุณแม่ คงกลับตอนค่ำๆโน่นล่ะค่ะ” เสียงเล็กตอบกลับอย่างออดอ้อน ก่อนจะพูดต่อ “นี่พี่เมี่ยงก็เป็นเพื่อนพี่ฟ่อนนะคะ แล้วก็เป็นพี่รหัสน้องกี้ด้วย”

การสนทนาระหว่างสองแม่ลูกเมี่ยงได้ยินทุกประโยคเพราะเขาเองยังยืนอยู่ข้างๆคุ้กกี้ มันหมายความว่ายังไงกันแน่...ชิฟฟ่อนเพื่อนของเขาอยู่ที่นี่ หรือเป็นเพราะว่าชิฟฟ่อนมาส่งคุ้กกี้ทุกวันจึงทำให้ชิฟฟ่อนสนิทกับคุณแม่ของรุ่นน้องสาว ถ้าเปิดตัวกันขนาดนี้แล้วทำไมรุ่นน้องสาวถึงยังทำเหมือนกับให้ความหวังเขาอย่างนั้น ตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาย่างเข้าร้านเบเกอรี่ร้านนี้ก็มีแต่เรื่องให้เขาต้องคิด นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่...

“เป็นเพื่อนฟ่อนเหมือนกันเหรอลูก ไม่เห็นเจ้าฟ่อนพามาทานขนมที่ร้านเลย” คุณแม่ของรุ่นน้องหันมาพูดกับเขา

“อ่อ..ฮะ..อืม..ค่ะ หนูเป็นเพื่อนกับฟ่อนตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วค่ะ” ด้วยเพราะว่ายังตั้งตัวไม่ติด มึนงง และอะไรๆมากมายจึงทำให้สาวหล่อผู้มาดมั่นดูต่างไปจากทุกที

“พูดตามสบายเถอะจ้า แม่ชินกับเจ้าฟ่อนแล้วล่ะ รายนั้นนะทั้งคับ ทั้งฮะ อะไรให้ปวดหัวไปหมด” เจ้าของร้านเบเกอรี่พูดอย่างอารมณ์ดี เธอรับได้กับทุกสิ่งที่ลูกเป็นขอแค่เป็นคนดีก็พอ

“คุณแม่ขา ถ้าอย่างนั้นน้องกี้ขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะเจ้าคะ” คุ้กกี้หอมแก้มมารดาฟอดใหญ่ก่อนจะเดินขึ้นบันไดแต่ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าเธอก็หันกลับมาหารุ่นพี่สาวหล่อเพื่อบอกว่า “ตามสบายนะคะพี่เมี่ยง เดี๋ยวกี้มาค่ะ” ร่างบางเจ้าของประโยคเมื่อครู่จะรู้บ้างหรือเปล่า...การทำหน้าตาแบบนั้นมันทำให้รุ่นพี่มาดนิ่งอย่างเมี่ยงหัวใจละลาย

“เมี่ยงไปนั่งรอน้องที่โซฟาก็ได้ลูก เดี๋ยวน้าเอาเค้กไปให้...เอ เมี่ยงชอบเค้กอะไรล่ะลูก”

“อ้อ..เอ่อ...อะไรก็ได้ค่ะ” สาวหล่อที่มัวแต่มองคนตัวเล็กเดินขึ้นชั้นบนของบ้านตอบกลับไปตะกุกตะกัก

“ได้จ๊ะ เดี๋ยวน้าเอาไปให้นะ ไปนั่งตามสบายเถอะลูก” พูดจบเจ้าของร้านเบเกอรี่ก็หมุนตัวกลับไปทำอะไรๆที่เธอทำค้างเอาไว้ ส่วนผู้มาเยือนก็เดินไปนั่งอยู่ตรงโซฟาทรงโมเดิลสีครีมตรงหน้าเคาน์เตอร์

แม้ว่าในมือหนาของสาวหล่อจะมีหนังสือแต่งบ้านชื่อดังอยู่ ดวงตาคู่คมจะมองมายังหนังสือแต่งบ้านเล่มนั้นแต่จิตใจของเขากลับไม่ได้สนใจอยู่กับสิ่งที่อยู่ในมือหรือสิ่งที่ตามองอยู่เลยแม้แต่นิด ‘ตกลงว่าฟ่อนกับน้องคุ้กกี้เป็นอะไรกันแน่’ นั่นคือสิ่งที่เขาคิดมันวนไปวนมา

เมี่ยงเริ่มลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่วันแรกที่เขาได้เจอเพื่อนรักอยู่กับรุ่นน้องที่ชื่อคุ้กกี้ เพื่อนรักของเขาไม่เคยพูดออกมาอย่างชัดเจนว่าเขากับคนหน้าหวานเป็นอะไรกัน แต่เพราะความสนิทสนมของทั้งคู่ทำให้เขาคิดอะไรๆไปเองอย่างนั้นเหรอ แต่ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมเพื่อนรักของเขาจะต้องหวงรุ่นน้องหน้าหวานยิ่งกว่าอะไร ทำไมคนทั้งสองต้องไปเรียนและกลับบ้านพร้อมกัน ทั้งที่บ้านก็ยังรับรู้อีกด้วย

‘ปึก...เพล้ง....’ เสียงของจานขนมเค้กหล่นลงพื้นเมื่อมือหนาของสาวหล่อที่มัวแต่นั่งใจลอยปัดไปโดนทั้งยังทำให้ชาเขียวเย็นๆหกใส่ตัวเองเสียอีก...ดังนั้นร่างสูงจึงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเขียวๆของชาเขียวเย็นๆของโปรดของตัวเอง

“ขอโทษครับ ขอโทษครับ...” ร่างสูงพูดอะไรไม่ได้มากนักเมื่อเขาเป็นคนที่ผิดเสียเอง ดันนั่งใจลอยคิดไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนมือนั้นก็ไม่ยอมอยู่สุขไปปัดโน่นปัดนี่ซะหล่นแตกหมด

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เมี่ยง...อุ้ยพี่เมี่ยงเลอะหมดเลย” กลายเป็นเสียงหวานๆของรุ่นน้องแทนน้าสาวเจ้าของร้านเบเกอรี่ คุ้กกี้นั่นเองคือคนที่เอาขนมเค้กและชาเขียวมาให้เขา

“เอ่อ...ขอโทษนะครับกี้ พอดีพี่นั่งคิดไรเยอะแยะไปหมดเลยไม่รู้ว่ากี้...” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น

“คุ้กกี้พาพี่เมี่ยงไปล้างตัวสิคะ”

“ค่ะคุณแม่” เสียงหวานตอบกลับไป ทั้งยังเดินนำให้คนตัวเปียกชาเขียวเดินตาม

“เดี๋ยวหนูเอาเสื้อผ้าพี่ฟ่อนให้พี่เมี่ยงเปลี่ยนไปก่อนก็ได้นะลูก ถ้ารายนั้นกลับมาแม่จะบอกเค้าเอง” น้าสาวเจ้าของร้านพูดต่อเมื่อลูกสาวคนสวยเดินนำหน้าคนตัวเปียกมาหยุดอยู่ตรงเคาน์เตอร์

“เอ่อ..ไม่เป็นไรฮะคุณน้า ไม่ได้เลอะอะไรมากอีกอย่างก็เป็นความผิดเมี่ยงเองด้วย”

“เอาน่าๆ เจ้าฟ่อนไม่หวงเสื้อผ้าหรอก เปลี่ยนไปเถอะกว่าจะกลับมีหวังมดเดินตามเป็นแถวแน่ๆ” น้าสาวเจ้าของร้านแซวร่างสูงอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนโดนแซวถึงกับหน้าแดงที่มาครั้งแรกก็มาสร้างวีรกรรมเปิ่นๆเสียแล้ว

“ห้องพี่ฟ่อนอยู่ชั้นสามค่ะพี่เมี่ยง เดี๋ยวกี้พาไปนะคะ” ความงงทวีคูณขึ้นมาในหัวที่ตอนนี้ทั้งงง ทั้งอาย

บานประตูที่ด้านหน้ามีป้ายผ้าทีมฟุตบอลทีมโปรดของเพื่อนรักติดอยู่ถูกเปิดออกโดยมือเรียวๆของคนที่พาขึ้นมา ภายในห้องตกแต่งเอาไว้ด้วยโทนสีเรียบๆเฟอร์นิเจอร์ถูกจัดวางไว้อย่างเหมาะสมจะมีก็แต่เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้เท่านั้นที่วางอยู่ระเกะระกะบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของห้องเป็นคนนิสัยอย่างไร

“ห้องน้ำอยู่ด้านโน้นค่ะ พี่เมี่ยงไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวกี้หาชุดไว้ให้...นะคะ”

“ครับ ขอบคุณนะ” พูดจบแค่นั้นร่างสูงก็เดินหายวับเข้าไปในห้องน้ำตามที่รุ่นน้องสาวหน้าหวานบอก

น้ำเย็นๆจากฝักบัวที่ไหลรดรินผิวกายของสาวหล่อไม่สามารถทำให้คนใจร้อนใจเย็นลงได้ หากเขามองไม่ผิดภายในห้องมีรูปถ่ายอยู่เต็มไปหมดและแต่ละรูปก็มักจะมีเจ้าของห้องและคุ้กกี้รวมอยู่ในนั้นด้วย ในเมื่อใจมันร้อนเสียจนแทบจะทนไม่ไหวเมี่ยงจึงรีบชำระล้างร่างกายเพื่อที่จะออกมาดูภาพถ่ายทั้งหมดชัดๆสักที หวังว่าตอนนี้คนที่นำทางมาคงจะออกจากห้องไปแล้ว เพราะไม่อย่างนั้นคงต้องได้เห็นอะไรๆของเขาแน่ๆ

เป็นจริงอย่างที่คิดเมื่อร่างสูงออกจากห้องน้ำมาก็พบว่าตอนนี้ภายในห้องไม่หลงเหลือใครเอาไว้สักคน มีเพียงเสียงเพลงที่เปิดดังอยู่ด้านนอกที่เขาเห็นเป็นมุมนั่งเล่นน่ารักๆ เมี่ยงรีบจัดแจงแต่งตัวอย่างรวดเร็วและตรงไปยังภาพถ่ายใบใหญ่ที่ถูกใส่กรอบเอาไว้อย่างสวยงามบนผนังห้องสีเรียบ คนในภาพมีอยู่ด้วยกันสามคน คือ ชิฟฟ่อน คุณน้าเจ้าของร้าน และคุ้กกี้ ดูท่าทางแล้วภาพนี้น่าถ่ายมาได้หลายปีแล้วเพราะคนตัวเล็กที่สุดของภาพยังอยู่ในเครื่องแบบมัธยม

“ตกลงมันยังไงกันวะเนี่ย เอ...รึว่าไอ้ฟ่อนจะเป็นพี่ของกี้ แล้วทำไมมันไม่ยอมบอกเราตรงๆวะ” ร่างสูงจะพูดกับใครไปไม่ได้นอกจากพูดกับตัวเอง

“หรือว่า...ไอ้ฟ่อนกับน้องกี้จะคบกันมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนน้องกี้ยังเรียน มอปลายอยู่ โอ้ยๆๆ คิดไม่ออกวุ้ย”

‘ก๊อกๆ’ เสียงของใครบางคนเคาะประตูห้อง

“พี่เมี่ยงเรียบร้อยแล้วเหรอคะ” เสียงหวานๆถูกส่งมาจากหน้าประตู

“อ่ะ...คะ..ครับ” ทำไมต้องมาเป็นคนพูดความจริงเอาเวลาอย่างนี้ก็ไม่รู้สิน่า เมี่ยงเอ้ยเมี่ยง

“รูปนั้นถ่ายตอนพี่ฟ่อนเข้าเรียน มหา’ลัยน่ะค่ะ ตอนนั้นกี้ยังอยู่ มอห้า อยู่เลย” คนที่เพิ่งเข้ามาเริ่มบรรยายเกี่ยวกับภาพถ่ายที่ร่างสูงยืนดูอยู่

“อ้อ” เมี่ยงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปยังอีกภาพ “แล้วนี่รูปใครเหรอครับ” ด้วยความอยากรู้เมี่ยงจึงหยิบเอารูปเด็กผู้หญิงคนหนึ่งน่าตาจิ้มลิ้มน่ารักที่ข้างๆมีเด็กอีกคนที่ดูโตกว่ายืนอยู่

“นั่นก็กี้กับพี่เมี่ยงนี่แหละค่ะ”

สิ้นเสียงร่างสูงถึงกับฉีกยิ้มเมื่อได้รู้เสียทีว่าอะไรมันคืออะไร ‘ไอ้เพื่อนตัวแสบทำให้กูคิดเอง เออเองอยู่ได้’ สาวหล่อยืนฟังรุ่นน้องหน้าหวานเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ตั้งแต่สมัยที่เธอกับพี่สาวยังเด็กให้รุ่นพี่ฟัง นี่ถ้าไม่ได้ชาเขียวเย็นๆแก้วนั้นหกใส่จนตัวเปียกชุ่มล่ะก็...ต้องหักห้ามใจตัวเองจนเป็นบ้าแน่ๆเมี่ยงเอ้ย

“กี้ไม่ต้องบอกไอ้ฟ่อนมันนะ เรื่องที่กี้เล่าเรื่องตอนเด็กๆของมันให้พี่ฟังน่ะ” ร่างสูงหันไปบอกคนตัวเล็กกว่า ตอนนี้เขามีแผนการแก้เผ็ดคนพี่ที่มาทำให้เขาเข้าใจอะไรผิดๆมาเสียนาน

“ทำไมคะ”

“เดี๋ยวมันอาย” เมี่ยงตอบสั้นๆก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้องนอนของเพื่อนรัก คราวนี้ล่ะแกได้กระอักเลือดแน่ชิฟฟ่อน

“นี่ก็เย็นมากแล้ว ยังไงเมี่ยงขอตัวกลับเลยนะฮะคุณแม่” ร่างสูงเปลี่ยนสรรพนามให้กับเจ้าของร้านเบเกอรี่ทันที จะทำไมล่ะในเมื่อตอนนี้เขาก็รู้อะไรๆแล้ว...แล้วทำไมเขาจะไม่เดินหน้าจีบลูกสาวของคุณแม่เจ้าของร้านเบเกอรี่ล่ะ แม้ว่าคนฟังจะนิ่วหน้าเพราะงงๆกับอาการแปลกๆของสาวหล่อแต่เธอก็พยักหน้ารับ

“ขับรถกลับดีๆล่ะลูก”

“ฮะ สวัสดีฮะ” เมี่ยงพูดกับคุณแม่ของเพื่อนก่อนจะหันไปสบตากับรุ่นน้องสาวหน้าหวานที่ตอนนี้เขาไม่ต้องปิดกั้นความรู้สึกที่มีต่อเธออีกต่อไปแล้ว “พี่กลับก่อนนะ”

“เสื้อผ้าพี่เมี่ยง เดี๋ยวกี้ซักแล้วเอาไปให้ที่ มอ.นะคะ”

“จ๊ะ แล้วเจอกันที่คณะพรุ่งนี้นะครับ” แม้ว่าคำตอบของคนตัวสูงจะทำให้คุ้กกี้งงๆเล็กน้อยแต่ก็ชุ่มชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

- - - - -

ร่างสูงขับเคลื่อนเจ้าสองล้อคู่ชีพออกไปไกลแล้วและมีรถยนต์คันคุ้นตาเคลื่อนมาจอดแทนที่ เจ้าของรถยนต์คันนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือพี่สาวที่เธอเห็นมาตั้งแต่เธอจำความได้

“เมื่อกี้ไอ้เมี่ยงนี่ มันมาทำไรอ่ะ” คนพี่ซักเสียงเขียว นี่ถ้าพามาบ้านก็ไม่รู้จะมีอะไรยังไงอีก หรือว่าการที่เขาทำให้เพื่อนรักเข้าใจผิดยังไม่พอที่จะทำให้เพื่อนรักมายุ่งกับน้องสาวของเขา

“มากินเค้ก แล้วก็กินชาเขียวด้วย” คุ้กกี้ตอบกลับอย่างอารมณ์ดีม้วนอายอย่างกับเขินอะไรสักอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปภายในร้าน ปล่อยให้พี่สาวยืนมองพฤติกรรมแปลกๆของน้องสาวที่เขาไม่เคยเห็น ก่อนที่จะเดินตามเข้าไปติดๆ

“กี้ขึ้นไปซักเสื้อของพี่เมี่ยงก่อนนะคะแม่” สิ้นเสียงหวานๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาราวกับว่าตกใจกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

“เสื้อไอ้เมี่ยงมาอยู่นี่ได้ไงยัยกี้” แล้วก็ต้องเป็นคุณนายเจ้าของร้านเบเกอรี่ที่ต้องตอบคำถามของลูกสาวคนโต เพราะคนถูกถามได้เดินตัวลอยขึ้นไปด้านบนเรียบร้อยแล้ว

“เมี่ยงเค้ามาส่งน้องคุ้กกี้ แม่ก็เลยให้เมี่ยงชิมเค้กกับชาเขียวฝีมือแม่ แต่ไม่ได้กินกลับเอาไปอาบซะอย่างนั้น”

“แล้วให้ไอ้เมี่ยงไปอาบน้ำที่ห้องใคร เอาเสื้อผ้าใครใส่กลับ แล้ว...” ลูกสาวคนโตทำท่าจะซักยาว ผู้เป็นแม่เลยตบที่โซฟาเป็นสัญญาณบอกให้เขามานั่งข้างๆ

“ก็ให้ใส่เสื้อชิฟฟ่อนกลับแหละลูก ส่วนอาบน้ำก็ต้องให้ไปอาบห้องชิฟฟ่อนสิ ให้ไปอาบห้องน้องได้ยังไง เพื่อนเราถ้าเปรียบไปแล้วก็เหมือนผู้ชายนั่นแหละ”

“โถ่แม่อ๊ะ จะทำไรทำไมไม่บอกฟ่อนบ้างล่ะฮะ” จะให้ว่าคนเป็นแม่ก็ไม่ได้ สาวหล่อจึงทำได้แค่โอดครวญ ไม่รู้ว่าเจ้าเพื่อนรักนั่นรู้อะไรๆไปหมดแล้วหรือยัง

ที่ชั้นสองของร้านเบเกอรี่ภายในห้องสี่เหลี่ยมโทนสีชมพูอ่อนที่มีคุ้กกี้เป็นเจ้าของห้อง ร่างบางที่ถือเสื้อเชิ๊ตสีขาวของรุ่นพี่เอาไว้ในมือดวงตากลมโตมองเสื้อในมือนั่นราวกับว่าเสื้อนั้นคือคนร่างสูงที่เข้ามาทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เข้าใกล้ กลิ่นน้ำหอมจางๆที่เสื้อยิ่งทำให้เธอมองเห็นภาพของรุ่นพี่ได้ชัดเจนมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นซ้าย ขวา หน้า หลัง มุมไหนเธอก็จำภาพเขาได้เป็นอย่างดี

‘ก๊อกๆ’ เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางต้องดึงสติที่หลุดลอยตามเจ้าของเสื้อเชิ๊ตสีขาวในมือให้กลับเข้าร่าง ก่อนที่จะส่งเสียงออกไป “ใครค้า”

“พี่เอง เข้าไปได้มั้ย” เสียงทุ้มของพี่สาวใจเป็นชายของเธอตอบกลับมา ถึงไม่บอกเธอก็รู้อยู่แล้ว

“ค่า” เธอตอบสั้นๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเสื้อเชิ๊ตของเพื่อนรักของพี่ยังอยู่ในมือ เธอจึงวางมันลงอย่างเบามือ ก่อนจะหันไปสนใจคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาภายในห้อง

“เราเป็นคนชวนไอ้เมี่ยงมาบ้านเหรอ” มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเอาแต่จะถามน้องให้ได้เรื่อง

“ก็พี่ฟรอยด์บอกว่าวันนี้พี่เมี่ยงเกิดอารมณ์อยากกินเค้กขึ้นมา เค้าก็เห็นว่าบ้านเราก็มีเค้ก...ก็เลยชวนพี่เมี่ยงมา ตัวมีไรหรอ”

“แล้วมันทำท่าเหมือนสงสัยอะไรบ้างป๊ะ” เข้าเรื่องทันที

“ไม่มีนี่ เพราะว่ายังไม่กินไรเลยชาก็หกรดตัวพี่เมี่ยง ตัวเปียกหมด แม่ก็เลยบอกให้เค้าพาพี่เมี่ยงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องตัวอ่ะ ตัวหวงเสื้อป่ะล๊า” คนน้องถามกลับอย่างอารมณ์ดี เพราะเธอรู้ดีว่าพี่สาวของเธอไม่เคยหวงของถ้าเป็นคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นญาติพี่น้องหรือแม้แต่เพื่อน

“อื้ม ก็ไม่มีไรหรอก ....แต่ ไอ้เมี่ยงมันไม่ถามอะไรตัวแปลกๆเลยเหรอ” เสียงอ่อนลงมาอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่มี” เธอปด...ปดพี่สาวตัวเอง แต่เธอคิดว่ามันก็น่าจะดีกว่ารับปากรุ่นพี่ที่ชื่อเมี่ยงเอาไว้แล้วแต่ไม่ยอมทำตามสัญญา

“งั้นก็ไม่มีไรและ เค้าไปอาบน้ำก่อนนะ เหนี๊ยว เหนียวตัว” คนอารมณ์ดีเพราะคิดว่าความจริงยังไม่ถูกเปิดเผยเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่รู้ว่าชะตากรรมของตัวเองนับจากวันพรุ่งนี้มันจะเป็นอย่างไร

“พี่ฟ่อนนี่ก็แปลกคน” เจ้าของห้องถึงกับต้องพูดคนเดียวเมื่อพี่สาวเดินออกจากห้องไปเรียบร้อย ก่อนจะหยิบเอาเสื้อเชิ๊ตตัวนั้นขึ้นมาถือไว้ในมืออีกครั้ง แต่แล้วสายตาเธอก็เหลือบเป็นอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ....เธอหยิบมันออกมาแล้วคลี่มันออก ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆสีน้ำเงินเข้มที่ปลายผ้าสองด้านถูกปักเอาไว้ด้วยด้ายสีขาวว่า ‘Cookie’ ส่วนที่เหลืออีกสองด้านปักว่า ‘meang’

ยิ้มกว้างของคนที่นั่งกำผ้าเช็ดหน้าสีเข้มเอาไว้แน่นผุดขึ้นพร้อมๆกับใบหน้าสีแดงเรื่อ คุ้กกี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งเขิน ใบหน้าร้อนวูบวาบ เพราะการกระทำของรุ่นพี่สาวหล่อที่เธอมักจะใจสั่นเมื่ออยู่ใกล้ ตั้งแต่จำความได้แม้ว่าเธอเองจะเคยมีสาวหล่อหรือหนุ่มๆหน้าตาดีมาจีบแต่เธอก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ความรู้สึกที่ได้อยู่ใกล้ก็สุขใจ แค่ได้สัมผัสแค่เพียงแตะมือก็เหมือนกับมีไฟฟ้าวิ่งเข้าสู่ร่างกาย ความรู้สึกวูบวาบเหมือนกับร่างกายไร้น้ำหนักเมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองมีความสำคัญถึงกับที่เจ้าของผ้าเช็ดหน้าเอาชื่อของเธอไปปักเอาไว้ทั้งยังเอาใส่ไว้ที่กระเป๋าเสื้อด้านซ้าย...ที่เดียวกับหัวใจ หรือว่านี่....ที่เขาเรียกกันว่าความรัก

‘วิ้ง วิ้ง วิ้ง....’ เสียงเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กที่คุ้กกี้เอามันเก็บไว้ในกระเป๋าถือส่งเสียงร้องให้เจ้าของรับรู้ว่ามีใครบางคนส่งข้อความมาถึง เธอเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูแต่ในมืออีกมือก็ยังถือผ้าเช็ดหน้าสีเข้มเอาไว้ราวกับกลัวว่ามันจะหายไปไหน

ข้อความ mms เป็นรูปตัวกระต่ายหูสีชมพูที่กำลังถูตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วมีคำพูดลอยขึ้นมาว่า ‘จานอนรึยาง ถ้ายังมาช่วยถูหลังหน่อย อ่ะล้อเล่น...ยังไงคืนนี้ก็ฝันดีนะจ๊ะ’ ทำเอาคนที่ยังเขินไม่หายอุณหภูมิในร่างกายเพิ่มมากขึ้น จากใบหน้าหวานๆที่ว่าแดงแล้วตอนนี้ยิ่งแดงยิ่งกว่า...และยิ่งกว่านั้นเมื่อเลื่อนลงมาอ่านข้อความข้างล่าง

“พรุ่งนี้เจอกันที่หน้าคณะนะคับ เสื้อพี่ยังไม่ต้องซักก็ได้...เผื่อจะได้มีข้ออ้างไปหากี้ที่บ้าน ฝันดีคับ” แค่ได้เห็นข้อความมือไม้คนตัวเล็กก็หมดเรี่ยวแรงขึ้นมากระทันหันทำเอาเจ้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วล่วงลงไปนอนแอ้งแม้งบนที่นอนนุ่มๆ ดีนะที่มีที่นอนรองรับเอาไว้ไม่อย่างนั้นมีแต่พัง...พัง...พัง

“พี่เมี่ยงบ้า” คุ้กกี้พูดกับผ้าเช็ดหน้าสีเข้มไม่เพียงเท่านั้นเธอยังแลบลิ้นใส่มันอย่างกับว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเป็นตัวแทนของใครบางคน

- - - - -

“สงสัยเธอสะกดใจช้าน ด้วยคำ คำว่าไอเลิฟยู โอ้ยย” กระเทยลัลล๊าที่เดินฮัมเพลงมาแต่ไกลร้องเสียงหลงเพราะโดยเพื่อนทอมอย่างเมี่ยงที่วิ่งตามมาบีบก้นเข้าอย่างจัง

“นังท๊อมมมม” ฟรอยด์พูดได้แค่นั้น เพราะตอนนี้มือหนาของสาวหล่อปิดปากเพื่อนกระเทยเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย

“ชัทอัพ นิ่งๆแล้วฟังพี่นะจ๊ะน้องฟรอยด์” “น้องกี้กับไอ้ฟ่อนเป็นพี่น้องกัน ไม่ได้เป็นแฟนอย่างที่มันพยายามทำให้พวกเราเข้าใจ” สาวหล่อพูดทั้งยังแสงดอาการภูมิอกภูมิใจกับสิ่งที่ได้รับรู้มา ก่อนจะเอามือที่ปิดปากเพื่อนสาวออก

“ก็ดีแล้วนี่ยะ แกจะได้ตะลุยจีบน้องเค้าได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องมานั่งทำหน้าเหมือนคนไม่...ขะ…รอด้วยนังท๊อมมมมมม” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อเพราะต้องวิ่งตามคนอารมณ์ดีที่พูดจบก็เดินไปโดยไม่รอฟังอะไร

“ตอนนี้มันแค้น...แค้นอย่างเดียว แต่ยังหาทางแก้แค้นไอ้ฟ่อนไม่ออก กระเทยน้อยหอยสังข์ช่วยพี่ทอมสุดหล่อคิดหน่อยดิ” หยุดเดินแล้วหันมาทำหน้าตาเว้าวอนเพื่อนชายใจหญิง แถมด้วยการเสนอของสมนาคุณ

“ถ้าแกช่วยชั้น...เอาอะไรดี...ยาคุมสักโหลมั้ย...นมจะได้โตๆ”

“อิ๊บ้า...ถ้าจะให้ไอ้นั่นน่ะไม่ต้อง ชั้นซื้อเองได้ แกต้องเอาคอร์สสปาหน้ามาบรรณาการชั้น” คนเป็นต่อพูดทั้งยังเชิดหน้ากอดอกมาดมั่นว่า จะได้คอร์สสปาหน้าจากสาวหล่อร่างสูง

“โห ถ้าจะเอาขนาดนั้น...แกต้องทำให้ชั้นกับน้องกี้เป็นแฟนกันให้ได้ด้วยเถอะ จะเอาของใหญ่ก็ต้องลงทุน นังกระเทย”

“ด้ายยย ชั้นทำให้แกมีเวลาใกล้ชิดกับน้องเค้าได้ แต่เรื่องทำคะแนนแกต้องทำเองนะจ๊ะ มิอย่างนั้นแกก็จะมองไม่เห็นค่า ถ้าแกได้มาง่ายๆ”

“โอ...งั้นว่ามาเลย” สาวหล่อรับคำทั้งยังทำหน้าตาชั่วร้าย

“อีกสองเดือนจะมีการแข่งขันกีฬามหา’ลัยใช่มะ แล้วชั้นก็เป็นคนคุมทีมเชียร์ ชั้นจะเอาน้องกี้มาเป็นเชียร์ลีดเดอร์” แค่ได้รู้ความคิดของฟรอยด์ร่างสูงถึงกับส่ายหน้า ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเปล่า...เพราะถ้าทำแบบนั้นคนก็ต้องรู้จักรุ่นน้องหน้าหวาน...หวานใจของเขาและก็ต้องมีคนมาจีบคุ้กกี้เยอะแน่ๆ

“ไม่เอาอ่ะ ไม่มีวิธีอื่นรึไงวะ”

“ไม่มี เพราะถ้าไม่หากิจกรรมให้น้องกี้ทำ น้องกี้ก็ต้องติดกับนังทอมฟ่อนเป็นปาท่องโก๋อยู่แบบนี้ แกจะไปพรากพี่พรากน้องเค้ามายังไงล่ะ คิดบ้างอะไรบ้าง...เป็นทอมหน้าตาดีนิดนึงแล้วยังโง่อีก” พูดจบก็หันไปเห็นหน้ากังวลของสาวหล่อ ฟรอยด์จึงพูดต่อ “ถ้าแกแน่จริง ไม่ว่าใครจะเข้ามาน้องกี้ก็จะไม่สนใจใครหรอก”

“เออ ก็ได้วะ เนี่ยชั้นนัดน้องกี้เอาไว้หน้าคณะ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเข้ามารึยังดิ”

“มาแล้วมั้ง เดี๋ยวชั้นไปด้วยเลย จะได้บอกน้องกี้เลย...เผลอๆได้เจอนังทอมฟ่อนด้วย”

คนทั้งสองเดินมาเรื่อยๆตามเส้นทางระหว่างที่จอดรถจนกระทั่งมาหยุดอยู่บริเวณหน้าคณะศิลปกรรมซึ่งเป็นคณะของทั้งสอง แม้ว่าจะเรียนคณะเดียวกันแต่ทั้งคู่ก็อยู่กันคนละเอก เมี่ยงเรียนออกแบบนิเทศน์ศิลป์ ส่วนฟรอยด์จะเป็นออกแบบแฟชั่นและสิ่งทอ แต่ตอนเทอมแรกๆทั้งคู่ได้เจอกัน และเพราะว่าเวลาเจอกันได้คุยกันมันคลิก...ก็เลยทำให้ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น

“มาโน่นแล้ว” เสียงดัดพูดทั้งยังบุ้ยปากไปทางคนสองคนที่กำลังเดินตรงมาทางที่เขาทั้งสองคนอยู่

“เห็นมั้ยบอกแล้ว ว่าไอ้ฟ่อนมันต้องมาส่งถึงบันไดคณะนี่แหละ” เสียงห้าวพูดจบคนทั้งสองที่เพิ่งมาถึงก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า

“กี้บอกว่าเสื้อมึงไม่แห้งไอ้เมี่ยง วันนี้ก็เลยยังไม่ได้เอามาให้...” ชิฟฟ่อนพูดขึ้นทันทีที่เดินมาหยุดตรงหน้าเพื่อนทั้งสอง

“เออ กูก็ว่าแล้วว่ามันต้องไม่แห้ง มึงมีเรียนกี่โมงเนี่ย” แกล้งถามเป็นอย่างนั้นแต่จะว่าไปแล้วรู้ไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

“มึงอ่ะ” ถามกลับแบบไม่มีใครยอมใคร

“เนี่ยแหละ มีเรียนตอนนี้...ช่ายเปล่าเพื่อนฟรอยด์” สาวหล่อหันไปหากองกำลังสมทบ ฟรอยด์ได้แต่พยักหน้า

“เป็นอะไรวะฟรอยด์ เงียบๆ ผิดปกติ” คนที่สังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ และ...มันก็เข้าแผนกระเทยร่างเล็กเสียด้วย

“ชั้นเครียด...เครียดๆ เครียดจนสมองน้อยๆนี่จะระเบิด”

“พี่ฟรอยด์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” คนขี้สงสารถามขึ้นก่อนที่พี่ของเธอจะอ้าปากพูด

“พี่จัดชุดเชียร์ไม่ได้ รับสมัครแล้วคนก็ไม่ครบ ไม่รู้เด็กปีหนึ่งรุ่นนี้เป็นอะไรไปหมด จะให้ใช้รุ่นเก่าๆมันก็อะไหล่ไม่ค่อยจะดี ยิ่งแก่ยิ่งไขข้อเสื่อม ขาดอีกแค่คนเดียวเอ๊งน้องกี้ ดู๊ ดูสิ ถึงจะไม่เป็นมาเลยนะพี่ก็จะสอนๆ หัดๆให้ แต่เฮ้อออ” ฟรอยด์ทำหน้าเครียดจัด อีกคนที่รับมุขเพื่อนทันก็ได้เอามือมาแตะที่บ่าเชิงให้กำลังใจ

“ค่อยๆหาไปแก”

“น้องกี้.....” ฟรอยด์กำลังจะพูดต่อแต่ว่าคุ้กกี้กลับพูดขึ้นมาก่อน

“ตอน ม.ปลาย กี้เคยเป็นเชียร์ แต่กี้ไม่รู้ว่าจะทำให้ทีมพี่ฟรอยด์เสียหรือเปล่า แต่ถ้าพี่ฟรอยด์ต้องการคนจริงๆกี้ก็ช่วยได้นะคะ” คนสวยใจดีมีน้ำใจเสนอ

“อะไรกันยัยกี้ พี่...” ทำท่าทางเหมือนกำลังจะดุน้องสาว แต่พอนึกขึ้นได้ก็ต้องเงียบเพราะไม่งั้นอาการของคนเป็นพี่ต้องออกมากเกินจนคนทั้งสองจับได้แน่

“เมื่อก่อนกี้ก็เคยเป็นพี่ฟ่อน ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” หันไปบอกพี่สาวก่อนจะหันมาพูดกับฟรอยด์ต่อ “จะลองดูก่อนก็ได้นะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เอาน้องกี้นี่แหละ คนกันเอ๊ง กันเอง ยังไงวันนี้ตอนเย็นเจอกันที่ยิม มหา’ลัยนะคะ” เอื้อมมือไปจับมือรุ่นน้องหลวมๆก่อนจะหันไปแว๊ดใส่เพื่อน “นังทอมทั้งสอง ตอนนี้ชั้นสบายใจแล้ว...และก็จะขึ้นไปเรียนแล้วด้วย นังเมี่ยงตามมาเรียนมา มะ”

“พี่ไปเรียนแล้วนะครับ” สาวหล่อรุ่นพี่บอกกับน้องรหัสก่อนจะหันไปหาเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด “ไปแล้วนะมึง...มึงก็ไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวเช็คชื่อไม่ได้ทันน้า คณะมึงก็ไกล๊ ไกล”

“เออ มันก็เรื่องของกู” อารมณ์เสียยังไม่หายที่อยู่ๆน้องก็โดนแย่งตัวไปทางโน้น ช่วงเวลาที่น้องสาวต้องซ้อมเชียร์ก็ดันเป็นช่วงเดียวกับที่เขาต้องอยู่ชมรมเสียด้วย

“น้องกี้มีเรียนกี่โมงครับ” ก่อนจะไปรุ่นพี่ยังไม่วายหันมาถามน้องรหัสอารมณ์ดี ก็ที่จริงเขาเองรู้อยู่แล้วว่าวันนี้รุ่นน้องหน้าหวานมีเรียนกี่โมงนี่นา

“ไม่ต้องมาถามอ่ะ มึงอ่ะขึ้นไปได้แล้วเดี๋ยวนังกระเทยมันก็อาละวาดอีกหรอกที่สามิ๊ ยังมิตามไป”

ร่างสูงจำเป็นต้องทำเป็นเดินขึ้นตึกไปทั้งที่ความเป็นจริงก็คือ...เขาหลบอยู่บันไดนั่นแหละ จะยอมปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆได้ยังไง เมี่ยงรู้มาว่าวันนี้เขากับคุ้กกี้มีเรียนเวลาเดียวกันซึ่งนั่นมันก็ยังไม่ใช่ตอนนี้ มีเวลาให้เขาทำคะแนนอีกเกือบสองชั่วโมง เมื่อเห็นคนหวงน้องเดินแยกไปอีกทางแล้วเมี่ยงจึงเดินออกมาจากที่ซ่อนตัว

“อ้าวพี่เมี่ยง แล้วไม่ขึ้นเรียนหรอคะ” รุ่นน้องหน้าหวานที่นั่งหันมาทางเขาพอดีถามขึ้นทันทีที่เห็นว่าพี่รหัสเดินลงมาจากตึก

“พี่จำผิดน่ะ วันนี้มีแต่นังฟรอยด์ที่มีเรียน ส่วนของพี่กว่าจะมีก็อีกตั้งเกือบสองชั่วโมงแน่ะ” ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่วางแผนเอาไว้ทุกอย่างแล้ว

“เหมือนกี้เลย ที่จริงวันนี้กี้ก็บอกพี่ฟ่อนแล้วว่ากี้มาเองได้ แต่ว่า...”

“หิวมั้ย” ไม่รอให้คนหน้าหวานพูดจบ เมี่ยงชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน ทั้งที่ความจริงเขาไม่เคยทานอาหารตอนเช้ามานานมากแล้ว และตอนนี้เขาก็ไม่ได้หิว....แต่เป็นเพราะการนั่งเฉยๆคุยกันมันทำให้เขาประหม่าเกินกว่าที่จะอยู่นิ่งๆได้ การที่ได้ทำอะไรในเวลานี้น่าจะดีกว่า

“นิดหน่อยค่ะ”

“งั้นเราไปหาอะไรทานกัน....กี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ”

ภาพของสาวหล่อที่เดินเคียงข้างรุ่นน้องสาวหน้าหวานดูแล้วมันช่างเป็นภาพที่มีความอบอุ่นละมุนไปด้วยไออุ่นของความรักที่ก่อตัวขึ้นอย่างจางๆ ความรักที่ก่อตัวขึ้นจากความใกล้ชิดและเสียงหัวใจที่ร้องเรียกซึ่งกันละกัน ความหวานที่ได้ลิ้มรสแม้เพียงนิดก็เหมือนกับว่ายิ่งใหญ่จนหาสิ่งใดมาเทียบไม่ได้ 

--------

PS

นิยายเรื่องเก่าที่ตีพิมพ์แล้ว วันนี้ขอชุบชีวิตพวกเขาเหล่านี้อีกครั้ง เพราะอาจจะยังมีใครหลาย - หลาย คน ที่ยังไม่เคยอ่าน

คิดถึง อารมณ์ตอนที่เขียนเรื่องราวเหล่านี้ที่สุด

นายกานต์..

17 .  Aug . 2015