คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 01 [ THE LITTLE JJ! ]...'Part 4 end'
Part 4
------------------------------------
แสงแดดยามอรุณที่ส่องผ่านผ่าม่านสีอ่อนเข้ามายังห้องกระทบกับใบหน้าเรียวเล็ก จึงทำให้ร่างสูงเจ้าของใบหน้าเล็กตื่นจากนิทราอันแสนหวาน ใบหน้าเล็กยู่ลงเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆกันมาทั้งคืน
... ว่างเปล่า ...
ร่าเล็กที่นอนอยู่ด้วยกันทั้งคืนกลับว่างเปล่า
... แจจุง นายหายไปไหน ? ...
เมื่อคิดเสร็จ ร่างสูงก็รีบเดินหาร่างเล็กที่อาจจะไปซนอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของร่างเล็กเลย
ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วที่ร่างสูงยังหาร่างเล็กทั่วบ้าน ทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่เจอ...
ร่างสูงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะนั้งลงที่พื้นอย่างอ่อนแรง
“นายหายไปไหนนะ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วง”
.
.
.
“ท่านชางมิน ทำแบบนี้จะดีเหรอ” ร่างเล็กที่กำลังนั่งมองร่างสูงจากลูกแก้วลูกใหญ่ที่ฉายภาพของร่างสูงที่นั่งคอตกอยู่ซึมเศร้า
“เจ้าก็คอยดูต่อไปก็แล้วกัน หึหึ”
.
.
.
“เฮ้ย ไอ่ยุนเป็นไรของมึงว่ะ ทำหน้าอย่างกับหมีขาดน้ำผึ้ง” เสียงโลมาเอ่ยทัก เพราะเริ่มทนไม่ไหวที่ไอ่ยุนมันนั่งคอตกแบบนี้มาทั้งวัน
“…”
“นี่ อะ...”
“พอเถอะ อย่าเพิ่งถามไรมันเลย” เจ้าของเสียงแหบสเน่ห์ เอ่ยขัดก่อนที่จุนซูจะพูดอะไรมากไปกว่านี้”ถามมันไปตอนนี้ มันก็คงไม่ตอบไรหรอก”
เพื่อนรักทั้งสองถอนหายใจออกมาแทบจะพร้อมกัน อย่างเหนื่อยใจ พวกเขาทั้งสองก็คงได้แต่นั่ง รอให้ไอ่ยุนมันบอกอย่างเดียวแหล่ะนะ เฮ้อ~...
“แจจุง ฉันคิดถึงนายจังเลย กลับมาหาฉันได้ไหม” ร่างสูงได้แต่พูดออกไปหวังว่าสายลมจะพัดเอาความรู้สึกนี้ผ่านไปยังคนอีกคนที่เขากำลังคิดถึงจนสุดหัวใจ โดยไม่รู้ว่าคนที่เขาคิดถึงนั้นก็กำลังทำแบบนี้เช่นเดียวกัน...
-----------------------------
วันที่ 3 หลังจากที่แจจุงหายไป.
ร่างสูงที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ทั้งๆที่ตอนนี้ก็สายมากแล้ว แต่ร่างสูงก็ไม่มีกระจิตกระใจจะลุกขึ้นมาใช้ชีวิตตามปกติเหมือนทุกวัน
เพราะ...เอาแต่คิดถึงร่างเล็ก...
.
.
อีกด้านหนึ่งของแจจุง ก็มีอาการไม่ต่างไปจากร่างสูงเลยสักนิด เอาแต่นั่งเหม่อลอยไม่เป็นอันทำอะไรจนชางมินที่กำลังนั่งมองอยู่นั้น นึกสงสารขึ้นมาจับใจ
“แจจุง เจ้าอยากกลับไปหายุนโฮใช่ไหม”
“ใช่ ขะ..ข้าอยากกลับไปหายุนโฮ”
“งั้นข้าจะให้เจ้ากลับไป ถึงแม้มันจะยังไม่ถึงกำหนดที่วางไว้ก็เถอะ”
“จะ..จริงหรอ เย้! แจจุงได้กลับไปหายุนโฮแล้ว”
“แล้วก็อย่าลืมพรที่ข้าให้เจ้าไปละ หึหึ”
-----------------------------------
ร่างสูงที่ยังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยสักนิด ว่ามีใครบางคนเข้ามาอยู่ในห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“นี่ ยุนโฮๆ ตื่นสิ ฉันกลับมาหานายแล้วนะ” ร่างบางกระซิบที่ข้างหูของร่างสูงที่นอนหลับอยู่
เสียงกระซิบอันแผ่วเบา ที่ทำให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม ขมวดคิ้วทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ตื่นสักทีสิยุนโฮ” ร่างบางเรียกอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเสียงที่รบกวนตัวเองอีกรอบ ร่างที่นอนอยู่นั้นก็ลืมตาขึ้นมามองว่าเสียงที่รบกวนการนอนของเขานั้นคือใคร
“จะ...แจจุง” พูดอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเองเท่าไหร่ เมื่อคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายวัน มานั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าเขา คิดได้แบบนั้นยุนโฮก็รวบร่างเล็กๆเข้ามากอดแนบกับใบหน้าของตัวเอง
“นายหายไปไหนมา รู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน”
“ขอโทษ ที่ฉันหายไป โดยที่ไม่บอกนาย”
ร่างสูงจับคนตัวเล็กขึ้นมาสบตากัน ก่อนที่จะบอกสิ่งที่ตัวเองตั้งใจว่าอยากจะบอกกับเจ้าตัวเล็กมาตลอด เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่กล้าที่จะบอก แต่ตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะบอกคำคำนั้น
”ฉันรักนายนะ เจ้าตัวเล็ก”
ทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างออกมาจากคนตัวเล็ก จนคนตัวสูงต้องเอามือมาบังแสงสว่างที่เจิดจ้านั้นไว้ และเมื่อแสงนั้นค่อยๆจางลง และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคนที่เคยตัวเล็กเท่านิ้วของเขา กลับกลายเป็นคนที่ตัวสูงใหญ่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปแต่ก็เล็กกว่าเขาอยู่ดี แต่สิ่งที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือร่างเปลือยเปล่าของบุรุษเพศที่คล้ายกับร่างของสตรี เพราะผิวขาวเนียนละเอียด กับเอวบางคอดนั้น จนทำให้ร่างสูงต้องกลืนน้ำลายลงดัวอึก
... เฮ้ย! ทำไมท่านชางมินไม่บอกว่าถ้าเราตัวใหญ่ขึ้น เสื้อผ้ามันจะเล็กเหมือนเดิมแบบนี้ ไอ่เราก็คิดว่ามันจะใหญ่ตามตัวTT’ แล้วดูหน้าไอ่หมีมันเซ่! อ๊ากกกกก~ ...
ร่างบางที่กำลังตกตะลึงอย่างแรง เมื่อได้สติแล้วก็รีบเอามาปิดร่างกายของตัวเองทันที เพื่อไม่ให้ไอ่หมีบ้าที่ตอนนี้กลายเป็นไอ่หมีหื่นไปเสียแล้ว มาแทะโลมร่างกายเขาด้วยสายตาที่แทบจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัวแบบนี้
... เขินอ่า~ >< ...
แต่เมื่อคิดไปถึงสิ่งที่ชางมินบอกกับตัวเองว่า
.
.
“เมื่อเจ้ากลับไปหามนุษย์คนนั้นแล้ว เจ้าต้องมีสัมพันธ์อันลึกซึ้งกัน เพราะมันจะทำให้เจ้าทั้งสองยิ่งรักกันมากขึ้น”
.
.
... เอาว่ะ เพื่อความรัก คิมแจจุง สู้ตาย! …
คิดได้แบบนั้นแล้ว ร่างบางที่ตอนแรกดูจะอับอายมาก ที่ต้องมายืนโป๊ให้ไอ่หมีมันแทะโลม ก็กลับกลายเป็นแมวยั่วทันที
ร่างบางปีนขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ยนตักอันแข็งแกร่งของร่างสูง พร้อมกับโอบรอบคอร่างสูงไว้
“ยุนโฮรักแจจุงไหม?”
“ชะ..ใช่ ฉันรักแจจุง” ร่างสูงพูดตะกุกตะกัก ดูตกใจไม่น้อย เพราะร่างที่นั่งอยู่บนตักของเขาดูช่างยั่วต่างไปจากทุกครั้ง
“งั้น...แจจุงขอเป็นของยุนโฮได้ไหม?”
CUT เอ็นซี! ================
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าหล่อคมจนต้องลืมตาขึ้นมา ร่างสูงที่เห็นคนในอ้อมกอดของตัวเองที่นอนตาแป๋วจองมองเขาอยู่
“อรุณสวัสดิ์ หมีอ้อน” พูดด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะจุ๊บเบาที่ข้างแก้ม
“อรุณสวัสดิ์ เจ้าตัวเล็ก” พูดตอบร่างบาง แล้วประกบจุฐที่หน้าผากมน
“ฉันตัวไม่เล้กแล้วน้า~”
“รู้แล้วน่า..” ร่างสูงตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม เพราความน่ารักของร่างบาง “แล้วนายหายไปไหนมาตั้งหลายวัน หืม?”
“ก็.......” ร่างบางเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ร่างสูงฟัง
.
.
.
“หืม? แผนการอะไร?”
“ก็แผนที่จะทำให้เจ้าตัวไม่ต้องกังวลเรื่องที่เจ้าตัวเล้กแบบนี้ไง”
“แล้วผมต้องทำอย่างไร?”
“เจ้าต้องไปอยู่กับข้าสักอาทิตย์นึง เพื่อให้เจ้ามนุษย์คนนี้รู้ใจตัวเอง และบอกรักเจ้าไง แล้วเมื่อมนุษย์คนนี้บอกรักเจ้า เจ้าก็จะกลายเป็นคนธรรมดาที่ตัวเท่ากับมนุษย์ทั่วไปไงล่ะ”
.
.
.
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี่แหล่ะ”
“อืม...แล้วเมื่อคืนทำไมนายถึงยั่วฉันล่ะ” ร่างสูงถามออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้
“ก็..พะ..เพราะท่านชางมินบอกฉันว่า ถ้าเราสองคนมีอะไรกัน มันจะทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้นอ่ะ” แจจุงที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างอายๆตอบออกไป
“งั้น ถ้าอยากรักกันมากขึ้นไปอีก เราก็ต้องมีอะไรกันอีกรอบใช่ไหม” เสียงทุ้มถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ใช่ เอ้ย! ไม่รู้ๆ” ร่างบางที่ตอนแรกพยักหน้าหงึกๆ กลับส่ายหัวทันที
… เมื่อคืนก็เจ็บจะแย่แล้วนะTT’ …
ร่างสูงที่ไม่ฟังคำโวยวายของร่างบาง ก็จับแจจุงลงนอนราบกับเตียงทันที จากเสียงร้องโวยวายก็กลายเป็นส่งเสียงครางหวานหูในที่สุด
โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนก็กำลังมองดูการกระทำของทั้งคู่มาจากด้านบน
“ฮูว~ เด็กสมัยนี้มันแรงจริงๆ” แค่หลอกเรื่องมีอะไรกัน เจ้าแจจุงมันก็เชื่อซะสนิทใจเลยแฮะ คึคึ
--------------------------------------
ร่างสูงที่เดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับร่างบาง เป็นที่จับตามองของคนทั้งโรงเรียน ที่เจ้าชายควงหนุ่มหน้าหวานที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในโรงเรียน
“เอ้ย! ไอ่ยุนแกพาใครมาว่ะ” ยูชอนถามเพื่อนรักอย่างสงใส เม่อเห็นร่างสูงยิ้มหน้าบานพร้อมกับเดินจูงมือหนุ่มหน้าหวาน
... ไม่กี่วันที่แล้ว กูยังเห็นมึงทำหน้าเหมือนหมีขาดน้ำผึ้งอยู่เลยไม่ใช่เหรอว่ะ ? ...
“แฟนกูเอง ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างสูงหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะลากร่างบางมาที่กลางสนามบาส แล้วตะโกนว่า
“ทุ๊กคน~ ต่อจากนี้ไป เจ้าชายชองยุนโฮคนนี้ ไม่ได้โสดอีกต่อไปแล้ว~” ตะโกนจบ ร่างสูงก็ดึงร่างบางมาประจบจูบอย่างงเร่าร้อน แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ตนคนทั้งโรงเรียนเริ่มอิจฉาทั้งคู่
“กรี๊ด~ มิยอนไม่ยอม !~” เสียงกรีดร้องอันน่ารำคาญของหญิงสาว แต่ก็ไม่มีใครสนใจสักคน เพราะคนทั้งโรงเรียนสนใจร่างทั้งสองร่างที่อยู่กลางสนามมากกว่าจะมาสนใจเจ้าหญิงตกกระป๋องอย่างมิยอน....
“ฉันรักนายนะ เจ้าตัวเล็ก”
“รักนายเหมือนกัน หมีอ้วน”
END^^
ใครอยากได้เอ็นซี โพสเมลที่ http://writer.dek-d.com/numilkzaa/writer/viewlongc.php?id=608453&chapter=14
ใครยังไม่ได้โพสบอกด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น