คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : lllC.4lll~ ขอให้โชคดี
คิดว่าจุดจบของพวกฉันที่ลอยอยู่กับสายน้ำบนตึกนี่คืออะไรล่ะ?
ทางออกของมันก็คือ การไหลตกตึก
ดูน่าตื่นเต้นอย่างมากเลยใช่มั๊ยล่ะ บางทีการนั่งเรียนอยู่ในห้องนั้นเป็นอะไรที่น่าเบื่อสุดจะทน แต่แบบนี้มันก็ไม่ค่อยจะดีเหมือนกันเนาะว่ามั๊ย
พวกฉันถูกพัดออกไปสองทาง ทางนึงไหลไปทางห้องพี่ ม.6 อีกทางคือฟากห้องพักครู ซึ่งอยู่ใกล้บันไดมากกว่า นั่นหมายความ พวกที่ไหลไปห้องพักครูมีสิทธิ์ตายเร็วกว่าด้วยเช่นกัน แล้วฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นว่ะ 555+ (คำหยาบเริ่มหลุด)
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หลายคนเริ่มร้องหามิสเตอคอนนาลี่ทั้งๆที่ฉันคิดว่ามิสเตอคอนนั้นพึ่งไม่ได้เลยเพราะลุงแกหนีไปแล้วแบบปัดตวามรับผิดชอบสุดๆ และหลายคนก็ร้องหาพ่อแม่ จูนลอยอย่างรวดเร็วผ่านฉันไปพร้อมกับกรีดร้อง แต่เหมือนพระเจ้าจะช่วยจูนด้วยการลอยไปติดอยู่ตรงป้ายห้องน้ำชายตรงหัวมุมก่อนที่จะไหลลงบันได และจูนก็เอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้ได้ ทำให้เราสองคนหยุดการลอยละล่องในสายน้ำ
“เจ๊เหี่ยว จับมือเค้าดีๆๆ”
“เออ”
จูนตะโกนโหวกเหวก ฉันตอบรับจูนไปแบบสบายๆ เพราะเห็นว่าตัวเองรอดแล้ว แต่คนอื่นๆน่ะสิ
“ทัวร์!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ทัวร์จับเท้านิน่าไว้”
- - หืม?
พระเจ้า ฉันมีลางสังหรณ์ว่ามันจะยาวแบบนี้ไปเรื่อยๆ คนต่อมาคือเพชร จิน คิว อิคคิว และ บีม
ถ้าไม่ได้จูนคงไหลตกบันไดตายกันหมดแล้ว
แต่ว่านะ...
“เฮ้ย! อย่ามทางนี้ว้อยยยยยยยยยยย”
เนื้อหาสาระของจูนที่ตะโกนเปลี่ยนไป เพราะแก๊บลอยตรงดิ่งมาทางจูนโดยใช้เท้านำมา และมันก็ผลักเข้าที่ตัวจูนอย่างจังทำให้จูนหลุดจากที่เกาะ ส่งผลถึงหางว่าวอย่างพวกฉันด้วย
ความตายรออยู่ตรงหน้า
“จูน!!!!!”
แก๊บไปจับจูนไว้ได้ พอดีกับระดับน้ำที่ค่อยๆลดลง
พวกฉันอะไรจะโชคดีขนาดนี้
แต่ว่า....
เหล็กที่แขวนป้ายหน้าห้องน้ำเหมือนจะรับน้ำหนักได้ไม่ไหวเสียแล้ว และมันก็หักลงไปในที่สุด
พวกฉันเลยแตกกระจายกันในบัดดล
“ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!!!”
ไม่รู้ว่านี่เป็นคำด่าใครซักคนหรือว่าคำสบถให้กับความตายตรงหน้ากันแน่ แต่ว่าฉันก็อยากจะโกนออกมาแบบนั้นเหมือนกัน เพราะจะตายทั้งทีมันไร้สาระโคตรๆอย่างไม่น่าให้อภัย
ความคืบหน้าล่าสุด ฉันลอยลงบันไดไปแล้ว
แต่ว่านะ ดวงพวกฉันคงยังไม่ถึงฆาต
จู่ๆน้ำก็ลดลงเหลือเพียงการไหลเอื่อยๆ
และฉันก็หยุดอยู่งตรงชั้นลอยระหว่างชั้นสามกับสี่ ในขณะที่บีมและคนอื่นๆก็หยุดในตำแหน่งที่แตกต่างกันไป โดยไกลสุดก็ชั้นสาม
รอดตายปฏิหารย์!
หางว่าวทุกคนรอดตาย ฉัน แก๊บ จูน ทุกคนไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อยู่ในสภาพที่เปียกโชกด้วยน้ำสีดำๆน่าขยะแขยง แล้วคนอื่นๆล่ะ!?
พวกฉันรีบวิ่งไปดูอีกทางที่ชั้นสาม เจอเพื่อนร่วมห้องหลายคนตรงนั้น และทุกคนก็รอดตายกันหมด (ให้ตายหมดแล้วจะแต่งต่อไงฟระ - -) ปลอดภัยดีด้วย ด้วยเหตุนี้พวกเราเลยวิ่งลงไปชั้นล่างสุด คราบน้ำดำๆมีให้เห็นอยู่ตลอดทาง จนถึงฉันใต้ถุนเลย ที่ข้างล่างเราพบว่าน้องๆประถมปลาย และม.ต้น พร้อมด้วยพี่ๆที่วิ่งลงไปก่อนหน้านั้นปลอดภัยดีทุกคน และกำลังมองพวกเราที่สภาพย่ำแย่อย่างหลากหลายอารมณ์
มีทั้งหัวเราะเยาะ เป็นห่วง ดีใจ และร้องไห้
พวกฉันยังไม่ตายง่ายๆ วะฮะฮะฮ่า
สถานการณ์ตอนนี้ นักเรียนหลายคนเริ่มโทรหาพ่อแม่ให้มารับกลับบ้าน ทั้งที่ตอนนี้พายุยังไม่หยุดเลยล่ะ พวกฉันเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา แต่แล้วลูกหนูก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับบอกว่าป้าแป๋วเรียกคุย
งานเข้าอีกรอบ
พวกฉันทั้งหมดรีบวิ่งไปยังห้องของป้าแป๋วที่อยู่ตรงข้ามห้องธุรการ คนที่ยั้วเยี้ยใต้ตึกส่งเสียงดังแข่งกับเสียงฝนและลมข้างนอก พื้นเจิ่งนองไปด้วยน้ำสีดำ เป็นบรรยากาศที่แปลกๆดี
ตอนนี้พวกเรามาพร้อมกันในห้องป้าแป๋วแล้ว
ป้าแป๋วคือผู้ก่อตั้งโรงเรียนของพวกฉัน เป็นคนที่มาอำนาจสูงสุด แต่เพรความใจดีพวกฉันทั้งหมดทั้งมวลเลยเรียกว่าป้า
ห้องของป้าแป๋วเป็นห้องที่ใช้รับรองพระที่มาบิณฑบาตทุกวันศุกร์ เป็นห้องเก็บตัวนักแสดง เป็นห้องพระ เป็นห้องครัว และเป็นห้องบังคับกล้องวงจรปิดด้วย ตอนนี้พวกฉันสามสิบสี่คนแอออัดยัดเยียดกันอยู่ในห้องอย่างสบายๆ โต๊ะตัวยาวจรงกลางห้องนั้นเกะกะไม่ใช่น้อย และฉันก็ถือวิสาสะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวนึงเพื่อเพิ่มพื้นที่ให้เพื่อนได้ยืน
เสียงคุยดังระงมเหมือนเดิมตามสไตล์ของพวกเรา แก๊บเล่าเรื่องการเอาชีวิตรอดในสายน้ำเมื่อกี้กับจูนอย่างเมามันส์
ป้องโวยวายที่กีตาร์เปียกน้ำด้วยและพยายามที่จะเล่นมันอยู่ และในมือของฟ้าสาง
อมยิ้ม
.
.
.
พระเจ้า ไอ้อมยิ้มมรณะนั้นยังอยู่!!!!!
ไม่ทันที่ฉันจะได้โวยวาย ป้าแป๋วก็เดินเข้ามาพร้อมกับบอกให้พวกเราเงียบเสียงลง ในมือของป้าแป๋วมีประดาษอยู่ปึกหนึ่งไม่หนามาก ป้าแป๋ววางลงบนโต๊ะพร้อมกับนั่งลงที่หัวโต๊ะ
พวกฉันบางคนรวมถึงฉันด้วยนั่งอยู่ตามเก้าอี้ที่เหลือ ทำให้มันดูเหมือนการประชุมยิ่งใหญ่อย่างบอกไม่ถูก ส่วนที่เหลือก็ยืนอออยู่รอบๆโต๊ะ
“ป้าเค้าจะคุยเรื่องไรวะ”
“เรื่องค่าเสียหายของโรงเรียนไง แค่นี้ก็ไม่รู้”
เสียงคุยแว่วๆของป้องกับตองและเฟิร์นทำให้ฉันเห็นด้วยนะ เพราะพวกฉันพังเก้าอี้ไปหลายตัว พังกระจก ประตูห้อง และทำโรงเรียนสกปรก แต่ลูกบิดประตูที่เป็นช่องโหว่นั้นพวกฉันเปล่านะ มันมีมาอยู่แล้ว
“ก่อนอื่นทุกคนปลอดภัยดีใช่มั๊ยคะ”
“ค่ะ” “ครับ”
“เป็นบุญคุ้มจริงๆเลย”
”สาธุ”
เอ๊ะ? แล้วพวกฉันจะอนุโมทนาบุญอย่างพร้อมเพรียงกันเพื่ออะไร?
“มิสเตอร์คอนนาลี่คงจะเล่าให้ฟังบ้างแล้วนะ เรื่องอมยิ้ม”
“นี่หรอครับ”
“ใช่”
ฟ้าชูอมยิ้มขึ้น และนั่นทำให้คนที่ยังไม่รู้ว่ามันยังอยู่เริ่มโวยวาย
“ไม่ทิ้งไปวะ”
“ฟังป้าแป๋วก่อน”
ฟ้าตะโกนให้พวกเราเงียบเสียงเพื่อให้ป้าแป๋วคุยต่อ
“นี่เป็นเรื่องใหญ่โตระดับโลกเลยนะคะ ทุกคนฟังดีๆนะ คนที่เข้ามาพัวพันแล้ว จะต้องยุ่งเกี่ยวกับมันไปจนถึงที่สุด”
“หมายความว่าไงคะ”
“ต้องดูแลอมยิ้มนี้ให้ปลอดภัยจนกว่าจะหมดปีนี้ นี่คือหน้าที่ของพวกหนู”
“ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!”
ช็อคสิคะ แค่เจอวันแรกยังเกือบตาย ถ้าต้องอยู่กับมันไปสิ้นปีนี้คือ ตายมันทุกวันเลยมั้ง
“อย่างที่มิสเตอร์คอนนาลี่คงจะพูดไว้แล้ว ว่าอมยิ้มนี้คือสิ่งที่คนทั้งโลกต้องการ และมูลค่าของมันกว่า 76000 ล้านบาทเลยทีเดียว เพราะฉะนั้น ป้าอยากจะให้พวกหนูรักษามันไว้ให้ดีที่สุด”
“ป้าแป๋วเป็นพวกเดียวกับคอนนาลี่หรอคะ”
“บินได้ด้วยใช่มั๊ย”
“ทำไมไม่ให้คอนทำง่า”
“อะไรวะเนี่ยย กุอยากอยู่บ้านเล่นเกมส์อย่างสงบสุขว้อยย”
“อยากไปดูคอนโซชิ..”
“ชีวิตกรู...”
“เด็กๆใจเย็นๆก่อน นี่เป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆนะ”
“ถ้างั้นทำไมต้องพวกเราล่ะครับ ผมถามแค่นี้”
“เพราะพวกเธอเป็นคนไปเจออมยิ้มน่ะสิ”
สายตาอำมหิตของทุกคนถูกมองกราดไปทั่วห้องเพื่อหาไอ้คนที่มันหยิบอมยิ้มขึ้นมาจากท่อระบายน้ำ โชคดีที่ฉันนแค่เป็นผู้ไปมุงดู ส่วนคนที่ดึงขึ้นมานะหรอ
“ใครวะ”
“ใครดึงขึ้นมาหรอ”
คิวกับม่วนใจ๋ทำหน้าเหรอหราท่ามกลางสายตาอาฆาตของพวกฉัน
“อย่าโทษกันลูก ไม่เอาๆ มันเป็นชะตากรรมที่ต้องรับร่วมกัน มิสเตอร์คอนนาลี่บอกจะให้เกรดเอด้วยไม่ใช่หรอ?”
พวกฉันหันพรึบไปทางป้าแป๋วเป็นตาเดียว
ใช่แล้ว เกรดเอวิชาภาษาอังกฤษที่ทุกคนปรารถนา
เผลอๆอาจได้ส่วนแบ่งจากเงินค่าอมยิ้ม 76000 ด้วยก็ได้
พวกฉันพยักหน้าตกลงอย่างพร้อมเพรียง
และนี่คือจุดเริ่มต้นของหายนะ
“นี่เป็นรายละเอียดที่ส่งตรงมาจากแคนนาดาให้พวกหนูรับทราบ”
ป้าแป๋วยื่นให้กวางที่ยืนอยู่ใกล้สุด แล้วกวางก็ส่งต่อไปเรื่อยๆ อย่างที่ฉันคาดไว้
มันเป็นภาษาอังกฤษทั้งดุ้น
“หรือว่าเราจะได้เกรดเอจากการหาคำศัพท์ในกระดาษแผ่นนี้วะ - -”
อืม ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันนะ
“นี่เป็นรายละเอียดของอมยิ้ม และหน้าที่ของพวกหนูจะต้องทำ พวกหนูคงจะอ่านรู้เรื่องกันนะคะ ตอนนี้มิสเตอร์คนนาลี่ป่วยหนักพักผ่อนอยู่ ไม่สามารถมาให้รายละเอียดมากได้ แต่ก็คุยกับป้าไว้แล้ว”
โชว์ออฟแล้วหัวไปชนเพดานเลยป่วยหนัก สุดยอดไปเลยค่ะ - -
“ขอให้โชคดี”
....
พวกฉันแห่ออกมาจากห้องป้าแป๋ว ดูเหมือนเด็กด้านนอกจะลดลงไป (หน่อยนึง) เพราะคุณพ่อคุณแม่มารับกลับไปแล้ว พวกฉันหลบไปที่หัวมุมบันไดฟากห้องป้าแป๋วนั่นล่ะ และเริ่มเสวนากันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“กุฝันไปป่าววะเนี่ย”
“สนุกดีออก”
“แต่กุอยากอยู่เหมือนเดิม”
“เฮ้ย แต่พวกเราไม่ได้มีพลังบ้าๆบอๆแบบคอนนะเว่ย คนธรรมดานอร์มอลๆโดนยิงก็หลบไม่ได้เลยเนี่ย”
“เออว่ะ หรือว่า มันจะให้พลังพวกเรา”
“กุว่าคงให้พวกเราใช้จำนวนที่เยอะนี่ล่ะปกป้องอมยิ้ม”
หลากหลายความคิดเห็นที่เกิดขึ้นมา สุดท้ายก็หยุดการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นลงเมื่อโจ้เริ่มแปลกระดาษข้อมูลที่เต็มไปด้วยคำศัพท์ยากๆและทางการสุดๆ
เนื้อหาส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับข้อมูลของอมยิ้มที่เราทราบกันคร่าวๆ
“มีเวทย์คุ้มกันตัวเอง ถ้าหากเกิดภับพิบัติใหญ่จะแยกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายไปทุกมุมโลก”
ถ้ามันเกิดอะไรแบบนั้นขึ้นคงบรรลัยกันเลยทีเดียวเนาะว่ามั๊ย - -
“ไม่ฆ่าผู้ดูแลและผู้กินเจ เฮ้ยไรวะเนี่ย”
เมื่อโจ้สบถออกมาหลังจากแปลด้วยความหมายประหลาดๆ โจฝาแฝดผู้พี่ก็ดึงกระดาษออกมาจากมือโจ้และแปลเอง
“อมยิ้มมรณะจะไม่สังหารผู้ดูแลและผู้ไม่เกี่ยวข้อง ในกรณีผู้ดูแล วิญญาณที่สิงสถิตในอมยิ้มรับทราบถึงความลำบากและความเสี่ยงตายของผู้ดูแล”
นั่นสินะ - - เพราะผู้ดูแลแกนั่นแหละจะตาย ดีจริงๆที่สำนึกบุญคุณกัน
“ผู้ดูแลจะเกิดขึ้นเมื่ออมยิ้มเปลี่ยนที่สิงสถิตและมีคนไปพบ ผู้ที่พบจะกลายเป็นผู้ดูแล จะมากจะน้อยแล้วแต่ผู้สมรู้ร่วมคิด”
“สภาวะผู้ดูแลจะจบลงเมื่อพ้นสิ้นปีนั้น และหากอมยิ้มปลอดภัยดี จะได้รับค่าตอบแทนจำนวนมาก”
ค่าตอบแทนจำนวนมาก
ค่าตอบแทนจำนวนมาก
ค่าตอบแทนจำนวนมาก
ค่าตอบแทนจำนวนมาก
ค่าตอบแทนจำนวนมาก
“พวกเรา สู้ว้อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เอิ้ว!!!!!”
ฉันรู้สึกครึกครื้นขึ้นมาทันที และแน่นอนว่าเพื่อนทุกคนด้วย แค่ดูแลไอ้อมยิ้มมรณะนี้ไปจนจบปี 53 พวกฉันก็จะได้รับค่าตอบแทนจำนวนมาก และเกรดเอวิชาอังกฤษ เยี่ยมไปเลย!
ปัง!!!!!
ค้าง งง ช็อค
แล้วไอ้ลิงบาบูนตัวยักษ์ข้างนอกนี่มันอะไรฟระ!!!!!!!!
เพราะพวกฉันมัวแต่คุยกัน เลยไม่แม้แต่จะสนใจไอ้ตัวประหลาดที่อยู่ข้างนอก จนมันทำการเรียกร้องความสนใจด้วยการ ทุบกระจกตึกตรงนั้น
และพวกฉันจะรออะไรล่ะ นอกจากวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“โอ้วไม่”
พวกฉันเห็นอุปสรรคใหญ่อีกอย่างนึ่ง คือเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ชาวพิงครัตน์ที่ยังคงอยู่กันเต็มใต้ถุน แล้วตอนนี้พวกเขาก็เริ่มตื่นตกใจกันแล้วเมื่อเห็นลิงบาบูนยักษ์นั่น
“ฟ้าๆ ล่อมันทางอื่น”
เอิร์ธตะโกนบอกฟ้าที่ถืออมยิ้ม อย่างนี้นี่เอง เพราะตัวบ้าๆพวกนี้จุดประสงค์มันก็แค่เอาอมยิ้ม เพราะฉะนั้นต้องล่อมันให้ออกห่างจากคนที่ไม่รู้เรื่อง
“มานี่โว้ย!!”
ฟ้าวิ่งออกไปทางทางเดินที่จะไปวางรองเท้า ซึ่งเป็นทางเดินเชื่อมไปยังตึกเก่าด้วย และพวกฉันอยากมีส่วนร่วมบ้างจึงวิ่งตามไป ฮ่าๆๆ
การวิ่งหนีลิงบาบูนตัวเบ้ง เป็นอะไรที่ตื่นเต้นดีมาก ฉันไม่ชอบหน้ากับก้นมันเท่าไร เพราะมันดูไม่ค่อยเหมือนลิง ฟ้าวิ่งไปโน่นแล้ว และลิงบาบูนก็กระโดดข้ามหัวพวกฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
แล้วพวกฉันจะวิ่งมาด้วยทำไมวะเนี่ยถ้ามันไม่เห็นหัวพวกฉันซักคน - -
“ไปช่วยฟ้าเร็ว”
กวางร้องขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพวกฉันเริ่มฝ่อ นั่นสินะ ฟ้ากำลังต่อสู้กับลิงบาบูนอยู่ตัวคนเดียว
ด้วยการปีนของเล่นน้องประถมแข่งกับมัน
“ฟ้าเร็วๆๆๆๆๆๆๆ”
แล้วพวกฉันก็บ้าจี้เชียร์ซะด้วย
ลิงบาบูนปีนไปถึงยอดก่อน และร้องอย่างดีใจ และทันใดนั้นฟ้าก็รีบกระโดลงมา และวิ่งต่อไปยังศาลาเอนกประสงค์หลังโรงเรียน ปล่อยให้ลิงชนะเก้ออยู่บนนั้น
“เฮ้ยพวกเรา ตาม!”
พวกฉันวิ่งตามไปยังสนามแข่งขันต่อไป ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการแข่งขันวิ่งวิบากขนาดย่อมแล้วสิ
เหมือนฟ้ากำลังจะแข่งมวยปล้ำกับมัน
ด้วยเหตุนี้ เหล่าชาติชายทหารที่ชอบเล่นมวยปล้ำเป็นชีวิตจิตใจก็ร่วมลงต่อสู้ด้วย
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
การต่อสู้นั้นดุเดือดมาก เละดูเหมือนลิงบาบูนจ้องจะทำร้ายฟ้าอย่างเดียว เพราะฟ้าถืออมยิ้มอยู่ แล้วเสียงแหลมของจูนก็ดังขึ้นมา
“ลิงชิงบอล!!!!”
โอ้ มันเป็นความคิดที่ฉลาดจริงๆ ฟ้าได้ยินดังนั้นก็เปลี่ยนเป็นการโยนอมยิ้มให้เพื่อนๆไปมา โดยมีลิงบาบูนยักษ์คอยแย่ง
สนุกมาก
แต่ดูเหมือนลิงจะไม่สนุกด้วย
มันเริ่มโกรธจัดและเงื้อกำปั้นขึ้น จะทุบลงไปที่ม่วนใจ๋ที่ถืออมยิ้มและยืนงงอยู่
“ไอ้ม่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!”
แล้วภาพมิตรภาพอันงดงามของลูกผู้ชายก็เกิดขึ้น เมื่อทุกคนพร้อมใจกันกระโดดเข้าหาม่วนเพื่อผลักให้รอดจากการถูกทุบแบน ทุกคนรอดชีวิต เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ แต่ว่า..
แกร่ก!!!
เสียงนี้บาดลึกไปถึงจิตใจของทุกคน
อมยิ้มถูกทุบแตกละเอียด...
“ชะ... ชิบ ห....”
เงินค่าตอบแทน!!!
เกรดเอ!!
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
.............................................................................................................................................
เพราะย้ายเข้ามาแต่งในห้องแอร์แล้วไหลออกมาเลยล่ะ ฮ่าๆๆ
ชักจะรั่ว แล้วก็ไร้สาระขึ้นทุกที
ขอให้สนุกไปกับมันนะ เค้าก็พยายามแล้ว 55+
มีของฝากด้วย เพราะหายไปนาน
รูปนี้แอบถ่ายเพราะว่า ผมหน้าม้ามิสเตอคอนนาลี่เด้งๆ แปลกๆ
จำได้ว่าวันที่ถ่ายพายุเข้าจนธงหลุดออกจากเสา แล้วลุงแกก็โห่ร้องด้วยความดีใจ ฮ่าๆๆ
อีกนิดนึงนะ วันนี้วันดี
14 เมษายน
สุขสันต์วันเกิดทัวร์ The แพะภูเขา!!!
ใครเม้นก็อวยพรให้ทัวร์ด้วยล่ะ ฮ่าๆๆ
เจอกันตอนหน้า!
ความคิดเห็น