คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 พี่น้องตระกลูโรเวน + มาเรียนวันแรกก็วุ่นวายเสียเเล้ว (100%)
ปิศาจหวงรัก ตอน เมื่อแรกรัก
บทที่ 5 พี่น้องตระกลูโรเวน + มาเรียนวันแรกก็วุ่นวายเสียเเล้ว
------------------------------------------------------------------
อรุณสวัสดิ์ค่ะ ทุกคน เช้านี้สดชื่นแจ่มใสดีนะคะ เริ่มวันใหม่แล้ว วันนี้จะมีนักเรียนมาใหม่ เราต้องเรียบร้อยในฐานะหัวหน้าห้อง
ผมเรียบร้อย ชุดนักเรียนเรียบร้อย ถุงเท้ารองเท้าเรียบร้อย ตารางเรียนเรียบร้อย โอเค เสร็จ
แล้วฉันก็เดินออกมาจากห้อง สวนทางกับเจ้าน้องชายพอดี
"อรุณสวัสดิ์ เจ้/มินต์"
เราสองคนกล่าวทักทาย แล้วเดินลงมาด้านล่าง มายังโต๊ะอาหาร คุณพ่อสุดหล่อกับคุณแม่สุดสวยกำลังนังรอพวกเราอยู่ในครัวเเล้ว
"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ พ่อแม่"
เราสองคนกล่าวทักทายพอแม่ซึ่งเป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกวัน
"อรุณสวัสดิ์จ้า"
พ่อแม่ก็กล่าวทักทายเราเช่นกัน หลังจากนั้นเราก็นั่งลงและทานอาหารกัน พร้อมกับสนทณาระหว่างครอบครัว ก่อนจะออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนและไปทำงาน
ฉันนั่สอนมอร์เตอร์ไซค์เจ้ามิ้นต์ตามปกติ ฉันรอเจ้ามินต์หน้าโรงรถ พอเจ้ามิ้นเดินออกมา เราก็แยกกันไปเข้าห้องเรียน
------------------------------
ณ ครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่ง
ณ คฤหาสน์ไสตล์ยุโรปสีขาวตระหง่านหลังหนึ่ง ซึ่งประกอบด้วย เฟอร์นิเจอร์ที่ราคาเหยียบ ร้อยล้าน ตกแต่งอย่างสวยงาม แต่แฝงไปด้วยความเงียบสงบ และอึมครึม พี่น้องคู่หนึ่งกำลังทานอาหารเช้าที่จะเรียกว่าเป็นอาหารเช้าที่ไม่ธรรมดาเหมือนมนุษย์ทั่วไปเลย
"อะไรกัน เฟรชดิก เลือดถุง(เลือดที่เขาใช้กันในโรงพยาบาลน่ะครับ เขาเรียกว่าอะไรหว่า)อีกแล้วเหรอ อยากกินเลือดจากมนุษย์สดๆอ่ะได้มั้ย" -_-^^^
เสียงๆ หนึ่งโพล่งออกมาอย่างเซ็งๆ อาร์มแช โรเวน เด็กหนุ่ม ใบหน้าสวยนัยน์ตาสีฟ้าใส ผมสีเท่าชายาวถึงหัวไหล่ทำให้เขาดูงามสง่า มองไปที่อาหารอย่างเบื่อหน่ายพลางยักไหล่ แล้วนั่งเท้าคางเทเลือดจากถุงลงแก้วอย่างเบื่อหน่าย
"โธ่ !!! ท่านชาย ผมก็อยากทำตามความประสงค์อยู่หรอก แต่มันไม่ได้จริงๆครับ"
พ่อบ้านที่ชื่อ เฟรชดิกกล่าว พลางมองท่านชายของเขาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
"ทำไมชีวิตแวมไพร์สมัยนี้มันถึงได้รันทดนักนะ จะกินเลือดก็ต้องกินจากถุง เฮ่อ" อาร์มแชพูด พลางมองไปที่อาหารอย่างปลงกับชีวิต
พ่อบ้านก็ได้แต่มองอย่างเอือมระอา -_-
ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชาย ยิ้มพลางส่ายหน้าอย่าขำๆ นัยน์ตาสีฟ้าสวยมองน้องชายอย่างเอ็นดู เขาเป็นผู้ชายที่งามสง่า ความสูงอาจจะมากกว่าน้องชายเล็กน้อย ผมยาวสีเท่าชายาวสยายไปถึงกลางหลัง เขาคือ แอมน์ชาย โรเวน
"เอาน่า...ก็พวกนักล่าแวมไพร์มันเยอะนี่ จะให้ทำยังไงล่ะ เจ้าพวกนั้นต้องการเลือดของพวกเราเพื่อทำให้มันเป็นอมตะ ขืนไปดูดเลือด สุ่มสีสุ่มห้า เดี๋ยวก็ได้ตายหรอกอาร์ม"
แอมน์ชายกล่าว เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอย่างที่เห็น แต่เป็นแวมไพร์ และไม่ใช่ธรรมดาเสียด้วย เขาทั้งสองเป็นถึงองค์รัชทายาทของโลกปิศาจเลยทีเดียว เขาต้องใช้ชีวิต ร่วมกับมนุษย์ เพื่อไม่ให้เขาและพวกพ้องเข้าสู่อันตราย
"โธ่...พี่แอมน์ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่อยากกินเมนูเลิศแค่นั้นเอง"
อาร์มแชว่า เขาไม่ชอบเลย ที่จะต้องกินเลือดแบบนี้ แต่เขาก็เข้าใจอยู่หรอก แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะบ่น
"หึๆๆ" ^^แอมน์ชายขำกับท่าทีจ๋อยๆ ของน้องชาย พลางหยิบกระเป๋าหนังสือขึ้น แล้วเรียกน้องชายของตัวเองให้ลุกเพื่อไปโรงเรียน
"กินเร็วๆ สิ จะได้ไปโรงเรียนกัน ช้าอยู่นั่นแหละ" -_-
"คร้าบๆ กินเสร็จแล้วคร้าบ" อาร์มแชว่า พลางยกแก้วเลือดมาดื่มรวดเดียวหมด หลังจากนั้นก็หยิบกระเป๋าวิ่งตามพี่ชายไป
ณ โรงเรียนมัธยมประจำเมืองอีเรีย
เฮ่อ....ในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนเสียที โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ใหญ่ทีเดียวเลยนะครับ สาวๆ ที่นี่ก็น่ารักๆ ทั้งนั้น เอ่อ...ทุกคนสงสัยเหรอครับว่าผมเป็นใคร แฮ่ะๆ ขอโทษครับ ลืมแนะนำตัวไป มัวแต่ชื่นชมโรงเรียน ^^
ผม นาย แอมน์ชาย โรเวน ครับ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมมาเรียนที่นี่ครับ ผมย้ายมาจากเมืองแวร์ซายครับ ทุกคนรู้จักหรือเปล่าครับ ว่าแต่เรื่องนั้นช่างมันเถิดครับ วันนี้วันแรกของการเรียน ผมกับน้องชายต้องไปหาห้องเรียนก่อน ผมเรียน ม.5/4 ครับ ส่วนน้องชายเรียน ม.4/5 แล้วมันไปทางไหนล่ะนี่ห้องเรียนน่ะ โธ่....เลยเวลาเรียนมาตั้ง 10 นาทีแล้วนะ
และแล้วก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งผ่านมา ผมก็วิ่งไปยืนดักหน้าเขา
"เฮ้ย!! ... นาย หลีกทางฉัน ฉันจะไปเข้าห้องเรียน สายแล้ว" หมอนั่นพูด แหม...มันน่าจับไปฟาดด้วยแซ่ พูดอย่างนี้กับข้า แอมน์ชาย เชียวรึ เดี๋ยวสวยหรอก
"ขอโทษทีนาย แต่เรากับน้องชายเป็นเด็กใหม่ หาห้องไม่เจอ นายช่วยบอกทางเราหน่อยได้มั้ย" ผมถามอย่างสุภาพ แม้ใจอยากจะเอามันไปกระทืบก็ตาม แต่ผมก็เข้าใจคนเข้าห้องสายอ่ะนะครับ -_-
"อ่อ...เหรอ ห้องไหนอ่ะ" เจ้านั่นถามอีกรอบ แต่มันระสับระส่ายพอดู เหมือนกับว่าอยากจะไปจากจุดนี้โดยเร็ว
"ห้อง 5/4 กับ 4/5 น่ะ" ผมบอกชื่อห้องไป เจ้านั่นทำท่านึกแล้วตอบคำถามผมทันที
"อ๋อ ... ห้อง 4/5 กับ 5/4 อยู่อาคารเดียวกัน ชั้นเดียวกัน ห้องติดกัน อาคาร 3 ชั้น 3 โดย 4/5 ห้อง 333 5/4 ห้อง 334 นายไปทางนั้นเลย"
หมอนั่นตอบผมอย่างรวดเร็ว แล้วก็ชี้ตึกอาคารให้ผม ผมหันไปมองน้องที่ยืนรอผมอยู่ พลางพยักหน้า เป็นเชิงบอกให้ตามมา
ผมกับน้องวิ่งขึ้นบันไดมายังชั้น 3 ของอาคาร ว่าแต่ห้องไหนหว่า อ้อ...ใช่ 4/5 ห้อง 334 และ 5/4 ห้อง 333
"อาร์ม นายห้อง 334 ส่วนพี่ห้องข้างๆนาย 333 เร็วรีบไปเข้าห้องเลย" ผมพูดกับน้องชาย แล้ววิ่งไปที่ห้อง 333
------------------------------------------------
สวัสดีครับ ผมน้องพี่เเอมน์ชายนะครับ ชื่อ อาร์มแช โรเวน ระหว่างที่ผมรอพี่ชายถามเด็กนักเรียนคนหนึ่งอยู่ ผมก็คิดว่า เพื่อนใหม่จะเป็นอย่างไรนะ เห็นว่าผมได้อยู่กับยัยนั่นเสียด้วย คนที่ทำให้พี่ชายของผมเปลี่ยนเป็นคนที่อารมณ์ดีได้ ว่าแต่เมื่อไหร่พี่จะคุยเสร็จเสียทีวะ อืม...ไอ้หมอนั่นก็เหมือนกันตอบกวนๆ แมร่งอยากโดนกระทืบหรืออย่างไร -*-
หลังจากผมยืนรออยู่ซักพัก พี่ชายก็หันมาพยักหน้ากับผม ผมเข้าใจความหมายนั่นทันที บอกว่าให้ตามเขาไป ผมวิ่งตามพี่ขึ้นบันไดไป แล้วพี่ชายผมก็หยุดที่ชั้น 3 พี่ผมหันมาพูดว่า
"อาร์ม นายห้อง 334 ส่วนพี่ห้องข้างๆนาย 333 เร็วรีบไปห้องเรียนเลย"
คร้าบ -*- พี่ชาย สั่งอยู่นั่นแหละ แล้วพี่ชายผมก็วิ่งไปเข้าห้อง ผมเดินเข้าห้องไปยังเบื่อหน่าย
"May I come in , pleaess?" ผมพูดขออนุญาต อาจารย์พยักหน้า ทุกคนในห้องหันมามองผมอย่างเป็นมิตร เอ...เจ้าพวกนี้ทำไมดูเป็นผู้ใหญ่จังหมือนอายุมากกว่า 1 ปี ยังไงยังงั้น อาจารย์ดึงผมเข้าไปทักทาย
"สวัสดี เธอคงเป็นนักเรียนใหม่ ครูเป็นที่ปรึกษานะ แนะนำตัวกับเพื่อนเสียสิ"
"ครับ อาจารย์" ผมตอบและหันไปมองเพื่อนใหม่ แล้วเริ่มพูดแนะนำตัวทันที
"สวัสดีครับ ผมชื่อ อาร์มแช โรเวน ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อน 4/5 ทุกคนนะครับ"
ทุกคนในห้องทำสีหน้าตกใจ พลางอุทานยกห้อง
"ห๊า!!!! 4/5!!!!!"
แต่แล้วก็มีเสียงเดียวกันจากห้องข้างๆ ซึ่งอุทานเหมือนกันเปี๊ยบ ว่า " ห๊า!!!! 5/4!!!! "
ผมรู้โดยทันทีว่าพี่กับผมสลับห้องกัน โธ่...พี่ชายจำห้องสลับครับ ทำไมพี่ชายผมต้องเป็นแบบนี้ -_-
---------------------------------------------------
จบตอนแล้วครับ ตอนนี้สั้นมากครับ
เรื่องนี้ผมปล่อยไว้นานจนลืม วันนี้เพิ่งจะมาเปิดดู ยังไงก็ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยนะครับ
เมมซิส เอรัญ(มัท)
ความคิดเห็น