{ SHINee } Fiction | อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามี ... ปาปิก้า !

ลำดับตอนที่ #5 : อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามี ... ปาปิก้า (4)

Note: ตอนนี้คุณเซกิโกะเปงคนเขียนแหละค่ะ(ล้วนๆ) ๕๕ ' โมดิฟายให้และ  ยาวเว้ยแสรด
แถมยังมีหลายสถาณการณ์ และตัวละครก็เริ่มจะมา .. ๕  ๕ '

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ไว้ ณ ที่นี้~
ฟิคอาจจะต๊องไปหน่อยก็ขอบคุณที่อ่านจ้าา ๕  ๕๕  .

(4)






วันนี้เป็นวันศุกร์

และพรุ่งเป็นวันเสาร์

 

เรามีละครจากคณะศิลปกรรมมาเสนอท่านนนนนนนน ..!!

แท๊นแท่น น !!!

 

“เห้ย ไอ่จง เลิกเรียนแล้วไปสิกัมกัน”

 

“โหย ไอ้โฮ มึงจะไปนั่งเฝ้าน้องคีย์คนสวยของมึงรึไง ทั้งคณะไม่ได้มีคนเดียวนะเว่ย”

 

จงฮยอนตอบกลับมาแบบนั้น น่านน มีเพื่อนดีอีกกู :' (

 

“กูจะไปซื้อบัตรละครเสาร์นี้เว่ย มึงก็ควรจะไปดูก่ะกูนะ”

“อ่าว สัด อารมณ์ศิลป์ ดูละคงละคร กูไม่ไปหรอก เชิญมึงเถอะ”

“เห้ย ไม่ไปเร๊าะ สาวเยอะนะจ๊งงงง”  เขย่าแขนมันอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน(แสรดจริงงง)

“โห ชเวโฮ เชี่ยอ่ะ เห็นกูเปนคนยังไง ไม่ไปเว้ย”  ก็เห็นว่ามึงเป็นประเภทเดียวกันกับกูไง !!!

“เออ ๆ กูไปคนเดียวก็ได้ แม่ง ใจร้าย .... กูซื้อดอกไม้ให้น้องคีย์คนสวยดีป้ะวะ”

“ผู้ชายเค้าไม่ชอบดอกไม้หรอก เดี๋ยวนี้มึงเป็นตุ๊ดรึไง ... ถ้าเปนกู กูอยากได้อะไรที่กินได้”

 

เห๊อะ เพื่อนกู !!

พอดีว่าคนที่กูจะเอาไปให้คือคนสวยของกูไงไม่ใช่มึง

แล้วเค้าก็ไม่น่าจะเป็นประเภทที่เห็นแก่กินเหมือนมึงน่ะจงเพื่อนรัก …



เออ แต่เอาเหอะ !

 

“สาดจงฮยอน วันไหนไม่ด่ากู กูจะวิ่งรอบสนามฟุตบอลให้มึงสามรอบเลย 

เออ ไหนๆ งั้นมึงไปซื้อเค้กร้านเจ๊ซอนเยให้กูทีละกัน น้า... ไถ่บาปที่มึงด่ากูบ่อย ๆ อิ ๆ”  ไอ้นี่ก็เนียนได้ตลอด

 

“อ่าวว ไม่เกี่ยวมึง ใช้กูหน้าตาเฉย ทำการบ้านอิ๊งค์ให้กูด้วยเลย” 

 

บอกแล้วเป็นไง เพื่อนกูดีจริง ๆด้วย =__________= !!!

 

“โห ฟายยยยยยย เออ ๆ ก็ได้ ขอให้มึงเจอเนื้อคู่ไว ๆ ละกัน ตาจะได้มาบอดเป็นเพื่อนกู อิๆ”

 

“ไม่มีทางหรอกเว้ย ไอ่เลววววววววววว”     

 

 

ก็คอยดูกันต่อป๊าย หึหึหึ  !








*

เอาล่ะ ดัดมาทางด้านนางเอกบ้าง ชักจะเบื่อพวกหน้าม่อ=   =’

สาวๆก็กำลังล้อมวงคุยกันอยู่อะน่ะ

 

“มิกิบอกแล้วว่าอย่านอนดึก หมิวชอบชวนคีย์ นอนดึก เห็นมั้ย ตาเปนหมีแพนด้าทั้งคู่เลย”

“ใครว่าชั้นชวนคีย์นอนดึก คีย์น่ะแหล่ะ ชวนคุย ไม่ยอมหยุด”

“-[]-“    

 

ตอนนี้คีย์ไร้อารมณ์จะเถียง เนื่องจากสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยเพราะนอนไม่พอ

กลุ่มผู้หญิงก็เป็นอย่างเนี๊ยแหละ งานอดิเรกคือจับกลุ่มเมาส์ เฮ้อ…

 

ว่าแต่  เอ๊ะ  แล้วทำไมคีย์ถึงได้มาอยุ่กลุ่มนี้ล่ะ

 

มีอะไรผิดพลาดรึป่าว(ไม่ผิดพลาดหรอกถูกแล้ว) 



(เพิ่งรู้สึกตัว)



O[ ]o ?!!

 

“แล้วนี่แอนเดรียไปไหนอ่ะ”

“เห็นแอนดี้บอกมิกิว่า มีธุระแป๊บนึง เดี๋ยวตามมาอ่า”

“เออ ไอ่เพื่อนคนนี้ จะลึกลับไปไหนเนี่ย แก๊งค์สี่สาวของเรา เรตติ้งจะตกอยู่แระ”



ห๊ะ

 

“หมิว นับเลขผิดป้ะ เราเปนผู้ชายเว่ย” 0[]0 หรอ ?

 

คีย์ออกปากท้วงอย่างไม่เข้าใจ

 

 

“เอาน่ะ ประชาธิปไตย คนส่วนมากเค้าผู้หญิงกันนี่นา”

 

 

=   =’

 

“คีย์~ .... ลูกสาวเดินมาโน่นแหน่ะ”  มิกิพยักเพยิดไปทางเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังเดินมาที่โต๊ะ

 

“ไงไฮด์ เรียนเสร็จรึยัง ไปกินข้าวกับพี่มั้ย” คีย์จึงออกปากทักน้องรหัสที่น่ารักกินกันไม่ลงด้วยรอยยิ้มหวาน

“หวัดดีฮะพี่คีย์ พี่หมิว พี่มิกิ กำลังจะไปเรียนฮะ ... งือออ พี่คีย์” 


น้องรหัสของคีย์ ยัง แดโฮ แต่ทุกคนมักจะเรียกว่าไฮด์ 
เรียนแฟชั่นดีไซน์ หน้าตาน่ารักถอดพี่รหัสมา จนสาว ๆ ชอบเรียกไฮด์ว่าลูกสาวของคีย์ 
จริง ๆ ก็ชอบอ้อนคีย์ด้วยแหล่ะ =P

“ผมต้องส่งงานวันนี้แล้ว แต่ยังทำไม่เสร็จเลยอ่ะ ทำไงดีอ่าคับ” ทำตาวิ้งๆๆๆเป็นลูกหมา

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ พี่จะช่วยยังไงได้ละเนี่ย พี่ไม่ได้เรียนแฟชั่นแบบเราซะหน่อย 
แต่พี่สอนแอ็คติ้งให้ได้นะ ไปแอ็คให้อาจารย์สงสาร จะได้เลื่อนเวลาส่งได้ไง” 


พี่รหัสที่ดีเปนงี้นี่เองง

 

ผ่าง !!

 

“ฮ่า ๆ ๆๆ พี่คีย์น่ารักจังเลยฮะ ขอบคุณนะคับที่จะสอนให้ แต่ผมแอ็คติ้งไม่เป็น อย่าดีกว่า”

“งั้นก็โชคดีละกัน ขอให้อาจารย์ลืมเรื่องการบ้านนะ อิอิ”

“ฮิ ๆๆ คับพี่คีย์ .... ผมไปเรียนแล้วนะคับ”

“ไว้ไปกินข้าวกันนะ ลูกสาว ^0^”

“อ่า ..... เดี๋ยวนี้เรียกผมแบบนี้แล้วหรอ ฮิ ๆๆ ๆ ” << ไม่ได้ซีเรียสเลย –[]-

สองคุยนี้มักจะคุยกันด้วยภาษาแอ๊บแบ๊วนิดๆ
และไร้สาระเช่นนี้แล...



(เนื้อหาคืออะไร=   =?)









*

ตัดกลับมา(หาสาระ)อีกครั้ง



ชเว มินโฮ ชายหนุ่มผู้มีแต่ศิลปะในหัวใจ(จริงหรอ?) 

ตอนนี้กำลังยืนต่อแถวซื้อบัตรละครเวทีของวันเสาร์นี้อยู่ โดยที่ไม่เคยคิดว่าคนจะเยอะแยะบรม 
ต่อ ๆ ไป ก็ชมนกชมไม้ไปเรื่อย สายตาก็ไปปะทะเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตา ต่อหลังเค้าถัดไปสามสี่คน

“จีฮุน !!!” มินโฮตะโกนเรียกเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมมาด้วยกัน ไม่คิดว่าจะเจอที่นี้ 
เพราะได้ข่าวว่าไปเรียนต่อต่างประเทศ พร้อมกวักมือเรียกหงึก ๆ

“เห้ย มินโฮ เรียนที่นี้หรอวะ เปนไงมั่ง ไม่เจอกันกี่ปีแล้ววะ”

“ไมมาอยู่นี่วะ ไม่ได้ไปเรียนเมืองนอกหรอกเร๊าะ มึงจะซื้อบัตรหรอ ซื้อรวมกับกุก้ได้” น่านน แถวบ้านเรียกแซง

“เออ ใบหนึ่ง ตอนแรกก็ไปเรียนหว่ะ แต่ย้ายกลับมาแล้วอ่ะ ที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย กูเลยมาเข้าที่นี่ 
เห็นเพื่อนเรียนกันเยอะดี เข้าปีหนึ่งใหม่เลยเนี่ย เรียนบริหารอินเตอร์”

“หรอวะ เรียนนี้ก็ดีเว่ย เพื่อนเยอะ ไว้ไปแดกเหล้ากัน แล้วไมซื้อใบเดียววะ ไม่ยักรุว่าอารมณ์ตี๊ด”

แหม แล้วเมิงล้ะ ?

= w =?

“ฮ่า ๆ ๆ แฟนกูไง เรียนการแสดง จะแสดงด้วยอ่ะ เดี๋ยวนี้กูไม่ค่อยสนใจเค้าเท่าไหร่ เลยคิดจะมาดูซะหน่อย แล้วมึงอ่ะ”

“กูอ่ะหรอ มาตามเสียงหัวใจว่ะ ฮิ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ( หัวเราะสลิดขั้นสุด=   =' ) เรียนการแสดงเหมือนกัน กูตกหลุมรัก 
ไอ่จงฮยอนไม่ยอมมาดูด้วย กูเลยต้องมาคนเดียว”

“ขนาดนั้น หวังว่าคงไม่ใช่แฟนกูนะ ที่มึงตกหลุมเนี่ย”

“กูคิดว่าไม่นะ ถ้าแฟนมึงไม่ได้เปนผู้ชาย”










*

จงฮยอนเปิดประตูเข้าไปในร้านเบเกอรี่ของเจ๊ซอนเย

วันนี้คนไม่เยอะ ดีจะได้ไม่ต้องรอ มาซื้อเค้กให้ไอ่โฮ ถ้าเกิดต้องมารออีก 
อย่าหวังว่าน้องคีย์คนสวยของเมิงจาได้แดกเค้กเล้ยยยย

“เจ๊ ขอเค้กหน่อย ไรก็ได้ ไอ่มินโฮมันจะเอาไปให้สาว”

“หืมม ให้สาวหรอ ไดเอ็ทเค้กมั้ย” ซอนเย สาวเซ็กซี่ เป็นญาติของจงฮยอน เปิดร้านเบเกอรี่อยู่ไม่ไกลมหาวิทยาลัย

“เค้กธรรมดาก็ได้เจ๊ สาวของมันคงไม่ต้องลดหุ่นหรอกมั้ง” จงฮยอนพูดพลางนึกถึงรูปดิสเพลเอ็มของมินโฮเมื่อคืน

“อือ ... แล้วแกล่ะ ไม่คิดจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก่ะเค้าบ้างหรอ”

“พอเลยเจ๊ .... เดี๋ยวพูดไปพูดมากลายเป็นด่าผมทุกที”

“ไอ่เด็กบ้านิ่ ให้เรียกเจ๊ ก็ดีเท่าไหร่แล้ว .... อ้าว มินนี่ หายไปหลายวันเลยน๊ะ พี่ทำขนมใหม่รอเราด้วย” 



ซอนเยหันไปให้ความสนใจกับคนที่เปิดประตูร้านเข้ามา จงฮยอนก็หันตาม 

และแล้ว.....

‘รักแรกพบ’ของจงฮยอนก็บังเกิด อย่างน้อยก็คิดว่างั้น 
แว๊บแรกที่สายตาประทะเข้ากับร่างบางที่เปิดประตูเข้ามา 
ใบหน้าหวานส่งยิ้มสดชื่น ทรงผมเห็ดๆ = = ทำให้ดูหน้าเด็กลงไปอีก 

 

อ่า...ความรู้สึกนี่มันอะไรกันนะ จงฮยอนเอ๋ยย ??

 

“หวัดดีคับ ผมไม่สบายน่ะคับ ก็เลยไม่ได้มาเลย พี่ซอนเย ทำขนมใหม่หรอคับ....” เห้ย ย ผู้ชาย

จงฮยอนกรี๊ดดด(ในใจๆ)

“ใช่แล้วจ้ะ รอมินนี่เลยนะ .... มองน้องเค้ายังงั้นน่าเกลียดนะจงฮยอน” หือ .... หา.... พูดกับผมหรอ(เพ้อ)

“นี่ญาติของพี่เองจ้ะ ชื่อคิม จงฮยอน เรียนมหาลัยปีสองแล้ว ....” ยังงงอยู่ แต่ก็พยักหน้าหงึก ๆ

“หวัดดีคับ ผมอี แทมินคับ เรียนไฮสคูลปีสุดท้ายแล้วคับ” -0- 

ผู้ชายไม่พอ เด็กอีกต่ะหาก เลือกตั้งได้ยังไม่รู้เนี่ย

O[]o

“จงฮยอน...... จงฮยอน ๆ”

ผลั่ว!!!!!!

“โอ้ย เจ๊ ตบผมไม่อ่า เจ็บนะ”

“เป็นบ้าไรของแก ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก เรียกก็ไม่ได้ยิน” โอ้ว โลกจะแตกจริง ๆ แหล่ะเจ๊ T^T

“เห... พี่จงฮยอน ที่เชียร์ลิเวอร์พูลป้ะคับ” เหย ไอ่เด็กนี่อ่านใจคนออกเหรอเนี่ย

(อาจจะดูจากหน้าตาที่คลับคล้ายคลับคลาสัตว์ปีกของมึงว่ะจง ๕๕ /มินโฮ)

“อือ .. นายรู้ได้ไงอ่ะ” 

“ก็พี่คุยกับผมในไฮไฟ้ไง LTM(ชื่อไฮน้อง)อ่ะ ที่คุยกันเรื่องรูปแปลก ๆ ของผมอ่ะ จำได้ป่าว”

“เหอ.... จริงดิ ก็ในไฮไฟ้มีแต่รูปตลกๆ ตัวจริงป้ะเนี่ย” แทมินหัวเราะ

อ่าวสาด กูจริงจังนะ ตัวจริงเหรอวะ ไมน่ารักงี้อะ มายก๊อดT[ ]T~

“สองคนนี่รู้จักกันหรอ....”

“ก็เล่นไฮไฟ้คุยกันน่ะคับ พี่ซอนเย”

“จงฮยอน อ่ะเค้ก... ไปได้แล้ว เลิกเจ้าชู้เมื่อไหร่ ชั้นถึงจะอนุญาตให้แกจีบมินนี่” 


เห้ย ยย จีบเจิบไร๊ !!

เดี่ยวดิ ยังไม่ได้ตัดสินใจ๊ แค่กำลังวางแผนอนาคต !!!

“เห้ย ย ไรเจ๊ อะนี่ตังค์ เกินเอาไว้ให้ไอ่โฮมันเองละกัน .... เอ่ออ ไปก่อนนะ” โถ่เว้ย แค่ลา เขินไมวะกู

เอาและงะ งานเข้าแล้วงะ

ไม่น่าด่ามินโฮมันเล้ย เข้าตัวเอง แม่ง ต่อไปกูจะตั้งชื่อเอ็มเป็นชื่อตัวเอง

เกลียด ไอ้จงฮยอน แม่งเฮี้ย เปงเกย์ย์  เลี้ยงต้อยด้วยย ย กูเอง T^T