คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : Come back (แก้แค้น!!!!)...100%
Couple ::: CinTeuk X WonHyuk
………………………………………
Chapter 5
Come back : แก้แค้น!!!!
“เป็นไงบ้างวะเพื่อน” ซีวอนเอามือวางบนไหล่เพื่อนแล้วมองเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“มึงมาลองดูบ้างมั๊ยหล่ะ” ฮีชอลยังทำหน้าเหยเก “ยัยนั่นแสบชิบเป๋ง ถ้าจับได้นะจะบีบคอให้ตายคามือเลย คอยดูวะ”
“กูก็สงสารมึงนะเว้ย แต่กูก็ไม่ไหววะ เจ็บแทน” ซีวอนส่ายหน้าอย่างถอดใจ
“ฮยอกแจ ! น้ำหวานอร้อยอร่อยเนอะ” คำพูดประชดประชันตามมาด้วยเสียงดูดน้ำอย่างไม่เกรงใจคนรอบข้าง “สงสารคนแถวนี้ไม่ได้กิน!!” อีทึกพูดใส่หน้าซีวอนกับฮีชอล
ซีวอนได้แต่ถลนตาใส่แล้วขมุบขมิบปากพร่ำด่าคนตัวเล็กไม่หยุด
“หยุดเห่าเดี๋ยวนี้ ก่อนที่นายจะได้ตายแบบศพไม่สวย” อีทึกถลึงตาใส่ซีวอน ซีวอนได้แต่แบะปากแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“เดี๋ยวเถอะ” อีทึกกระทืบเท้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ จนซีวอนต้องสำรวมเพราะเดี๋ยวยัยนี่วีนแตก เค้าอาจตายได้ไม่รู้ตัว
“ซีวอน ฮยอกแจ อีทึก” ชินดงเดินเข้ามา “ได้เวลาทานอาหารแล้ว จะได้รีบไปทำงานต่อ อ้าวแล้วฮีชอลเป็นอะไรหล่ะ” ชินดงหันมามองฮีชอลที่ลงไปนั่งกับพื้น
“ก็ยัยตัวแสบนะสิพี่ ท….” ซีวอนยังไม่ทันพูดจบ ก็เจอสายตาจิกๆของอีทึกเข้าให้ แล้วก็ตามฟอร์มเดิม ซีวอนต้องเงียบไว้ก่อน
“ฮีชอลหน่ะ โง่ แล้วก็ซุ่มซ่ามมากด้วย เดินชนขอบโต๊ะ นั่นน่ะ” อีทึกรีบแก้ตัว ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ฮีชอลที่มองใบหน้าหวานอย่างเครียดแค้น “ฮยอกแจ ไปทานข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
ว่าแล้วมือบางก็คว้ามือฮยอกแจให้เดินไปด้วยกัน
ชินดงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจกับสิ่งที่อีทึกพูดซักเท่าไหร่ ก็จะมองฮีชอลด้วยสายตาเวทนา “ขอให้หายไวๆแล้วกันนะ” ชินดงตบบ่าฮีชอลเบาๆ “แล้วเจอกัน” พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินตามทางที่อีทึกและฮยอกแจเดินไปเมื่อครู่
“นี่ ถามจริงเถอะ ฮยอกแจนายแอบกิ๊ก อะไรกับนายนั่นรึป่าว” อีทึกถามขึ้นขณะที่ข้าวกำลังเต็มปาก
“กะ...กิ๊กอะไร กะ...กับใคร ฉะ...ฉันไม่มีหรอก” ฮยอกแจไม่ตอบ แถมยังรีบก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อไป จนอีกคนจับสังเกตได้
“แน่ใจนะ ฉันว่านายโกหก” อีทึกมองฮยอกจแอย่างจับผิด แต่มือก็ยังตักข้าวเข้าปากไม่หยุด
“ปะ...ป่าว อย่าจ้องหน้ากันสิ” ฮยอกแจยิ่งก้มหน้าต่ำเข้าไปอีก
“นี่จะใช้ตาทานข้าวหรือไง” อีทึกทักเข้า
“กะ...ก็นายจ้องหน้าฉันหนิ... ฉันเขิน” ฮยอกแจเลยเลี่ยงหันหน้าไปทางอื่นแทน
“ที่รักกก” ไม่ทันไรเสียงกวนของใครบางคนก็ดังขึ้น อีทึกตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำก่อนจะทันไปทางอื่น “อาหารไม่อร่อยหรอ” แล้วก็ที่ไม่ได้รับเชิญก็นั่งลงอย่างถือวิสาสะ
“เอ่อ…ป่าว แล้วนายทำไมต้องนั่งตรงนี้”ฮยอกแจถามออกไป เพราะซีวอนนั่งเบียดเข้ามา
“อยากนั่งไง ไม่น่าถาม” ซีวอนยังคงฉีกยิ้มแป้น
“ขอบอกอ้อมๆ ว่าหน้าด้าน”
“พูดมากไปแล้วนะ ยัยอ้วน” มือหนาของฮีชอลดึงแก้มคนตัวเล็กให้หันมาทางตน
“โอ๊ยย เจ็บนะ มาดึงแก้มฉันทำไม ไอ้โย่ง” มือเล็กปัดมืออีกคนออก ก่อนจะทำหน้าบูดบึ้งใส่อีกคน แต่คนโดน กลับมองว่าน่าเอ็นดูซะมากกว่า “นายว่าใครยัยอ้วนฮะ”
คนตัวเล็กอวดดี ยืนขึ้นท้าสะเอว คนตัวสูงยืนขึ้นบ้าง ก่อนจะยักคิ้วท้าทาย
“นายไง ยัยอ้วน” นิ้วเรียว จิ้มกลางหน้าผากสวย คนตัวเล็กต้องเอนไปข้างหลัง ก่อนจะกลับมาตั้งหลักใหม่
“อ๊าาา ไอ้โย่งตายซะเถอะ” คนตัวเล็กกระโจมเข้าหาอีกคน แต่ทว่าอีกคนกลับแข็งแรงกว่า ก้มตัวลงแล้วจับคนตัวเล็กพาดบ่า
“นายไม่รอดแน่” คนตัวสูงพูดอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะตีก้นเล็กอีกที
“ฉันเจ็บนะ คิมฮีชอลปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นนายไม่ตายดีแน่ ไอ้บ้า “ คนตัวเล็กร้องแหกปากลั่นไม่หยุด
คิมฮีชอลหันมายักคิ้วให้ซีวอนทีนึงก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กออกไป
“หน้าตาแบบนี้มีแผนชั่วชัวร์” ฮยอกแจพูดออกมาเบาๆ
“ชั่วสิ ชั่วมากเลย” ซีวอนบอก ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ
- หึหึ ยัยคุณหนูงานนี้ไม่รอดแน่-
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 30%
คิมฮีชอลยกยิ้มร้าย เมื่อนึกถึงใบหน้าหวานของยัยคุณหนูตัวแสบที่ชอบเชิดหน้า ต้องมาอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเค้าแผนการทั้งหมดที่คิดไว้ต้องหยุดลงเมื่อเสียงของชินดงเรียกเค้าให้ตื่นจากภวังค์
“ฮีชอล” เสียงของชินดงดังขึ้น ฮีชอลเริ่มรู้สึกตัวก่อนจะมองรอบๆ ที่ทุกคนจ้องเค้าเป็นสายตาเดียว
“นายบ้าป่ะ ออกจากสถานเลี้ยงเด็ก แล้วไปโรงบาลบ้าก่อนดีมั๊ย” แน่นอนว่าคนที่จิกกัดเค้าตลอดเวลานี่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกซะจาก...ยัยคุณหนูตัวแสบ ที่มองเค้าแบบเยียดๆ
“ถ้าฉันจะไป ก็คงต้องรอนายไปก่อนแล้วหล่ะ” ฮีชอลแลบลิ้นใส่อีทึกก่อนจะเบือนหน้าหนี ปล่อยให้อีกคนถลึงตาใส่เค้าอย่างโกรธๆ
“เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงสำหรับการทำงานภายในวันนี้” อีทึกเบ้หน้าทันทีเมื่อได้ยินเวลาที่เหลือ “แต่จะเป็นการทำงานนอกสถานที่ ให้ซีวอนไปกับฮยอกแจเหมือนเดิมนะ นายกับอีทึก”ชินดงพูดพลางชี้ไปที่ฮีชอล อีทึกเริ่มยิ้มได้บ้างเมื่อรู้ว่าจะได้ออกจากที่นี่
“แล้วเด็กๆหล่ะครับ” ฮยอกแจถามขึ้นบ้าง ก็วันนี้ให้ทำงานกับเด็กไม่ใช่หรอ
“ส่วนเด็กๆอ่ะนะ” ชินดงเปิดประตูให้กับเด็กน้อยสองคนออกมาจากหลังประตู วัยกำลังหัดพูด หัดเดิน
ฮยอกแจยิ้มออกมาเล้กน้อย ต่างจากอีทึกที่นั่งอ้าปากค้าง
-แม่เจ้า ให้ปาร์คจองซูอยู่กับเด็กเนี่ยนะ ส่งลูกไปลงนรกง่ายกว่า-
“ยุงเข้าปากนายไปหลายพันตัวแล้ว ปากคนหรือหลุมดำเนี่ย” ฮีชอลจิกกัดให้หน่อย โดยมีซีวอนนั่งหัวเราะซะใจอยู่ข้างๆ
“เอาหล่ะ เดี๋ยวพวกนายทุกคน มีเวลาคนละ 20 นาทีก่อนจะออกไปเจอกันที่หน้ารถตู้ด้านนอกนะ” ชินดงบอก ก่อนจะเดินออกไป
“ซีวอนไปกันเถอะ” ฮยอกแจหันมาเรียกคนสูงที่นั่งหัวเราะเยาะอีทึกอยู่ “แล้วก็หยุดหัวเราะอีทึก” มือบางตีไปที่แขนแกร่งเบาๆ
“ฮยอกแจ นายจะทิ้งฉันไว้กับไอ้ตุ๊ดเนี่ยนะ” อีทึกโวยวายทันที
“ป่าวสักหน่อย อีทึกฉันแค่อยากออกไปดูเด็กๆ ฉันไปก่อนนะ” ว่าแล้วฮยอกแจก็รีบดึงมือซีวอนให้ตามออก ซีวอนยกมากวนให้คุณหนูเอาแต่ใจ ให้กัดปากเล่นอย่างขัดใจ
ส่วนฮีชอลก็นั่งกอดอก หัวเราะ หึหึอยู่ในลำคอ ก่อนจะโดนร่างเล็กว่าให้
“นี่ หัวเราะอะไรของนาย” อีทึกรู้สึกขัดใจมากๆ ฮยอกแจนะฮยอกแจทำกันลง เห็นเด็กดีกว่าเพื่อนหรอไง
“หัวเราะนายไง” ฮีชอลตอบ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ จนอีทึกต้องขยับหนี
“ไอ้ตุ๊ดบ้า”
“นี่ นายว่าใครตุ๊ดฮะ ฉันยังไม่ได้เอาคืนนายเลยนะ เรื่องเมื่อกลางวันหน่ะ” ฮีชอลจ้องอีทึกด้วยความเครียดแค้น “อยากลองความชายของฉันดูมั๊ยหล่ะ” อีทึกกำลังจะขยับหนี แต่ก็ไม่ทันฮีชอล จับข้อเท้าแล้วดึงกลับมา
“นี่ ฮีชอล นายเล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย” อีทึกเริ่มระแวงเมื่อฮีชอลขึ้นคร่อมตัวเองที่นอนหมดสภาพอยู่ที่พื้น
“ฉันเป็นตุ๊ดนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ค่อยก้มลง เป่าลมที่ข้างหู
“อ๊ะ...” อีทึกสะดุงเล็กน้อย เมื่อฮีชอลค่อยๆเลื่อนใบหน้ามาที่ริมฝีปากของเค้า อีทึกหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
ฮีชอลกำลังจะจูบเค้า แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเหมือนกลั้นหัวเราะ จากอีกฝ่าย
“นะ...นี่ นี่นายแกล้งฉันหรอ” อีทึกอารมณ์ขึ้นทันที เมื่อฮีชอลกำลังหัวเราะอย่างสะใจ
“ไม่แกล้งก็ได้นะ...” วาแล้วใบหน้าหล่อก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้อีกฝ่าย จนริมฝีปากแทบจะชนกันอีกรอบ “เอาจริงก็ได้...จะให้เอาป่ะหล่ะ” ลมหายใจทั้งสองรินรดใส่กัน จนทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเขินอายขึ้นมา ไม่ได้แตกต่างจากคนแกล้งที่ รู้สึกร้อนขึ้นมาบนใบหน้าเฉยๆ
“อะ...ไอ้บ้า...ถอยไปนะ เล่นอะไรของนายเนี่ย” มือบางผลักอกร่างสูงออกก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง หน้าบูด
“หึ” คนตัวสูงหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือบางขึ้นมา “ไปกันเถอะ เดี๋ยวโดนทิ้งนะ”
“ฮยอกแจอ่า สนใจฉันหน่อยสิ” ซีวอนเริ่มงอแง เพราะว่าฮยอกแจเอาแต่เล่นกับเด็กๆ ไม่ยอมสนใจเค้า
“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว ยัจะมางอแงเหมือนเด็กๆอีก ทำอะไรอายเด็กมั้งมั๊ยเนี่ย” ฮยอกแจหันไปว่า เพราะว่ามือของซีวอนเริ่มไม่อยู่เฉยจับนู่นจับนี่
“ไม่เอา...จะเอาฮยอกแจ จะเอาฮยอกแจคนเดียว” ไอ้...พูดไม่ออก ลองนึกสภาพ ร่างสูงมาดคุณชาย ผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว แต่ว่าตอนนี้มายืนบิดตัวไปมาเหมือนเด็กๆอยากได้ของเล่น สภาพมันดูได้มั๊ยเนี่ย แล้วไหนจะคำพูด มันน่าคิดไปไหนต่อไหน
“ซีวอน!!” ทั้งสองคนหันไปมอง ฮีชอลที่กำลังเดินเข้ามาหา โดยมีอีทึกเดินอย่างสงบเสงี่ยม ตามหลัง เห็นอย่างนี้แล้ว ซีวอนก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
“ฮีชอล แกทำอะไรวะ ยัยคุณหนูนี่เงียบกริบเลย” ซีวอนมองขำๆ อีทึกเงยหน้าขึ้นมาค้อนซีวอนไปวงใหญ่ จนซีวอนต้องเงียบ แต่ก็ยังติดขำๆอยู่ จนอีทึกเริ่มอาย
“พี่ชินดงไปไหน หรือไปแอบอยู่ซอกกระเบื้องรึป่าว” ไม่ว่าป่าว คนตัวเล็กยังมองพื้นเหมือนกำลังหาอยู่จริงๆ
“คนนะ ไม่ใช่แบคทีเรีย ปาร์คจองซู” เสียงแข็งดังจากข้างหลัง ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งหน่อยก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“กะ...ก็ไม่รู้ ก็...จะไปรึยังงง เมื่อยจะแย่อยู่แล้ว” อีทึกรีบเฉไฉเปลี่ยน ทั้งสามคนหัวเราะขำกับท่าทางของอีทึก
ชินดงมองค้อนอีทึกเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหาพวกเด็ก แล้วยื่นกุญแจรถ ให้กับซีวอนและฮีชอลคนดอก
“เรามีเด็กที่จะต้องดูแล คนแรกน้อง ยูจัง ฮีชอลกับอีทึก นายต้องดูแล ส่วนซีวอนกับฮยอกแจดูแล มินจีนะ” ว่าแล้วเด็กสองคนก็เดินออกมา ฮยอกแจเดินไปเข้าจูงมินจีออกมา ส่วนอีทึกก็วิ่งไปหลบหลังฮีชอล ก่อนจะดันรางสูงไปด้าน
“เฮ้ย ผลักฉันทำไม” ฮีชอลหันไปมองคนตัวเล็ก
“กะ...ก็ ก็ฉันไม่ชอบเด็กหนิ นายไปเอาเด็กมาสิ” อีทึกผลักร่างสูงจนกระเด็นออกไป ฮีชอลตกใจหนิหน่อย ก่อนจะสบตากับยูจัง แล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน
มือหนายื่นออกไป จูงมือเด็กเข้ามาหาอีทึก แต่อีทึกก็ยังไม่วายมายืนอยู่อีกข้างของฮีชอล ฮีชอลดึงยูจังมายืนกลาง อีทึกก็รีบเปลี่ยนที่ไปยืนข้างฮีชอล ที่ยืนถูกสลับไปสลับ จนคนมองรู้สึกมึนหัว
“ฉันว่าเราไปกันเถอะ” ซีวอนพูดขึ้นก่อนจะเดินไปที่รถ
“ซีวอน” ชินดงเรียกร่างสูงทำให้ซีวอนชะงัก ก่อนจะกลับมามองด้วยสายตาแปลกใจ
“ครับ ?”
“นายรู้หรอว่าจะไปไหน” ชินดงถามขึ้น ซีวอนยิ้มเขินๆก่อนจะตอบว่า
“ไม่รู้ครับ” ดีมากไอ้เด็กพวกนี้ แค่ไม่กี่วันทำเค้าหัวหมุนไม่รู้กี่รอบ
“สวนสาธารณะ อินซานนะ” ชินดงหยุดพูดก่อนจะเปิดตารางงานดู “ครั้งนี้ยังไม่มีภารกิจให้พวกนายทำนะ แต่ก็อย่าลืมเก็บข้อมูลสำคัญที่จะเป็นประโยชน์ต่อพวกนายในทางธุรกิจด้วยหล่ะ” ชินดงย้ำเตือนสิ่งสำคัญที่สุดในกิจกรรม
ทั้งสี่คนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะสำรวจแฟ้มงานในมือ เว้นซีวอนที่ยืนข้างฮยอกแจ เอาปากกาอ้อมไปตีหัวมินจีเบาๆ มินจีหันมามองแต่ไม่เห็นใคร จึงกระตุกชายเสื้อฮยอกแจ
“ว่าไงครับ” ฮยอกแจย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กน้อย
“เมื้อกี้...มี...คน ตีหัวหนู” ว่าแล้วเด็กน้อยก็เอามาลูบผม
ฮยอกแจถึงกับบางอ้อ “นี่ซีวอน นายทำอะไรของนายหน่ะ ตาบ้า” มือบางฟาดลงขายาวอย่างหมั่นไส้ คนตัวสูงก็แกล้งทำเป็นไม่รู้
“อ้อ เจอกันที่หน้าสวนสาธารณะ อีกสองชั่วโมงนับจากนี้นะ” ชินดงพูดทิ้งท้ายก่อนจะขึ้นรถตู้ไป
“จะไปกันได้ยัง” ว่าแล้วคนตัวสูงก็เดินนำออกไป
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวจะซื้อไอศกรีมให้บางนะครับ” ร่างบางยิ้มน้อยก่อนจะจูงมือตามซีวอนไป
“ฮะ...ฮีชอล” มือเล็กดึงเสื้อคนตัวสูงให้หันมามอง
“หืม” ฮีชอลเลิกคิ้วขึ้นขณะกำลังจะเดินไปที่รถ
“ฉันปวดหัวอ่ะ คงไม่ได้แล้วหล่ะ” อีทึกจะหมุนตัวกลับ แต่ฮีชอลไวกว่าเปิดประตูรถแล้วดันร่างเล็กขึ้นไป
“นั่นนิ่งๆนะ อย่าซน ห้ามลุกด้วย” ฮีชอลสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะอุ้มยูจังไปที่เบาะหลัง “เดี๋ยวเราจะไปเที่ยวกันนะครับ อยู่เฉยๆนะครับ”
รถหรูสองคันค่อยเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถ ต่างคนต่างมุงหน้าไปยังสถานที่ปลายทาง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 50%
สวนสาธารณะ อินซาน
ทั้งหมดมาถึงจุดมุ่งหมายในเวลาที่ใกล้เคียงกัน ก่อนจะมายืนรวมกันด้านหน้า
“เอาหล่ะ แกจะไปทางไหนวะ ฮีชอล” ซีวอนถอนแว่นกันแดดสีดำออก กอ่นจะเอ่ยถามเพื่อนที่ยืนจูง ยูจังและอีทึกยืนด้วยความกังวลอยู่ข้างๆ
“ไปหาที่นั่งก่อนมั้ง เคลียสองคนนี้ให้เสร็จก่อน” ฮีชอลว่าพลางมองอีทึก ที่มองยูจังด้วยสายตาหวาดๆก่อนจะขยับตัวหนีเมื่อยูจังจะเอื้อมมือมาจับ
“พี่ชายคะ ทำไมพี่สาวไม่ยอมจูงมือหนู” ยูจังกระตุกมือร่างสูงเบาๆ ฮีชอลมองยูจังด้วยสายตาอ่อนโยน ก็ตกใจนิดหน่อยที่ถูกยูจังเรียกว่าพี่สาว
“พี่สาวเป็นเกลื้อนหน่ะ ก็เลยไม่อยากให้ยูจังติดโรค” ฮีชอลตอบเสียงหวาน โดยมีเสียงหัวเราะจากซีวอนและฮยอกแจ
“ไอ้ฮีชอลบ้า แกว่าฉันเป็นเกลื้อนหรอ” ว่าแล้วมือเบาก็เข้าปะทะกับไหล่หนาอย่างแรง
“ตอนเที่ยงกินควายมาหรอ แรงเยอะชะมัด” ฮีชอลบ่นอุบ
“ใครใช้ให้นายว่าฉันเป็นเกลื้อนหล่ะ” อีทึกย้อนถาม
“แล้วนายไม่ได้เป็นหรอ” ฮีชอลถามกลับ
“ไม่ได้เป็น”
“แล้วเป็นอะไร”
“ขี้กาก”
“ยี้!!!” ร่างสูงแกล้งทำเป็นปัดไหล่ที่ถูกตีไปเมื่อครู่
“ฉันล้อเล่น ไอ้บ้า” ว่าแล้วอีทึกก็ดึงมือร่างสูงมาจับไว้
“ยี้ ฉันไม่เอาด้วยหรอ หน้านายดูเป็นโรคจริงๆ” มือหนาจะสะบัดออก แต่คนตัวเล็กก็รั้นไม่ยอมให้ดึงออก จับมือหนาไว้แน่น
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวค่อยทะเลาะกัน พวกฉันก็จะไปหาที่นั่งเหมือนกัน”ซีวอนว่าก่อนจะส่งสายตาค้อนไปให้มินจี ที่กำลังอ้อนฮยอกแจ
“หนูอยากทานไอศกรีมค่ะ” มินจีว่า
“ได้ครับ เดี๋ยวจะพาไปนะ แต่ว่าตอนนี้ไปหาที่นั่งกันก่อนดีมั๊ย” ฮยอกแจยิ้มหวาน ก่อนจะอุ้มหนูน้อยขึ้นมา
“โอเคค่ะ เอาสตอรเบอรี่นะคะ”
“ได้เลยครับ” ฮยอกแจฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มก่อนจะหันมาหาซีวอนที่กำลังมองเค้ากับมินจีอย่างอึ้งๆ “มองอะไร ไปกันได้แล้ว”
“จะเอาอ่ะ จะเอาแบบนั้นบ้าง เค้าอยากได้!!” ซีวอนยืนบิดตัวไปมาเหมือนเด็กๆ ทั้งที่รูปร่างหน้าตาดูเพอร์เฟ็คต์ทุกอย่างแต่....
“ซีวอน ขอร้องหล่ะ เลิกทำเถอะ ดูไม่ได้อ่ะ” อีทึกบอกพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ซีวอน อย่างจริงจัง
ซีวอนมองอีทึก พร้อมคิดในใจ ดูทำหน้าตาซะสิ มองเค้าจนเค้ารู้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“อะ...เออ เออเลิกทำก้ได้ว่ะ ยัยนี่หนิ” ซีวอนพูดขึ้นแก้เขิน ก่อนจะจับมือฮยอกแจ พร้อมส่งสายตาดุๆไปให้มินจี
มินจีมองซีวอนที่มองเค้าอย่างหน้ากลัว ด้วยความกลัวของเด็กทำให้ มินจีเริ่มที่จะ...
“งะ...แงงงงงงงงงง!!!!!!” มินจีระเบิดเสียงร้องไห้ขึ้นมา ทำเอาซีวอนถึงกับตกใจ
“ซีวอน!! ทำอะไรของนายเนี่ย!” ฮยอกแจเอ็ดร่างสูง ส่งตัวก็ปลอบคนตัวเล็กในอ้อมแขน “โอ๋ๆ อย่างร้องไห้นะครับ พี่ชายแกล้งเล่นเฉยๆ มินจีอย่าร้องไห้นะครับ”
ฮยอกแจปลอบโยนร่างเล็ก แต่ก็ไม่มีผลอะไร ร่างเล็กกลับร้องไห้ดังยิ่งกว่าเดิม
“มินจีครับ พี่ชายขอโทษ” ซีวอนกมหน้าสำนึกผิด ก่อนจะดึงมินจีมาอุ้มซะเอง “แล้วเดินตามมานะ” ร่างสูงบอกทิ้
งท้ายก่อนจะเดินออกไป ส่วนอีทึกก็ยืนกลืนน้ำลายอย่างลำบาก ก่อนจะหันไปมองฮีชอลและยูจัง
“ป่ะ” มือหนาดึงมือทั้งสองให้เดินตาม แต่อีทึกกลับไม่ดึงมือไม่ยอมเดินไปไหนซะนี่
“ไปไหน”
“ไปหาที่นั่งไง ยืนอย่างนี้ไม่เมื่อยหรอ” ฮีชอลว่าก่อนจะดึงมือให้เดินตามอีกครั้ง คราวนี้อีทึกไม่ขัดขวางแต่ก็คอยเดินออกห่างยูจังเป็นระยะ
“มินจีครับบบบบ” ร่างสูงเดินตามง้อมินจีไปตลอดเพราะ มินจีเอาแต่กลัวเค้า “พี่ชายขอโตดน้าคร้าบบบบ พี่ชายผิดไปแล้ววว” ซีวอนแทบจะก้มลงกราบเท้ามินจีเพราะมินจีไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าเอา เอาแต่เดินไปทางตรงกันข้ามกับเค้าตลอด
จนกระทั่งมาถึงสนามด้านข้างทะเลสาบ ซีวอนเลือกสถานที่นี้ แล้วดึงทั้งคู่มานั่งข้างๆ
“ตรงนี้แหละ แจ๋วววว” ซีวอนว่าก่อนจะมองไปรอบๆ ฮยอกแจเองก็ทึ่งถึงความสวยงามของสถานที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน
“มินจี อยากทานไอศกรีมรึป่าวครับ” ฮยอกแจถามมินจี ที่เอาแต่งอนซีวอน
“อยากค่ะ มินจี อยากทานรสสตอเบอรี่” เด็กสาวตอบอ้อนร่างเล็ก
“ได้ครับ เดี๋ยวพี่ชายไปซื้อให้น้า รออยู่กับพี่ซีวอนก่อนนะครับ” ฮยอกแจลูบผมเด็กน้อยอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินออกไป โดยไม่ลืมกำชับซีวอนด้วยเสียงต่ำๆว่า... “อย่าทำอะไรมินจีอีก”
“รู้แล้วน่า” ซีวอนตอบกลับ
“ดีงั้นฉันไปหล่ะ แล้วจะรีบกลับมา” ว่าแล้วฮยอกแจก็เดินจากไป
“มินจี” ร่างสูงสะกิดเรียกเด็กน้อย เมื่อฮยอกแจไปแล้ว มินจีก็ยอมหันมามองเค้าสักที “พี่ชายจะไม่แกล้งแล้วน้า พี่ชายขอโทษษษษษษษ” ซีวอนแทบจะร้องไห้เมื่อมินจีดูถ้าจะไม่ยอมง่ายๆ
ซีวอนนั่งเงียบไปพักนึงก่อนจะคิดอะไรออก
“ลูกสาวครับ” ซีวอนเรียกมินจีเสียงหวาน ทำเอาเด็กน้อยตกใจอยู่ไม่น้อย
“เอ๋” มินจีหันกลับมามองซีวอนย่าง งงๆ
“ให้พี่ชายเป็นป๊ะป๋าได้มั๊ยครับ” ซีวอนส่งสายตาอบอุ่นไปให้ มินจีมองซีวอนอย่างสงสัยนิดหน่อย ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นดีใจ เด็กตัวน้อยคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะโผ่เข้ากอดซีวอนที่อ้าแขนรออยู่แล้ว
“จริงรึป่าวค่ะ พี่ชาย” มินจีซุกลงที่ไหล่หนา
“จริงสิครับ ต่อไปนี้เรียกที่ชายว่า ป๊ะป๋าดีมั๊ย” ซีวอนผละเด็กน้อยออก
“ป๊ะป๋าหรอ ไม่เอาดีกว่า” มินจีส่ายหน้า
“อ่าว ทำไมหล่ะ” ซีวอนขมวดคิ้วนิดหน่อย
“เรียกป๊าได้มั๊ยคะ น่ารักดี เหมากับพี่ชายดีด้วย” มินจีคิด
“ป๊าหรอ ฮ่าๆๆ ก็น่ารักดีนะ เอาเรียกว่าป๊าก็ได้” ซีวอนขยี้ผมเด็กน้อยด้วยเอ็นดู
“แล้วพี่ฮยอกแจหล่ะค่ะ” มินจีถามคิดบ้าง
“เอ่...”
“เรียกว่าม๊าดีมั๊ยคะ” มินจีถามขึ้นบ้าง
“ม๊าหรอ เห้...เข้าท่าดีนะ” ซีวอนระบายยิ้มอ่อนๆ
“เย้ๆๆ มินจีมีทั้งม๊าแล้วก็ป๊าแล้ว” เด็กน้อยดีใจ โผเข้ากอดอ้อมกอดซีวอนอีกครั้ง
“นี่ เรานั่งตรงนี้แล้วกัน” ฮีชอลพาทั้งสองคนไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ก่อนจะอุ้มยูจังขึ้นมานั่งที่ตัก ส่วนอีทึกก็ไปยืนหลบๆอยู่ใกล้ๆต้นไม้ “มานี่สิ ยืนเจ็บริดสีดวงอยู่ได้”
ฮีชอลตอกกลับไปที ร่างเล็กได้แต่ค้อนตาแทบหลุด
“นี่ ฉันไม่ได้เป็นริดสีดวงเว้ย อย่าพูดมากไม่มั๊ย เดี๋ยวแม่ก็ฆ่าทิ้งซะเลยหนิ” อีทึกค้อนขวับใส่ร่างสูงตลอด
“ยูจัง เหงารึป่าว” มือหนาโอบรอบเอวเด็กน้อยช้าๆ
ยูจังก้มต่ำลงปกปิดดวงตาที่เศร้าสอยเอาไว้ “เหงาค่ะ หนูคิดถึงพ่อกับแม่ หนูอยากเจอพ่อกับแม่”
มือหนาดันศีรษะยูจังมาแนบอก แล้วลูบผมนิ่มเบาๆอย่างปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะ อยู่กับพี่ชายก็ไม่เหงา พี่ชายจะเพื่อนเป็นยูจังนะ”
บรรยายกาศเงียบไปอย่างเห็นได้ชัด อีทึกค่อยๆกลับมานั่งข้างๆฮีชอล ก่อนจะค่อยยื่นมือไปลูบผมยูจังอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร” อีทึกพูดได้เพียงเท่านี้เพราะเค้าเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะเค้าเองก้เกิดมา มีทุกอย่างทั้งเงินทอง การเรียน และครอบครัวที่อบอุ่น แต่เค้ากลับไม่เคยเห็นความสำคัญของมัน แต่ยูจังกลับโหยหาสิ่งที่เค้ามีมาเกือบตลอดชีวิต
“พี่ชายคะ” ยูจังเงยหน้ามองฮีชอลด้วยสายตาอ้อนๆ “ช่วยเป็นคุณพ่อให้หนูได้มั๊ยคะ”
“ห๊า พี่ชายอ่ะนะ” ฮีชอลชี้เข้าหาตัวเอง ยูจังพยักหน้าหงึกๆ ส่วนอีทึกก็หัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ
“คุณพ่อครับบบ” อีทึกล้อเลียนทันที
“ไม่ได้หรอกค่ะ” แววตาเศร้าส้อยปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน จนฮีชอลยอมใจอ่อน
“ครับๆ ก็ได้ครับ” ร่างสูงยอมจำนนแก่ร่างเล็กบนตักอย่างช่วยไม่ได้
“พี่สาวคะ” ยูจังหันมามองอีทึกถึงกับสะดุ้ง
“ห๊ะ” อีทึกตกใจนิดหน่อย
“เป็นคุณแม่ให้ยูจังได้มั๊ยคะ” ยูจังส่งสายตาอ้อนวอนไปให้อีทึกเช่นกัน
“หาาา...คะ...คุณแม่หรอ” อีทึกตกใจมาก ก็เค้าเป็นผู้ชายหนิ จะให้เรียนเค้าว่าคุณแม่ได้ยังไงกัน
“มะ...ไม่ได้หรอค่ะ” ยูจังรู้สึกใจที่อีทึกจะปฏิเสธ ก่อนที่น้ำนัยน์ตาคู่สวยจะไหลออกมา “แงงง...ฮึก” ยูจังร้องไห้ออกมาเสียงดังตนทั่งคู่ตกใจ
“นายอ่ะ ยอมๆไปเถอะ เห็นมั๊ยยูจังร้องไห้ใหญ่แล้ว” ฮีชอลหันไปกระซิบกับอีทึกที หันมาปลอบยูจังที
“นายจะบ้าหรอ...ฉะ...ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย จะให้เป็นแม่ได้ไงเล่า” อีทึกตอบ คิดไม่ออกว่าทำให้ยูจังจะหยุดร้อง เค้าเองก้ไม่อยากจะเป็นคุณแม่ด้วย
“อีทึก นายอย่าใจดำมากมั๊ย เห็นยูจังน่าสงสารจะตาย” ฮีชอลหันมาต่อว่าอีทึกแล้วไปปลอบยูจังเหมือนเดิม
“ยะ...ยูจัง...ไม่ต้องเป็นคุณแม่ไม่ได้หรอ มีคุณพ่อสองคนนะ” อีทึกเริ่มต่อรอง แต่ว่า
“แงงงงงงง!!!!” ยูจังร้องขึ้นมาอีกเมื่ออีทึกทำท่าจะไม่ยอม
อีทึกเริ่มใจเสีย เมื่อฮีชอลหันมาต่อว่า แล้วยูจังก็ยังร้องเสียงดังไม่เลิก เค้าเองก็ไม่อยากจะเป็นคุณแม่ แต่สุดท้ายเค้าก็ต้องยอม
“กะ...ก็...ก็ได้ ฉะ...ฉัน ฮึก...ฉันยอมแล้ววว” อีทึกพูดออกมา ยูจังหยุดร้องไห้ทันที ฮีชอลระบายยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
“ขอบใจมากนะ จองซู” ฮีชอลหันไปบอกอีทึก
“ฮืออออ!!...ฮึก...พวกนาย ใจร้ายที่สุดเลย...ฮือออ” อีทึกปล่อยโฮออกมา ไม่ต่างจากยูจังที่ร้องไห้คร่ำครวญเมื่อกี้ “ฉันเป็นผู้ชายนะ...ฮึก...ทำไม...ทำไมต้องเป็นคุณแม่...ฮือออออ”
“จองซู หยุดร้องเถอะ อายเค้า...นายโตแล้วนะ” ฮีชอลจะปลอบร่างเล็กให้หยุดร้อง แต่ก็ไม่ได้ผล อีทึกร้องดังขึ้นกว่าเดิม
“อายหรอ! คิมฮีชอล...ฮืออ แค่ถูกเรียกว่าเป็นคุณแม่...ฉันก็อายจะแย่อยู่แล้ว...ฮึก ไอ้เรื่องแค่นี้ ฉันไม่อายมันหรอก...ฮืออออออ” อีทึกร้องไห้อย่างหนัก
“จองซู...ถือว่าทำเพื่อ ยูจังแล้วกันนะ อย่าร้องเลย” ฮีชอลปลอบร่างเล็กที่ไม่มีท่าทีจะหยุดร้องไห้
“ฮืออออออออออ...ฉันเกลียดนาย...คิมฮีชอล” เหมือนกันไม่มีผิด ยูจังหยุดร้องปุ๊บ อีทึกร้องไห้ต่อปั๊บ
โวยยยยย ฮีชอลอยากตายยยยยยย!!!!!!!!!!
“อีทึก” ฮีชอลสะกิดอีทึกด้วยท่าทางหน่ายๆ “เลิกร้องไห้ได้แล้วหน่า นี่มัน จะยี่สิบนาทีแล้วนะ นายยังไม่เลิกคร่ำครวญเลย” ฮีชอลบอกพร้อมจับตามองยูจังอยู่ไม่ห่าง
“ฮึก...ก็ใช่หนิ นายได้เป็นคุณพ่อหนิ นายจะเสียใจอะไร ฉันสิต้องเสียใจ ฮือออ” อีทึกซบหน้าลงที่ไหล่ฮีชอล ก่อนจะดึงเสื้อฮีชอลมาเช็ดน้ำมูกน้ำตาที่เปรอะเปื้อน เพราะกลัวไม่สวย
“น่านๆ แล้วเช็ดเสื้อฉันอีก สกปรกจริงๆ” ฮีชอลว่า ก่อนจะดันหน้าอีทึกออกไป
“ฮืออออออออ!! ไอ้คนใจร้าย แค่ยืมเสื้อหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้ใจร้าย” ว่าแล้วมือบางก็รัวตีใส่ร่างสูงไม่ยั้ง
“โอ๊ย เจ็บ ยัยบ้า ร้องไห้จนเพ้อไปแหละ เดี๋ยวปั๊ดพ่อก็จับจูบซะนี่” ฮีชอลรวบข้อมือเล็กไว้ทั้งสองมือ ไว้ผลอีทึกเงียบทันที มีน้ำตาคลอภายในดวงตาคู่สวย
“ก็นายอ่ะ” อีทึกทุบอกหนาด้วยความน้อยใจ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ทำเพื่อยูจังนะ” ฮีชอลลูบผมบางด้วยความเอ็นดู
“แต่...”
“ถ้านายปฏิเสธ ฉันจะจูบนายตรงนี้แหละ” ฮีชอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆร่างเล็ก ได้ผลอีทึกยอมตอบตกลงแทบทันที
“เออๆ ก้ได้ ฉันยอมนายแล้ว” อีทึกบอกอย่างยอม ฮีชอลยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ “แต่...แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” อีทึกตอบ พร้อมต่อยเข้าไปไหล่หนาเบาๆ ก่อนจะนั่งกอดอกหันหน้าไปทางอื่น
“นี่ ไม่ต้องมางอนฉันเลย ยัยบ้า” ฮีชอลผลักหัวอีทึกอย่างหมั่นไส้
“คุณพ่อ!! คุณแม่คะ!!” เสียงยูจังวิ่งมาทางทั้งคู่ ที่กำลังนั่งผลักกันไปมา เหมือนเด็กๆ
“ว่าไงครับ ยูจัง” อีทึกถามขณะกำลังดันหัวฮีชอลอยู่
“เอ๋” ยูจังเอียงหน้ามองอีทึกอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “ทำไมคุณแม่ถึงพูดว่าครับหล่ะค่ะ”
“เอ่อ...” อีทึกอึกอักทันทีที่โดนคำถามนี้เข้าไป
“พูดค่ะสิ” ฮีชอลเอาไหล่ดันแล้วกระซิบร่างเล็ก
“ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ” อีทึกกระวิบกลับ พร้อมส่งตาค้อนวงใหญ่ไปให้ แต่ก็ถูกฮีชอลส่งสายตาดุๆมาให้ “เออ ก็ได้วะ”
อีทึกยอมจำนนแก่ทั้งคู่ ร่างเล็กหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจถามออกไป
“ยูจังอยากได้อะ...อะไรหรอ...” อีทึกหยุดไว้แค่นี้ก่อนจะมอง ทั้ง ยูจังและฮีชอลที่มองเค้าเป็นตาเดียว “คะ...” อีทึกหลับตาด้วยความสมเพชตัวเอง
ยูจังคลี่ยิ้มออกมา “คุณแม่ น่ารักจังเลยค่ะ ยูจังอยากทานไอศกรีม” เด็กน้อยบอกตาแป๋ว
“ไอศกรีมหรอ เดี๋ยวคุณพ่อ ไปซื้อให้น้า” ฮีชอลบอก “แล้วยูจังอยากทานรสอะไรหล่ะครับ”
“วานิลลาค่ะ” เด็กน้อยบอก
“โอเคครับ เดี๋ยวคุณพ่อไปซื้อให้นะอยู่ที่นี่กับคุณแม่นะครับ” ฮีชอลลูบผมยูจังก่อนจะหันไปหาอีทึก “นายอยู่ดูแลยูจังนะเดี๋ยวฉันจะซื้อไอศกรีม นายเอาอะไรมั๊ย”
“ดะ...เดี๋ยว ให้ฉันดูแลยูจังหรอ บะ...บ้าหน่า” อีทึกปฏิเสธ
“เอาเถอะ...นายทำได้อยู่แล้วหน่า” ฮีชอลตบบ่าอีทึกเบาๆ
“ก็ได้...รีบๆมานะ” อีทึกพูดจบ ฮีชอลก็เดินออกไป “นี่ คิมฮีชอล ฉันเอาทุกอย่างที่มีเลยนะ” อีทึกหันไปตะโกนบอก
“ตะกละจริง” ฮีชอลบ่นนิดหน่อยก่อนจะเดินออกมา
สองขายาวรีบก้าวออกจากบริเวณนั้น เพราะคิดว่าจะรีบไปรีบกลับ แต่เดินออกไปได้ตั้งเกือบ 1 เมตร ก็มีเสียงไม่พึงประสงค์
“อ๊ากกกกกก!!!....ฮืออออ!!!!!!” เสียงแปดหลอดดังเข้ามาในโคตรประสาทของร่างสูง
“ปาร์คจองซู” ร่างสูงบ่นออกมา ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่เดิม เจอร่างเล็กนั่งแหมะลงกับพื้น โดยมียูจังนั่งตาคลออยู่ข้างๆ
“ฮีชอลล!!! ฮีชอลนายอยู่ไหน! ฮึก” มือเล็กปาดน้ำตาออก ฮีชอลวิ่งเข้าไปประคองทั้งคู่
“คะ...คุณพ่อ ฮือออ!!” ยูจังโผล่เข้ากอดฮีชอล ฮีชอลเองก็สอดกอดนั้น ก่อนจะดึงอีทึกเข้ามาแนบอก
“เกิดอะไรขึ้น” ฮีชอลถามยูจังที่ดูยังมีสติมากกว่า อีทึก
“หนู...หนูค่ะ ฮึก” ยูจังพยายามจะอธิบายแต่ก็ยังติดเสียงสะอื้น
“ใจเย็นๆนะยูจัง เกิดอะไรขึ้นบอกคุณพ่อสิ” ฮีชอลลูบผมเด็กน้อยเบาๆ “จองซู นายเป็นอะไรมากรึป่าว”
“ฮึก ฮีชอลลล...หนู” อีทึกกอดฮีชอลไว้แน่น
“หนู?...หนูทำอะไร? ใคร?” ฮีชอลพยายามเรียบเรียงคำตอบของทั้งสองคน แต่ก็ไม่ช่วยอะไร
“คุณพ่อ...เมื่อกี้...ยูจังเห็นมีสัตว์ตัวเล็ก วิ่งตัดผ่านพวกเราไป ฮือออ”
“ฮีชอลลล มันคือหนู ฮือออออ!!!” อีทึกร้องดังยิ่งกว่า
สรุปแล้วคือ มีหนูวิ่งผ่านหน้า อีทึกกับยูจัง ทั้งคู่ตกใจก็เลยร้องไห้!!
เวรกรรม คิมฮีชอลลลลลล!!! กูอยากตายยยยยยยยยย~
...สรุปแล้ว ปาร์คจองซู กับ ยูจังใครเด็กกว่ากันเนี่ย...
………………………………..
Story by ::: viOlin ณ viOla
มาอัพแล้วน้าค้าาาาา
คิดถึงกันบ้างป่าวววววววววว
^^
ฝากด้วยนะคะ ถ้ามีเวลาว่างจะมาอัพให้บ่อยๆ 5555555555
ขอคอมเม้นด้วยนะคะ
เดี๋ยวนี้คอมเม้นน้อยจริงอะไรจริง
- -
งั้นเราทำเหมือนเดิมนะคะ
ขอถึงคอมเม้นที่ 250 นะ
ไม่งั้นก็ไม่มีใครเม้นอ่าาาา
เสียใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ TT
แต่ยังรักรีดเดอร์เหมือนเดิมน้าาาา
รักซินทึก รักวอนฮยอกด้วย
55555555555
รักรีดเดอร์ จุ๊บๆ
:)
ความคิดเห็น